เกินห้ามใจไม่ให้รัก

ข้อมูลเบื้องต้น

เกินห้ามใจ ไม่ให้รัก

. . . นี่พ่อนะ . . .

"กล้า..."เสียงแหบแห้งเศร้าหม่นจากปากอดีตคนรักที่เคยทิ้งเขาเลือกผู้หญิงอีกคนไปแต่งงานมีครอบครัว

"....."ใบหน้าดำคล้ำหม่นหมองอมทุกข์ของคนตรงหน้าทำต้นกล้าพูดอะไรไม่ออก จากที่เคยโกรธ เกลียด ไม่อยากพบเจอ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากรับรู้เรื่องราวใดๆ จากอีกฝ่าย ทว่า วันนี้ต้นกล้าไม่มีความรู้สึกเหล่านั้น

คนตรงหน้าทำเขาสะเทือนในอก สงสารจนพูดไม่ออก

จากคนที่เคยเด่นสง่าดูดี บัดนี้ไม่เหลือเคล้าภาพเหล่านั้น เพียงแค่5ปีที่ไม่ได้พบเจอ พี่ทิวเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน

"พี่ฝาก ทะเล ลูกชายพี่ไว้กับกล้าได้ไหม "พี่ทิวอดีตคนรักของต้นกล้าก้มหน้าลงไม่กล้าสู้สบตา เขารู้สึกละอายแก่ใจเหลือเกินที่ต้องขอร้องพึ่งพาคนที่ตนเองเคยทำร้ายจิตใจอย่างไม่น่าให้อภัย

ทิ้งอีกฝ่ายไปเพื่อเลือกคนที่สามารถให้ครอบครัวเขาสมบูรณ์แบบ ตอนนั้นทิวไผ่คิดแบบนั้น

สิ่งที่เขาเลือกตอนนั้น เขาคิดว่ามันถูกต้อง แม้ส่วนลึกในใจเขามันขัดแย้ง ทว่า สังคมคนรอบข้างตอนนั้นมันบังคับให้เขาต้องเลือก เลือกจุดที่คนปกติเลือกทำกัน ผู้หญิงต้องคู่ผู้ชายเท่านั้น

สุดท้าย สิ่งที่ทิวไผ่คิดว่าดีและถูกต้องกลับไม่ใช่อย่างที่วาดไว้ ภรรยาที่เขาเลือก คนที่ดีเพรียบพร้อมทุกอย่างกลับทำเขาหัวใจสลายเมื่อได้รู้ความจริงว่าภรรยาปันใจให้ชายอื่น

คำสารภาพสุดท้ายของเธอ เธอบอกว่าเธอเหงา โทษว่าเขาทำแต่งาน ไม่มีเวลาให้ ทั้งที่เขาทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของเรา ทิวไผ่เสียใจที่ภรรยาไม่เข้าใจและไม่อดทนไปด้วยกัน

เธอยังพูดด้วยแววตาไร้สำนึกอีกว่า เธอไม่ได้มีแค่คนเดียว เธอยังมีอีกหลายคนที่เธอไว้ใช้แก้เหงา หัวใจเขาตอนนั้นบีบรัดแน่นหายใจลำบาก มันเจ็บจนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อบรรเทาความอัดแน่นในอก พยายามใจเย็นใจที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องรุนแรง ทว่า เมื่อถูกภรรยาพูดยั่วยุให้เจ็บช้ำ ทิวไผ่จึงจบปัญหาด้วยการหยิบปืนมายิงตัดขั้วหัวใจอีกฝ่ายอย่างไร้ความปรานีเช่นกัน

เขามองภาพนองเลือดของภรรยาด้วยหัวใจเฉยชา ไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป เมื่อสถานการณ์สงบลง เขาโทรหาตำรวจ นั่งรอมอบตัวยอมรับกรรมกับความผิดนั้น

เมื่อทุกอย่างพังลงไม่มีชิ้นดี ภรรยาตายจากน้ำมือสามี ทิ้งลูกน้อยที่อยู่ในวัยไม่ถึงขวบไว้ ปัญหาคือใครจะรับเลี้ยงดูแลต่อไป?

ทิวไม่เหลือใครที่พอให้พึ่งพาหรือไว้ใจได้ต่อไปแล้ว สมองเขามืดบอดคิดไม่ออก ทว่าใบหน้าของอดีตคนรักก็ปรากฏ ต้นกล้า...

ใช่ ต้นกล้า...

ต้นกล้าคือคนเดียวที่เขานึกถึงตอนนั้น และต้นกล้าคือคนเดียวที่เขาไว้ใจกล้าฝากชีวิตลูกชายไว้ด้วยเพราะต้นกล้าจิตใจดีมีเมตตา ตลอดที่ได้รู้จักกันมานั้นทำให้ทิวไผ่กล้าเอาชีวิตเป็นประกันได้ ถ้าทะเลได้อยู่กับคนคนนี้ ลูกชายเขาจะปลอดภัยและเป็นคนดี ทิวไผ่เชื่อมั่นในตัวคนนี้

ทิวไผ่จึงตัดสินใจติดต่อไป เขาภาวนาขอให้ต้นกล้ายังใช้เบอร์เดิม ขอบคุณสวรรค์ เขาติดต่อต้นกล้าได้

ทิวไผ่ขอร้องให้อีกฝ่ายมาหา

"....."

