=*เทพธิดา*=[[ฤดูใบไม้ผลิแสนหวาน]]

ลำดับตอนที่ #5 : - -งานวันแรก- -

               " เมย์  มารู้จักกันไว้สิ "  ซาม่าร์กวักมือ เรียกเด็กสาวที่รุ่นๆเดียวกับแม่สาวน้อยเข้ามาหา  " นี่ มายา  มีเรื่องอะไรก็ช่วยๆกัน  ถือซะว่ายังใหม่ทั้งคู่  มายาจ๊ะ  เมย์เองก็เข้ามายังไม่ถึงเดือน  พวกเจ้าคงพอจะเข้ากันได้ใช่ไหม? "


               ซาม่าร์หันมายิ้มให้เด็กสาว มายามองที่ผู้มาก่อน  ผมสั้นระต้นคอเสริมให้ใบหน้านั้นยิ่งเด็กมากขึ้น  ผิวเนื้อเนียนละเอียดเนื่องจากทำงานในเรือน หากมือหยาบกร้านตามวิสัยของคนทำงาน  ดวงหน้าสวยใส มีรอยยิ้มจนมายาคิดว่าน่าจะเข้ากันได้ไม่อยาก  และเธอก็รู้ดีว่าซาม่าร์ต้องการฟังแต่คำตอบรับ



               " ค่ะ "  มายารับคำเบาๆ  แล้วหันมายิ้มให้เมย์ ซึ่งเธอก็ได้รอยยิ้มตามธรรมเนียมกลับมาเช่นกัน


                " ฉันจะให้มายาทำงานเดียวกับเธอก่อนก็แล้วกันนะ "  หัวหน้าหญิงรับใช้พูดกับเมย์ต่อ  " จนกว่าจะหางานที่เหมาะสมได้  เธอก็แบ่งงาน แล้วก็ช่วยสอนด้วยก็แล้วกัน "


                " เจ้าค่ะ "  เสียงของเมย์ค่อนข้างใส เธอก้มรับคำสั่ง  ถ่อมตัวอยู่เสมอ


                  " เอาล่ะ  คืนนี้ไปนอนเสีย  พรุ่งนี้ก็ตื่นเช้าหน่อย จะได้ไม่เสียการเสียงาน  ช่วงนี้ฉันก็ไม่ค่อยว่างนัก ถ้าจำเป็นจริงๆค่อยมาหา "


                 " ค่ะ! "  มายาตอบรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จนซาม่าร์ที่ตีคิ้วขมวดอยู่ต้องอ่อนลง แล้วลูบหัวเบาๆ 


                 " ต่างที่หน่อย ก็พยายามนอนให้หลับนะจ๊ะ "  เสียงเหมือนแม่เอ็นดูลูกน้อย  เมย์หันมาชำเลืองนิดแล้วคุกเข่าถอยหลัง ออกจากห้องส่วนตัวของซาม่าร์ โดยมีมายาตามมาติดๆ





                 " กางที่นอนอย่างนี้สิ "  เมย์เอะไม่จริงจังนัก  เมื่อเห็นมายาปูผ้าไม่เป็นทาง  หลายคนที่ร่วมห้องเข้ามาทักทาย จนมายาทำอะไรไม่ถูก  " พรู! ให้มายาเตรียมที่นอนให้เสร็จก่อนแล้วค่อยคุย  ไม่งั้นพอถึงเวลาปิดไฟ ก็ไม่ได้นอนพอดี "
 หญิงร่วมห้องย่นคิ้วอย่างไม่พอใจ  แล้วกระซิบกับมายาเบาๆ


                " ถ้าโดนยัยนี่แกล้งก็บอกนะ  พึ่งมาใหม่ไม่นาน  ฉันไม่ค่อยชอบนักหรอก "
 มายาได้เพียงแค่ยิ้ม  มือเรียวของเธอไม่เคยทำงานพวกนี้ จึงไม่สามารถทำได้ดีนัก


                 " ดูนี่นะ "  เมย์ยอมรื้อที่นอนของเธอ เพื่อกางให้มายาดูอีกรอบ  จนคราวนี้ที่นอนเรียบพอที่นอนได้ แต่ยังไม่ดีนัก  มายาล้มตัวลงทันที  เธอรู้สึกเหนื่อยใจมากกว่าเหนื่อยกายเสียอีก  เสียงเล็กพึมพำอยู่ข้างหู  


