=*เทพธิดา*=[[ฤดูใบไม้ผลิแสนหวาน]]

ลำดับตอนที่ #3 : - -คฤหาสน์เมืองเหนือ- -

                " ที่นี่เป็นเมืองหลวง  เจ้าเคยเห็นภูเขาใหญ่ทางใต้ไหม? เป็นสัญลักษณ์ที่เด่นชัดที่สุด  เราอยู่ทางเหนือของภูเขานั้น  มีหมู่บ้านในเขตปกครองของข้า เรียกว่าหมู่บ้านทางเหนือ อยู่ใต้ลงไปจากปราสาทเล็กน้อย  ไว้ว่างๆข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวในเมือง  ที่นี่คนงานส่วนใหญ่จะเรียกข้าว่า นาย   เจ้าเรียกแบบนั้นก็แล้วกัน "  คาอิลพยายามจะสาธยายสิ่งที่เธอควรจะรู้ แล้วก็ต้องทำต่างๆ  ระเบียบการใช้ชีวิตในปราสาท  เขาหยุดพัก เมื่อเห็นว่าใบหน้าสาวน้อยเริ่มหงิก



                 " เราต้องจำเส้นทางในคฤหาสน์นี้ทั้งหมดเลยหรือ? "  เธอพลิกแผนที่ไปอีกด้านเพื่อดูว่ามีรูปวาดอะไรอยู่ด้านหลังอีกหรือไม่


                 " แหงล่ะ  เจ้าคงไม่อยากเดินหลงไปที่ที่ไม่รู้จักใช่ไหม "



                 คฤหาสน์หรือตำหนักแห่งเมืองเหนือ เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวยกพื้นจากดินขึ้นมาเมตรครึ่ง  กว้างหลายโยชน์  แล้วแบ่งเป็นสัดส่วนต่างๆ  ที่อยู่ของเจ้าเมืองจะถูกเรียกว่าเรือนใหญ่ หรือตำหนักใหญ่ โรงม้า โรงครัว โรงพักทหาร ห้องพักคนรับใช้ สวนหย่อม และอีกหลายตำหนักเล็กที่เป็นของผู้หญิงในครอบครองของเขา



                 " อยู่นานไปเจ้าก็จำได้เองแหละ "  ชายหนุ่มออมชอม  " มีอีกเรื่องที่จะต้องบอกเจ้า  การอยู่ของเจ้าแม้เพียงชั่วคราวก็จริง แต่ก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหน  ถ้าเจ้าอยู่เฉยๆ ผู้อื่นอาจหาว่าข้าไม่ยุติธรรมได้  ข้าจำเป็นต้องให้เจ้าทำงานแลกกับที่พักอาศัยเมื่อเจ้าหายดีและพร้อมจะทำงาน  เจ้าทำอะไรได้บ้างล่ะ? "



                 คาอิลจับมือหญิงสาวมาดูอย่างถือวิสาสะ เขาลูบไปยังฝ่ามือโดยไม่สังเกตสีหน้าของผู้ถูกล่วงเกิน  นิ้วไม่หยาบกร้าน ไม่มีปุ่มด้าน  ไม่บอกก็รู้ว่าไม่เคยทำงานบ้านมาก่อน และยิ่งไม่เคยจับงานหนัก 



                 คุณหนูที่ไหนหลงมาผิดบ้านหรือเปล่า?



               " จะทำอะไรได้บ้างเนี่ย  ผอมแห้งซะด้วย "  ชายหนุ่มวิจารณ์เหมือนไม่รู้ว่าผู้ถูกวิจารณ์นั่งอยู่ด้วย  มายา   เจ้าของนามใหม่เม้มริมฝีปากอย่างขุ่นเคืองนิดๆ  ผู้วิจารณ์มองสบ เขารู้สึกชอบสายตาที่ดูโกรธหน่อยๆของเจ้าหล่อนเหลือเกิน 


                " เราไม่รู้  คุณจะให้เราทำอะไรก็ใช้มาสิ "  เสียงของเธอแข็งขึง  เหตุใดเขาถึงรู้สึกว่ามันมีเสน่ห์ต่อร่างกายเหลือเกิน


                " ไม่ต้องห่วงข้าใช้แน่ "  คาอิลยิ้ม  " แล้วข้าบอกให้เรียก นาย  ถ้าอยากให้ยาวกว่านั้นก็ใช้ว่านายท่าน  ทำให้เหมือนคนอื่นแล้วเจ้าจะอยู่ที่นี่ได้ ..อย่างสงบสุข  อ้อ..บอกอีกอย่าง เวลาทำงาน  ข้าดุแล้วก็เข้มงวด  อย่าพยายามทำอะไรพลาด ถ้าไม่อยากถูกลงโทษ  อันที่จริงข้าก็อยากให้อภิสิทธิ์เจ้านิดหน่อยที่ยังบาดเจ็บ  แต่ถ้าทำอย่างนั้น ข้าจะคุมคนเป็นร้อยในคฤหาสน์ และลูกเมืองหลายพันไม่ได้ " 



