[Fic] Amaryllis : : Doubleb , ikon

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ ๒

โต๊ะตัวยาวกลางโถงอาหารขณะนี้มีเจ้าผู้ครองแคว้นฝั่งตะวันออกนั่งอยู่หัวสุดของโต๊ะ ซ้ายมือคือบุตรชายคนเล็กและบุตรชายคนโตนั่งติดกัน ขวามือของยังกวอนและอยู่ตรงข้ามกับฮันบินพอดีคือจีวอนซึ่งมาหลังจากที่ฮันบินเข้ามาอยู่เพียงพักหนึ่ง นอกเหนือจากนั้นเป็นขุนนางของทั้งสองฝ่าย

อาหารซึ่งตระเตรียมไว้อย่างดีถูกนำมาจัดวาง การพูดคุยเบื้องต้นมีเพียงเรื่องสัพเพเหระอย่างวางมารยาทเท่านั้นเพราะทุกคนในนี้ต่างรู้ดีถึงวิธีการในการใส่หน้ากากเข้าหากัน เสียงดนตรีบรรเลงประชันพายุฝนห่าใหญ่ที่ตกลงมาแล้วการพูดคุยที่ดูจะเป็นเรื่องเป็นราวยังไม่เริ่มขึ้น จนกระทั่งจีวอนวางช้อนอาหารลงและเริ่มพูดอีกครั้ง

“อีกยี่สิบวันข้างหน้า”

จีวอนพูดพร้อมมองไปทั่วโต๊ะอาหารโดยเน้นสบตากับเจ้าของแคว้นและบุตรชายทั้งสอง ผู้ชายคนนี้เป็นอย่างนี้ฮันบินคิด ดูมีมารยาทกับทุกการกระทำ แต่ตลอดเวลาที่รับประทานอาหารนี้ฮันบินรู้สึกอึดอัดกับการสบตาอย่างมีมารยาทของอีกฝ่าย

“จะเป็นวันสถาปนาข้าขึ้นเป็นผู้ปกครองแคว้นตะวันตกคนต่อไป”

เรื่องนี้ทางฝ่ายเขาก็พอรู้มาบ้างว่าด้วยสุขภาพที่ไม่ดีนักของผู้ครองแคว้นตะวันตกคนเก่าจึงประกาศจะสละตำแหน่งในไม่ช้าและจะให้คนหนุ่มอย่างบุตรชายคนโตอย่างจีวอนรับหน้าที่ต่อไปแต่ก็ไม่คิดว่าวันสถาปนาจะมาเร็วอย่างนี้

“แคว้นตะวันตกได้คนหนุ่มมาบริหารต่อช่างน่าอิจฉาเสียจริง ทั้งแคว้นทั้งพ่อท่าน”ยังกวอนบอกก่อนจะพูดต่อ

 “ดูอย่างข้าสิถึงอยากจะพักก็พักไม่ได้เพราะฮันบินยังเด็กนัก”

 เป็นคำพูดชื่นชมตามมารยาท จีวอนยิ้มรับพร้อมมองไปที่ฮันบินและมินโฮ  ไม่ว่าใครก็รู้ว่าบุตรชายคนโตที่โตพอของฝ่ายตะวันออกอย่างไรเสียก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นผู้ครองแคว้นต่อ ในเมื่อมินโฮเป็นเพียงบุตรชายนอกสมรสที่เกิดจากความคึกคะนองในวัยหนุ่มของยังกวอนเท่านั้น

“ต้องบอกว่าเพราะท่านยังหนุ่มและแข็งแรงอยู่มากกว่า ยังมีเวลาให้คุณชายน้อยได้เติบโตอีกนาน”จีวอนตอบก่อนจะพูดต่อ

“นอกจากนี้ที่ข้าอยากจะบอกอีกอย่างก็คือ อยากจะเชิญทางฝั่งท่านไปร่วมเป็นเกียรติสักหน่อย”

