มมมมมมม

เนื้อเรื่อง

ทันทีที่มอคค่ากลับถึงบ้าน เจ้าของร่างสูงโปร่งก็เดินโงนเงินไปที่ห้องนอนเหมือนอย่างเคย เมื่อมือเรียวยาวของเขาบิดลูกบิดประตูแล้วเปิดมันออก..เขาก็พบกับชายหนุ่มหูกระต่ายที่สวมแว่น กรอบผมสีขาวช่วยขับให้ใบหน้าของเขาที่คมเข้มดูซอร์ฟลงมาก ชายหนุ่มผู้นั้นกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงของมอคค่าราวกับว่ามันเป็นที่นอนของตนเอง...

ขายาวๆของร่างโปร่งก้าวออกไปเหมือนไม่มั่นคงตรงเข้าไปหาอีกฝ่าย ก่อนที่มือเรียวๆนั้นจะฟาดไปที่หน้าอีกฝ่ายอย่างแรงจนแว่นของเขานั้นกระเด็นหลุดไป...ด้วยแรงฟาดทำให้ชายหนุ่มมึนหัวจนคล้ายอาการแฮงค์หลังจากดื่มสุรา

ร่างโปรงกระโดดขึ้นค่อนอีกฝ่ายก่อนจะจับอีกฝ่ายแยกแขนแยกขาแล้วขึงพืดไว้กับเตียง...เรียกได้ว่า นั่นคือภาพสุดท้ายที่ร่างบนเตียงนั้นจดจำได้

..................................................................................................................................................................

“อ..อืมม ..โอย...ปวดหัว..”  เสียงทุ่มกล่าวบ่นๆด้วยน้ำเสียงอิดโรย อาจจะเพราะถูกฟาดหน้าจนคอหันก็เป็นได้ ดวงตาสีส้มค่อยๆกระพริบถี่ๆ เพื่อปรับโฟกัสให้ชัดเจนในห้องมือๆที่มีโคมไฟสีส้มนวลเปิดอยู่เพียงสองดวง

“ไง..ตื่นแล้วเหรอ...” เสียงทุ้มแต่ไม่เท่ากับของอีกคนดังขึ้น แต่น้ำเสียงออกจะแปล่งๆไปจากปกติที่ชายหนุ่มผมขาวนามว่าเอียนเคยฟัง ทำให้หูกระต่ายสีชมพูอ่อนกระดิกนิดๆด้วยความไม่เคยชิน

ร่างสูงใหญ่ที่ถูกตรึงไว้กับเตียงนั้น พยายามบิดกายไปมาเพื่อให้เป็นอิสระ แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถหลุดออกจากพันธนาการได้

“อะไรกัน...มอค..มัดฉันไว้ทำไมเนี่ย..ไม่เจอกันนานแสดงความคิดถึงกันแบบนี้เหรอจ้ะ ที่รัก” เอียนกล่าวด้วยน้ำเสียงทะเล้นเช่นเคย แต่ผู้ที่ได้ชื่อว่ามอคค่าไม่ได้มีอาการจะเล่นด้วยแต่อย่างใด

ร่างโปร่งเดินเร็วๆตรงเข้ามากระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายอย่างแรง แล้วก็เริ่มออกแรงกระชากอีกจนเสื้อของอีกฝ่ายฉีกออกจากกัน ใบหน้าของกระต่ายหนุ่มที่มีผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังนั้น ดูทมึงทึงจนน่ากลัว

“เฮ้ย!! ทำอะไรน่ะมายเมียยย!!!” กระต่ายหนุ่มผมสีขาวร้องเสียงสูงด้วยความตกใจ กลัวว่าเมียของตนนั้นจะกลายเป็นสามีของตนแทนซะมากกว่า

“เพราะ....เพราะนายคนเดียว...เลย” เสียงราบเรียบกล่าวออกมาอย่างเย็นๆ มือเรียวนั้นได้จัดการกับเสื้อผ้าของตนออกอย่างช้าๆ ทำให้อีกฝ่ายถึงกับดิ้นไปดิ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลน

“ไม่นะ!! ที่รักจะทำอะไร!!!“ พูดไปก็ดิ้นไป แต่ทำไงก็ไม่หลุดซะที จนเชือกที่มัดข้อมือข้อเท้าอยู่นั้นถูไปถูมาจนเป็นรอยแดง

“ฮึก...อ..นายทำให้ฉันกลายเป็นคนแบบนี้...เพราะนาย นายแท้ๆเลย!!” เสียงตระหวาดกร้าว พร้อมกับใบหน้าที่เงยขึ้นให้เห็นชัดเต็มๆตา ว่าดวงตาสีฟ้ากำลังฉ่ำไปด้วยน้ำตา แต่เจ้าตัวก็ไม่ปล่อยให้มันไหลออกมา กับใบหน้าที่แดงก่ำและตัวที่แดงเป็นจ้ำๆ

