คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Prologue [ 100 % ]
บทนำ
ฉันเป็นหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเลย แต่แม่ของฉันเคยอยู่ในคฤหาสน์ที่หรูหราของตระกูลอาซึกิ อยากรู้ใช่ไหมค่ะแม่ของฉันไปทำอะไรอยู่ที่นู้น ก็เพราะแม่ของฉันตกหลุมน่ะสิค่ะ อยากรู้หรอ...ว่าตกหลุมรักกับใคร ก็เจ้าของคฤหาสน์ไงค่ะ แม่ของฉันก็เลยยอมทั้งกายและใจมอบให้ผู้ชายคนนั้นคนเดี๋ยวถึงแม้ว่าแม่ของฉันได้เป็นแค่เมียน้อยก็เขาก็ตาม สำหรับฉันแล้วผู้ชายคนนั้นคือซาตานที่ต่ำช้าที่สุด แต่แม่ของฉันเคยบอกว่าอย่าไปเครียดแค้นเขา เพราะเขาคือคนรักของแม่ ไม่หน้าเชื่อเลยว่าความรักมันทำให้คนเป็นแบบนี้ได้ อยากรู้ไหมว่าฉันเกิดมาได้ยังไงและเกิดมาจากใครตามจริงแล้วแม่ของฉันอยู่กับพ่อที่มีฉันออกมา ครอบครัวของเราอยู่อย่างพอเพียงถึงแม้ว่าจะมีหนี้สินที่หล่นหลายที่ติดตระกูลอาซึกิ อยู่หกล้าน แต่ยังไปได้ใช้หนี้พ่อของฉันก็หายตัวไปไหนก็ไม่รู้ แม่ของฉันก็เลยเป็นแม่บ้านไปทำงานในคฤหาสน์นั้นและแม่ก็มีความรักใหม่แล้วไปเป็นเมียน้อยเขา แม่จึงทิ้งฉันไว้คนเดียวแต่ก็มีญาติของแม่ที่มีจิตใจงดงามรับเลี้ยงฉันอยู่อีก ฉันจึงมีชีวิตได้ถึงขนาดนี้ แต่ว่าการที่แม่ทิ้งฉันและไปเป็นเมียน้อยเขามันทำให้หนี้สินลดไปครึ่งหนึ่ง ฉันคิดถูกไหมที่ยังรักแม่อยู่ แต่แล้วหนี้ที่เหลือ ฉันก็ต้องชดใช้ให้หมด พูดถึงแม่ของฉันตอนนี้อยู่โรงพยาบาลบ้าหมอบอกว่าสมองของแม่ถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงแต่ก็ยังจำเรื่องราวได้นิดหน่อย ถึงตอนนี้ฉันก็อายุ 15 ปีแล้ว กำลังศึกษาอยู่ในช่วงชั้น ม.5 ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ จะชดใช้ทุกบาททุกสตางค์ที่แม่กับพ่อฉันยืมแกมาเลยไอ้ตระกูลบ้า >O<!!!!!!!!!!
“ถึงแล้วครับ คฤหาสน์ตระกูลอาซึกิ สี่ร้อยห้าสิบครับ”แท็กซี่
“อ่ะนี้ค่ะ ขอคุณน่ะค่ะ~”^^
ถึงจดได้คฤหาสน์อาซึกิ
“ว้าว....คฤหาสน์ใหญ่มากเลย....แฮะ”OO!!!
ชั้นมองดูจากนอกคฤหาสน์ แล้วไปกดกริ่ง....
กลิ้ง กลิ้ง กลิ้ง
“มาแล้วครับ มาหาใครครับ”คนรับใช่
“หนูมาหาคุณอิจิโกะคะ คุณอิจิโกะอยู่ไหมค่ะ”^^
“อ๋อ คุณอิจิโกะเหรอครับ คุณนามสกุนเอนเจลใช่มั้ย”คนรับใช่ถาม
“ใช่ค่ะ”^^
“งันก็เข้ามาได้ คุณท่านรออยู่”-O-คนรับใช่
“ค่ะ”OO!!!!
