[Oneshot] Norman x Ray

ข้อมูลเบื้องต้น

Fiction

THE PROMISED NEVERLAND

Norman x Ray

ตูม!

สายเคเบิลเหวี่ยงเป็นวงกว้างพร้อมกับเศษอลูมิเนียมและพลาสติกชนิดแข็ง ลอยคว้างอยู่กลางอากาศ

ทว่า ก่อนที่เศษซากเหล่าจะตกลงพื้นตามแรงโน้มถ่วงของโลก มันกลับลอยค้างเติ่งอยู่เช่นนั้น

“เรย์”

คนถูกเรียกอยู่ในชุดสีขาวโปร่ง บนศีรษะมีเครื่องวัดระดับความถี่ของคลื่นสมองสวมคาไว้อยู่ แม้ว่ามันจะพังไปกว่าครึ่งแล้วก็ตาม ถึงกระนั้น ใบหน้าบูดเบี้ยว แสดงอาการไม่สบอารมณ์แทนใบหน้าเศร้าสำนึกผิด แสดงให้เห็นถึงนิสัยเฉพาะของเจ้าตัวไม่มากก็น้อย

“บอกแล้ว ว่าไม่มีอารมณ์ นายก็ยังบังคับฉัน นอร์แมน....”

ร่างบางเดินออกจากเครื่องมือขนาดใหญ่มานั่งลงบนเก้าอี้ธรรมดาข้างโต๊ะทำงาน

นักวิทยาศาสตร์หนุ่มยิ้มอ่อน แม้ว่าขมับขวาของเขาจะมีเหงื่อเม็ดเล็กหยดอยู่ มือหนาจดบันทึกข้อมูลการตรวจลงบนแผ่นดาต้าล้ำสมัย ก่อนที่จะถอนหายใจแผ่ว

“นี่คือหน้าที่ของผมครับ อย่าลืมว่าผมมาดูและคุณแค่ชั่วคราวเท่านั้นนะ เรย์ ก่อนที่ผมจะส่งตัวคุณคืน ดอกเตอร์เจมส์ ผมอยากให้คุณให้ความร่วมมือกับผมสักหน่อย เพราะ(มนุษย์ทดลอง)ระดับคุณ กว่าผมจะยืมตัวมาวิจัยได้ ผมต้องเขียนรายงานไปตั้งไม่รู้กี่ฉบับ”

นอร์แมนกล่าวจบ จึงเดินไปวางแผ่นดาต้าบนโต๊ะควบคุม ก่อนที่จะจัดการวิเคราะห์อะไรต่อมิอะไรต่อ

“เฮอะ!”

เรย์กระแทกเสียง ยอมคลายพลังของตนเองลง จึงทำให้เศษซากจากแรงระเบิดเมื่อครู่ ร่วงลงสู่พื้นทั้งหมด

นักวิทยาศาสตร์หนุ่มจึงคว้าลูกแอปเปิลบนโต๊ะทำงาน โยนให้เขา

เรย์รับมันด้วยพลังจิต หมุนมันบนนิ้วชี้อยู่หลายรอบ ก่อนที่จะหั่นมันเป็นซีกๆด้วยการขยับนิ้วไปมา

แล้วจึงควงมันต่อทั้งอย่างนั้น

“ของกินไม่ใช่ของเล่นนะครับเรย์” นอร์แมนเอ่ย แม้ว่าเจ้าตัวจะหันหลังให้ และประจันหน้ากับกองแผ่นดาต้าอยู่ แต่เขารู้จักเรย์ดี บางทีอาจจะรู้จักมากกว่าเจ้าตัวอีกเสียด้วยซ้ำ?!

เม็ดยาสีขาววางอยู่บนมือของนอร์แมน เขายื่นมันให้กับบุคคลตรงหน้าพร้อมกับแก้วน้ำ

“ยาครับ”

แม้ว่าบนใบหน้าของนักวิทยาศาสตร์หนุ่มจะยังคงมีรอยยิ้มอยู่ แต่ในใจเขากลับปฏิเสธความรู้สึกของตนเอง

“ไม่กิน” เรย์หรี่ตาลงจนไร้แวว

[9-FLUOROURACILxx] 

เป็นยาที่มีผลข้างเคียง หนึ่งในนั้นคือฤทธิ์ที่ทำให้ผู้รับประทาน มีอาการคล้ายถูกล้างสมอง ถึงกระนั้น เรย์ก็ถูกกระดกยาชนิดนี้เข้าปากเกือบทุกอาทิตย์

แม้ว่าเจ้าตัวจะจำมันไม่ได้

“ถ้าคุณไม่ทาน อาจจะเกิดอาการความเครียดสะสมได้นะครับ เรย์”

ปากบอกไปอย่างนั้น แต่ในใจก็นึกสนับสนุนในคำพูดปฏิเสธของอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย นั่นหมายความว่า หลังจากยาออกฤทธิ์ ความสัมพันธ์ตลอดเดือน ที่พูดคุยกันอย่างสนิทสนมจะหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     นอร์แมน เคยถูกกล่าวหาว่า เป็นมนุษย์บ้างาน วันๆขลุกอยู่แต่ในกองเอกสารและห้องทดลอง

แม้ว่าเจ้าตัวจะฉลาดเป็นกรด

แต่แล้วยังไงล่ะ?

