คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 01 ~D@ng`e/2oUsl3oy
Chapter 01 ~D@ng`€|2oU$~l3oy
ก็แค่นิยาย.....นิยายน้ำเน่า...น้ำน่าวววววววว มันก็แค่นิยายอ๊ะ!!! หยึย!!มีเศรษฐีที่ไหนมั่งหน่ะ?
เขาจะทำลูกเขาหายหน่ะ... ฉันว่าไม่มีแน่ๆทีเดียวเชียว ถ้ามีนะ....ก็%1ใน1หมื่นล้านเท่านั้นแหละ เฮอะ!!!ไอ้นิทานหลอกเด็ก เห้อ....แต่จะว่าไป ฉันก็อยากมีวันนั้นจังน้า(T-Tฮือๆๆๆ คนมานจน...จะทำยังไงได้หล่ะ)
"อร. อร!!!!ไอ้อรรรรรเว้ยยยย"สาวผมสีแดง สูงประมาณ170กว่าๆ หุ่นเหมือนนางแบบ(แบน-ตะเกียบ-สูง)ท่าทางไม่ค่อยจะเป็นกุลสตรีเท่าไร ถึงแม้หน้าตาจะน่ารักมากก็ตาม..หากแต่เสื้อผ้าและกางเกงยีนส์ที่เจ้าของเสื้อใส่นั้น เป็นเครื่องแต่งกายบุรุษเพศชัดๆ หน้าไม่แต่ง แต่มองออกเป็นหญิง(ถ้าไม่เพ่งจะไม่คิดว่าเป็นหญิง เพราะผมคุณเธอซอยซะสั้นกุด) เรียกชื่อเพื่อนสนิทสาวน้อยน่ารักผมยาวตรงสลวย ไม่ย้อมสีผม ผมดำมีน้ำหนัก ซึ่งเธอสไลด์ผม ใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวอมชมพู ใส่กระโปรงสีชมพูที่นั่งตรงข้ามเธอ เมื่อเห็นว่าเรียกเบาๆดีๆ20กว่าหนแล้วไม่ได้ผล เธอจึงฟิวส์ขาด โช๊ะ!!!! และตะโกนเรียกเพื่อนตนเองให้ตื่นจากภวังค์อย่างหมดความอดทน
"หือ?แกตะโกนชื่อฉันทำไมหน่ะ ไอ้เหมี่ยว!!!พูดดีๆก็ได้ย่ะ ไม่ต้องตะโกน!!!"ผู้ถูกเรียกขานชื่อตื่นจากภวังค์ทันใด และเสียงดังใส่ผู้ที่ตะโกนเรียกชื่อเธอตอนแรก ก่อนเธอตื่นจากภวังค์ทันที
เนื่องจากไม่สบอารมณ์(เรื่องที่ถูกตะโกนชื่อ)
"อ่าว...ก็ฉันเห็นแกไม่กินเลยนิหว่า? คิดถึงใครอยู่รึเปล่า? เรียกยี่สิบก่าหน เรียกดีๆ ชั้นเรียกแกตั้งแต่ อร อรจ๊ะ อรจ๋า อรสุดสวย อรน่ารัก อรที่แสนดี อรฯลฯ สารพัดเลยแก แกก็เหม่อ~อิทส์อะเดย์ดรีม อยู่เลยอ่ะ"มะเหมี่ยวซึ่งอารมณ์เย็นแล้วสาธยายให้อรวิภาฟังว่า เธอเรียกเพื่อนเธออย่างไรบ้าง ก่อนที่เธอจะตะโกนใส่เพื่อนเธอ ซึ่งมันทำให้นกกระตั้วตัวน้อยๆใส่กระโปรงสีชมพูหน้าเธอเงียบได้ทันใจ
"ง่ะ....เหมี่ยวจ๋า..."อรตัวฟีบลงเท่ามดและทำเสียงอ่อยทันที เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองผิด
"ก็อร..."และพยายามที่จะหาข้อแก้ตัว ซึ่งก็ถูกเบรกด้วย
"อรอะไร? พูดดีๆหน่อยสิจ๊ะ หึๆ"มะเหมี่ยวพูดไปก็หัวเราะไป เนื่องจากอดขำไม่ได้ที่จะเห็นนกกระตั้วตัวตรงข้ามกับเธอตัวฟีบลงเพราะทำผิด
"พูดมาสิๆ คิกๆ"แล้วเธอก็หัวเราะอย่างผู้มีชัย "ง่ะ...เค้าผิดไปแล้ว ขอโทษY-Y."