คนรับใช่รู้ว่าชั้นนามสกุนเอนเจล กลับเปลี่ยนสีหน้าหยุดพูดดีด้วยทันที มันอะไรกันเนี่ย OO!!! เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยไม่ใช่เหรอ... ช่างมันเถอะ คฤหาสน์นี้สวยมากเลย....อยากรู้ว่าคุณชายที่จะให้ชั้นไปดูแลเนี่ยจะหน้าตาอย่างไรน่ะ ^O^!!//
“มาแล้วหรอ”^^!!!
เสียงที่ไพเราะและอ่อนโยน ชั้นนึกว่าเขาจะแก่แบบว่ารุ่นคุณปู่คุณตาแล้วซะอีก แต่กับไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด เขาดูเหมือนอายุ 20 ต้นๆเอง ว้าว....ไม่เห็นแก่เลยนี้น่า OO!!!
“สวัสดีค่ะ คุณอิจิโกะ”^^
“สวัสดีจ๊ะ มานั่งก่อนสิ”^o^
“ขอบคุณค่ะ”^-^
“เอาเสื่อผ้าและของส่วนตัวมาแล้วใช่ไหมจ๊ะหนู”^^
“ค่ะ เอามาเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ฉันย้ายโรงเรียนให้เธอแล้วน่ะ”^^
“เอ๊ย....และคุณท่านให้ลูซี่ย้ายมาอยู่โรงเรียนอะไรค่ะ”OO
“อ๋อ ซากุระไฮซคูลวิเทอะบอย ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่ะหนู”^^
“นั้นมันโรงเรียนชายร่วนนิค่ะ และทำไหมต้องให้หนูไปเรียนโรงเรียนชื่อดังขนาดนั้นด้วย”OO
“ก็หนูต้องไปดูแลลูกชายของพี่ไงละจ้ะ”^^
ใช่คำว่าพี่เลยแฮะ~
“ก็ใช่ค่ะ แต่ว่าจะให้ลูซี่ใช่ชื่ออะไรเมื่ออยู่ที่นั้นละค่ะ และถ้าหนูใช้ชื่อลูซี่ เขาก็ต้องไล่หนูออกมาแน่ๆเพราะว่านั้นคือชื่อผู้หญิงอย่างเห็นได้ชัด”OO
“พี่แจ้งทางโรงเรียนแล้วให้หนูมีอำนาจมากที่สุดและชื่อว่า ยูกิ คาซึมะ”^^
“ยูกิ คาซึมะเหรอค่ะ”OO
แม้เปลี่ยนทั้งนามสกุนให้เลยแฮะ เรื่องอย่างนี้ฉันคิดว่ามันจะมากไปมั้ยค่ะ ToT!!
“ใช่และพี่ได้แจ้งทางโรงเรียนไปด้วยว่าให้คุณไว้ผมยาวได้”^^
“อะไรน่ะค่ะ”OO
ดูแปลกๆมั้ยถ้าผู้ชายไว้ผมยาวในโรงเรียนชายร่วนเนี่ย OO ชั้นยังไม่อยากจะเชื่อ
“งั้นพี่จะแนะนำให้รู้จักกับคุณชายจอมป่วนของพี่น่ะหนู”^^!!!!
“ค่ะ”OO!!!
จะแนะนำก็แนะนำมาเลยค่ะคุณพี่ คนบ้าอะไรกันเนี่ยยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลย ไม่อยากจะเชื่อด้วยสายตาตัวเองคู่นี้สักนิด และคุณชายจอมป่วนนั่นเข้าจะนิสัยยังไงน่า....
“มีอะไรถึงเรียกผม”
คำพูดนั้นดังขึ้น และเค้าก็โผล่ออกมาในความมืด กรี๊ดดดดด~ >///<!!! หล่อเหมือนเทพบุญส่งมาเกิดเลย อย่างนี้น่ะชั้นจะอยู่ที่นี้แบบว่าไม่ต้องรับค่าจ้างเลยก็ได้ สูง ขาว ท่าทางเรียนเก่งด้วย อย่างนี้สิหน้ากิน >//O//<!!!
“นี้ก็คือโคยะ อาซึกิเป็นลูกชายคนเดียวของพี่เอง”
“ค่ะ”
บ้าจังเราไม่กล้าแม้แต่ที่จะมองหน้าเขาเลย....ทำไงดีล่ะเนี่ย มือไม้ก็สั่นไปหมดแล้ว ใจก็เต้นเป็นจังหวะแทงโก้ด้วย ให้ตายสินายจะหล่อไปถึงไหนค่ะ คุณชาย >//-//<!!!
