คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : คนใกล้ตัว {100 %}
54
คนใกล้ตัว
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
“แม่งทำห่าไรวะ?”
เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากข้างนอก ทำให้ฉันต้องรีบออกไปดู ก็พบว่าคนที่โวยวายไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าของห้องห้องนี่น่ะเอง
“อะไร?”
ฉันยืนเท้าเอวถามกลับไปอย่างกวนๆ ทำเอาคนคนตรงหน้าถึงกับเลือดขึ้นหน้าทันทีเลย เขาตรงดิ่งเข้ามากระชากแขนฉันก่อนจะเพิ่มแรงบีบจนมันแทบจะแหลกคามือเขาเลยล่ะ
“แหกตาดู” ร่างสูงชี้ไปที่โต๊ะไม้ที่มีแจกันดอกไม้ที่ตั้งอยู่ข้างโซฟา ฉันเป็นคนเอาไปวางไว้เองล่ะ
แค่อยากเปลี่ยนแปลงอะไรนิดหน่อยแต่ไม่คิดว่าเขาจะโมโหขนาดนี้
“เออ!ตาไม่ได้บอดมองเห็น แล้วทำไม?”
ฉันสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของคนตรงหน้า นับวันผู้ชายคนนี้เริ่มอารมณ์รุนแรงกับฉันมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ นี่ถ้าไม่รักฉันไม่มาทนหรอกนะขอบอก เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด
“เอาไปทิ้ง”
คิดว่าฉันจะทำตามที่เขาบอกหรือเปล่าล่ะ บอกเลยว่าไม่ เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันเอาแต่ขัดคำสั่งเขาตลอดเลย และนี่ก็เช่นกัน
“ทำไมล่ะ มันสวยนะนายไม่ชอบเหรอ?”
“แม่งอย่ากวนตีน”
ฉันนี่ถอยห่างจากเขาแทบไมทันแน่ะ คนอะไรน่ากลัวชะมัด รู้สึกว่าเขาจะหัวร้อนกว่าตอนที่รู้จักกันครั้งแรกด้วยซ้ำ
“ถ้าชอบจะบอกให้เอาไปทิ้งป่ะ สมองคิดบ้างดิวะ”
“...” ฉันได้แต่ยืนทำหน้าเจียมเนื้อเจียมตัวก้มหน้ามองพื้น ทำเอาคนตรงหน้าถึงกับเหวอไปเลย ก่อนที่ต่อมาเขาจะชี้นิ้วสั่งฉัน
“ห้ามร้องนะเว้ย” เรดด์พูดเสียงดังอย่างกับว่ากลัวฉันจะไม่ได้ยินอย่างนั้นล่ะ “แม่งไม่ซึ้ง”
“คะ...ใครบอกว่าฉันจะร้องไห้?” ฉันสวนกลับไปทันที “ก็แค่...รู้สึกผิด”
“รู้สึกผิดห่าไร?”
“ที่ทำให้นายไม่พอใจอ่ะ” เรดด์เงียบไปเลย เขามองหน้าฉันอยู่อย่างนั้นไม่ได้ละสายตาไปไหน “ฉะ...ฉันมันนิสัยไม่ดีเลยเนอะ”
“ต้องการอะไรที่พูด”
เรดด์หรี่ตามองฉันอย่างจับผิด เหมือนเขาไม่เชื่อว่าฉันรู้สึกผิดจริงๆ ก็ใช่ฉันไม่ได้รู้สึกผิดจริงๆหรอก
ก็แค่เล่นละครนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง เผื่อเขาจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง แต่ก็ดูเหมือนว่าไม่ได้ผลอีกเช่นเคย เขายังจำฉันไม่ได้เลย
“เดี๋ยวฉันเอาออกไปทิ้งให้ก็ได้”
พูดจบฉันก็จัดการเดินไปหยิบแจกันดอกไม้เพื่อหวังที่จะไปทิ้งอย่าที่เขาต้องการ แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อมือหนาของเรดด์เอื้อมมาจับมือฉันเอาไว้ซะก่อนทำให้ต้องหันกลับไปมอง
“มะ...มีอะไรเหรอ?”
