นิยาย Dek-D
อ่านแบบไม่มีโฆษณาที่แอปนิยาย Dek-D
Folding Hills เมืองใต้หุบสลับลาน
“เด็กหญิงที่เดินตามรอยเสียงพับกระดาษ จนพลัดเข้าไปในเมืองที่ซ้อนอยู่ในช่องว่างของภูเขา”
ผู้เข้าชมรวม
18
ผู้เข้าชมเดือนนี้
18
ผู้เข้าชมรวม
18
หมวด : ผจญภัย
อัปเดตล่าสุด : 3 ก.ค. 68 / 13:35 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณเคยเผลอวิ่งตามสิ่งเล็กน้อยไหม — เล็กเสียจนดูเหมือนไม่มีความหมาย — แล้วพบว่าตัวเองหลุดเข้าไปยังสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จัก?
เด็กหญิงเงียบ ๆ ชื่อ มณฑา ทำหล่นนกกระดาษตัวเล็กลงในรอยแยกของภูเขาหลังบ้าน เธอเพียงแค่ก้มลงไปเก็บ แต่กลับหลุดเข้าไปยัง “เมืองที่ไม่มีใครตั้งชื่อ” — เมืองซ่อนอยู่ใต้ชั้นหินที่พับซ้อนกันเหมือนกระดาษ
เมืองใต้หุบสลับลาน เป็นสถานที่ซึ่งไม่มีทิศ ไม่มีเสียง ไม่มีใครอธิบายให้คุณเข้าใจได้หมด ที่นั่นมีลานหลากรูปแบบที่เชื่อมต่อกันอย่างไม่มีเหตุผล — ลานวาดที่สื่อสารด้วยภาพแทนเสียง, ลานเปียโนที่คุณต้องเหยียบโน้ตของตัวเองให้ถูกต้องจึงจะเดินหน้าได้, ลานลอยที่ผู้คนกลายเป็นลูกโป่งล่องลอยกลางอากาศ…
และในทุกลาน ผู้มาเยือนต้องพับ “ชีวิตกระดาษ” ของตัวเอง — เป็นรูปร่างใดก็ได้ที่สะท้อนความจริงภายในใจ หากพับผิด คุณอาจจะไม่สามารถกลับออกไปได้อีกเลย
มณฑาไม่ได้เดินคนเดียว เด็กชายลึกลับชื่อ ขลุ่ย เป็นผู้ชี้ทาง ผู้ที่อยู่ที่นี่มานานเกินจำ พวกเขาเดินผ่านลานแล้วลานเล่า เผชิญกฎแปลกประหลาด เรื่องราวที่ไม่อาจตีความด้วยเหตุผล แต่กลับสะกิดบางอย่างในหัวใจให้ชัดเจนขึ้นทุกก้าว
บางครั้ง…การเดินทางที่ดูไม่มีทางออก อาจไม่ใช่การหลงทาง
แต่มันคือวิธีเดียวที่เราจะ เจอสิ่งที่เราไม่เคยมองเห็นในตัวเอง
“เมืองใต้หุบสลับลาน” คือเรื่องเล่าที่ไม่ได้ใช้เงา ไม่พูดถึงแสง แต่จะพาคุณเดินผ่านรูปร่าง ความทรงจำ และเสียงที่ไม่ต้องเปล่งออกมา เพื่อพบความหมายที่ซ่อนอยู่ในความเงียบ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เ็หิื่อมาไม่เยิว่าารพับระาษะนำพาเธอไปไลนานี้
วันนั้นเหมือนวันธรรมา ไม่มีพายุ ไม่มีฝน ไม่มีเหุาร์พิเศษอะไร นอาวามเียบระหว่าเธอับโล เธอนั่พับนระาษอยู่บนหิน้อนให่หลับ้าน เหมือนทุรั้ที่อยาหนีาเสียะโนอพ่อ เสียถอนหายใอแม่ และบทสนทนาที่ไม่เยมีื่อเธออยู่ในนั้น
นระาษัวเล็หล่นามือ ปลิวหายเ้าไปในอหิน เธอลุึ้นโยไม่ลัเลและเินามไป — วามลัเลมัมาเมื่อสายเินว่าะถอยลับไ้แล้ว
อหินนั้นแบแ่ไม่อึอั เย็นแ่ไม่หนาว มารู้สึว่าำลั้าวลึเ้าไปในลำับอบาสิ่ เหมือนำลัเินเ้าสู่ั้นอหนัสือที่มีเนื้อหาแปลประหลาึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อเธอ้าวเท้าสุท้ายผ่าน่อหินแบนั้น… โลเบื้อหน้าเปลี่ยนไป
แทนที่ะเป็นป่าหลับ้าน เธอลับมายืนอยู่บนลานว้าปู้วยระเบื้อสีอ่อน ๆ ที่ยับัวเอเบา ๆ เหมือนแผ่นินหายใ มาไม่ล้ายับทันที เธอสัเเห็นว่า้นไม้ที่ึ้นอยู่รอบ้านั้น มีลำ้นทรสามเหลี่ยม ใบไม้เรียเป็นิแอย่ามีแบบแผน และเหนือหัวเธอือ่อว่าอภูเาสูที่้อนันราวับเล็ปลา ทุอย่าูเหมือนาละรหุ่นนาให่ที่ยับไ้เอโยไม่มีนบัับ
เสียหนึ่ัึ้นา้าน้า
“เธอหล่นเ้ามาเหรอ?”