“และก็นี้ หนูลูซี่ เอนเจล เขาจะมาดูแลแก ทำความรู้จักกันไว้ให้ดีๆละกันนะ”!!!
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณชายโคยะ”0///0
ชั้นยื่นมือเพื่อทักทายแบบคนอังกฤษและแนะนำตัวด้วยไมตรีจิตที่ดีต่อเขา แต่เขากับกับปัดมืดชั้นออกไป ด้วยสายตาที่เย็นชาและเยือกเย็น ชั้นทำอะไรผิดล่ะค่ะเนี่ย แง่ๆๆๆๆ TT~TT
“ยินดีที่ไม่รู้จัก”!!!
“ไอ้โคยะ แกรู้ตัวรึเปล่าว่าแกกำลังทำให้หนูลูซี่เสียใจน่ะ เขาอุตส่าห์ทักทายแกอย่างเป็นมิตรนะโว้ย”!!!
“ผมไม่ต้องการคนมาดูแล”!!!
“ทำไหมแกพูดอย่างนี้ห่ะ ไอ้โคยะ”
“นั้นมันก็เรื่องของผม เพราะผมมีสิทธิที่จะพูด”!!!
ทะเลาะกันไปกันมา ฉันกลัวว่าต้องมีการชกต่อยกันเกิดขึ้นแน่ๆ เดี๋ยวน่ะ พ่อของเขาไม่ใช่เหรอและจะต่อยกันไปทำเพื่อ โอ้ย....ฉันงงไปหมดแล้วน่ะค่ะ จะหนุ่มไปไหนนะครอบครัวนี้ คนเป็นพ่อก็ไม่เหมือนเป็นพ่อ คนเป็นลูกก็ไม่เหมือนเป็นลูก T~T!!!
-----------------------------------------------------------------------------
“ก็พ่อต้องไปต่างประเทศแกก็ต้องอยู่ที่นี้คนเดียว ก็ฉันเป็นห่วงแกฉันก็เลยให้หนูลูซี่มาดูแลแทนฉัน”!!
“พ่อจะไปไหนมันก็เรื่องของพ่อจะมาบอกผมทำไม เพราะว่ายังไงพ่อก็ไม่เคยคิดถึงผมอยู่แล้ว และอีกอย่างฉันไม่ต้องเธอด้วย ฉันมีเด็กเยอะแยะพอแล้ว ถ้าฉันเบื่อ ฉันก็หาใหม่เมื่อไรก็ได้ เพราะคนหล่อๆอย่างฉันใครๆก็ต้องการ ไม่ต้องให้พ่อมาลงทุนลงแรงหาให้หรอก”!!!
เสียงที่แข็งกร้าวและหน้ากลัวทำให้หญิงสาวผู้นึงถึงกับสะดุ้ง เขากวาดสายตาที่เย็นชาไปที่หญิงสาวผู้นั่น ตัวของหญิงสาวผู้นั่นต้องถึงกับอึ้งด้วยสายที่เขามองมา ไม่ว่าความเครียดแค้น ความเย็นชา ดูหน้ารังเกียจมันก็สะท้อนออกมาด้วยสายตาคู่นั่น สิ่งที่หญิงสาวทำได้ตอนนี้มีแค่ สายตาที่หวาดกลัวกับหัวใจที่หวั่นไหวกับการที่ต้องพยายามเข้าถึงจิตใจของชายหนุ่ม เธอยิ่งจ้องมองตาคู่นั้นของชายหนุ่มดูเหมือนว่าเธอกำลังตกอยู่ในความลี้ลับของชายหนุ่มเข้าไปทุกที ทุกที ทุกที จนเธอได้ตกเป็นทาสของชายผู้นั่นโดยทันที
“ไอ้โคยะ แกกำลังดูถูกพ่อและหนูลูซี่อยู่น่ะ ขอโทษหนูลูซี่เดี๋ยวนี้”
“คุณอิจิโกะค่ะ ไม่เป็นไรหรอกคะ”OO!!
“ถ้าผมบอกว่าไม่ละ”
“ว่าไงนะ แกจะไม่ทำตามที่ฉันสั่งหรอ ฉันเป็นพ่อแกนะไอ้โคยะ”!!
