✓ Home Sweet Home ✓

ลำดับตอนที่ #7 : { Veseater } คู่หูสุดป่วน ♥ ก๊วนอลเวง (1)

B
E
R
L
I
N
❀

 

十年は経ちそうな

10 years and the minutes fly

ある日、『怪物』の声がして 

From the day the MONSTER spoke inside of me

心臓を飲み込んだ

Dug deeper into my mind

『嘘をつき続けろ』ってさ

“Keep on lying” said the monster anyway

それ以来、僕は嘘つきで 

So I’ve lied and I’ve been tricking ever since

騙せない人や物も無くなって

No, not a single person out there can see what sits behind

『怪物』に成り果てちゃってさ 

Just a monster by now, can’t deny that it fits

･･･ああ、ごめんね　泣かないで！

“Oh wait, my bad!” “Don’t get mad”

全部法螺話だよ？

“You know I’m just a liar in the end”

オーマイダーティ！　もっと聴いて！

Oh my god you’re underhanded!

僕の心を 

Listen to this beating heart

我が儘を この嘘を

Hear the all greed, the forgery

本物を

The only reality

｢寂しいよ」なんて言った　僕は変わらない

If I say I’m really lonely, you could figure just a bit

ニヤけそうな程、

And nothings changes

常々呆れてる

Ain’t it crazy just enough to make you grin?

APPLICATION

" ผมหยอกเล่นหรอกน่า~ เอ้า-- ทำหน้างอแบบนี้เดี๋ยวไม่สวยหรอกนะ? "

บทที่ต้องการ :: ผู้ถือครองพลังแห่งอัคคี

ชื่อ - สกุล :: ลูเซียน แอนเดรียน่า [ Lucien Andriena ]

ชื่อเล่น :: ลูเซียน [ Lucien ]

ความหมาย :: 

     - ลูเซียน | Lucien : แสงแห่งดวงอาทิตย์

     - แอนเดรียน่า | Andriena : ราชินีผู้อ่อนโยน

     - ลูเซียน แอนเดรียน่า| Lucien Andriena : แสงแห่งดวงอาทิตย์ขององค์ราชินีผู้อ่อนโยน

วัน เดือน ปีเกิด :: 22 กุมภาพันธ์ 2XXX

อายุ :: 17

สัญชาติ :: เบลเยียม

เลขประจำตัว :: 680

ลักษณะภายนอก :: 

     ' ลูเซียน แอนเดรียน่า ' เป็นเด็กหนุ่มที่ถึงจะถูกมองหน้าแค่แวบเดียวก็ยากที่จะลืมใบหน้าค่าตาของเขา หากจะให้พูดว่าเป็นเด็กหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาก็ไม่เชิงนัก.. จะพูดว่าโดดเด่นแบบแปลกๆก็ไม่ผิดกระมัง? เส้นเกศาสีแดงสดดุจเปลวเพลิงซอยสั้นระต้นคอเป็นทรงผมของเด็กหนุ่มที่เห็นได้ทั่วๆไป ผมของเขามักจะดูยุ่งๆอยู่เสมอเหมือนกับว่าเจ้าตัวไม่ใส่ใจที่จะหวีมัน คิ้วสีเดียวกับสีผมของเขามีลักษณะโก่งได้ทรงเหมือนดั่งคันศรที่วางประดับบนใบหน้ามักเลิกขึ้นเล็กน้อยรับกับรอยยิ้ม

     ดวงตาเรียวคมของลูเซียนมีสีสว่างเหมือนกับสีของท้องฟ้าในยามเช้า สิ่งที่ดวงตาคู่คมมักจะแสดงให้ผู้อื่นเห็นมีเพียงความเจ้าเล่ห์ที่เข้ากับรอยยิ้มบนใบหน้านั่นซึ่งกลบความคิดทุกอย่างของเขาเอาไว้หมด ลูเซียนนั้นมีสีผิวขาวออกแทนเล็กน้อยตามประสาเด็กหนุ่มทั่วๆไป ฝ่ามือของเขาให้สัมผัสหยาบกร้านทว่าอบอุ่นในเวลาเดียวกัน..จะบอกว่าเป็นสเน่ห์อย่างนึงก็ได้นะ? มุมปากของเขามักจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆตลอดเวลาแสดงให้เห็นถึงบุคลิกของเขาที่เป็นคนขี้เล่นและเข้าหาง่าย นานๆทีเขาถึงจะแสดงหน้าตาจริงจังให้คนอื่นเห็น

