คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แอไก...อัพรอบเดือน 100%
เฮ้อ....ทนเสียงเรียกร้องของเพื่อนๆ(คนเดียว)ไม่ไหว....มันจี้เช้าจี้เย็นจี้ทั้งที่ยังอยู่อ่างทอง....เหอๆ...ตามจองล้างจองผลาญซะจริง...แต่ก็เอาเหอะ...อัพก็อัพ ดีเหมือนกัน...เดี๋ยวลืมหมด เอาล่ะเข้าเรื่องๆ
“เฮ้อ...เหนื่อยม๊ากมากอะเฟียร่า..แฮ่ก” ฟรอการ์ดบ่นอย่างเหนื่อยพลางทรุดตัวนั่งข้างๆเฟียร่า
“แล้วใครใช้ให้พี่มาวิ่งไล่ผมล่ะ...ผมก็เหนื่อยนะ” เฟียร่าบ่นพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วลุกขึ้น ฉุดฟรอการ์ดให้ลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นปัดผงออกตามเสื้อผ้าของพี่ชายของตน
“ไปหาท่านพ่อกันมั้ย...” ฟรอการ์ดถามขณะที่เฟียร่ากำลังจัดผมเผ้าของเค้าให้เป็นระเบียบ
“เอาสิ...คิดถึงท่านพ่อเหมือนกัน” เฟียร่ายิ้มอย่างอบอุ่นให้กับรอยยิ้มที่สุดแสนจะร่าเริงให้กับพี่ชายของตน ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินทางไปหาผู้นำแห่งเหล่าเอลฟ์....แอไก....
...ชะแว้บไปทางท่านพ่อของเอลฟ์หนุ่มทั้งสอง...(มีคนนึงดูไม่ค่อยหนุ่มเว๊ย)
เอลฟ์หนุ่มดูมีอายุ หากแต่ใบหน้าก็ยังงดงาม จมูกโด่งสัน ดวงตาคมกริบสีมรกตใสฉายแววครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา ปากอิ่มหนาเม้มกันแน่น ผมสีทองสลวยสวมรัดเกล้าสยายพันพาดไปตามพนักพิงของเก้าอี้ตัวงาม เก้าอี้ของกษัตริย์ คิ้วเรียวหนาสีทองขมวดแน่น ไม่มีผู้ใดจะรู้ได้หรอกว่า แอไกคนนี้คิดอะไรอยู่ จนในที่สุดเสียงตระหวาดแข็งกร้าวก็ดังออกมาจากปากอิ่มหนานั้นของแอไก
“ชิชะ!!!!....เจ้าแมงฉาบตัวน้อยตัวนิด...บังอาจมาเดินลอยหน้าลอยตาต่อหน้าข้าอยู่นานสองนาน...ออกไปซ้า!!!!” แอไกตระโกนอย่างหัวเสียสุดๆ(ไอ้เราก็นึกว่าอะไร...แค่น้องแมงฉาบ)
แต่ขณะที่แอไกกำลังไล่น้องฉาบตัวน้อยกระจ้อยร่อยสีดำอยู่นั้น
ตึง!!!!
