[Fic] Amaryllis : : Doubleb , ikon

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ ๔

กลิ่นหอมอ่อนของผิวเนื้อที่มักรบกวนสมาธิเขาทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้เด็กหนุ่ม ในตอนนี้เขาได้สัมผัสกลิ่นหวานของมันด้วยปลายจมูกโด่งและปากหยักของตัวเอง มันชวนให้หลงใหลยากจะหักห้ามใจได้ ราวกับร่างผอมตรงหน้าคือสารเสพติดที่กลั่นมาจากดอกไม้ชั้นดี

แต่จีวอนก็เพียงได้ตักตวงความละมุนจากผิวเด็กหนุ่มได้เพียงครู่ เพราะทันทีที่เจ้าของไหล่ผอมได้รับจุมพิตมาจากไหล่ตนเอง ฮันบินก็ขยับตัวหนี ผลักอกคนฉกฉวยโอกาสมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความตกใจและไม่พอใจระคนกัน

"ท่านจะทำอะไร"

จีวอนไม่ได้ตอบคำถามของเด็กหนุ่มในทันที จ้องมองใบหน้าขาวที่มองมาทางเขาอย่างคาดโทษ รู้ว่าเด็กหนุ่มกำลังโกรธ แต่เขาก็อยากให้ฮันบินหยุดทำหน้าอย่างนั้น ที่ความโกรธซึ่งแสดงออกมา ในดวงตามีทั้งความสับสนระวังตัวและตั้งตัวกับสถานการณ์เช่นนี้ไม่ถูก

"หากคุณชายอยากให้พูดตามตรงข้าก็คงต้องบอกว่า เพราะคุณชายน้อยน่าหลงใหลเกินไปข้าเลยขาดความยับยั้งชั่งใจ"

ไม่คิดว่าจะได้ยินคำสารภาพเช่นนี้ ฮันบินโกรธคนผู้นี้ โกรธที่ทำและพูดเรื่องอย่างนี้ออกมาได้ คนคนนี้ทำให้ฮันบินอึดอัด โดยทำสิ่งที่น่าอึดอัดนี้ได้ราวกับเป็นเรื่องปกติ

"อย่างนั้นข้าต้องเสียมารยาทขอพูดตามตรงให้ท่านออกไปได้แล้ว และอย่าทำสิ่งนี้กับข้าอีก"

ฮันบินรู้ว่าจีวอนกำลังจ้องลึกเข้าไปในตาฮันบิน ประเมินความรู้สึกนึกคิดอยู่ ฮันบินเพียงแต่มองตอบไป

"อย่างนั้นคุณชายน้อยพักผ่อนเถอะ ข้าขอตัวก่อน"

✥✥✥

เมื่อออกมาจากกระโจมฮันบิน จีวอนก็เดินไปยังที่ตั้งส่วนลึกสุดซึ่งเป็นที่พักของบรรดาบ่าวรับใช้ของฝ่ายตะวันตก บรรดาที่พักประกอบด้วยกระโจมเล็กๆไม่กี่หลัง โดยมีหลังหนึ่งตั้งแยกตัวออกมา อันเป็นที่พักของคนเจ็บ

จีวอนแหวกผ้าเดินเข้าไปข้างใน ซึ่งพบร่างซีดเซียวของฮงซอกนอนอยู่ ข้างตัวคือร่างสูงของจุนฮเวที่ยืนรอการมาของผู้เป็นนาย

"ฟื้นแล้วรึยัง" จีวอนถามจุนฮเว

"ครับท่าน" จุนฮเวบอกพร้อมเข้าไปเขย่าตัวฮงซอกให้ตื่นขึ้น

 ร่างของเด็กหนุ่มที่ยังไม่ฟื้นตัวดีนักลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ดูจะตกใจไม่น้อย คนหนึ่งคือคนที่ออกคำสั่งฆ่าเขาให้ตาย ส่วนอีกหนึ่งคือผู้ลงมือเอาชีวิตเขา ฮงซอกหายใจติดขัดเหมือนรับรู้ว่าความตายกำลังกลับมาหาตนอีกครั้ง

"คืนนั้นเห็นอะไรบ้าง" จีวอนถามเด็กหนุ่มด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"ข้า . . . ข้าเพียงแต่เฝ้าเวรยามไม่ได้ทำอะไรท่านฮันบินจริงๆ"

"ข้าถามว่าเห็นอะไร"

