คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : ไม่อยากลืม {100 %}
53
ไม่อยากลืม
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เรดด์ยังจำฉันได้ เขาไม่ได้แสดงออกมาเลยว่าความจำของเขาจะหายไปตอนไหน
บางทีฉันก็ดูออกนะว่าเขาเองก็รู้สึกปวดหัวอยู่ตลอดเวลาแต่เขาเลือกที่จะไม่บอกฉัน ฉันสังเกตมาหลายครั้งแล้วล่ะ
ฉันกลัวเหลือเกินว่าถ้าเขาจำฉันไม่ได้ขึ้นมาจริงๆฉันจะทำยังไง ฉันไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่เคยพูดเอาไว้หรอกนะ
ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆฉันคงเจ็บปวดและทรมานมากที่คนที่ฉันรักจำฉันไม่ได้อีกต่อไปแล้ว และฉันก็กลายเป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับเขา
เรดด์เดินกลับเข้ามาในบ้านพักหลังจากออกไปซื้ออาหารทะเลจากตลาด เขาออกไปตอนที่ฉันยังหลับอยู่ พอตื่นขึ้นมาก็เห็นโน้ตแผ่นหนึ่งแปะไว้ที่หน้าโต๊ะแป้งว่าเขาจะออกไปซื้อของ
ฉันเดินออกไปถือของช่วยแต่ก็โดนปฏิเสธอีกตามเคย เรดด์ไม่ยอมให้ฉันได้หยิบจับอะไรสักอย่าง พอมาเปิดดูก็เห็นเป็นอาหารทะเล มีทั้งกุ้ง ปลาหมึก หอยเต็มไปหมดเลย
“ดะ...เดี๋ยวมานะ” พูดได้แค่นั้นฉันก็รีบวิ่งเข้าไปห้องน้ำไปอ้วกทันที อาการแบบนี้แพ้ท้องอีกแล้วสินะ
เรดด์วิ่งเข้ามาดูอาการฉันแทบจะทันทีเลย ก่อนจะพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้นยืน เพราะถ้าฉันลุกขึ้นเองคงไม่ไหวแน่
“ยังไม่หายอีกเหรอ?” เรดด์ถามอย่างเป็นห่วง “เห็นเอมม่าบอกว่าเธอเป็นแบบนี้บ่อยมากเลยนะ”
“พะ...พักผ่อนน้อยน่ะ” ฉันเลือกที่จะโกหกออกไป อย่างที่บอกมันยังไม่ถึงเวลาที่เรดด์จะต้องรู้ “เดี๋ยวก็หายแล้ว”
“เดี๋ยวฉันไปเอายามาให้”
“ไม่ต้อง”
ฉันรีบห้ามเขาก่อน เพราะถ้าให้เขาไปเอายามาให้เขาต้องรู้แน่ว่าฉันท้องเพราะในกระเป๋าของฉันมันมีแต่ยาบำรุงครรภ์นี่นา
“นอนพักเดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ”
เรดด์พยักหน้า เขาพาฉันมานั่งที่โซฟาที่ระเบียงเพื่อที่จะได้รับลมเย็นๆยามเช้า ส่วนเขาก็เข้าครัวไปทำกับข้าว ฉันจะปิดเรื่องนี้ได้นานแค่ไหนนะ เวลานี้มันไม่ใช่เวลาที่จะต้องมาบอกความจริงด้วย ขอเวลาอีกหน่อยนะให้ทุกอย่างมันเข้าที่เข้าทางกว่านี้หน่อยแล้วฉันจะบอก
ครืด!!!
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าก็เห็นว่าเวลล์เป็นคนโทรเข้ามา เขาชอบโทรเข้ามาได้จังหวะพอดีเลย ฉันกดรับสายทันทีแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรปลายสายก็ส่งเสียงมาก่อน
[ไอ้เรดด์เป็นไงบ้าง?]
ดูก็รู้ว่าเป็นห่วงเพื่อนเขามากแค่ไหน น้ำเสียงนี่ดูร้อนรนยังไงชอบกล
“ก็สบายดี ถ้าอยากรู้ขนาดนั้นทำไมไม่โทรเข้าเครื่องเค้าเลยล่ะ”
[ไอ้เวรนั่นมันปิดเครื่องอ่ะดิ ชอบทำให้คนอื่นต้องเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยว่ะ]
เวลล์สบถออกมาอย่างหัวเสีย ฉันควรดีใจแทนเรดด์ใช่ไหมที่มีเพื่อนที่แสนดีอย่างเวลล์อ่ะ
[ยังไงฝากดูแลมันด้วยนะ อาการมันไม่ได้ดีอย่างที่เธอเห็นหรอก]
“มะ...หมายความว่าไง?”