     หากพูดถึงเรื่องรูปร่างนั้น ลูเซียนอาจจะไม่ได้มีกล้ามเนื้อเหมือนพวกนักกีฬาที่ออกกำลังกายกันเป็นประจำแต่ก็ใช่ว่าเขาจะมีรูปร่างอ้อนแอ้นหรือตัวบางแบบผู้หญิง อย่าลืมสิ.. ถึงเขาจะดูเป็นพวกหน้าหวานแต่ความจริงแล้วก็ยังเป็นผู้ชายอกสามศอกนะ ถ้าตัวเล็กบอบบางแบบผู้หญิงก็เสียชาติเกิด(?)แย่สิ.. ส่วนสูงของเขาอยู่ที่ราวๆ 171 เซนติเมตร น้ำหนักราว 55 เกือบ 56 กิโลกรัม ซึ่งสำหรับผู้ชายอย่างเขาแล้วก็จัดว่าไม่ได้ผอมบางอะไร เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่มักจะเป็นสีขาว-ดำ ไม่ก็ สีเรียบๆ.. แต่ที่เป็นเอกลักษณ์เลยคือกางเกงขาสั้นที่เขาสวมนั่นแล /...

ลักษณะนิสัย ::

ใบหน้าคมคายประดับยิ้ม เล่ห์กลแพรวพราวแสดงให้เห็นอยู่ในสองตา

หากมิบอกว่าคิดอะไรก็คงไม่มีผู้ใดเดาออกเป็นแน่

     ใบหน้าของลูเซียนมักจะมีรอยยิ้มวางประดับให้เห็นอยู่เสมอ.. รอยยิ้มนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เขากลายเป็นบุคคลประเภทที่น่าคบหาสมาคมและเข้าหาได้ง่าย... ซึ่งเขาก็เป็นคนที่เข้าหาคนอื่นเก่งจริงๆนะ ทว่ารอยยิ้มเหล่านั้นก็พาลทำให้ผู้คนอึดอัดได้เวลาคุยกับเขา นั่นก็เพราะรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเขาเป็นสิ่งที่คอยปิดซ่อนความคิดและความรู้สึกของเขาเอาไว้ ซึ่งหากเขาตกอยู่ในเหตุการณ์ที่ตึงเครียดรึกดดันเมื่อไหร่รอยยิ้มของลูเซียนจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่คุณอยากเห็น เพราะนอกจากจะทำให้มองไม่ออกแล้วว่าเขาคิดหรือรู้สึกอะไร.. มันยังเป็นอะไรที่กดดันสุดๆด้วย ในเวลาปกติ.. หากไม่มองดีๆก็คงไม่สังเกตุเห็นความเจ้าเล่ห์ที่ซ่อนไว้ใต้รอยยิ้มนั่นแน่ๆ

เด็กหนุ่มเจ้าเล่ห์เช่นนี้ก็คงหนีไม่พ้นนิสัยขี้แกล้ง

แต่กระนั้นเขาก็มิเคยแกล้งใครจนเกินพอดี

     สำหรับหนุ่มๆวัยนี้.. ถ้าไม่ใช่กับกลุ่มเพื่อนก็คงไม่มีการแกล้งหยอกล้อกันเหมือนเด็กๆแล้ว แต่ตรรกะนี้คงใช้ไม่ได้กับคนอย่างลูเซียน เด็กหนุ่มรายนี้นอกจากจะมีนิสัยเจ้าเล่ห์แล้วยังเป็นคนที่ขี้แกล้งและชอบหยอกคนอื่นยิ่งกว่าอะไรดี แต่ถึงอย่างนั้นการหยอกล้อของลูเซียนก็มิใช่เรื่องที่ร้ายแรงอะไรถึงเพียงนั้น จะบอกว่าเป็นการหยอกขำๆหรือแกล้งเพราะเอ็นดูก็คงใช่ สาเหตุที่การกลั่นแกล้งของเขาไม่ได้รุนแรงจนเกินพอดีนั่นก็เพราะเขามองการกลั่นแกล้งหรือกวนประสาทแบบไร้ขอบเขตเป็นเรื่องที่สมควร.. ดีไม่ดีการหยอกล้อแบบไม่ดูว่าเรื่องไหนควรเล่นหรือไม่ควรเล่นก็อาจจะไม่ต่างอะไรกับการบูลลี่ด้วยซ้ำไป พอเป็นแบบนี้ใครจะว่าเขานิสัยไม่ดีก็คงพูดได้ไม่เต็มปากล่ะนะ..