จบคำบอกของแขกต่างเมือง มีความกระอักกระอ่วนขึ้นบนโต๊ะอาหารเล็กน้อยขณะนี้

“อย่างไรเสียการประชุมครั้งนี้ทางข้าต้องอยู่ที่นี่อีกเจ็ดวัน เช่นนั้นแล้วข้าในฐานะผู้ที่จะขึ้นปกครองแคว้นตะวันตกในอีกยี่สิบวันข้างหน้าขอเชิญตัวแทนฝั่งท่านกลับพร้อมกันกับเราเพื่ออยู่ร่วมการเตรียมงานเปลี่ยนแผ่นดินใหม่ ท่านเห็นเป็นเช่นไร” จีวอนพูดด้วยความสงบและท่าทีมีมารยาทเช่นเคยแล้วพูดต่อ

“การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้คงต้องมีการหารือร่วมกับฝั่งท่านอีกเยอะ”

ผู้ประชุมทางฝ่ายตะวันออกได้แต่ครุ่นคิด การจะส่งราชสีห์ไปอยู่ดงจิ้งจอกเป็นเรื่องน่านึกหวั่น ถึงแม้ภายใต้หน้ากากสมานฉันท์จะทำให้ทั้งสองฝั่งไม่อาจทำร้ายกันอย่างโจ่งแจ้งก็เถอะ

อย่างเช่นตอนนี้การที่พวกเขาจะทำร้ายจีวอนซึ่งจะดำรงตำแหน่งผู้ปกแคว้นตะวันตกในอีกไม่กี่วันก็เป็นเรื่องง่ายแสนง่ายแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถทำได้  เพราะผิดกฎมณเฑียรบาลอีกฝ่ายมาในฐานะแขกเมืองหากเกิดอะไรขึ้นกับจีวอนแม้แต่น้อยขณะอยู่ที่นี่มีแต่จะเป็นชนวนก่อให้เกิดสงครามครั้งใหญ่

และทุกครั้งตลอดเกือบสองร้อยปีที่ผ่านมาการประชุมทุกหกปีเป็นงานที่ฝั่งตะวันออกเป็นฝ่ายจัดขึ้นโดยฝั่งตะวันตกก็ให้ความร่วมมือส่งตัวแทนเป็นชนชั้นสูงมาร่วมทุกครั้งยังกวอนมองจีวอนที่รอคำตอบอยู่

หนำซ้ำครั้งนี้ยังให้คนที่จะคนปกครองแคว้นอีกเพียงยี่สิบวันข้างหน้ามาร่วมประชุมหากเขาจะให้ขุนนางผู้ใหญ่สักคนไปก็ยังเป็นเรื่องไม่เหมาะสมด้วยซ้ำ

“งานสำคัญขนาดนี้ทางเรายินดีจะให้บุตรชายคนโตของข้า มินโฮไปเป็นตัวแทนฝั่งเราท่านเห็นว่าเป็นอย่างไร”

ยังกวอนตัดสินใจในที่สุด ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ตัดใจให้ฮันบินเป็นคนไปไม่ได้ และดูจีวอนจะไม่ได้ขัดข้องอะไรพยักหน้ายอมรับ

“เป็นเกียรติแก่ทางเราแล้ว” อนาคตผู้จะครองแคว้นตะวันตกมองไปทางมินโฮ ทอดนิ่งอยู่พักหนึ่ง

สายตาอย่างนั้นอีกแล้ว ฮันบินคิด สายตาที่เหมือนพยายามเข้าไปดูส่วนลึกสุดทางความคิดของอีกฝ่าย แต่ฮันบินก็เห็นคนเป็นพี่ชายจ้องตอบกลับไป ก่อนที่จะมองมาที่ฮันบินเล็กน้อยแล้วมองไปที่คนเป็นบิดา

“ทางข้าก็รู้สึกเป็นเกียรติเช่นกัน”

มินโฮก้มหัวให้คนเป็นบิดาและให้จีวอนตามมารยาท อย่างไรเสียมันก็คือการผลักงานอันตรายให้ลูกชายนอกสมรสอยู่ดี มินโฮคุ้นกับเรื่องอย่างนี้มานานเกือบยี่สิบปีแล้วด้วยซ้ำ สำหรับงานแค่นี้เทียบกับเรื่องที่เขาเคยเจอมาถือว่าไม่ได้ลำบากจนต้องวิตก