จนกระทั่ง รายงานขอยืมตัว(มนุษย์ทดลอง)รหัส81194 โค้ดเนม เรย์ ที่เขายื่นคำร้องไปกว่าร้อยฉบับ

ในที่สุดก็ได้การตอบรับ ทั้งนี้ เพราะชื่อเสียงเรียงนามและความสามารถของเขาด้วย

ตลอดมา สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์นั้น ช่างเข้าใจยากเสียยิ่งกว่า การถกเถียงกันว่า ม้าลายตัวนั้นมีสีขาวลายดำ หรือสีดำลายขาวเสียอีก แต่เรย์กลับทำให้เขาประหลาดใจ

นั่นก็เพราะถึงแม้ว่า เรย์จะมีเล่ห์เหลี่ยม มีชั้นเชิง และดูเจ้าแผนการอยู่ไม่น้อย แต่ต้นเหตุของนิสัยเสียๆนั้น กลับเป็นเรื่องเบสิคอย่างไม่น่าเชื่อ

เพราะว่าเป็นห่วง

เพราะว่างเหงา

เพราะว่ากลัว

แต่ดันไม่กล้าพูดออกมาตรงๆเสียนี่

‘แม้ว่าบางเรื่องมันดูเกินเหตุไปหน่อยก็เถอะ....’

“ยิ้มอะไร?” นิ้วยาวควงชิ้นแอปเปิลซีกสุดท้าย ปามันเขาปากคนที่ยิ้มอย่างน่าหมั่นไส้

“อุก!” นอร์แมนเอนถอยหลังไปสองก้าว แก้วน้ำกระฉอกไปค่อนแก้ว ก่อนที่ทำท่าจะล้ม

เรย์จึงต้องยื่นมือเข้าช่วยด้วยพลังของเขาเอง แต่เขากลับจงใจปล่อยน้ำให้หกลงพื้น พยุงไว้เพียงแค่ร่างของนักวิทยาศาสตร์หนุ่มที่ทำท่าจะล้มแหล่มีล้มแหล่

“ร้ายนะครับ” นอร์แมนแค่นเสียง พยุงตัวเองให้ยืนตรง

“หึ ไม่มีน้ำแล้ว นายตกอยู่ในการควบคุมของฉันแล้วด้วย ฮ่า!” เรย์ยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ ขณะที่นอร์แมนชิงช่วงเวลาที่อีกฝ่ายหลงระเริง ผ่อนพลังลงโยนยาเข้าปากของตัวเอง

เรย์ไม่ทันระวังมือหนาที่พุ่งมาประคองใบหน้า พร้อมกับประกบปากลงบนกลีบปากนุ่ม บรรจงบดเบียดมันให้อีกฝ่ายสั่นสะท้าน หยอกเย้าด้วยปลายลิ้นร้อนลวก ก่อนที่จะส่งเม็ดยาสีขาวเข้าสู่โพรงปาก

รสชาติขมปร่าประดังจนทำให้เกิดอาการเวียนศีรษะ แต่นอร์แมนกลับช่วยผ่อนคลายมันลงด้วยรสชาติของแอปเปิลที่ยังคงติดอยู่ที่ปลายลิ้น เสียงอู้อี้ดังออกมาเป็นระลอกระลอก เรย์ไม่มีแม้แต่สติจะควบคุมร่างกายของเขาเองให้ขัดขืน

อย่าว่าถึงพลังเลย วินาทีนี้

หายเกลี้ยง

นักวิทยาศาสตร์หนุ่มถอดถอนริมฝีปากของเขาออกอย่างอ้อยอิ่ง ยังคงพิงหน้าผากเข้ากับอีกฝ่าย

เตรียมรับคำด่ายันปู่ทวดของทวดของทวดของทวดที่คงจะต้องสะดุ้งไล่เรียงกันเป็นแถบตามลำดับวงศ์ตระกูล

แต่ทว่า

หลับไปซะแล้ว........

“ราตรีสวัสดิครับ”

จุมพิตลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะประคองอีกฝ่ายลงบนเตียงหลอดแก้วเดิมของเขา

“เรย์”

END

**หลุดคาแรกเตอร์ไปบ้าง แต่จะพยายามพัฒนาฝีมือค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ

Asra_Quintisha

CR.SQW