[Fic] Amaryllis : : Doubleb , ikon

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ ๓

บนโต๊ะอาหารทุกคนรับประทานอาหารกันอย่างสงบ มีเสียงพูดคุยให้ได้ยินกันบ้างประปรายส่วนใหญ่ยังไม่มีสาระใจความสำคัญ

ในการประชุมเมื่อวานนี้ เมื่อฮันบินพูดถึงเรื่องว่าที่ผู้ขึ้นครองฝั่งตะวันตกให้คำมั่นว่าจะเกณฑ์ไพร่พลที่รุกล้ำกินเขตชายแดนกลับเข้าไป มันสร้างความงุนงงให้กับคนในที่ประชุม แต่จีวอนก็ยืนยันว่าจะเป็นไปตามที่ตนบอกกับฮันบิน

ฮันบินเหลือบมองชายที่นั่งตรงข้ามอยู่เล็กน้อย เมื่อคืนฮันบินไม่ได้เข้าไปในห้องหนังสืออีก เพราะคิดว่าคงดีกว่าหากจะไม่เกิดเหตุการณ์อย่างเมื่อสองคืนก่อนนั้น เสียงกระแอมไอของมินโฮดังอยู่เป็นระยะ ฮันบินจับสังเกตว่าวันนี้ใบหน้าอีกฝ่ายดูจะซีดคล้ำกว่าปกติ คิดว่าเป็นไปได้ที่อีกฝ่ายจะป่วยอยู่ และมันก็เป็นจริงตามนั้น

"รถม้าพร้อมแล้ว ขอเชิญทุก ท . . ."

หลังรับประทานอาหารเสร็จทุกคนลุกขึ้นจากโต๊ะ และเตรียมพาแขกจากฝั่งตะวันตกเยี่ยมชมในเมือง แต่ขุนนางผู้ใหญ่ฝั่งตะวันออกกล่าวยังไม่ทันจบ ร่างสูงของมินโฮก็ล้มไปกองกับพื้น ท่ามกลางความตกใจ

 ฮันบินซึ่งอยู่ใกล้สุดตรงเข้าไปดูอีกฝ่าย มือขาวจับใบหน้าของคนเป็นพี่ชาย ซึ่งมันเย็นซีดมีเหงื่อออกเต็มไปหมดและอีกฝ่ายก็ไม่รู้สึกตัวไปแล้ว

'เป็นไข้ป่า' หมอวินิจฉัยออกมา เป็นเพราะคนหนุ่มที่ชีวิตส่วนใหญ่ลัดเลาะอยู่ตามชายแดนซึ่งมีแต่ป่าจึงไม่แปลกที่วันหนึ่งจะได้โรคไข้ป่าติดตัวกลับมา

           นอกจากอาการป่วยของมินโฮที่น่าวิตกแล้ว ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่น่าเป็นห่วงก็คือ เมื่อมินโฮป่วยอย่างนี้แล้วใครกันจะเป็นตัวแทนฝั่งตะวันออกไปร่วมงานสถาปนาของพวกสีขาว

✥✥✥

ในค่ำคืนที่ภายนอกเงียบสนิทในห้องห้องหนึ่งยังมีความสว่างเพียงแสงนวลของเปลวเทียน ร่างสูงใหญ่ของมินโฮยังทรมานด้วยพิษไข้อยู่บนเตียง และมีเพียงบ่าวรับใช้คอยผลัดเปลี่ยนเวรเฝ้าดูอาการ

 ประตูห้องนั้นถูกเปิดออกพร้อมร่างโปร่งของฮันบินที่เดินเข้ามา

 เด็กหนุ่มพาตัวเองมาหยุดที่เตียงมองอีกฝ่าย อาการของมินโฮดูจะสร้างความทรมานให้แก่ร่างสูงไม่น้อย เนื้อตัวบิดเกร็ง ปากหนาซีดจนขาว อย่าว่าแต่จะขยับตัวเลย แรงที่จะส่งเสียงร้องยังไม่มีด้วยซ้ำ

 ฮันบินไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับสภาพพี่ชายที่ไม่สนิทกันอย่างนี้  . . . จากที่เห็นก็คงมีแต่เพียงความสงสาร

"คุณชายน้อยไม่ควรเข้ามาในนี้นะขอรับ หากติดโรคขึ้นมาจะทำอย่างไร"