✥✥✥

ในเช้าวันถัดมาการประชุมที่จริงจังก็ได้เริ่มขึ้น ภายในห้องซึ่งเตรียมไว้สำหรับการประชุม ปัญหามากมายถูกนำมาถก แต่เรื่องที่ดูจะกินเวลามากที่สุดก็คือปัญหาแทบชายแดนที่โต้เถียงกันเรื่องพื้นที่ทับซ้อนจากทั้งสองฝั่ง

“เราอยากให้คนของท่านถอยออกไป เพราะพลเมืองของท่านลุกล้ำที่ดินเข้ามาเกือบสิบไมล์แล้ว และไม่ใช่แค่บริเวณนี้ด้วย”

 ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ฝั่งตะวันออกพูดขึ้นพร้อมชี้มือมายังตำแหน่งแผนที่

“มันคงไม่ดีหากเราจะใช้มาตรการณ์รุนแรงกับชาวบ้านที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่”

จีวอนมองแผนที่ตามชายสูงวัยมุมปากยกยิ้มรับเพียงเล็กน้อย

 “มันคงไม่ดีแน่ เพราะชาวบ้านที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เพียงทำมาหากินบนพื้นที่ของตัวเอง”

คำตอบที่ได้รับทำให้ขุนนางผู้นั้นรวมทั้งคนฝ่ายตะวันออกขุ่นเคืองในเมื่อแผนที่กางอยู่ชัดแจ้งแต่อีกฝ่ายกลับทำเหมือนไม่เห็นไม่เข้าใจ ดวงตาเรียวภายใต้กรอบแว่นมองไปยัง ยังกวอนและบุตรชายทั้งสองรวมไปถึงขุนนางสูงวัยผู้นั้น

“แผนที่ท่านอาจจะบอกอย่างนั้น แต่มันก็เป็นเพียงแผนที่ของฝ่ายท่าน เรื่องของเขตแดนมันอ่อนไหวและซับซ้อนเป็นไปได้ข้าไม่อยากหมางใจกับพวกท่านด้วยเรื่องนี้”

ปลิ้นปล้อน ฮันบินคิดกับคำพูดอีกฝ่าย

“เช่นนั้นแล้วคงจะดีหากจะไม่มีการแขวนศพชาวบ้านห้าสิบศพประจานตรงเขตชายแดน เหตุเพราะชาวบ้านไปรุกล้ำที่ฝั่งตะวันตก”

มินโฮตอกกลับไป เพราะอยู่ชายแดนมานานเลยรู้สันดานความชั่วร้ายของพวกนี้ดี แต่จีวอนยังคงสงบกับข้อกล่าวหา

“ห้าสิบศพนั้นหาใช่คนของท่าน แต่คือโจรป่าที่แฝงตัวแสร้งเป็นชาวบ้านตะหากเล่า ทางเราถึงจำเป็นต้องจับแขวนคอประจานไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง”

มือหนาของมินโฮกำแน่น เรื่องนี้คนทั่วเขตชายแดนต่างรู้ดีว่าพวกถ่อยเถื่อนนี่ จับชาวบ้านที่รุกล้ำเขตตะวันตกมาแขวนคอประจานไม่ให้ใครกล้าทำเป็นเยี่ยงอย่าง

 เมื่อคนของตัวเองทำกลับเป็นชาวบ้านไม่รู้อิโหน่อิเหน่หากินบนที่ดินอย่างถูกต้อง แต่พอเป็นคนอีกฝั่งกลับบอกว่าเป็นโจรป่าแขวนคอประจาน สันดานจิ้งจอกอย่างไรก็เป็นจิ้งจอกอยู่วันยังค่ำ

การประชุมยังคงดำเนินต่อไปถกปัญหาเรื่องพื้นที่และเรื่องอื่นอีกหลายเรื่อง กินระยะเวลาหลายชั่วยาม กระทั่งจีวอนก้มไปสั่งอะไรบางอย่างกับลูกน้องข้างตัว จากนั้นเด็กรับใช้ที่ติดตามจีวอนก็เดินเข้ามาพร้อมขวดไวน์และแก้วอีกสิบใบ

