คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #74 : REDD : SAID 12 {100 %}
68
ผมกำลังขอคนที่ผมรักมากที่สุดในตอนนี้แต่งงาน ผมไม่อาจเสียเธอไปได้อีกแล้ว เมื่อกี้ตอนที่เธอเก็บกระเป๋าออกไปมันเหมือนกลับว่าตัวเองได้ตายไปแล้วยังไงยังงั้นล่ะ
มันเจ็บจนพูดไม่ออก อยากจะรั้งเธอแต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้น เพราะถ้าเธอจะไปยังไงแล้วต่อให้เอาช้างมาฉุดเธอก็ต้องไปอยู่ดี ผมไม่รู้หรอกนะว่าทางข้างหน้ามันจะเป็นยังไง
แต่ถ้าเลเน่ยังยืนยันที่จะเคียงข้างผม ผมแม่งก็ไม่กลัวห่าไรอีกแล้ว
“วะ...ว่าไงนะ?”
เหมือนว่าเธอกำลังอึ้งกับสิ่งที่ผมเพิ่งบอกไปก่อนหน้านี้ ก็คงไม่แปลกเพราะว่าผมเพิ่งขอเธอให้เอาแจนมาอยู่ด้วย แล้วอยู่ดีๆจะมาขอเธอแต่งงานแบบนี้ มันก็ตกใจเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
“เน่แต่งงานกับเรดด์นะครับ”
ผมรวบตัวเลเน่เข้ามากอดเอาไว้ ก่อนจะเอาคางเกยไว้ที่ไหล่ของเธอ เพื่อที่จะมองหน้าเธอได้ชัดขึ้น เลเน่หน้าแดงเถือกขึ้นมาทันที ถ้าไม่ติดว่าเธอท้องผมแม่งจับทำเมียอีกรอบไปแล้ว
“ไปจดทะเบียนก่อนก็ได้ เดี๋ยวค่อยแต่งทีหลัง”
หลายครั้งที่ผมเกือบจะเสียเธอคนนี้ไป เพราะความคิดโง่ๆของตัวเอง แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าถ้าผมเสียเธอไปอีกครั้ง นั่นก็เท่ากับว่าผมได้ฆ่าตัวเองทั้งเป็น
ผมไม่เคยรู้สึกอะไรกับใครเท่าเธอมาก่อน อาจจะเป็นเพราะว่าเราสองคนอยู่ใกล้ชิดกัน เธอคอยช่วยเหลือผมตลอด ไม่ว่าผมจะทำร้ายเธอมากแค่ไหนก็ตาม ที่จริงแล้วผมไม่ได้อยากทำร้ายเธอหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าผมกำลังปกป้องเธออยู่ต่างหาก
ผมแอบรักเลเน่มาตั้งนานแล้ว ตอนนั้นเมื่อหลายปีก่อน ผมไปบริจาคของให้กับเด็กกำพร้ากับแม่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จนได้เจอเข้ากับเลเน่ที่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ตอนนั้นเธออายุได้แค่ห้าขวบ คงจะจำอะไรไม่ได้หรอกมั้ง
‘ทำไมมานั่งคนเดียว ไม่ไปเล่นกับเพื่อนเหรอ?’ และนี่ก็เป็นคำพูดแรกที่ผมพูดกับเลเน่ ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของเธอผมยังจดจำมันได้ดี
‘พะ...เพื่อนไม่มีหรอกค่ะ’
เธอนั่งเช็ดน้ำตาตัวเองออกลวกๆก่อนจะหันมามองหน้าผม พอได้เห็นใบหน้าเธอชัดๆเท่านั้นแหละผมแทบไม่อยากจะละสายตาไปไหน
เธอเป็นรักครั้งแรกของผม
ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนผมก็ไม่เคยลืมเธอได้เลย นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมก็มาเล่นกับเธอทุกวัน จนเราสองคนสนิทกันมากขึ้น และเธอก็เล่าเรื่องราวที่เกี่ยวกับตัวเธอให้ผมฟังทุกอย่าง ว่าชอบโดนเพื่อนรังแก บางทีก็เอาของไปซ่อน แต่ไม่กล้าบอกมิสเตอร์ เพราะกลัวว่าเพื่อนจะทำมากกว่านั้น
‘ให้พี่ช่วยป่ะ?’