“เดี๋ยวก่อนสิค่ะ คุณท่าน ใจเย็นๆก่อนค่ะ”>-<!!
เหตุการณ์เริ่มไม่ค่อยเข้าท่าแล้ว เพราะพ่อของชายหนุ่มผู้นั่นเริ่มโมโหโดยการใช้มือทั้งสองข้างดึงที่คอเสื้อของชายหนุ่มผู้นั่นขึ้น แต่ชายหนุ่มกับไม่ตอบโต้เลยสักนิดได้แต่มองพ่อของตนเท่าที่ตนจะพ่อใจ เมื่อเวลาผ่านไปสักนิดชายหนุ่มผู้นั่นทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นแล้วผลักพ่อของตนออกจากตน จนทำให้พระบิดาที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อที่ดีที่สุดของเขากับล้มไปที่พื้นด้วยฝีมือของชายหนุ่มที่เย็นชา ด้วยสายตาที่ดูถูกพ่อของตนว่าไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนนตัวหนึ่ง
“หน้าสมเพชสิ้นดี ฮ่าๆๆๆ”
แต่ชายหนุ่มกับยังหน้าตาเฉยยืนหัวเราะเยาะบิดาผู้ให้ชีวิตเขามาทั้งชีวิต และยังพูดดูถูกดีหมิ่นพระบิดาของเขาอย่างสระใจ โดยไม่ต้องการสิ่งใดอีก เหมือนว่าเขาเป็นซาตานตาได้กลับชาติมาเกิดยังไงอย่างงันเลย...
ผั้ววววววว~
“นิเธอกล้าตบฉันเหรอ”
“ฉันจะทำยิ่งกว่านี้อีกค่ะ ถ้าคุณชายทำให้คุณท่านเจ็บอีก เขาคือพ่อแท้ๆของคุณน่ะค่ะคุณชาย”
หญิงสาวผู้กล้าหาญได้วิ่งออกไม่ขวางไม่ให้ซาตานใจโหดทำอะไรบิดาของเขาอีก ณ เวลานั่นหญิงสาวตัวอ่อนๆได้เผชิญหน้ากับซาตานโดยที่เธอไม่รู้ตัว จิตใจที่ดีงามของเธอได้สู้กับความโหดร้ายของชายผู้นั่น จนเธอได้เอาชัยกับมาจนได้ ชายผู้นั่นค่อยๆเดินออกมาจากที่ตรงนั้นโดยทันที และเดินออกไปข้างนอกในยามราตรีที่มืดมิดภายใต้แสงจันทร์สีแดง
“ไอ้โคยะกลับคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้น่ะ โคยะ”!!
“คุณท่านค่ะ เป็นอะไรมากรึเปล่าค่ะ”
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกจ้ะหนูลูซี่ ไม่ต้องเป็นห่วงน่ะ”
“คุณท่านค่ะค่อยๆยืนน่ะค่ะ”
ตุ่ม~
“คุณท่านค่ะๆ ฝืนสิค่ะ มีใครอยู่มั้ยค่ะคุณท่านเป็นลมค่ะ ช่วยด้วย”!!!
“คุณท่านเป็นอะไรค่ะ ช่วยอุ้มคุณท่านไปนั่งที่โซฟาหน่อย”
“ค่ะ”
อีกฝั่งในเงามืดของเขา
ณ โรงแรมXXX ในย่านSSS แห่งโตเกียว
หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงในห้องมืดทึบที่เงียบสงัด หน้าต่างทุกๆบานปิดด้วยผ้าคุ้มสีดำทั้งหมด ใบหน้าที่โศลกเศร้าของหญิงสาวที่นั่งโอบกอดหัวเข่าของตน ด้วยความหดหู่ คราบน้ำตาที่มีอยู่ตรงคอเสื้อของเธอมันทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวของเธอนั้นไม่มีชีวิตเลย เธอได้แต่นั่งกอดเข่าของตนแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นไร้ชีวิตชีวา ไร้จิตวิญญาณ ความเยือกเย็นจากเครื่องรับอากาศทำให้หญิงสาวที่ใส่เสื้อสายเดียวยิ่งหนาวเย็น ไม่มีแสงสว่างจากดวงอาทิตย์เพื่อบรรเทาความหนาวเย็น เธอดูเหมือนตกอยู่ในห่วงแห่งความเศร้า เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่นั้นเป็นชุดราตรีสีแดงที่หยับทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ในห้องนั่นมีเสื้อผ้าต่างๆนาๆของเธอกระจายไปทั่วห้อง บ้างก็ไปอยู่บนเตียงสองสามชิ้นบ้างก็อยู่หน้าห้องน้ำ เธอเริ่มได้สติขึ้นใส่สายตาของเธอมองไปรอบๆห้องจนทั่ว
กรี๊ดดดดด~
เธอเริ่มกรีดร้องและปาข้าวของอีกครั้ง ด้วยความโมโห สายตาที่ไร้จิตวิญญาณได้เปลี่ยนไปโดยทันทีจนกลายเป็นสายตาที่เครียดแค้น เธอได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรออกโดยทันทีทันใด
ตู๋น ตู๋น ตู๋น~
“ทำไมถึงไม่รับน่ะ”!!!
เธออารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิมเมื่อเธอโทรหาคนที่เธออยากจะคุยด้วยกับไม่รับสาย และจู่ๆก็มีชายหนุ่มผู้หนึ่งเปิดประตูและค่อยๆเดินเข้ามาในห้องนั้น หญิงสาวหันกลับไปดูว่าเป็นใคร เมื่อเธอเห็นเธอกับร้องไห้ขึ้นมาอีกแล้วก็มีวิ่งตรงเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วทุบตีชายหนุ่มพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
“ทำไมมาเอาป่านี้ รู้มั้ยทันย่าโทรหาคุณเท่าไรแต่คุณกับไม่รับสายของทันย่าเลย ทำไมๆ ตอบมาสิตอบทันย่ามาเดี๋ยวนี้เลยน่ะ ทำไม....”!!
“ทันย่าใจเย็นๆก่อนได้มั้ย ทันย่า/ ตอบทันย่ามาสิค่ะ ตอบมาน่ะ”!!
“ทันย่า”!!!
“ทำไมต้องขึ้นเสียงกับทันย่าด้วยละค่ะ รู้มั้ยจากวันนั้นจนถึงวันนี้ทันย่าก็เสียใจมากขนาดไหน ทันย่าไม่ได้เจอหน้าคุณมันก็ทรมานมากพอแล้ว รู้รึเปล่า ฮือๆๆๆ”
ไม่รู้ ไม่สน ไม่อยากได้ยินแค่ในใจในตอนนี้แค่อยากมีนายก็พอ สิ่งเหล่านี้มันแสดงออกด้วยน้ำตาเก่งเท่าไรก็แพ้ความเหงาอยู่ดี...เสมือนกับที่หญิงสาวผู้นี้กำลังเผชิญกับมัน
“ทันย่าฟังผมให้ดีๆน่ะ หยุดร้องไห้ก่อน แล้วปล่อยผมสักที”
“ทำไมค่ะ ทันย่าก็เคยกอดคุณแบบนี้มาก่อนหรือว่าคุณรังเกียจทันย่าแล้ว”
“ผมไม่ได้รังเกียจคุณ ทันย่า ปล่อยผมก่อน”
“ทันย่ารักคุณน่ะค่ะ หรือว่าจะเป็นเพราะยัยนั่น เพราะยัยนั่นใช่มั้ยค่ะ ทันย่าจะไปเอาเรื่องมันเพราะยัยนั่นคนเดียวที่ต้องทำให้เราแยกทางกัน”
หญิงสาวที่โอบกอดชายหนุ่มผู้นั่นได้ปล่อยมือแล้วจะวิ่งไปที่ประตูด้วยความโกธร แต่ชายหนุ่มกับคว้าข้อมือเธอโดยทันทีไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอออกไป และดึงเธอกลับเข้ามาในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง
“ทันย่าอย่าไร้สาระไปมากกว่านี้เลย”
“ว่าไงน่ะ ความรักของเรามีนไร้สาระขนาดนั้นเลยหรอ...”
