✓ Home Sweet Home ✓

ลำดับตอนที่ #1 : 「Fic Onmyoji」命運帶來愛 เจ็ดเรื่องราวสองสายใย

 

 

B
E
R
L
I
N
❀

 

I want to be fascinated, by the place where dreams continue- the world
I was drowning, deeper than the sea
Nice to meet you
The one I chased and grabbed is the cruel binary system

I begin to walk

When I think about it, they already passed each other- our world
It's all twisted, the truth and my feelings; it's all painted out
Even though I know it's all in vain, I forced myself to smile,

Even though I'm already hurt

Within the transmitted reality contains happiness but also strength

The reason I can't stop my tears is because my feet hurt, they hurt

The dropped knife, I can't grasp it anymore

Rather than such an ending, I'd rather become bubbles

Disappear, disappear

A P P L I C A T I O N

" บางทีนะ... เราคิดว่าจิตใจของมนุษย์น่ะ เลวร้ายและน่ากลัวกว่าปีศาจซะอีก "

บทบาท :: องเมียวจิผู้ปกป้องเมืองที่ถูกลืมเลือน

ชื่อ - สกุล :: วาตารุ สึบากิ ( วาตารุ = โชคขะตา , สึบากิ = ดอกคาเมลเลีย โดยรวมคำแปลก็จะออกมาประมาณว่า โชคชะตาของดอกคาเมลเลีย )

อายุ :: 421 ปี

สัญชาติ :: ญี่ปุ่น

ลักษณะภายนอก :: 

     หญิงงามผู้มีใบหน้าค่าตาคล้ายคลึงกับองเมียวจิแห่งเมืองหลวงอย่าง อาเบะ โนะ เซย์เมย์...แต่ก็แค่คล้ายคลึงเท่านั้น มิได้ดูเหมือนกับองเมียวจิผู้นั้นไปเสียหมดทุกอย่าง ใบหน้างามไร้รอยยิ้มถูกล้อมกรอบเอาไว้ด้วยเส้นผมสีซีดเซียวราวแสงทินกรยามรุ่งสาง แต่จะสวยงามราวแสงของตะวันยามถูกแสงสาดทับ เส้นผมยาวสยายถูกถักเป็นเปียพาดไหล่ขวาเอาไว้มิให้ดูยุ่งเหยิงหรือน่ารำคาญ

ดวงตาสีเม็ดทับทิมน้ำงามที่ถูกประดับล้อมเอาไว้ด้วยแพขนตางอนสีเข้ม นัยน์เนตรคู่งามมักจะถูกเติมแต่งเอาไว้ด้วยความสุขุมและความไม่ไว้เนื้อเชื่อใจผู้อื่นอย่างเห็นได้ชัด คิ้วเรียวสวยหากแต่บริเวณหางคิ้วกลับตกลงถูกวางประดับเอาไว้บนใบหน้า จมูกโด่งรั้นขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากเล็กสีลูกท้อมักจะอยู่ในสภาพเม้มแน่นเป็นเส้นตรงราวกำลังขบคิดบางอย่าง

     ผิวกายขาวเนียนละเอียดให้ความรู้สึกเนียนนุ่มทุกครั้งเมื่อสัมผัส หากแต่สิ่งที่ได้รับเป็นการตอบแทนจากการหลับใหลไปนับร้อยปีคือความเย็นชืดราวน้ำทะเลหาใช่ผิวกายอุ่นดั่งหญิงอื่น ในส่วนร่างกายนั้นไร้ซึ่งรอยตำหนิอย่างน่าอิจฉา ทว่าก็มิได้ดูโดดเด่นกว่าใครๆเขาเพราะเสื้อผ้าที่สวมใส่เป็นประจำก็ปกปิดรูปร่างของตนอยู่แล้ว

ส่วนสูงอยู่ราวๆ163เซนติเมตร ซึ่งเมื่อเทียบกับอายุอานามแล้วดูจะต่ำกว่ามาตราฐานไปสักหน่อย.. น้ำหนักนั้นอยู่ที่46กิโลกรัม