บ่าวรับใช้ที่เฝ้ามินโฮอยู่เดินเข้ามาบอก และฮันบินก็ได้ยินคำสั่งนี้จากคนเป็นพ่อตั้งแต่ได้รู้ผลวินิจฉัยโรคจากหมอแล้ว

"อาการเป็นอย่างไรบ้าง" ถามอาการคนป่วยกับบ่าวรับใช้

"คุณชายใหญ่ยังหนุ่มและแข็งแรง ให้เวลาซักหน่อยอาการป่วยคงทุเลา"

  ฮันบินพยักหน้ารับมองคนที่นอนป่วยอยู่ และคงได้ยินเสียงคนพูดคุยกันดวงตาคมจึงพยายามลืมขึ้นมา แค่เพียงจะลืมตามองฮันบินยังรู้ว่ามันต้องลำบากมินโฮขนาดไหน แต่ฮันบินเห็นอีกฝ่ายยังฝืนลืมตาขึ้นมา

ฮันบินรู้ว่าตอนนี้ร่างสูงไม่มีสติรับฟังอะไรเท่าไร แต่ก็ยังพูดกับอีกฝ่าย

"พักผ่อนเถอะ งานในส่วนของท่านข้าจะไปแทนเอง รักษาสุขภาพ ขอให้ท่านหายป่วยในเร็ววัน"

✥✥✥

ในวันออกเดินทางฮันบินนั่งอยู่บนรถม้าสีดำซึ่งนำมาจากปราสาท มีบ่าวไพร่รวมองครักษ์ผู้ติดตามมาอีกสิบคน แม้คนเป็นพ่อจะไม่ยินดีนักที่บุตรชายคนเล็กต้องเป็นฝ่ายมาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะลำพังตัวของยังกวอนเองก็ไม่อาจทิ้งปราสาทได้เช่นกัน

ขบวนหน้าคือรถม้าสีขาวของจีวอน เด็กหนุ่มยังจำคำที่จีวอนบอกตนได้ เมื่อรู้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงตัวแทนฝั่งตะวันออกและคนผู้นั้นคือฮันบิน

" ข้ารู้ว่ามันเป็นเรื่องเสียมารยาทที่จะยินดี ในเมื่อพี่ชายของท่านป่วย แต่ก็ต้องขอสารภาพว่าข้ารู้สึกตามนั้นจริง"

ปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ไม่รู้ว่าตนจะเจออะไรบ้างกับการเดินทางไปฝั่งตะวันตกนี้

✥✥✥

ตามข้างทางเต็มไปด้วยป่าไม้และขุนเขา ด้วยระยะทางที่ไกลกันถึงหกร้อยไมล์ แม้จะยังอยู่ในเขตป่ารกทึบของฝั่งตะวันออกขบวนรถม้าก็ต้องจอด เพื่อเตรียมที่พักเพราะใกล้เวลาที่ดวงอาทิตย์จะตกดินแล้ว

ปลายสายน้ำตกที่เป็นลำธารไหลสงบนิ่ง ในยามค่ำคืนมีเสียงร้องของแมลงระงมอยู่ทั่วป่า ในที่นี้มีเพียงแสงจากคบไฟมนุษย์ที่จุดความสว่างพอให้เห็นบ้างประปรายเท่านั้น ไม่ไกลจากจุดนี้มากนัก แต่ก็ไม่ใกล้พอให้ผู้ใดมองเห็น เป็นกระโจมผ้าที่ตั้งไว้เป็นที่พักสำหรับค่ำคืนนี้ของคณะเดินทาง

ร่างเปลือยเปล่าต้องแสงนวลอ่อนสีส้มของคบไฟแช่ตัวอยู่ในลำธาร มือขาววักน้ำใสเย็นลูบไล้ไปทั่วร่างกายของตน ความเย็นของน้ำสร้างความสดชื่นขับไล่ความเมื่อยขบจากการเดินทางทั้งวันของฮันบินได้ไม่น้อย

ผิวเนื้ออ่อนที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ แม้จะจับต้องความสว่างเพียงน้อยนิดแต่ก็ยังเห็นความงดงามน่ามองอยู่ดี สถานที่และเวลาส่วนตัวที่ฮันบินสมควรได้อยู่คนเดียวมันกลับไม่เป็นอย่างนั้น เพราะตอนนี้มีเงาดำจากชายที่สูงใหญ่กว่าอยู่ด้านหลังฮันบิน

