คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บุญคุณบ้านเมือง
วรกายของเจ้าหญิงสั่นระริก สายตาตวัดไปอีกทาง บุรุษที่เธอไว้ใจยืนนิ่งเหมือนหุ่นไม้ ดวงตาเก็บงำความรู้สึกไว้ แม้เธอพยายามที่จะอ่าน ก็ไม่สามารถเข้าใจได้
‘ทาร์เธเมส..’ สุรเสียงเข้มขึ้น ‘ข้าไว้ใจเจ้ามากที่สุด’
เหมือนคำนั้นตอกย้ำลงไปในใจของผู้ฟัง เสียงของเขาจึงเปล่งช้าๆ
‘เจ้าหญิงไม่ควรไว้ใจกระหม่อมเลยจริงๆ’
‘ฮ่าๆๆ นี่ไง เจ้าหญิงคนงาม ไส้ศึกที่พวกพระองค์พยายามตามหา’ เสียงของชายชราบีบหฤทัยนัก เหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ทำไมไม่เป็นคนอื่น ทำไมต้องเป็นคนคนนี้ด้วย ‘ที่ปรึกษาของพระองค์อยู่ใกล้ตัวแท้ๆ แต่กลับไม่เฉลียวใจเลยสักนิด ฝ่าพระบาทว่ากระหม่อมเลือกใช้คนได้ดีไหมล่ะ’
‘เขาเป็นคนของลาชิเดน?’ เจ้าหญิงเอ่ยเสียงแผ่ว ดวงเนตรยังไม่ละไปจากชายหนุ่ม หากเสียงที่ตอบกลับเป็นเสียงชายแก่
‘แน่นอนที่สุดพระเจ้าค่ะ สายเลือดของลาชิเดนทั้งกาย ทรงจำไม่ได้หรือ’
คาลิโดร่าอยากหลับตาแล้วปิดการรับรู้ทุกสิ่ง หากตอนนี้ ท่ามกลางศัตรูเช่นนี้ ถ้าหลับตาก็เหมือนถึงเปิดช่องว่าง จึงฝืนพระองค์ไว้ หัวใจที่แหลกเป็นเสี่ยงก็จำต้องคงไว้เช่นนั้นเพราะศักติที่ค้ำคออยู่
จำเหรอ.. จะจำได้อย่างไรเมื่อแทบไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเขา รู้เพียง.. เป็นหนึ่งในทาสเด็กที่ถูกซื้อมาจากตลาดค้ามนุษย์ หัวหน้าคนรับใช้เป็นผู้นำเข้าวัง หลังจากนั้นเธอก็มีเพื่อนเล่นมากมาย
‘เจ้าเป็นทาสจากลาชิเดน?’ เจ้าหญิงกำหัตถ์แน่น เล็บจิกลึกลงไปอีก ปรารถนาเหลือเกินจะให้เขาตอบว่าไม่ใช่ หากความปรารถนานั้นก็มีความหวังเพียงเสี้ยววินาทีเมื่อทาร์เธเมสผงกหัวเป็นการยอมรับ พร้อมเอ่ย
‘ทาสเชลยจากลาชิเดน เมืองที่เคยถูกบิดาของพระองค์โจมตี’
ครั้งหนึ่ง เมื่อกษัตริย์แห่งเคลาคัสต้องการแผ่พระราชอำนาจ สิ่งใดจะดีมากไปกว่าการทำสงคราม ใครใดน้อมนอบอยู่รอด ผู้ใดขัดขืนก็เข่นฆ่า เมืองรายล้อมมากมายถูกรุกราน มีทั้งยอมสิโรราบ และต่อสู้ ลาชิเดนเป็นหนึ่งในเมืองที่ยอมตาย หากไม่ยอมเสียแผ่นดิน แต่เมืองเล็กหรือจะสู้เมืองใหญ่ที่พรั่งพร้อมด้วยอาวุธได้ ไม่ถึงเดือน ลาชิเดนก็แตก เหล่าเชื้อพระวงศ์ถูกฆ่า บางส่วนถูกจับเป็นตัวประกันที่เคลาคัส ประชาชนหลบหนี บ้างก็ถูกค้าเป็นทาส
‘เขา’ คือหนึ่งในผลกระทบจากสงครามที่พระบิดาของเธอก่อนขึ้น