ลักษณะนิสัย :: 

     องเมียวจิหญิงใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ขัดกับอายุอานามที่ปาไปเกือบห้าร้อยปีเห็นจะได้... ลักษณะท่าทางและนิสัยที่แสดงออกมาให้เห็นเป็นส่วนมากมักจะมีความสุขุมเสมอ ใบหน้าเรียบเฉยไร้การประดับยิ้มให้ความรู้สึกนิ่งสงบและดูเป็นผู้ใหญ่ การพูดจาแบบตรงไปตรงมาสื่อให้เห็นถึงความเด็ดขาดไร้ซึ่งความลังเลของนาง

เป็นหญิงสาวผู้ที่มีจิตใจแน่วแน่และยึดมั่นในสิ่งที่ตนพูดเอาไว้เสมอ ดวงจิตอันกล้าแกร่งของนางทำให้นางเป็นผู้ที่มิหวั่นไหวต่อคำหว่านล้อมใด.. สึบากินั้นมีความต้องการเรียกร้องสิทธิความเป็นธรรมอยู่ในส่วนลึกของจิตใจอันเนื่องมาจากอดีตที่นางโดนรุมใส่ร้ายโดยมิอาจโต้เถียงได้

     ความไว้เนื้อเชื่อใจของเธอที่มีต่อมนุษย์ได้ถูกทำลายไปเสียจนหมดสิ้น... ในสายตาของสึบากิบัดนี้มนุษย์ที่นางเคยไว้ใจก็น่ารังเกียจมิต่างจากปีศาจร้ายไร้อารยธรรม แต่เผลอๆในสายตาของเธอ...ปีศาจบางตนอาจจะน่าไว้ใจมากกว่ามนุษย์ด้วยซ้ำ

ทว่าการหลับใหลไปนานนับร้อยปีก็ทำให้เรื่องที่นางไม่รู้และเรื่องที่เปลี่ยนแปลงไปเกิดขึ้นเยอะไปหมด เวลาเห็นอะไรที่ไม่คุ้นตาเธอก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยที่แสดงสีหน้าอื่นไม่เป็น.. ดวงตาสีทับทิมเม็ดนั้นมักจะเป็นประกายเสมอเวลาเห็นบางสิ่งที่แปลกใหม่

     และภายใต้ท่าทางสุขุมนั้นก็มีด้านที่โอนอ่อนถูกซ่อนเอาไว้ สึบากิเองก็มีด้านที่อ่อนหวานและนุ่มนวลเหมือนสตรีอื่น..ทว่ามันก็ไม่ได้ถูกแสดงออกมาให้เห็นบ่อยนัก

และนอกจากหน้าตาแล้ว นางยังถูกบอกว่ามีนิสัยบางส่วนคล้าย อาเบะ โนะ เซย์เมย.. จนตอนนี้เธอก็อยากรู้เสียจริงว่าองเมียวจิผู้เลื่องชื่อคนนี้จะคล้ายกับเธอสักแค่ไหนกันเชียว

ประวัติ :: 

     " อดีตของเรามิได้น่าฟังขนาดนั้นหรอก.. " องเมียวจิผู้ถูกลืมเลือนมักกล่าวเช่นนี้เสมอ

     เวลาที่ผ่านมานับร้อยปีทำให้เรื่องอดีตที่อยู่ในความทรงจำของนางเลือนลางไปทุกทีๆ.. ที่สึบากิพอจะจำได้ก็อาจจะมิได้ละเอียดมากนัก

ที่พอจำได้ก็คือเรื่องในวัยเยาว์เพียงเล็กน้อยที่อยู่ในหัว.. เมื่อจำความได้สิ่งแรกที่รู้ในวัยละอ่อนคือเธอลืมตามาอยู่ภายในถ้ำที่มืดมิด เธอจำอะไรไม่ได้เลย... เธอจำไม่ได้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เธอจำไม่ได้ว่าตัวเองชื่ออะไร จำไม่ได้กระทั่งเรื่องของบิดาและมารดา ความกลัวที่กัดกินจิตใจทำให้เด็กน้อยน้องไห้จ้า