ผมยื่นขอเสนอไปให้ด้วยความหวังดีแต่เธอกลับปฏิเสธความหวังดีของผม เพียงเพื่อความอ่อนแอของเธอมันครอบงำความคิดของเธออยู่
‘ไม่เป็นไรค่ะแค่มีพี่หนูก็ไม่กลัวอะไรแล้ว’
'โตขึ้นสัญญากับพี่นะว่าเราจะแต่งงานกัน’
มันอาจจะดูเหมือนเป็นคำสัญญาของเด็ก แต่ผมจำมันได้ดีตอนที่เธอยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวก้อยสัญญากับผมว่าเราสองคนจะแต่งงานกัน
และหลังจากวันนั้นผมก็ไม่เจอเลเน่อีกเลย เพราะมีผู้ปกครองใจดีรับเธอเป็นลูกบุญธรรม ผมตามหาตัวเธออยู่นานแต่ก็ไม่พบ จนกระทั่งถอดใจเพราะคิดว่าคงไม่ได้เจอกับเธออีก แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าฟ้าจะส่งเธอให้มาเจอผมอีกครั้ง
ตอนแรกที่เห็นเธอนอนหมดสติอยู่ที่โรงพยาบาลเนื่องจากผมขับรถชนเธอเข้าเต็มแรง ใจผมแม่งก็เต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่มันไม่เคยเต้นแรงกับใครมาก่อน เรื่องของเอมม่าที่ผมคบกับเธอเป็นเพราะว่าเธอมีส่วนที่คล้ายเลเน่มาก ไม่คิดด้วยซ้ำว่าเธอจะเป็นพี่น้องกัน
ผมไม่ได้อยากทำตัวเหี้ยกับเธอหรอกนะ ผมอยากให้เธอจำผมได้ด้วยตัวของเธอเอง โดยที่ผมไม่ได้บอกตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง แต่เธอกลับจำผมไม่ได้เลยสักนิด ออกจะเกลียดผมมากซะด้วยซ้ำ
แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมีวันนี้ได้ วันที่เธอกับผมได้กลับมารักกันเหมือนอย่างในวัยเด็กอีกครั้ง ไม่ว่าตอนนี้เธอจะจำได้หรือไม่ได้ก็ตาม ผมแม่งไม่สนใจเรื่องนั้นแล้ว เพราะไม่ว่ายังไงเธอก็เลือกผมอยู่ดี
เรื่องของแจนที่เกิดขึ้นมันเป็นอะไรที่ผมไม่คาดคิดมาก่อน ผมมีอะไรกับเธอโดยที่ไม่ได้ป้องกันแค่ครั้งเดียว อีกอย่างผมก็ให้เธอกินยาคุมฉุกเฉินเอาไว้แล้ว เธอไม่น่าจะท้องได้
น้อยรายนะที่จะเกิดข้อผิดพลาดแบบนี้ได้
แต่มันก็เกิดขึ้นมาแล้ว ลูกของแจนก็เป็นลูกของผมเหมือนกัน ถ้าผมไม่รับผิดชอบเธอก็ดูเหมือนว่าจะใจร้ายไปหน่อย แต่ผมก็ไม่อยากทำให้เลเน่เสียใจเพราะเธอก็ท้องกับผมก่อนแจน
แม่ง!เรื่องไม่น่าจะเป็นแบบนี้เลยว่ะ ทั้งที่มันกำลังจะไปได้สวยอยู่แล้วแท้ๆเลย ผมกับเลเน่กำลังจะมีความสุขอยู่แล้วแท้ๆ
เออยอมรับว่าผมมันสำส่อนเองว่ะ ไม่น่าพลาดแบบนี้เลย ถ้าเชื่อไอ้เวลล์ตั้งแต่แรกเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก มันเตือนผมอยู่ตลอดเวลาว่าอย่าทำให้เลเน่ต้องเสียใจ
แต่สุดท้ายผมก็ทำให้เธอต้องเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“แล้วแจนล่ะ”
คนตัวเล็กก้มหน้ามองมือตัวเอง ผมรู้ว่าเธอไม่สบายใจเรื่องนี้ ผมเองก็ไม่สบายใจเหมือนกันที่ต้องมาเห็นเธอทุกข์ใจแบบนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่ยอมทำให้เธอต้องเสียใจเลยว่ะ ขอสัญญาด้วยใจเลย
แต่มันพลาดมาแล้ว และเอาอะไรกลับมาไม่ได้ ตอนนี้ก็แค่รอเวลาให้เลเน่ยอมรับกับมันให้ได้ จะให้ผมทิ้งแจนแม่งก็ไม่ใช่ไงนั่นก็ลูกผมเหมือนกัน ต่อให้ผมจะไม่ได้รักแจนเท่าเลเน่ก็ตาม แต่เธอก็ท้องลูกของผมอยู่
“ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ ตกลงว่าไงจะแต่งไม่แต่ง” ผมคาดคั้นเอาคำตอบจากเธอ
เลเน่น่ะเตรียมจะหนีผมตลอดเวลาอยู่แล้ว เพราะงั้นผมจะต้องใช้วิธีนี้เพื่อที่เธอจะอยู่กับผมตลอดไป ส่วนแจนยังไงเธอก็ไม่ยอมไปจากผมอยู่แล้วล่ะ เพราะงั้นไม่ว่าจะให้เธออยู่ในสถานะไหนเธอก็รับได้หมดล่ะ
“แต่ว่าเน่ยังเรียนไม่จบเลยนะ” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองผมตาแป๋ว ผิดไปจากตอนที่เธอโกรธมากเลยว่ะ ตอนนั้นผมแทบคลั่งตายเพราะกลัวว่าเธอจะโกรธจนเกลียดผมไปเลยน่ะสิ