เมื่อพูดจบแล้วนกกระตั้วจ๋อยทันใด ชมพู่มะเหมี่ยวจึงได้ทีหล่นทับดังตุบ!
"คิดถึงเรื่องเพ้อฝันอีกสิย่ะหล่อน"
" ไม่ได้คิดย่ะ!!! "
"เอ๊ะอะไรเนี่ย จิงๆด้วยสิน้า นกกระตั้วน้อยเอ๊ย ชั้นรู้เลยว่าหล่อนน่ะกะลังคิดถึงเรื่องอยากเป๊นอยากเปนลูกเศรษฐีที่ตกยาก" มะเหมี่ยวพูดพลางหรี่ตาอย่างมีเลศนัย และเธอก็จิ๊กสตรอว์เบอร์รี่ทาร์ตของอรไปทานอย่างหน้าตาเฉย
"ไม่ใช่ย่ะ!!! อ้าว...เฮ้ยยยยชั้นไม่ใช่นกกระตั้ว"
"อ๋อหรอ...แต่ชั้นว่ามันก็เหมือนแกดีนี่หว่า?"ม่าเหมี่ยวพูดอย่างไม่ใยดีอรน้อยซึ่งกำลังโกรธจนพ่นไฟออกปาก
ตา หรือแม้แต่การหายใจก็นำเอาไอร้อนควันไฟออกมาด้วย
"ไอเหมี่ยวนั่นมันทาร์ตช้านนน กรี๊ดดด!!!แกตายยย!!!"แล้วนกกระตั้วก็ไล่จิกชมพู่มะเหมี่ยวอย่างไม่บันยะบันยัง เอ๊ะโอ....แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น....
โครมมม!!!ตุบ!!!???
"โอ๊ย...เจ็บ...T-T"ฉันพูดพลางน้ำตาคลอเบ้า
"นี่แม่คุณ คุณก็โตเป็นสาวแล้วนะ!!หัดระวังม่างเซ่ ไรวะเนี่ย น้ำหกใส่เสื้อผมหมดเลย คุณนี่มันไร้ความเป็นกุลสตรีที่ดีจริงๆ!!!"ผู้เคราะห์ร้ายถูกนกกระตั้วบินชนโดยบังเอิญพูดว่านกกระตั้วตัวน้อยในขณะที่เขากำลังพยายามเช็ดเสื้อสีขาวซึ่งตอนนี้เปรอะไปด้วยน้ำชาเขียว(ชิมเหม่โจต๋าย~)
"ขอโทษค่ะๆๆๆๆ>_<"ฉันตกใจรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าของฉันขึ้นมาเช็ดเสื้อของคนที่ชั้นชนอย่างเร่งด่วน...แต่ยิ่งเช็ดมันก็ไม่ออกอะ...แง้ๆๆๆๆทำไงดีๆๆๆๆๆ เค้าท่าจะดุมากเรยอ่า...ไม่ทันดูหน้าซะด้วย...หน้าจะดุไม๊น๊า....เอาไงเอากันวะ!!! หันหน้าแหงนขึ้นไปดูหน้าคนที่เราทำเสื้อเค้าเปื้อนซะหน่อยนึง!!!! . . .
กรี๊ดดดด!!!!หล่อ....จัง.......หล่อจิงๆ....โอ้ววว ไฟช็อต!!!สปาร์คกลางหัวใจ(เว่อร์ๆไอ้คนแต่ง- -ชั้นไม่ใจง่ายขนาดนั้นเฟร้ย ; อร)อย่าไปเชื่อคนแต่งมานๆๆ!!!หล่อคร่ะ....หล่อม๊าก!แต่เผอิญว่า ชั้นขี้เกียจเช็ดเสื้อมันแล้ว เช็ดไม่ออกเท่าไหร่เลย เลยหยุดคิดนิดหนึ่งและ...
"ซ่าาาาาา !!!"