                เมย์นอนตะแคงข้างหันหน้าทางเด็กใหม่  ที่นอนเป็นฟูกบางๆทุกคน ทำให้ระดับศีรษะจึงอยู่ระดับเดียว และไม่ห่างกันมากนัก เนื่องจากนอนรวมกันหลายคน



                 " จำอะไรไม่ได้เลยหรือ? "


                  " อืม.. "  มายาพลิกกลับหันคุยกับเมย์  อีกด้านของเด็กสาวติดผนังห้อง ซึ่งเป็นการดีสำหรับเธอ  มายารู้สึกว่าเธอต้องการความเป็นส่วนตัวมากกว่านี้


                 " นายไปเจอมา? "


                 " ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน  รู้สึกว่าเราบาดเจ็บอยู่กลางทาง แล้วนายไปพบเข้า เลยพากลับมา "  มายาเล่าอย่างรวบยอด  เธอดึงผ้าห่มบางๆขึ้นมาถึงคอ  ทั่วทั้งห้องมืดสนิทเพราะถึงเวลาปิดไฟ  แต่ยังมีเสียงจ๊อกแจ๊ะพูดคุยกันไปทั่ว 


                  มายาพยายามหลับตา ไม่ฟังเสียงหัวข้อที่คนในห้องกว่าครึ่งกล่าวถึงเธอ



                  เมย์พลิกตัวไปอีกด้านหนึ่ง  ผู้หญิงร่างท้วมซึ่งอยู่ด้านซ้ายของเธอหลับไปแล้ว  อันที่จริง เวลามีเด็กเข้ามาใหม่ ทุกคนก็พร้อมใจที่จะพูดถึงเรื่องของเด็กใหม่ เหมือนอย่างที่เธอเคยโดนมาแล้ว  หากมายายิ่งกว่านั้น  เพราะไม่ว่าจะดูยังไง มายาก็ไม่เหมาะเป็นคนรับใช้เลยสักนิด  ผิวของเธอขาวแบบไม่เคยถูกแดด 


                 เมย์ได้ฟังจากคนที่อาบน้ำเช็ดตัวให้เธอ  ผิวเนื้อร่างกายปราศจากไฝฝ้า ไม่ว่าจะกดตรงไหนก็นุ่มเนียน  มีเพียงรอยช้ำที่ตอนนี้เธอก็แทบไม่เห็นแล้ว  มันจางหายเร็วมาก



                  เสียงพลิกตัว ทำให้เมย์รู้ว่าคนข้างหลังยังไม่หลับ  ครั้งแรกที่เธอมาอยู่ที่นี่  เธอก็นอนไม่หลับเช่นกัน  หญิงสาวหลับตา พลางพึมพำในหัว  พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า  เธอรู้ดีว่าถ้าเธอสั่งสมองแบบนี้ เธอก็จะตื่นเช้าได้เอง  เมย์คิดพลางหลับลงไปอย่างง่าย


                  ต่างจากคนด้านหลังที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถข่มตานอนได้



                                                        .......................................



                  น้ำสะท้อนเปลือกตาคล้ำเล็กน้อยเมื่อตอนที่มายากวักขึ้นมาลูบหน้า  สมองเธอดูเบลอจนเกือบเดินตกระเบียงหลายครั้ง  เมย์ช่วยเธอแต่งตัวแบบหญิงรับใช้  เครื่องแต่งตัวทั้งหลาย ซาม่าร์เป็นคนจัดหามาให้ทั้งสิ้น  


                 ผมหยักศกถูกรวบผูกไว้ด้านหลัง  เนื้อผ้ายาวแค่ปิดหัวเข่า  เผยเรียวขายาวไร้รอยด่างดำ  มายาหยิบผ้าแพรคลุมไหล่ของเธอ กำไว้แน่น  เสียงในหัวใจของเธอบอกว่าเธอต้องเก็บมันติดตัวไว้


                " จะเอาไปด้วยหรือ? "  เมย์ถามอย่างไม่แน่ใจ  เธอไม่เห็นด้วยนัก  " เราไม่จำเป็นต้องใช้นะ  มันจะทำให้เธอทำงานช้าลง และก็อาจสกปรกฉีกขาดได้ง่าย "


                " มันไม่ขาดหรอก "  เป็นอีกครั้งที่เธอตอบไปโดยไม่รู้ตัว  " เราจะเอาไปด้วย  เก็บชายหน่อยก็ไม่เกะกะแล้ว  เห็นมะ "  มายาทำให้ดู แล้วหมุนตัว  ชายแพรไหมไม่ได้เกะกะเวลาเธอทำงานอะไร