“ไม่ต้อง” น้ำเสียงของเขาดูนิ่งมากไม่ต่างจากใบหน้าเลย และแววตาที่เขามองฉันก็ดูเย็นชาซะเหลือเกิน “เอาไปทิ้งที่หน้าคอนโด”
“อะ...อะไรนะ?” ฉันถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ฉันนึกว่าเขาจะบอกไม่ต้องเอาไปทิ้งซะอีก ไหงเป็นแบบนี้ล่ะ
“ถ้าจะเอาทิ้งที่ถังขยะห้องนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับการไว้วางที่เดิม” เรดด์เริ่มพูดอธิบายในสิ่งที่ฉันไม่ต้องการจะฟัง “เพราะงั้นเอาไปทิ้งที่หน้าคอนโด”
“...”
“เดี๋ยวนี้!!!”
เขาที่เห็นว่าฉันยังคงยืนเงียบอยู่ก็ตวาดกลับมาทำให้ต้องรีบถือแจกันออกไปจากห้องแทบจะทันที
ฉันเดินออกมาที่หน้าคอนโดก่อนจะทิ้งมันลงที่ถังขยะ ก่อนจะเดินกลับเข้ามาพลันสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งที่ฉันเคยรู้จัก
เพียงแต่ว่าช่วงนี้เธอหายไปไหนไม่รู้ ตั้งแต่วันที่ฉันกรีดข้อมือตัวเองเธอก็ไม่ได้มาปรากฎตัวให้ฉันเห็นอีกเลย
ซีน่า
ฉันยืนมองอยู่อย่างจนเจ้าตัวรู้ตัวเข้าเธอถึงได้รีบหลบเข้าไปที่มุมตึก สภาพเธอโทรมเอาการมากๆเลยนะ เหมือนไม่ใช่ซีน่าคนที่ฉันเคยรู้จักเลย
ฉันคิดว่าที่เธอมาที่นี่ก็คงจะเป็นเพราะว่าต้องการจะเจอกับเรดด์ แต่มาเจอฉันเข้าซะก่อนละมั้งเลยทำให้เธอหลบไปแบบนี้
ซีน่ากับเรดด์ยังไม่ได้เลิกติดต่อกันอีกเหรอ แต่ฉันก็อยู่กับเรดด์ตลอดเวลาเลยนะก็ไม่เห็นว่าเขาจะโทรคุยกับใครเลยนอกจากเพื่อนของเขาเท่านั้น บางทีฉันอาจจะคิดมากไปก็ได้
ฉันเดินเข้ามาในห้องก็เห็นเข้ากับปีศาจเจ้าอารมณ์นั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟา เขาเหลือบหางตามามองฉันนิดหน่อยก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย อะไรกันทำไมเห็นหน้าฉันแล้วต้องทำท่าทางแบบนั้นด้วย ไม่รู้หรือไงว่ามันทำให้ฉันเจ็บอ่ะ
ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างเรดด์ที่โซฟา แต่นั่งได้ไม่นานก็ต้องรีบลุกขึ้นทันที เพราะสายตาที่เรดด์มองฉันมันน่ากลัวมากเลยล่ะ
“นะ...นั่งไม่ได้เหรอ?” ฉันถามออกไปตามที่ตัวเองคิด แต่คนตรงหน้ากับแสยะยิ้มที่มุมปากเหมือนกับจะเยาะเย้ยกันอย่างนั้นล่ะ
“เออ!”
เขาตอบกลับมาแค่นั้น ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่อย่างนั้นเหมือนกัน จนคนตรงหน้าต้องหันกลับมามองฉันอีกรอบด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่าไม่พอใจเป็นที่สุด
“แม่งยืนห่าไรตรงนี้?”
“กะ...ก็นายไม่ให้นั่ง” ฉันมองเขาพร้อมกับกระพริบตาปริบๆเหมือนอย่างที่ชอบทำ “ยืนก็ไม่ได้เหรอ?”