ประตูศิลาสีขาวสะอาดก็ถูกผลักให้เปิดออก(ใครเปิดฟะแรงควายโคตร)ปรากฏเอลฟ์หนุ่มน้อยที่ทำหน้าจะร้องไห้
“ฟรอการ์ด...เข้ามาสิลูก..เจ้าก็มาด้วยนะเฟียร่า” แอไกหันไปสนใจผู้มาเยือนอย่างยินดี เขี้ยวสวยๆแต่ไม่ยาวเผยให้ผู้มาเยือนได้เห็น
“อะไรของท่านพ่ออะ...เมื่อกี้ท่านเพิ่งไล่ข้าอยู่แหม่บๆ” ฟรอการ์ดทำหน้าเป็นปลาทอง คิ้วเรียวขมวดกันแน่น
“พ่อไล่แมลงสาบเฉยๆนะ...” เอลฟ์ผู้พ่อทำหน้าเหมือนจะอธิบาย แต่มนไม่ช่วยอะไรเลย
“นี่ท่านพ่อเห็นข้าเป็นแมงฉาบหรอ...ชิ...ไปกันเถอะเฟียร่า...” ฟรอการ์ดโกรธจนหน้าแดงก่ำ แล้วเดินไปฉุดแขนของเฟียร่าที่ยืนงงๆอยู่ข้างหลัง
“เอ่อ...ท่านพ่อไม่ได้หมายความอย่างงั้นมั้ง...ใช่มั้ยท่านพ่อ...” เฟียร่าพูดขึ้น ไม่ใช่ว่าเค้าไม่อยากให้เรื่องราวใหญ่โต...แต่เค้าอยากกินน้ำเฉยๆ...ถ้าต้องเดินไปกับฟรอการ์ดอีก....มีหวังได้กลายเป็นหมาลิ้นห้อยแหงมๆ
“จะ...จริง...แหมลูกชายที่น่ารักของพ่อทั้งคนจะไล่ได้ไง” แอไกพูดพลางถลาล่องลอยมาง้อฟรอการ์ดถึงที่
(“หึ...ทีผมละครับ..ท่านพ่อ....ไม่สนใจ...ไม่เหลียวแล...ไม่มีความสำคัญ”) เฟียร่าคิดและยืนมองแอไกเหยียดๆ ก่อนที่จะเข้าไปทักทาย
“สวัสดีครับ...ท่านพ่อ...ไม่ได้เจอกันซะนานนะครับ” เฟียร่ายืนยิ้มเดินเข้าไปหาแอไกที่กำลังกอดคอของฟรอการ์ดอยู่
“อื้ม...ใช่ๆ...ไม่ได้เจอกันตั้งนาน...ไปไงมาไงเนี่ย...” แอไกทักกลับพร้อมด้วยสายตาเหยียดๆ
“...ครับ...ไม่ได้เจอกันนาน...พอดีพี่ฟรอการ์ดจุดธูปอันเชิญมาน่ะครับ” เฟียร่าพูดเย็นๆแล้วแสยะยิ้มอย่างกวนอารมณ์
“อ้อหรอ...แหมๆ...งั้นก็ยินดีต้อนรับน่ะนะ......อย่าก่อเรื่องแล้วกัน...” แอไกพูดขึ้นแล้วแสยะยิ้มกลับ แต่ประโยคสุดท้ายกลับมากระซิบใกล้ๆใบหูเรียวยาวแทน
“พูดอะไรกันน่ะ....ไม่เคยคิดจะบอกกันเลยชิมิ” ฟรอการ์ดตระหวาดเสียงแจ๋นออกมาทันที คิ้วเรียวขมวดแน่น
“ทักทายกันนิดหน่อยน่า...” เฟียร่าหันไปพูดกับพี่ชายของตนเองพร้อมกลับยิ้มอย่างเอ็นดู
“...เฟียร่า....” น้ำเสียงเย็นๆของผู้เป็นมารดาของฟรอการ์ดเอื้อนเอ่ยขึ้น
“..อะอ้าวววว.....แม่ใหญ่ฟีโอลัส..สวัสดีครับ...” เฟียร่ากล่าวยิ้มๆ เหอๆพี่สาวของแม่นี่น้า
“สวัสดีจ้ะ..” รานีฟีโอลัสกล่าวขึ้นมากระตุกยิ้มเล็กน้อยพอเป็นพิธี
“จะทักทายกันอีกนานมะ...พี่น้องเค้าคิดถึงจะคุยกัน..” ฟรอการ์ดพูดออกมาพลางจิปาก
“ โอ๋ๆๆ ฟรอการ์ด พ่อก็คิดถึงลูกน้า~ ทำไมไม่เห็นอยากคุยกับพ่อบ้างเลย” แอไกถลายเข้ามากอดลูกชายสุดที่รักที่พยายามปัดป้องตัวเองอยู่