แต่ไม่เลย.. คาลิโดร่าไม่เคยกล่าวโกรธสิ่งที่โคไซนอสทำ เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่พระบิดาทำทั้งหมดนั้นได้สร้างให้ประเทศบริเวณนี้มีความมั่นคงขึ้นมา ประเทศของเธอแทบอยู่รอดจากสงครามมาหลายปีนับแต่พระบิดาสามารถสร้างความยิ่งใหญ่ขึ้นมาได้
‘เจ้าคิดมาตลอดเลยหรือว่าเจ้าเป็นลาชิเดนเสมอ.. ไม่ใช่เคลาคัส’
ทาร์เธเมสเบือนหน้าหนีสายพระเนตรที่ทอดมา ความจริง เขาลืมเรื่องสายเลือดไปนานแล้วด้วยซ้ำ ถูกขายมาตอนอายุไม่ถึงสิบขวบ เป็นเพื่อนเล่น..อย่างที่เจ้าหญิงตรัส หรือเป็นคนใช้..อย่างที่คนอื่นพร่ำบอก หากก็พอเรียกได้ว่ามีความสุขจนแทบลืมเรื่องในอดีต จนกระทั่งชายคนนั้นก้าวเข้ามา สืบหาไส้ศึกที่เหมาะสมจนมาเจอเขาที่เป็นลาชิเดน และตำแหน่งหน้าที่ก็เหมาะกว่าทาสคนอื่นที่เคยเข้ามาด้วยกัน
‘ไม่ทดแทนคุณบ้านเมือง ก็เสียชาติเกิดเป็นลูกผู้ชาย!’
คำที่ชายชราคนนั้นเอ่ย ทำให้เขาฮึดที่จะตอบแทนคุณบ้านเมืองสักครั้ง ด้วยการล้มล้างเคลาคัส แต่..ทำไมหัวใจถึงรู้สึกผิดเช่นนี้
‘เจ้าหญิงยังจะตรัสอะไรอีก ถ้ามันคิดว่าตัวเองเป็นเคลาคัสคงไม่ทรยศหรอก จริงไหม? ฝ่าพระบาท ข้าได้ยินเรื่องหนาหูที่พระองค์รูปงามจนมีบุรุษมากมายสู้รบเพื่อให้ได้พระองค์ ฮึๆ ดูแล้วข่าวลือคงไม่เกินจริงแม้แต่น้อย หวังว่ากษัตริย์แห่งลาชิเดนคงจะมีโอกาสได้ยลโฉมพระองค์นะพระเจ้าค่ะ’
เสียงหื่นกระหายของชายชราทำให้เจ้าหญิงรีบหันมาจ้องมองอันตรายที่อยู่ตรงหน้าทันที เธอจับคันธนูไว้คล้ายเป็นเครื่องป้องกัน แต่รู้ดีว่ามันจะช่วยอะไรเธอไม่ได้มากนัก เมื่ออีกฝ่ายอยู่ไม่ห่างเช่นนี้ ลูกธนูที่ขึ้นไว้รึ ก็เปราะบางเกินกว่าจะใช้แทนดาบหรืออาวุธใดได้ โดยเฉพาะใช้สู้กับคนมีดาบเป็นอาวุธที่อยู่ข้างหลังตอนนี้ยิ่งหมดหนทาง หากอย่างน้อยสิ่งที่สติของเธอในขณะนี้สามารถทำได้ คือถ่วงเวลา
‘หมายความว่ายังไง’ เจ้าหญิงคาลิโดร่าเชิดพระพักตร์ แม้รู้สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับองค์เองดีหากก็ตรัสถามด้วยสุรเสียงเช่นคนที่สูงด้วยพระยศและพระศักดิ์กว่า
‘ก็หมายความว่า กษัตริย์ของเราทรงนิยมชมชอบเจ้าหญิงมานานแล้ว ถ้าเจ้าหญิงต้องการ พระองค์จะได้อยู่อย่างสุขสบาย ยิ่งถ้าทำให้ทรงโปรดได้ ก็ยิ่งดีกับพระองค์เอง กระหม่อมเชื่อว่าอย่างเจ้าหญิงคงไม่ยากเกินไปกระมัง’
‘หึ ฝากบอกกษัตริย์ของเจ้าด้วยว่า ข้ายังไม่ต้องการสัตว์เลี้ยง!’
