คาลิโดร่า..สาวงามแห่งเคลาคัส

ลำดับตอนที่ #19 : ความคิด

“เจ้าเป็นไงบ้าง” ร่างสูงก้าวเข้ามาอย่างที่สาวงามคิดไว้ไม่มีผิด เธอรีบส่ายหน้า แล้วถอยหลังออกไปอีกหลายก้าว นาธานเนลหยุดเดินเมื่อเห็นปฏิกิริยา “ข้าไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่จะตรวจดูแผล” ชายหนุ่มชูมือสองข้างเพื่อให้เห็นว่าไม่มีอาวุธ แต่หล่อนไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าใต้ชิตอนของเขามีกริชซ่อนอยู่

คนไม่รู้ยังส่ายหน้าแล้วก้าวถอยหลังไปอีกอยู่ดี

“เอาล่ะ ก็ได้ ข้าจะไม่เดินเข้าไป ที่จริงเจ้าไม่เห็นต้องทำท่ากลัวขนาดนี้เลย ข้าไม่ทำอะไร แค่อยากจะถามบางอย่างแล้วเจ้าพยักหน้ากับส่ายหน้าก็พอ ตกลงไหม”

 ร่างบางนิ่งคิดชั่วครู่แล้วยอมพยักหน้า นาธานเนลทิ้งตัวลงกับพื้นให้เห็นว่าเขาจะไม่เดินเข้าไปใกล้

“เจ้าเป็นบ่าวรับใช้ของนายทหารซิลลา?”

หญิงสาวพยักหน้า

“เป็นบ่าวรับใช้คนสนิท?”

หล่อนพยักหน้าอีกครั้ง เอาน่า ก็ตอนนี้สนิทแล้วไง

 

“ทุกเรื่องที่เขารู้ เจ้าก็ต้องรู้?”

คราวนี้หล่อนส่ายหน้าทันที พอรู้แล้วว่าเขาต้องล้วงความลับแน่ๆ และนาธานเนลก็พอเดากิริยาได้ว่าคนตรงหน้ามีอะไรปกปิดอยู่

“เจ้าภักดีแบบนี้เสมอเหรอ”

หญิงสาวนิ่งเงียบ คนอื่นต่างหากที่ต้องภักดีต่อเธอ ต่อราชวงศ์ของเธอ และต่อบ้านเมืองของเธอ เธอแค่..เป็นตัวของตัวเองเท่านั้น

นาธานเนลมองร่างบาง แล้วสายตาของเขาก็เพ็งมองบางจุด ก่อนจะส่งเสียงออกมา

“เลือด.. เจ้าได้รับบาดเจ็บรึ”

คาลิโดร่าก้มมองช่วงตัวของเธอทันที เพียงพริบตาร่างสูงที่เตรียมตัวอยู่แล้วกระโจนทีเดียวก็จับชายเสื้อของเธอให้ล้มลง หญิงสาวเสียหลัก กัดฟันไม่ให้กรีดร้อง พยายามดิ้นหนี แต่อีกฝ่ายจับข้อมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นสูง หัวเข่าของเขาเพียงข้างเดียวก็กดทับขาทั้งสองของเธอไม่ให้ดิ้นได้

“ข้าไม่โกหกหรอกน่า หน้าอกเจ้ามีรอยเลือดจริงๆ” 

คาลิโดร่าก้มมอง รอยเลือดเปรอะเปื้อนไปที่ช่วงอกของเธอ ถ้าไม่สังเกตให้ดีก็จะมองกลืนไปกับสีดิน แต่..เธอไม่รู้สึกเจ็บแบบมีบาดแผลนี่น่า

ความคิดสะดุดเมื่อมือใหญ่เอื้อมมาจะเปิดเสื้อดูบาดแผล หล่อนดิ้นอีกครั้งอย่างแรงจนมือทั้งสองข้างของเขาต้องยึดเธอให้อยู่

“ก็บอกว่าไม่ทำอะไร ข้าแค่จะดูแผลของเจ้าเท่านั้นเอง ข้ารู้สมุนไพรและวิธีรักษา เจ้านายของเจ้าคงไม่ใจร้ายถ้าเจ้าจะรับความช่วยเหลือจากข้าหรอก”

ที่ชายหนุ่มพูดมาทั้งหมด ไม่เกี่ยวกับความกลัวในใจของหญิงสาวเลย หล่อนดิ้นจนนาธานเนลต้องจับมือทั้งสองข้างของหล่อนไพล่หลัง แม้จะรู้ว่าทำให้เจ็บ