“ยังไงเน่ก็ต้องลาออกอยู่แล้วปะ สนไมวะ?” ผมถามอย่างไม่ใส่ใจทำให้เลเน่ตีแขนผมอย่างแรง เหมือนเธอไม่พอใจที่ผมพูดแบบนั้น
“ก็เน่จะเรียนอ่ะ ไม่ลาออกหรอกนะแค่ดร็อปเอาไว้เฉยๆก็พอ”
เออ!ลืมไปว่าเมียผมคนนี้เธอแม่งรักเรียนยิ่งกว่าอะไร จะให้เธอเลิกเรียนน่ะเหรอฝันไปได้เลย เพราะยังไงเธอไม่มีวันยอมหรอก ความฝันของเธอคือการได้เรียนต่อมหาวิทยาลัย และตอนนี้เธอก็ได้เรียนมันอย่างที่ฝันเอาไว้แล้ว คงยากที่เธอจะลาออก
“ใครบอกจะเลี้ยงลูกก็เลี้ยงไปเลยนะ”
“เออ!รู้ พี่นี่แหละบอกจะเลี้ยงเอง แค่ลูกคนเดียวจะเลี้ยงยากอะไรนักหนาวะจริงป่ะ”
“อย่าลืมนะว่ายังมีลูกของแจน” เลเน่พูดออกมาด้วยแววตาที่เศร้า ทำให้ผมใจไม่ดีเลย
ก็เพราะเธอชอบเป็นแบบนี้ไงผมถึงอยากรีบแต่งงานกับเธอไวๆ เลเน่อ่ะอารมณ์ไม่คงที่เผื่อยังไงเธอหนีผมไปอีก แล้วไม่กลับมาผมแม่งจะทำยังไงวะ บอกเลยว่าตอนนี้ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอกับลูก คนอื่นช่างแม่งเหอะผมไม่อยากเอาเรื่องของคนอื่นมาทำให้เลเน่กับผมต้องมีปัญหากัน
“แจนมีลูกกับพี่นะ อีกอย่างเธอก็ดูเหมือนจะรักพี่มากด้วย และก็...อื้อ”
ผมจัดการปิดปากเธอด้วยปากของผมเอง เธอพูดมากเกินไปแล้วว่ะ ตอนนี้พูดแค่เรื่องของเราสองคนไม่ได้เลยไง ทำไมต้องชอบเอาเรื่องของคนอื่นมาทำให้เราต้องไม่สบายใจทั้งคู่ด้วย
ผมจูบเธออยู่เนิ่นนานเพื่อให้เธอลืมคำพูดที่จะพูดออกมาให้หมด ตอนนี้ผมไม่อยากฟังเรื่องใครนอกจากเรื่องของเธอคนนี้คนเดียว
ไม่ว่าพรุ่งนี้เรื่องมันจะเป็นยังไง เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้หรือเปล่า แต่อย่างน้อยตอนนี้มันก็ทำให้ผมได้มาอยู่กับเธอ ผมจะประคับประคองชีวิตคู่ของผมกับเลเน่เอาไว้ให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้
“อย่าพูดเรื่องคนอื่น พี่ขอแค่นี้ได้ป่ะ?”
ผมพรหมจูบคนตัวเล็กไปทั่ว เธอพยักหน้ากลับมาแทนคำตอบแค่นี้ก็ดีใจมากแล้วว่ะ พอเธอกลับมาคราวนี้ก็ดูเหมือนจะว่าง่ายขึ้นเยอะเลยนะ ต้องได้ใครสอนมาแน่
และผมก็พอจะรู้ว่าใครเพราะถ้าไม่ใช่ไอ้ไรท์เลเน่ไม่ยอมทำตามแน่ แต่ก็ต้องยกความดีความชอบให้มันนะที่ทำให้เลเน่กลับมาหาผมอีกครั้ง มันเองก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ผมคิดเอาไว้หรอกน่า
“ขะ...ขอถามอะไรได้ไหม?” เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
แววตาคู่สวยของเธอที่ผมชอบมองเป็นประจำตอนนี้มันไปเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมา ทำให้ต้องยื่นมือเข้าไปเช็ดให้ ผมไม่อยากให้เธอต้องร้องไห้เพราะผมอีกแล้ว แค่นี้ผมแม่งก็เจ็บมากพอแล้วว่ะ ผมพยักหน้ากลับไป
“แจนจะเข้ามาอยู่วันไหน แล้วนอนที่ไหน ต้องนอนร่วมเตียงนี้ด้วยหรือเปล่า”
ผมว่าแล้วยังไงเลเน่ก็ต้องถามถึงเรื่องแจนอยู่ดี เวลาที่เธอบอกว่าไม่เป็นอะไรนั่นเธอโกหก เธอซ่อนอาการไม่เก่ง เธอแค่พูดเพื่อให้คนอื่นสบายใจเท่านั้นถึงแม้ว่าตัวเองจะต้องเจ็บก็ตาม
ก็เพราะเธอเป็นคนแบบนี้ไงชอบเข้าข้างคนอื่นก่อนตัวเอง และคนแบบเธอก็หาได้ยากมากด้วย ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนเหมือนเธอมาก่อนเลย อ่อนโยน ใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น นี่แหละที่ทำให้ผมหลงรักเธอจนโงหัวไม่ขึ้น
ผมเชื่อว่าผู้ชายร้อยทั้งร้อยก็ต้องอยากได้ผู้หญิงที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ และทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่องมาเป็นแม่ของลูกในอนาคต และตอนนี้ผมก็เจอแล้ว
ไม่มีใครทำหน้าที่นี้ได้ดีไปกว่าผู้หญิงตรงหน้าผมคนนี้อีกแล้ว
“เน่อยากให้เค้าเข้ามาอยู่หรือเปล่า?”