"เฮ้ยยย!!!ทำไรวะ!!!นี่ยังเลอะไม่พอหรอ!!!ยัยบ้า!!!!"มันจึงด่าฉัน
"หุบปากเน่าๆนายซะ!!!ชั้นจะเช็ดออกให้!!!เดี๋ยวออกหมดน่ะคราบอ่ะ!!!!"แล้วฉันก็เช็ดคราบน้ำอัดลมมันหมด ไม่เรียกมันสรรพนามดีๆแล้วเว้ย!!!ผู้ชายอะไรเนี่ย...พูดคำหยาบคายกะผู้หญิงที่ไม่รู้จักมาก่อน
"เออ...เสร็จแล้ว รอยคราบไม่เหลือและ"พอชั้นพูดจบก็....
แหงนหน้าขึ้นไปมองมันอย่าง แกจะหาเรื่องชั้นหรอ?ได้ มาเล๊ย!!!
"เธอ~สวยจัง...ชื่อไรหรือครับ??"
"........................"
"เงียบทำไมหละ?สุดสวย?เธอชื่อไรหรอ???บอกผมหน่อยสิ?นะ??ได้ไหม?????"
"........................"
พอฉันสบตามัน มันก็หยุดด่าแล้วส่งหม้อใบใหญ่มาให้ฉันเลย...แม่เจ้า...ไอ้หน้าหม้อ!!! ฉันจึงตัดสินใจเดินหนีมัน
"เธอๆๆๆ"
"........................"สาวน้อยหน้ามนไม่ตอบ เธอนิ่งเฉย ทำหน้าเฉยชา และเดินต่อไปอย่างไม่สนใจใยดีหนุ่มหล่อ ที่เขาเพิ่งมีเรื่องกับเธอ แล้วเดินตามเธอมา
"พิงค์มินิสเกิร์ตจัง"เขายังคงเดินตามเธอต่อไป
"........................"เธอไม่ตอบ แต่เธอกำลังคิดในใจว่า... 'เมื่อไหร่มันจะไปเนี่ย.....หนีมันตั้งแต่หน้าร้านอาหารบ้านหญิงมาจนถึงMilk Plusแล้วนะเนี่ย...มันยังตามมาอีก ด้านเอ้ยยยย!!!!'
"สุดสวย"
"........................"เธอยังคงเดินต่อไป รีบจ้ำอ้าวให้ถึงที่สุด ถึงแม้ว่าคุณเธอจะเหนื่อยแล้วก็ตามที 'รำคาญว้อยยยย จาตามปายถึงหนายยยยย โว้ยยยยยย!!!!'(เน้นย้ำว่าแค่คิดในใจ)
"เธอที่ใส่กระโปรงชมพูครับ"
"หยุดได้แล้วววว!!!! ต้องการอะไร!!!"ฉันตวาดตาหน้าหม้ออย่างหมดความอดทน!!!เพราะเดินหนีมันมา2ชม.ในสยามฯ มันก็ยังอุตส่าห์ตามมา!!!ความอดทนสุดยอด!!!
"^o^~" น่า.....นไอ้โรคจิต....มันยังยิ้มอีก บ้าเอ๊ย!!!
"ต้องการอะไร? หา???" เกิดมาชั้นยังไม่เคยเจอใครมันหม้อแบบความอดทนสูงแบบแกเลย ไอ้หม้อเอ๊ย!
"^________^" น่าน........นน...น มันยิ้มบานขึ้นอีก....ฉันชักยั๊วะแล้วนะ!!!!
".......ไม่ตอบงั้นไม่ต้องตามมาอีกนะ!!!อย่ามายุ่งกะชั้น!!!อ้ายบ้า!!!!"เมื่อทนไม่ไหว...จึงจำเป็นต้องด่า
"บ้าหรอ?บ้าก็เพราะ..." แล้วมันก็ยิ้มกริ่ม....ลางชักไม่ดีแล้ว....นี่มันหน้าร้านถ่ายรูปที่ไม่มีคนซะด้วย....
หมับ!!!!
"เฮ้ยยยย!!!!ปล่อยช้านนนน!!!"