มาหันไปทันที และพบับเ็ายนหนึ่ นั่อยู่บนโหิน เามีผมสีเหมือนไม้ีที่ไหม้แล้ว และสวมเสื้อผ้าที่เหมือนทำาเศษผ้าหลานิ เาถืออบาอย่าที่แะสลัาไม้ ในนั้นูล้ายุ๊า แ่หามอี ๆ มันำลัยับ
“เราื่อลุ่ย” เาว่า “อยู่ที่นี่มานาน แ่ยัไม่เอใรพับล้อไ้เลย”
มาุน “อะไรนะ?”
“ระาษีวิน่ะ ทุนที่เ้ามา้อพับอะไรบาอย่า แล้วถึะลับไ้” เาพูราวับมันเป็นวามรู้พื้นาน “นส่วนให่พับนบ้า อไม้บ้า มีนพับะเีย้วยนะ แ่ถ้าเธอพับผิ เธอะเินออไม่เอทาลับ”
“ันไม่เ้าใเลยสันิ…”
“็ีแล้ว ะไ้ไม่ทำผิ” ลุ่ยยิ้ม “ามมา เี๋ยวะพาเินลานแร”
—
เมือนี้ไม่มีื่อแบบที่มนุษย์ุ้นเย ไม่มีแผนที่ ไม่มีารแบ่เ้วยำแพหรือถนน แ่มันถูแบ่้วยลาน — พื้นที่รูปทรแปลประหลาที่่อันเป็นั้น ๆ อย่าไร้เหุผล และในแ่ละลาน็มีที่ไม่เหมือนัน
“ห้ามพูในลานวา” ลุ่ยเือน่อนที่พวเาะ้าวเ้าไป “ที่นั่นสื่อสารัน้วยภาพเท่านั้น”
มาอ้าปาะถาม แ่็ถูเาห้ามไว้้วยารี้ไปที่ป้าย้าทาที่เียนไว้ัเน (้วยรูปวา): รูปนพูถูีทับ และมีมือถือพู่ันยื่นออมาแทน
เมื่อ้าวเ้าไป พื้นทั้หมลายเป็นระาษสีาวุ่น มีระานวาวาอยู่ประปราย ทุนที่นั่น — ไม่ว่าะเป็นน หมา หนอน หรือแม้แ่้อนเม — ล้วนถือพู่ันและวาภาพลบนระานเพื่อพูุยัน มาเริ่มลอวาบ้า ทั้ที่ไม่ถนั แ่ลับพบว่าที่นี่ “เ้าใเธอ” โยไม่้ออธิบายอะไรให้มา
“ถ้าะผ่านไปลาน่อไป เธอ้อวาวามทรำแรที่ทำให้รู้ว่าเธออยา ‘อยู่’” ลุ่ยสื่อสาร้วยภาพรูปมือออ ใบหน้าอเ็หิเล็ ๆ ที่ยืนอยู่ลาสนามวาไว้้า ๆ
มาไม่รู้ะวาอะไร เธอวาบ้าน? เปล่า มันว่าเปล่า เธอลอวานระาษัวแรที่เธอพับ? ็ไม่ใ่ เธอไม่รู้เลยว่าวามรู้สึ ‘อยาอยู่’ อเธอมาาไหน
แ่เธอวาภาพแม่ำลัมอูอะไรสัอย่าในทีวี และเธอนั่้า ๆ โยไม่ไ้รับวามสนใ ภาพนั้นูเียบ แ่เ็บ
แล้วภาพถัไปือมืออเธอที่พับระาษเพื่อลืมวามเียบ
เมื่อวาภาพสุท้ายเสร็ ลาน็เลื่อนเปิออ เผยให้เห็นทาไปยัลานถัไป — ลานเปียโน
—
ลานเปียโนไม่ใ่แป้นนรีธรรมา มันือพื้นทาเินที่้อเหยียบามโน้ให้ถู้อ ทุนที่เินผ่าน้อ “เล่นเพลอัวเอ” ถ้าเล่นผิ โน้ะเปลี่ยนเส้นทาอุทันที
ลุ่ยเิน่อน เาเล่นทำนอสนุ ๆ เหมือนเพลล่อมเ็ มาเินามอย่าระวั ไม่รู้ว่าเพลอัวเอวรเป็นแบบไหน เธอลอเินามลุ่ย แ่เสียลับไม่เป็นัหวะเียวัน ทา้านหน้าเริ่มบิเบี้ยว
“อย่าเลียนแบบ!” ลุ่ยะโน “เินามัหวะอเธอ!”