บางครั้งบางคราวก็จะแสดงท่าทางใจดีให้เห็น
ด้านที่อบอุ่นและอ่อนโยนเช่นนี้มิใช่อะไรที่เขาแสดงออกมาบ่อยๆ


     นอกจากเขาจะเป็นผู้ชายที่เจ้าเล่ห์และขี้แกล้งแล้ว เขายังมีด้านที่ใจดีและอบอุ่นซ่อนเอาไว้ด้วย! ไอ้นิสัยด้านนี้น่ะมันไม่ใช่อะไรที่เขาจะแสดงออกมาให้คนอื่นเห็นบ่อยๆหรอกนะ จะบอกว่าชอบทำตัวเก๊กคูล(?)ตลอดเวลาก็ได้ล่ะมั้งนั่น-- ลักษณะนิสัยอบอุ่นเช่นนี้นานๆทีถึงจะถูกแสดงออกมาให้เห็น...สำหรับเพื่อนหรือคนรู้จักน่ะนะ แต่ว่าด้านที่อ่อนโยนแบบนี้จะถูกแสดงออกมาให้เห็นบ่อยๆก็ตอนอยู่กับเด็ก แล้วจะยิ่งเห็นได้บ่อยมากขึ้นตอนที่ลูเซียนอยู่กับเด็กคนหนึ่ง พูดแบบง่ายๆก็คือบางทีลูเซียนเองก็ทำตัวเหมือนพี่ชายเลยล่ะ!

แม้ตัวเขาจะเป็นผู้ครองพลังแห่งอัคคี

ทว่าจิตใจของเขานั้นกลับนิ่งสงบดุจธารน้ำเย็น

     เมื่อขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ครองพลังแห่งอัคคี ใครหลายๆคนก็อาจจะจินตนาการไว้ว่าเจ้าของพลังนี้คงหนีไม่พ้นเด็กหนุ่มรึเด็กสาวที่มีเลือดร้อนและของขึ้นง่ายเหมือนกับน้ำเดือดที่วางเอาไว้บนเตา ทว่าตรรกะเหล่านั้นก็ใช้กับผู้ชายแบบลูเซียนไม่ได้เหมือนอย่างเคย.. อย่างที่ว่า ถึงเขาจะถือครองพลังอัคคีแต่จิตใจของเขากลับนิ่งสงบดุจธารน้ำเฉื่อยที่กำลังไหลไปตามกระแส การที่เขาใจเย็นเป็นน้ำแบบนี้ทำให้การปรามอารมณ์เดือดของคนอื่นได้อย่างไม่ยากเย็น.. ทว่าเขาไม่ยอมทำดีๆ(?)นี่สิ ปัญหาก็คือลูเซียนมักจะชอบพูดเย้าแหย่ให้อารมร์คู่สนทนาเดือดขึ้นอีกขั้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดือดจนพอใจแล้วถึงจะยอมเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่กว่าจะพูดห้ามปรามได้ก็เล่นเอาคนที่กำลังมองเหตุการณ์นั้นอยู่เสียววาบไปตามๆกัน

หากมีเรื่องที่ทำให้เขาต้องตอบโต้ เขาก็จะเถียงกลับไปประโยคต่อประโยค

หากมีเรื่องให้บ่นเมื่อไร ก็จะบ่นเสียจนคนฟังหน่ายใจ

     ลูเซียนเป็นคนปากไว.. หากมีเรื่องที่ทำให้เขาของขึ้นแล้วโดนต่อว่าไม่หยุดเขาก็จะเถียงกลับไปคำต่อคำ ประโยคต่อประโยค เมื่อสิ้นประโยคของคู่สนทนาที่ทำให้อารมณ์เขาเดือดลูเซียนก็จะโต้กลับไปโดยไม่รีรอให้อีกฝ่ายได้พูดต่อ( ถึงอีกคนจะยังพูดไม่ตบ แต่เว้นช่วงเมื่อไหร่เขาก็จะเถียงกลับไปแน่ๆ.. ) เรียกได้ว่าเป็นบุคคลประเภทเถียงคำไม่ตกฟาก ถ้าเขาหรืออีกฝ่ายไม่เหนื่อยไปซะก่อนก็คงนั่งเถียงกันทั้งวัน.. ประเด็นอยู่ที่ลูเซียนมักจะเถียงกลับไปด้วยหน้าตายิ้มๆเหมือนปกติแต่น้ำเสียงเย็นเฉียบนี่แหหละที่ผิดปกติ แล้วตัดมาอีกฟาก ถ้าเขากลายเป็นคนบ่นเองเขาก็จะบ่น บ่น และ บ่น.. บ่นจนคนฟังหาช่องว่างโต้ตอบไม่ได้ทำได้แค่นั่งฟังอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว และจะไม่ได้ตอบอะไรจนกว่าเขาจะเงียบไปหรือถามว่าเข้าใจมั้ยนั่นแหละ พออีกคนตอบเมื่อไหร่ก็จะยิ้มเหมือนพอใจแล้วลูบหัวอีกคน( ถึงเขาจะเตี้ยกว่าเขาก็จะทำ-- )

รอยยิ้มบนใบหน้าก็มิต่างอะไรจากหน้ากากลวงโลก

สุดท้ายแล้วก็ต้องมีสลายไป.. แต่ว่าวันใดเล่าที่หน้ากากนั้นจะหายไป?