ร่างสูงเยื้องย่างมาอยู่ด้านหลังฮันบินอย่างผู้ชำนาญการ และทันทีที่รู้ว่าร่างบางรู้สึกตัว มือหนาก็ปิดปากอีกฝ่ายพร้อมทั้งดึงคนตัวขาวจนหลังแนบชิดกับอกแกร่งของตน ท่อนแขนผอมพยายามต่อสู้แต่ด้วยแรงที่มากกว่ากอดรัดเด็กหนุ่มไว้แม้จะขัดขืนเพียงใดก็ไม่สามารถดิ้นหลุดมาได้ ก่อนที่ร่างเล็กกว่าจะฝืนตัวหันกลับมามอง มือหนาก็กดหัวฮันบินจนร่างทั้งร่างจมอยู่ใต้น้ำ

 ร่างข้างใต้ที่ถูกกดพยายามขัดขืนยื้อตัวเพื่อโผล่พ้นน้ำขึ้นมาหายใจ แต่มือหนาที่กดหัวและร่างตัวเองอยู่ มีแรงมหาศาลนัก ไม่ผ่อนแรงให้ฮันบินมีโอกาสขึ้นมาหายใจแม้แต่เพียงครั้งเดียว

 มือขาวดิ้นรนปัดป่ายสู้มือที่ออกแรงกดหัวตนอยู่แต่ยิ่งสู้กลับมีแต่ฮันบินที่หมดแรง อากาศที่จะหายใจค่อยๆหายออกไป ความทรมานจากการขาดอากาศทำให้แขนและทั้งร่างฮันบินปลกเปลี้ย จนในที่สุดดวงตาที่ลืมอยู่ในน้ำก็ปิดลง พร้อมร่างทั้งร่างที่จมอยู่ใต้น้ำด้วยมือชายที่อยู่ด้านบน

✥✥✥

เหมือนมีอากาศมากมายพุ่งเข้ามาหาตน ฮันบินสะดุ้งตื่นขึ้น ร่างโปร่งบางหายใจหอบลุกขึ้นนั่งมองไปทั่วบริเวณ จากที่เห็นเขาคงอยู่ในกระโจมของตัวเองและยังหายใจอยู่ ยังมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นและเหตุการณ์ในตอนนี้

"นอนเถอะ ท่านพักผ่อนจะดีกว่า"

ฮันบินมองไปยังคนพูด คือจีวอนที่นั่งอยู่ข้างเตียงของตน และจับไหล่ผอมของเด็กหนุ่มให้กลับมานอนราบตามเดิม

มือใหญ่ลูบหัวฮันบินคล้ายปลอบโยนคนไม่สบาย . . . ก็แค่คล้าย

ไม่ใช่มือนี้ ฮันบินคิด . . .ไม่ใช่มือนี้ที่เป็นคนจับหัวเขากดลงไปใต้น้ำ

"ทำไมข้ามาอยู่ที่นี่ได้"

 ฮันบินถามเจ้าของมือหนาที่ลูบหน้าผากตนเองอยู่ แต่ตอนนี้ฮันบินไม่มีแรงจะบ่ายเบี่ยงปัดมันออก จึงได้แต่ปล่อยให้มือนั้นลูบหน้าผากและเกลี่ยใบหน้าใสของตนต่อไป

"คุณชายหมดสติตรงลำธาร พอดีมีคนมาเห็นเลยพากลับมา"

ฮันบินยังไม่ตอบอะไรในหัวกำลังประมวลทุกอย่าง ก่อนจะก้มมองตัวเองที่อยู่ในชุดคลุมตัวบาง

"เหนื่อยอย่างนั้นรึ มันอันตรายไม่ใช่หรืออย่างไร ทำไมไม่ให้องครักษ์ไปคุ้มกัน"

ร่างสูงถามทั้งที่ยังลูบหัวฮันบินคล้ายกล่อมเด็กให้นอน ฮันบินส่ายหน้าให้ เขาไม่สะดวกใจที่จะให้ใครมาอยู่ใกล้ในเวลาส่วนตัวของตน

"มีคนเข้ามาตอนนั้น" ฮันบินบอกจีวอน ร่างสูงเลิกคิ้วมองฮันบินด้วยสีหน้าสงสัย

"คนที่เข้ามา จับหัวข้ากดลงไปใต้น้ำ"

"ใครกัน คุณชายเห็นหน้ามันรึเปล่า"

มือหนาเปลี่ยนมาบีบมือขาวไว้ ดูจะแปลกใจไม่น้อยที่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นได้ ฮันบินไม่ได้ตอบอะไร ถึงตนจะไม่เห็นใบหน้าผู้กระทำ แต่ก็ไม่อาจไว้ใจใครได้ทั้งนั้น จึงเลี่ยงที่จะตอบ

