=*เทพธิดา*=[[ฤดูใบไม้ผลิแสนหวาน]]

ลำดับตอนที่ #6 : - -เสียงจากสรวงสวรรค์- -

               “ มายา  ช่วยยกถังน้ำหน่อย! ”  เสียงตะโกนดังมาจากข้างหลังของเธอ  มนต์สะกดถูกถอนออกทันใด  หญิงสาวหันไปด้านหลัง  


              เมย์ก้มหน้ามองถังน้ำทั้งสองมือที่เธอประคับประคองไม่ให้น้ำกระจายนัก จนไม่ทันดูว่ามาขัดสถานการณ์ที่ไม่สมควรขัดที่สุด


              “ ฉันช่วยนะจ๊ะ ”  มายารีบเข้าไปหา  คาอิลถอนหายใจ  ตัวเล็กแล้วยังจะช่วยอีก  งานใช้แรงไม่ใช่ของที่หล่อนสมควรแตะต้องเลยสักนิด  เขารู้สึกคิดผิดที่หางานเหมาะกับสาวน้อยไม่ได้  แต่เขาก็รู้ดีว่า ไม่ควรให้มายานั่งนอนอยู่เฉยๆนานนัก เพราะข้อครหาจะตามมาเป็นกระพรวน  ถ้าเป็นแขกธรรมดาก็สามารถพักอาศัยได้สักระยะ แต่นางไม่ใช่แขก และยิ่งไม่ใช่ผู้หญิงของเขา 


               สาวงามในคราบคนใช้คงจะช่วยให้นางปลอดภัยจากเสียงปากคนได้



               “ นาย! ”  สาวใช้ที่มาขัดสถานการณ์บางอย่างอุทาน เมื่อเห็นร่างสูงยืนอยู่   “ ต้องการอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ? ”  เธอละล่ำละลักถาม


               “ เปล่า  แค่..ออกมาเดินเล่นหน่อย  รีบทำเข้าล่ะ เมย์ ”  ชายหนุ่มทัก แล้วหันหลังจากไป  หญิงสาวมองตามด้วยความปลื้มใจ  เจ้านายจำชื่อคนรับใช้ได้ทั้งหมด แม้ว่าจะมากแค่ไหนก็ตาม  คราวแรกที่เธอมาทำงาน นายใจดี อ่อนโยน แต่ก็เข้มงวดในบางคราว  โดยเฉพาะสิ่งที่ต้องการต้องได้เดี๋ยวนั้น  หากเรื่องอื่น นายดีทุกอย่าง



                 “ ฉันยังกวาดไม่เสร็จเลย ”  มายาบอกด้วยความรู้สึกผิด  เมย์หันมายิ้มให้อย่างอารมณ์ดี


                “ ไม่เป็นไร  วันนี้ฉันช่วยเอง ”

                คราวนี้เธอกินข้าวได้มากกว่าเมื่อวาน เมื่อผ่านการใช้แรงอย่างหนัก แต่ก็ยังน้อยกว่าทุกคนแม้กระทั้งเมย์ซึ่งขนาดตัวพอๆกัน  มายาตักน้ำกินอีกครั้ง  วันนี้คนงานบางตาจนเด็กสาวอดถามไม่ได้


               “ ทำไมตอนเช้าคนน้อยจัง ”


               “ อ้อ ”  เมย์กลืนผักลงไป  “ ช่วงนี้  มีเรื่องไม่ค่อยดีนอกเมืองน่ะ  นายเลยส่งคนไปดู  ที่หายไปเยอะก็ผู้ชายทั้งนั้น  เห็นนายว่าจะ- - ”


               “ ส่งไปฝึกจ๊ะ ”  อีกเสียงตอบกลับให้  มายามองตามเสียง ผู้หญิงรูปร่างใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ ในมือมีถาดข้าวเหมือนที่มายากับเมย์กำลังทานอยู่  



