ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Lesson 1
ภายหลังการแข่งShaman Fight สิ้นสุดลง เผ่าปัจจ์และเหล่าชาแมน(สูงอายุ)ทั้งหลาย ตระหนักถึงความสำคัญของการปลูกฝังชาแมนรุ่นใหม่ๆ ให้เป็นผู้ทำหน้าที่ประสานรอยร้าวระหว่างมนุษย์กับเหล่าชาแมน เพื่อให้พวกเขาทั้งสองสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติสุข พวกเขาจึงได้สร้าง Shaman School ขึ้น เพื่อให้ชาแมนรุ่นใหม่ได้เรียนรู้โลกภายนอก โดยจะเปิดสอนในตอนเย็นของวันธรรมดาและวันหลยุด สถานที่ที่เป็นที่ตั้งของ Shaman School ก็คือเกาะร้างซึ่งเคยใช้เป็นสถานที่จัดการแข่งขันนั่นเอง
โลก....กำลังจับตาดูเหล่าชาแมน และเด็กๆ ซึ่งเป็นชาแมนรุ่นใหม่นี่ล่ะที่จะแสดงพลังของเหล่าชาแมนให้โลกใบนี้ได้รู้
เช้าวันอาทิตย์อันแสนแจ่มใส ทามาโอะทำหน้าเจี๊ยมเจี้ยมอย่างที่เคยทำทุกๆ วัน ไปรายงานแอนนาซึ่งอยู่ในห้องอาหารกับจุน และเมเด้นว่า การปลุกพวกโยของเธอไม่ได้ผล พวกเขายังคงนอนหลับสนิท และถ้าหากว่าพวกโยไม่ตื่นในอีกสิบนาทีนี้ พวกเขาทุกๆ คนจะต้องไปโรงเรียนสายอย่างแน่นอน แอนนามีสีหน้าเฉยชาขณะที่ดื่มชาร้อนๆ อย่างช้าๆ
“ก็เป็นแบบนี้ซะทุกที” แอนนาเอ่ยขึ้น
จุนและเมเด้นยิ้ม
“พวกเขาคงเหนื่อยกันมากน่ะ หลังจากเรียนเสร็จแล้วก็มาเจอฝึกโหดของเธอต่อนี่นา”
“ขะ...ขอโทษค่ะ ท่านแอนนา” ทามาโอะโค้งแล้วโค้งอีก
“เธอเป็นคนตื่นสายหรือไง ถึงต้องมาขอโทษน่ะ” แอนนาถามก่อนลุกขึ้น หยิบประคำศักดิ์สิทธิ์ประจำตัวออกมา
“คนที่ตื่นสายก็ต้องรับผิดชอบสิ” พูดจบเธอก็ขึ้นไปชั้นบนทันที (ภาวนาให้น้องโยรอดด้วยเถอะ เจ้าประคู้ณ >_<)
บนชั้นสอง แอนนาเปิดประตู ภาพของโย ฮาโอ เร็น โฮโรโฮโร รีเซิร์ก ชอกโก้เลิฟ ริว โอปาโจ ที่นอนระเกะรอกะทำให้ปรอทวัดความโกรธของแอนนาพุ่งสูงปรี๊ดทะลุ 100 องศาได้อย่างง่ายได้ เซงกิและโกกิปรากฏกายด้านหลังแอนนา จากนั้น.........
“โครม!!!.....เพล้ง!!!”