แต่วันหนึ่งปากถ้ำก็ได้เปิดออกพร้อมกับชายวัยกลางคนรูปงามคนหนึ่งที่พาเธอไปเลี้ยงดู เขาตั้งชื่อให้เธอว่า' วาตารุ สึบากิ '.. ชีวิตของเธอที่ถูกเลี้ยงดูโดยชายที่เป็นเหมือนบิดาแท้ๆนั้นมีความสุขดี จนกระทั่งวันหนึ่งเขาหายตัวไป

     สึบากิลงมาจากเขามิคามิอย่างไร้จุดหมายและเดินทางเข้าไปในเมืองหลวง เด็กสาวตัวน้อยได้ฝากตัวเป็นศิษย์ขององเมียวจิท่านหนึ่ง.. ด้วยพรสวรรค์ที่โดดเด่น สึบากิได้กลายเป็นองเมียวจิผู้ปกป้องเมืองหลวงและเธอยังได้รู้ความจริงอีกอย่างที่ว่า ชายที่เคยดูแลเธอมาตลอดนั้นคือโอมุคาเดะ...ปีศาจตะขาบยักษ์ที่จำแลงกายเป็นชายวัยกลางคน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอเกลียดเขาเลย

สึบากิถูกยอมรับโดยนายหญิงแห่งยมโลกอย่าง เอ็นมะ ให้กลายเป็นผู้ปกป้องแดนคนตายและคนเป็น.. แต่โชคร้ายที่สึบากิถูกใส่ร้ายโดยองเมียวจิคนอื่นๆว่าเป็นปีศาจ เธอถูกรุมใส่ร้าย..ไม่ว่าคำพูดใดก็ไม่อาจทำให้ตนหลุดพ้นจากข้อกล่าวหาได้

ด้วยการตัดสินที่ฟังเพียงคำครหาจากข้างมากอย่างไร้ความเป็นธรรมทำให้สึบากิหลับไหลอยู่ ณ ศาลเจ้าร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่บนภูเขาที่ห่างไกลจากเฮอังเคียว...

     เวลานับร้อยปีนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วราวคำโป้ปด ...วาตารุ สึบากิ... องเมียวจิผู้ปกป้องเมืองที่ถูกลืมเลือนได้ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกคราหนึ่ง

ลักษณะการพูด :: 

เสียงของสึบากินั้นหวานใสราวกับเสียงของเด็กสาวแต่กลับเรียบเฉยไร้การแสดงออกทางอารมณ์ วิธีการพูดจาของนางนั้นมักจะตรงไปตรงมาเสมอ

เธอมักจะเรียกแทนตัวเองว่า' เรา ' การเรียกคนอื่นนั้นส่วนใหญ่มักจะเปบี่นนไปตามความรู้สึก

" เราคิดว่าบางที.. มนุษย์ก็มีจิตใจเลวร้ายมิต่างจากปีศาจไร้อารยธรรม " ปกติสึบากิมักจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง หน้าตาไม่แสดงซึ่งความรู้สึกใด

" ..ขออภัย เมื่อกี้ท่านพูดว่าอะไรงั้นหรือ? " ยามเมื่อสงสัยเรียวคิ้วจะเลิกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีทับทิมจะช้อนมองด้วยความสงสัยหากอีกฝ่ายสูงกว่า

" มนุษย์นั้นช่างน่ารังเกียจ.. จิตใจที่มีแต่ความอิจฉาริษยา ดีแต่จะถีบตนเองขึ้นไปยังจุดสูงสุดโดยมิสนผู้อื่น.. " ยามเมื่ออารมณ์ตกสู่จุดที่ใกล้คำว่าโมโหคิ้วจะขมวดเข้าหากัน น้ำเสียงแข็งกร้าวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