"ข้าไม่ได้ทำอะไร . . ข้าไม่รู้จริงๆ . . .ท่านจุนฮเวล่ะ . . . ท่านจุนฮเวอาจรู้"

เมื่อมีอีกชื่อหนึ่งปรากฏ จีวอนไม่ได้มองเจ้าของชื่อที่ถูกกล่าวถึง แต่กลับจ้องมองใบหน้าซีดของฮงซอกที่เป็นคนพูดแทน

"เท่านั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ"

จบคำมือหนาของจีวอนจับเข้าที่คอฮงซอกก่อนที่จะออกแรงบีบมัน เด็กหนุ่มใต้ร่างดิ้นรนขัดขืน ฝ่ามือซีดตะกุยตะกายจิกมือจีวอนให้ออกจากลำคอตน กลับส่งผลให้มือหนาออกแรงที่มากกว่าเดิม

 ดวงตาฮงซอกเริ่มเหลือกขึ้น ร่างกายอันปลกเปลี้ยในที่สุดก็หมดแรงที่จะปัดป่ายขัดขืน อากาศที่หายใจขาดมาในระยะหนึ่ง ในที่สุดมันก็หมดลง ตามด้วยลมหายใจของฮงซอกที่หมดตาม

"งานอย่างนี้ท่านไม่จำเป็นต้องลงมือเอง"

จุนฮเวบอกผู้เป็นนายหลังจากละมือจากคอฮงซอกแล้ว

"ถือว่าเด็กนี่ได้รับเกียรติแล้วกัน" จีวอนพูดพร้อมมองร่างไร้วิญญาณของเด็กหนุ่ม

"เป็นคนตายที่ได้รับเกียรติไปเกินคุ้มแล้วว่าไหม ถือว่าโชคดีเกินคุ้มแล้วสำหรับองครักษ์ปลายแถว"

จุนฮเวรู้ว่าผู้เป็นนายหมายถึงสิ่งใด คงเป็นเหตุการณ์ที่แม่น้ำนั่น

"ข้าก็ถือว่าโชคดีเช่นกัน ที่ไม่โดนท่านควักลูกตาออกมา"

จีวอนเลิกคิ้วมององครักษ์หนุ่ม ขณะที่มือก็หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาว เช็ดมือไปด้วย

"แล้วคนพี่ล่ะ"

"เรียบร้อยแล้วครับท่าน"  จุนฮเวรายงานผลงานที่ได้รับมอบหมาย จีวอนพยักหน้ารับ ก่อนที่ผู้เป็นนายและองครักษ์จะพากันเดินออกมา

✥✥✥

ในเช้าวันต่อมาขณะคณะเดินทางกำลังขนข้าวของเพื่อเตรียมออกเดินทางอีกครั้ง ฮันบินกวาดสายตาเพื่อมองหาคนที่อยากเจอ แต่ขณะที่มองหาก็เจอเข้ากับสายตาของจีวอนแทน

ร่างสูงสบตามาตรงๆไม่ได้ละสายตาออกไป มันคงเป็นเรื่องงี่เง่าแน่หากฮันบินจะทำตัวประหม่าหรือแสดงอาการปั้นปึ่งใส่อย่างเช่นหญิงสาว เด็กหนุ่มจึงเพียงทำตัวปกติและเลี่ยงจะให้ความสนใจยังจุดที่มีจีวอนอยู่

ขณะที่ขบวนรถม้าซึ่งออกเดินทางหยุดเพื่อพักกลางทาง ฮันบินเดินลงจากรถม้า มองเห็นร่างสูงของจุนฮเวซึ่งตรวจความเรียบร้อยและพูดคุยสั่งงานกับทหารลาดตระเวนซึ่งเพิ่มเข้ามาห้าสิบนายเมื่อเข้าเขตตะวันตก

 'มาช่วยคุ้มครองความปลอดภัยจนถึงปราสาท' เป็นคำที่จีวอนเลือกใช้

ดวงตาคู่สวยจ้องมองจุนฮเวก่อนจะเดินไปหาองครักษ์คนสนิทของว่าที่ผู้ครองแคว้นตะวันตก

"ข้ามองหาฮงซอกอยู่ อาการเป็นอย่างไรบ้าง พอจะตามให้มาคุยกับข้าได้ไหม"