เสียงดูหมิ่นจากริมฝีปากอวบอิ่มทำให้ใบหน้าชายชราบิดเบี้ยวด้วยโทสะ
‘นังตัวดี! ตกอับขนาดนี้แล้วยังจะคิดหยิ่งอีกหรือไง กษัตริย์เราอยากจะรับแกไว้ก็ถือเป็นเกียรติมากพอดูแล้ว หงส์ที่ปีกหักก็เหมือนเป็ดไร้ราคา ยังจะเล่นตัวไปถึงไหน ดี ถ้าตอนนี้แกไม่ยอมโดยดี ข้าก็จะให้ไปเป็นรางวัลกับแม่ทัพที่สามารถเหยียบเคลาคัสได้คนแรก! จะดูซิว่าตอนเป็นของเล่นทหารสกปรกพวกนั้นยังจะปากกล้าแบบนี้ได้หรือเปล่า!!’
ชายชรา..ที่ปรึกษาแห่งลาชิเดนไม่ว่าเปล่ายังถลันเข้ามาข้างหน้าหมายจะกดจิกเส้นผม หากก่อนที่เจ้าหญิงจะชักมีดสั้นที่บั้นพระเอว ชายอีกคนก็เข้ามาขวางไว้
‘อย่าแตะต้องเจ้าหญิง!’ ทาร์เธเมสเอ่ยเสียงดุดัน ‘เราสัญญากันแล้ว แค่จับพระองค์เป็นตัวประกันบีบให้กษัตริย์เคลาคัสยอมแพ้ แล้วจะปล่อยทุกคนในวังนี้ไป’
ชายหนุ่มฉกรรจ์เอ่ยทวงสัญญาเมื่อเขาตอบรับเป็นไส้ศึก เงื่อนไขที่ทำให้เขาลดความรู้สึกผิดต่อสถานที่แห่งนี้ได้ ห้ามแตะต้องเชื้อพระวงศ์สายเลือดเคลาคัสทุกพระองค์!
‘เจ้ามันบ้า! ทาร์เธเมส’ ชายชราแผดเสียงกร้าว ‘ใครมันจะปล่อยเสี้ยนหนามไว้ให้เป็นภัยกับตัวเอง โคไซนอสต้องถูกประหารกลางสายตาประชาชน ให้คนของมันรู้ว่ากษัตริย์มันอ่อนแอแค่ไหน ที่เลือกนังลูกสาวมากกว่าประชาชน นังนี่ก็สมควรไปเป็นของขวัญทหารเสียให้รู้แล้วรู้รอด’
‘ท่านผิดสัญญา’
‘ตัดรากไม่ถอนโคน คือคนโง่! แต่ข้าจะบอกกษัตริย์ถึงความดีความชอบของเจ้าให้ ที่จริง ถ้าเจ้าชอบก็เอานังนี่ไปเลยก็ได้ แล้วค่อยให้เป็นของขวัญคนอื่น สาวงามถึงเหลือแค่เดน ก็คงยังมีคนเอาอยู่..’
ยังไม่ทันสิ้นเสียง คนพูดก็ปลิวไปไกลกระแทกกับหีบเก็บเสบียงอย่างแรง หากยังแรงไม่เท่าอารมณ์ของชายหนุ่มที่ตอนนี้คงเรียกว่าโกรธจัดไปแล้ว
‘อย่าดูถูกเจ้าหญิง! ข้าไม่ยอมให้แตะพระองค์ได้แม้แต่ปลายเล็บ!!’
‘แก๊!’ ชายชรากุมใบหน้าที่เริ่มมีเลือดมุมปากไหลออกมา ‘ไอ้เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า ข้ารึอุตส่าห์เลือกให้เจ้าทำหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ ไอ้คนไม่รู้คุณแผ่นดิน!’