" ท่านนี่... มีตาหามีแววไม่เสียจริง " ยามรู้สึกขบขันหรือมีความสุขมุมปากจะยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาหยีลงด้วยความชอบใจ

" ...เราขอโทษ ยามนี้เราพลาดเอง.. ขอโทษที่ทำให้ท่านเจ็บตัว... " น้ำเสียงเรียบนิ่งในยามนี้กลับโอนอ่อนลง ความรู้สึกผิดโถมใส่นางเต็มประตู

" ขอร้อง.. อย่าทิ้งเรานะ.. สัญญากับเราสิว่าท่านจะไม่ทิ้งเรา..! " น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความหวาผวา ร่างกายสั่นเทาราวลูกนกตกน้ำ

สิ่งที่ชอบ :: 

- สถานที่ที่ให้ความรู้สึกสงบ ( เธอไม่ชอบความวุ่นวายเท่าไหร่ และการอยู่ในที่เงียบๆก็ช่วยให้เธอผ่อนคลายได้ดี )

- กู่เจิง ( สึบากิชอบเสียงของมัน เวลาได้ยินเสียงดนตรีนั่นมันช่วยให้จิตใจของเธอสงบลง )

- ฤดูใบไม้ผลิ ( กลิ่นหอมอ่อนๆของแมกไม้ที่ผลิดอกอวดโฉมและสายลมที่พัดผ่านมาตามฤดู มันเป็นสิ่งที่ช่วยให้รู้สึกดี ไม่คิดเช่นนั้นหรือ? )

สิ่งที่ไม่ชอบ :: 

- ความวุ่นวาย ( มันทำให้เธอปวดหัว.. เธอไม่ชอบสถานที่ที่มีเสียงดังโหวกเหวกอย่างในงานสังสรรค์ หรือเทศกาล )

- มนุษย์ ( เพราะอดีตที่ถูกใส่ร้ายโดยมนุษย์ด้วยกันเอง ทำให้เธอเกลียด... เกลียดมนุษย์เข้ากระดูกดำ )

- ทะเล ( เธอไม่ชอบเพราะมันเย็น.. มันเย็นเหมือนร่างกายของเธอตอนนี้ เย็นจนน่าใจหาย )

- ขนมหรืออาหารที่มีรสหวานเกินไป ( แม้เธอจะไม่เรื่องมากเรื่องอาหาร แต่ของที่หวานเกินมันก็ทำให้เธอรู้สึกเลี่ยน )

สิ่งที่กลัว :: 

- ร่างกายของตัวเอง ( สิ่งที่เธอกลัวความเย็นจากร่างของตนเอง ความเย็นนั้นราวกับเป็นเครื่องย้ำเตือนว่าเธอควรจากโลกนี้ไปได้แล้ว )

- ที่มืดและคับแคบ ( อย่างในถ้ำเป็นต้น.. เหตุเป็นจากในอดีตที่รู้ตัวอีกทีก็ลืมตาขึ้นมาในถ้ำที่มืดมิดเสียแล้ว ความกลัวในวัยเด็กยังคงฝังลึกอยู่ในใจ )

- การถูกทอดทิ้ง ( เพราะในอดีตเธอไม่อาจจำได้เลยว่าทำไมเธอถึงไปติดอยู่ในถ้ำแห่งนั้น เมื่อโตขึ้นก็พาลคิดไปต่างๆว่าตนถูกบิดามารดาทอดทิ้ง กลายเป็นบาดแผลและความกลัวที่ฝังอยู่ในใจ )

งานอดิเรก :: 

- เล่นกู่เจิงเมื่อมีโอกาสหรือเวลาว่าง ( อย่างที่บอกว่าเสียงกู่เจิงทำให้จิตใจของเธอสงบ เพราะงั้นคงไม่มีอะไรดีกว่าการบรรเลงมันด้วยตัวเอง )

- แวะเวียนไปสักการะบูชาศาลเจ้าต่างๆ ( มันช่วยให้เธอรู้สงบได้ไม่มากก็น้อย )

