[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นยัยตาตี่ในนิยายสาวน้อยเวทมนตร์

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท - ความหมายของชีวิต...

เมื่ออายุได้ยี่สิบเจ็ด ในช่วงเหมันต์ ผมตระหนักได้ว่าชีวิตไม่เคยเป็นดั่งที่ฝัน

ในสมัยเด็กระหว่างทางกลับบ้านหลังจากสมัครเข้าเรียนอนุบาล รถของครอบครัวก็ชนเข้ากับแท็กซี่ที่คนขับกำลังเมา ผมกับพ่อยังปลอดภัยดี แต่แม่กลับต้องทนอยู่กับบาดแผลที่ขาไปชั่วชีวิต

ช่วงมัธยมต้น เพื่อนคนแรกที่รู้จักกลับบอกเรื่องกระเป๋าเงินของผมให้รุ่นพี่อันธพาล ความสัมพันธ์ของพวกเราขาดสะบั้นตั้งแต่นั้น เมื่อมองกลับไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ผมกลับใช้เวลาทั้งหมดเก็บตัวอยู่แต่ในห้องสมุดเป็นการประท้วงด้วยความไร้เดียงสา เรียนจบไปโดยที่ไม่มีเพื่อนสักคน

ช่วงมัธยมปลาย ผมทำคะแนนได้ดีในการทดสอบ คาดหวังว่าจะได้เข้ามหาวิทยาลัยดัง ๆ ผมยังเห็นรอยยิ้มของพ่อแม่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี แต่วันต่อมาพ่อผมกลับตรวจพบอาการป่วยร้ายแรง 

หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลแล้ว เป็นพ่อผมเสียเองที่ต้องมาค่อยปลอบโยนทั้งครอบครัวจากความเศร้าซึม “ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวทุกอย่างจะดีเอง”

คุณแม่และผมกลับมามีกำลังใจอีกครั้ง และก็เป็นดั่งที่พ่อว่า ครอบครัวของเรากลับมามีความสุขและก้าวเดินต่อไป “การผ่าตัดเป็นไปอย่างราบรื่นครับ และผลของซีทีสแกนไม่มีอะไรผิดปกติ เราจะทำการเฝ้าระวังผู้ป่วยไปอีกสักระยะ”

“ขอบคุณมากค่ะ คุณหมอ” การผ่าตัดพ่อของผมผ่านไปได้ด้วยดี

“แอปเปิ้ลของแม่ฮยอนวูเนี่ยอร่อยที่สุดแล้วล่ะ โฮะโฮะโฮ”

“ขอบคุณที่อุดหนุนครับ ได้โปรดมาใหม่อีกครั้ง” ร้านขายผลไม้ของแม่กลายเป็นที่กล่าวถึงในย่าน ด้วยความใจกว้างและพิถีพิถันในสินค้า

“นี่ ฮยอนวูจำรุ่นพี่ในชมรมได้ใช่ไหม เขาตั้งบริษัทแล้วกำลังต้องการคน ฉันเลยแนะนำนายไป”

“จริงอ่ะ ขอบคุณมากครับพี่” ผมสามารถจบจากมหาวิทยาลัยดังได้ หลังจากกวดวิชาและทำงานพาร์ทไทม์ไปหลายที่ ผมก็ได้นัดสัมภาษณ์จากคำแนะนำของรุ่นพี่ที่รู้จัก

แต่เดือนต่อมากลับเป็นวันที่คุณพ่อจากไป มันกลับเป็นระยะที่สายเกินไปแล้วเมื่อโรคร้ายถูกพบเจอ ถึงแม้การเข้ารับการรักษาทุกครั้งจะเป็นไปได้ด้วยดี แต่หัวใจของพ่อกลับไม่อาจทนรับภาระของการผ่าตัดและผลข้างเคียงของยาเป็นเวลานานได้อีกต่อไป

“…” แผ่นหลังของแม่ยามที่ร้องไห้เสียใจต่อหน้าหลุมศพนั้นไม่อาจรับไหว ความระคายเคืองของเนื้อผ้าสูทที่ยืมมาจากบริษัทฌาปนกิจ กลิ่นไขมันของอาหารที่ทำมาเพื่อเลี้ยงคนเข้าพิธี

เสียงการแจ้งเตือนข้อความที่รุ่นพี่ส่งมายืนยันการยกเลิกนัดสัมภาษณ์ของผม

นัยตาที่แห้งเหือด ไม่อาจสร้างหยาดน้ำตาอีกต่อไป สัมผัสทั้งหมดจากประสาททั้งห้าประดังประเดเข้ามาพร้อมกันเหมือนไม่เป็นความจริง ความหวังในส่วนลึกที่อยากให้ทั้งหมดเป็นแค่ภาพฝันอันห่างไกล

“คุณพ่อ…” 

ไม่กี่เดือนถัดมาหลังจากงานฌาปนกิจของพ่อ

เอี๊ยดด---!

แว๊ปเสียงไฟมาจากอีกแยกของถนน สัมผัสความเจ็บปวดทั่วทั้งร่างกาย ความเหน็บชาค่อยแผ่เข้ามาแทนที่ ลมหายใจแผ่วเบาลงทุกชั่วขณะ กับร่างกายที่แผ่ไปบนพื้นเย็นเฉียบ

ลมหายใจของคนขับรถที่มาตรวจดูผม ภายในนั้นมีแอลกอฮอล์ผสมอยู่ จากนั้นสติผมก็หายไปพร้อมเสียงรถที่เคลื่อนที่ออกห่าง

ความกังวลทั้งหมดของผมอยู่ที่คนเดียว “คุณ..แม่” 

ในคืนที่หนาวเหน็บนั้น ชีวิตแรกของผมก็จบลง

ในวันอันอบอ้าวของฤดูคิมหันต์…ผมก็ได้ตื่นขึ้นอีกครั้งในห้องอันคับแคบ ในฐานะของเด็กสาวผมเงินจากนิยายที่เคยอ่านสมัยเด็ก

ชีวิตมัน…ไม่เคยเป็นดั่งที่คาดไว้จริง ๆ