“ว้ากกกกกกกก!!!” ใครคนหนึ่งถูกแรงลึกลับถีบตกลงจากชั้นสองของบ้านหลังนั้น นี่เป็นภาพที่เห็นจนชินตาทุกวัน เมื่อแอนนาต้องมาเป็นผู้ปลุกพวกโยให้ตื่นไปโรงเรียน = =’’
ไกลออกไป บนยอดตึกแห่งหนึ่ง เท้าคู่หนึ่งหยุดยืน เงาร่างที่ดวงอาทิตย์ฉายแสงสาดส่องลงมา เป็นเงาร่างของเด็กหญิงผมยาวจนเกือบถึงกลางหลัง เด็กสาวผู้มีผมสีน้ำตาลทองอยู่ในชุดรัดรูปสีดำสนิทไร้การประดับตกแต่งใดๆ ดวงหน้าที่เย็นชาไร้ความรู้สึกจับจ้องมองไปยังโรงเตี๊ยมญี่ปุ่นเก่าๆ อันเป็นที่พักของพวกโย ไม่มีสัญญาณใดๆ ที่จะแสดงความรู้สึกหรืออารมณ์ของเด็กสาวผู้นั้น มันเหมือนกับเธอเป็นเพียงรูปปั้น....รูปปั้นที่มีชีวิตเท่านั้น
พวกโยลงมาจากชั้นสองด้วยสภาพที่ถูกซ้อมจนสะบักสะบอม
“โย แอนนามือหนักขึ้นทุกวันแล้วนะ” โฮโรโฮโรบ่นงึมงำ พลางลูบแก้มที่เป็นผื่นแดงไปมา ฮาโอยิ้ม
“นายไม่ควรนอนกรนเสียงดังต่อหน้าเธอนะ โฮโรโฮโร” ฮาโอเป็นเพียงผู้เดียวที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน เพราะไม่ว่าแอนนาจะทำอะไร เขาก็ใช้วิชาสลายพลังชาแมนสลายพลังของเธอไปหมด แอนนาจึงหันมาระบายความโกรธกับพวกโยแทน แม้แต่โยที่เป็นคู่หมั้นก็โดนซ้ายมายาไปสองฉาดเล่นเอาตาสว่างเลย = =’’
“เธอควรบอกแม่นั่นให้เลิกจุ้นจ้านกับพวกเราได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันรังแกผู้หญิงไม่ได้นะ” เร็นเตือน ฮาโอหัวเราะเบาๆ เร็นจ้องเขาตาขุ่น แต่ฮาโอไม่สนใจ อุ้มโอปาโจที่กระเย้อกระแย่งพยายามปีนขึ้นไปแปรงฟันที่อ่างล้างหน้า
“ชีสสสสสสสสส พวกนายหยุดทะเลาะกันได้แล้วนะ ไม่อย่างนั้นเราจะต้องไปโรงเรียนสายแน่ๆ และถ้าเราไปสายล่ะก็....” ช็อกโก้เลิฟหยุดเว้นระยะ ทุกคนพร้อมใจกันนึกภาพแอนนาโหมด SM แล้วก็รีบสะบัดหน้า รีบจัดการธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็ว
พวกโยยกขบวนลงมาห้องอาหาร ทามาโอะพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักว่า
“อะ..อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ”
“ขอบใจนะ ทามาโอะ” โยยิ้ม เมเด้นที่นั่งอยู่ที่โต๊ะลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นฮาโอ ทั้งคู่สบสายตากัน เมเด้นเป็นฝ่ายบอกว่า
“รู้สึกว่า....มัลโก้กับราคิสต์จะมาแล้ว พวกเธอควรเร่งมือหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นเราจะต้องสายแน่ๆ” แล้วเธอก็เดินออกไป ยังไงๆ ทั้งคู่ก็เคยเป็นศรัตรูคู่อาฆาตกันมาก่อนก็เลยมองหน้ากันไม่สนิทนัก ฮาโอนั่งลงตรงที่นั่งของเขา
“ทานเลยนะคร้าบบบบ!!!” ทุกคนรีบจัดการอาหารเช้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว เพื่อให้ทันเวลา ก่อนรีบวิ่งออกไปขึ้นรถของราคิสต์และมัลโก้ซึ่งจอดรออยู่ด้านนอก
ด้านนอก พวกผู้ชายพากันอัดกระป๋องอยู่ในรถของราคิสต์ ขณะที่พวกผู้หญิงนั่งในรถของมัลโก้ เมื่อขึ้นรถได้ โฮโรโฮโรก็บ่นต่อไปว่า
“ทำไมฉันจะต้องมานั่งเบียดกับพวกนายอย่างนี้ด้วยนะ”
ราคิสต์เหล่มองก่อนเอ่ยขึ้นว่า