“ข้าก็คุยกับท่านพ่อทุกวัน เจอหน้ากันทุกวัน ไม่เหมือนเฟียร่านิ่ ไม่ได้เจอกันตั้ง 8 ปี” ฟรอการ์ดพูดแล้วไปยืนข้างๆเฟียร่าพลางเอาแขนพาดไหล่น้องชาย ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ค่อยถึง
“ไปกันเถอะเฟียร่า...อยู่นี่เจ้าพักที่วังข้านะ” ฟรอการ์ดพูดพลางเดินลากเฟียร่าออกไปทางประตูศิลาที่เพิ่งเปิดเข้ามาไม่กี่ชั่วโมง
“นี่...เจ้าสาวพี่หน้าตาเป็นยังไงอะ...” เฟียร่าถามขณะเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องหินอ่อนสีขาว
“ก็...สวย ดุ เท่ ประมาณเนี้ย!!!” ฟรอการ์ดพูดพลางทำหน้าเพ้อฝัน
“นึกภาพไม่ออก...ช่างมันเหอะ...” เฟียร่าพยายามนึกภาพของคนที่จะมาเป็นพี่สะใภ้
“ระหว่างอยู่ที่นี่ เจ้าเปลี่ยนสีผมน่าจะดีกว่านะเฟียร่า....มันเด่นเกินไป” ฟรอการ์ดพูดพลางเดินไปหยิบรัดเกล้า แล้วเดินเอามาให้เฟียร่า
“อืมๆ...” เฟียร่านิ่งซักพักก่อนที่จะสะบัดผมเล็กน้อย ฝุ่นผงสีน้ำเงินดำฟุ้งกระจายไปทั่วก่อนที่จะหายไป บัดนี้ผมของเฟียร่าได้กลายเป็นสีทองไปแล้ว
“โอเค....ไปเที่ยวกันมั้ยเฟียร่า........ไปนอกเมืองอะ...” ฟรอการ์ดวิ่งโล่มาออดอ้อนเฟียร่าที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จ เฟียร่ามองหน้าฟรอการ์ดเล็กน้อย
“เฮ้อ.....ไปก็ได้” ฟรอการ์ดยิ้มอย่างดีใจที่ได้คำตอบตามที่เค้าต้องการ
------------------------------------------------------นอกเมือง ณ แม่น้ำสายหนึ่ง-----------------------------------------------
“ชาติก่อนพี่ต้องปลาปักเป้าแน่ๆเลย...” เฟียร่าพูดพลางหัวเราะกับปฏิกิริยาตอบรับของฟรอการ์ดที่กำลังเล่นน้ำอยู่
“งั้นชาติที่แล้วเจ้าก็เป็นปลาหน้าแหนมอะเดะ...5555555+” เฟียร่าหุบยิ้มอย่างทันทีเพื่อฟรอการ์ดตั้งฉายาให้เค้าใหม่ (“ปลาหน้าแหนมเนี่ยนะ....หน้าตามันเป็นยังไงหว่า”)
“เออใช่....เจอไม่เคยเรียนเวทย์ใช่ปะ....มาๆเดี๋ยวข้าสอนให้...” ฟรอการ์ดพูดพลางวิ่งขึ้นจากน้ำ สภาพเปียกปอนอย่างงั้น จะสอนได้ไงเล่า!!!!
“แต่พี่เปียก จะสอนได้ไงเล่า เดี๋ยวเป็นหวัดล่ะ ท่านพ่อ กับ แม่ใหญ่ ฆ่าผมแน่....ไปกลับเหอะ” เฟียร่าว่าพลางฉุดแขนฟรอการ์ดให้ยืนขึ้น
“เจ้าโง่ว์....เจ้าไม่รู้รึไงว่าข้าถนัดสายอะไร.....หึ.....เปียกแค่นี้ลมพัดก็แห้งแล้ว” (“หวัดแดกอะเดะลมพัดก็แห่งของพี่น่ะ”) เฟียร่าคิด แต่ในขณะนั้นอยู่ดีๆ (หรือไม่ดี) ก็มีลมพัดมาหมุนวนควงสว่านรอบตัวของฟรอการ์ด ซักพักเสื้อของฟรอการ์ดก็แห้ง ฟรอการ์ดยิ้มให้เฟียร่าแบบประมาณว่า ////เชื่อรึยัง////
ความคิดเห็น