“ข้าไม่ชอบบรรยากาศที่มันเคร่งเครียดสักเท่าไหร่ เผื่อมันจะทำให้ผ่อนคลายขึ้น”

มันไม่มีทางทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นอย่างแน่นอน เกือบทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมคิดมองเด็กหนุ่มรับใช้ที่กำลังรินไวน์สีใสแล้วเสิร์ฟวางบนโต๊ะกลมซึ่งวางแผนที่อยู่ให้แต่ละคน

ไวน์สีใสคล้ายน้ำเปล่าชนวนที่ทำให้อดีตแคว้นใหญ่ถูกแยกเป็นสองฝั่ง เหตุเพราะบุตรชายนอกสมรสของอดีตเจ้าผู้ครองแคว้นหวังตั้งต้นเป็นพญาราชสีห์วางยาพิษลงในเครื่องดื่มสังหารหลานชายผู้ซึ่งมีสิทธิ์จะได้ครองแคว้นเป็นคนต่อไปเหตุการณ์ครั้งนั้นทั้งทหารและขุนนางถูกแบ่งเป็นสองฝ่ายทั้งฝ่ายต่อต้านจะเอาผิดบุตรชายนอกสมรสทั้งฝ่ายสนับสนุนที่จะให้บุตรชายนอกสมรสคนนั้นได้ปกครองแคว้นต่อไป สงครามความขัดแย้งเกิดขึ้นอย่างรุนแรงจนสุดท้ายแคว้นถูกแยกเป็นสองฝั่ง คือฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตก

และเครื่องดื่มที่ใช้ในการวางยาอดีตทายาทผู้ครองแคว้นครั้งนั้นก็คือไวน์ที่สกัดจนใสคล้ายน้ำเปล่านี่ล่ะ ไม่มีใครเข้าใจตลกร้ายของคนที่จะครองแคว้นฝั่งตะวันตกแม้แต่น้อย

“ดื่มเถอะ” จีวอนพูดพร้อมยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม

ภายใต้ท่าทีเงียบนิ่งฮันบินไม่เข้าใจอาการที่จีวอนแสดงออกมาแม้แต่น้อยคนที่ทุกกิริยาต้องวางท่าอย่างมีมารยาทแม้จะเป็นเพียงสิ่งที่ฉาบด้วยการแสดงก็ตาม ทำไมถึงได้เอาชนวนอ่อนไหวอย่างนี้มาเล่นอย่างไร้มารยาทได้ หรือเพียงแค่สนุกกับการเห็นทุกคนเป็นพวกหน้าโง่กระอักกระอ่วนกับตลกร้าย ยิ่งเห็นท่าทีพวกเขากริ่งเกรงกับเครื่องดื่มในมือว่าจะมียาพิษหรือไม่ยิ่งเป็นเรื่องสนุกสนาน

แต่พอผ่านไปเพียงครู่ทุกคนในที่นี่ก็ตระหนักว่านี่เป็นเพียงตลกร้ายของอีกฝ่าย คนเพียงหยิบมือของฝั่งตะวันตกไม่มีทางวางยาพิษสังหารใครแล้วอยู่รอดกลับไปได้ จึงเริ่มทยอยหยิบเครื่องดื่มขึ้นมาดื่ม

ฮันบินหยิบแก้วขึ้นมาแม้จะนึกไม่พอใจไม่ต่างจากคนอื่น  รสขมปร่าแต่ก็มีกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ละมุนอยู่ในปาก มันเป็นรสชาติที่ดีไม่ต่างจากไวน์ชั้นดีทั่วไปนักและฮันบินมั่นใจว่าที่เขาดื่มเข้าไปไม่ใช่ยาพิษอย่างแน่นอน

ดวงตากลมมองตัวต้นเรื่องที่ยืนเหยียดยิ้มอยู่ตรงข้าม คงเป็นเรื่องตลกของเขาล่ะ มือหนาของจีวอนที่ถือแก้วไวน์ไว้อยู่ยกขึ้นสูงเอียงแก้วเล็กน้อยแล้วยกขึ้นดื่ม ฮันบินทำตามแล้วยกของเหลวในแก้วขึ้นดื่มเช่นกัน  