ฉันถามออกไป นั่นยิ่งเพิ่มความไม่พอใจให้คนตรงหน้าเข้าไปอีก เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะตะคอกชี้นิ้วด่าฉันกลับมาอย่างเกี้รวกราด
“จะไปตายห่าที่ไหนก็ไป”
โอเค!เข้าใจแล้ว
ฉันพยักหน้ารับคำเสร็จสรรพก่อนจะเดินกลับเข้าไปที่ห้องหนังสือที่เป็นห้องนอนของฉัน
ตอนนี้เหมือนกับว่าตัวเองได้เข้ามาเป็นคนใช้ให้เรดด์ใหม่เลย เพราะตอนที่เข้ามาอยู่กับเขาก็ทำนิสัยเถื่อนๆใส่ฉันตลอดเลย
และนี่ก็เป็นอีกวันที่ฉันโดนเขาต่อว่ากลับมา แถมเป็นคำพูดที่ฟังแล้วเจ็บจี๊ดได้ใจดีจริงๆ แต่นี่มันเพิ่งผ่านมาแค่อาทิตย์เดียวเองนะ สู้ต่อไปสิเลเน่
ครืด!!!
ฉันล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา ก่อนจะเปิดดูว่าใครโทรเข้ามา และชื่อของคนที่โทรเข้ามาก็ทำเอาฉันตกใจเหมือนกันนะ เพราะเขาไม่ได้ติดต่อกับฉันมานานมากเลยล่ะ ขนาดเห็นกันเขายังไม่ยอมมาทักฉันเลย แต่ฉันก็ไม่ใช่คนใจร้ายที่จะไม่กดรับสายหรอกนะ ฉันรู้เหตุผลที่เขาทำมันลงไป
“ฮัลโหล”
[ดีใจที่เธอรับว่ะเลเน่] โฮมพูดด้วยเสียงที่ดีใจ เหมือนเขารอลุ้นว่าฉันจะกดรับหรือเปล่าอย่างนั้นเลย
“มีอะไรหรือเปล่า?”
ฉันเข้าเรื่องทันที เพราะไม่อยากเสียเวลา ที่จริงแล้วฉันก็ยังเคืองๆโฮมอยู่นั่นแหละ จะบอกว่าไม่โกรธเลยก็ดูเหมือนจะโกหกไปหน่อย เพราะฉันเชื่อใจและไว้ใจเขา แต่กลับถูกเขามาหลอกนี่มันก็ยังไงอยู่นะ
[ออกมาเจอกันหน่อยได้ไหม?] โฮมเองก็เข้าเรื่องทันที [อยาก...]
ไม่นานเขาก็เงียบไปทั้งที่ยังพูดไม่ทันจบประโยคเลย ฉันเองก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรกลับไปเหมือนกัน
เพราะไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไร แต่เพียงไม่นานนักหรอกปลายสายก็ตอบกลับมาอีกครั้ง
[อยาก...เจอว่ะ]
“...”
[คิดถึง ออกมาเจอกันหน่อยได้ป่ะ]
คำพูดของโฮมทำให้ฉันอึ้ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ เพราะเราสองคนก็ชอบพูดแบบนี้กันอยู่บ่อยๆ
แต่ไม่ใช่กลับครั้งนี้ น้ำเสียงของโฮมที่ต่างไปจากเดิมมันเป็นน้ำเสียงเหมือนเรดด์ตอนที่เขาสารภาพรักกับฉันเลยล่ะ
“...”
[ถ้าลำบากใจจะไม่มาก็ได้] โฮมคงเห็นฉันเงียบไปนานล่ะมั้งก็เลยเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เขาคงคิดว่าฉันไม่อยากเจอเขาแล้ว [แค่นี้นะ]
“ที่ไหน?”