                ลูนิช  ทรุดนั่งข้างเมย์  แล้วอธิบายให้มายาฟัง อวดว่าตนเองรู้มากกว่าใคร 


               “ นายฝึกพวกนั้นให้เป็นทหาร  เพราะตอนนี้ทหารเริ่มไม่ค่อยพอ  พวกผู้ชายเลยกลายเป็นทหารจำเป็นชั่วคราว  ตอนบ่ายก็กลับมาทำงานเหมือนเดิมเอง ”
มายาขยับตัว เธออยากจะถามว่า นอกเมืองเกิดอะไรขึ้น  แต่แล้วก็ไม่กล้า


              “ เมื่อเช้าทำไมออกสายจัง  ฉันกับมายาทำไปตั้งเยอะแล้วเพิ่งมา ”  เมย์พูดกับหญิงที่มาใหม่ ดูมีอายุมากกว่าพวกเธอไม่มาก ทำงานด้านความสะอาดเรือนใหญ่ด้วยกัน 


              “ ก็- - ”  ลูนิชยิ้มกริ่ม   “ เมื่อคืนหนักไปหน่อย  ซากัสน่ะซี แรงเหลือเฟือ จนทำเอาฉันตื่นเช้าไม่ไหวเลย  เนี่ยขายังสั่นอยู่เลย ”


                มายาขมวดคิ้ว  ประโยคสนทนาแปลกๆที่เธอไม่ค่อยเข้าใจ  ทำไมเมย์ถึงหน้าแดงขึ้นมาได้?



               “ เอาเถอะ  เมื่อกี้เราทำความสะอาดด้านนอกเรือนแล้ว  ต่อไปจะเป็นข้างใน ”  เมย์หันมาพูดกับมายาแทน  หญิงสาวครางในใจอย่างท้อแท้



                นอกเรือน!  เรือนใหญ่กว้างถึงเพียงนั้นเชียวหรือ  หญิงสาวนึกถึงความยาวสุดลูกหูลูกตาของระเบียงนอกเรือนที่เธอใช้เวลาจมปลักกับมันไปเกือบหมดแรง  ให้ตายสิ  นี่ยังเหลือตัวห้องอีกกี่สิบห้องเนี่ย!



              “ ดูหน้าแม่สาวสวยของเราสิ ”  ลูนิชใช้นิ้วสองนิ้วจิ้มที่หน้าผากเด็กสาว   “ ทำบ่อยๆก็ชินไปเอง  ไม่มีอะไรยุ่งยากสักนิด  งานส่วนนี้สบายที่สุดแล้วนะ ถ้าไม่อยากไปส่วนซักผ้าก็ตั้งใจหน่อย  หรือทำความสะอาดเรือนอื่นก็ยุ่งยากกว่านี้อีก คนงานเรือนอื่นน้อยกว่านี้อีก กว่าจะเสร็จนานจะตาย ”


              “ งั้นมาสลับกับฉันไหม? ”


              มายาเงยหน้าขึ้นมองทันที  เธอจำเสียงแหลมนี้ได้  เป็นเสียงเดียวกับที่เมื่อวานเริ่มถามเรื่องเธอคนแรก  หญิงสาวผิวคล้ำเดินมานั่งข้างมายาซึ่งยังเหลือว่างอยู่  สายตามองเธออย่างพิจารณา


              “ ของเธอสบายสิยะ  ฉันต้องต้องหลังคดหลังแข็งคอยตัดดอกไม้ประดับแจกัน ”   ผู้มาใหม่บ่นพลางทำมือไม้ประกอบ   “ นี่ เยมี เธอทำอย่างนั้นไม่ได้  เดี๋ยวกลีบช้ำหมด  เยมี! ดอกไม้สวยกว่านี้ไม่มีเหรอยะ  เหี่ยวตายไปทั้งสวนแล้วหรือไง! ”


                “ ฮ่าๆ  แม่สาวคาเรียทำเสียงอย่างนั้นเชียว ”  ลูนิชหัวเราะกับท่าทางที่หญิงผิวคล้ำทำให้ดู  มายายิ้มพลางคิดว่าต้องเหมือนจริงแน่นอน