"อย่าเพิ่งให้ข้าพูดอะไรเลย ข้าอยากจะพัก ขอโทษที่ต้องเสียมารยาท"

 ฮันบินบอกพร้อมเอามือออกจากการกอบกุม จีวอนมองดูเด็กหนุ่มอยู่พักหนึ่ง ซึ่งขณะนี้ร่างผอมได้ขยับตัวเปลี่ยนมานอนหันหลังให้กับตนแล้ว

"ข้าต่างหากที่เสียมารยาทคุณชายน้อย แต่โปรดวางใจข้าจะหาตัวคนร้ายให้ได้โดยเร็วที่สุด"

✥✥✥

มันออกจะเร็วไปด้วยซ้ำ ในเย็นวันต่อมาขณะที่ขบวนรถม้ากำลังมุ่งหน้าต่อไปในทิศตะวันตก ตอนนี้เส้นทางที่เดินกำลังอยู่ในพื้นที่คาบเกี่ยวระหว่างฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตกแล้ว หลังจากที่ผ่านกลุ่มเทือกเขา อันเป็นเส้นแบ่งกั้นเขตแดนทั้งสองฝั่งได้ไม่นาน และกำลังผ่านแม่น้ำสายเล็กอยู่ๆขบวนรถม้าข้างหน้าก็หยุดลง ทำให้ขบวนของฮันบินซึ่งตามมาจากด้านหลังต้องหยุดตาม

ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ประตูรถม้าก็ถูกเปิดออก โดยมีจุนฮเวองครักษ์คนสนิทของจีวอนผายมือให้ฮันบินออกมา

บริเวณติดริมแม่น้ำมีร่างสูงของจีวอนยืนอยู่ โดยรอบตัวนอกจากฮันบินที่เดินมาหาร่างสูงแล้ว มีองครักษ์และคนรับใช้ผู้ติดตามถูกเกณฑ์มายืนรายรอบ แต่ละคนดูไม่แน่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น รวมไปถึงฮันบิน ที่มองเจ้าของดวงตาเรียวอย่างรอคำอธิบาย

"ทางเราหาตัวคนร้าย ที่ทำร้ายคุณชายน้อยได้แล้ว"

มันออกจะเร็วกว่าที่ฮันบินคิดไปมากทีเดียว

"เมื่อคืนมีคนร้าย ลอบทำร้ายคุณชายน้อย" จีวอนประกาศขึ้นก่อนที่น้ำเสียงจะเข้มขึ้นกว่าเดิม

"อุกอาจนักทั้งที่คุณชายอยู่ภายใต้การดูแลของข้า"

 สีหน้าองครักษ์บ่าวไพร่หลายคนดูจะติดกังวลมองหน้ากันไปมา

"โทษที่ได้รับ อย่าหวังว่าจะกลับไปทั้งที่มีลมหายใจ . . .ฮงซอก"

อยู่ๆจีวอนก็ประกาศชื่อหนึ่งขึ้นมา ตอนแรกฮันบินก็ไม่รู้ว่าใคร กระทั่งเห็นสีหน้าองครักษ์คนหนึ่งที่ดูจะตกใจกว่าคนอื่น จากที่เห็น เด็กหนุ่มคนนี้อายุยังน้อย น่าจะมากกว่าฮันบินไม่เท่าไร

"ออกมานี่"

เด็กหนุ่มยังไม่ขยับขา จึงมีองครักษ์ที่โตกว่าสองคนช่วยกันลากเด็กหนุ่มออกมา ท่ามกลางเสียงร้องของหญิงรับใช้คนหนึ่ง และอาการตกใจหวาดกลัวของฮงซอก

แขนของผู้ต้องหาถูกมัดไพร่หลังไว้ ขาที่ยืนอยู่ทรุดลงกับพื้นคุกเข่าหน้าจีวอน

"มีคนเห็นเจ้าอยู่บริเวณที่คุณชายฮันบินโดนรอบทำร้าย"

จีวอนกล่าวกับฮงซอก โดยที่เด็กหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธ

"คุณชายข้าไม่ได้ทำอะไรเลย ข้าไม่ได้ทำอะไรจริงๆ"

"ใครสั่งเจ้าให้ทำเรื่องอย่างนี้กัน ไม่มีใครบอกเจ้ารึว่าคุณชายฮันบินมาในฐานะแขกข้าหาใช่ศัตรู" จีวอนจี้ถาม แต่เด็กหนุ่มยังยืนกรานปฏิเสธ