     ทุกคนอาจจะมองเห็นว่าลูเซียนนั้นดูเป็นคนที่อารมณ์ดีและยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา ทว่าก็อย่างที่ได้บอกไว้เมื่อตอนต้น... รอยยิ้มของเขาก็เป็นเหมือนกับหน้ากากที่คอยปกปิดความคิดและความรู้สึกทุกอย่างเอาไว้ ไม่เคยมีใครมองออกว่าลูเซียนนั้นกำลังคิดหรือว่ารู้สึกอะไรกันแน่ นอกจากหน้ากากนั่นจะคอยปิดซ่อนความคิดของเขาแล้ว มันยังเป็นหน้ากากที่ช่วยซ่อน ไม่สิ.. อาจจะเป็นหน้ากากที่ลบความอ่อนแอและจุดอ่อนทางอารมณ์ความรู้สึกของเขาออกไปทั้งหมด ที่ใช้คำว่า ' อาจจะ ' และ ' ลบ ' ก็เป็นเพราะว่าลูเซียนนั้นไม่เคยแสดงท่าทางอ่อนแอหรือเสียน้ำตาต่อหน้าใครเลย แต่ก็อย่างว่า.. ไม่ว่าจะเป็นหน้ากากใบไหนก็ต้องมีสักวันที่แตกสลาย แล้วหน้ากากของลูเซียนล่ะ? มันจะแตกสลายวันไหนกันแน่?

ประวัติ :: 

     ตั้งแต่ที่ ' ลูเซียน แอนเดรียน่า ' จำความได้.. เขาก็ไม่เคยเห็นหน้าตาพ่อ-แม่ของตนเองเลย เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพวกท่านมีชื่อว่าอะไร สิ่งที่เขารู้มีเพียงแค่ตัวเขานั้นเติบโตมาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า และถูกคุณผู้หญิงเจ้าของสถานรับเลี้ยงแห่งนั้นตั้งชื่อให้ว่า ' ลูเซียน ' แต่ก่อนเขาเองก็ยังเป็นเด็กที่มีนิสัยธรรมดาๆไม่ได้โดดเด่นกว่าใครเขา ลูเซียนเคยเป็นเด็กผู้ชายที่มีนิสัยอ่อนโยนมาก่อนและเป็นที่รักใคร่ของผู้ใหญ่

แต่ว่าเหตุการณ์เหล่านั้นก็เปรียบได้กับทะเลที่เงียบสงบ.. ผืนทะเลก่อนพายุลูกใหญ่จะโหมเข้ามา




ชีวิตประจำวันของลูเซียนในขณะนั้นก็ดูเหมือนเด็กปกติทั่วไป สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นไม่ได้มีขนาดใหญ่นัก.. และคุณผู้หญิงเจ้าของสถานที่แห่งนั้นก็ไม่ได้มีฐานะยากจนจึงมีงบจ้างครูมาสอนเด็กๆให้มีความรู้ดูแลตนเอง ลูเซียนสนิทกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุน้อยกว่าเขาประมาณ 2 ปี ความสัมพันธ์กับเขาและเธอนั้นเปรียบเหมือนกับพี่น้องร่วมสายเลือด ทั้งที่ทั้งคู่ต่างก็เป็นเด็กไร้ที่ไปที่คุณผู้หญิงรับมาดูแลทั้งนั้น


ลูเซียนและคนอื่นๆในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนั้นต่างก็ใช้ชีวิตกันตามปกติ จนกระทั่งคืนนึงได้เกิดเหตุโศกนาฎกรรมขึ้น.. มันกลายเป็นสิ่งทีฝังใจลูเซียนและเป็นเรื่องที่เขาจะไม่มีวันลืมแน่ๆ


     คืนหนึ่ง.. หลังจากลูเซียนที่เป็นเหมือนพี่ใหญ่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้พาทุกคนเข้านอนแล้วตนก็กำลังจะไปนอนตาม เขาได้กลิ่นของบางสิ่งที่กำลังลุกไหม้... ลูเซียนเกิดใจไม่ดีถึงได้เดินหาต้นตอของกลิ่นไหม้นั่น จนเขาพบว่ามันเป็นห้องของคุณผู้หญิงเจ้าของสถานที่แห่งนี้ คุณผู้หญิงคนนั้นหนีออกมาได้แล้วถึงได้บอกให้ลูเซียนไปปลุกเด็กคนอื่นเพราะไฟมันเริ่มลามเร็วขึ้นทุกที


