=*เทพธิดา*=[[ฤดูใบไม้ผลิแสนหวาน]]

ลำดับตอนที่ #4 : - -สถานที่แห่งใหม่- -

                 " ไม่จำเป็นต้องชู้สาวก็ได้  แค่ความจงรักภักดีก็ไม่ต้องพูด  จำไว้ห้ามพูด "


                  " ทำไม?  แล้วพวกคุณภักดีต่อนายใช่ไหมคะ แล้วไม่ให้พูด "  มายาอดที่จะสงสัยไม่ได้  อะไรคือความหมายที่แอบซ่อนอยู่กับคำสั่งห้ามเช่นนี้


                   " คำพูดกับการกระทำต่างกันนะหนู  เรากระทำสิ่งใด ไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้  สุนัขน่ะ ตัวที่มันเห่ามักจะไม่กัด ส่วนตัวที่กัดก็ไม่ค่อยเห่าจริงไหม?  เรารู้สึกอย่างไร ก็เก็บไว้ในใจ  ต่อให้ถวายชีวิตได้ก็เก็บเอาไว้ใช้จริงเถอะ อย่าเอ่ยออกมา "  หัวหน้าหญิงรับใช้เริ่มสอน ในฐานะอย่างพวกเธอ  สิ่งใดที่ควรเงียบก็จงเงียบ 



                   ปากพาจน เป็นคำพูดที่ใช้ได้ทุกยุคทุกสมัย



                     " ค่ะ  เราจะทำตามค่ะ "  มายาว่าง่ายจนหัวหน้าหญิงอดเอ็นดูไม่ได้  - -สาวน้อยน่ารัก และน่าเสียดายนัก  เด็กคนนี้ไม่เหมาะกับนายของเธอ ไร้เดียงสาเกินไป จะไม่ทันคน  แต่จะเหมาะไม่เหมาะ เธอก็ไม่คิดว่านายท่านจะยอมปล่อยไปง่ายๆ 


                    ผู้ชายจะชอบอะไรมากกว่าไปผู้หญิงสวยล่ะ!  



                   หากนายไม่เคยทำอะไรที่ผู้หญิงไม่ต้องการ  ทุกคนสมยอมเองทั้งนั้น  ซาม่าร์ยิ้มกับตัวเอง  ทั้งๆที่รู้ว่านายไม่มีวันรักจริง  แล้วเด็กคนนี้ล่ะ?  นายจะทำยังไง จะหลอกล่อยังไง..



                     หัวหน้าหญิงคิดพลางเสียดาย  แต่เธออาจคิดผิดก็ได้  นายอาจนึกเอ็นดูเด็กสาวเหมือนลูกหลานอยากที่เธอกำลังนึกอยู่  เธอได้แต่หวัง ไม่มีอะไรมากกว่านี้






                    " พวกเธอนอนรวมกัน "  ซาม่าร์พาไปดูห้องนอนกว้างของสาวรับใช้  เธอชี้จุดหนึ่งที่ยังว่างอยู่  ขณะนี้เป็นเวลาทำงานจึงไม่มีใครอยู่ในห้องนอน  " ข้างๆเจ้า  เอ..อ้อ..เมย์  เด็กดี  แล้วฉันจะแนะนำให้รู้จัก  เป็นเพื่อนกันไว้  เด็กคนนั้นก็เพิ่งเข้ามาไม่นาน แต่เก่งงานเรือน  ให้เจ้าไปทำงานกับเมย์ก่อนดีกว่า "


                  หญิงพอมีอายุเดินออกจากห้อง มายารีบวางห่อเสื้อผ้าเก่าของเธอ  ของติดตัวเพียงอย่างเดียวไว้ยังที่นอน  เธอกระชับผ้าคลุมไหล่แน่นขึ้นแล้วเดินตามทันที



                 " ห้องนี้เป็นห้องของฉัน "  ซาม่าร์ชี้ห้องเล็กๆให้ดู  ขนาดพอสำหรับนอนคนเดียวได้อย่างสบาย  " มีเรื่องอะไรก็เข้ามาได้ "


                  " ค่ะ "


                  " เวลานี้ใช้คำว่าค่ะได้  แต่พออยู่ต่อหน้านายต้องว่า เจ้าค่ะ "


                   " ค่ะ "