✥✥✥

เรือนกายผอมบางแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เจ้าของผิวเนื้อสีน้ำนมบริสุทธิ์ลูบไล้กลีบดอกไม้นานาพันธุ์ลงตามเนื้อนวลทั่วเรือนร่าง ดวงตากลมมองออกไปนอกหน้าต่างบานเล็ก เหตุเพราะค่ำคืนนี้อากาศปลอดโปร่งไม่มีลมพายุอย่างเช่นเมื่อสามวันก่อน จึงได้เห็นดวงดาวน้อยใหญ่ส่องแสงมากมายอยู่เต็มฟ้า

นิ้วเรียวหยิบกลีบกุหลาบไล้วนอยู่ตามข้อมือ ขณะที่ในดวงตาสีดำสนิทครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ตอนประชุมเมื่อสองวันก่อน

ฮันบินไม่เข้าใจการกระทำของคนผู้นั้นเลยสักนิด ดูมีมารยาทแต่ก็ไร้มารยาทในขณะเดียวกัน เรียกว่าทำเรื่องไร้มารยาทได้อย่างมีมารยาทคงจะเหมาะ

อาการกลิ้งกลอกของอีกฝ่ายทำให้ฮันบินไม่รู้เลยว่าตอนไหนกันที่ชายคนนั้นพูดความจริงและตอนไหนกันที่พูดเท็จ ทั้งที่เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้เพียงสามวันแต่กลับปั่นหัวสร้างความสับสนให้ผู้คนที่นี่ไปหมด

ร่างโปร่งผอมลุกจากการแช่น้ำ หยิบชุดคลุมตัวบางห่อหุ้มร่างกาย

เขาเองก็เช่นกันที่ชายคนนั้นดูจะอยากปั่นหัวเล่นให้เป็นเรื่องสนุก

✥✥✥

เจ้าของเรือนผมที่เปียกหมาดจนเกือบแห้งสนิทอยู่ในชุดผ้าฝ้ายเนื้อบางในเวลาที่ดึกสงัดเช่นตอนนี้ฮันบินกลับไม่ได้หลับใหลเช่นคนอื่น เด็กหนุ่มร่างโปร่งหมกตัวอยู่ในห้องหนังสือ กางแผนที่น้อยใหญ่เทียบวางลงบนโต๊ะตัวกลม เพื่อจะหาข้อมูลมาโต้เถียงเรื่องพื้นที่ทับซ้อนในการประชุมต่อไป

เขาไม่ใช่มินโฮที่ออกตระเวนรอบชายแดนตั้งแต่อายุยังน้อย ได้เห็นของจริงเหตุการณ์จริงกับตา ดังนั้นที่ฮันบินต้องทำคือหาข้อมูลและหมกตัวอยู่กับหนังสือให้มากกว่าคนอื่นๆ

ทั้งที่คิดว่ากลางดึกในห้องหนังสืออย่างนี้เป็นเวลาที่ตัวเองได้อยู่ตามลำพังกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น ขณะที่ฮันบินวุ่นอยู่กับการเปรียบเทียบแผนที่ เพียงแค่ขยับตัวขับไล่ความเมื่อย จึงได้รู้ว่าขณะนี้ไม่ได้มีแค่ตน แต่มีร่างสูงของจีวอนยืนอยู่ร่วมห้องด้วยอีกคนหนึ่ง

ไม่รู้เลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างสูงก้มหัวให้ฮันบินเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามา

“ไม่ทราบว่าจะรบกวนเวลาคุณชายน้อย”

ชายคนนั้นบอกก่อนจะขยับตัวเดินเข้ามา ฮันบินยังไม่พูดอะไร ไม่ได้คิดว่าแขกต่างเมืองจะอยากเข้ามาในห้องหนังสือยามวิกาลอย่างนี้ แต่ก็คงว่าอีกฝ่ายไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่สถานที่หวงห้ามแต่อย่างใด หากที่ใดหวงห้าม ห้องนั้นจะถูกทำการปิดล็อคไว้อย่างดี