"คุณชายน้อย . . อาการเขายังไม่ดีขึ้นนัก จึงยังไม่สะดวกเดินทางไกล เมื่อเช้าตรู่นี้เราส่งตัวให้ไปรักษาหมู่บ้านใกล้ๆนี้แล้ว คุณชายน้อยอย่ากังวล" จุนฮเวตอบก่อนจะพูดต่อ

"เมื่อเขาหายดี หากคุณชายน้อยต้องการ ข้าจะบอกให้เขาไปหาคุณชาย"

ฮันบินพยักหน้ารับ

"อย่างนั้นรึแล้วพี่สาวเขาล่ะ" ฮันบินถามต่อ

"มันคงดีกว่าหากให้นางไปช่วยดูแล" จุนฮเวตอบ ฮันบินพยักหน้ารับอีกครั้ง

"นั่นสินะ ดีแล้วล่ะ"

 ฮันบินเห็นด้วยกับอีกฝ่าย พูดจบก็เดินกลับไปยังรถม้าของตนซึ่งอยู่ขบวนหลัง เมื่อประตูรถม้าปิด ฮันบินก็หลับตาลง ร่างผอมผ่อนลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

ฮันบินคิดไว้แล้วตั้งแต่เมื่อคืน หากในวันรุ่งขึ้นเขาไม่ได้พบกับฮงซอก ทุกอย่างจะหมายถึงสิ่งใด

ดวงตาคู่สวยเปิดขึ้น ฮันบินหันไปยังองครักษ์คนหนึ่งของตนซึ่งยืนอยู่ข้างรถม้า ก่อนจะออกคำสั่งด้วยเสียงอันเบากับอีกฝ่าย

"สั่งคนของเราทุกคน ห้ามใครส่งข่าวเรื่องข้าถูกลอบทำร้ายให้ทางตะวันออก รึแม้แม้แต่คนของท่านพ่อข้ารู้"

✥✥✥

ประตูทางเข้าของปราสาทฝั่งตะวันตกถูกเปิดออกในค่ำคืนนั้น ขบวนรถม้าของเหล่าผู้เดินทางจอดลงหน้าตัวปราสาท ซึ่งสังเกตว่ามันออกจะใหม่กว่าของทางฝั่งตะวันออกมากอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเพราะปราสาทแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นมาภายหลังจากมีการแยกแคว้น

ฮันบินลงจากรถม้าโดยมีจีวอนเข้ามาต้อนรับพาไปยังตัวปราสาทตามมารยาทเจ้าบ้านที่ดี เป็นเพราะตอนนี้ยามสองแล้วคนส่วนใหญ่ที่นี่จึงหลับกันหมด

"คืนนี้ดึกมากแล้วคุณชายน้อยพักผ่อนเถอะ ทางเราจะเลี้ยงต้อนรับท่านในวันพรุ่งนี้" ฮันบินพยักหน้ารับ

ขณะที่จีวอนและบ่าวรับใช้ที่ตามมากำลังเดินพาฮันบินไปยังห้องพักในตัวปราสาท ก็มีเด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องห้องหนึ่งประจันหน้ากับพวกเขาเจ้าของดวงตากลมโตคู่คมดูแล้วอายุคงไล่เลี่ยกับฮันบินหรือเด็กกว่าอยู่สักหน่อย จากผิวพรรณการแต่งตัวแล้วให้ฮันบินเดาคงเป็นใครสักคนในวงศ์ตระกูลนี้

"ออกมาทำไม ยังไม่นอนอีกรึ" จีวอนถามเด็กหนุ่มคนนั้นขึ้น

"ข้าได้ยินเสียงรถม้า" เด็กหนุ่มคนนั้นตอบจีวอนแต่ดวงตาจ้องฮันบินเขม็ง

หากให้ฮันบินเปรียบเทียบ ก็คงต้องบอกว่าวิธีการมองของจีวอนนั้นเป็นการใช้สายตามองได้อย่างมีมารยาท แต่มันน่าอึดอัดจนฮันบินถือว่านั่นคือการเสียมารยาทอย่างหนึ่ง

 แต่สำหรับเด็กหนุ่มคนนี้ ฮันบินคิดว่ามันคือการมองอย่างไร้มารยาทได้อย่างเปิดเผยจนฮันบินนิยามความไร้มารยาทอยู่แล้วนี้ไม่ถูก

"เจ้าน่ะ นอนกับข้าไหม"

