18 ฝน คนพันธุ์เฮี้ยว !!!

18 ฝน คนพันธุ์เฮี้ยว !!!

โดย ตุลย์ ตุลา 

                                      ผมชื่อ อาร์มครับ ตอนนี้ อายุ 18 ปีพอดี....

                                      ชีวิตผมตอนนี้ มีความสุขมากครับ ผมกำลังจะหายป่วย จากการที่มีค่าเลือดในตับสูงมากถึง 250 แต่ตอนนี้ กำลังจะลดเป็นปกติแล้วครับ พ่อผมพาผมไปรักษากับแพทย์ในช่วงที่ชีวิตวิกฤติมาก พ่อต้องจ่ายเงินมากถึงสัปดาห์ละ 12,000 บาท เพื่อยื้อชีวิตผมไว้ ผมใช้เวลารักษาตัวนานถึง 2 ปีกว่า อีกไม่นานเกินสองเดือนข้างหน้านี้ ผมก้จะเป้นปกติ ไม่ต้องไปหาหมอทุกวัน ทุกสัปดาห์ ไม่ต้องตรวจเลือด ตรวจสุขภาพกันจนท้อใจอีก

                                      หลายคนคงคิดว่า ผมโชคดีที่พ่อพาไปรักษาได้หาย

                                      แต่จะมีใครรู้มั้ยครับว่า ผมเป็นเด็กกำพร้า คุณพ่อผมรับผมมาอุปการะ เมื่อผมอายุ 8 ขวบ 10ปีเต็มที่คุณพ่อต้องทนทุกข์ทรมานไปกับชีวิตผม 10 ปีเต็ม ที่ผมทำให้ท่านทุกข์ใจที่สุด แต่พ่อผม ไม่เคยทอดทิ้งผม ท่านบอกว่า หมาแมวที่บ้านเลี้ยงไว้ เราไม่เคยทอดทิ้งมัน แล้วนี่ลูกเป็นคน เป็นมนุษย์คนหนึ่ง พ่อจะทิ้งลูกได้อย่างไร

                                      หลายคนอาจจะร้องไห้ แต่ผมไม่นะ ผมไม่เคยร้องไห้ให้พ่อเห็น...

                                      พ่อเองก็เหมือนกัน เขาไม่เคยร้องไห้ให้ผมได้เห็น จนกระทั่งวันหนึ่ง ที่ผมทำให้เขาต้องร้องไห้ออกมา ต่อหน้าคนมากมาย พ่อร้องไห้อย่างไม่อายใคร และผมตัดสินใจในนาทีนั้นว่า นับจากนี้ไป ผมจะเป็นเด็กดีให้ได้ ผมจะไม่ทำให้พ่อต้องร้องไห้ ไม่ทำให้พ่อต้องเสียใจอีก

                                      พ่อต่อสู้เพื่อยื้อชีวิตผม ต่อสู้เพื่ออิสรภาพให้กับผมได้มีโอกาสก้าวเดินไปบนถนนชีวิตที่ดี จากครั้งหนึ่งที่เราเคยมีเงินทองมากมาย คุณพ่อผมเป็นที่พึ่งของใครๆ ที่มาขอเงินท่านไปใช้จ่ายค่าเล่าเรียนของลูกหลานได้ และท่านไม่เคยปฏิเสธ แต่ในวันนี้ เรากลายเป็นคนที่เกือบหมดตัว เพราะท่านทุ่มเทเพื่อช่วยเหลือผมให้อยู่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้

                                      บันทึกนิยาย “เกาะติดชีวิตเด็กกำพร้า” หรือที่ผมใช้ชื่อว่า “ 18 ฝน คนพันธ์เฮี้ย” เรื่องนี้ ผมขออุทิศให้กับคุณพ่อของผม พ่อที่แสนดี และอดทนเพื่อลูกคนนี้มานานถึง 10 ปีเต็ม และไม่เคยบ่นที่จะบอกว่า “เหนื่อย” ให้ลูกๆที่เป็นเด็กกำพร้า “ 3 คน” ที่ท่านเลี้ยงดูมาให้ได้รู้สึกน้อยใจ

                                      เรื่องราวของผม อาจจะเป็นอุทาหรณ์สอนใจใครสักคนก็ได้ ถ้าเข้ามาอ่าน

                                      และถ้าเป็นเช่นนั้น ผมจะยินดีเป็นที่สุดครับ....

จากใจจริงของผม

“ ตุลย์ ตุลา ”

นามปากกาที่พ่อตั้งให้ เพื่อที่จะได้เดินตามรอยเหมือนท่าน