คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 02 :: Cursed World
Chapter 02 :: Cursed World
“ลูซปลุกสิ”
“ลินนั่นละปลุก”
‘เสียงอะไรแหลม ๆ นะ’
“ลูซนั่นละ”
“ลินนั่นละ”
‘เสียงอะไรกันนะ’
“โอ๊ย ! มึนหัวชะมัด” ผมตื่นขึ้นมากระพริบตาปรับโฟกัสภาพด้านหน้า
สิ่งแรกที่ผมเห็นหลังจากตื่นขึ้นมา คือป่าด้านหน้าที่มีต้นไม้สูงขนาดใหญ่เรียงรายกันหลายสิบต้น เมื่อผมก้มไปดูสภาพตัวเอง ก็พบว่าตอนนี้ผมกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ริมแม่น้ำสายใหญ่ บรรยากาศรอบด้านบอกผมได้ว่าที่นี่ไม่ใช่วัดใหญ่พระศรีศรแน่ ๆ แล้วผมอยู่ที่ไหนละ!
“นี่ ๆ นายนะ ฟื้นแล้วหรอ?” แต่แล้วเสียงเล็กแหลมด้านข้างตัวผมก็ดังขึ้น
เสียงนั่นมาจากเด็กสาวผมสีชมพูตัวเล็ก ๆ ไม่สิต้องเรียกว่าเล็กมาก ๆ คนหนึ่งและสิ่งที่ทำให้ผมอดตกใจไม่ได้คือร่างของเด็กสาวตัวเล็ก ๆ คนนั้นมีปีกสีขาวใสบาง ๆ กระพืออยู่ นอกจากนี้เธอยังไม่ได้มีคนเดียวแต่มีถึงสอง!! พระเจ้าช่วย! มีใครเล่นตลกกับผมหรอ? ถ้าผมจะบอกว่าผมเห็นนางฟ้าตัวจิ๋วบินอยู่ข้าง ๆ ผม จะมีใครหาว่าผมบ้ารึเปล่า?
“นี่ ๆ เจ้ามนุษย์นายนะทำหน้าแบบนั้นทำไม?” เด็กสาวผมสีฟ้าเอ่ยถาม
“อะ.. เอ่อนี่ผมฝันไปหรอ?”
“คิ ๆ หมอนี่ถ้าจะบ้านะลิน”
“เสียมารยาทนะลูซ ว่าแต่นายเป็นอะไรรึเปล่า?”
“ผะ ผมสบายดีว่าแต่ที่นี่ที่ไหนหรอ?”
“มีคนยังไม่รู้จักที่นี่ด้วยหรอเนี่ย คิ ๆ ที่นี่คือ Cursed World ละ”
“Cursed World?” ผมมาอยู่ที่ไหนเนี้ย!
“ใช่แล้วละเจ้ามนุษย์ คิ ๆ”
“ลูซเรียกเขาดี ๆ สิ แล้วนายชื่ออะไรหรอ?ลินไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อนเลย” เมื่อเด็กหญิงผมชมพูหันไปดุเด็กหญิงผมสีฟ้าเสร็จ ก็หันหน้ามาถามผมด้วยความสงสัย
“ผมชื่อไคย์ แล้วพวกเธอละ?”
“ลินชื่อลิน ส่วนคนนี่ชื่อลูซ พวกเราเป็นพี่น้องกัน”
“เจ้ามนุษย์ นายมาที่นี่ได้ยัง .. โอ๊ย!ลิน ลูซเจ็บนะ หยิกจมูกลูซทำไม?”
“ไคย์ชื่อไคย์ เรียกดี ๆ หน่อยสิลูซ ถ้าเรียกไคย์ไม่ดีอีก ลินจะหยิกให้จมูกเขียวเลย”
“ก็ได้ ๆ ว่าแต่ไคย์มาที่นี่ได้ยังไง รู้ไหมว่าที่ ๆ ไคย์ลอยมาคือที่ไหน”
“ผมจำได้ว่าตกแม่น้ำที่วัดใหญ่พระศรีศร แล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย ว่าแต่ที่ ๆ ลูซพูดถึงอะไร?”
“คืองี้นะไคย์ ดูทางนั้นสิ”
ผมมองตามนิ้วที่ลูซ ภาพด้านหน้าคือป่าขนาดใหญ่เหมือนทางด้านที่ผมอยู่ แต่แตกต่างกันตรงที่ทางด้านนั้นมีไอสีดำทะมึน ๆ ลอยอบอวนอยู่ บรรยากาศดูวังเวงประหนึ่งฉากของบ้านผีสิง
“ ที่นั้นคือป่าต้องสาป ปกติไม่ว่าใครที่ย่างกลายเข้าไปในนั้น จะไม่สามารถรอดชีวิตออกมาได้ แต่ไคย์กลับลอยมาทางนั้น โดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ เลยนะ” งี้นี่เอง แล้วผมมาจากทางนั้นได้ยังไงละ?
“ผมมาจากทางนั้นได้ยังไง แล้วผมจะกลับโลกของผมได้ไหม?”
“โลกของไคย์?”
“ผมอาศัยอยู่ที่โลกมนุษย์ ดาวเคราะห์สีน้ำเงิน”
“พวกเราไม่รู้อะไรเรื่องนี้หรอก พอดีพวกเรามาหาสมุนไพรทางนี่นะ แล้วลูซเขาเห็นไคย์ลอยมาทางนี่พอดี” ลินตอบ
“แต่ถ้าเป็นท่านผู้เฒ่าโคลก็ไม่แน่หรอกเนอะลิน”
“ใช่สิ! ถ้าเป็นท่านผู้เฒ่าโคลคงต้องรู้เรื่องของไคย์แน่ ๆ เพราะท่านเป็นถึงปราชญ์ผู้รอบรู้นิ”
“แล้วผมจะพบท่านได้ที่ไหนหรอ?”