"เด็กคนนี้ไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่ ข้ายืนยัน"

หญิงสาวที่ฮันบินเห็นกรีดร้องตอนฮงซอกถูกเรียกตัว เข้ามาคุกเข่าหน้าจีวอนอีกคน น้ำตาไหลลงมาด้วยความกลัวข้อกล่าวหา

"แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร ตอนนั้นอยู่กับมันรึ หรือว่ารวมหัวกัน"

หญิงสาวร้องปฏิเสธ

"ไม่ใช่นายท่าน น้องชายข้าข้าย่อมรู้นิสัยของเขาดี"

 เหตุผลที่ยังฟังไม่ขึ้นไม่มีหลักฐานไม่อาจเปลี่ยนคำตัดสินได้

"หากลมปากเจ้าไม่มีคำให้การใดที่มีประโยชน์ ก็เงียบไปซะเถอะ"

"ที่ข้าอยู่ใกล้ริมธารน้ำตก ก็เป็นเพราะข้าเฝ้าเวรยามอยู่แถวนั้น" ฮงซอกรีบโต้เถียง

"ข้าไม่มีทางทำร้ายคุณชายน้อยแน่ ไม่มีเหตุผลที่จะทำเลยสักนิด" ภายในดวงตาเรียวของจีวอนหรี่ลงเล็กน้อย มุมปากยกสูงขึ้นเหมือนคนรู้อะไรบางอย่าง

"รู้ได้อย่างไรกันว่าคุณชายน้อยโดนทำร้ายที่ริมธารน้ำตก" สีหน้าฮงซอกดูตกใจกลัว

"ข้าเพียงแต่เห็นคุณชายถูกอุ้มมาจากทางนั้นเลยเดาเอา"

"เจ้าเห็นคุณชายน้อยถูกอุ้มมา แต่กลับไม่เห็นตอนคุณชายน้อยโดนทำร้าย ยิ่งพูดข้ายิ่งเห็นความสับปลับของเจ้า บอกมาเหตุผลอะไรเจ้าถึงทำอย่างนี้ หรือเป็นเพราะจิตใจฝ่ายต่ำของเจ้าเอง"

 จีวอนคาดคั้นแต่เด็กหนุ่มก็ยืนกรานปฏิเสธ อ้อนวอนขอความเมตตา ก่อนจะคลานเข่ามาขอความช่วยเหลือจากฮันบิน

"คุณชายโปรดช่วยข้าด้วยเถอะ ข้าไม่ได้ทำไม่มีเหตุผลอะไรต้องทำจริงๆ"

ศีรษะคนพูดแนบลงกับพื้นอย่างขอความเมตตา จีวอนหันไปพูดอะไรกับจุนฮเวสักอย่าง ร่างของชายที่ก้มหัวอยู่ตรงหน้าฮันบินก็ถูกลากให้ลุกขึ้น

"เจ้าเลิกโป้ปดแล้วไปสำนึกผิดที่ยมโลกเถอะ"

สิ้นคำตัดสินของจีวอน เสียงร้องโหยหวนของคนเป็นพี่สาวก็ดังลั่น ร่างของเด็กหนุ่มผู้ต้องหาถูกจุนฮเวลากมาจนติดริมแม่น้ำ และฮันบินรู้ได้ทันทีว่าอะไร กำลังจะเกิดขึ้นในต่อจากนี้

ผู้ต้องหาถูกโยนลงไปในแม่น้ำ ถึงจะเป็นแม่น้ำสายเล็กแต่มันก็ไหลอย่างเชี่ยวกราด ยิ่งกับคนที่โดนมัดไพร่หลังอย่างนี้ ไม่มีทางเลยที่จะรอดไปได้

คนเป็นพี่สาวร้องจนแทบขาดใจ เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วมาก คำตัดสินที่เกิดขึ้นฮันบินยังไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าชายคนนั้นคือคนร้าย  มันเร็วเกินไป . . . . . หากมันเป็นการตัดสินที่ผิด

"ข้า . . . ไม่เห็นด้วย"

ฮันบินพูดขึ้นในที่สุด ไม่เห็นด้วยกับการที่อีกฝ่ายเลือกทำอย่างนี้ เสียงร้องอันน่าเวทนาของหญิงสาวยังคงดังไม่หยุด

"ทำอะไรไม่ได้แล้ว คุณช. . ."

