=*เทพธิดา*=[[ฤดูใบไม้ผลิแสนหวาน]]

ลำดับตอนที่ #8 : - -เรือนเล็ก- -

                 ในบริเวณคฤหาสน์ มีเรือนหลังเล็กมากมายซึ่งอยู่ทางซ้ายของเรือนใหญ่  หญิงคนงานเดินขวักไขว่พอประมาณ  ต่างจับกลุ่มกันเดิน ไม่มีใครยอมเดินคนเดียวเมื่อรู้ดีว่าเข้าเขต เรือนเล็ก  ที่อันตรายมีอยู่โดยรอบ  ไม่ช้าเสียงที่เหมือนชีวิตประจำวันก็ดังขึ้น


                  " หึ คิดว่าแม่สาวของแกจะผยองได้นานแค่ไหนกันยะ  นายไม่ได้มาหานานแล้วนิ "  เสียงเปรยจากกลุ่มหญิงรับใช้กระทบไหล่อย่างจงใจ


                 " เหอ ก็ยังดีกว่าแม่สาวของใครบางคนที่นายใหญ่ไม่เข้ามาหาเป็นเดือน  ตกกระป๋องแล้วยังไม่เจียมตัว "  อีกกลุ่มก็ไม่ยอมเช่นกัน  วาจาเชือดเชือนกรีดย้ำ


                " อีนี่!  ฝันหวานถึงวิมานไปเหอะ  นายใหญ่ไม่มีทางยกย่องแม่สาวของแกเป็นนายหญิงได้หรอก  แกก็ไม่มีวันได้โงหัวไปเหยียบเรือนใหญ่ได้! "


                 " ถึงยังไงก็ยังได้ความโปรดปรานมากกว่าแม่สาวของหล่อนก็แล้วกัน  อีกไม่นาน พอนายใหญ่เบื่อ 'ของใหม่' ก็ต้องกลับมาหาแม่สาวของชั้นอยู่แล้ว "


                  " ดี  เราจะได้รู้กัน  แม่สาวของชั้นน่ะ  ทั้งยังเด็ก ยังสาวกว่าของเธอมาก "


                  " เด็กไร้ลีลาจะมาเทียบได้ยังไง  ปัญญาอ่อนจริงๆ "  เสียงหัวเราะเยาะเป็นของอีกฝ่าย


                  " เอ้!  อีนี่  วอนตีนกูซะแล้ว! "  คนงานหญิงทั้งสองกลุ่มเตรียมจะตะลุมบอน  โดยมีคนงานอื่นยืนรายล้อมไม่เข้ามาช่วยห้ามปรามอะไรทั้งสิ้น



                  " หยุดนะ! "   เสียงที่มีอำนาจหยุดการทะเลาะลงทันควัน  ผู้เริ่มต้นการวิวาทหันไปมอง เมื่อพบว่าเป็นใครก็กัดฟันกรอด ยอมย่อตัวทำความเคารพให้เพียงเล็กน้อย แล้วเดินจากไปพร้อมกลุ่มตัวเองที่ยุยงให้มีการตบตี เพื่อจะได้พนันขันต่อก็เดินตามด้วยความผิดหวัง


                 " แม่สาวค่ะ "  กลุ่มที่เหลืออีกสามคนเปรยเสียงแผ่ว กลัวความผิด


                 " ใครใช้ให้ลงมือลงไม้  ก็รู้อยู่ว่านายไม่ชอบ "  หญิงสาวผู้มาใหม่เอ่ย  แล้วเดินกลับไปยังทางที่เธอมา  " ดีนะ  ฉันเห็นว่าพวกเธอจากหน้าต่างทางนู้น เลยออกมาห้ามกัน  จะทะเลาะอะไรก็ตามใจเถอะ  เราทุกคนชินกันซะแล้ว  แต่ถ้าตบตีจนเกิดรอยแผลให้นายเห็น  ระวังเตรียมถูกออกจากงานได้เลย "  แม่สาวเดินสู่เรือนเล็กของตน  แล้วกึ่งนั่งกึ่งนอนยังที่ของเธอ เหยียดขาคลายกล้ามเนื้อ  สาวใช้ที่เดินตามเข้ามานวดให้อารมณ์ผ่อนคลาย



                 " ก็คนใช้ฝั่งนู้นเริ่มก่อนนิคะ  แม่สาวก็รู้ว่านอกจากคนของแม่สาวเนลู แล้ว  ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับพวกเราหรอก "


                 " เนลูมาใหม่ที่สุด ก็ยังลำพองแบบนี้แหละ  ลองอยู่ที่นี่สักปีสองปี  ก็จะสงบเสงี่ยมเจียมตัวเหมือนคนอื่นๆเอง  ที่เหลือเราต้องมาดูกันว่านางจะอยู่ได้นานเพียงนั้นไหม "  หญิงสาวยกมือให้สาวใช้อีกคนนวด  ใบหน้าเธอผ่อนคลายจากเรื่องเครียดเมื่อครู่พอประมาณ  ริมฝีปากแดงแย้มเล็กน้อยเมื่อรู้สึกสบายตัว  ต่างหูรูปไม้กางเขนสีไพลินส่องแสงเปล่งประกายที่ติ่งหูซ้าย



                ทางสายหลักด้านซ้ายซึ่งเป็นทางเดินส่วนกลางที่ไม่ติดกับเรือนเล็กใดใด เป็นระเบียงยาวที่สาวใช้ผ่านเวลามีธุระระหว่างเรือน หรือออกไปโรงอาหาร สถานที่ต่างๆ  ย่อมมีการปะทะกันระหว่าง  ผู้หญิงของนาย  มาเป็นเวลานาน  การทะเลาะเบาะแว้งมีได้ทุกวันไม่ซ้ำกลุ่ม เรื่องธรรมดาที่ทุกคนยอมรับ  แต่ถ้ามีเรื่องถึงขึ้นลงไม้ลงมือเจ็บตัวกัน หากความทราบถึง ผู้ปกครองแคว้น ย่อมมีการสืบสวนเอาความ และผลสุดท้ายไม่พ้นไล่ออกทั้งสองฝ่าย



                 " แล้ว 'แม่ของใหม่' ล่ะค่ะ  เข้ามาไม่เท่าไรก็ได้ข่าวว่านายโปรดเสียจนให้อยู่ใกล้ๆตัว  ถึงยังนอนเรือนคนใช้ก็เถอะ "


                " ชื่อก็บอกแล้ว ของใหม่  อีกหน่อยก็อาจมีชะตาไม่พ้นจากเนลูเท่าไรหรอก "



                  ไม่ต่างจากเราด้วย  



                    เจ้าของเรือนเล็กหนึ่งในหลายๆเรือนนอนแผ่  เธอไม่ต้องทำงานอะไรมากมายก็มีคนรับใช้มาสามคน  ไม่ต้องหาเช้ากินค่ำก็มีอาหารให้กินทุกมื้อ  แต่เธอรู้ความปรารถนาของเธอไม่หยุดเพียงแค่นี้



                  ที่เธอต้องการ...ที่ต้องการจริงๆน่ะ........



                   " แม่สาวคะ  ได้ข่าวว่าวันที่นายรับตัวนังเด็กใหม่  แม่สาวก็ขึ้นไปรอที่เรือนใหญ่ด้วยนี่ค่ะ  เป็นยังไงบ้าง  สวยไหมค่ะ? "


                  รินยกหัวขึ้นเล็กน้อย  



                  " ไม่ทันเห็นหรอก  นายให้หมอตรวจอยู่  ไว้พวกเจ้าลองไปแอบดู แล้วมาบอกฉันด้วยก็แล้วกัน  อย่างน้อยก็จะได้ประเมินถูก "


                  " แหมจะมีใครสวยไปกว่าแม่สาวของพวกเราอีก "  สาวใช้เริ่มยกยอ แต่ก็มีส่วนจริง 


               แม้รินจะอายุเข้า 27 ก็ยังทั้งสาว ทั้งสวย แล้วก็เติมไปด้วยความชำนาญในการร่วมรักตามฉบับของหญิงงามเมืองที่ครั้งหนึ่งเคยเลื่องชื่อ  นายย่อมที่จะใคร่หาอยู่เสมอ 


                 หาก..เป็นเพียงแค่ความใคร่ มิใช่รัก 


               ..ไม่ได้แม้กระทั่งหลงใหล  ชายหนุ่มผู้ปกครองแคว้นไม่เคยยอมให้ใครกล่าวความว่ารักกับตน  สาวงามเมืองหลายคนที่ต้องถูกเฉดหัวออกไปเพราะใช้คำๆนี้กับนาย  โทษพวกหล่อนไม่ได้หรอก นายทั้งสง่า มีเงินตรา และมีอำนาจ  ที่สำคัญเป็นผู้ชายเต็มตัวที่ทำให้ผู้หญิงไม่ว่าใครต่อใครหลงรักได้ง่ายนัก  หากนายไม่เคยมอบใจที่แข็งกระด้างให้ใคร



                 " อย่าประมาทไปนัก "  รินเตือนสติสาวใช้ของเธอ  " เด็กนั่นต้องมีดีบ้าง มิเช่นนั้นนายคงไม่สนใจตั้งแต่ยังไม่ได้ตัวหรอก  จับตาไว้หน่อยก็ดี "