ก่อนที่โฮมจะวางสายฉันก็กรอกสายกลับไปทันที ฉันแปลกใจมากเลยนะที่น้ำเสียงของเขาเป็นแบบนี้ มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีไปด้วย ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับฉันอีกเลย แค่เรื่องของเรดด์ฉันก็รับมันแทบไม่ไหวอยู่แล้วอ่ะ
ฉันเดินออกมาจากห้องหนังสือเพื่อที่จะไปหาโฮมตามที่เขานัดเอาไว้ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าเรดด์ยืนขวางหน้าประตูเอาไว้
แววตาของเขาวาวโรจน์จนน่ากลัว เหมือนว่าเขาไปโมโหอะไรมาอย่างนั้นล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ เรื่องแจกันนั่นฉันก็เอาออกไปทิ้งให้แล้ว ไม่น่าจะมาทำหน้าอย่างนี้ใส่กันเลย
“มีอะไรหรือเปล่า?”
ฉันเอ่ยถามคนตรงหน้าที่ไม่ยอมถอยออกจากประตูทำให้ฉันไม่สามารถเดินออกไปได้ เรดด์มองหน้าฉันนิ่ง ฉันรับรู้ได้ถึงความร้ายกาจของเขาที่พุ่งเข้าใส่ตัวฉันเต็มๆเลยล่ะ
“จะไปไหน?” เขาไม่ได้ตอบคำถามของฉัน แต่เลือกถามกลับมา
“ข้างนอก”
“เออรู้ แต่มันที่ไหน”
ฉันยืนกอดอกจ้องร่างสูงกลับอย่างสงสัย เขาจะมาคาดคั้นอะไรฉัน ในเมื่อหลายวันก่อนยังบอกอยู่เลยว่าอย่าได้ยุ่งเรื่องของกันและกันถ้าคิดจะอยู่กับเขาที่นี่ แต่นี่เขากลับมายุ่งเรื่องของฉัน
“แม่ง!อย่ามองแบบนั้น”
“นายกำลังก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของฉันนะ” ฉันต่อว่าอย่างไม่จริงจังนัก ก็แค่อยากดูปฏิกิริยาของคนตรงหน้าเท่านั้นเองว่าเขาจะตอบโต้กลับมายังไงบ้าง
“แค่อยากรู้ว่าไปไกลหรือเปล่า”
เรดด์กอดอกถามฉันกลับมาอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร เหมือนว่าเขาต้องการจะให้ฉันออกไปมากกว่าที่จะให้อยู่ที่ห้อง
“ทำไม?”
“ก็...อยากอยู่คนเดียว”
เรดด์หลบตาฉัน เขายอมเดินถอยห่างจากประตูแล้วกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม ท่าทางอย่างนี้มีพิรุธชัดๆเลย คิดจะทำอะไรกันแน่
“ไม่ต้องกลับมาเร็วก็ได้นะ รำคาญ”
ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขากลับไป แต่เลือกที่จะเดินออกมาเลย คำพูดของเรดด์แต่ละคำมันทิ่มแทงใจฉันดีจริงๆ
ฉันพยายามที่จะไม่คิดอะไร แต่มันก็ทำไม่ได้ เข้าใจนะว่าเขาจำเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับฉันไม่ได้เลย แต่ก็ไม่น่าเป็นขนาดนี้เลยนี่นา เขาพูดจาดีกับทุกคน แต่กับฉันกลับทำตัวเถื่อนใส่กันอยู่ตลอดเวลาเลย
ฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทนได้นานแค่ไหน บางทีมันก็ท้อนะที่ต้องมาเจอกับคำพูดไม่คิดของเขาแบบนี้ แต่พอนึกถึงคำพูดของเรดด์ในวันนั้นมันก็ทำให้ฉันอยู่ต่อจนถึงตอนนี้ยังไงล่ะ
‘อย่าเหนื่อจนท้อไปก่อนนะ’
ถ้าถามว่าเหนื่อยไหม?