               " เรารู้.. แล้วก็ไม่อยากได้อภิสิทธิ์ที่ท่านให้ไม่ได้นั่นด้วย "  หญิงสาวตอบกลับเงียบๆ  ความรู้สึกดีที่พบชายหนุ่มค่อยๆลดลงเรื่อยๆ  หากชายตรงหน้ากลับรู้สึกตรงกันข้าม


               " ก็ดี เข้าใจไว้  เพราะข้าไม่ต้องการโดนนินทาลับหลังว่าคนใจร้าย "  เขาบีบเสียงเล็ก จนมายาอดที่จะฉุนแกมขำไม่ได้  ใบหน้าที่พยายามไม่ยิ้มของเธอก็ทำให้คาอิลอารมณ์ดีขึ้นมา  " ซาม่าร์ - -เธอเป็นหัวหน้าหญิงรับใช้จะมาแจกแจงรายละเอียดให้เจ้ารู้อีกครั้งหนึ่ง  คืนนี้ ข้าคิดว่าเจ้าต้องนอนที่ห้องพักรวมของคนรับใช้  รู้สึกไม่ดีหรือเปล่า? "


                " เรานอนได้ค่ะ ..นายท่าน "


                " ข้าไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น หมายถึงความทรงจำของเจ้า  จำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม?  จะใช้ชีวิตประจำวันได้เหมือนเดิมหรือเปล่า "


               " เรา.. ไม่แน่ใจ  อืม อธิบายยังไงดีล่ะ"  คิ้วของเธอมุ่นขึ้น จนเขาอยากผูกเป็นโบ  มือไม้ขยับในขณะหาคำพูดใกล้เคียงกับความรู้สึกมากที่สุด   " เหมือนว่าเรารู้ว่าเราควรจะทำยังไง  เพียงแต่ความจำเกี่ยวกับตัวเรามันไม่อยู่เท่านั้น  แค่ชีวิตประจำวันคงไม่ได้ปัญหา  เรายังจำวิธีการเดินได้ พูดได้ กินได้  แล้วก็ทำงานให้ท่านได้ด้วย  นายท่าน "  เธอทอดเสียงอ่อน จนเขาอดกระแหนะกระแหนในใจไม่ได้
 


                 แล้วก็จำวิธีประชดได้ดีด้วย



                " ทุกเย็น ก่อนนอน  เจ้าต้องมาที่ห้องโถงนี้  เพื่อรับการตรวจรักษา ไว้หายดีจนหมออนุญาตแล้วถึงเลิกมาได้  ระหว่างนี้ข้าจะถามตามบ้านว่ามีลูกสาวบ้านไหนหายไปบ้างหรือเปล่า "


                " ค่ะ "


                " แล้วตอนนี้ "  ชายหนุ่มเคาะด้ามพัดที่ติดมือตลอดเวลาสี่ครั้ง  บานประตูเลื่อนช้าๆ หญิงค่อนข้างมีอายุโค้งรอคำสั่งอยู่  " ซาม่าร์  เด็กใหม่ที่ข้าบอก  ฝากดูแลให้ดีด้วยล่ะ "


                 " เจ้าค่ะ นายท่าน "

                 " ทางนั้นเธอไม่ควรไปหรอกนะ "  หัวหน้าหญิงรับใช้เอ่ยเบาๆ  สตรีพอมีอายุรวบผมยาวไว้ข้างหลังเก็บเรียบร้อย ผมสีน้ำตาลประขาวที่มีตามอายุม้วนตึง  ดวงตาประกายมีแววอ่อนโยนแต่ก็ดุดันเอาเรื่อง ลำตัวค่อนข้างท้วมหากไม่อ้วนเนื่องจากการทำงานหนัก สูงกว่าเด็กสาวเพียงเล็กน้อย 


                 " คะ? "


                 " ทางนั้นตรงไปเป็นเรือนของผู้หญิงนายท่าน  เราเรียกกันว่าเรือนเล็ก  พวกนางไม่ค่อยชอบสาวรับใช้ใหม่ๆซะเท่าไร  และยิ่งน่ารักแบบเจ้าด้วย  ระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน "


               " แล้วเราต้องไปรับใช้เขาหรือเปล่าคะ? "


                " นายท่านไม่ยกย่องพวกนั้นหรอก  แค่จัดสาวใช้ไปดูแล 2-3 คน  ฐานะพวกหล่อนก็ไม่ต่างจากเราซะเท่าไร  อีกอย่างอย่าพยายามรีบจำชื่อ จำหน้าเลย  ปวดสมองเปล่าๆ "


               " เอ๋? เปลี่ยนบ่อยหรือคะ " 


               " ไม่ใช่เปลี่ยนบ่อย  แต่มีมากจนจำไม่ไหวต่างหาก!   ค่อยๆไป เดี๋ยวเจ้าก็รู้จักเอง  แล้วนายท่านสั่งให้เจ้าทำอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า "  ซาม่าร์เดินตามแนวชานซึ่งเป็นทางเดินยื่นออกมาจากตัวเรือนนำไปยังเรือนคนรับใช้