“ทันย่าฟังผมให้ดีๆนะ เรื่องของเรามันจบไปแล้ว ทันย่า”
“และคุณมาทำมั้ย มาเพื่ออะไรมิทราบ หรือว่าจะตอกย้ำทันย่ามาทำให้ทันย่าเสียใจมากขึ้นอีกเป็นร้อยๆเท่าห่ะ”
คำที่ชายหนุ่มพูดมันช่างรุนแรงเกินกว่าผู้หญิงธรรมดาจะทนได้ เธอได้ผลักชายหนุ่มออกไปจากตัวเธอ ไม่รู้ว่าเธอจะทำไปเพื่ออะไรเพราะยังไงในใจของเธอก็มีแต่เขาทั้งดวง ยินดีที่จะมอบให้ถ้าเธอต้องการแต่ขออย่างเดียวอย่าทำให้ฉันเจ็บปวดอีกเลย
“มันไม่ใช่อย่างที่ทันย่าคิดน่ะ”
“หรือว่าคุณจะมาหาคู่นอนด้วยเฉยๆ”
“ทันย่ามันจะมากเกินไปแล้วน่ะ รู้มั้ยคุณกำลังดูถูกผม”
“หน้าตลกเนอะ ผู้ชายที่ไม่เคยให้ความสำคัญอะไรกับฉันเลยสักนิด แต่กับวันนี้มาเอาอกเอาใจตอนที่เราแยกทางกันเนี่ยน่ะ หน้าตลกสิ้นดี โลกนี้มันช่างโหดร้ายเหลือเกินคนเค้ารักกันอยู่ดีๆกับส่งผู้หญิงอย่างยัยนั่นมาแย่งคนรักของทันย่าไป”!!
“ทันย่าอย่าเอาลิซซี่มาเกี่ยวได้ไม”
“คุณรักยัยนั่นรึไง ถึงว่ายัยนั่นไม่ได้เลย”!!
“มันไม่ใช่น่ะทันย่า”
“และทำไมต้องไปปกป้องยัยนั่นด้วยละ”
“ทันย่า...”
“เห็นมั้ย คุณก็ตอบทันย่าไม่ได้ คุณมีใจให้กับมันใช่มั้ยค่ะ คุณไม่ได้รักทันย่าแล้ว คุณมันเลวจริงๆสิ่งที่คุณทำไว้กับทันย่ามันต้องกลับไม่หาคุณอย่างแน่นอน”
“และสิ่งที่คุณทำไว้กับผมละทันย่า ผมอุตส่าห์ทำเป็นไม่รู้ ไม่เห็น ไม่สนใจ ไม่ได้ยินกับสิ่งที่คุณทำไว้กับผมด้วยซ้ำ”
“คุณกำลังพูดเรื่องอะไรค่ะ ทันย่าไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิด”
“ทันย่าอย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลยน่า...สีหน้าและอาการลุกลี้ลุกลนของคุณมันก็บ่งบอกว่าคุณทำเรื่องเลวๆมา”
“พอสักที เรื่องอะไรก็ไม่รู้ ทันย่ายิ่งฟังแล้วยิ่งงง”!!
“ก็เรื่องที่คุณมีใจให้กับไอเรียวมะมันนะสิ”
“ว่าไงน่ะ คุณเอาเรื่องนี้มาจากไหนมิทราบ”
“เอามาจากไหนก็เรื่องของผม แต่ว่าสนุกมั้ยละเมื่อวันเสาร์ที่แล้วนะ”
“คุณมันบ้าไปแล้วเอาเรื่องอะไรมาพูดก็ไม่รู้”
“งั้นผมของถามหน่อยเมื่อวันเสาร์ที่แล้วคุณไปไหนทันย่า ผมมาหาคุณที่นี้กับไม่เห็นคุณ แต่กับเห็นการ์ดใบนึง ที่เขียนว่า มากินมื้อค่ำกับผมมั้ยคับ จากเอ็นจิเซ็น เรียวมะ”
“ไม่จริง คุณกำลังใส่ความทันย่าอยู่”
“จะไม่จริงได้ยังไง นี้ไงผมก็อ่านตามที่การ์ดใบนี้บอก เห็นมั้ย”
“มันไปอยู่กับคุณได้ไงค่ะ”!!
“คราวนี้คงรู้แล้วว่าใครมันเลวก่อนใครกันแน่ โอ๊ะ...ผมเกิบลืมไปว่า ผมมีธุระอยู่ ผมไปก่อนน่ะ ทันย่า ยินดีที่ได้เจอคุณอีกครั้งน่ะและอีกอย่างเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”!!