- นั่งนึกถึงเรื่องอะไรไปเรื่อยเปื่อย ( แน่นอนว่าต้องไม่ใช่เรื่องเครียดๆ ภาพในอดีตที่น่าคิดถึงทำให้เธออมยิ้มได้เสมอ )

เพิ่มเติม :: 

- แม้จะหลับใหลไปเป็นเวลานับร้อยปี แต่พรสวรรค์ด้านองเมียวโดและการควบคุมชิกิงามิของเธอมิได้อ่อนด้อยลงไปเลย

- มีจุดอ่อนไหวอยู่ที่บริเวณแผ่นหลัง เพราะงั้นเลยสวมเสื้อผ้าหลายชั้นอยู่เกือบตลอด.. เว้นแต่ฤดูร้อนที่จะสวมแค่ยูกาตะแล้วนำฮาโอริมาใส่ทับอีกที

- มีนิสัยเสียคือชอบยกมือขึ้นมากัดเล็บเวลากำลังคิดมากเกี่ยวกับเรื่องใดเรื่องหนึ่ง

- แม้เธอจะไม่ค่อยชอบปีศาจสักเท่าไหร่แต่โอมุคาเดะนั้นเป็นข้อยกเว้น เขาเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่ยังเล็กทำให้เธอมีชีวิตรอดจนถึงทุกวันนี้

T A L K

สวัสดีค่ะ!ท่านผู้ปกครอง เรามีชื่อว่า ซือเค่อหรือในชื่อเก่าที่ชื่อว่า เซบ ไม่ทราบว่าท่านผู้ปกครองมีชื่อว่าอะไรหรือคะ?

:: ฮารุกะฮาร์ท หรือ นามปากกาเลดี้นามิดะค่ะ!

ต้องของอภัยอย่างมากหากท่านเป็นหนึ่งในคนที่ติดตามเรื่องMystic Messengerที่เราเคยเปิดรับสมัครแล้วลบออกไป เพราะเรารู้สึกว่าคนส่งมันน้อยมากกกก บวกกับความขี้เกียจเล็กๆ(?)

:: ฮา เราไม่ได้ติดตามแต่เราเข้าใจนะคะว่าความขี้เกียจเป็นยังไง เพราะเราก็เคยเป็---

เหตุใดท่านจึงส่งลูกสาวมาให้ไรท์ยำ(?)เล่นคะ?

:: เราาอยากให้ออริติดนิยายที่คนอื่นแต่งบ้างน่ะค่ะ อีกอย่างภาษาของคุณซือเค่อดูน่าอ่านด้วย✨✨

ไรท์ยอมรับเลยว่าไรท์ชอบดอง หากว่างก็จะแต่งไปเรื่อยๆ บางครั้งก็หายหน้าไปเลยยยย(?) บวกกับภาษาแนวจีนโบราณมันค่อนข้างดูดพลังงานไรท์หนักมาด้วย

:: ไม่เป็นอะไรนะคะ เราก็เป็นแบบคุณซือเค่อ--- เราเข้าใจว่าการดองเป็นเรื่องปกติและพวกสำนวนกับภาษาก็ค่อนข้างยาก เพราะฉะนั้นก็สู้ๆนะคะ!

หากลูกสาวของท่านไม่ติด ท่านจะเผาบ้านไรท์ไหม---

:: ไม่หรอกค่ะ ฮาาา อาจจะแอบเสียใจนิดหน่อย

ท่านอวยอยากให้ลูกสาวคู่กับใครเป็นพิเศษไหมคะ?

:: พ่อเร็นค่ะ!(?) เราชอบผู้ชายยาซาชี่แบบพ่อเร็นมากเลย ใจเราบางมากๆ/////

ขอบพระคุณมากค่ะที่ส่งลูกสาวมาให้เรา! เราจะพยายามแต่งออกมาให้ได้ดีที่สุดเลยค่ะ!

:: รับทราบค่ะ! สู้ๆนะคะคุณซือเค่อ!