=*เทพธิดา*=[[ฤดูใบไม้ผลิแสนหวาน]]

ลำดับตอนที่ #1 : - -เด็กเก็บตก- -

              ในป่าใหญ่แห่งหนึ่ง  ดินแดนที่ซึ่งไม่มีมนุษย์คนใดเข้าไปถึง เป็นที่อยู่ของเหล่าเทพ ภูต และปีศาจมากมาย  


              ในดินแดนแห่งนี้แบ่งเป็นป่าต่างๆ  ส่วนที่อยู่ของเหล่าเทพจะเป็น ป่าแห่งนิรันดร์กาล  


              ส่วนของภูตจะถูกเรียกว่า ป่าแห่งกาลเวลา  


              และของปีศาจจะอยู่ใน ป่าแห่งรัตติกาล  


              นอกจากนั้นบริเวณชายป่าจะมีประตูกลลอยอยู่กลางอากาศนับร้อย เป็นจุดเชื่อมต่อไปยังโลกอีกแห่งหนึ่ง

ตอนฤดูใบไม้ผลิในหัวใจ

               “ อืม.. ”  หญิงสาวส่งเสียงเบาๆในลำคอ  เธอรู้สึกเหมือนตัวราวเหล็กร้อน  หนักอึ้งจนแทบไม่สามารถขยับเขยื้อนได้  สายตาสำรวจบริเวณรอบกายไปทั่วเมื่อยังขยับตัวไม่ขึ้น  


              พื้นดินเย็นเฉียบบ่งบอกให้รู้ว่าผ่านฤดูหนาวมาไม่เท่าไร  แต่ไม่ใช่ปลายฤดูหนาวเพราะใบไม้สีเขียวเริ่มขึ้นแซมบางจุด  



              หล่อนนอนอยู่กลางทางกับพื้นหญ้า  กลิ่นดอกไม้โชยแตะจมูกเมื่อพบว่าตัวเองนอนแผ่หลากับพื้น  - -พื้นโล่งๆ!  นิ้วมือสั่นระริกพยายามขยับ  ดวงตาเบิ่งได้เพียงครึ่งเดียวก็ต้องกระพริบอีกหลายครั้ง จนปรับแสงที่ลอดเข้ามาสู่ม่านตาได้  ตัวชาเหมือนนอนมาหลายวันโดยมิได้ขยับเขยื้อน  


              เมื่อเธอพยุงตัวขึ้น ก็จับไปบริเวณศีรษะที่แปลบขึ้นมา  ของเหลวอุ่นๆเหนียวเหนอะไหลตามง่ามนิ้วมือ  จำนวนเลือดมากพอที่ทำให้เธอวิงเวียน และเริ่มหน้ามืดอีกครั้ง  หากในโสตประสาท มีเสียงบางอย่างแว่วเข้าไป 


              เสียงคำรามระคนตื่นตกใจของสิ่งมีชีวิต



               ครั้นหันหลังไป  ดวงตาโตยิ่งเบิ่งกว้าง  ม้าใหญ่สองตัวกำลังชูขาอยู่ใกล้เธอ 


              ไม่..มันอยู่เหนือร่างเธอเลยด้วยซ้ำ!  ยังไม่ทันทีจะหวีดร้อง ตัวก็แข็งเหมือนก้อนหิน  หากแล้วคนบังคับก็สามารถผ่านวิกฤตฆ่าคนตายมาได้ ด้วยการชักม้าหลบอย่างหวุดหวิด  



              ชายวัยสูงที่นั่งอยู่บนม้าสบถอย่างอารมณ์เสีย  ตวัดสายตามาทางเธอเหยียดราวกับมองขอทานอยู่  ก่อนจะพ่นคำหยาบอีกหลายคำ  เจ้าหล่อนก้มมองดูตนเอง  เนื้อตัวเธอสกปรก ไม่ต่างจากคนข้างถนน  บาดแผลตามตัวเห็นรอยช้ำได้ถนัดตา  เลือดที่ดูเหมือนยังไม่หยุดไหลก็ดึงสติที่ล่องลอยให้กลับมาไม่ได้  รถม้าคันนั้นเริ่มขยับถอยห่างเธอ และหมายจะเคลื่อนต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  


              หากไม่มีเสียงดังจากภายในมาหยุดไว้



               ภายใต้ดวงตาที่เริ่มเลือนลางเมื่อของเหลวอุ่นไหลลงมาปิดตาข้างหนึ่ง  ชายร่างสูงผู้หนึ่งตวัดตัวจากรถมาเข้ามาหาเธอด้วยความแปลกใจ  อาจเห็นเธอเป็นตัวประหลาดผิดที่ผิดทาง  ชายหนุ่มก้มตัวคุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วใช้สายตาสำรวจบาดแผลเธออย่างรวดเร็ว  มือกร้านแบบบุรุษเพศเอื้อมไปแตะแผลใหญ่ที่ศีรษะ ทว่าเธอขยับหนีด้วยกลัวความเจ็บปวดที่ถูกกระทบ  


               “ แม่หญิง?  เกิดอะไรขึ้น  เหตุใดถึงบาดเจ็บได้ล่ะ  หรือว่าถูกชนเมื่อครู่? ”  ดูเหมือนชายหนุ่มอยากจะพูดอะไรอีกมากมาย  แต่การบาดเจ็บที่ไม่ใช่น้อยๆทำให้เขาอยากทำแผลให้หล่อนก่อน  เขามองคนตรงหน้าที่ยังมีสายตาเลื่อนลอย ราวไม่ได้ยินเสียงเขา



               หรือเธอจะเป็นใบ้ หูหนวก!?