“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนโคยะ อย่าพึ่งไป ทันย่าขอโทษ ทันย่าไม่ได้ตั้งใจว่าคุณจริงๆน่ะค่ะ ได้โปรดอยู่กับทันย่าก่อน่ะค่ะ”
เหตุการณ์ในตอนนี้มันไม่ค่อยสู้ดีนัก หญิงสาวที่โหยหาความอบอุ่นของชายหนุ่ม เธอรีบใช้แขนทั้งสองข้างกอดเอวของชายหนุ่มทันทีทันใดเมื่อรู้ว่าเขาจะจากไป แล้วค่อยๆซบหลังชายหนุ่มอย่างเบาๆ เพื่อยื้อความรักของเราต่อไป
“ขอโทษนะทันย่า แต่ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ เพราะยังไงแล้วเรื่องของเรามันก็จบไปแล้ว”
“ไม่ปล่อย ทันย่าจะไม่ปล่อยคุณให้ไปไหนเด็ดขาด ทันย่าขอโทษน่ะค่ะ ความรักของเรายังมีอยู่ใช่มั้ย ทันย่ารักคุณน่ะค่ะ โคยะ”
“หยุดร้องไห้และปล่อยผมสักทีทันย่า”
“ไม่”!!
“ทันย่าฝังผมให้ดีๆนะ เรื่องของเรามันจบไปแล้ว หยุดเรียกร้องความสนใจหรือความเห็นใจจากผมด้วยการร้องห่มร้องไห้และทำเป็นสะอึกสะอื้นน้อยใจได้แล้ว มันหน้าสมสมเพช”
สะเทือนถึงหวงของหัวใจ จนมันทำให้เธอหัวใจแตกสลายเป็นผุยผงหายไปที่ละเล็กทีละน้อย เหมือนแมงเม้าบินเข้ากองไฟโดยที่มันก็รู้ตัวว่ามันคือไฟที่กำลังเผ่าตัวมันเอง ชายผู้นั้นทำได้ทุกอย่างโดยที่ไม่แคร์หัวใจที่เบาะบางของหญิงสาวคนไหนเลยสักนิดเพราะเมื่อหญิงที่เขารักมันหน้ารำคาญเกินที่เขาจะรับได้เขาก็...พูดง่ายๆเลยว่า ก็เขี่ยทิ้งสะอย่าเก็บไว้เป็นราคีสำหรับตัวเอง ชายหนุ่มผู้นั้นค่อยๆเกาะมือของหญิงสาวที่กอดเขาไว้แน่น หญิงสาวไร้จิตวิญญาณอย่างแท้จริง ตาคู่นั่นของชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยสายตาที่เวทนาของหญิงสาว เมื่อชายหนุ่มเอาแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวของเขาก็เดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย แม้แต่หันกลับมามองก็ไม่มีแม้แต่นิด เขาทำไปเพื่ออะไรกันแน่ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครต้องการเผชิญหน้ากับเขา ชายผู้นี้เปรียบดัง ซาตานจริงๆ
“ฮือ~ ฮือๆๆ”
เสียงร้องห่มร้องไห้ของหญิงสาวที่หัวใจแตกสลาย มันช่างเจ็บปวดสะเหลือเกิน ลืมตาก็ทรมานเมื่อเห็นคนที่รักเดินจากไปหลับตาก็เหมือนจะตายเมื่อไม่เห็นเธอที่อยู่ใกล้ เห็นแต่ความมืดมิดที่รอมล้อมตัวเอาไว้ ไม่เห็นแม้แต่แสงสว่างจากไหน หญิงสาวค่อยๆพยุงตัวเอาไว้ไม่ให้ล้มลงเธอเดินกลับไม่ที่ข้างๆเตียงแล้วจู่ๆเธอก็ทรุดตัวลงที่ละเล็กแล้วนั่งลงกับพื้นข้างๆเตียงนอนของเธอ แล้วก็ยังร้องไห้ต่อไป