"ชีวิตพี่ไม่เหลือใครอีกแล้ว ฮึก! "น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาเมื่อรู้สึกถึงความอึดอัดตึงเครียดจนไม่รู้จะระบายออกทางไหน จึงได้แต่ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจไหลลงมาช้าๆ

ชีวิตทิวไผ่บัดนี้มืดมนหนทาง พ่อแม่เสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว ญาติพี่น้องก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไร เขามันเหมือนตัวคนเดียว แสงสว่างดวงเดียวที่เขามองเห็นคือ ต้นกล้า...

ต้นกล้าคือความหวังเดียวของเขา

"พ พี่ ทิว "ต้นกล้าสะเทือนใจเหลือเกินกับภาพตรงหน้า พี่ทิวคนเข้มแข็งคอยปกป้องดูแลเขาเมื่อก่อนบัดนี้ช่างอ่อนแอบอบบางน่ากลัวว่าถ้าแตะนิ้วลงไปอีกฝ่ายจะปริแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไหล่ที่เคยผึ่งผายตอนนี้ห่อเหี่ยวเหมือนคนสิ้นหวัง ฝ่ามือบีบกระชับไม่ให้สั่น

น่าสงสาร...

"ข ขอ ร้อง พี่ไม่เหลือใครอีกแล้วกล้า ดูแลทะเลให้พี่ได้ไหม "

ขอร้อง..

แววตาที่เต็มไปด้วยหยาดหยดน้ำตามองต้นกล้าอ้อนวอนขอร้องจนคนที่ถูกร้องขอปฏิเสธไม่ลง

"ครับ "ต้นกล้ารับปากทั้งที่ยังไม่เห็นตัวเด็กด้วยซ้ำ

"ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ ... และขอโทษอีกครั้งที่พี่เคยทำให้กล้าเจ็บช้ำเสียใจ พี่..."

"พอเถอะเรื่องมันผ่านไปตั้งนานแล้ว..."ต้นกล้าพูดขัดอีกฝ่ายไม่ให้พูดเรื่องในอดีตที่ทำให้เขาเสียใจแสนสาหัส อดีตที่เกือบทำให้เขาแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ เขาเจ็บมากพอแล้ว ไม่อยากรื้อฟื้นถึงมัน

"กล้าจะดูแลลูกของพี่เอง แต่กล้าไม่ขอมาเยี่ยมพี่ที่นี่นะ "ต้นกล้าบอกคนที่ยิ้มทั้งน้ำตานองหน้า

คำพูดของต้นกล้าฟังดูอาจจะใจร้ายเกินไปสำหรับคนที่บังเอิญผ่านมาได้ยิน ทว่า มันไม่ใช่เลย เขาไม่มีความจำเป็นอะไรเลยที่ต้องมาเยี่ยมอีกฝ่ายในคุก เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับพี่ทิวด้วยซ้ำ เป็นแค่อดีตคนรักที่เคยทำร้ายจิตใจ เคยทำให้เขาต้องเจ็บช้ำใจแทบตายจนไม่น่าให้อภัย

พวกเขาสร้างปัญหากันเองแล้วทำไมเขาต้องมารับรู้แบกรับเรื่องเหล่านั้นด้วย ไม่เกี่ยวกันเลย...

ทว่าเขาก็ใจอ่อนตกปากรับคำเอาเด็กที่เกิดจากผู้ชายที่เคยทำร้ายเขามาเลี้ยงดู

แต่ที่ยอมรับเลี้ยงดูแลลูกอีกฝ่ายนี่ก็เพราะรู้ว่าพี่ทิวไม่เหลือใครแล้วจริงๆ แค่เด็กคนเดียวเขาดูแลได้ ไม่มีปัญหา แต่ก็ไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับคนที่เคยทำใจเขาพังอีกต่อไป

"เท่านี้ก็ละอายแก่ใจมากแล้ว ขอบคุณนะ... เป็นบุญของทะเลมันจริงๆ "ทิวไผ่ซึ้งในน้ำใจของต้นกล้าจนไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณอีกฝ่ายยังไงเพราะตัวเองต้องชดใช้กรรมที่ก่อในคุกไปหลายสิบปี

"ดูแลตัวเองด้วย"

ถ้ามีโอกาสหรือออกมาแล้วจะแวะไปหาลูกก็ไม่ว่ากัน..

ต้นกล้าเพียงแค่บอกอดีตคนรักในใจก่อนจะหันหลังเดินออกไปไม่เหลียวกลับคืนมอง..

* * *

"คุณพ่อสนใจน้องทะเลหน่อยสิฮะ " ทะเลตอนอายุ3ขวบ

"ฮือออ น้องทะเลไม่ให้คุณพ่อรักใคร คุณพ่อต้องรักน้องคนเดียวนะฮะ "ทะเลตอนอายุ5ขวบ

"คุณพ่อรักทะเลเท่าไหนครับ?"