ผมไม่อยากให้เธอลำบากใจไปมากกว่านี้ ถ้าเธอไม่อยากให้มาอยู่ผมก็จะไม่ให้อยู่ แต่ก็อย่าคิดว่าผมจะทิ้งแจนนะผมจะให้เธอย้ายมาอยู่ที่คอนโดเดียวกับผมแต่คนละห้องเท่านั้น เผื่อมีอะไรฉุกเฉินผมจะได้ช่วยเหลือเธอได้ทัน
“พี่ตามใจเรานะ เพราะพี่คิดว่าความคิดของเราดีที่สุด”
ใช่!ผมเชื่อความคิดของเลเน่ และผมเชื่อว่าเธอไม่ใจร้ายพอที่จะไล่แจนออกไปหรอก เลเน่เป็นคนดี เธอช่วยเหลือคนอื่นมาตั้งมากมายเรื่องนี้เธอไม่ปล่อยทิ้งแน่ ต่อให้ตัวเองต้องลำบากก็ตาม
‘คุณยายกินขนมปังนี่หน่อยนะคะ’
‘แล้วหนูไม่กินเหรอลูก?’
‘นะ...หนูไม่หิวค่ะ คุณยายน่าจะหิวกว่าหนูนะคะรับไปเถอะค่ะ’
‘ขอบใจมากนะลูก รับของขวัญจากยายไปสิ’
คุณยายยื่นถุงขยะใบใหญ่ให้เด็กหญิงคนนั้นเลือกเพื่อเป็นรางวัลแก่น้ำใจเล็กๆน้อยๆที่เด็กหญิงคนนั้นมอบให้ เธอมองถุงขยะใบใหญ่สักพักเหมือนกำลังชั่งใจว่าจะรับมันดีหรือเปล่าก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า...
‘ของขวัญของคุณยายมีค่ามากเลยนะคะ คุณยายคงจะเอาไปไหนมาไหนด้วยใช่หรือเปล่า?’
‘ใช่จ๊ะ ยายทิ้งไม่ได้หรอกมันเป็นสมบัติเพียงอย่างเดียวที่ยายเหลืออยู่’
‘ถ้าคุณยายไม่ว่าอะไรหนูขอเป็นอันนี้นะคะ’
เด็กหญิงหยิบกระจกที่เปื้อนไปด้วยคราบโคนขึ้นมาพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างเหมือนว่ามันเป็นของวิเศษที่เธออยากได้
ทั้งที่จริงแล้วมันก็เป็นเพียงขยะที่ไม่มีค่าอะไรเลย แต่ใครจะหารู้ไม่ว่าเด็กหญิงคนนั้นยังเก็บกระจกใบนั้นเอาไว้กับตัวไม่เคยห่าง เธอคอยทำความสะอาดมันอย่างดีจนเป็นเงาวาววับเลยล่ะ
ไม่น่าเชื่อว่าของขวัญจากคุณยายเก็บขยะคนนั้นเธอจะยังเก็บมันเอาไว้ เพราะถ้าเป็นคนอื่นคงทำหน้าขยะแขยงแล้วเดินจากไปเลยด้วยซ้ำ
เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องจริง และยังเป็นเรื่องราวสมัยเด็กของเลเน่อีกด้วย ผมเห็นเธอเข้าโดยบังเอิญตอนที่เธอเดินไปจ่ายตลาดกับมิสเตอร์ เธอเป็นเด็กดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ใครเห็นก็หลงรักเธอทั้งนั้น
ก็คงไม่แปลกที่ผมจะหลงรักเธอเหมือนกัน อย่างที่ผมบอกต่อให้เธอต้องลำบากมากแค่ไหน หรือเดือดร้อนยังไงเธอก็มักจะนึกถึงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ เรื่องของแจนก็เช่นกัน
“ถ้าบอกว่าไม่ก็คงจะเป็นการทำร้ายเธอมากเกินไป แต่ถ้าบอกว่าได้มันก็ดูเหมือนจะโกหกเหมือนกัน คงไม่มีผู้หญิงคนไหนสบายใจหรอกนะที่แฟนตัวเองมีผู้หญิงเพิ่มขึ้นมาอีกคน”
เลเน่ถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ใครจะตัดสินใจได้ง่ายๆผมรู้ และตัวเลเน่เองก็เป็นที่อ่อนต่อโลกมาตั้งนานแล้ว เรื่องแบบนี้มันก็คงจะบันทอนจิตใจเธอเป็นเรื่องธรรมดา
แต่จะให้ผมทำยังไงในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว จะปล่อยให้แจนไปใช้ชีวิตอยู่กับลูกตามลำพังมันก็ยังไงอยู่ เพราะเธอก็อายุยังน้อยด้วยซ้ำอีกอย่างลูกในท้องของเธอก็ลูกผมเหมือนกัน