เขาทำตามที่คุณผู้หญิงคนนั้นบอก ลูเซียนรีบไปปลุกเด็กทุกคนแล้วบอกให้หนีออกไปข้างนอกเพราะเกิดเหตุไฟไหม้.. แต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือห้องของเด็กผู้หญิงที่เป็นน้องสาวของเขากลับเป็นห้องที่อยู่ด้านในสุด เขาถึงได้ไปเจอเธอเป็นคนสุดท้าย เรื่องใหญ่ก็คือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้เองก็เริ่มจะพังลงมาแล้ว น้องสาวนอดสายเลือดของเขากำลังถูกเปลวเพลิงเหล่านั้นล้อมไว้.. ตัวเขาเองก็เช่นกัน


     ลูเซียนพยายามวิ่งฝ่ากลุ่มเพลิงไปช่วยเธอแต่ว่าเขาก็ยังช้าเกินไป.. เด็กสาวคนนั้นถูกเปลวเพลิงที่กำลังลุกโชนเผาร่างจนเกิดรอยแผลไฟไหม้น่ารังเกียจ ลูเซียนทำได้แค่ยืนมองภาพนั้นอย่างไม่เขื่อสายตา.. ตอนนี้สิ่งที่อยู่ในหัวคือเขาต้องการให้เปลวเพลิงเหล่านั้นหายไป ไม่ก็เคลื่อนตัวไปที่อื่น..


ราวเกิดเหตุอาเพศ จู่ๆเปลวไฟที่กำลังเผาร่างของเด็กสาวคนนั้นทั้งเป็นก็เริ่มอ่อนลงจนกระทั่งมันหายไป.. ลูเซียนจำได้ว่าตอนนั้นเขาตกใจมากแต่ก็ยังวิ่งไปอุ้มน้องสาวของตนออกมาสำเร็จจนได้ สภาพเธอตอนนั้นไม่ต่างจากคนใกล้ตาย ตามเนื้อตัวมีรอยแผบเหวอะหวะจากการถูกไฟไม้


     คุณผู้หญิงเจ้าของสถานรับเลี้ยงเด็กคนนั้นเห็นได้โทรแจ้งเจ้าหน้าที่เรียบร้อยแล้ว ไฟที่กำลังลุกไหม้ถูกดับลงทันทีที่เจ้าหน้าที่มาถึง.. เด็กๆถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดูว่ามีใคนเป็นอะไรรึเปล่า ทว่าสิ่งที่ลูเซียนกำลังคิดถึงในตอนนั้นไม่ใช่เรื่องที่ว่ามีใครเป็นอะไรมั้ย แต่เป็นเรื่องที่ทำไมจู่ๆไฟที่กำลังไหม่ร่างน้องของเขาก็ดับเองต่างหาก


ขณะลูเซียนแอบออกมาหลบอยู่หลังโรงพยาบาลเพื่อทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเขาก็ได้ค้นพบว่าตัวเองมีพลังประหลาด พลังที่ทำให้เขาสรรสร้างและควบคุมเปลวเพลิงได้ดังใจนึก.. ตอนแรกเขาก๋อยากเอาเรื่องนี้ไปบอกให้คุณผู้หญิงรู้ แต่ถ้าบอกไปเธอจะมองว่าเขาเป็นตัวประหลาดรึเปล่านะ?

และนั่น.. คือจุดเริ่มต้นของการสวมหน้ากาก

     ลูเซียนเริ่มหัดโกหกตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นเขามักจะแย้มรอยยิ้มออกมาเพื่อซ่อนคงามคิดและความรู้สึกของตน... เขาและเด็กคนอื่นจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนั้นยังคงอยู่รักษาตัวที่โรงพยาบาล และไม่รู้เพราะเหตุอะไรแพทย์หญิงที่รู้จักกับคุณผู้หญิงถึงรับลูเซียนกับน้องสาวของเขาไปเลี้ยง


แพทย์คนนั้นออกความเห็นว่าเธอแต่งงานนานแล้วแต่ตนดันเป็นคนมีบุตรยาก.. สามีของเธอที่เคยมาเยี่ยมเยียนกันที่โรงพยาบาลเกิดเห็นลูเซียนกับน้องของเขาแล้วเอ็นดูจึงลองถามดูว่าอยากจะไปอยู่ด้วยมั้ย เด็กหนุ่มเห็นเป็นโอกาสดีจึงได้ตอบตกลงไปถึงได้ใช้สกุล ' แอนเดรียน่า ' เช่นในปัจจุบันนี้