"ไม่ปล่อย จนกว่าเธอจะตกลงเป็นแฟนผม หึๆ^^~"แล้วชายหนุ่มก็เอามือซ้ายที่ว่างจากการจับต้องอะไรมาลูบไล้หน้าหญิงสาว เลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ...จนถึงต้นขาทั้งสองข้างของหญิงสาวแล้วลูบอยู่ตรงต้นขาทั้งสองของหญิงสาวอยู่อย่างนั้น
"ปล่อยนะ!!!ไอ้บ้ากาม!!!" หญิงสาวร้องอย่างตกใจ และหน้าของเธอก็แดง และใจของเธอก็รู้สึกร้อนไปหมด
"หึๆ...ปากดีจิงนะ ว่าไง?ตกลงมั๊ยจ๊ะ?"
"อะ....อ๊ะ???นายจะทำอะไรน่ะ?...ปล่อยนะ...อะ...อื้อออ"หญิงสาวร้องอย่างตกใจ ชายหนุ่มเปลี่ยนจากลูบต้นขาหญิงสาวมาเป็นใช้มือของเขารัดตัวเธอให้แนบชิดกับแผ่นอกของเขา แล้วเขาก็ประกบริมฝีปากกับเธอแลกลิ้นอย่างชำนาญ
"อื้ออ....อือออ...อื๊อออ"หญิงสาวพยายามขัดขืนอยู่สักพัก แล้วเธอก็เริ่มคล้อยตามชายหนุ่ม ชายหนุ่มซึ่งเห็นว่าเธอจะไม่ขัดขืนเขาแล้ว เขาจึงปล่อยเธอ และใช้โอกาสนี้ล้วงมือถือหญิงสาวจากกระเป๋ากระโปรงมินิสเกิร์ตด้านหลัง แล้วจัดการเอามือถือเธอโทรหามือถือเขา
ตึ๊ดๆๆๆ~
และจัดการเอามือถือเขาโทรกลับหามือถือเธอ
Can you keep up,Baby boy make me lose my breath,Bring the noise make me lose my breath~Hit my heart make me lose my breath~
"ทีนี้ผมก็มีเบอร์เธอ และ...เธอมีเบอร์ผมแล้วนะ"
"นาย....ไอ้คนฉวยโอกาส!!!"
"หึๆ อ๊ะๆ?ฉวยโอกาส? แต่คุณก็เต็มใจไม่ใช่หรอจ๊ะ? ที่รัก? ผมชื่อ ธา คุณหล่ะ?"
"........................................"
"ไม่บอกหรอ....อีกรอบดีมะ? แต่หนนี้ไม่ใช่แค่เด็กๆแบบนั้นนะ^^~"
"อร...ชั้นชื่อ...อร"หญิงสาวเกิดอาการติด อ.อ่าง กะทันหัน
"ผมไปส่งคุณที่บ้านนะ?จะได้รู้จักบ้านคุณด้วย....ดารณี"
"......คุณเป็นใคร?....รู้จักชื่อจริงชั้นได้ไง? o_O!!!!"
"เดี๋ยวพอเปิดเรียนเมื่อไหร่...แล้วคุณจะรู้^^สุดที่รักของผม หึๆ ว่าไง? ให้ผมไปส่งมั้ย?...อร"
"ไม่!!!"
"น่านะ...ผมไม่คิดว่า....คุณอยากจะกลับรถเมล์หรอก จริงไหม? ผมมีรถนะ...เบนซ์...ถึงจะซีคลาสก็เหอะ"
"..............................ก็ได้." สาวน้อยตอบชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างเสียมิได้
"จอดที่หน้าโรงแรมโนโวเท็ลหน่ะ...ไกลหน่อย แต่ไปกันดีกว่านะ ตอนนี้ก็..เย็นแล้ว"
แล้วนกกระตั้วน้อยก็ตามชายหนุ่มที่เธอเพิ่งจะรู้จักขึ้นรถกลับบ้าน
"อืม................................."นาย ธา นี่เป็นใครกันนะ? เบนซ์ ซีคลาส.....เห้อ.....เปิดเทอมงั้นหรอ? น่าสนุก!!!"
๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛๛
ย๊ากก...อัพหนแรกแล้วมานไม่ติดอ่า...แง๊งๆๆๆ
ความคิดเห็น