“พี่รู้” ผมจูบหน้าผากคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา ปลอบประโลมเธอให้เธอสบายใจขึ้น ผมไม่อยากให้เธอด่วนตัดสินใจอะไรไป เพราะกลัวว่าเธอจะทนไม่ไหวแล้วทิ้งผมไปอีก “ค่อยๆคิดก็ได้ แจนเองก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร”
“ไม่ว่าจะวันนี้หรือพรุ่งนี้ยังไงคำตอบก็เหมือนเดิมอยู่ดี”
เลเน่เลื่อนมือขึ้นมาจับหน้าผมเอาไว้พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทำให้ปลายจมูกของเราชนกัน ผมมองเห็นตัวเองจากนัยน์ตาคู่สวยของเธออย่างชัดเจน เธอส่งยิ้มบางมาให้ผมก่อนจะพูดประโยคหนึ่งออกมาซึ่งทำให้ผมมั่นใจว่าผมเลือกคนไม่ผิดจริงๆ
“เน่ยอมให้แจนเข้ามาอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ขออย่างเดียวว่าห้ามนอนร่วมเตียงด้วยกันสามคนเพราะเน่รับไม่ได้”
“ขอมากกว่านี้ก็ให้ได้ครับที่รัก” ผมสวมกอดคนตัวเล็กทันที หวังว่าเธอคงจะสัมผัสความรักทั้งหมดที่ผมมีผ่านกอดนี้ได้นะ
ผมไม่ได้ให้แจนเข้ามาอยู่ห้องนี้แน่ เพราะห้องนี้จะเป็นห้องที่เก็บเกี่ยวความทรงจำของผมกับเลเน่เท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์มายุ่งด้วย
ผมจะเปิดห้องให้แจนใหม่เพื่อเป็นการดูแลเธอกับลูก
“ไปอาบน้ำกันดีกว่าจะได้นอนกอดลูกเร็วๆ”
“บ้าเหรอ ลูกอยู่ในท้องเน่นะจะกอดได้ไง” เธอตีแขนผมกลับมา ดูก็รู้ว่าเขินแต่ทำเพื่อกลบเกลื่อนเท่านั้นเองแหละทำไมจะไม่รู้
“กอดผ่านแม่อ่ะมีปัญหาไรป่ะ?” พูดจบผมก็ช้อนร่างเลเน่ขึ้นไว้ในอ้อมแขนก่อนจะตรงดิ่งเข้าห้องน้ำทันที
นานแล้วนะที่ผมไม่ได้อาบน้ำพร้อมกับเธอ แต่ต่อไปนี้ผมจะอาบน้ำกับเธอทุกวันเลยว่ะ ไหนๆเก้าเดือนจะไม่ได้มีอะไรกันแต่ขอแถะเล็กแถะน้อยก็ได้นี่หว่า เธอคงไม่ว่าอะไร
ผมวางร่างเลเน่ลงบนเตียงนอนอย่างเบามือ เพราะกลัวว่ามันจะกระทบกระเทือนถึงลูกในท้อง ช่วงนี้เธอดูผอมลงมากเลยทั้งที่ปกติแล้วผู้หญิงเวลาท้องจะดูมีน้ำมีนวลไม่ใช่ไง ทำไมไม่ค่อยดูแลตัวเองเลยนะ เห็นอย่างนี้แล้วผมแม่งก็เป็นห่วงว่ะ กลัวว่าลูกจะพลอยเป็นอะไรไปด้วย
“กินข้าวหน่อยรู้ป่ะ ดูแลตัวเองดีๆดิ เน่ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนะอย่างน้อยจะทำอะไรก็นึกถึงลูกบ้าง” ผมดึงตัวเธอเข้ามากอดพร้อมกับลูบท้องเธอไปด้วย เมียใครใครก็รักก็หวงเป็นธรรมอยู่แล้ว อีกอย่างคนนี้หวงมากเป็นกรณีพิเศษด้วย
“ก็เพราะพี่น่ะแหละที่ทำให้เน่ต้องเป็นแบบนี้” เธอทำหน้ามุ่ยใส่เฉยเลยว่ะ ผมยังไม่ได้ทำห่าอะไรเลยนะเว้ย “ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยใครจะไปกินข้าวลงล่ะ ถ้าอยากให้ดูแลตัวเองพี่ก็ต้องดูแลตัวเองด้วยเข้าใจป่ะ”
เห็นไหม? ไม่ว่าเราจะพูดเรื่องอะไรเธอก็มักจะเป็นห่วงคนรอบข้างเสมอ จะมีผู้หญิงคนไหนเป็นเหมือนเธอบ้างวะ คนไม่มีแล้วล่ะ ถึงต่อให้มีก็คงจะหายากมาก
ทุกคนล้วนแล้วแต่นึกถึงประโยชน์ส่วนตน น้อยคนนักที่จะคิดเหมือนเธอ แจนเองถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร แต่เธอก็ยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่ในตัว ทำไมผมจะดูไม่ออก เธออยากได้ทุกอย่างที่เป็นของเลเน่รวมถึงผมด้วย แต่ก็นั่นแหละตอนนี้เธอก็ได้มันมาแล้ว
ติ๊ง!