ตอบได้ทันทีเลยล่ะว่าเหนื่อยมาก แต่เหนื่อยมากกว่านี้ฉันก็เคยมากแล้ว เพราะงั้นฉันจะอดทน แค่เขาให้ฉันเข้ามาอยู่ด้วยก็นับว่าดีเท่าไหร่แล้ว
ถ้าไม่ได้เอมม่าช่วยล่ะก็ยังไงเรดด์ก็ไม่มีทางยอมหรอก เขาดูจะเกลียดฉันยิ่งกว่าอะไรดีซะอีก
‘เลเน่เป็นแฟนคุณ’
‘อย่ามาล้อเล่น ผมแม่งไม่เอาผู้หญิงอย่างนี้เป็นแฟน’ และนี่ก็เป็นประโยคแรกในวันที่เขาจำฉันไม่ได้วันแรกเลย
‘แหวนคู่ไงคะ คุณแค่จำเธอไม่ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน’ เอมม่าเริ่มอธิบาย ‘และอย่ามาพูดว่าผู้หญิงอย่างนี้ เพราะเธอคือน้องสาวของฉัน’
‘...’ เรดด์ถึงกลับพูดไม่ออกเลย เมื่อเอมม่าพูดออกมาอย่างเอาจริงเอาจัง
‘คุณต้องพาเลเน่เข้าไปอยู่ด้วยในฐานะแฟนของคุณ’
'เออ!แม่งตลกดีว่ะ’
ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าต้องอยู่แบบนี้ต่อไปอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง เขาไม่ทะนุถนอมฉันเลยสักนิด
อีกอย่างยังไล่ฉันออกมานอนที่ห้องหนังสืออีกด้วย บอกว่าไม่อยากนอนร่วมเตียงกับฉัน เพราะฉันไม่เหมาะกับเขาเลยสักอย่าง
เขาคงจะทำทุกวิถีทางที่จะให้ฉันออกไปจากชีวิตเขาสินะ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงออกมาตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะ
แต่นี่เป็นฉันและฉันก็มีความอดทนสูงมากพอที่จะทนอยู่กับคำด่าทอของเขาต่อไป แถมตอนนี้เรดด์ก็ยังถอดแหวนออกแล้วด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเอาไปไว้ที่ไหน บางทีอาจจะโยนมันทิ้งไปแล้วก็ได้มั้ง
“เลเน่”
ฉันเดินออกมาจากลิฟต์ก็เจอเข้ากับโฮมที่นั่งอยู่ที่ล็อบบี้ ฉันเดินตรงไปหาเขาด้วยความแปลกใจ เพราะตอนที่เราคุยกันเขาไม่ได้บอกนี่นาว่าจะออกมารับ แต่ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ
อย่าบอกนะว่าตอนที่เราคุยกันเขาก็นั่งรออยู่ที่นี่ก่อนแล้ว
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ตั้งแต่โทรหาเธอ” ว่าแล้วเชียว อันที่จริงฉันก็ไม่ควรจะแปลกใจหรอกนะ เพราะปกติโฮมจะไม่ยอมให้ฉันออกไปคนเดียว เขาจะเป็นฝ่ายมารับตลอดเลย “ไปกันเถอะ”
โฮมพาฉันมานั่งที่ร้านคาราโอเกะร้านเดิมที่เราเคยมาร้องเพลงที่นี่กัน และยังเป็นห้องเดิมด้วย
ฉันไม่รู้หรอกนะว่าโฮมคิดอะไรของเขาอยู่ถึงได้พาฉันมาที่นี่ เขาคงไม่ได้จะมาชวนฉันร้องเพลงแน่ฉันรู้
ตั้งแต่เข้ามาโฮมก็ไม่ยอมมองหน้าฉันเลย แถมระยะห่างระหว่างเราสองคนก็ห่างกันมากด้วย โฮมเอาแต่ก้มหน้ามองมือตัวเองเหมือนว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทำให้ฉันต้องเป็นฝ่ายถามออกไปด้วยความหงุดหงิด
“โฮมพามาที่นี่ทำไม?”
คนตรงหน้าค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน แววตาที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะเขาไม่เคยแสดงออกมาให้ฉันได้รับรู้เลยยังไงล่ะ และมันก็ทำให้ฉันตกใจมากด้วยที่ได้เห็นอย่างนั้น
“แค่อยากร้องเพลงให้เธอฟัง” โฮมเขยิบเข้ามาใกล้ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหู “แค่เธอคนเดียว”
“...”