“ม...ม...มอค...มอคค่า....นี่นาย...เมางั้นเหรอ” เสียงเชิงสะพรึงของเอียนดังขึ้นปะปนกับเสียงสะอื้นของมอคค่าเบาๆ คำตอบที่ได้คือความเงียบ

“....ฮึก...อึก.. อ้ะ!” มือเรียวกำลังสาละวนดึงอะไรบางอย่างออกมาจากช่องทางด้านหลังโดยไม่แคร์กับสายตาของอีกฝ่าย

“น..นั่น...นั่นมัน...!!!” เอียนตกใจมาก เมื่อสิ่งที่เขาเห็นมันคือ ‘ไข่สั่น’ นั่นเอง เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่ามอคค่าจะพกของแบบนี้ ยิ่งใส่ไว้ข้างในยิ่งไม่น่าเป็นไปได้!!

“ทั้งหมด มันก็เพราะนายน่ะแหละ...อึก...นายเปลี่ยนฉัน...ทั้งๆ..ทั้งๆที่ปกติ...ฉันไม่ใช่คนแบบนี้..งือออ” มอคค่าพูดออกมาอย่างงอแง เหมือนกับว่าอาการเมาของเขาทำให้เขาปากตรงกับใจมากขึ้น

“....” เอียนกำลัง...อึ้งกิมกี่...นี่นายอยากให้ฉันกอดงั้นเหรอมอคค่า!!!

“ฉันน่ะ...อยากจะเลิกกับนายให้มันรู้แล้วรู้รอด..เลยล่ะ” เสียงพูดของมอคค่าขาดช่วงเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะขึ้นคร่อมอีกฝ่ายด้วยร่างที่เปลือยเปล่าเสียแล้ว

“พอเจอกัน...นายก็ไม่ค่อยสนใจ....ยิ่งเจอกันน้อยด้วยอยู่แล้ว....รู้มั้ยว่าฉันคิดถึงนายมากขนาดไหน” มอคค่ากล่าวพลางยื่นหน้ามาจนชิดกับใบหน้าอีกฝ่าย แล้วกดจูบอีกฝ่ายเบาๆ เอียนเข้าใจเลยว่า คำพูดคำจาแบบนี้เขาคงไม่ได้ฟังแน่ๆถ้าเกิดมอคค่าไม่เมา

“...ฉันเคยคิดว่า...อยากจะหาคนใหม่...ใครซักคน...ใครซักคนก็ได้ที่จะมาปรนเปรอให้ฉันได้..อึก..” เสียงพูดของมอคค่ายังคงพร่ำพูดไม่หยุดปาก เรียวปากนั้นไล้เลียไปตามแผงอกของฝ่ายที่ถูกจับมัดไปมาเบาๆ เหมือนเป็นการกลั่นแกล้ง

“..แต่พยายามหาเท่าไหร่...มันก็ไม่ใช่....ทำไมต้องเป็นนายกันด้วยนะ ฉันไม่เข้าใจเลย!!” มือเรียวกอบกุมส่วนที่แข็งขืนของร่างใหญ่ข้างใต้ขึ้นจ่อกับปากช่องทางของตน

“!! มอค!! ถ้านายทำตอนนี้ นายจะเจ็...บ!! อ้ะ!!” เสียงร้องห้ามเตือนของเอียนดังขึ้น แต่ไม่ทันแล้ว ร่างโปรงกดสะโพกของตนลงรับท่อนเนื้อของอีกฝ่ายเข้าไปภายในอย่างแรง

“อื้ออ...อ้ะ...อ...อ๊า....อ้ะ..ฉัน..น..รัก...นาย....อ...เอียน” เสียงของมอคค่าดังขึ้นพร้อมกับเสียงหอบหายใจ ก่อนจะกระแทกตัวกับร่างของเอียน3-4ครั้ง แล้วปลดปล่อยออกมา...ร่างโปรงฟุบหลับลงบนแผงอกของเอียน

“..............บ้าเอ้ย!! ทำไมมีแต่นายคนเดียวที่เสร็จล่ะ มอคค่า!!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกอย่างโหยหวนของเอียนดังขึ้น เมื่อตอนนี้เป็นฝ่ายเดียวที่ไม่เสร็จกิจ แถมยังถูกทำค้างๆคาๆโดยที่ไม่ได้ถอดการเชื่อมต่อกับส่วนนั้นของมอคค่าออก เล่นเอาทำให้เอียนแทบคลั่ง แต่...น่าเศร้า....ที่มอคค่ามัดเชือกที่ข้อมือและข้อเท้าของเขา เป็นเงื่อนตาย....

-จบ-