     ครอบครัวแอนเดรียน่าก็ดูแลเขาและน้องสาวตามประสาผู้ปกครองที่ดี แต่ทั้งสองก็ไม่ได้มาประคบประหงมอะไรมากนักเพราะหน้าที่การงานที่ยุ่งจนรัดตัว ฐานะทางสังคมที่ทำให้ต้องออกข้างนอกบ่อยๆ และเพราะไม่ต้องการให้ทั้งคู่เป็นเด็กเอาแต่ใจด้วย.. และเพราะการที่ได้ออกงานสังคมกับครอบครัวบ่อยๆ ยิ่งทำให้ลูเซียนปิดความคิดและความรู้สึกเก่งขึ้น รู้ตัวอีกทีก็ถอดหน้ากากไม่ได้ซะแล้วล่ะ


วันหนึ่ง ไม่รู้ว่าบังเอิญรึท่านเทพแห่งโชคชะตาตั้งใจ... แพทย์หญิงแอนเดรียน่าได้นำจดหมายที่ส่งมาถึงเขา ' ลูเซียน แอนเดรียน่า ' มาให้ เมื่อลองอ่านดูก็พบว่ามันเป็นจดหมายจากโรงเรียน เวสอีทเตอร์ .. พอโดนพ่อและแม่บุญธรรมถามว่าจดหมายอะไรก็แกล้งตอบไปว่าเป็นจดหมายเชิญไปเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง โดยไม่ได้บอกว่าเป็นโรงเรียนอะไร แน่นอนว่าลูเซียนตอบตกลง.. เขาอยากรู้นี่นะว่าผู้ครองพลังคนอื่นจะเป็นยังไง และมีพลังแบบไหน

เอาล่ะ..

" อยากรู้จังเลยนะ~ ว่าเป็นโรงเรียนแบบไหน.. :) "

สิ่งที่ชอบ :: 

     - หนังสือ | ว่าไปนั่น.. เวลาว่างเขาชอบอ่านหนังสือนะ แถมบางทีหนังสือใหม่ๆเปิดออกมากลิ่นมันหอมดี เขาอ่านได้ทุกประเภทแหละ เป็นหนังสือก็พอ

     - น้องสาวของเขา | เขาเอ็นดูและเป็นห่วงเธอมาก เรียกได้ว่าทะนุถนอมกันเป็นอย่างดี.. เวลาอยู่ด้วยกันทีไรเขาจะไม่เคยแยกตัวออกจากเธอเลย

     - กาแฟ | กลิ่นหอมๆของมันช่วยทำให้สมองของเขาเบา.. จะว่าไงดี ช่วยให้ผ่อนคลายล่ะมั้ง? ตื่นเช้าทีไรเป็นต้องลุกมาชงกินตลอด อีกอย่างผู้ชายเจ้าเล่ห์กับกาแฟน่ะเป็นเพอร์เฟคต์แมทช์เลยนะ!

สิ่งที่ไม่ชอบ / เกลียด :: 

    - การแกล้งในเรื่องไม่สมควร / การบูลลี่ | สำหรับลูเซียนแล้วเรื่องพวกนี้มันสื่อให้เห็นว่าไร้มารยาท ลูเซียนมักจะมองด้วยสายตาเหยียดๆแต่ใบหน้าประดับยิ้มเหมือนเคย

     - ไฟที่กำลังไหม้อะไรบางอย่าง | เขาไม่ได้ไม่ชอบไฟ แค่ไม่ชอบตอนมันกำลังเผาบางสิ่ง.. มันทำให้เขานึกถึงวันที่น้องเขาโดนไฟคลอก ตอนเห็นก็จะขมวดคิ้วน้อยๆ

     - การถูกบ่น | ขี้เกียจนั่งฟังอ่ะ.. เวลาที่ยังหาช่องเถียงไม่ได้ก็จะกลอกตาเหนื่อยๆ เป็นเชิงว่า ' ปล่อยผมไปที '

     - ขนมที่มีรสชาติหวานจัด | ไม่เอา อย่าเอาเข้ามาใกล้เขา... เขาจะไม่กินมันแน่ๆ เขาเลี่ยน!

สิ่งที่กลัว / แพ้ :: 

     - ขนแมว | ใช่.. คนคูลแบบลูเซียนแพ้ขนแมว! เวลาอยู่ใกล้แมวทีไรคุณชายเราเขาจะเริ่มจามและจะจามไม่หยุดจนกว่าจะเอาแมวออกไปห่างๆเขา

     - ที่แคบ | มีความเป็นไปได้สูงว่าเขาอาจจะเป็นโรค ' คลอสโตรโฟเบีย ( Claustrophobia ) ' เวลาอยู่ในที่แคบๆแล้วหายใจหายคอไม่สะดวกเขาจะเริ่มออกอาการ.. ตอนแรกจะรู้สึกอึดอัด ไปๆมาๆจะเริ่มมือไม้สั่นแล้วเหงื่อซึมแต่ก็ไม่ได้กลัวจนน้ำตาแตก แค่อึดอัดก็เท่านั้น ลูเซียนก็ไม่รู้ว่สทำไมเขากลัว.. แต่รู่ตัวอีกทีก็กลัวแล้วอ่ะ!