"พ่อรักทะเลเท่าฟ้า~~ "

"ทะเลรักพ่อเท่าฟ้า~~"ทะเลตอนอายุ8ขวบ

"เลไม่ชอบอาจารย์ไก่"

"ทำไมล่ะครับ? "

"อาจารย์ไก่ชอบมาคุยกับคุณพ่อ เวลาคุณพ่ออยู่กับเขา คุณพ่อไม่สนใจเล"

"คุณพ่อคุยงานนะครับ ทะลต้องเข้าใจนะลูก "

"แต่เลไม่ชอบ"

"งั้นเวลาคุณพ่อทำงาน ทะเลจะไปอ่านหนังสือในห้องสมุดหรือไปว่ายน้ำก่อนก็ได้นะ "

"คุณพ่อไล่เลเหรอ"ทะเลตอนอายุ12ขวบ

ทะเลหวงต้นกล้ามากๆ หวงจนไม่ยอมให้อยู่ใกล้ใคร ไม่ยอมให้ไปไหนคุยกับใคร หรือแม้กระทั่งไม่ยอมให้มีแฟน ลูกติดแจจนบางครั้งต้นกล้าก็รู้สึกว่ามากเกินไปหรือเปล่า

เขาแอบคิด ทะเลเป็นเด็กผิดปกติหรือขาดอะไรไหมเพราะตลอดทะเลก็มีแค่เขาคนเดียว ทะเลไม่มีแม่ มีแค่พ่ออย่างต้นกล้าคนเดียว ครอบครัวของทะเลมีแค่ต้นกล้า ส่วนคุณปู่คุณย่ากลับไปอยู่ต่างจังหวัดไปแล้วตั้งแต่ทะเลขึ้นมัธยมต้น

ทะเลเคยถามถึงแม่ตัวเอง ต้นกล้าพยายามตอบแบบให้น้องเข้าใจว่า แม่ของทะเลอยู่บนฟ้าเป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์ ถ้าทะเลคิดถึงก็แค่มองขึ้นไปบนนั้นแล้วส่งยิ้มหล่อๆ เป็นเด็กดี เดี๋ยวคุณแม่จะมาหาเอง

ต้นกล้าก็หวังว่าเมื่อทะเลโตขึ้นจะเข้าใจเองว่า แม่ตัวเองไปไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว...

"พ่อฮะเลมีแฟนแล้วนะ "

"หืม? "

"ชื่อพี่จัสมิน เป็นรุ่นพี่ ม.3"

"เพิ่งขึ้น ม.1 เองนะลูก"

"พี่เขาบอกชอบเล เลยมาขอเลคบเป็นแฟน "

"แล้วลูกชอบพี่เขาไหม?"

"ไม่รู้สิ แต่ก็ตกลงคบเป็นแฟนแล้ว"

"ครับ มีอะไรปรึกษาพ่อได้นะ" ทะเลตอนอายุ13

"พ่อ เลเลิกกับพี่จัสมินแล้วนะ"ผ่านไปแค่อาทิตย์เดียวลูกชายเขาก็บอกว่าเลิกกันแล้ว ไวไปนะลูก

"อ่าว "

"น่าเบื่อ เลรำคาญ ชอบบังคับให้เลทำนั่นนี่ เลก็เลยบอกว่าไม่อยากเป็นแฟนแล้ว ไม่ชอบ"

"หึหึ... "

เด็กหนอเด็กเข้าใจคำว่ารักหรือยังหนอ?

"ทะเล.."

"...."

"เล..."

"....."

"ตามใจ ไม่คุยก็ตามใจ พ่อจะนอนแล้ว ฝันดี..."

ต้นกล้าหันหลังให้กับลูกชายทันทีเมื่อเรียกอีกฝ่ายไปหลายครั้งหลายคราก็ไม่ได้รับเสียงขานรับกลับมา

โกรธ ต้นกล้าโกรธทะเลมาก ในเมื่อทำนิสัยเด็กอย่างนี้เขาก็จะไม่ง้อและพูดด้วยจนกว่าอีกฝ่ายจะสำนึกในสิ่งที่ทำ

มีอย่างที่ไหนไปตะคอกใส่ผู้ใหญ่แบบนั้น ก้าวร้าวเกินไป เขาไม่เคยสอนให้ลูกกระทำกิริยาแบบนั้นเลย

นับวันทะเลยิ่งเอาแต่ใจไม่ฟังเหตุผล ไม่รับฟังอะไรทั้งสิ้น เขารู้ว่าลูกหวงเขา ไม่ชอบให้เขาให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าตัวเอง ทว่าลูกก็ต้องเข้าใจพ่อด้วยว่าพ่อต้องมีสังคม มีเพื่อนมีฝูง มีเพื่อนร่วมงาน ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวบนโลกใบนี้

หมับ!

แรงกอดจากด้านหลังทำคนที่นอนหลับตาหันหลังให้นิ่งเงียบรอฟังลูกชายพูด

"พ่อ..."เสียงอ่อนออดอ้อนจนใจคนเป็