                  " ค่ะ! "  สาวใช้ทั้งหลายรับคำด้วยความดีใจที่ได้งานถูกใจ  หันไปหัวร่อต่อกระซิก จนรินต้องโบกมือไล่ เมื่อเธอต้องการนอนพักผ่อน

                 เด็กใหม่ยังบริสุทธิ์..  นายไม่เคยสนใจสนใจเด็กแบบนั้นมาก่อน  เด็กที่ดูจะมีเรื่องยุ่งเหยิงตามมาหากเข้าไปยุ่งด้วย  ผู้หญิงทุกคนรู้ ที่นายต้องการไม่ใช่การผูกมัด หากเป็นอิสระเหมือนอย่างที่เคยมี และจะมีตลอดไป  เด็กใหม่คือความเปลี่ยนแปลงอย่างหนึ่ง..


                 หญิงสาวแย้มริมฝีปากแดงคล้ายหยันใครบางคน มือไล้ต่างหูเล่นจนเป็นนิสัย



                 ขอให้เป็นอย่างที่เธอคิด 


                 ..ให้ความคิดของเธอบรรลุผลสักครั้ง 


                    ขอให้.....

                                                                      .................................

                  " ช่วงนี้ นายดูมีความสุขนะเจ้าคะ "


                 " เจ้าคิดแบบนั้นหรือ? "  ชายหนุ่มอมยิ้มกับคำทักของหัวหน้าหญิงรับใช้  คาอิลเดินสำรวจความเรียบร้อยของงานก่อสร้างตามปกติ  ชายฉกรรจ์หลายคนหยุดโค้งให้ก่อนหันไปทำงานต่อ  งานตอนบ่ายแดดเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ


                  " เจ้าค่ะ "


                 " แล้วคิดว่าเป็นเพราะอะไรล่ะ "  


                 ซาม่าร์เว้นระยะตอบ เมื่อทั้งสองเดินเข้าใกล้ในระยะที่เสียงพูดจะเข้าหูคนงาน  ไม่นานคาอิลก็หยุดพักใต้ต้นไม้เพื่อเตรียมสำรวจแปลงดินในการทดลองเพาะปลูกพืชบางชนิด



                 " แม่สาวน้อยคนนั้นใช่ไหมคะ? "


                  " อืม..ใช่  น้ำงามเลยทีเดียว "  ชายหนุ่มพยักหน้ารับอย่างตรงไปตรงมา  หญิงวัยกลางคนถอนหายใจ


                 " เด็กนั่นไม่เหมือนคนอื่น "  เธอหมายถึงหญิงคนงาน หรือสาวหอนางโลมที่นายจะพอใจเมื่อไรก็ได้   " เห็นจะเล่นด้วยยาก  ถึงจะเป็นความสมัครใจทั้งสองฝ่ายก็ตาม "


                 " จะบอกว่าไม่อยากให้เราเข้าไปยุ่งด้วย? "

   
                " แล้วแต่ความกรุณา  ดีกว่าเจ้าค่ะ "  หญิงวัยกลางคนเปลี่ยนประโยคคำพูด  เพราะรู้ดีว่าไม่เคยมีใคร 'สั่ง' นายได้  และจะไม่มีตลอดไป


                 " เจ้าก็รู้  เราไม่เคยกรุณาใครซะที! "  คาอิลพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ  เป็นผลให้หัวหน้าหญิงรับใช้ถอนหายใจอีกครั้ง  สายตาประกายเข้มอ่อนลง พูดด้วยเสียงต่ำ  " เคยหวังว่าเรา.. คนนี้จะมีหัวใจบ้าง  แต่เวลาก็พิสูจน์แล้ว  เราไม่เคยมีให้ใครสักที  ผู้หญิงเหมือนกันหมด จะเป็นพลอยแท้ พลอยหุง มันก็แค่เครื่องประดับที่มีชีวิต  แต่ไม่มีใครต่างจากกันเท่าไร "


                 " สักวัน.. นายจะเจอค่ะ  ผู้หญิงธรรมดาที่- - "


                 " อย่าเลย  เจ้าพูดมาหลายครั้งแล้ว และเราก็ยังไม่เคยเจอสักครั้ง! "  น้ำเสียงหมายมั่นว่าต่อไปก็คงไม่มีเช่นกัน  " อาจจะเป็นการดีก็ได้ เพราะผู้หญิงดีๆที่ไหนจะมาชอบคนอย่างเรา "


                " ดิฉันยังเชื่อว่ามีเจ้าค่ะ "  ซาม่าร์พูดเป็นครั้งสุดท้ายแล้วถอยไปสั่งงานหญิงรับใช้แถวนั้นตามหน้าที่ของตนต่อไป