                  " เดี๋ยวจะพาไปโรงครัวของคนใช้  พวกเราต้องกินข้าวที่นั่น ใกล้เวลาอาหารกลางวันพอดี "

                  ซาม่าร์นำเด็กสาวเข้าไปยังเรือนครัว ในส่วนที่เป็นที่กินข้าว  โต๊ะไม้ยาวตั้งเรียงรายแลเป็นระเบียบ  โรงอาหารขนาดใหญ่สะอาดสะอ้านเพราะความช่วยเหลือดูแลของทุกฝ่าย  สาวใช้ที่นั่งโต๊ะใกล้ๆมองตามเหลียวหลังกับเด็กใหม่ที่ดูไม่เหมือนเด็กใหม่  แม้แต่ผู้ชายบางคนที่เห็นก็อดผิวปากไม่ได้ หากด้วยอำนาจของคนที่นำมาก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น



                  " แลนดา "  ซาม่าร์เรียกแม่ครัวที่กำลังตักอาหารให้คนสุดท้ายพอดี  สาวอ้วนเงยหน้าขึ้นมา ลักยิ้มที่ทำให้แก้มอวบดูมีเสน่ห์มากขึ้น  " เด็กใหม่ "  หัวหน้าหญิงรับใช้พยักหน้ามาทางมายา


                " ที่ว่านายเก็บตกได้น่ะหรือ "  แลนดาเคาะทัพพีกับขอบหม้อแล้วพิจารณา
 หญิงสาวแก้มแดงระเรื่อ แล้วก้มหน้างุด  หัวหน้าคนครัวใช้ปลายทัพพีด้านที่ไม่เปื้อนเชยใบหน้านวลให้เงยขึ้นมา  


                 " สวย  แต่ผอมไปหน่อย "


                " ถ้าเทียบกับเจ้าทุกคนก็ผอมหมด "  ซาม่าร์พูดยิ้มๆเมื่อสายตาค้อนตวัดมา  " แต่ก็ผอมจริงๆนั่นแหละ  ถ้านั่งชี้นิ้วสั่งงานคงกำลังดี  แต่ผอมเกินไปสำหรับหน้าที่สาวใช้ "


                " กินเยอะๆล่ะ "  แม่ครัวหยิบจานขึ้นมาตักข้าวให้  อันที่จริงเธออยากจะตักพูนๆ แต่รู้ดีกว่าเด็กสาวตรงหน้าต้องกินไม่หมดแน่นอน  เธอไม่นิยมให้ใครกินของเหลือ


                 มายาโค้งเล็กๆขอบคุณ  ก่อนหยิบจานจากมืออวบมาถือไว้



                " เอาล่ะ  ไปนั่งตรงโน้น "  ซาม่าร์เองก็รับจานของเธอมาด้วย  อันที่จริงปกติเธอกินส่วนตัวในห้อง แต่วันนี้เธอต้องคอยดูแลให้สาวน้อยมีเพื่อนซะก่อน  เหมือนที่เธอทำกับสาวใช้ใหม่ทุกคน


               " คุณซาม่าร์.. "  ผู้หญิงคนหนึ่งทักอย่างอ่อนน้อม  เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นตัวแทนจากคนหลายคนที่อยู่ข้างหลัง   " แม่สาวใหม่น่ารักดีนะเจ้าค่ะ "


              " อย่ามาประจบ "  ซาม่าร์ติไม่จริงจังนัก แล้วคลี่ยิ้ม เนื้อย่นขยับไปตามรอยริมฝีปาก  " รีบกินแล้ว  เตรียมตัวทำงานต่อ  ไว้ตอนกลางคืนแล้วฉันจะพาไปแนะนำเอง "


              " โถ.. คุณคะ  กว่าจะถึงตอนนั้น  ผู้ชายของเราก็ไม่มีอันจะทำงานหรอกค่ะ "  หญิงสาวท่าทางใจกล้าผิวคล้ำยังพูดต่อ  หัวหน้าหญิงไม่ต้องขยับศีรษะก็รู้ว่ามีสายตาหลายคู่ให้ความสนใจ