เสียงข้อความในโทรศัพท์เลเน่ดังขึ้น ทำให้เธอต้องลุกขึ้นไปหยิบมาเปิดดูและผมก็อยู่ข้างๆเธอทำให้เห็นว่าใครส่งมา
นี่มันจะตีสองแล้วแม่งยังกล้าส่งมารบกวนคนอื่นอีกเหรอวะ โคตรเสียมารยาทชิบหาย
เออ!เมียผมก็เล่นกับเขาด้วยครับ มีการกดพิมพ์ตอบกันไปมาอย่างไม่ไว้หน้าผัวอย่างผมบ้างเลย เดี๋ยวก็จับแม่งเทหมดเลยว่ะ
WHO+ : นอนยัง?
_LENE : มีอะไรหรือเปล่าตอนนี้ยังไม่นอน
WHO+ : นอนไม่หลับว่ะ
WHO+ : คิดถึง
หมับ!!!
ผมแย่งโทรศัพท์จากเลเน่มาก่อนจะกดพิมพ์ข้อความส่งกลับไปหามัน เชี่ยมาบอกคิดถึงเมียชาวบ้าน ไม่รู้จักหาเมียเองบ้างไงวะ
เมียกูกูก็หวงเหมือนกันนะเว้ย ถึงผมเป็นคนแบบนี้เชื่อป่ะผมไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องคนของผมเด็ดขาด เพราะถ้ามันมาแตะแม้แต่นิดเดียวผมเล่นถึงตาย พิมพ์ส่งไปเสร็จผมก็ยัดโทรศัพท์ใส่มือเธอทันที
_LENE : แม่งนอนไม่หลับก็ไปหายามาแดกดิวะ คุยอยู่ได้กับเมียคนอื่น
เออ!ผมกดส่งไปแบบนั้นแหละ พอเธอได้อ่านเท่านั้นแหละถึงกับถีบผมแทบตกจากเตียง ขอย้ำเลยว่าเธอถีบ
อะไรวะทำเหมือนว่าผมไม่ใช่ผัวเธองั้นอ่ะ เล่นผิดบทบาทหรือเปล่า คนที่ต้องโกรธเป็นฝืนเป็นไฟต้องเป็นผมไม่ใช่เธอ เอาแล้วไงผมต้องมารับมือกับอารมณ์ของคนท้องใช่ป่ะ เพราะรู้มาว่าคนท้องมันจะอารมณ์ขึ้นๆลงๆไม่ปกติ
เชี่ยไหมล่ะกูกว่าจะถึงเก้าเดือนผมไม่เฉาตายไปก่อนเลยไง อีกอย่างหูผมไม่ชาไปก่อนเหรอ
“ทำไมนายทำตัวไม่น่ารักแบบนี้” เลเน่ทุบตีผมอย่างสนุกอย่างกับว่าผมเป็นกระสอบอย่างนั้นเลยว่ะ ไหนจะเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกผมอีก “ไรท์เค้าต้องมีปัญหาแน่เลยถึงทักมาอย่างดึกอ่ะ”
“จะมีปัญหาอะไรขนาดไหนก็ควรจะรู้จักเวล่ำเวลาซะบ้าง” ผมขึ้นเสียงตอบกลับไป เพราะเธอไม่มีเหตุผลเอาซะเลย “ที่เธอโทรมขนาดนี้เป็นเพราะไม่ได้นอนเพราะงั้นก็นอนซะเดี๋ยวลูกฉันจะไม่สบาย” ผมชี้นิ้วสั่ง
“นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะเรดด์ นายจะมาสั่งฉันไม่ได้นะ” เธอเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน แต่เชื่อเถอะว่าผมสามารถทำให้เธอสงบลงได้
“ทำไมจะไม่ได้ ถ้าไม่นอนฉันแม่งจะจับเธอเยแล้วนะ”
เลเน่ชะงักไปเลยดูก็รู้ว่าไม่กล้าขัด เธอกลัวเรื่องแบบนี้จะตายไป ลองดูสิว่าเธอจะกล้าต่อปากต่อคำอีกไหม แต่คิดว่าคงไม่กล้าแล้วล่ะ
“นอนลงเดี๋ยวนี้ห้ามลุกขึ้นมาอีก”
“ละ...แล้วถ้าฉันปวดฉี่อ่ะ”
เออ!นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเมียนะผมจะซัดให้หน้าหงายไปเลยว่ะ ตอบกลับมาได้กวนตีนดีจริงๆ
“ลุกไม่ได้ใช่ไหม?”