ฉันได้แต่เงียบมองหน้าโฮมกลับไปอย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรกับฉันกันแน่
และฉันก็ไม่ได้ฉลาดพอที่จะรู้เองด้วย ฉันไม่เคยเห็นโฮมเป็นแบบนี้มาก่อนเลย และสิ่งที่เขาทำก็ทำให้ใจฉันเต้นแรงมากด้วย
“เห็นว่าเธอมีใครๆ มาตามมาเอาใจ คล้ายๆทุกคนชอบเธอ เขามารอมาคอยเจอ มาคอยพร่ำเพ้อว่ารักเธอหมดใจ”
ฉันนั่งฟังโฮมร้องเพลงอย่างเงียบๆ และเขาก็เอาแต่มองฉันไม่วางตาเลยล่ะ ทำให้ฉันต้องหลบตาเขาแล้วเสมองไปทางอื่นแทน เพราะระยะห่างระหว่างเรามันใกล้เกินไป
“...”
“ฉันต้องย้ำกับตัวเอง คอยเตือนกับตัวเอง ว่าฉันไม่ดีเท่าใคร ถึงฉันพูดความในใจ ให้ซึ้งแค่ไหนก็คงดีไม่พอ”
“...”
“จะเป็นคนเดียวที่ไม่บอกรักเธอ ไม่หวังให้เธอต้องมาบอกรักกัน แค่คนหนึ่งคนที่อยากเจอเธอทุกวัน ไม่อยากผูกพันไปกว่านี้ ได้แต่ห่วงใยเพียงแค่เธอข้างเดียว ไม่ขอยุ่งเกี่ยวเกินกว่าความหวังดี เพียงแอบรักคนเดียวก็พอ เพราะว่าฉันขอเพียงเท่านี้ก็สุขใจ”
“...”
“เลเน่”
โฮมวางไมค์ในมือลง เขาเอื้อมมือมาจับมือฉันเอาไว้ ทำให้ต้องหนกลับไปมองเขาอย่างเสียไม่ได้
ฉันเข้าใจความหมายของเพลงนะว่าโฮมต้องการจะสื่ออะไรกับฉัน แต่ฉันเลือกที่จะเงียบและแสร้งไม่รู้ต่อไป
“ฉันระ...”
“ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
ฉันรีบพูดแทรกโฮมขึ้นมา ก่อนจะปรี่ตัวเดินไปเข้าห้องน้ำทันที ไม่ได้เด็ดขาดฉันไม่ต้องการให้โฮมพูดคำนั่นกับฉัน
เราเป็นเพื่อนกันนะเป็นมานานแล้วด้วย จริงอยู่ที่ฉันเคยแอบชอบเขา แต่นั่นมันก็หลายปีมาแล้ว ตอนนี้ฉันไม่คิดอะไรกับโฮมเกินเลยไปกว่าเพื่อนเลยนะ
เพราะว่าตอนนี้ฉันมีเรดด์อยู่แล้ว
ใช่! ฉันรักเรดด์
ฉันรู้ว่าทำไมโฮมถึงมาบอกเรื่องนี้กับฉันเอาตอนนี้ ก็เพราะว่าเรดด์จำอะไรที่เกี่ยวกับฉันไม่ได้ยังไงล่ะ เขาก็คงจะอาศัยจังหวะนี้เข้ามา เพราะเรดด์เองก็ทำให้ฉันเสียใจเอาไว้เยอะเหมือนกัน
แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตามเพื่อนก็คือเพื่อน ไม่มีทางเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้หรอก เขามาช้าเกินไป ถ้าเขามาเร็วกว่านี้ฉันอาจจะรักเขาไปแล้วก็ได้ และอีกอย่างฉันก็ท้องกับเรดด์ด้วย คนเดียวที่ฉันคิดจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยก็คือเรดด์
...ไม่ใช่คนอื่น
ฉันเดินกลับเข้ามาที่ห้องร้องเพลง ก็เห็นโฮมนั่งพิงพนักโซฟาเงยหน้าขึ้นมองเพดาน เขาเลื่อนสาตามามองฉันพร้อมกับส่งยิ้มบางให้ ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างเขา แต่ก็เว้นระยะห่างเอาไว้พอสมควร
“เราออกไปหาไรกินกันดีป่ะ?”
