คาลิโดร่า..สาวงามแห่งเคลาคัส

ลำดับตอนที่ #3 : สิทธิที่เท่าเทียม

                “ไม่ ไม่จริง!!”  เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น มือใหญ่เผลอทิ้งกุญแจลงกับพื้นแตกเป็นเสี่ยงเมื่อมือนั้นสั่นจนมิอาจควบคุมได้ ร่างในชุดสูงศักดิ์ถอยห่างมือเรียวที่ยื่นมาตรงหน้า มือนั้นยังมีแม่กุญแจที่ปิดตายไว้เช่นเดิม วรกายชโลมไปด้วยเม็ดเหงื่อ “ไม่! มันต้องมีอะไรที่ผิดพลาดแน่ๆ ให้ข้าลอง ลองอีกครั้ง ครั้งเดียวเท่านั้น ข้าจะหากุญแจที่ไขข้อมือเจ้าได้”

                สายตาเย็นยะเยียบทำให้วรกายของเจ้าชายหนุ่มแข็งทื่อ เพียงนางยกมือกลับแนบลำตัว ทหาร 4 นายก็ปรากฏอยู่ด้านหน้าหลังของเจ้าชายหนุ่ม พร้อมทั้งจับตัวพระองค์ไว้ ไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไรแต่ก็ไม่สามารถขยับตัวได้เลยสักนิด

                “ทุกๆ คนมีสิทธิ์เท่าเทียมกันหมดเพคะ ไม่ว่าจะเป็นคนเลี้ยงแกะ พ่อค้าวานิช หรือขุนนางชั้นผู้ใหญ่ หม่อมฉันให้สิทธิเสมอกัน เจ้าชายไธเทสิส 1 ชีวิต ต่อ 1 ดอก พระองค์ใช้สิ่งนั้นไปแล้ว ถึงเวลาที่หม่อมฉันจะต้องได้บ้างล่ะ ทหาร!”

                 “เดี๋ยว!!”  กษัตริย์ชราสาวพระบาทออกมา แม้จะรู้ว่าผิด แต่หัวใจคนแก่ก็มิสามารถทนรับความตายของบุตรชายที่เห็นอยู่ตรงหน้าได้  “ได้โปรด คาลิโดร่า เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่มีละเว้นเขาสักครั้ง แล้วเจ้าต้องการอะไร ข้าจะให้ทุกอย่าง  หีบทองร้อยหีบจะปรากฏตรงหน้าของเจ้า”

                “ชีวิตของเจ้าชายมีค่าเท่าทองคำร้อยหีบหรือเพคะ”  คาลิโดร่าเอ่ยเสียงหวาน กษัตริย์แห่งพารอสทำได้เพียงกำพระหัตถ์แน่น ก่อนยอมดำรัส

                “แผ่นดินข้ากึ่งหนึ่งจะเป็นของเจ้า”

                “คิกๆๆ หม่อมฉันมีแผ่นดินของหม่อมฉันอยู่แล้ว จะต้องการครึ่งหนึ่งของพระองค์ไปทำไม หม่อมฉันต้องการแค่ให้กฎของหม่อมฉันศักดิ์สิทธิ์เสมอ วันนี้เครอนคงได้มีเกียรติแจวเรือส่งเสด็จเจ้าชายสู่ยมโลกนะเพคะ”

                “คาลิโดร่า!! ถ้าเจ้าประหารเขา เราได้เห็นดีกันแน่!”  กษัตริย์ชราตวาดด้วยสุรเสียงที่มีทั้งหมด เมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้ เขาก็จะใช้ไม้แข็งจัดการปัญหาทุกอย่าง  ดวงเนตรสีเทาอ่อนล้ายามมองดูลูกชายที่ใกล้ความตายเข้าไปเรื่อยๆ โธ่..ลูกพ่อ ทำยังไงถึงจะช่วยเจ้าได้ ทำอย่างไรนางถึงจะยอมปล่อยเจ้าไป 

                “ฝ่าบาท ทรงแน่ใจหรือเพคะ”  คาลิโดร่าเพียงแค่แย้มยิ้มมากขึ้นอีกเล็กน้อย

                “กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ!”