                “ แหงสิยะ  เอาแต่ใจจะตาย  ถ้าไม่สาวไม่สวยล่ะก็  นายไม่มีวันชายตาเด็ดขาด ”   เยมีพูดอย่างหมดความอดทน แล้วยักไหล่  หล่อนรีบเคี้ยวข้าวอย่างรวดเร็ว เหมือนอดอาหารมานาน   “ ฉันล่ะเบื่องานช่วงเช้าที่สุดเลย  สายหน่อยค่อยยังชั่ว ไปรวมกับพวกซักผ้า


              “ ยี๊..โดนแดดเผาขนาดนั้น ฉันไม่เอาด้วยหรอก ”  ลูนีชเบะปาก


                “ ดีนะ  ได้จับกลุ่มคุยกับสนุกดีออก  สบายใจดีด้วย  ว่าไงแม่สาวสวย สนใจจะอยู่เวรซักผ้ากับฉันมั้ย ”  เยมีหันมาพูดกับมายาอย่างเป็นมิตร


               “ อย่าเลย  งานบนเรือนใหญ่ดีที่สุดแล้ว  ใช่ไหม เมย์? ”  ลูนีชหันไปหาพวก  เมย์พยักหน้ารับ 


              เมื่อพวกเธอทานอาหารเสร็จ  โรงอาหารก็เริ่มมีคนแน่นขึ้น  มายาไม่ชอบอยู่ในสถานที่ที่มีคนพลุกพล่าน และทุกสายตาก็ยังให้ความสนใจเธออยู่  จึงได้รีบเดินตามเมย์และลูนีชออกไป

               งานช่วงสายก็เหมือนกับช่วงเช้า  เมย์เปิดห้องพักห้องหนึ่งให้มายาทำ  เธออธิบายตามมุมต่างๆ โต๊ะไม้ที่ควรได้รับความสนใจ  เตียงที่ไม่ได้ใช้งานก็ต้องดูแลให้เรียบร้อย 


              “ นี่เป็นห้องเวลานายมีแขกมาพักด้วย  ต้องดูแลอย่างดีไม่ให้เสียชื่อนายได้ ”  เมย์ยื่นไม้กวาดอันเดิมให้มายา แล้วทิ้งเธออยู่กับมันอีกครั้ง


               หญิงสาวเริ่มจากใต้เตียงก่อน  เนื่องจากการทำความสะอาดทุกวันทำให้ไม่ค่อยมีฝุ่นละอองมากนัก  เธอทำความสะอาดพิถีพิถัน เช็ดถูตามกรอบรูปสลัก  ผ้าปูเตียงสะอาดและเรียบตึงอยู่แล้วทำให้มายาไม่กล้าเข้าแตะด้วยกลัวจะทำให้เกิดรอยย่น  เธออัมเพลงเบาๆ แล้วสะดุดกึก มือบางแตะริมฝีปาก



               เพลงที่เธอคุ้นหู  ..ออกมาเองเป็นธรรมชาติ  ท่วงทำนองที่เธอเหมือนเคยได้ยินเป็นประจำ ราวเสียงของสวรรค์คลอไล่ไปตามจังหวะ



              “ ใครอยู่ในนั้นน่ะ  ทำเสร็จหรือยัง ”  ผู้เป็นที่ยำเกรงของแคว้นชะโงกหน้าเข้ามา  “ ถ้าเสร็จแล้ว  ไปเอา.. อ้อ  มายา? เจ้าเองรึ ”


               “ ค่ะ นาย มีอะไรหรือเจ้าคะ? ”


               “ ไม่ต้องหรอก  เจ้ายังไม่รู้จักที่ ทำตรงนี้ให้เสร็จก็แล้วกัน ”  คาอิลโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ  สีหน้าแปลกของหญิงสาวกระตุ้นให้เขาหยุดชะงักก่อนหันหลังกลับ   “ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? ”