               “ แม่หญิง..ท่านได้ยินที่ข้าพูดไหม? ”  เสียงของเขาดังกว่าเมื่อครู่


               “ ข้า.. ”  เสียงหวานยามหลุดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม ทำให้ขนสันหลังของชายหนุ่มลุกชัน 



              หวานยิ่งกว่าน้ำจันของโปรดเขาเสียอีก!  



              จิตใจประวิงอยู่กับประโยคต่อไปซึ่งเสียงที่เอื้อนก็คงความกังวานราวระฆังใส  หากทำให้ชายหนุ่มต้องเลิกคิ้วขึ้น  หญิงสาวพูดราวคนไร้ความรู้สึก


               “ ท่านเป็นใครคะ..  แล้ว แม่หญิง?  นั้นเป็นชื่อของข้าหรือคะ!? ”

               เขารู้ว่าการที่เขาพาผู้หญิงกลับมามันเป็นเรื่องที่ปกติมากที่สุดเท่าที่จะมากได้  แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ผู้หญิงคนนั้นจะมีแผลตามตัว และเลือดท่วมแบบนี้  ยังไม่นับที่ผู้หญิงคนนั้น



               ความจำเสื่อม!!



               ข้ารับใช้หลายคนถูกเรียกตัวด้วยเสียงทรงอำนาจราวกับเป็นเรื่องธรรมดา  หมอประจำคฤหาสน์ถูกตามตัวเร่งด่วน  ชายหนุ่มยอมปล่อยมือที่ประคองหญิงสาวด้วยความเสียดาย เมื่อหล่อนต้องชำระเลือด และทำความสะอาดบาดแผล  แน่นอน เขาไม่สามารถอยู่ดูได้  แม้ว่าจะอยากมากก็ตาม



               
               “ ไปเก็บตกมาจากไหนอีกล่ะ ”  เสียงเสียดสีที่กล้าขนาดนี้ ไม่ต้องหันเขาก็รู้ว่าเป็นใคร


               “ กลางทาง  ขากลับ ”  เขาตอบห้วนๆ  แบบประจำที่เคยทำ


               “ แล้วงานที่บอกว่าต้องรีบจัดการ? ”


               “ ไม่เจออะไรเลย  พอใจไหม!? ”  ชายหนุ่มหันกลับไปเผชิญหน้าหญิงสาว  สวย..ไม่หรอก  หล่อนไม่สวย  แต่งามเชียวล่ะ งามแบบมีเสน่ห์จัดจ้านของผู้ใหญ่  ร่างขาวอวบเต่งตึงถูกปกปิดด้วยเสื้อคลุมผืนเดียว ซ้ำยังไม่ยอมคลุมหน้าอกให้มิดชิด และทุกคนที่นี่รู้  หล่อนจงใจ!



               “ นายบอกว่าจะเดินทางไปสำรวจเส้นทางปราบยักษ์  เมื่อคืนถึงไม่ยอมเข้านอนกับดิฉัน  แต่พอกลับ หิ้วเด็กขอทานจากข้างถนนกลับมา  โดยชุดของนายไม่มีร่องรอยไปสู้มาเลยสักนิด  จะให้ดิฉันคิดยังไง นอกจากนายท่านเบี่ยงบ่ายรังเกียจดิฉัน ”  สาวงามร่ายเป็นชุดเข้ามาเบียดชิด จนเนื้อบางส่วนแนบติด


               “ ริน  ข้าไม่นอนกับเจ้าแค่วันเดียว  อย่ามาแสดงอารมณ์ให้ข้าเห็น  กลับไป ‘เรือนเล็ก’ ของเจ้าซะ  แล้วช่วงนี้ บอกแม่สาวทุกคน อย่าเพิ่งมาที่นี่จนกว่าข้าจะไปหาเอง! ”


               “ แม่ของเล่นชิ้นใหม่  จะทนนานแค่ไหนกันเชียว ”  หญิงงามที่ถูกเรียกว่าริน อดไม่ได้จะกระแหนะกระแหนซ้ำ แต่มือเรียวยอมปล่อยจากต้นแขน 


               “ แล้วเจ้าก็จะรู้เมื่อข้าเบื่อ!  กลับ..ไป ”  เมื่อใดที่ชายหนุ่มผู้ทรงอำนาจเน้นย้ำ  ทุกคนรู้ เขากำลังโกรธ  และต้องการให้ปฏิบัติตามคำสั่งโดยทันที  หญิงสาวเชิดหน้า เดินกลับไปยังทางที่ตัวเองมา  ให้เธออาจกล้าเพียงใดก็ไม่ลืมฐานะตนเอง  ..เพียงแค่ของซื้อของขาย  ที่เขาได้มาด้วยเงิน!  ที่เธอชูคออยู่ในตำหนักนี้ได้นานกว่าคนอื่น  ก็เพราะความสามารถล้วนๆ  


              ร่างกาย..อาวุธเพียงหนึ่งเดียวที่ผู้หญิงมี!!

              เมื่อเสียงกระทืบเท้าจางหาย  เจ้าของปราสาทหมุนตัวกลับยังทิศเดิม  เขาเชื่อมั่นในสายตาของตนเอง  ผู้ชายมักชอบตีราคาสินค้า  แน่นอนโดยเฉพาะกับผู้หญิง


              เด็กขอทานในสายตาคนอื่น  แต่ไม่ใช่เขาแน่  อาจเด็ก..แต่ไม่ใช่ขอทาน  ต้องเป็นลูกผู้ดีที่ไหนสักแห่ง  - -ชุดที่ใส่ แม้แต่ชนชั้นสูงอย่างเขายังไม่เคยเห็น  


              ความสกปรกอาจปกปิดร่างกายให้โสมมได้  แต่ปิดประกายความงามไม่ได้  



              เด็กคนนั้น  เพชรของแท้!!