ฉันถามกลับทันทีด้วยเสียงที่สั่น เพราะคำพูดของเวลล์เหมือนจะบอกว่าเรดด์อาการหนักอย่างนั้นล่ะ และที่เห็นอยู่มันคือการแสดงของเขาเท่านั้น
[โรคที่มันเป็นจะเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆยิ่งมันต่อต้านมันก็จะยิ่งเป็นหนัก เพราะโรคนี้มันจะปิดกั้นเพื่อให้ลืมในสิ่งที่มันไม่ดีออกไปจนกว่าเจ้าตัวจะลืมมันได้]
หมายความว่าไม่มีทางรักษาหายได้เลย มีทางเดียวที่จะทำให้เรดด์หายจากอาการเจ็บปวดนี่ก็คือการลืมฉันอย่างนั้นสินะ เพราะถ้าเขาลืมฉันได้แล้วอาการก็คงจะทุเลาลง
ฉันไม่มีทางเลือกได้เลย ถ้าเรดด์ยังฝืนมันต่อไปเพราะฉัน เขาก็จะต้องเจ็บปวดอยู่อย่างนั้น ซึ่งนั่นฉันยอมไม่ได้ ฉันจะเห็นแก่ตัวแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด
อย่างน้อยเขาลืมฉันได้...เขาก็ต้องจำฉันได้เหมือนกัน
[ฉันเข้าใจเธอนะเลเน่ แต่ฉันก็เป็นห่วงไอ้เรดด์เหมือนกัน ยิ่งมันต่อต้านมากเท่าไหร่มันยิ่งส่งผลเสียต่อตัวมันเองมากขึ้นเท่านั้น] ฉันได้แต่เงียบรับฟังในสิ่งที่เวลล์พูด [ไอ้เรดด์มันรักเธอว่ะ]
“ฉันรู้” ฉันพึมพำออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ “ฉันจะบอกเรดด์เองไม่ต้องเป็นห่วง”
[ขอบใจที่เข้าใจ มันมีวิธีรักษาฉันเชื่อว่ามันจะกลับมาจำเธอได้อีกครั้ง] เวลล์พูดให้กำลังใจฉันเหมือนอย่างทุกทีที่เขาเคยทำ
ใช่! เรดด์จะต้องกลับมาจำฉันได้อีกครั้ง และเมื่อถึงวันนั้นฉันจะบอกเขาเองว่าฉันท้อง
และฉันก็เชื่อใจเวลล์ด้วยว่าเขาจะต้องช่วยฉัน เขาจะต้องไม่ปล่อยให้ฉันต้องเผชิญหน้ากับปัญหาเพียงลำพังแน่
“เข้าใจแล้ว”
[เธอเองก็อย่าคิดไรมากเข้าใจป่ะ เห็นช่วงนี้ไม่ค่อยสบายไม่ใช่ไง?]
เวลล์ก็ยังคงเป็นห่วงฉันอยู่เสมอเลย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ยังไม่เคยลืมฉัน เขายังเป็นคนเดิมที่ฉันรู้จัก เป็นคนที่ฉันเชื่อใจและไว้ใจมากที่สุดคนหนึ่งเลยล่ะ
“ขอบใจ”
เพล้ง!!!
ฉันที่เพิ่งวางสายจากเวลล์ถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงจานแตกดังมาจากในครัว ทำให้ต้องรีบวิ่งเข้าไปดู
ก็เห็นว่าเรดด์ทรุดนั่งที่พื้นเขายกมือขึ้นกุมขมับตัวเองเอาไว้ ใบหน้าของเขาดูเจ็บปวดมาก
เท่านั้นแหละน้ำตาฉันก็ล่วงลงมาทันที ฉันสงสารเรดด์ เขาทำเพื่อฉันมามากพอแล้ว ฉันไม่อยากเห็นแก่ตัวอีกแล้ว
กี่ครั้งแล้วที่เรดด์ต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันเป็นต้นเหตุ ฉันจะจบเรื่องนี้เอง เรดด์จะได้หายจากอาการเจ็บปวดทรมานนี่สักที
ฉันเดินเข้าไปทรุดนั่งลงข้างร่างสูง เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันก่อนจะคลี่ยิ้มให้ เหมือนว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร
แต่ฉันรู้ว่าเขาปวดหัวหนักมากแค่ไหน
ถ้าเวลล์ไม่บอกฉันฉันก็คงไม่มีทางรู้ได้หรอกว่าเรดด์เจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา เขาฝืนตัวเองเพื่อไม่ให้ลืมฉัน
ยิ่งฝืนอาการเขาก็ดูเหมือนจะยิ่งแย่ลง เขาไม่บอกเรื่องนี้กับฉันเลย เวลาอยู่กับฉันก็ทำเหมือนว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร
แต่ที่จริงแล้วก็เจ็บเจียนตาย
“ร้องไห้ทำไมวะ?” เรดด์เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันเหมือนอย่างที่เขาเคยทำ ผู้ชายคนนี้อ่อนโยนกับฉันเสมอ “ฉันแม่งยังไม่ตาย”
หมับ!