ฉันพูดเพื่อทำลายความเงียบ เพราะไม่อยากรู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้ และฉันก็ไม่อยากอยู่กับโฮมสองคนด้วย ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจเขานะ แต่ฉันคิดว่าการอยู่ด้วยกันแบบนี้มันทำให้อึดอัด
“ไม่คิดที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครเหรอวะ?” โฮมโพล่งขึ้นมาแทบจะทันทีที่ฉันพูดจบ และคำถามของเขาก็ทำให้ฉันนิ่งอึ้งไปเลย ไม่คิดว่าเขาจะถามออกมาตรงๆแบบนี้ด้วยซ้ำ “พี่เรดด์จำเธอไม่ได้ไม่ใช่ไง?”
“แล้วยังไง?”
ฉันไม่ชอบเลยที่โฮมมาพูดแบบนี้ มันเหมือนจะตอกย้ำว่าเรื่องของฉันกับเรดด์ไม่มีทางที่จะลงเอยกันได้อย่างนั้นล่ะ
ปกติโฮมไม่ใช่คนแบบนี้เลยนะ เขาจะเป็นเพื่อนที่แสนดีคอยให้กำลังใจฉันเสมอ แต่นี่กลับเปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหว เหมือนไม่ใช่โฮมคนเดิมที่ฉันเคยรู้จักเลย
“ฉันแม่งไม่ดีตรงไหนวะ?” คนตรงหน้าเริ่มใส่อารมณ์กลับมาทันที “เลือกฉันไม่ได้ไง ฉันรักเธอมานานแล้วรู้ป่ะ รักตั้งแต่แรกจนตอนนี้ก็ยังรัก”
“...”
“พอเรียนจบก็รีบกลับมาหาเธอ เพราะฉันคิดว่าเธอน่าจะชอบฉันอยู่เหมือนกัน เพราะเพื่อนในห้องโทรมาบอกว่าเธอพยายามที่จะฆ่าตัวตาย แต่พอกลับมาเธอกลับไปมีคนอื่น” โฮมตรงเข้ามาเขย่าตัวฉันอย่างแรงจนเจ็บไปหมด “รักฉันไม่ได้ไงวะเลเน่ เธอจะมาจมอยู่กับสิ่งเดิมๆที่มันไม่มีทางที่จะหวนกลับมาทำไม”
“ฉะ...ฉันเจ็บ”
ฉันพยายามแกะมือโฮมออกจากแขนแต่เขาไม่ยอมปล่อยฉันเลย เอาแต่เขย่าตัวฉันอยู่อย่างนั้น ไหนจะแรงบีบที่ต้นแขนฉันอีกล่ะ
“พี่เรดด์ทำร้ายเธอไม่ใช่ไง ลืมมันไปสิ แล้วมาเริ่มต้นใหม่กับฉัน ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจเหมือนที่พี่เรดด์ทำ” โฮมพูดออกมายืดยาว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันเปลี่ยนใจไปหาเขาหรอกนะ เพราะคำพูดของเรดด์ทุกคำมันทำให้ฉันหนักแน่นมากพอ
“สิ่งที่นายทำตอนนี้มันไม่ได้ต่างอะไรกับการที่ทำให้ฉันเสียใจเลยนะโฮม” ทันทีที่พูดจบเขาก็หยุดการกระทำลงทันที “นายรักฉันจริงเหรอ?”
“...” เขาเงียบ
“นายรักตัวเองมากกว่า คนรักกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอกนะ เขาจะมีความสุขเมื่อเห็นว่าคนที่เรารักมีความสุข”
“ฉันแม่งไม่ใช่พระเอกว่ะเลเน่” โฮมสวนกลับมาทันที แววตาของเขาดูดุดันจนน่ากลัว แววตาที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะโฮมไม่ใช่คนหัวร้อนเหมือนเรดด์ และนี่มันก็ทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้รู้จักโฮมดีเลยสักนิด
เขาเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับฉันแล้ว
“ฉะ...ฉันกลับก่อนนะ” ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว บอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันกลัวเขามาก เขาน่ากลัวยิ่งกว่าเรดด์ซะอีก ฉันเพิ่งรู้นะว่าโฮมเป็นคนที่ร้ายเงียบแบบนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองรู้จักกับคนแบบนี้ด้วย
หมับ!