คำพูดของชายชราทำให้หัวใจดวงหนึ่งปวดร้าวกับคำที่ถูกตราหน้าว่าเนรคุณแผ่นดินเกิด หากก็ทำให้ดวงใจอีกดวงที่แตกเป็นเสี่ยงเริ่มสามารถฟื้นตัวได้ช้าๆ เจ้าหญิงเดินไปยืนเท้าสะเอวต่อหน้าคนบาดเจ็บ
‘แผ่นดินที่เลี้ยงเขามาคือเคลาคัส!’ สุรเสียงเฉียบขาดเอ่ยอย่างไม่หวั่นเกรง ‘ต่อให้พ่อข้าไม่ไปโจมตี คิดหรือว่าเมืองเล็กๆ อย่างลาชิเดนจะอยู่รอดไปตลอดได้ กษัตริย์อ่อนแอ ลุ่มหลงนารี จะต่อสู้ทั้งทีแต่ไม่เคยบำรุงกองทัพ แม่ทัพมากมายคัดค้าน ก็เอาแต่หยิ่งในเกียรติไม่ฟังคำเตือน ไม่สมควรที่จะย่อยยับหรือไง’
พระบาทก้าวเข้าไปเหยียบอกกดให้อีกฝ่ายนอนราบลงไปกับพื้นไม่สามารถลุกขึ้นได้ ได้แต่จ้องตาถมึงทึงด้วยความเคียดแค้น
‘อย่ามาอ้างบุญคุณกับคนของข้า เขาเป็นเคลาคัส จำคำของข้าไว้!’ สิ้นเสียง ลูกศรคมกริบที่อยู่ในหัตถ์บางก็ตวัดไปที่แผ่นอกของชายชรา เสื้อด้านหน้าขาดเป็นทางยาว เลือดไหลจากบาดแผลช้า ‘และปากอย่างเจ้า สมควรนักที่จะตัดไปให้เซอร์เบอรัส หมาสามหัวที่เฝ้าทางนรกกินซะ จะได้ไม่มาเห่าหอนให้น่ารำคาญ!’ ลูกศรถูกตวัดอีกครั้ง คราวนี้บาดแก้มของชายชราเป็นแผลลึก ดวงเนตรของเจ้าหญิงยังคงลุกวาบ หากก่อนที่ลูกศรจะได้ใช้งานเป็นครั้งที่สาม มือแกร่งก็เอื้อมมาหยุดเสียก่อน
‘เจ้าหญิง อย่าเปื้อนเลือดเพราะคนแบบนี้เลย ให้กระหม่อมทำเถอะ’
เป็นอีกครั้งที่เสียงของเขาทำให้เธอต้องยอมคล้อยตามอย่างง่าย ทาร์เธเมสหันจ้องร่างที่หงายอยู่กับพื้นเปรอะเปื้อนคราบเลือด
‘เจ้าตระบัดสัตย์ก่อน’ ชายหนุ่มในชุดนักรบเอ่ย ทำให้อีกฝ่ายถุยน้ำลายที่เปื้อนคราบเลือดทิ้งพื้น
‘คิดว่าพูดแบบนี้จะลืมเรื่องที่เจ้าทิ้งแผ่นดินได้หรือไง ไอ้สุนัขโง่ เจ้านายใหม่ทำดีด้วยก็ลืมนายเก่า เจ้าเป็นคนลาชิเดน เป็นขี้ข้าแผ่นดินของลาชิเดน ซุสจะลงโทษคนทรยศต่อแผ่นดิน!’