ฉันสวมกอดเรดด์ทันที เขานิ่งไปไม่ได้กอดตอบฉันกลับมา ฉันกอดเขาแน่นขึ้น นี่อาจจะเป็นกอดสุดท้ายก็ได้ที่ฉันจะได้กอดเขาก่อนที่อะไรๆจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นจากเขาฉันอาจจะไม่ได้รับมันอีกเลยก็ได้ เพราะถ้าเขาจำฉันไม่ได้ฉันก็ไม่มีทางได้กอดเขาแน่ๆ
นิสัยเดิมเรดด์เป็นยังไงก็น่าจะรู้ว่าเขามันเถื่อนมากแค่ไหน
“พะ...พอแล้ว” ฉันคลายอ้อมกอดออกจากเขา “ไม่ต้องทำเพื่อฉันแล้ว”
“...” เรดด์เงียบ เขามองหน้าฉันไม่ได้ละสายตาไปไหน ฉันเองก็มองเขากลับไปเหมือนกัน
“กลับไปเมื่อไหร่นายต้องลืมฉันนะเรดด์...ฮึก”
ฉันพยายามจะห้ามเสียงสะอื้นแล้วนะ แต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้คนที่ต้องเจ็บกว่าฉันก็คือเรดด์
ฉันทนไม่ได้หรอกนะที่เห็นเขาเจ็บ
“แม่งพูดห่าไรวะ รู้ตัวป่ะ?”
เรดด์สวนกลับมาทันที เขาเขย่าตัวฉันอย่างแรงเหมือนไม่เข้าใจความหมายที่ฉันพูดออกไป
“ลืมเชี่ยไร”
“นะ...นายรักฉันไม่ใช่เหรอ?” ฉันปาดน้ำตาตัวเองออก เพราะไม่อยากให้เรดด์เห็นความอ่อนแอของฉัน ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ยอมทำตามที่ฉันบอกแน่
“แม่งคนละประเด็นว่ะ”
เรดด์ลุกขึ้นยืนพร้อมกับลูบหน้าตัวเอง ฉันรู้ว่าตอนนี้เรดด์อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หน้าเขาแดงก่ำเหมือนโกรธจัดที่ฉันบอกให้เขาลืมฉันไปซะ
“นายคงไม่อยากเห็นฉันเจ็บใช่ไหม?” ฉันลุกขึ้นตามเขาบ้าง “ฉันทนไม่ได้หรอกนะที่ต้องมาเห็นนายเป็นแบบนี้ เข้าใจฉันหน่อยสิเรดด์ เข้าใจคนที่รักนายหน่อยสิว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหนที่ต้องมาเห็นคนที่เรารักเป็นแบบนี้”
“...”