              “ เอ่อ..นาย  เรา.. ดิฉันไม่แน่ใจนัก  - -แต่มันอาจจะมีประโยชน์ก็ได้ ”


              “ เรื่องอะไร ”  ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องเต็มตัว  ใบหน้าเปื้อนฝุ่น และเส้นผมไม่เป็นทรง หลุดรุ่ยจากการรวบเสริมให้เขาอยากทำอะไรมากกว่ายืนจ้องเจ้าหล่อนแบบนี้



              อย่างเช่นไล้มือเข้าไปไซ้เรือนผม กระตุกให้เธอเงยหน้ารับจุมพิตของเขา



              “ คือ..ดิฉันพอจะจำอะไรขึ้นมาได้นิดหน่อย ”


             “ อะไรล่ะ ”  คาอิลยิ้ม  หวังว่าเธอพอจะจำชื่อได้  แต่- - อยากให้จำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น  ถึงเขาจะปรารถนาดีอยากให้เธอพบกับครอบครัวเพียงไร ก็ไม่ต้องการให้เธอจากไปเร็วนัก


               “ เพลงน่ะค่ะ ”


              “ เพลง? ”  ชายหนุ่มทวนคำอย่างงุนงง


               “ ค่ะ  มันเป็นแบบนี้.. ”  มายาครวญท่วงทำนองแปลกๆออกมาครู่หนึ่ง เสียงกังวานใสราวกังสดาลก้องไปทั่วห้อง  ชายหนุ่มรีบเข้ามาจับไหล่เธอไว้


                “ หยุดก่อนซิ! ”  หญิงสาวหยุดทันที   “ เจ้าแน่ใจว่าเคยได้ยินเพลงนี้  ไม่ได้แต่งเองตามอารมณ์นะ ”


               “ ค่ะ  ก็นอกจากนั้นยังมีเครื่องดนตรีอื่นแทรกด้วย ”  เธอว่าความตามเสียงในหัว


                “ งั้นเจ้าตามข้ามานี่ ”  คาอิลจับข้อมือสาวน้อยของเขาแล้วพาลากจากห้อง  ปะกับเมย์ที่จะมาดูผลงานมายา  “ เมย์  เจ้ามาก็ดีแล้ว  ให้ใครไปตามหมอมาเร็ว พบที่ห้องข้านะ  แล้วเจ้าก็ทำแทนมายาไป  บ่ายนี้เธอจะไม่ทำงาน ”


                “ เจ้าค่ะ ”  เมย์รับคำอย่างรวดเร็ว เก็บข้อสงสัยทุกอย่างไว้





                “ นี่คือพิณ  เล่นได้ไหม? ”  ชายหนุ่มสั่งเด็กรับใช้ให้หยิบพิณตัวโปรดของเขามา หลังจากที่สาวน้อยส่ายหน้าว่าจำเครื่องดนตรีที่มีเสียงอยู่ในหัวไม่ได้ 


                มายาลูบคลำไปตามสายของมัน  เธอไม่มีความรู้สึกคุ้นเคย หรือเคยเห็น  แต่เธอคิดว่าสามารถเล่นมันได้  เธอต้องเคยเล่นอะไรบางอย่างคล้ายพิณมาก่อน


               “ หยาบไปหน่อย  แต่น่าจะใช้ได้ค่ะ ”


               “ หยาบ! ”  ชายหนุ่มกระชากเสียง  “ นี่เป็นพิณตัวที่ดีที่สุดที่ผู้ทำจะสร้างมันขึ้นมาได้แล้ว  ไม่มีเครื่องดนตรีตัวไหนในแคว้นข้าจะเสียงดีไปกว่าพิณหยาบที่เจ้าว่าอีกแล้ว ”  ชายหนุ่มกล่าวอย่างไม่พอใจ เมื่อสิ่งที่เขาเคยภาคภูมิใจทั้งหมด ถูกลบหลู่ขนาดนั้น