 จีวอนพูดยังไม่ทันจบ ฮันบินก็ปลดชุดคลุมสีแดงตัวหนาออกจากเรือนร่าง โดยไม่มีใครคาดคิด ร่างผอมบางของฮันบินก็วิ่งไปยังริมแม่น้ำและกระโดดลงไปในแม่น้ำอันเชี่ยวกราดนั้น

✥✥✥

กระแสน้ำเย็นที่ไหลเชี่ยว พัดตัวฮันบินจมหายไปกับกระแสน้ำ ก่อนที่ร่างโปร่งจะฝืนตัวว่ายขึ้นมาเหนือน้ำ มองหาร่างของเด็กหนุ่มอีกคน

มันบ้ามากที่ฮันบินตัดสินใจทำอย่างนี้ แต่หากปล่อยไว้คืนนี้เขาคงไม่อาจข่มตาหลับได้ ดวงตากลมมองหาร่างของฮงซอก ทั้งที่การประคองตัวเองให้อยู่ในกระแสน้ำเชี่ยวมันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนัก เมื่อเห็นร่างผลุบโผล่ของเด็กหนุ่มที่ตะกุยตะกายก่อนจะจมหายไปใต้น้ำ ฮันบินก็รีบว่ายเข้าไปหา

 กระแสน้ำที่ไหลแรงซัดร่างฮันบินให้ชนเข้ากับโขดหินแต่เด็กหนุ่มยังคงฝืนว่ายต่อไปยังตำแหน่งที่ฮงซอกจมหาย ไม่ใช่ไม่กลัวว่าจะเอาชีวิตไม่รอด แต่เมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะช่วยก็อยากจะช่วยให้ถึงที่สุด ฮันบินดำลงไปใต้น้ำ ลืมตามองหาร่างฮงซอกที่จมหายไป ในที่สุดก็มองเห็น

 แขนผอมเข้าไปโอบตัวให้หัวอีกฝ่ายโผล่พ้นน้ำขึ้นมา กระแสน้ำที่ไหลแรง เมื่อมีอีกร่างที่ฮันบินต้องแบกรับไว้มันยิ่งลำบากต่อการว่ายกลับเข้าฝั่ง

ร่างผอมฝืนว่ายด้วยกำลังสุดท้ายที่พอจะมี แม้จะจมหายไปกับน้ำอีกหลายครั้ง แต่ในที่สุดก็มาถึงฝั่ง และพาฮงซอกขึ้นมาได้สำเร็จ 

ฮันบินหายใจอย่างเหนื่อยหอบ มองเห็นกลุ่มคนพวกจีวอนเดินเรียบฝั่งมาถึงทางตนแล้วตอนนี้

เสื้อสีขาวตัวในที่ฮันบินสวมใส่ ตอนนี้มันเปียกจนแนบตัว เห็นสัดส่วนด้านในเด็กหนุ่มจนเกือบหมด มันน่าตื่นตะลึงไม่น้อยที่เห็นเด็กหนุ่มกระโดดลงไปในแม่น้ำอย่างนี้

 จีวอนมองฮันบินที่หายใจอย่างเหนื่อยอ่อนแต่ตอนนี้ไม่ได้สนใจมองมาทางเขา กลับมองที่ฮงซอกที่สิ้นสติไปแล้ว อาจตาย จีวอนคิด เพราะจมหายไปในน้ำนานขนาดนั้น ความพยายามฮันบินมันสูญเปล่า

แต่สิ่งที่จีวอนไม่ได้คิดก็คือการเห็นปากอิ่มของฮันบินประกบลงที่ปากฮงซอกครั้งแล้วครั้งเล่า รู้ว่าเด็กหนุ่มกำลังทำสิ่งใดอยู่ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดว่าน่ามองเลยสักนิด จนเมื่อฮงซอกฟื้นขึ้น มันไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจเท่าไร

ฮันบินรู้สึกเหมือนใช้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดร่วงหน้าไปซักสามเดือน มันเหนื่อยและร่างกายปวดร้าวจนแทบขยับไม่ออก รับรู้ถึงชุดคลุมสีแดงสดของตัวเองที่ถอดเอาไว้มาคลุมห่อหุ้มร่างกาย มันมาจากจีวอนนั่นเอง

"มันน่าประทับใจไม่น้อยกับสิ่งที่คุณชายน้อยทำ" ชายคนนั้นบอก

"แต่มันไม่ใช่ภาพที่ข้าชอบใจเท่าไร โปรดอย่าทำอีก"