‘เคย ก็แค่เคยเป็นเท่านั้น’ คนทรยศตอบอย่างไม่เดือดร้อนใจ เพราะหญิงข้างกายสอนให้เขารู้แล้วว่าเขาควรภักดีต่อใคร ‘สุนัขภักดีต่อเจ้าของเพียงหนึ่ง ข้าไม่ใช่นกสองหัว แผ่นดินที่ให้ข้ามีทุกวันนี้ได้คือเคลาคัส หัวใจข้าลืมภาษาบ้านเกิดไปแล้ว’ ดาบยาวถูกชักจากฝัก แนบไปกับลำคออีกฝ่าย หากสายตานั้นก็ไม่เคยที่จะกลัวเกรง
‘เอาสิ ฆ่าข้าได้ก็อย่าหวังจะรอดจากทัพลาชิเดนไปได้’
ทาร์เธเมสถอนหายใจ
‘บางทีข้าก็รู้สึกว่าข้าโชคดี ข้าได้นายดี ได้นายที่ควรยกย่อง ผิดกับท่าน เลือกที่จะภักดีผิดคน’
ดาบตวัดเพียงครั้งเดียว เลือดก็ไหลบ่าจากลำคอที่บัดนี้ปราศจากศีรษะแล้ว ทาร์เธเมสเช็ดดาบกับเสื้อคลุมแล้วเก็บเข้าฝัก เขาหันไปมองเจ้าหญิงที่ทอดพระเนตรมายังตนเองก็รู้สึกละลายใจนัก ชายหนุ่มคุกเข่าข้างหนึ่งลงต่อหน้าพระพักตร์
‘ความผิดนี้ กระหม่อมยินดีชดใช้ให้ด้วยความตาย’
คาลิโดร่าชักมีดสั้นจากเอวขึ้นมา ปลายมีดคมกริบไม่ได้ชี้ไปทางคนร้องขอความตายเลยสักนิด หากชี้เข้าที่อกของนางเอง
‘เจ้าหญิง!!’ ทาร์เธเมสร้องด้วยความตกใจ เมื่อพระองค์กดลึกจนโลหิตหลั่งริน เขารีบลุกขึ้นใช้มือเปล่าจับตัวมีดไว้อย่างรวดเร็ว เสียงห้วนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ‘ทรงทำอะไรน่ะ’
‘พ่อข้าทำให้เจ้าต้องพลัดพรากจากเมืองเกิด ข้ากำลังจะชดใช้ให้ไงล่ะ เอาสิ ถ้าได้ตายด้วยมือเจ้า ข้าคงสุขใจ’ คาลิโดร่าจับด้ามไว้แน่นจะกดลงไปอีก หากมือแกร่งก็ออกแรงยื้อยุดไว้อย่างมั่นคง แม้คมมีดจะบาดเข้าเนื้อถึงกระดูกก็ไม่เคยจะปล่อย
‘เจ้าหญิงถ้าพระองค์เป็นอะไรไป กระหม่อมคง.. ได้โปรด ปล่อยเถอะ’
คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียงของเขาที่ทำให้เธอจำยอม หากเป็นมือข้างนั้นที่จับมีดของเธอกำลังชโลมไปด้วยเลือดของเขาเอง มีดสั้นหล่นกระทบพื้น เสื้อด้านหน้าของเจ้าหญิงฉีดขาดเล็กน้อย พระองค์ดึงรอยขาดให้กว้างขึ้นจนเห็นแผลเป็นทางยาว
‘ไหนใครเคยบอก จะคุ้มครองข้า ใครเคยสัญญากับข้า!’ คาลิโดร่าตวาด ‘เจ้าเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ ข้าบอกเจ้าว่าข้าจำไม่ได้ว่าได้แผลนี้มาจากไหน แต่เจ้ากลับบอกว่าเจ้าเป็นคนทำ เจ้าคุ้มครองข้าไม่ดี แต่จากนี้ไปเจ้าจะทำให้ดีที่สุด เจ้าสาบานเอง ข้าไม่ได้ขอร้อง เจ้าบอกจะปกป้องข้าตลอดไป แล้ว..แล้วทำไมถึงทรยศกันแบบนี้ ถ้าเจ้าเกลียดเคลาคัส ก็ไปซะ! ข้าไม่ต้องการผูกมัดใครเอาไว้!!’
ใบหน้างามเริ่มมีคราบน้ำตา ทาร์เธเมสกัดฟันแน่นแล้วคุกเข่าอีกครั้ง
‘เจ้าหญิง กระหม่อมผิดไปแล้ว จากวันนี้จะไม่มีเหตุการณ์เช่นนี้อีกแล้ว’
‘วันนี้ไม่มี แล้วอีกห้าปี อีกสิบปีล่ะ เจ้าจะบอกอนาคตได้หรือไง เมื่อก่อนเจ้าก็ไม่คิดทรยศ แต่เจ้าก็ยังทำ ใครจะบอกได้ว่าเจ้าจะไม่ทำอีกเป็นครั้งที่สอง’ คาลิโดร่าเอ่ยอย่างปวดร้าว จุดที่เธอยืน คนที่เธออยากให้ระวังหลัง ต้องไว้ใจให้ได้มากที่สุด เพราะถ้าเธอพลาด คนที่เธอรักมากมายจะพินาศไปพร้อมกับเธอ เธอไม่ต้องการคนที่เธออยากจะเชื่อใจแต่กลับถูกตลบหลังเอาเช่นนี้ เจ้าหญิงที่เฉลียวฉลาดอย่างเธอไม่ควรจะทำอะไรตามอารมณ์ความต้องการของตนเอง!