เธอหยุ สูหายใ แล้วลอ้าวแบบที่รู้สึริ ๆ — หนึ่…เว้น…สอ…้า…เร็ว…เหมือนเินในวันฝน
เปียโนเริ่มยับเป็นทาใหม่ — มันพาเธอออมาไ้
—
ในลานที่ห้า ผู้นลายเป็นลูโป่ ร่าายเบาลอยไ้ และ้อผูเือไว้ับสิ่ใสิ่หนึ่เพื่อไม่ให้ปลิวหาย มาเลือผูเือไว้ับลุ่ย แ่เาส่ายหน้า
“เธอ้อเลืออเธอเอ”
เธอไร่รออยู่พัหนึ่ ่อนะมอไปยัระเป๋าอัวเอ ึ่มี “สมุพับระาษ” ที่เธอใ้มาลอ เธอมัเือไว้ับสมุนั้น และลอย่อไปพร้อมรอยยิ้มเล็ ๆ
—
ลานสุท้ายไม่มีื่อ ไม่มีสิ่ในอาระนับไม่ถ้วน ทุบานสะท้อนภาพอมาที่่าันไป — บาบานเป็นมาที่พูเ่ ร่าเริ บาบานเป็นมาที่โรธทุอย่า บาบานไม่มีัวเธออยู่เลย
เธอเินผ่านระแ่ละบานราวับูละรอีวิัวเอ และพบว่าไม่มีระไหนที่เธออยาอยู่้าใน
สุท้ายเธอหยุอยู่หน้าระบานหนึ่ที่ว่าเปล่า แล้ววาสมุระาษลหน้าระ
เาสะท้อนึเผยให้เห็นภาพอ “ล้อส่อทาไล” พับาระาษในสมุเล่มนั้น
มาหยิบล้อึ้นแนบา แล้วภาพทุลานที่ผ่านมา็ายย้อนลับในมุมที่เธอไม่เยเห็น
—
เมื่อเธอเินลับมาถึุเริ่ม้น เธอ็พบว่า่อหินที่เยเป็นทาเ้าไ้หายไปแล้ว
ลุ่ยยืนอยู่้า ๆ มือเาถืออเล่นไม้ัวใหม่ หน้าาล้าย ๆ มา
“เธอทำสำเร็แล้ว” เายิ้ม “ล้อนี่ะ่วยให้เธอมอเห็นอะไรบาอย่าที่ไม่เยเห็น — ไม่ใ่้านอ แ่้าใน”
มายิ้มอบ แ่รู้สึเสียาย
“แล้วเธอล่ะ?” เธอถาม “ะลับไปไหม?”
ลุ่ยส่ายหน้า “เราไม่มีที่ลับไปแล้ว ที่นี่…เ้าใเราีว่า”
เ็หิไม่พูอะไรอี เธอ้มหน้าลแล้วผูริบบิ้นสีเียวอัวเอไว้ที่้อมืออเา
—
เมื่อเธอเินออาหุบ สายลมเย็นหนึ่็พัผ่าน ไม่ไ้หนาว แ่ปลุให้รู้สึว่าเธอยัอยู่
เธอลับถึบ้านโยไม่มีใรรู้ว่าเธอหายไป ทั้หมเหมือนเป็นเพียรึ่นาที
และเมื่อลอหยิบล้อระาษึ้นมาส่อ เธอ็เห็นภาพอเ็นหนึ่นั่พับระาษอยู่ลาลานรูปเปียโน
เายิ้มให้เธอ
แล้ว็หายไป
—
บบริบูร์
ผลงานอื่นๆ ของ UnderUmbrella ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ UnderUmbrella
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น