              " ก็ตามใจเถอะ "  เมย์ตอบกลับ ถึงอย่างไรมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอแล้ว  " ตามมาทางนี้สิ  ใกล้เวลาที่เราต้องเริ่มทำงานแล้วนะ  ต้องทำให้เสร็จก่อน 10 โมง ถึงจะกินข้าวได้ " 


                " ถ้าไม่เสร็จ? "


                " ยังไม่มีใครเคยลอง  เธอจะทำเป็นคนแรกก็ได้นะ "  เพื่อนใหม่เลี้ยวไปทางซ้าย แล้วเดินตรงต่อไป  "ไม่ต้องห่วงหรอก  งานตอนเช้าไม่ได้เยอะอะไรมากมาย  เดี๋ยวเดียวก็เรียบร้อย  เราคนเดียวยังทำได้เลย แล้วมีมายามาช่วยอีกคน  ทำไมมันจะไม่เสร็จล่ะ "



               มายาเดินตาม พลางเริ่มจำทาง  เธอมองไปยังสวนดอกไม้แล้วนิ่งค้างแข็งอยู่ที่จุดนั้น  เมย์หันมาทันเห็นการกระพริบตาถี่ๆของมายา จึงร้องถามอย่างแปลกใจ


               " อะไรน่ะ  มีอะไรเข้าตาหรือไง "


               " ปะ..เปล่า "  มายารีบตอบ  คงตาฝาดไปเอง  หญิงสาวถอนหายใจ เมื่อเธอมองเห็นอะไรแวบๆบริเวณดอกไม้สีแดง มันดูจะเคลื่อนที่ได้  เหมือน- -



                เฮ่อ.. เธอถอนหายใจอีกครั้ง  เป็นไปไม่ได้หรอก

               ลับหลังหญิงสาวสองคน  เงาเล็กๆก็โผล่ออกมาจากดอกไม้ดอกหนึ่ง  เสียงตะโกนไม่มีมนุษย์คนไหนได้ยินก็ร้องขึ้นโหวกเหวกโวยวาย


                 ' ออกมาได้แล้ว  เธอไปแล้ว '  ผู้ที่ร้องมีปีกใสติดอยู่ด้านหลัง  พลางกวักมือเรียกเพื่อนๆของเธอให้ออกจากที่ซ่อน  เพื่อนที่ขนาดไม่ต่างจากเธอเท่าไร คือสูงไม่ถึงฝ่ามือมนุษย์บินตามออกมา


                ' ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้  มันไม่ใช่อาณาเขตการดูแลของหล่อนเลยนะ '  ภูตตัวเล็กตัวสีส้มเอ่ยขึ้น  พลางมองตามระเบียบทางเดินว่างเปล่าที่เพิ่งมีคนเดินผ่านไปสักครู่


                ' ไม่รู้สิ  แต่ดูเหมือนหล่อนจะ- - ไม่รู้นะ ดูไม่เหมือนปกติเท่าไร  ฉันถึงบอกให้หลบก่อนไง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น '  ภูตนางฟ้าตัวสีแดงที่เป็นฝ่ายสังเกตการณ์ตอบ


                ' แต่หล่อนมาอยู่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ  เราจะได้มีดอกไม้บานสวยๆเยอะแยะเลยไง '  ภูตน้อยสีฟ้าบินว่อนอย่างไม่เกรงกลัวใครเห็นยิ้มใส  ปีกสี่กลีบของมันขยับเป็นจังหวะคล้ายเสียงดนตรีเริงร่า

 
                 " เริ่มตั้งแต่กวาดนอกเรือน ตรงระเบียงทั้งหมดนี้ แล้วก็ถูให้เสร็จก่อน 9โมงครึ่งนะ "  เมย์อธิบาย  " นี่ ที่เก็บของ  อย่าวางเกะกะให้นายว่าได้ล่ะ "  หญิงสาวหยิบไม้กวาดจากห้องเล็กๆที่ดูผิวเผินแทบจะถูกกลืนไปกับห้องใหญ่ซึ่งขนาบข้างทั้งสองฟากส่งให้มายา  แล้วเดินแนะนำว่าจะไล่ตั้งแต่ช่วงไหน ไปถึงที่ไหน