“ถ้าหากว่านายมีปัญญาที่จะสร้างโอเวอร์โซลพาตัวเองไปให้ถึงโรงเรียนในเวลาสิบนาที ก็ขอเชิญลงจากรถฉันได้เลย โฮโรโฮโร” โฮโรโฮโรหุบปากเงียบ ไม่พูดอะไรอีก ฮาโอที่นั่งหน้ากับโอปาโจและโยชะงัก เมื่อเขาแหงนหน้ามองขึ้นไปก็พบกับเด็กสาวที่มีนัยน์ตาเย็นชาผู้นั้น แต่พอกระพริบตาอีกที เธอก็หายไปแล้ว สายลมที่โชยแผ่ว ได้พัดกลีบดอกไม้ปลิวลงมาสู่มือของฮาโอที่ยื่นมือไปรับ
“อะไรเหรอ ฮาโอ” โยที่นั่งเบียดกับเขาถามขึ้น
“กลีบกุหลาบน่ะ ไม่มีอะไร” เขาตอบอย่างใจลอย กลีบกุหลาบในมือของฮาโอ แทนที่มันจะเป็นสีแดงสดอย่างที่กุหลาบธรรมดาควรจะเป็น แต่มันกลับเป็นสีแดงคล้ำ ราวกับเลือดที่แข็งตัวจนแห้ง...นี่เป็นลางบอกเหตุรึเปล่านะ เขาคิดในใจ
“กระผมจะออกรถนะครับ ท่านฮาโอ” ราคิสต์เอ่ยขึ้น ทำให้ฮาโอตื่นจากภวังค์
“อะ...อืม” ฮาโอพยักหน้า กลีบกุหลาบถูกลมพัดปลิวหายไป
“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง” ฮาโอปลอบใจตัวเองก่อนจะเหม่อมองทิวทัศน์ข้างนอกต่อไป
เมื่อรถสองคันนั้นลับตาไป เด็กสาวลึกลับก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
“อาซาคุระ ฮาโอ เจ้าของ Spirit of Fire(SoF) กับกลุ่มนักรบศักดิ์สิทธิ์ผู้ถือครองวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าปัจจ์อย่างนั้นเหรอ....” ริมฝีปากบางสีกุหลาบเหยียดยิ้ม ด้านหลังของเด็กสาว มีวิญญาณขนาดใหญ่ยืนอยู่ ลักษณะของมันเหมือนกับ SoF หากแต่วิญญาณดวงนี้กลับมีสีซีดจางจนแทบจะมองไม่เห็น อีกด้านของเด็กสาวเป็นวิญญาณของเด็กหนุ่มอายุพอๆ กับเธอ เด็กหนุ่มผู้นั้นอยู่ในชุดขององเมียว หากแต่เขาก็สวมเกราะของทหารโบราณอยู่ด้วยทำให้ดูแปลกตาไปอีกแบบ
“จะสายแล้วนะครับ นายท่าน” วิญญาณเด็กหนุ่มพูด เธอผู้นั้นชะงัก หันมายิ้มให้กับเขา
“อา....นั่นสินะ ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเป็นห่วง โกคิ ฉันเพียงแต่มีอะไรให้คิดนิดหน่อยน่ะ เอาล่ะ พวกเรารีบไปกันดีกว่านะ Spirit of Soul(SoS) เข้าเรียนวันแรก ฉันไม่อยากจะสายเสียด้วย” และแล้ว หนึ่งคนกับสองดวงวิญญาณก็หายตัวไปอย่างเงียบกริบ
โลก....กำลังจับตาดูเหล่าชาแมน และเด็กๆ ซึ่งเป็นชาแมนรุ่นใหม่นี่ล่ะที่จะแสดงพลังของเหล่าชาแมนให้โลกใบนี้ได้รู้
เช้าวันอาทิตย์อันแสนแจ่มใส ทามาโอะทำหน้าเจี๊ยมเจี้ยมอย่างที่เคยทำทุกๆ วัน ไปรายงานแอนนาซึ่งอยู่ในห้องอาหารกับจุน และเมเด้นว่า การปลุกพวกโยของเธอไม่ได้ผล พวกเขายังคงนอนหลับสนิท และถ้าหากว่าพวกโยไม่ตื่นในอีกสิบนาทีนี้ พวกเขาทุกๆ คนจะต้องไปโรงเรียนสายอย่างแน่นอน แอนนามีสีหน้าเฉยชาขณะที่ดื่มชาร้อนๆ อย่างช้าๆ
“ก็เป็นแบบนี้ซะทุกที” แอนนาเอ่ยขึ้น
จุนและเมเด้นยิ้ม
“พวกเขาคงเหนื่อยกันมากน่ะ หลังจากเรียนเสร็จแล้วก็มาเจอฝึกโหดของเธอต่อนี่นา”
“ขะ...ขอโทษค่ะ ท่านแอนนา” ทามาโอะโค้งแล้วโค้งอีก
“เธอเป็นคนตื่นสายหรือไง ถึงต้องมาขอโทษน่ะ” แอนนาถามก่อนลุกขึ้น หยิบประคำศักดิ์สิทธิ์ประจำตัวออกมา
“คนที่ตื่นสายก็ต้องรับผิดชอบสิ” พูดจบเธอก็ขึ้นไปชั้นบนทันที (ภาวนาให้น้องโยรอดด้วยเถอะ เจ้าประคู้ณ >_<)
บนชั้นสอง แอนนาเปิดประตู ภาพของโย ฮาโอ เร็น โฮโรโฮโร รีเซิร์ก ชอกโก้เลิฟ ริว โอปาโจ ที่นอนระเกะรอกะทำให้ปรอทวัดความโกรธของแอนนาพุ่งสูงปรี๊ดทะลุ 100 องศาได้อย่างง่ายได้ เซงกิและโกกิปรากฏกายด้านหลังแอนนา จากนั้น.........