ลักษณะการพูด :: 

     ลูเซียนมักจะใช้คำพูดแทนตัวเองว่า ' ผม ' แต่เขาก็ไม่ได้ใช้คำลงท้ายเว้นแต่จะกำลังคุยกับคนที่มีอายุอานามและวุฒิภาวะมากกว่าตนเอง หากคุยกับคนวัยเดียวกันหรือเพื่อนนั้นเขาจะใช้สรรพนามว่า ' นาย / เธอ ' ไม่ก็ใช้การเรียกด้วยชื่อเล่นไปเลย กับคนที่อายุมากกว่าจะเรียกว่า ' คุณ ' และมีการใช้คำลงท้าย.. สำหรับคนที่อายุน้อยกว่านั้นเขาจะเรียกแทนตัวเองว่า ' พี่ ' และถ้าเขาไม่เรียกอีกฝ่ายว่า ' น้อง ' แล้วตามด้วยชื่อ.. เขาก็จะเรียกด้วยชื่อเล่นเฉยๆ

    น้ำเสียงของลูเซียนนั้นไม่ได้เป็นเสียงทุ้มเหมือนผู้ชายคนอื่น เสียงของเขานั้นออกจะเป็นน้ำเสียงประเภทนุ่มนวลและรื่นหูเสียมากกว่า ( CV :: จิ้ม! )

< ปกติ >

     " อยากเป็นเพื่อนกันเหรอ? อืม ผม ลูเซียน แอนเดรียน่า แล้ว.. เธอ/นายล่ะ? " น้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟังที่มาพร้อมจังหวะการพูดสบายหู ใบหน้าประดับยิ้มขับให้เขาเป็นคนที่น่าค้นหา

< ดีใจ >

     " โห..? นี่อุตส่าห์เอามาให้เลยเหรอเนี่ย ขอบคุณนะ " ดวงตาเป็นประกายที่คลี่ลงของลูเซียนแสดงให้เห็นว่าเขากำลังมีความสุข น้ำเสียงของเขาดูจะตื่นเต้นไม่น้อย

< โกรธ >

     " ผมบอกแล้วนะว่าให้ระวังตัว? คิดอะไรอยู่ถึงเอาตัวไปเสี่ยงแบบนั้นน่ะ ฮึ? " หากฟังและมองแบบผิวเผิน สีหน้าและน้ำเสียงของเขาก็ไม่ผิดปกติเลย.. แต่ว่าหากตั้งใจฟังและสังเกตุก็จะรู้สึกได้ว่ารอยยิ้มและน้ำเสียงนั่นเย็นเยียบกว่าเคย

< เสียใจ >

     " ...ไม่เป็นไร พี่อยู่ข้างเธอนะ.. " รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเขากลับเลือนลางกว่าทุกที ดวงตาและน้ำเสียงของเขาโอนอ่อนกว่าเคยและมีความเสียใจแฝงอยู่ลึกๆ

< กลัว >

     " ไม่เป็นไร.. ผม.. ฮ่ะฮ่ะ.. " แม้ใบหน้าจะแย้มยิ้มแต่น้ำเสียงที่สั่นเครือน้อยๆ ประกอบกับเหงื่อเม็ดกาฬบนใบหน้าแสดงให้เห็นว่าเขากำลังรู้สึกกลัว เป็นสีหน้าที่ค่อนข้างหาได้ยากเลยล่ะ..

เพิ่มเติม :: 

     - เหตุผลที่เราเลือกใช้เลขประจำตัวเป็นเลข 680 ก็เพื่อสื่อถึงตำนานของ ' เทวีสุริยา อามาเทราสึ ' ที่เก่าแก่ที่สุดซึ่งตำนานนั้นมีมาตั้งแต่ปี ค.ศ.680

     - เป็นผู้ชายที่ใส่กางเกงขาสั้นแล้วไม่น่าเกลียด.. ดูเข้ากันกับกางเกงขาสั้นแบบประหลาดๆด้วยซ้ำไป

     - ตอนที่โดนรับมาเลี้ยงแรกๆน้องสาวเขาถูกบูลลี่เพราะมีแผลไฟไหม้เต็มตัว และวันต่อมาที่เขารู้เรื่องนี้ ก็ไม่มีใครบูลลี่น้องสาวเขาอีกเลย/...