“พวกเราจะพาไคย์ไปเอง” ทั้งสองสาวตอบเสียงพร้อมเพียงพร้อมกับนำทางผมไปพบกับผู้เฒ่าโคล
เส้นทางที่ลูซและลินพาผมมานั่นเป็นเส้นทางเล็ก ๆ ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ด้านข้างรายล้อมไปด้วยดอกไม้นานาชนิดที่แข่งกับเบ่งบานชูช่อสวยตลอดสองฝั่งข้างทาง และเมื่อเดินมาได้สักพักลูซและลินก็พาผมมาหยุดอยู่ที่หน้าน้ำตกแห่งหนึ่ง
“เราจะต้องเดินเข้าไปด้านในกัน พร้อมนะไคย์?”
“ด้านใน? น้ำตกนั่นนะหรอ?”
“ใช่จ๊ะ เดินตามมาสิ”
ผมหลับตาเดินฝ่าน้ำตกไปตามคำบอกของลิน ภาพที่ผมลืมตาเห็นด้านหน้านี่ บอกใครใครเขาคงไม่มีใครเชื่อผม มันเหมือนเทพนิยายจริง ๆ ครับ ด้านหน้าของผมเป็นหมู่บ้านขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยเหล่านางฟ้าตัวจิ๋วบินลอยไปมา ทุกคนอาศัยอยู่ในบ้านที่มีลักษณะเหมือนดอกเห็ด บางคนที่อาศัยอยู่ในดอกไม้บ้าง ต้นไม้บ้าง บางส่วนก็สร้างบ้านหลังเล็กบนต้นไม้ เป็นอะไรที่น่ารักมาก ๆ เลยครับ
“ถึงแล้วละ” ลูซเอ่ยขึ้น
ตอนนี้ผมก็เดินผ่านสายตาสงสัยของเหล่านางฟ้าตัวจิ๋วมาหยุดอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง สูงเกือบตึก 50 ชั้นได้ ขนาดความกว้างของต้นไม้ต้นนี้ก็ประมาณ 30 คนโอบได้ เรียกว่าใหญ่มากเลยจริง ๆ
“เดี๋ยวไคย์กินนี่เข้าไปก่อนนะ” ลินเสกเม็ดยาสีสวยเม็ดเล็ก ๆ ยื่นให้ผมกิน
ไม่นานหลังจากที่ผมกินยาเสร็จ ผมก็รู้สึกแปลก ๆ กับร่างกาย ภาพเบื้องหน้าดูใหญ่กว่าเดิมเกือบสิบ ๆ เท่า ตัวของผมค่อย ๆ หดเล็กลง ๆ เรื่อย ๆ จนผมสังเกตเห็นประตูไม้บานเล็กที่ติดอยู่กับต้นไม้ใหญ่
ก๊อก ! ก๊อก !
“เข้ามาสิ” มีเสียงหนึ่งดังอนุญาตจากหลังประตูไม้
“สวัสดีคะท่านผู้เฒ่าโคล” ลินเอ่ยทักทายเป็นคนแรก
“มีอะไรรึลิน? ถึงมาหาฉันถึงที่นี่”
“สวัสดีคะท่านผู้เฒ่าโคล วันนี้ลูซกับลินพาไคย์มาหาท่านผู้เฒ่าด้วยละ” ลูซตอบด้วยน้ำเสียงร่างเริง
“หืม?”
“อะ เอ่อสวัสดีครับท่านผู้เฒ่าโคล”
“เดินมานี่สิพ่อหนุ่ม” ผมเดินเข้าไปหาตามคำเรียกของผู้เฒ่าโคล
“คือผม ..”
“เจ้ามาจากโลกมนุษย์สินะ”
“ชะ ใช่ครับ” ผู้เฒ่าโคลรู้ได้ยังไง? ผมยังไม่ทันบอกอะไรเลย
“ผู้ถูกเลือกจากกาลเวลา หยาดน้ำตาของอัศวิน จักแปลเปลี่ยนห้วงนคร” เสียงของผู้เฒ่าโคลเอ่ยขึ้น
“ท่านหมายถึงอะไร? ผมไม่เข้าใจ” กาลเวลา ? น้ำตา ? มันเกี่ยวอะไรกับผมละ ?
“ลิขิตจากสวรรค์”
To Be Continued ..
Mr.Moon
-----------------------------------------------------------------
วันนี้ว๊างว่างก็เลยมาอัพตอนที่สองให้ อาจจะมึน ๆ งง ๆ กันบ้าง ไรท์ก็ขอโทษด้วยนะงับ ( T^T) พอดีอ่อนแอด้านบรรยายที่สุดของที่สุด มีไรต้องปรับปรุงก็บอกกันได้เนอะ เจอคำผิดสะกิดกันได้ เพราะปกติก็พิมพ์มันอย่างเดียวเลย ไม่ค่อยได้ดูเท่าไหร่ อาจจะตกหล่นเรื่องคำผิดไปบ้าง ก็ขอโทษด้วยนะงับ
ปล.หวังว่าจะติดตามอ่านกันต่อนะงับ ขอบคุณงับ
ความคิดเห็น