จบคำ เจ้าของมือหนาก็ใช้นิ้วหัวแม่มือของตนเกลี่ยเช็ดบนปากอิ่ม

✥✥✥

ภายในกระโจมที่พัก ร่างบางซึ่งนั่งอยู่บนเตียงอยู่ในภวังค์ความคิด จนคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ความสงสัยยังไม่กระจ่าง ใครกันแน่ที่ทำร้ายตนและเป็นคนส่งคนเข้ามาทำร้ายฮันบิน เด็กหนุ่มอยากไปคุยกับฮงซอก แต่อีกฝ่ายกำลังรับการรักษาอยู่ หลังจากฟื้นสติขึ้น ฮงซอกก็สลบไปอีกครั้ง

ปากสีสดขยับประมวลเหตุการณ์ที่เกิด การตัดสินโทษของจีวอนมันดูรีบร้อนเกินไปชวนให้สงสัย หากอีกฝ่ายจะเป็นตัวบงการฮันบินจะไม่แปลกใจเท่าไร

แต่ก็อีกนั่นล่ะ อย่างที่อีกฝ่ายบอก ฮันบินมาในฐานะแขกเมือง หากเกิดอะไรขึ้นกับฮันบินขณะอยู่ที่นี่ซึ่งอยู่ในความดูแลของจีวอน เรื่องได้ลุกลามเป็นสงครามแน่

เจ้าของดวงตาคู่สวยนั่งคิดถึงคนที่เป็นไปได้ว่าจะทำร้ายตนเอง ในโลกนี้สองกลุ่มที่ฮันบินนึกออก ก็คือ พวกฝั่งตะวันตก และอีกหนึ่งก็คือ . . มินโฮพี่ชายตนเอง มินโฮเป็นบุตรชายนอกสมรสก็จริง แต่ก็เป็นบุตรชายคนโต จากบุตรที่มีเพียงสองของเจ้าผู้ครองแคว้น

 ฮันบินไม่แน่ใจว่าตอนนี้อีกฝ่ายคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไร แต่หากเกิดอะไรขึ้นกับฮันบิน แน่นอนคนที่จะได้รับตำแหน่งทายาทคนต่อไปก็คือมินโฮ ซ้ำหากเกิดอะไรขึ้นกับฮันบินที่นี่ แน่นอนความผิดทั้งหมดจะตกเป็นของพวกตะวันตก

เด็กหนุ่มครุ่นคิด แต่ตอนนี้มินโฮก็ป่วยอยู่ การที่อีกฝ่ายมาป่วยเอาตอนนี้ ทำให้ฮันบินต้องเป็นคนมา มันคือเรื่องบังเอิญรึสิ่งที่ใครเตรียมการไว้กันแน่

ใครกันที่จะใช้การตายของฮันบินป้ายสีให้อีกฝ่าย

ทั้งที่ความคิดยังคงหมุนวนไม่ตกตะกอน ผืนผ้าหน้ากระโจมกลับเปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงของจีวอนที่เดินเข้ามา

"สองวันนี้คงลำบากคุณชายไม่น้อย"

 จีวอนบอกนั่งลงบนเตียงร่างบาง มองเจ้าของใบหน้าขาวที่แม้จะพยายามรักษาใบหน้าให้เป็นปกติ แต่หัวคิ้วที่ขมวดเล็กน้อย ดูก็รู้ว่ากำลังไม่ชอบใจที่เขาเข้ามานั่งบนเตียง

"มีสิ่งใดจะชี้แนะข้ารึเปล่า ดึกแล้ว ข้าไม่อยากทำให้ท่านต้องลำบาก"

 เป็นคำไล่อย่างสุภาพ แต่จีวอนก็ยังแสร้งจะไม่เข้าใจมัน

"ข้ารู้ว่าคุณชายบาดเจ็บเลยเอายามาให้"

เป็นความจริงที่ไหล่และหลังซีกขวาเจ็บระบมไปหมดจากการกระแทกหินที่อยู่ในน้ำ มือขาวจะรับยามาแต่เจ้าของมือที่ถือตลับยากลับไม่ส่งให้

"ข้าช่วย ท่านทาไม่ถนัดหรอก" จบคำบอกมือหนากำลังจะแตะมาที่เสื้อฮันบินแต่หนุ่มปัดออกด้วยความตกใจ

"ทำไมรึ" จีวอนทำหน้าสงสัย

"ข้าทำเองได้"

"แผลอยู่ด้านหลัง"