กรี๊ดดดดด~
“ฉันจะจำวันนี้เอาไว้ให้ดีๆเลยแหละและจะไม่มีวันลืม โคยะ ฉันจะทำให้นายกลับมาเป็นของฉันเหมือนเดิมให้ได้และยัยลิซซี่สำหรับเธอที่แย่งโคยะไปจากฉัน เธอต้องเจ็บปวดมากกว่าฉันเป็นล้านๆเท่า ฉันขอสัญญาว่าฉันจะแก้แค้นเธอให้จงได้”
เสียงกรีดร้องของเธอและน้ำตาแปลเปลี่ยนเป็นความแค้นที่จะเอาชนะผู้หญิงที่แย่งคนรักไปจากเธอ ความแค้นครั้งนี้อาจจะต้องเจ็บปวดกันอีกร้ายคน และรักแท้ที่บริสุทธิ์มันจะไปตกอยู่กับใคร
กลับมาที่คฤหาสน์อาซึกิอีกครั้งโดยรอยยิ้มที่ไม่ท้อแท้
“เป็นยังไงบ้างค่ะคุณท่าน”
“ฉันเป็นอะไรไปเหรอ”
“คุณท่านเป็นลมไปนะคะ”
“เฮ้อ~ ไอโคยะมันไปไหนแล้วละ”
“นีน่าเห็นว่าคุณชายเขาขับรถออกไปข้างนอกแล้วค่ะ คุณชายท่าทางมีเรื่องรีบร้อยจึงเลยไม่ได้บอกกล่าวว่าจะไปไหนค่ะ”
“ขอบใจมากเลยนีน่า เธอกลับไปทำงานได้แล้วละเดี๋ยวให้หนูลูซี่ดูแลฉันเอง”
“จะดีเหรอค่ะ”
“เธอก็มีงานเยอะแล้ว ฉันไม่อย่างจะรบกวนเธอ กลับไปทำงานได้แล้วละ”
“ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณท่านต้องการอะไรหรือมีอะไรที่อยากให้นีน่าช่วยก็สั่นกระดิ่งนี้ได้น่ะค่ะ นีน่าจะมารับใช้คุณท่านทุกเมื่อค่ะ”
“ขอใจน่ะ”
“คุณหนูค่ะ”
“ค่ะ เรียกลูซี่เหรอค่ะ”OO
“ค่ะ คุณหนูแหละค่ะ คุณหนูต้องการอะไรมั้ยค่ะ”
“ไม่ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“งันนีน่าไปก่อนน่ะค่ะ”
“นั้นนีน่า เป็นหัวหน้าของคนรับใช้หรืออีกอย่างก็คือหัวหน้าเมดนะ”
“อ๋อ! ไม่หน้าละทำไหมถึงใส่ชุดเมด”
“หนูลูซี่จ้ะ”
“ค่ะ”OO!!
“หนูลูซี่ยังจะทำงานนี้อยู่มั้ยจ้ะ”
“พูดได้ว่าตอนนี้หนูก็คงไม่มีทางเรียกแล้วละคะ ยังไงหนูก็คงต้องอยู่ที่นี้อีกนานเลยค่ะกว่าคุณท่านจะกลับมา”^^
“หนูลูซี่”
“ค่ะ”
“หนู...หนูลูซี่ใจดีที่สุดเลยอะ...แง่ๆๆๆ ร้องไห้จนได้”TT~TT
“คุณท่านกอดลูซี่อย่างนี้มันดีแล้วเหรอค่ะ”>o<//
“หนูลูซี่ใจดีที่สุดเลย”TT^TT
ว่าไปแล้วเรื่องวุ่นๆอย่างนี้มันก็หน้ารำคาญเหมือนกันน่ะเนี่ย เรื่องเกี่ยวกับนายฉันก็ยังไม่เข้าใจ ชีวิตฉันยังไม่เป็นระเบียบอยู่แล้วยิ่งมาเจอกับนายเข้า มันจะไม่ยุ่งเหยิงไปกว่านี้หรอ เฮ้อ....เรื่องบ้าๆอย่างนี้ฉันไม่ต้องการอีกแล้วน่ะ >>O<<// ได้โปรดเถอะฟ้าโปรดส่งใครมารักฉันที อยู่กับเรื่องวุ่นๆอย่างนี้อยากมีแฟน....หึๆ (ถ้าเป็นคนหน้าตาดีก็จะยิ่งดีไปใหญ่เลยน่ะ)
ความคิดเห็น