                “ดีเพคะ หม่อมฉันจะรอดูแสนยานุภาพของพารอส!”  คำกล่าวครั้งสุดท้ายของนางเรียกเสียงร้องอย่างหวาดกลัวของเจ้าชายหนุ่ม ทหารทั้งสี่นายลากร่างหนาไปที่ลานกว้างซึ่งใช้ประหารบุรุษมามากมาย ทั้งเด็กหนุ่ม ชายหนุ่ม คนแก่ ทั้งชาวบ้าน โจร พ่อค้า นักบวช และกษัตริย์ โทษทัณฑ์แห่งนางไม่เคยปรานีผู้ใด

                เสียงของเจ้าชายขาดหาย เหมือนหัวใจของผู้เป็นพ่อซึ่งมีลูกชายแค่คนเดียวปลิดปลิวตาม  ดวงเนตรยามจ้องนางราวเห็นนางมารตนหนึ่งที่ผุดจากนรก คร่าคนที่พระองค์รักที่สุดไป

                “คาลิโดร่า เตรียมกองทัพของเจ้าไว้เถอะ!”

                กลางอ่างน้ำสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่เหมือนสระน้ำย่อมๆ รูปปั้นหัวมังกรอ้าปากพ่นน้ำบริสุทธิ์ออกมาตลอดเวลา ร่างหนึ่งแหวกว่ายอยู่ในสระอย่างสราญใจ เส้นผมสยายไปกับน้ำอุ่นๆ ผิวน้ำนมเต็มไปด้วยประกายของหยดน้ำและกลีบกุหลาบที่ลอยล่อง พลันเสียงตบเท้าก็ดังมาจากด้านนอก ม่านลายดอกไม้ผืนบางถูกกั้นรอบสระน้ำถึงสองชั้น หากไม่สามารถปิดเงาจากด้านนอกได้ เหมือนที่ข้างนอกก็เห็นเงารางด้านในเช่นกัน

                “เจ้าหญิง ทรงเรียกพบกระหม่อม”  เสียงทุ้มเอ่ยดังขึ้นหลังจากเสียงตบเท้า

                “ข้ามีเรื่องจะให้เจ้าทำ ทาร์เธมิส”

                “พระเจ้าค่ะ”  ใบหน้าคมเข้มก้มหน้ารับฟังคำสั่ง กล้ามเนื้อแกร่งซ่อนอยู่ใต้เกราะอ่อน ข้างเอวห้อยดาบเอาไว้แม้อยู่ในเขตหลวงก็ไม่จำเป็นต้องปลดอาวุธ  

                “กุญแจดอกนั้น หาคนทรยศให้เจอ แล้วอย่าปล่อยไว้ให้รำคาญใจข้า ข้าไม่เลี้ยงคนทรยศหรอกนะ!”

                “พระเจ้าค่ะ”

                “อีกเรื่อง สงคราม..”

“กษัตริย์พารอส”  ชายหนุ่มเอ่ยต่อราวรู้ความโดยไม่ต้องอธิบายเพิ่ม

                “ใช่ เรียกประชุมพันธมิตรเราเสีย  คงจะมีศึกใหญ่ก็คราวนี้แหละ  ตีมันก่อนที่มันจะขึ้นมาทำความเสียหายเมืองเคลาคัสได้ อย่าให้มันย่างขึ้นเขาคอร์นัสได้แม้แต่ก้าวเดียว ทุ่งหญ้าโล่งเหมาะกับรถศึกของเจ้ามิใช่หรือ”

                “พระเจ้าค่ะ เจ้าหญิง กระหม่อมจะทำตามรับสั่ง”  ทาร์เธมิสเอ่ยก่อนจะโค้งรับบัญชา แล้วหมุนตัวเพื่อกลับไปจัดการดำรัสให้เป็นจริง ม่านบางที่กางกั้นทำให้คนด้านนอกไม่ทันเห็นกอปรกับที่หันหลังเดินจากไปจึงไม่รู้เลยสักนิด.. ดวงตาคู่หนึ่งมองตามร่างสูงจนลับเสียงฝีเท้า

                หญิงสาวก้าวขึ้นจากสระน้ำ เดินไปที่กระจกบานใหญ่ที่ส่องได้ทั่วตัว สะท้อนผิวขาวผ่องไร้รอยราคี มีเพียงรอยแผลเป็นเส้นเล็กขีดเป็นทางประมาณ 1 นิ้วเหนือหน้าอก มือเรียวอดลูบไล้ไปตามรอยแผลเป็นที่มีมานานแล้วไม่ได้

                ‘รอยแผลนี้เป็นความผิดของกระหม่อม.. เจ้าหญิง กระหม่อมขอสาบาน จากนี้กระหม่อมจะปกป้องพระองค์..ตลอดไปจนกว่าชีวิตนี้จะหาไม่’  

                ตลอดไป.......

