=*เทพธิดา*= [[น้ำค้างแข็งแห่งฤดูหนาว]]

ลำดับตอนที่ #1 : - -รัก? คือสิ่งใด?- -

    






                ในป่าใหญ่แห่งหนึ่ง  ดินแดนที่ซึ่งไม่มีมนุษย์คนใดเข้าไปถึง เป็นที่อยู่ของเหล่าเทพ ภูต และปีศาจมากมาย  


                ในดินแดนแห่งนี้แบ่งเป็นป่าต่างๆ  


                ส่วนที่อยู่ของเหล่าเทพจะเป็น ป่าแห่งนิรันดร์กาล  


                ส่วนของภูตจะถูกเรียกว่า ป่าแห่งกาลเวลา  


                และของปีศาจจะอยู่ใน ป่าแห่งรัตติกาล  


                นอกจากนั้นบริเวณชายป่าจะมีประตูกลลอยอยู่กลางอากาศนับร้อย เป็นจุดเชื่อมต่อไปยังโลกอีกแห่งหนึ่ง 

ตอนน้ำค้างแข็งแห่งฤดูหนาว

                 ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดคนเราถึงอยากจะเสาะหาความรักกันนัก 


                ทั้งๆที่มีหลายคนบอกว่ามันเจ็บปวด  ไม่เข้าใจหรอก อะไรคือความรักกัน  แล้วจะค้นพบมันได้อย่างไร?  แล้วรักที่เราพบนั้น ใช่ความรักที่แท้จริงหรือ? ทำไมมันถึงได้ยุ่งยากแบบนี้นะ และทำไมยุ่งยากแล้วทุกๆคนถึงอยากได้เจ้าความรักกันนะ  


                จริงหรือ ที่ว่าเราไม่สามารถอยู่ได้ถ้าปราศจากคนที่เรารัก?  


                ไม่เข้าใจเลย ไม่เห็นจะเข้าใจอะไรสักอย่าง... 

                ณ.บึงแห่งความบริสุทธิ์ที่ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางของป่าทั้งหมด  ที่ซึ่งมีเหล่าภูตสาว นางฟ้ามากมายมาชำระกาย  ยังมีภูตสาวตนหนึ่งลอยอย่างรีบเร่งตรงเข้ามาในบริเวณบึงนั้น  เหงื่อมากมายผุดขึ้นมาบนใบหน้าของนาง  อะกิ   รีบปาดเหงื่ออกจากดวงตาเธออย่างรวดเร็ว พร้อมกับมองหาคนที่เธอต้องการพบ  


                ความกังวลใจมีมากขึ้นตามลำดับเวลาที่ผ่านไป   เธอมองหาพี่สาวทั้งสองของเธอในที่ที่มีคนอยู่มากมาย  หลายคนมองดูเธอด้วยอาการแปลกใจ อีกหลายคนที่มัวแต่ชำระกายในบึงอย่างไม่สนใจใคร 



                หญิงสาวในชุดแดงกระโปรงสั้นผ้าคาดเอวสีม่วงยังส่ายสายตามองไปรอบๆโดยเร็วด้วยรู้ว่าคนที่เธอต้องการพบอยู่ในที่แห่งนี้แน่นอน   ไม่นานก็สะดุดหยุดที่หญิงสาวสองคนซึ่งนั่งอยู่หลังโขดหินที่ไม่สูงนัก  คนหนึ่งดูมีเสน่ห์ ใบหน้าภายใต้ผมสีส้มแซมแดงแลดูเป็นผู้ใหญ่กำลังนั่งแช่ร่างในน้ำเหม่อลอยไปไกล  อีกคนที่อยู่ไม่ห่างกำลังรวบผมสีดำซึ่งยาวเกือบถึงปลายเท้าขึ้นเกล้าเป็นมวยสูง  อะกิไม่รอช้า  หัวใจเธอเต้นระรัวเนื่องจากความเหนื่อย  เด็กสาวร้องเรียกในทันที


                " ท่านพี่! ท่านพี่นาซิ ท่านพี่ฟุยุ  "  


                 " มีอะไรน่ะ อะกิ!  ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้  เจ้าไม่ได้อยู่ที่โลกมนุษย์หรือ... "  ผู้หญิงผมสีส้มแซมแดงที่ถูกเรียกว่า นาซิ ตอบกลับ  เธอคือภูตแห่งฤดูร้อน  ผู้ซึ่งเป็นพี่ใหญ่ที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งสี่ ซึ่งมีเธอ ฮารุ  ฟุยุ และอะกิ