     - คุณผู้หญิงเจ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคนนั้นเป็นคนญี่ปุ่น ปัจจุบันเธอมีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าใหม่แล้วล่ะ

     - เขาชอบไปเยี่ยมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของคุณผู้หญิงนะ!

     - พยายามหลีกเลี่ยงที่แคบให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้

     - เวลาคุยกับน้องสาวของตัวเองเขาจะลงท้ายว่า ' คะ - ค่ะ '

{ Support Character }

มารีอา แอนเดรียน่า | Maria Andriena ( 15 )

Relationship : น้องสาว| Sister

Status : Alive

" กับหนูน่ะพี่ยังเหมือนเดิม แต่ทำไมพี่ถึงเปลี่ยนไปเวลาอยู่กับคนอื่นล่ะคะ พี่ลูเซียน..? "

ยูเมมุระ อามาโนะ | Yumemura Amano ( 28 )

Relationship : อดีตผู้ปกครอง / เจ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า | Former Parent / Orphanage Owner

Status : Alive

" เด็กคนนั้นน่ะอ่อนโยนมาก.. แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกค่ะ ว่าเขาเป็นแบบนี้เพราะอะไร "

โอฟีเลีย แอนเดรียน่า | Ophelia Andriena ( 32 )

Relationship : แม่บุญธรรม | Stepmother

Status : Alive

" ..ที่ฉันรับลูเซียนมาเลี้ยงก็เพราะเด็กนั่นเหมือนคนที่กำลังหลงทางน่ะสิ พูดกันตรงๆคือ ฉัน.. สงสารเด็กนั่น "

เอลฟอร์ด แอนเดรียน่า | Elford Andriena ( 33 )

Relationship : พ่อบุญธรรม | Stepfather

Status : Alive

" ผมรักลูเซียนเหมือนลูกแท้ๆ.. เขาเป็นเด็กที่เข้มแข็งแต่แน่นอนว่าสักวันเขาก็จะทนแรงกดดันทุกอย่างไม่ไหว "

TALK TO STAR

สวัสดีนะคะ~ เรามีชื่อว่า สตาร์ ค่ะ ผู้ปกครองมีนามว่าอะไรเอ่ย?
:: โย่วๆ ฮารุกะฮาร์ทหรือฮารุกะเองค่า


อา~ ทานข้าวมาหรือยังอะตะเอง
:: ทานแล้วค่า /ปั่นหนุ่มอัคคีรอบดึก..---


เราขอเรียกว่าที่รักได้ไหม? (ถึงตอบไม่ ข้อต่อไปก็เรียกอยู่ดี(?))
:: ได้ค่า ได้ยยย


ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้เหรอที่รัก?
:: คำตอบเดิมค่ะ


แล้วถ้าลูกสาวหรือลูกชายของที่รักไม่ติดนี่จะโกรธเราไหมง่า?
:: โ-- ล้อเล่นค่ะ ไม่โกรธนะะะ


ถ้าหากไม่ติดจริงๆ จะรับกลับบ้านหรือจะให้เป็นตัวละครเสริมในเรื่องดีเอ่ย?
:: คนนี้ขอรับกลับแล้วกันค่ะ wwww


ไหนๆ ขอนิยามของน้องหน่อยสิ
:: ' ปีศาจแห่งโรงอุปรากรและเทวีอามาเทราสึ ' เพราะว่าลูเซียนนั้นมีบุคลิกเป็นชายสวมหน้ากากและลึกลับเหมือนปีศาจแห่งโรงอุปรากร แต่ว่าตัวเขากลับมีรอยยิ้มที่ดูสว่างไสวเหมือนแสงอาทิตย์ของเทพีอามาเทราสึ ประมาณนี้มั้งคะ? หน้ากากในที่นี้ก็แปลประมาณว่าการหลอกลวงนะคะ ไม่ใช่หน้ากากจริงๆ.. แต่สตาร์ซังคงเข้าใจอยู่แล้วล่ะ /หัวเราะ


#ตอนแรกเราพิมพ์เป็นสตาร์ศังค่ะ ขอแชร์ค่ะ ตลก ฮือ55555


แล้วถ้าเกิดน้องจะมีคู่นี่จะเป็นอะไรไหมเอ่ย? เช่น นอมอล หรือ ยาโอยอะไรแบบนี้?
:: ไม่มีปัญหาค่า จะนอร์มอลหรือยาโอยก็ได้ค่ะ แต่ถ้ายาโอยเราอยากให้คู่กับคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าตานี่น่ะค่ะ(?)--


ขอให้โชคดีนะที่รัก~ อยู่กับเราคนนี้ก็ทำตัวสบายๆ เนอะไม่ต้องไปเกร็งหรือเคร่งเครียดอะไรเนอะ
:: รับทราบครับผม!