หญิงรับใช้รู้หน้าที่โดยการนำผ้าขนหนูมาซับน้ำจากร่างกายของเจ้านายในขณะเดินไปที่เตียงเพื่อนวดน้ำมัน  กลิ่นของน้ำหอมอบอวลไปทั่วร่างกาย แรงบีบนวดทั่วตัวทำให้คลายอาการเหนื่อยล้า

“เจ้าหญิงเพคะ”  เสียงของนางรับใช้คนหนึ่งดังจากด้านนอก คาลิโดร่าปรือตาขึ้นอย่างเกียจคร้านเมื่อมือของคนนวดไปอยู่ที่กลางหลัง แล้วบรรจงกดแรงคลึงเนื้อ

                “มีอะไร”

                “เจ้าหญิงกลีเคอเรียรอเสวยพระกระยาหารเย็นอยู่ด้านนอกเพคะ”

                “อืม ตั้งเครื่องที่ห้องแต่งตัวแล้วกัน ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้”  สั่งความเสร็จก็ลุกขึ้นทันทีจนทำให้น้ำมันหอมระเหยที่อยู่ในมือของหญิงรับใช้เกือบตกแตก  หญิงรับใช้อีกคนรีบนำเสื้อคลุมมาคลุมร่างของเจ้านายเข้าสู่ห้องแต่งตัว

                เจ้าหญิงองค์ที่ห้านั่งรออยู่ในห้องก่อนแล้ว เมื่อน้องสาวเดินเข้ามา จึงหันมายิ้มแย้มให้ กลิ่นหอมของน้ำดอกไม้ผสมกับน้ำมันหอมระเหยบนร่างบอบบางทำให้ทั่วห้องเต็มไปด้วยกลิ่นหอมดุจอยู่ในสวนสวรรค์

                “นางฟ้าน้อยๆ ของพี่ วันนี้อาบน้ำนานจังนะ”

                “เพคะ พี่กลีเคอเรียมีอะไรหรือเปล่า”

                “เห็นทาร์เธมิสเดินออกจากห้องเจ้าเมื่อครู่ พี่เลยคิดว่าต้องมีงานสำคัญอะไรใช้ให้เขาทำใช่ไหม ไม่งั้นปกติเจ้าต้องเจอกับองครักษ์ทุกเวลาอยู่แล้วจะเรียกมาสั่งงานเพิ่มทำไมกัน”

                “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”  คาลิโดร่าโบกมือไล่สาวใช้ให้ออกนอกห้องให้หมดเมื่อพวกนางผูกสายรัดที่เอวของเธอเสร็จ กลีเคอเรียจึงยอมเข้ามาแปรงผมให้เพื่อเอาใจน้องน้อย  “ข้าแค่จะให้เขาช่วยจัดการคนทรยศในวังของข้าเท่านั้น”

                “มีหนอนบ่อนไส้เข้ามารึ”  กลีเคอเรียอุทานด้วยความตกใจ

                “ไม่เชิงค่ะ คงแต่สาวใช้ใจกล้าสักคน”  คราวนี้คนฟังถอนหายใจ

                “เฮ่อ.... อีกแล้วหรือ เจ้าพวกนี้ก็ไม่เข็ดเลยนะ ประหารไปเท่าไร ก็ยังจะทำกัน  กุญแจของเจ้าก็ทำไว้หลายดอกล่ะสิ ถึงมีให้ขโมยอยู่เรื่อยๆ”

                “คิกๆๆ เพคะ นอกจากทำไว้หลายดอกแล้ว ยังเก็บไว้ต่างที่ด้วย  ดอกไหนถูกทำเป็นกุญแจเลียนแบบ ทาร์เธมิสคงหาไม่ยากหรอกว่าหลุดมาจากแห่งใด น่าเสียดายก็แต่ข้ารึอุตส่าห์คัดสาวใช้ที่คิดว่าเชื่อใจได้แล้วแท้ๆ เชียว แล้วบางทีข้าล่ะสงสัยเสียจริง พวกช่างทำกุญแจจะไม่รู้เชียวเหรอว่ากุญแจที่ทำเล่นๆ พวกนั้นมันใช้ไขจริงๆ ไม่ได้ ไม่น่าเชื่อว่ายังจะอุตส่าห์ปลอมกันได้เหมือนไม่มีผิดเพี้ยน”