                 “  อาจจะใช่ค่ะ ”  มายาคิดว่าเธอไม่น่าพลั้งปากพูดอะไรแบบนั้นเลย  แต่เธอมีความรู้สึกว่า เสียงของมันยังไม่ดีเท่าเสียงในจินตนาการของเธอ  ครึ่งหนึ่งยังไม่ถึงด้วยซ้ำ


               “ แม่หญิง  เจ้าเมืองเป็นผู้มีอารมณ์สุนทรีที่สุด  ของที่เกี่ยวกับศิลปะทุกชิ้นราคาค่างวดแพงเสมอ  ที่เจ้าบอกว่ามีเพลงซึ่งขนาดเจ้าเมืองยังไม่รู้จัก กระผมว่ามันแปลกๆอยู่น้า ”


               “ ไม่แน่  นางอาจเป็นคนจากต่างเมือง  ไม่ใช่ในเมืองนี้ก็ได้  ถึงได้ดู- - ไม่เหมือนคนอื่น ”  ชายหนุ่มสงบสติก่อนตอบ


              “ อืม  นั่นสิขอรับ  น่าจะเป็นคนจากเมืองอื่นมากกว่า  คนของเราก็ออกจะกว้างขวาง ถ้าเป็นลูกเมืองของท่านก็น่าจะมีคนรู้จักบ้าง  เราขยายการตามหาไปตามหัวเมืองต่างๆดีไหมขอรับ  ติดรูปประกาศให้ทั่ว ”


              มายาอ้าปากจะค้าน  แต่เธอก็หุบอีก  บางครั้งเธอก็รู้สึกว่าตัวเองช่างอ่อนแอเหรอเกิน ขลาดเกินกว่าจะเถียงอะไรสักคำ



              “ เจ้ามีอะไรจะพูด ”  คาอิลสังเกตท่าทางของหล่อน


              “ ก็..ดิฉันขอร้องว่าอย่าติดประกาศได้ไหมค่ะ ”


              “ เหตุผล? ”


              “ คือดิฉันอาจจะจำคนที่มาหาไม่ได้  แล้วเขาจะมาดีมาร้าย  ..ดิฉัน-- ”


                “ นั่นสิ  ท่านเจ้าเมือง  คนที่มารับนางไปอาจมีจุดประสงค์ไม่ดีก็ได้  ยิ่งส่วนใหญ่รู้ว่านางความจำเสื่อมด้วยแล้ว  เราไม่ควรปล่อยนางไปกับใครง่าย ”


                “ ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ข้ามีวิธีสืบ  เราจะเขียนรูปเหมือนติดประกาศไปตามหัวเมืองต่างๆ ผู้คนที่จะมารับเจ้าไปข้าจะสืบสวนก่อนแน่นอนอยู่แล้ว  ใครกล้าสวมรอย ต้องรับโทษหนัก  ถ้าเราไม่ทำเช่นนี้ เจ้าจะไม่มีโอกาสกลับบ้านะจ๊ะ ”  ชายหนุ่มยอมเสียงอ่อนลงเมื่อพูดกับสาวน้อย  มายาพยักหน้ารับ หากดวงใจประหวั่นถึงคนที่เข้ามาแสดงตัว  “ จะลองเล่นได้หรือยัง  ท่านหมอลองฟังพร้อมกับเลยนะ ”



               “ ขอรับ ”

                มายาไล่นิ้วมือเรียวของหล่อนไปตามเส้นเอ็นแข็งๆของเครื่องสาย  เล็บดีดเสียงขึ้นเป็นทำนองประหลาด  ริมฝีปากเธอขยับตามดนตรีคลอกล่อมกังวาน  สีหน้าเริ่มมีความสุข รอยยิ้มระบายไปทั่ว  เสียงลอดไรฟันไพเราะจับใจ  นิ้วก้อยดีดอีกเสียงกลายเป็นทำนองช้าใสสะอาด 


               แม้ไม่มีเนื้อเรื่องแค่เสียงทำนองจากลำคอระหงก็เพราะจับใจ  เสียงเพลงครวญต่ำลงจนสุด