มือใหญ่เอื้อมมาดึงคอเสื้อให้เปิดกว้างขึ้น ยังไม่ทันเห็นอะไรนอกจากรอยแผลเป็นบนเนินอกขาวที่พันด้วยผ้าทับหลายชั้น ชายหนุ่มก็เงยหน้ามองอีกฝ่ายแล้วรีบปล่อยมืออย่างไม่ทันคิดทันที นาธานเนลลุกขึ้นยืนมองคนถูกปล่อยที่รวบคอเสื้อเอาไว้อย่างรวดเร็ว สมองเขาประมวลความคิดไม่นานก็แสยะยิ้ม


  

“ข้าพอเดาได้ว่าเจ้าหญิงต้องส่งใครสักคนมาขัดขวางการเดินทางไม่ให้ลุล่วง แต่ไม่นึกว่าจะทรงมาด้วยองค์เอง”

 

หึ! ขัดขวางงั้นเหรอ จะไม่ให้เจ้ากลับไปด้วยซ้ำ!!

คาลิโดร่าคร้านจะคิดแล้วว่าชายหนุ่มรู้ได้เช่นไรว่าเป็นเธอ ผ้าพันที่เธอมั่นใจว่าเก็บหน้าอกได้หมดเป็นเครื่องปกปิดได้อย่างดีที่เขาไม่น่าจะเดาได้ว่าคนที่เขาคุยด้วยเป็นผู้หญิง เมื่อเขายังไม่ได้แกะมันออก และยิ่งเดาได้ว่าเป็นเธอ

สาวงามแห่งเคลาคัสยืนนิ่งจนไม่เหลือท่าทางลุกลี้ลุกลนแบบเด็กรับใช้ แผ่นหลังเหยียดตรงอย่างที่ถูกฝึกมาตั้งแต่เด็ก ใบหน้าเชิดขึ้น สายตาราวนางเหยี่ยวที่เห็นทุกสิ่งสิ้นอยู่ใต้ปีกของนางกำลังทอดสายตามองคนตรงหน้าเสมือนเพียงทาส นาธานเนลคุกเข่าให้ หากสายตายังจับจ้องที่ใบหน้างามระหงไม่ยอมหลับสายตาเหมือนข้าราชบริพารทั่วไป

“ถวายพระพร เจ้าหญิง”

“ข้าพอเดาได้ว่าเจ้าหญิงต้องส่งใครสักคนมาขัดขวางการเดินทางไม่ให้ลุล่วง แต่ไม่นึกว่าจะทรงมาด้วยองค์เอง”

“ข้าจะกลับไปหาองครักษ์ของข้า” เสียงของเธอแฝงด้วยอำนาจ เธอเรียนรู้ว่าตั้งแต่เด็กแล้วว่าคำพูดของเธอดุจเป็นคำสั่งที่คนรอบข้างไม่มีทางเมินเฉยได้

“พระองค์สั่งกระหม่อม?” น้ำเสียงอีกฝ่ายกลั้วหัวเราะ “ในฐานะสามี ความต้องการของภรรยาเป็นสิ่งที่สำคัญ แต่เวลานี้ กระหม่อมไม่รู้จะนำเสด็จพระองค์ไปหาองครักษ์ได้เช่นไร”

คาลิโดร่าส่งเสียงฮึเบาๆ ในลำคอ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าพวกเธอคงหลงป่า ไม่รู้ว่าจะเป็นส่วนใด และพวกทหารเล่าจะอยู่ห่างไปไกลเพียงไร

“งั้นข้าจะรอพวกเขาอยู่ที่นี่” แทนที่จะเดินไปอย่างไร้จุดหมาย สู้นั่งรอความช่วยเหลือที่จะมาถึงยังดีกว่า ขืนเดินวกไปวนมานอกจากจะคลาดกันได้ง่ายๆแล้ว ยังอาจจะหลงเข้าไปลึกกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มกอดอก เลิกคิ้วขึ้นอย่างยียวน