 เด็กหนุ่มคนนั้นพูดขึ้นมา ซึ่งไม่ว่าอย่างไรก็ดูแล้วว่ากำลังพูดกับฮันบินอยู่

"หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว ชานอู" จีวอนปรามขึ้น

"ข้าต้องขอโทษในความไร้มารยาทของน้องชายข้าด้วย" 

 จีวอนก้มหัวให้ฮันบินเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาเรียวจะปรายตามองกลับไปยังคนเป็นน้องชาย ได้ยินเสียงบ่นเบาๆของชานอูว่าตนเองทำเรื่องไร้มารยาทตอนไหนกัน

"นี่คุณชายฮันบิน . . .ส่วนนี่ชานอูน้องชายไร้มารยาทของข้าเอง"

ฮันบินก้มหัวทักทายอีกฝ่ายซึ่งทำตาม

"เป็นเกียรติที่ได้พบคุณชายชานอู" ฮันบินบอกตามมารยาท

"อื้อ" ชานอูตอบรับแค่นั้นก่อนจะพูดต่อ

"แล้วตกลงเอาอย่างไร นอนกับข้าไหม" ชานอูถามต่อ

"กลับเข้าไปได้แล้ว ข้าจะพาคุณชายน้อยเข้าที่พัก" จีวอนตัดบทสนทนาประหลาดของชานอู แล้วพาฮันบินเดินต่อไป

ภายในห้องพักของฮันบินมีความสะดวกสบายกว้างขวางไม่ต่างจากที่พักตนซึ่งจากมา หลังจากชำระร่างกายตนเสร็จแล้ว เด็กหนุ่มก็ขึ้นไปนอนบนเตียงหลังกว้าง ดวงตาใสยังคงลืมอยู่ เฝ้าคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยความวิตก

ทั้งที่พอจะเริ่มรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแต่ก็ยังทำสิ่งใดได้ไม่มากนัก อีกทั้งหน้าที่ที่ตนต้องทำก็ยังอยู่ เหม่อนึกไปถึงทางฝั่งปราสาทที่จากมา . . . ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับทางนั้นเลย

✥✥✥

ภายในห้องห้องหนึ่งของปราสาทฝั่งตะวันออก ร่างสูงของมินโฮกำลังนอนผ่อนลมหายใจช้าๆ ความทรมานจากสิ่งที่คล้ายพิษไข้ยังคงรุมเร้า แต่มันก็พอทุเลาลงมาบ้างจากตอนแรก ดวงตาคมฉายชัดในห้องที่ปิดผ้าม่านจนมืดสลัว เขาแน่ใจว่าอาการที่ตนเป็นไม่ได้เกิดจากโรคที่เรียกว่าไข้ป่าแต่อย่างใด

คิ้วเข้มขมวดหากันจนดูเครียดขมึง การสบถด้วยความโกรธแค้นเกิดขึ้นอยู่ในใจ

ไอ้สารเลวนั่น เพราะมันรู้ ทุกอย่างมันถึงได้กลายเป็นอย่างนี้

มินโฮนึกไปถึงเจ้าของดวงตาเรียวคล้ายสุนัขจิ้งจอก ที่มาจากต่างถิ่น เขาพลาดเองที่ทำให้มันจับความรู้สึกนึกคิดภายในจิตใจได้

ในวันประชุมที่มันอุตริแจกจ่ายไวน์ใสชนวนสงครามครั้งเก่าให้กับทุกคน รอยยิ้มอย่างพึงพอใจที่ส่งให้ฮันบินเขาน่าจะรู้ตั้งแต่ตอนนั้นว่าเขาทำสิ่งที่พลาดไปซะแล้ว

ไม่ว่าใครก็จะมีเรื่องเรื่องหนึ่งที่ทำให้เรากลายเป็นคนโง่ได้เสมอ

มือหนาของมินโฮกำแน่นเมื่อนึกถึงมัน

หลังจากวันนั้นที่ทุกคนแยกย้ายออกจากห้องประชุม แต่ไอ้จิ้งจอกนั่นยังคงอ้อยอิ่งอยู่หน้าห้อง รอจนเหลือเพียงแต่เขากับมัน เสียงเบาๆของมันก็พูดขึ้นว่า

"กี่ครั้งกัน"  จีวอนพูด

"ที่ท่านจินตนาการว่าน้องชายท่าน ร้องครวญครางสั่นสะท้านอยู่ใต้ร่างของท่านเอง”

✥✥✥