คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1
เสียสัานาฬิาปลุัึ้นเป็นัหวะ,, มือาวเรียวโผล่พ้นออมาาผ้าห่มสีมพูอ่อนะปบลบนแป้นนาฬิาไ้อย่าแม่นยำ นิ้วมือเรียวยาวสาไปามเรือนผมยาวสีน้ำาลอ่อน ยี้าเล็น้อย่อนะลุึ้นาเียไปอาบน้ำ
หลัาอาบน้ำเสร็แล้ว็เินมาทารีมที่โ๊ะเรื่อแป้ แล้วหยิบเสื้อเิ้าในู้เสื้อผ้ามาสวมใส่าม้วยาเายาวทรพอีสีเ้มและสวมเสื้อสูทสีเียวันับาเ ้วยอาีพแล้วารแ่ัวำเป็น่อารสร้าวามสร้าวามน่าเื่อถือหลัสำรวัวเอเสร็แล้ว
ทนายสาวัวเล็หน้าาน่ารัับรถสปอร์ทสีาวันหรูมาอเทียบท่าที่หน้าสำนัานหมาย
เธอ้าวลารถสำรววามเรียบร้อยอัวเอ่อนะเินเ้าสำนัานรมาที่ลิฟ์
ิ๊ .. เสียลิฟ์ัและหยุั้นที่23 เธอ้าวาออาลิฟ์เินรไปทา้ายมือเือบสุทามุ่หน้าเ้าไปในห้อทำานอัวเอ
….
..
.
ภายใ้ผ้าห่มสีเหลืออ่อนลายลูเป็น้อย สาวผมยาวนอนหลับาพลิ้มอยู่บนที่นอนนุ่มๆ
..
ุวา ื่นไ้แล้ว่ะ สายแล้วนะะ เสียแม่บ้านเาะประูเรียปรรสรอยู่นาน
“ื่นแล้ว้าาาาา” (ปรรสร)
เธอำลััวเียลืมามอไปที่นาฬิาปลุ เมื่อเห็นเวลาัึ้นนที่ำลััวเียอยู่็รีบลุึ้นอาบน้ำแ่ัว
“สายแล้วววว สายแล้ววโนุพ่อุอีแน่ๆทำานวันแร็สายเสียแล้ว” (ปรรสรบ่นับัวเอ)
.
.
หน้าสำนัานหมายมีผู้ายผิวเ้มยืนรอรับรถแล้วับนำไปเ็บที่ลานอรถผู้บริหารปรรไม่ใ่แ่ลูอทนายวามื่อัพ่ออเธอยัเป็นหุ้นส่วนให่และผู้บริหารอสำนัานหมายแห่นี้
พ่ออเธออยาให้เธอมาฝึานับมิรันนัหมายมือหนึ่อสำนัานหมายแห่นี้เธอัำสั่อพ่อไม่ไ้ึมาทำาน้วยวามไม่เ็มใสัเท่าไหร่..
“สาย20นาที 23วินาที ..” เสียอมิรันที่ยืนหันหลัให้ับปรรที่เินเ้ามาในห้ออย่ารีบร้อน
มิรันเป็นนร่อเวลาลอเวลาที่ทำานอยู่ที่สำนัานหมายเธอไม่เยมาสายแม้แ่รั้เียว
“อะไระนานั้นเนี่ย เอ่ออออโทษ่ะพอีรถิมา็เลยสาย” (ปรรสร)
“ุวระมาให้เร็วว่านี้” (มิรัน)หันมามอปรรสร้วยท่าทานิ่และูเย็นา
“ันรู้แล้ว็อโทษไปแล้วไรั้หน้าไม่สายแล้ว่ะุทนายมือหนึ่” (ปรรสร)เริ่มหุหิ
“วันนี้ันะใหุ้เริ่ม้น้วยารอ่านสำนวนีไป่อน” (มิรัน) ส่ระาษสีาวในมือที่มีเป็นปึให้ปรรสร
“โห่ววว อ่านหมนี่เลยเหรอ” (ปรรสร)มอูระาษสีาวที่มีแ่ัวหนัสือเป็นปึในมือมิรัน
“ใ่ ุ้ออ่านหมนี่เลยถ้าไม่อยาทำามที่ันบอุ็ลับไปไ้เลยเี๋ยวันะบอุพ่ออุให้ว่าุไม่อยาทำ” (มิรัน)
“็ไ้.. เอามาสิ” (ปรรสร)
ปรรสรรับเอสารทั้หมมาไว้ในมือแล้วลับไปนั่ที่โ๊ะทำานอัวเอ
..
มิรันนั่ทำานที่โ๊ะทำานอัวเอ เยหน้าึ้นมามอปรรสรที่ำลั้อมอระาษเป็นปึที่เธอให้ไป
“ทำไมัน้อมาทำอะไรแบบนี้้วย” (ปรรสรบ่นับัวเอเบาๆ)
“ถ้าทำไม่ไ้ ็ลับบ้านไปะ” (มิรัน)พูทั้ที่ยั้มหน้าอ่านเอสารในมือ
“นอะไรี้เ๊ะมั” (ปรรสรพูเสีเบา)
“เธอพูอะไรนะ” (มิรัน)
“ป๊าวววว” (ปรร)
ปรรสรนั่อ่านไปเรื่อยๆนอนนี้ใล้เวลาที่ะไ้ลับบ้านแล้วทันเริ่มทยอยันลับเหลือแ่มิรันที่ยันั่ทำานอยู่
“นีุ่ ันลับไ้หรือยั ันหิวแล้ว” (ปรรสร)
“ไ้เธอลับไ้.. แ่พรุ่นี้เธอ้อสรุปสิ่ที่เธออ่านไปทั้หมให้ัน้วยนะ” (มิรัน)
“โห่วววว ันพึ่อ่านไปไ้ไม่เยอะะให้ันสรุปเลยเหรอไม่ให้เวลาันเลยหรือไ” (ปรรสร)
"เธอทำไม่ไ้..?? (มิรัน) เินเ้ามาใล้ปรรรสรเลื่อนใบหน้าเ้ามาใล้ปรรสรยับใบหน้าอเธอออ
“ ะทำอะไร.. ”(ปรรสร)เธอำลัรู้สึว่าหัวใอเธอเ้นรัวไม่เป็นัหวะเธอึลุึ้นาเ้าอี้แล้วถอยออไปอี
มิรันเินเ้ามาใล้อีนปรรสรนเ้าับำแพเธอไม่มีทาไปึหลับาล
“ลับบ้านเถอะ..” (มิรัน)ระิบที่หูอปรรสรเบาๆแล้วำออมาเบาๆ
ปรรสรทำหน้าเสีย
"ทำไมเธอิว่าันะทำอะไรเธอเั้นเหรอ
ปรรสรหมั่นไส้มิรันเหยียบไปที่เท้าอมิรัน้วยแรทั้หมที่มี
“นี่แน่ะแล้ันเหรอ” (ปรรสร)รีบเินออาห้อไป
“โอ้ยยยยยย.. ” (มิรันร้อเสียหล) “นี่เธออ .. ยัยเ็บ้า” (มิรันเอ่ยามหลัปรรสร)
แล้วมิรัน็ำท่าทาอเ็ื้ออย่าปรรสร
“ันะทำยัไับเธอีนะ ยัยัวแสบ” (มิรัน)
.
.
#สวัสีรับฝานิยายใหม่้วยนะรับ
#มาเบาๆสั้นๆให้อยาอ่าน่อนนะรับ
#ะพยายามเียนออมาให้ีที่สุ
#อาะนานๆมาทีนะรับเรื่อนี้
ความคิดเห็น