ฉันที่กำลังจะเดินออกไปก็ถูกมือหนาของโฮมคว้าเอาไว้ซะก่อน เขากระชากตัวฉันให้เข้าไปหาอย่างรวดเร็ว ทำให้ฉันล้มทับอยู่บนตัวเขาเข้าอย่างพอดิบพอดี แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้ายอมปล่อยฉันหรอกนะ
เขาพลิกตัวฉันให้นอนราบไปกับโซฟาทันที และยังใช้เข่ากดทับขาฉันเอาไว้เพื่อไม่ให้หนีไปไหนได้อีกด้วย การกระทำของเขาทำให้ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูกไม่คิดว่าเขาทำรุนแรงกับฉันขนาดนี้
“ฮะ...โฮมจะทำอะไร” ฉันถามเขาด้วยความหวาดกลัว พลันน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว ฉันกลัว กลัวว่าเขาจะทำอะไรฉันมากกว่านี้ ภาพใบหน้าของเรดด์ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉันจริงๆฉันคงไม่มีหน้ากลับไปหาเขาได้อีกแล้ว
“ทำให้เธอไม่สามารถกลับไปหาพี่เรดด์ได้อีกไง”
พูดจบโฮมก็ซุกหน้าหน้าพรหมจูบซอกคอฉัน เขาทำรุนแรงมาก จนฉันเจ็บไปหมด ไหนจะมือที่บีบข้อมือฉันเอาไว้แน่นอีกล่ะ ตอนนี้มันคงแดงเถือกไปหมดแล้วล่ะ
แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรฉันไปมากกว่านี้ก็มีเสียงดังโครมครามจากด้านนอก เหมือนว่าจะมีคนพังประตูเข้ามา
ฉันกลับมาที่คอนโดด้วยสภาพที่ไม่สู้ดีนัก ผมยุ่งเหยิงไปหมด ไหนจะตามตัวที่มีรอยแดงเต็มไปหมด เสื้อที่ยับยู่ยี่ไม่เป็นทาง และหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องก็ไม่เห็นใครในนี้แล้ว เรดด์คงออกไปข้างนอก หรือไม่เขาก็คงนอนหลับอยูในห้องล่ะมั้ง
ฉันเปิดประตูเข้าไปที่ห้องนอนของเรดด์ เพื่อหวังจะไปอาบน้ำ แต่ภาพที่ฉันเห็นกลับทำให้ตัวฉันขยับไปไหนไม่ได้เลย
“อะ...อ๊ะ”
“อะ...อ่า”
“ระ...แรงๆเลยค่ะเรดด์...อ๊ะ”
มันเป็นภาพที่เรดด์กับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทำอะไรกันอยู่บนเตียง โดยมีเรดด์เป็นคนขึ้นคร่อมร่างเธอเอาไว้
และถาโถมไฟราคะใส่กันอย่างเต็มที่
-100 %-
-เจ็บปวดมั้ยล่ะแกรรร-
นี่น้องเน่มาเห็นอะไรแบบเต็มตาแบบนี้แล้วนางจะทนได้หรือเปล่า
บอกเลยว่าเรดด์ไม่ได้มาเล่นๆ งานนี้นางเตรียมความโหด เถื่อนมาเต็มจ้า
ใครที่ชอบสายดาร์กๆหน่อย นี่แหละของจริง 5555555555555
เม้นท์เท่าที่ใจรีดเดอร์มีต่อนายเรดด์กับหนูเลเน่เลยงับ
เม้นท์เยอะ กำลังใจแยะ เดี๋ยวรีบมาอัพต่อให้เยย
REDD : คลิก https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1523796
WELL : คลิก https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1523796
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น