                 " มีเรื่องด่วนกว่านั้น  พระเจ้าเลยให้น้องกลับมาก้อน  ตามพวกพี่  อ๊ะ! พี่ฟุยุด้วย  ไปด้วยกันเร็ว  พี่ฮารุ! ท่านพี่ฮารุแย่แล้ว! "



                 " มีอะไรน่ะ?  ใจเย็นๆนะ "  


                 นาซิ ค่อยๆปลอบอะกิ  



                 ฮารุ.. คือพี่สาวคนที่สองในหมู่พี่น้องทั้งสี่  หญิงสาวหายตัวไปในระหว่างการทำหน้าที่ของภูตแห่งฤดูกาล..  พระเจ้าจึงมอบหมายให้น้องสาวคนสุดท้องคืออะกิซึ่งเป็นภูตฤดูใบไม้ร่วงลงไปยังโลกมนุษย์เพื่อปฏิบัติหน้าที่แทน พร้อมกันนั้นยังส่งคนไปสืบเสาะหาร่องรอยของฮารุ โดยมีอะกิคอยให้ความร่วมมือ

                ฟุยุกวักน้ำในบึงเช็ดหน้าตาให้น้องสาวของตน  เมื่อเธอผ่อนคลายความเหนื่อยแล้ว จึงเล่าต่อว่า  


                 " มีคนบอกกันมาว่า ท่านพี่ฮารุอยู่กินกับมนุษย์   น้องเองก็เพิ่งเห็นกับตาเมื่อไม่กี่วันมานี้"


                 " อะกิ เจ้าพูดเรื่องอะไรน่ะ พี่ฮารุนะเหรอ  ..ไม่น่าจะเป็นไปได้? " ฟุยุถามกลับ


                 " เดี๋ยวก่อนฟุยุ "  นาซิหันมาปรามน้องสาวคนที่สามของเธอ  ก่อนจะพูดต่ออย่างจริงจัง  " เรื่องมันจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ!  ที่สำคัญตอนนี้  ฮารุจะมีโทษอะไรหรือเปล่า? "


                 " พระเจ้าเรียกตัวพี่ฮารุเข้าเฝ้าอยู่  ..น้องเองก็พูดอะไรไม่ได้มาก  คิดว่าไม่น่าต้องโทษอะไร ที่พี่ฮารุทิ้งงานประจำฤดูไปมันเป็นเรื่องของอุบัติเหตุ  พี่ลองไปถามพี่ฮารุก่อนก็แล้วกัน เพราะไม่นานพระเจ้าคงเรียกพี่ใหญ่เข้าไปร่วมฟังคำตัดสินด้วย"


                 " เอางั้นก็ได้  รอพี่อยู่ตรงนี้ก่อนนะ  ไปหยิบเครื่องแต่งกายกันเถอะ ฟุยุ "
 

                 " พี่นาซิค่ะ  พี่คิดว่าพี่ฮารุจะอยู่กินกับมนุษย์จริงหรือเปล่า? "  ฟุยุถามขึ้นในขณะที่พวกเธอทั้งสาม ลอยไปหาฮารุ


                 " อืม.. อาจจะจริงนะ "


                 " ตะ..แต่  พี่ฮารุเป็นคนที่ใจเย็นที่สุด ทั้งรอบคอบ อ่อนหวาน  และดูไม่น่าจะ... "


                 " ไม่น่าจะอะไร… ทั้งหมดที่น้องพูดมา ไม่เห็นเกี่ยวกับการแต่งงานเลยนิ  ฮารุน่ะ  เป็นคนที่รู้จักตนเองดีกว่าใครให้หมู่พวกเรา  รู้ว่าตนเองอยากทำอะไร  และต้องการอะไร  อ๊ะ! ฟุยุ  นั่นเจ้าจะไปไหนน่ะ "


                 " พี่นาซิ กับอะกิ ไปก่อนเถอะ  เดี๋ยวข้าตามไป "

                 ฟุยุเดินตรงมายังลำธารแห่งหนึ่ง  เธอก้มลงมองดูกระแสน้ำที่ไหลเอื่อย  ภาพที่สะท้อนออกมา คือหญิงสาวผู้ที่มีใบหน้างดงาม เส้นผมดำขลับตรงยาวถึงพื้น ฟุยุค่อยๆนั่งลงริมธารปล่อยให้ผมของเธอลอยอยู่บนน้ำ  มือที่ขาวเรียวแตะไปยังผิวของธารที่ใสบริสุทธิ์  เหมือนดั่งดวงตาของเธอ


                 " ตนเองต้องการอะไรงั้นเหรอ "  เสียงของฟุยุดังออกมาจากริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว


                 เงาของตนในน้ำจ้องตอบ ราวแย้มยิ้มให้



                 พี่ฮารุ..พี่คนที่สองของเธอ  พี่สาวที่สมบูรณ์แบบแทบทุกอย่าง  ฤดูใบไม้ผลิให้ประโยชน์ต่อมนุษย์เพียงใด  ฤดูหนาวของเธอก็เป็นโทษต่อมนุษย์เพียงนั้น


                 ภูตแห่งฤดูกาลประจำเขตตะวันตกทั้งสี่พี่น้องได้รับมอบหมายให้ดูแลฤดูกาลในโลกมนุษย์บริเวณเขตที่กำหนด  มีภูเขาสูงใหญ่เป็นจุดศูนย์กลาง ฝั่งตะวันตกของเขาสูงนั้น คือ เขตที่พวกเธอต้องคอยดูแล



                 ฟุยุถอนหายใจ  เธอเป็นผู้ดูแลความโหดร้ายในฤดูหนาว  ย่างก้าวของเธอนำพาหิมะและความหนาวเหน็บสู่มนุษย์  พืชไร่ไม่สามารถเพาะปลูกได้ สัตว์เลี้ยงล้มตาย  เธอไร้ประโยชน์  ไม่เคยเป็นที่ต้องการสำหรับมนุษย์  


                แน่นอน..ผิดกับพี่ฮารุ  พี่สาวแห่งฤดูใบไม้ผลิ  ทุกแห่งที่พี่สาวย่ำเหยียบเต็มไปด้วยพืชพรรณไม้ดอกบานสะพรั่ง  ทุกแห่งที่พี่สาวผ่านนำพาความชุ่มชื่นเมฆฝน มิใช่พายุหิมะอย่างเธอ  พี่สาวที่เธอคิดว่าต้องได้ผู้ชายที่ดีที่สุดครอบครอง



                 เหตุใดถึงเลือกมนุษย์!?



                 มิใช่ว่าเธอมองมนุษย์ต่ำศักดิ์  มิใช่รังเกียจเดียดฉันท์  แต่เพราะมนุษย์ไม่มีอะไรดีเท่าผู้ชายที่เธอเคยเห็นพี่สาวคบหา  ทั้งภูตหนุ่มที่สาวๆหลากหลายหมายปอง ทั้งเทพบุตรที่ทรงโฉมด้วยรูปและกิริยา  คนพวกนั้นถูกหยุดไว้แค่เพื่อนและไม่มีอะไรเกินเลยมากกว่านั้น  แล้วเหตุใดที่มนุษย์คนหนึ่งถึงก้าวเข้ามาได้มากขนาดนี้



                 เพราะรัก?  งั้นเหรอ..



                 ไม่..ไม่เห็นเข้าใจเลย  พี่ฮารุเคยบอกว่ารัก  รักทุกๆคนที่รักตนเอง  แต่ไม่เคยให้มากกว่าคำว่ารักแบบเพื่อน  


                หัวใจพี่สาวรู้ได้อย่างไรว่ารักนั้นควรมอบให้ใคร  ใครที่สมควรหยุดแค่เพื่อน และใครที่ควรมอบชีวิตให้ 



                 จะมีสักวันไหมที่ข้าจะเข้าใจ สิ่งที่เรียกว่ารัก  น้ำใสเมื่อถูกกระทบแผ่วเบาก็แตก ระรอกเป็นวงคลื่น จากวงเล็กขยายใหญ่แล้วจางหาย  จะเจอบ้างไหม ใครสักคนที่ข้าจะยอมให้หมดทุกอย่างแม้แต่ชีวิต  หัวใจประหนึ่งน้ำค้างแข็งที่เกาะกินมาเป็นเวลานานก็ยังคงความเย็นยะเยือกมิรู้หาย  



                เพียงความอ้างว้างที่ได้รู้จัก  เพียงความเดียวดายที่ได้รู้ซึ้ง



                 ใจที่ไม่เคยมีใคร และอาจไม่มีตลอดไป  - - ไม่เคยมีไฟใดสามารถหลอมใจที่เย็นชาให้อ่อนลงได้  ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยมีชายใดผ่านเข้ามา  เพียงแต่ประตูแห่งหัวใจของเธอไม่เคยเปิดรับใคร  ไม่เคยที่จะเรียนเพื่อรู้จัก  ไม่เคยมองเพื่อศึกษา  ไม่เปิดโอกาสให้ใครแม้แต่ตนเอง



                 ความเหงาเท่านั้นที่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด



                 อาจเพราะกลัว..  พี่นาซิ  พี่สาวคนโตเคยเจ็บเพราะความรักมาแล้ว  รักมากเท่าใดก็ยิ่งปวดมากเท่านั้น   



                ถ้ารักแล้วต้องเจ็บ แล้วคนเราจะรักไปทำไมกัน?