ฮันบินมองไปทางประตูทางเข้าห้องหนังสือที่ถูกปิดสนิท แต่องครักษ์เวรยามคงยังทำหน้าที่ยืนเฝ้าไว้อยู่ ใบหน้าขาวส่ายไปเพียงนิดให้อีกฝ่าย

วอนพยักหน้าอีกครั้งแล้วดูแผนที่ที่กางออกอยู่บนโต๊ะ

“คุณชายน้อยไม่สบายใจเรื่องไหนกัน”

 เรื่องที่ตนไม่สบายใจนั้นมีอยู่เต็มไปหมด แต่เรื่องที่ต้องสนใจตอนนี้มันอยู่ในแผนที่ซึ่งถูกกางเอาไว้

"จากตรงนี้ไปถึงตรงนี้อีกสิบไมล์ คือสิ้นสุดเขตแดนตะวันตก”

ฮันบินชี้ตามแผนที่ จากทางแม่น้ำสายเล็กฝั่งตะวันตกอันติดชายแดนไล่ไปทางตะวันออกซึ่งบ่งบอกระยะทางสิบไมล์อันมีแนวเทือกเขากั้นขวางแบ่งเขตตะวันตกและตะวันออกมาแต่ครั้งโบราณ แต่กลับสร้างปัญหาเหลื่อมล้ำทับซ้อนของพื้นที่จีวอนพยักหน้าเห็นด้วยกับเด็กหนุ่ม  แต่คำพูดที่ออกมากลับไม่เป็นตามนั้น

“จากแนวเทือกเขานี่คุณชายน้อยคิดว่าส่วนไหนกันที่กั้นฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตก”

เพราะเทือกเขาไม่ใช่กำแพงที่จะแบ่งเส้นที่ชัดเจนได้ ทั้งคดโค้งไปมาและมีส่วนที่ขาดหาย พื้นที่นั้นสลับซับซ้อนและสร้างปัญหามาช้านาน

“ข้า”

 ฮันบินตอบนิ้วขาวกำลังจะไล่เส้นแนวเทือกเขาบนแผนที่ แต่ก็ถูกมือของจีวอนจับไว้

“จากตรงนี้ถึงตรงนี้รึ”

มือจีวอนจับนิ้วฮันบินไล่ส่วนโค้งลึกสุดของแนวเขาเขตตะวันออกมาถึงบริเวณกินเนื้อที่ฝั่งตะวันตกมากที่สุดตามแผนที่ มันเป็นอย่างนั้นจริงตามที่แผนที่บอก พอฮันบินกำลังจะตอบจีวอนกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อน

“เพิ่งอาบน้ำมารึ”

 ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องที่สนทนาอยู่แม้แต่น้อย แต่ชายร่างสูงที่เอาตัวเข้ามาใกล้ฮันบินขณะดูแผนที่กลับพูดขึ้น มืออีกฝ่ายยังคงกอบกุมนิ้วชี้ของฮันบิน และเด็กหนุ่มก็รู้สึกว่ามือนั้นขยับคล้ายลูบมันอยู่เล็กน้อย

“ที่ข้าอยากบอกก็คือเมื่อแผนที่บอกมาอย่างนี้ ก็อยากให้ทางท่านยอมรับ”

ฮันบินเอานิ้วออกมาจากการถูกกอบกุม ขยับตัวให้ออกห่างจากร่างสูงเล็กน้อย จากเดิมที่ออกจะใกล้เกินความจำเป็นอยู่สักหน่อย

“มันก็เป็นอย่างนั้นตามแผนที่ของท่าน แต่ก็แค่แผนที่ของท่าน”

 ฮันบินเข้าใจความหมายที่ร่างสูงต้องการจะสื่อ มือขาวจึงหยิบแผนที่อีกแผ่นใต้ล่างออกมากางให้ดู

“นี่คือแผนที่ของแคว้นทางเหนือ มีการวาดแผนที่ของแคว้นเราไว้ด้วย”

แสดงให้เห็นว่าแผนที่ทั้งสองแคว้นนั้นตรงกัน แต่สิ่งที่จีวอนทำมีเพียงการยิ้มรับเหมือนอาจารย์มองลูกศิษย์คนโปรดอยู่เท่านั้น