“ตามพระทัยพระองค์พระเจ้าค่ะ แต่กระหม่อมต้องการทำภารกิจให้เสร็จสิ้นโดยเร็วคงรอพร้อมกับพระองค์ไม่ได้ ถ้ายังไงก็หาที่ประทับที่ปลอดภัยหน่อยในระหว่างที่กระหม่อมไปแล้ว คิดว่ารออย่างน้อยก็สองสามวัน องครักษ์ของพระองค์คงจะหาพระองค์เจอ แต่อย่างมาก..กระหม่อมไม่ทราบว่าพวกเขาจะปลอดภัยดีหรือไม่ อาจจะช้ากว่านั้นสักเล็กน้อย ระหว่างนี้ก็ดูแลองค์เองด้วย” เสียงขู่ราบเรียบเหมือนไม่ยินดียินร้าย “และก็ระวังสัตว์ป่าหน่อยนะพระเจ้าคะ ที่นี่เป็นป่าไร้นาม มิใช่อุทยานของพระองค์ พวกมันคงไม่เชื่องเท่าใดนัก”

ขวัญเสีย.. เขากำลังพูดให้เธอขวัญเสีย ทั้งที่รู้ แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่จะนึกตาม และก็จริงอย่างที่กล่าว ที่นี่เป็นป่า แม้ไม่ใช่ป่าไร้นาม เธอยังต้องระแวดระวัง นับประสาอะไรกับเป็นป่าไร้นามที่ต้องระวังเป็นสองเท่า ไม่ ห้าเท่าเลยต่างหาก เธอไม่มีทางรออยู่เฉยๆแบบนี้คนเดียวได้โดยปราศจากอาวุธ และเครื่องป้องกันตัวเอง

แต่.. ถ้าอยู่กับผู้ชายคนนั้น เขาอาจกลายเป็นเหยื่อแทนเธอก็ได้ใครจะไปรู้ อย่างน้อยที่สุดเธอก็ยังก็ไม่ใช่ตัวเลือกเดียวของสัตว์ป่าแน่ แต่จะให้เขาอยู่กับเธอได้เช่นไรล่ะ จะให้เธอตามเขาไป? หรือบังคับให้เขาอยู่ตรงนี้กับเธอ

คาลิโดร่ามองดูคนตรงหน้าที่ถวายทำความเคารพ ก่อนจะก้าวเดินจากไป หญิงสาวกัดริมฝีปากกดเสียงร้องเรียก มือกำแน่น ร่างหนาหายเข้าไปในระหว่างต้นไม้ที่ขึ้นสูงเรียงราย

ไม่! คาลิโดร่า ใช้สมองสิ เจ้าจะยอมแพ้กลอุบายง่ายๆ แบบนี้ได้เช่นไร! เมื่อเตือนสติตนเองแล้ว สาวเจ้าก็ผ่อนลมหายใจ นั่งลงกับก้อนหินใหญ่ใกล้ๆ ตั้งสติไว้ ผู้ชายคนนั้นมาไขกุญแจที่เจ้าเป็นคนสร้าง แสดงว่ามีบางสิ่งที่ต้องการ ไม่ว่าจะเป็นลาภยศ เงินตรา บัลลังก์ หรืออะไรก็ตาม แต่การที่เขายอมทำตามคำสั่งของเสด็จพ่อและมาอยู่ที่จุดนี้ได้ แสดงว่าสิ่งที่เขาต้องการยังไม่บรรลุวัตถุประสงค์ เขาไม่มีทางปล่อยให้เจ้าตายได้ ถ้าเจ้าตาย ทุกสิ่งที่เขาหวังไว้จะดับสูญ

ใช่.. เขาไม่มีทางกล้าปล่อยข้าไว้ที่นี่คนเดียวแน่ คาลิโดร่าตัดสินใจเสี่ยงกับความคิดของเธอ เธอหวาดกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวในป่าแห่งนี้ แต่ความเชื่อมั่นในความคิดตนเองมีมากกว่าที่เขาจะไม่มีทางทิ้งเธอได้แน่ ไม่ต้องกลัว.. เจ้าไม่เคยคำนวณอะไรพลาด หากเมื่อคิดถึงกุญแจแล้ว หญิงสาวก็ขมวดคิ้ว ก็ได้ นอกจากเรื่องกุญแจแห่งคาลิโดร่าถูกไข รอ..ไปเถอะ ดูซิว่าความอดทนของใครจะมากกว่ากัน ข้าจะวิ่งตามหาเขา หรือเขาจะย้อนกลับมา

เวลาผ่านไปชั่วระยะหนึ่ง เนิ่นนานในความคิดของทั้งสอง เสียงทุ้มเข้มก็เอ่ยขึ้นอย่างเสียไม่ได้

“พระองค์ชนะ!” ร่างสูงโผล่ออกมาจากป่า ราวกับว่าเขาไม่เคยเดินไปไหนไกลเลย เสียงของเขาเหมือนโมโหตัวเองอย่างเห็นได้ชัด “กระหม่อมคงปล่อยพระองค์ไว้ลำพังในสถานที่แบบนี้ไม่ได้แน่ ถ้าพระองค์จะรอองครักษ์อยู่ที่นี่ กระหม่อมจะรอเป็นเพื่อน”