“โครม!!!.....เพล้ง!!!”
“ว้ากกกกกกกก!!!” ใครคนหนึ่งถูกแรงลึกลับถีบตกลงจากชั้นสองของบ้านหลังนั้น นี่เป็นภาพที่เห็นจนชินตาทุกวัน เมื่อแอนนาต้องมาเป็นผู้ปลุกพวกโยให้ตื่นไปโรงเรียน = =’’
ไกลออกไป บนยอดตึกแห่งหนึ่ง เท้าคู่หนึ่งหยุดยืน เงาร่างที่ดวงอาทิตย์ฉายแสงสาดส่องลงมา เป็นเงาร่างของเด็กหญิงผมยาวจนเกือบถึงกลางหลัง เด็กสาวผู้มีผมสีน้ำตาลทองอยู่ในชุดรัดรูปสีดำสนิทไร้การประดับตกแต่งใดๆ ดวงหน้าที่เย็นชาไร้ความรู้สึกจับจ้องมองไปยังโรงเตี๊ยมญี่ปุ่นเก่าๆ อันเป็นที่พักของพวกโย ไม่มีสัญญาณใดๆ ที่จะแสดงความรู้สึกหรืออารมณ์ของเด็กสาวผู้นั้น มันเหมือนกับเธอเป็นเพียงรูปปั้น....รูปปั้นที่มีชีวิตเท่านั้น
พวกโยลงมาจากชั้นสองด้วยสภาพที่ถูกซ้อมจนสะบักสะบอม
“โย แอนนามือหนักขึ้นทุกวันแล้วนะ” โฮโรโฮโรบ่นงึมงำ พลางลูบแก้มที่เป็นผื่นแดงไปมา ฮาโอยิ้ม
“นายไม่ควรนอนกรนเสียงดังต่อหน้าเธอนะ โฮโรโฮโร” ฮาโอเป็นเพียงผู้เดียวที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน เพราะไม่ว่าแอนนาจะทำอะไร เขาก็ใช้วิชาสลายพลังชาแมนสลายพลังของเธอไปหมด แอนนาจึงหันมาระบายความโกรธกับพวกโยแทน แม้แต่โยที่เป็นคู่หมั้นก็โดนซ้ายมายาไปสองฉาดเล่นเอาตาสว่างเลย = =’’
“เธอควรบอกแม่นั่นให้เลิกจุ้นจ้านกับพวกเราได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันรังแกผู้หญิงไม่ได้นะ” เร็นเตือน ฮาโอหัวเราะเบาๆ เร็นจ้องเขาตาขุ่น แต่ฮาโอไม่สนใจ อุ้มโอปาโจที่กระเย้อกระแย่งพยายามปีนขึ้นไปแปรงฟันที่อ่างล้างหน้า
“ชีสสสสสสสสส พวกนายหยุดทะเลาะกันได้แล้วนะ ไม่อย่างนั้นเราจะต้องไปโรงเรียนสายแน่ๆ และถ้าเราไปสายล่ะก็....” ช็อกโก้เลิฟหยุดเว้นระยะ ทุกคนพร้อมใจกันนึกภาพแอนนาโหมด SM แล้วก็รีบสะบัดหน้า รีบจัดการธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็ว
พวกโยยกขบวนลงมาห้องอาหาร ทามาโอะพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักว่า
“อะ..อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ”
“ขอบใจนะ ทามาโอะ” โยยิ้ม เมเด้นที่นั่งอยู่ที่โต๊ะลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นฮาโอ ทั้งคู่สบสายตากัน เมเด้นเป็นฝ่ายบอกว่า
“รู้สึกว่า....มัลโก้กับราคิสต์จะมาแล้ว พวกเธอควรเร่งมือหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นเราจะต้องสายแน่ๆ” แล้วเธอก็เดินออกไป ยังไงๆ ทั้งคู่ก็เคยเป็นศรัตรูคู่อาฆาตกันมาก่อนก็เลยมองหน้ากันไม่สนิทนัก ฮาโอนั่งลงตรงที่นั่งของเขา