“ราดตรงนี้ล่ะเดี๋ยวซักเอง จบยังจบแล้วก็นอนนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว” คนอย่างเลเน่ต้องสั่งแบบนี้ถึงจะยอมทำตาม ไม่อย่างนั้นอย่าหวังเลยว่าเธอจะเชื่อ
“ถามฉันทำไมอ่ะนาฬิกาอยู่บนหัวเตียงดูเองดิ” พูดจบเธอก็ล้มตัวลงนอนพร้อมกับหันหลังให้ผมอีกต่างหาก
น่ารักไหมล่ะครับเมียผม มีเมียพูดเก่งต้องทำใจนะเพราะเธอไม่ได้พูดเก่งอย่างเดียวแต่ยังพูดกวนตีนได้ดีเยี่ยมอีกด้วย
ผมนอนลงข้างเธอพร้อมกับวาดแขนโอบกอดเธอเอาไว้หลวมๆเพราะกลัวว่าจะอัดอึด และดูเหมือนว่าเธอจะยอมให้ผมกอดเอาไว้แบบนี้ด้วย น่ารักกว่านี้ไม่มีอีกแล้วครับ
ไม่นานเธอก็ค่อยๆหันหน้ากลับมาพร้อมกับทำหน้าอ้อนๆเหมือนต้องการจะขออะไรจากผมบางอย่าง เธอชอบทำหน้าแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่จะขออะไรที่มันได้มายาก แต่ไม่ว่าอะไรที่เธออยากได้ผมก็สามารถหามาให้เธอได้ทั้งนั้น ยกเว้นก็แค่ดาวกับเดือน
“ขออะไรหน่อยได้ไหม” ผมพูดผิดที่ไหนละ ผมพยักหน้าแทนคำตอบ “อย่ากอดใครแบบนี้ได้ไหม กอดแค่เน่คนเดียวก็พอนะคะ”
“...”
ถึงเธอไม่ขอผมก็ไม่สามารถกอดใครได้อีกแล้วนอกจากเธอคนนี้ แต่ผมเลือกที่จะไม่พูดเพราะไม่คิดว่าเธอจะขออะไรที่มันง่ายดายเหลือเกิน แต่พอผมไม่พูดอะไรเธอก็เบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้ทำให้ผมต้องดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้แน่น
“ทะ...ทำไม่ได้เหรอ หรือว่าพี่จะไปกอดแจนอ่ะ”
“คิดมากน่า เพราะเป็นแบบนี้ไงอาการถึงดูไม่ค่อยดี อย่าเครียดมากสิตัวเองกำลังท้องอยู่นะ”
“ก็ให้คำตอบมาก่อนสิ” เธอต่อรอง ทำให้ผมดึงจมูกเธอเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไม่ครับ” ผมกระซิบข้างหูบอกเธอเพื่อให้คำพูดของผมมันซึมลงไปและทำให้เธอสบายใจขึ้น “กอดได้แค่คนนี้เท่านั้น”
“จริงนะ”
เลเน่เงยหน้าขึ้นมามองผมตาแป๋ว ดูก็รู้ว่ามีความสุขมากแค่ไหน เห็นอย่างนี้แล้วมันก็พลอยทำให้ผมมีความสุขไปด้วย แค่เห็นเธอมีความสุขแค่นี้ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วล่ะ ผมอยากเห็นเธอมีความสุขสักที
เธอผ่านเรื่องเลวร้ายมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่ผมจะเติมเต็มส่วนที่ขาดหายของเธอแล้วล่ะ รอก่อนนะเน่ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทางเพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
“จริงจ๊ะ”
“พูดแบบนี้ก็เป็นด้วยเหรอ?” เสียงหัวเราะของคนที่อยู่ตรงหน้าผมคนนี้มันทำให้หัวใจผมเต้นแรงผิดปกติ
อาจจะเป็นเพราะว่าผมไม่เคยได้ยินเสียงหัวเราะของเธอก็ได้มั้ง เลเน่ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนเก็บอาการไม่ค่อยอยู่ แต่บางทีผมก็ไม่สามารถอ่านเธอออกได้ว่าเธอกำลังเศร้ามากน้อยแค่ไหน อาจจะเห็นเธอยิ้มแต่ใครจะรู้ล่ะว่าข้างในของเธออาจกำลังร้องไห้อยู่ก็ได้
“ก็เป็นแค่บางคน” ผมกระชับอ้อมกอดเธอให้แน่นขึ้น ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะได้กลับมานอนกอดคนที่คิดถึงตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา “รักมากนะครับคนดีของพี่เรดด์”
เลเน่กอดตอบผมกลับมาทันทีที่พูดจบ เธอกอดผมแน่นกว่าที่ผมกอดเธอซะอีกก่อนจะซุกหน้าลงกับอกผม พร้อมกับพูดอะไรบางอย่างออกมาด้วยเสียงอู้อี้ทำให้ผมฟังไม่ค่อยถนัด
“...”