"เดี๋ยวข้าตามเด็กรับใช้มาทำ"

"ข้าไม่เข้าใจคุณชาย" จีวอนมองหน้าเด็กหนุ่ม

ทำไมต้องเรื่องมาก ทั้งที่ตัวเองก็เป็นบุรุษ ฮันบินรู้ว่าอีกฝ่ายอยากจะพูดคำนี้ แต่ต้องเก็บไว้ ฮันบินไม่ได้พูดอะไร ดวงตาหลุบมองที่พื้น เมื่อเห็นดังนั้น มือหนาของจีวอนก็ปลดกระดุมเสื้อของฮันบินออก จากเม็ดแรก มาสู่เม็ดที่สอง เม็ดที่สามและสี่ กระทั่งกระดุมที่พันธนาการร่างบางถูกปลดออกจนหมด

 เนื้อผ้าแหวกออกมา เผยให้เห็นเนื้อขาวนวลภายใน ตุ่มไตสีสด เช่นเดียวกับปากอิ่มปรากฎสู่สายตา จีวอนรู้สึกว่าร่างกายท่อนล่างปวดจนคับแน่นไปหมด ดวงตาเรียวไล่มองเอวคอดของเจ้าของร่างผอม แม้ฮันบินจะแสร้งตีหน้าเฉยแต่เขาก็รู้ว่าเด็กหนุ่มกำลังประหม่าอยู่ มือหนาเปลื้องเสื้อออกไปถึงช่วงหัวไหล่และกลางแผ่นหลัง ภาพที่ได้มองมันคุ้มค่ายิ่งกว่าอะไรทั้งหมดที่ได้เจอ

 ขณะที่ร่างสูงกำลังเก็บภาพตรงหน้าอย่างเพลินตา ฮันบินกลับหันหลังให้อีกฝ่าย

มือของจีวอนจึงรวบผมของฮันบินซึ่งยาวปกคลุมไหล่ไปด้านซ้าย เพื่อเผยให้เห็นแผ่นหลังและลาดไหล่ได้ชัดขึ้น

เป็นอย่างที่คิด แผ่นหลังที่ควรจะขาวเนียนกลับมีรอยช้ำเขียวเป็นวงกว้าง ตั้งแต่หัวไหล่ไปจนเกือบกลางหลัง และมีจุดที่แผลเปิดออกตามรอยที่บ่งบอกว่าเลือดเคยไหล ดังที่เขาเห็นจากตรงริมแม่น้ำ ที่เลือดของเด็กหนุ่มไหลซึมออกมาจากเสื้อตัวบางที่เปียกอยู่ มือหนาแตะตัวยาและลูบเบาเบาตรงไหล่ผอม

"ข้าไม่เห็นด้วยกับวิธีการที่ท่านทำกับผู้ต้องหา มันด่วนสรุปไปที่จะตัดสิน" ฮันบินพูดขึ้น

"ต่อให้คนผู้นั้นไม่ใช่คนร้าย แต่ข้าก็ถือว่าเป็นความผิดอยู่ดีที่ทำงานไม่เอาไหน ปล่อยให้คุณชายน้อยเจอเรื่องอย่างนี้"

ฮันบินไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เงียบ ถามคนผู้นี้ไปก็ไม่ได้ความกระจ่างกลับมาคงต้องรอถามกับตัวฮงซอกเอง

"เจ็บไหม"                                                                            

ถามเด็กหนุ่มขณะที่มือก็ทายาไปตามแผ่นไหล่และหลัง ฮันบินส่ายหน้าปฏิเสธเล็กน้อยแม้ฮันบินจะไม่คิดเชื่อใจอีกฝ่าย แต่ในสถานการณ์อย่างนี้ฮันบินรับมือกับมันไม่ถูก มีเสียงตอบรับจากเจ้าของมือซึ่งสัมผัสที่หลังตน

"ดีแล้ว เพราะข้าไม่อยากให้ท่านเจ็บ"                             

สิ้นคำ ลมหายใจร้อนและปากหนาก็สัมผัสลงมาที่ไหล่ของฮันบิน

TBC

Talks : :  มาเร็วม๊ากกกและยาวขึ้นตามที่บอก ตอนนี้คงไม่โดนแบนใช่ไหมมันไม่มีอะไรเลยนะ

มีความรู้สึกว่าพี่บ๊อบด้านได้อายอดยังไงบอกไม่ถูก เอาเป็นว่าไม่รู้จะทอร์คอะไร ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