“ทานเลยนะคร้าบบบบ!!!” ทุกคนรีบจัดการอาหารเช้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว เพื่อให้ทันเวลา ก่อนรีบวิ่งออกไปขึ้นรถของราคิสต์และมัลโก้ซึ่งจอดรออยู่ด้านนอก
ด้านนอก พวกผู้ชายพากันอัดกระป๋องอยู่ในรถของราคิสต์ ขณะที่พวกผู้หญิงนั่งในรถของมัลโก้ เมื่อขึ้นรถได้ โฮโรโฮโรก็บ่นต่อไปว่า
“ทำไมฉันจะต้องมานั่งเบียดกับพวกนายอย่างนี้ด้วยนะ”
ราคิสต์เหล่มองก่อนเอ่ยขึ้นว่า
“ถ้าหากว่านายมีปัญญาที่จะสร้างโอเวอร์โซลพาตัวเองไปให้ถึงโรงเรียนในเวลาสิบนาที ก็ขอเชิญลงจากรถฉันได้เลย โฮโรโฮโร” โฮโรโฮโรหุบปากเงียบ ไม่พูดอะไรอีก ฮาโอที่นั่งหน้ากับโอปาโจและโยชะงัก เมื่อเขาแหงนหน้ามองขึ้นไปก็พบกับเด็กสาวที่มีนัยน์ตาเย็นชาผู้นั้น แต่พอกระพริบตาอีกที เธอก็หายไปแล้ว สายลมที่โชยแผ่ว ได้พัดกลีบดอกไม้ปลิวลงมาสู่มือของฮาโอที่ยื่นมือไปรับ
“อะไรเหรอ ฮาโอ” โยที่นั่งเบียดกับเขาถามขึ้น
“กลีบกุหลาบน่ะ ไม่มีอะไร” เขาตอบอย่างใจลอย กลีบกุหลาบในมือของฮาโอ แทนที่มันจะเป็นสีแดงสดอย่างที่กุหลาบธรรมดาควรจะเป็น แต่มันกลับเป็นสีแดงคล้ำ ราวกับเลือดที่แข็งตัวจนแห้ง...นี่เป็นลางบอกเหตุรึเปล่านะ เขาคิดในใจ
“กระผมจะออกรถนะครับ ท่านฮาโอ” ราคิสต์เอ่ยขึ้น ทำให้ฮาโอตื่นจากภวังค์
“อะ...อืม” ฮาโอพยักหน้า กลีบกุหลาบถูกลมพัดปลิวหายไป
“คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง” ฮาโอปลอบใจตัวเองก่อนจะเหม่อมองทิวทัศน์ข้างนอกต่อไป
เมื่อรถสองคันนั้นลับตาไป เด็กสาวลึกลับก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
“อาซาคุระ ฮาโอ เจ้าของ Spirit of Fire(SoF) กับกลุ่มนักรบศักดิ์สิทธิ์ผู้ถือครองวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าปัจจ์อย่างนั้นเหรอ....” ริมฝีปากบางสีกุหลาบเหยียดยิ้ม ด้านหลังของเด็กสาว มีวิญญาณขนาดใหญ่ยืนอยู่ ลักษณะของมันเหมือนกับ SoF หากแต่วิญญาณดวงนี้กลับมีสีซีดจางจนแทบจะมองไม่เห็น อีกด้านของเด็กสาวเป็นวิญญาณของเด็กหนุ่มอายุพอๆ กับเธอ เด็กหนุ่มผู้นั้นอยู่ในชุดขององเมียว หากแต่เขาก็สวมเกราะของทหารโบราณอยู่ด้วยทำให้ดูแปลกตาไปอีกแบบ
“จะสายแล้วนะครับ นายท่าน” วิญญาณเด็กหนุ่มพูด เธอผู้นั้นชะงัก หันมายิ้มให้กับเขา
“อา....นั่นสินะ ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเป็นห่วง โกคิ ฉันเพียงแต่มีอะไรให้คิดนิดหน่อยน่ะ เอาล่ะ พวกเรารีบไปกันดีกว่านะ Spirit of Soul(SoS) เข้าเรียนวันแรก ฉันไม่อยากจะสายเสียด้วย” และแล้ว หนึ่งคนกับสองดวงวิญญาณก็หายตัวไปอย่างเงียบกริบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น