“มันก็คงเป็นอย่างนั้น” ฮันบินขมวดคิ้วให้อีกฝ่าย

เมื่อแผนที่ทั้งสองแคว้นว่าอย่างนี้ ทางข้าคงได้แต่ยอมรับมันไป”

“แล้วท่านจะทำอย่างไรต่อ”

“ข้าจะสั่งทหารให้เกณฑ์ชาวบ้านที่ลุกล้ำที่ฝั่งท่านกลับเข้ามา”

ฮันบินอยากจะส่ายหน้าไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆถึงยอมง่ายดายอย่างนี้ ทั้งที่ตอนประชุมกลับเอาแต่ปลิ้นปล้อนไปมาไม่ยอมรับ

“อย่าสงสัยไปหากตอนประชุมคุณชายน้อยเป็นคนพูดข้าก็ยินดีจะทำตามตั้งแต่ตอนนั้น”

ยิ่งไม่ให้ความกระจ่างเข้าไปใหญ่ ฮันบินจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเรียวของชายที่อยู่ตรงหน้า หากการมองตาจะสามารถมองเข้าไปในส่วนลึกทางความคิดของผู้คนได้จริงอย่างที่ชายผู้นี้ชอบทำ ฮันบินก็อยากจะค้นหาเหมือนกันว่าชายคนนี้คิดจะทำอะไรอยู่กันแน่ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือมือหนาที่สัมผัสปลายเส้นผมนุ่มของเด็กหนุ่ม

“อย่าจ้องหน้าข้าอย่างนั้น และอย่าจ้องใครอย่างนั้นด้วย ผลที่ออกมาเจ้าไม่รู้หรอกว่า เจ้ากับข้ามันต่างกัน”

 มือหนายังคงสัมผัสเส้นผมของเด็กหนุ่มก่อนจะเลื่อนขึ้นไปสัมผัสตรงใบหูและแก้ม ฮันบินยังคงมองลึกเข้าไปในดวงตาอีกฝ่ายไม่วางตา

“บอกว่าอย่าทำ”

 จีวอนบอกเด็กหนุ่มอีกครั้งทำให้ฮันบินรู้สึกว่านี่คือคำเตือน ดวงตาคู่สวยจึงหลุบไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมามองหน้าอีกฝ่ายอย่างปกติ

“อีกสี่วันข้าจะกลับแล้ว” พูดขึ้นทั้งที่มือยังไม่ละจากใบหน้าขาว 

“แต่มันกลับไม่ได้ทำให้ข้ามีความสุข”

“คงเป็นเพราะท่านมีหลายเรื่องให้กังวล ตัวข้าเองก็ได้แต่อวยพรจากทางนี้ให้สมัยการปกครองของท่านมีแต่เรื่องที่ดีบ้านเมืองสงบสุข”

เด็กหนุ่มตัดบทอีกฝ่ายพร้อมจับมือหนาให้ออกจากใบหน้าตนเองอย่างสุภาพ คนอายุน้อยกว่าถอยออกมาพร้อมก้มหัวให้ด้วยมารยาทก่อนที่จะเดินออกไปเพราะคิดว่าตัวเองไม่ควรอยู่ตามลำพังกับชายผู้นี้นาน

“ข้าคงไม่รบกวนเวลาที่ท่านจะเข้ามาอ่านหนังสือในนี้แล้ว ต้องขอตัวก่อน”

✥✥✥

TBC

Talks : : อยากให้มันยาวกว่านี้แต่เอาแค่นี้ก่อนละกันค่ะ ตอนหน้าสัญญาว่าจะยาวกว่าเดิม

มีใครสงสัยอายุตัวละครไหมคะ

มิโนยี่สิบเก้า พี่บ๊อบยี่สิบแปด จุนฮเวยี่สิบสอง บินน้อยเป็นมักเน่ อายุสิบเจ็ดค่ะ

พบกันใหม่ตอนหน้าฝากแท๊ก #นายน้อยฮันบินด้วยนะคะ