“อะไรนะ เมื่อกี้พูดไรพูดใหม่ดิ๊”
“ของดีมีครั้งเดียว”
“เฮ้!ไรวะก็คนไม่ได้ยินป่ะที่รัก ครั้งนี้จะตั้งใจฟังเลยอ่ะเอาใหม่ดิ”
เลเน่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ ช่างแม่งเหอะถ้าเธออยากบอกเดี๋ยวเธอก็คงบอกเองล่ะ เพราะถ้ามันเป็นเรื่องใหญ่เดี๋ยวผมก็รู้เอง แต่ตอนนี้ผมอยากนอนคนตัวเล็กนี่เอาไว้ให้หายคิดถึงก่อน
เรื่องพรุ่งนี้จะเป็นยังไงต่อไปค่อยหาทางคิดดีกว่า ผมไม่อยากเอามาบันทอนจิตใจตัวเองตอนนี้ว่ะ เดี๋ยวจะเครียดเปล่าๆมีความสุขกับคนที่รักมันก็ดีมากพอแล้ว แค่นี้ล่ะที่ผมต้องการ
เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นผมจะเป็นคนจัดการด้วยตัวของผมเอง ผมเป็นคนผูกผมก็ต้องเป็นคนแก้ เรื่องนี้ผมจะไม่ทำให้คนที่ผมรักอย่างเลเน่ต้องมาเดือดร้อน หรือไม่สบายใจเพราะผมอีกแล้ว
เธอเหนื่อยกับผมมามากพอแล้วถึงเวลาที่เธอจะมีความสุขสักที ผมขอแค่เพียงเวลาเท่านั้น มันจะนานหรือไม่ผมก็ให้คำตอบไม่ได้แต่ผมจะทำให้มันรวดเร็วที่สุด
ถ้าเธอยังรอผมอยู่ที่เดิมน่ะนะ
-100 %-
-นั่นไงเรดด์เริ่มวางแผนแล้ว-
เตรียมรับแผนของเรดด์กันให้ดีๆ เพราะเรดด์มาได้ทุกรูปแบบ
และมาแบบที่เราคาดไม่ถึงด้วย ทำใจไว้หน่อยก็ดีนะพวกเธอ
เพราะอะไรที่เรดด์ลงมือทำมักจะตามมาด้วยน้ำตาเสมอ กร๊ากกกกก
ขอโต๊ดที่มาอัพช้างับ เค้าไม่ได้อู้นะ เพียงแต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์เท่าไหร่ เนื่องด้วยอะไรหลายๆ อย่างเข้ามารุมเร้าไปหมด ไหนจะเรื่องสุขภาพที่ต้องดูแลตัวเองด้วย ไหนจะเรื่องเรียนอีก กลัวรีดรอนานมากเลยรีบมาอัพให้อ่านก่อน เห็นม้ะ? เค้าน่ารักขนาดไหน เม้นท์ให้กำลังใจเค้าด้วยนะ เค้าจะได้มีกำลังใจมาอัพให้อ่านกันเนอะ เออ! รีดที่บอกว่าเรื่องนี้วนไปวนมาเค้าแก้พล็อตเรื่องไม่ได้แล้วงับ คุณจะไม่อ่านเลยก็ได้ เพราะเค้าเชื่อว่ายังมีรีดอีกหลายคนที่รออ่านกันอยู่ ไหนจะเรื่องของอิพี่เวลล์อีกด้วย เค้าจะแคร์ และสนใจคนที่เข้าใจเค้าเท่านั้นนะ ถ้าเห็นว่ามันเวิ่นเว้อสามารถกดปิดไปได้เลยค่ะ จะได้ไม่รำคาญเรดด์กับน้องเน่เนอะ เพราะคาแรกเตอร์ของสองคนนี้เป็นแบบนี้มาแต่แรกแล้ว นี่เค้าก็บอกหลายรอบแล้วนะเนี่ย 5555555555555
เม้นท์เท่าที่ใจรีดเดอร์มีต่อนายเรดด์กับหนูเลเน่เลยงับ
REDD : คลิก https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1523796
WELL : คลิก https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1523796
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น