                " นายให้คุณจัดการค่ะ "


                " อืม "  ซาม่าร์หันมาพิจารณาหญิงสาวใกล้ๆ  เธอจับยังผ้าแพรคลุมไหล่สีขาวขุ่น ผ้าที่มายายืนยันจะติดตัวให้ได้  



               ผ้าแพรแบบคุณหนูผู้ดีใช้กัน?  น่าจะเป็นลูกผู้ดี นายน่าจะให้อยู่ที่เรือนรับรองก่อนตามหาบ้านให้  เด็กคนนี้ดูน่ารักน่าเอ็นดู  นึกยังไงนะ ให้มาอยู่เรือนคนรับใช้ 

             " ตอนแรกฉันนึกว่านายจะผ่อนผันให้เจ้าที่ยังป่วยอยู่ได้ตามสบายซะอีก  แต่เห็นได้ว่านายทำตามกฎเคร่งครัดทีเดียว "


               " กฎ? "


               " ก็คนที่ไม่ทำงานย่อมไม่มีข้าวกิน  แต่อย่าคิดว่าท่านใจร้ายล่ะ  ถ้าทำงานไม่ไหวจริงๆนายก็ไม่ได้ว่าอะไร  แล้วอาการเธอเป็นไงบ้าง  ฉันยังไม่เคยเห็นคนความจำเสื่อมเลย  รู้สึกยังไง? ปวดหัวไหม? "


              " ก็..รู้สึกโหวงๆ แปลกๆนะ  มันเหมือนทุกอย่างดูสับสนไปหมด... ยังไงดีล่ะ เหมือนยืนอยู่บนปากเหวล่ะมั้ง "  หญิงสาวนึกภาพ เธอสูญเสียแม้กระทั่งตัวตนของเธอเอง ทุกวันนี้ตื่นนอน เธอก็ไม่แน่ใจว่า นี่คือชีวิตจริงของเธอ หรือเพียงความฝันกันแน่   " ไม่ว่าหันไปทางไหนก็มีแต่ความมืด จะก้าวไปข้างหน้าก็กลัว จะถอยหลังก็หวั่น.. แล้วบางครั้งก็มีภาพซ้อนขึ้นมา วิวอะไรก็ไม่รู้ล่ะ  แต่มันทำให้เราปวดหัวมากเลย "



              " แล้วบอกนายหรือเปล่า "


               " บอกไม่ได้หรอก "  เธอส่ายหน้ายิ้มๆ  " แค่นี้เราก็เป็นภาระมากพอแล้ว  เขาไปเจอเรากลางทาง อุตส่าห์พากลับมาให้ความช่วยเหลือ ถ้ารบกวนมากกว่านี้คงแย่เนอะ "


                 " ยังมีสติดี  แสดงว่าก่อนหน้านั้น  เจ้าต้องเป็นคนฉลาดแน่นอน  อันที่จริง ดูผิวพรรณเจ้าเหมือนไม่เคยถูกแดดเลย  นายน่าจะละเว้นจนกว่าจะตามหาบ้านเจ้าเจอนะ  อย่างว่าแหละ นายเข้มงวดเรื่องกฎมากเกินไป  อ้อ..กฎเหล็กที่สำคัญที่สุดของที่นี่ "  


                หัวหน้าหญิงรับใช้ปรายสายตาไปยังเรือนใหญ่ แล้วถอนหายใจช้าๆ



                 " ห้ามพูดว่ารักต่อหน้านายท่านเด็ดขาด "  ซาม่าร์มองใบหน้าสนเท่ห์ของหญิงสาวก็หัวเราะ     " คนที่มาใหม่ทุกคนก็สงสัยแบบนี้แหละ  ขนาดบอกแล้วว่าอย่า ยิ่งพูดก็เหมือนยุ  แต่ละคนเก็บกระเป๋ากลับบ้านแทบไม่ทันเลย  - -จนกว่าจะเจอครอบครัวอย่าได้คิดลองเชียวนะ  ข้าบอกแล้วว่าสำหรับกฎทุกกฎนายจะจริงจังมาก  เผลอลองไปด้วยความสนุกมันไม่คุ้มกับที่ต้องออกไปนอนนอกบ้านหรอก "



                   " แต่เราไม่ได้ชอบนาย.. "  หญิงสาวพยายามจะแย้ง หากอะไรบางอย่างจุกอยู่ในลำคอ



               หรือเธอไม่ได้เห็นเขาเป็นคนสำคัญที่สุด?


                 เมื่อเสียความทรงจำ ก็เท่ากับลบอดีต 


                 เขาเป็นคนแรกที่เธอเห็น ไม่ต่างจากลูกไก่ที่เพิ่งฟักออกจากไข่  ย่อมมองสิ่งแรกที่เห็นเป็นแม่ของมัน 


                นับตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอสบตาสวยคู่นั้น  เธอก็ยึดเขาเป็นผู้พิทักษ์แล้ว 



                ไม่ว่าจะสั่งอะไร เธอก็พร้อมทำตาม