‘เจ้าหญิง.. ได้โปรดอย่าผลักไสกระหม่อมเลย จากวันนี้ไปกระหม่อมจะเป็นคนของเคลาคัส เป็นคนของพระองค์ ไม่มีทางเป็นอื่น ให้กระหม่อมตายดีกว่าทำให้พระองค์เสียใจ ได้โปรด ให้โอกาสกระหม่อมอีกครั้ง เพียงครั้งเดียว กระหม่อมจะซื่อสัตย์กับพระองค์จนตาย’
พระธิดาแห่งเคลาคัสรู้ดี ไม่ควรเชื่อใจคนทรยศ เธอไม่อาจปล่อยให้ความผิดพลาดหวนกลับมาได้ แต่อีกเสียงในดวงใจกลับบอก ครั้งเดียว ขอเถอะ อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
‘สัญญากับข้า’ เสียงหวานเอื้อนเอ่ยทรงด้วยพลานุภาพ ‘ถ้าวันใดเจ้าทรยศ ขอให้เอาแค่ชีวิตข้าคนเดียวเท่านั้น อย่าเกี่ยวข้องกับคนอื่น พ่อข้า แม่ข้า พี่สาวของข้า อย่าแตะต้องพวกเขา’
‘ไม่ แม้เป็นพระองค์ กระหม่อมก็จะไม่แตะต้อง ไม่มีวัน!’
‘ดี จำไว้ แค่ครั้งเดียวเท่านั้น ถ้ามีครั้งต่อไป อย่าหาว่าข้าไม่ปรานีล่ะ!’ คาลิโดร่าเอ่ยเสียงเหี้ยม แล้วเดินไปที่ประตู จากนั้นจึงหันหลังมองคนที่ยังคุกเข่าอยู่ ‘มัวทำอะไร! เปิดประตูแล้วไปช่วยพ่อข้ารบ!! ถ้าเจ้าไล่ลาชิเดนออกภายในวันนี้ไม่ได้ ตำแหน่งที่ปรึกษากองทัพก็รักษาไว้ไม่ได้หรอกนะ!’
‘พระเจ้าค่ะ’ คนที่จะถูกปลดคำแหน่งรีบลุกขึ้นไปถอดกลอนทันที ‘แม้ทหารเลวสักคน กระหม่อมก็จะไม่ยอมให้เหยียบเคลาคัสได้’
คาลิโดร่ายิ้มกับองค์เอง คำของเขาเหมือนเป็นคำสัญญาทำให้ศึกลาชิเดนจบอย่างรวดเร็ว เธอเห็นใจเขา จึงยอมปล่อยทหารลาชิเดนบางส่วนที่ยอมแพ้ให้กลับบ้านเกิดได้ จากนั้นก็แทบไม่เคยมีศัตรูใดผ่านเข้ากำแพงเมืองเคลาคัสได้เลยสักคน
มือเรียวแตะไปที่คันธนู หากสายตากลับจ้องที่รูปปั้นของเทพเจ้ามากมาย และไปหยุดที่เทพีองค์หนึ่ง
“โอ้ อาร์ทิมิส ได้โปรด ข้าไม่ปรารถนาการแต่งงานเลยจริงๆ อย่าให้ชายใดมาวุ่นวายกับข้าเลย ขอแค่มีเขาคนเดียวตลอดไปก็เพียงพอแล้ว”
แค่คนเดียวก็พอ.. พอแล้วจริงๆ..
..........................................
=== == = = = = = = == = = == = = = == = = == ==
ขอโทษที่ช่วงนี้อัพได้ทีละนิดนะคะ
รายงานประดังเข้าตัวจริงๆ
ความคิดเห็น