                “ต้องโทษปัญญาน้องสาวข้า”  กลีเคอเรียก้มลงแตะริมฝีปากที่ขมับของอีกฝ่าย  “แสนฉลาดแบบนี้ สมแล้วที่ถูกเลื่องลือไปทั่วแผ่นดิน”  

นางไม่เพียงหมายถึงกุญแจเท่านั้น หากยังหมายถึงสนธิสัญญาเป็นพันธมิตรที่น้องสาววางกลอุบายเอาไว้อีกด้วย ด้วยโทษของผู้ไขกุญแจพลาดคือความตาย แต่เป็นที่รู้กันว่าคนส่วนมากคงไม่มีใครคิดตายในขณะลองไขกุญแจ คนขลาดก็มีมากมายที่คิดหนีหรือใช้กำลังหักหาญ ตอนที่คาลิโดร่าประกาศเงื่อนไขกุญแจนี้ จึงชักชวนให้บุรุษที่เคยสู้รบเพราะนางเข้าเป็นพันธมิตร ใครที่ไขกุญแจได้ นางจะแต่งกับคนนั้น ถ้านางไม่ทำตาม  พันธมิตรสามารถรวมกันยกทัพมาบีบนางได้ (แน่นอนว่าบุรุษทั้งหลายเห็นชอบกับเงื่อนไขนี้ เป็นการป้องกันนางบิดพลิ้ว ไม่ทำตามวาจา) 

แต่ถ้าคนไขกุญแจพลาดแล้วไม่ยอมรับโทษ คิดใช้กองทัพบุก พันธมิตรก็ต้องมาช่วยเหลือเมืองของนาง  ดังนั้นแล้วไม่ว่าจะประหารผู้สูงศักดิ์เพียงใด หากบ้านเมืองของนางก็ยังรอดปลอดภัยจากภัยสงครามได้ทุกครั้ง เพราะกองกำลังพันธมิตรของนางมีไม่น้อย แค่นางวางเงื่อนไขที่อีกฝ่ายต้องการ ทุกสิ่งก็เหมือนตุ๊กตาเต้นอยู่ในมือนางตามแต่จะเชิดได้

                ร่างงามระหงหยิบกระจกบานเล็กมาส่องดู เส้นผมถูกมัดรวบไปด้านหลังได้อย่างเรียบร้อย ไม่มีสักเส้นหลุดออกมาได้ หวีสับและเครื่องประดับที่พี่สาวเลือกใช้ก็รับกับใบหน้าได้พอดิบพอดี

                “กินข้าวกันเถอะ พี่คอยเจ้าตั้งนาน หิวจะแย่”  กลีเคอเรียไม่สนใจน้องสาวที่ชอบตรวจดูความเรียบร้อยอยู่เสมอ ก็ดึงแขนให้ลุกขึ้นตาม  “วันนี้พี่ให้พ่อครัวทำอาหารจานใหม่มาให้เจ้านะ ลองดูสิว่าถูกปากไหม พ่อครัวเราบอกว่าถ้ามีชายใดมาไขกุญแจอีกแค่คนเดียว เขาคงจะหมดความคิดที่จะทำอาหารใหม่ๆ มาให้เจ้าแล้ว”  กลีเคอเรียอมยิ้มให้น้องสาว เมื่อนางชอบเดินเที่ยวไปทั่ววัง ทำความรู้จักไปตั้งแต่ทหารจนถึงคนรับใช้  พ่อครัวคนเก่งถึงขนาดยอมเอ่ยปากตอนที่นางตั้งเงื่อนไขกุญแจไว้ว่าถ้านางชนะผู้ชายคนไหนได้ จะทำอาหารแบบใหม่ให้ลิ้มลอง  นับมาก็หลายพันจานแล้ว 

“ดูท่าพ่อครัวคงใกล้จะยอมแพ้ในไม่ช้า”  คาลิโดร่าหัวเราะบ้าง แล้วลองชิมอาหารแบบใหม่ที่เป็นของนางคนแรกทันที

..............................................