                 มายามองไม้กวาดหลังจากที่ถูกทิ้งให้อยู่กับมันสองต่อสอง  เธอจับมันกวาดไปตามที่เมย์บอกอย่างเก้ๆกังๆ  หลังจากที่ใช้เวลาไปชั่วครู่หนึ่ง เธอก็กวาดบริเวณที่เมย์บอกได้จนหมด  หญิงสาวยิ้มกับผลงานตัวเองไม่นาน ความภูมิใจก็มลายลง


                 " มายาทำไมไม่กวาดซอกมุมตรงนี้ด้วย "  เมย์ร้องขึ้น  เธอชี้ไปตามมุมตู้ต่างๆหลายจุดที่ยังไม่ถูกทำความสะอาด


                 " ต้องทำด้วยเหรอ "  หญิงสาวพูดเสียงอ่อนด้วยความไม่รู้


                " ทำสิ  ทำใหม่ให้สะอาดนะ เดี๋ยวฉันจะไปตักน้ำมา แล้วค่อยถู "  เมย์เดินอ้อมไปทางด้านหลัง ซึ่งเป็นจุดที่ขุดน้ำบาดาลขึ้นมากักเป็นบ่อไว้ใช้ พร้อมถังน้ำสองใบ


                มายามองจุดที่ตนเองต้องทำใหม่แล้วถอนหายใจ  ไม่ต่างจากเริ่มต้นใหม่
 


                " ถอนหายใจเรื่องอะไร "  เสียงห้าวพูดพลางกลั้นยิ้ม  เขาได้ยินทุกอย่าง  อดไม่ได้ต้องเห็นใจสาวน้อยที่ไม่เคยทำอะไรมาก่อน  ร่างสูงพิงประตูไม้บานเลื่อนอยู่ในห้องด้านใน


                " เปล่าค่ะ นาย "  มายาพูดหลังจากสะดุ้งเมื่อเสียงนั้นดังกลายกระซิบข้างหูของเธอ  ชั่วครู่ร่างเขาก็ประชิดเธอ จนหญิงสาวต้องก้าวถอยโดยสัญชาตญาณ


                " งั้นเหรอ  หวังว่าคงไม่เกี่ยวกับงานใช่ไหม "  เขาไม่ฟังคำว่า เปล่า  ของหล่อน


                  เธอเอ่ยปากจะปฏิเสธ แต่อะไรบางอย่างปิดปากเอาไว้  คล้ายกับว่าเธอควรจะพูดความจริงกับเขามากกว่า  


 
               " ก็มีบ้าง.. เล็กน้อยเจ้าค่ะ "


                " ไม่เคยจับเลยล่ะสิ "  ชายหนุ่มพูดถึงสิ่งที่อยู่ในมือเธอ  ไม้กวาด..มายาถอนหายใจอีกครั้งแล้วส่ายหน้า  ถึงเธอจะยังจำอะไรไม่ได้ แต่ที่แน่นอนก็คือ เธอต้องไม่เคยจำไม้กวาด  " ไม่ต้องห่วงนะ  อย่างเจ้า ข้าว่าแค่ป่าวประกาศไม่นานครอบครัวจะรีบกระวีกระวาดมาพากลับเอง  อยู่ที่นี่ไม่นานหรอก "


               หญิงสาวนิ่งเงียบ  เธอไม่รู้จะตอบเช่นไร



               ก็ดีค่ะ?

               หรือ 

               ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ  


                ให้ตอบเช่นนั้นหรือ.. ในเมื่อเธอไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด  คนที่จะมาพาเธอไป เป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้  เธอไม่รู้จักเลยสักนิดไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม  ญาติ? ศัตรู? มิตร?   มันน่าหวาดระแวงไปหมด  มีเพียงคนตรงหน้าเท่านั้น- -  มายาจ้องตอบนัยน์ตาสีน้ำตาลชวนหลงใหล  คนตรงหน้าที่ดูเป็น 'ของจริง' สำหรับเธอ



                คาอิลแย้มริมฝีปากหน่อย  เมื่อสาวน้อยของเขามองกลับมาอย่างไม่เกรงกลัว  หล่อนสบดวงตาของเขาอย่างที่ไม่เคยมีหญิงรับใช้คนไหนกล้ามาก่อน ท่าทีที่ดูเจ้ายศ แก่นกล้า มันให้ร่างกายกระตุก  อยากจะกักเก็บเธอไว้กับเขาตลอดกาล



                ที่ไหนดีล่ะ? 


                บนเตียงท่าจะเหมาะ..