               " ไม่ต้องหดหัว "  เสียงของซาม่าร์ดังขึ้นมาหน่อยให้ทุกคนได้ยิน  เหล่าคนงานชายทำเป็นกินข้าวด้วยความอร่อยต่อทั้งที่ไม่รู้รสมาหลายคำแล้ว   " เอาล่ะๆ  อย่างที่รู้กันเมื่อหลายคืนก่อน  นายพบเธอบาดเจ็บเลยพากลับมารักษาก่อนจะหาครอบครัวพบ จึงให้ทำงานอยู่ที่นี่ไปก่อน  มีคำถามไหม? "


              มือหนึ่งยกขึ้นทันที 



               " จริงหรือคะ ที่ว่าความจำเสื่อม? "


               มายาก้มหน้าทานข้าวด้วยความอาย  เธอไม่ชอบถูกรุมล้อมแบบนี้ ใบหน้าของเธอระเรื่อขึ้น  และยิ่งอายมากขึ้นกับคำถามที่ตรงตัว ถึงจะไม่เหมือนกำลังถูกดูถูกก็ตาม


             " ก็จริง  นายเลยตั้งชื่อให้ใหม่ว่า มายา "


              หลายคนทำเสียงพอใจในลำคอเป็นเชิงสัพยอก



              " เป็นเด็ก นายหรือเปล่าครับ "  เสียงผู้ชายคนหนึ่งถามขึ้น และเพื่อนชายฉกรรจ์ที่ร่วมวงต่างหัวเราะด้วยความชอบใจ มีเพียงผู้ชายที่นั่งข้างๆดูจะตัวเล็กกว่าเพื่อนคอยสะกิดเตือนไม่ให้หยาบคายมากไปกว่านี้  เด็กสาวรู้สึกว่าความร้อนลงมาถึงลำคอ  มือสั่นบีบช้อนไว้แน่นมากขึ้น


              " อย่าพูดหมาๆแบบนั้นสิ! เฮก!  ไม่ใช่ใช่ไหมคะ  คุณซาม่าร์ "  หญิงสาวคนเดิมที่เริ่มการปะทะคารมรีบถาม พร้อมกับปรามเพื่อนชายไปในตัว


               " อืม "  หญิงวัยกลางคนตอบรับ 



               หากหลายคนที่พอรู้นิสัยใจคอ 'นาย' เดาได้ว่า


               ตอนนี้อาจไม่ใช่  แต่ต่อไปไม่แน่!



             " งั้นก็ยังไม่มีคนรักอ่ะสิ "  เสียงเดิมโพล่งขึ้นต่อเหมือนสุนัขที่พร้อมจะหยอกไก่ แถมไก่ตัวนั้นยังเป็นไก่ฟ้าแสนสวยเสียด้วย  มายาอยากจะปรายสายตาไปมอง 



                จะจำไว้ให้มั่นเลย คอยดูสิ!



                 " แล้วเจ้าว่าไง "  ซาม่าร์หันมาหาเด็กสาวที่เอาแต่ละเลียดข้าวในจาน  


                " คะ? "  มายาเงยหน้าขึ้น ยิ้มเจื่อนๆของเธอ เรียกเสียงผิวปากได้มาก


                 " ก็ได้ยินคำถามเมื่อกี้มั้ย "


                 " เรา..จำ......... "


                  " อ้อ..โทษทีนะจ๊ะ  ฉันก็ลืมไป  พวกนายก็อย่ายุ่งกับแม่สาวน้อยนี่ก็แล้วกัน  เธอมีเรื่องต้องคิดมากเกินพออยู่แล้ว  จะหายดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ "


                 " โถ เจ๊  คนสวยห้ามโดนจีบได้ด้วยหรือครับ "  ดูเหมือนว่าทุกคนเริ่มจะใจกล้ามากขึ้น หลังจากพอรู้จักแม่สาวน้อยของซาม่าร์


                 " อยากทำอะไรก็ทำไป แต่อย่าให้รู้ว่าสร้างความลำบากใจให้ใคร  ไม่งั้นนายท่านไม่เอาไว้แน่ "



                  พอเอ่ยคำว่า นาย   ดูเหมือน ทุกคนจะพอสงบปากสงบคำได้มากขึ้น  หลายคนที่ไม่ค่อยสนใจเด็กใหม่ ก็ก้มกินข้าวตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  หากอีกส่วนก็ยังคงจับจ้องที่ร่างระหง ดูขี้อายอย่างไม่ลดละ 


                 มื้อนั้นเธอคิดว่าต้องเป็นครั้งแรกของเธอแน่นอนที่แทบจะกินข้าวไม่ลง