คาลิโดร่ายืนขึ้น ดวงตาเป็นประกายระยับอย่างที่ทำให้นาธานเนลหัวเสียได้ เขาจนตรอกเพราะห่วงนาง การจะคุมแผนให้อีกฝ่ายทำตามที่เราต้องการทำได้หลายทาง แต่อย่างที่สำคัญคือการรู้จุดอ่อนของอีกฝ่าย หากที่สำคัญกว่านั้นคืออย่าให้อีกฝ่ายรู้จุดอ่อนของเรา มิเช่นนั้นทุกสิ่งที่ทำก็ไร้ความหมาย ตอนนี้แค่นางรู้ว่าเขาปล่อยให้นางเป็นอันตรายไม่ได้ แต่นี้เขาก็หมดแต้มต่อรองเรื่องอื่นแล้ว

หญิงสาวก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า ร่างบางงามระหงของหล่อนเหมือนนางพญา นางเป็นหงส์มาแต่กำเนิด บางครั้งเขาอดคิดไม่ได้ว่าคนอย่างเขาจะไปอยู่ผิดที่ผิดทางเช่นในฝูงหงส์หรือไม่ ริมฝีปากที่ต่อหน้าเขาเอ่ยวาจานับครั้งได้ดูอวบอิ่มจนน่าก้มลงไปจุมพิต แนบสนิทมิให้เจรจาสิ่งใดได้

“ข้าชนะแล้ว เจ้าต้องทำตามที่ข้าพูด”

นาธานฟังอย่างไม่ชอบใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาไม่นึกเลยว่างานที่เขาอยากจะทำให้เสร็จโดยเร็วต้องล่าช้าไปอีก 

“พระเจ้าค่ะ ทุกอย่างที่พระองค์ประสงค์”

“ดี ถ้าข้าสั่งให้เจ้าอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนข้า รอองครักษ์เป็นเดือนๆเจ้าก็ต้องทำ”

“พระเจ้าค่ะ”

“ข้าอยากจะรู้นักเชียวว่าผู้ชายอย่างเจ้าที่บังอาจมาไขกุญแจของข้าได้จะตามหาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เจอหรือไม่ ..ข้าจะไปกับเจ้า”

“พระองค์ว่าอะไรนะพระเจ้าคะ” นาธานร้องถามอย่างไม่เชื่อหูของตนเอง

“ข้าบอกให้เจ้าไปตามหาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ และคุ้มครองข้าให้ปลอดภัย เจ้าตายได้ แต่ข้าตายไม่ได้!” หญิงสาวเอ่ยอย่างวางอำนาจ เสียงของเธอเข้มแข็งซ่อนความกลัวได้อย่างมิดชิดอย่างที่เธอเองก็ภูมิใจ เมื่อครู่ ก่อนเขาก้าวขาออกมาเพียงเล็กน้อย เกือบแล้ว.. เธอเกือบจะวิ่งตามหา เธอภาวนาให้เขากลับมา แล้วเธอจะยอมไปทุกหนแห่ง สถานที่ในป่าที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้ ดึงพลังใจของเธอไปมากนัก

“ทุกสิ่งตามประสงค์ของพระองค์ คาลิโดร่า” ชายหนุ่มคุกเข่า ดึงมือของหญิงสาวมาจุมพิตที่หลังมือ ครั้นเขาเงยหน้า ดวงตาทั้งสองสอดประสานกันพอดี ริมฝีปากหนาเอ่ยช้าๆ “บางครั้ง กระหม่อมก็ไม่แน่ใจ พระองค์ทำเสมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน”

คาลิโดร่าชักมือกลับในทันที

“เรา.. เคยรู้จักกันด้วยหรือ”

“มันคงนานเกินกว่าพระองค์จะจำได้ หรือไม่ก็..มันไม่มีค่าที่ควรจะจำ” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน แล้วหมุนตัวหันหลังเดินต่อไปข้างหน้าทันที คาลิโดร่าเดินตามอย่างงุนงง เธอมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักเขามาก่อน เธอแทบไม่เคยออกนอกเคลาคัสด้วยซ้ำ แล้วจะรู้จักคนต่างเมืองต่างแดนได้เช่นไร หรือนานมาก่อนเขาเคยอยู่ในเคลาคัส?