เรดด์หันกลับมามองฉันที่ร่ายยาว เขาไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น เขาเองก็คงกำลังคิดตามที่ฉันพูดนั่นล่ะ
เพราะถ้าเขารักฉัน เขาจะต้องรู้ว่าฉันเจ็บปวดมากแค่ไหนที่เขาต้องเป็นแบบนี้เพราะฉันเป็นต้นเหตุ
ฉันเดินเข้าไปสวมกอดเรดด์จากทางด้านหลัง เขาเองก็กุมมือฉันเอาไว้แน่น เหมือนว่าทุกอย่างมันกำลังจะพังลงภายในชั่วพริบตา
บางทีเราสองคนอาจจะไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กันก็ได้ แค่ผ่านมาแค่ให้จำเท่านั้น เรื่องของเราอาจจะไม่มีวันเป็นจริงเลยก็ได้
“ฉันยังไม่ได้ร้องเพลงให้นายฟังเลย จำได้ไหมว่านายอยากฟังฉันร้องเพลง”
ฉันที่เพิ่งนึกขึ้นได้ก็โพล่งขึ้น ทำให้เรดด์หันกลับมามองฉัน แววตาของเขาตอนนี้ดูนิ่งมากเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันอีกต่อไปแล้ว
แต่อีกไม่นานฉันคงจะได้ชินกับแววตาแบบนี้เองล่ะ เพราะมันเป็นแววตาครั้งแรกที่เราเจอกัน
“ร้องมา”
พูดจบเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นไว้ในอ้อมแขนแกร่งของเขาก่อนจะพาเดินออกมาที่ริมชายหาด เขาวางฉันลงที่ชิงช้าอย่างเบามือ พร้อมกับนั่งลงข้างฉัน มือของเรายังคงประสานกันอยู่ไม่ปล่อยก่อนที่ฉันจะเอ่ยร้องเพลง
“คนบางคนผ่านมาให้รัก ไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน ทำได้แค่นี้เรื่องเธอกับฉันท่องไว้ คนบางคนผ่านมาแค่เขียนภาพเพื่อให้จดจำเอาไว้ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว ได้มีความทรงจำถึงแม้จะเจ็บก็สวยงาม”
เพลงจบลงพร้อมกับแรงที่คนตรงหน้าบีบมือฉันแรงขึ้น ฉันอยากให้เรดด์รู้ว่าไม่ว่าจะยังไงฉันก็รักเขาเหมือนเดิม ความทรงจำของเรามันยังสวยงามเสมอไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไป
ฉันเชื่อคำพูดของพ่อกับแม่ว่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฉันมันไม่ใช่เพราะดวงซวย แต่มันเป็นเพราะพรหมลิขิตที่ขีดให้ฉันกับเรดด์ได้มาเจอกันถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม มันก็ยาวนานสำหรับฉัน
ฉันจะทำให้เขาจำฉันให้ได้
“เธอจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้ฉันจำเธอให้ได้ใช่ไหมเน่?” เรดด์ถามออกมาอีกครั้ง และมันก็เป็นคำถามเดิมที่เขาเคยถามฉันมาก่อนหน้านี้แล้ว “เธอจะไม่ทิ้งฉันไปหาคนอื่นใช่ป่ะ?”
“ฟังฉันนะเรดด์” ฉันจับใบหน้าเข้าก่อนจะยื่นหน้าตัวเองเข้าไปใกล้ๆ เพื่อที่จะเน้นย้ำสิ่งที่ตัวเองกำลังจะพูด “ไม่มีใครมาแทนที่นายได้ นายคือคนที่ฉันอยากใช้ชีวิตด้วย”
“...”
“เน่รักเรดด์ค่ะ”
เรดด์ยิ้มกว้างออกมาทันที รอยยิ้มที่ฉันไม่ค่อยได้เห็นมันบ่อยนัก ฉันรู้ว่าเรดด์เชื่อฉัน และฉันก็จะทำอย่างที่ตัวเองพูดจริงๆ
ไม่มีใครมาแทนที่เรดด์ได้ ไม่มีใครรักลูกฉันได้เท่าผู้ชายตรงหน้าฉันคนนี้แน่นอน คนที่จะมาเป็นพ่อของลูกฉันคือเรดด์คนเดียวเท่านั้น
ฉันจะทำทุกทางเพื่อให้เขาจำฉันให้ได้ ต่อให้ต้องเหนื่อยมากแค่ไหนก็ตาม
เพื่อเรดด์กับลูกฉันทำได้
“ฉันจะลืมเธอ” เรดด์ที่เงียบไปนานก็โพล่งขึ้นมา
ตอนนี้เหมือนเขาจะสบายใจขึ้นมากเลยนะ แต่ฉันนี่สิกลับรู้สึกหน่วงในใจยังไงไม่รู้เมื่อได้ยินว่าเขาจะลืมฉัน แต่ฉันก็ยังคงรอยยิ้มเอาไว้เพื่อไม่ให้เรดด์ดูออกมาว่าฉันรู้สึกยังไงในตอนนี้
“ลืมแม่งให้หมดทุกอย่าง”
“...”
“เพื่อที่จะจดจำแต่เรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นใหม่ของเรา” เรดด์ลูบแก้มฉันเบาๆก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาจูบหน้าผากฉันหนักๆ “จำไว้นะเน่ทุกอย่างที่ฉันทำแม่งเพื่อเธอทั้งนั้น”
“...”
“อย่าเหนื่อยจนท้อไปก่อนนะ”
“ไม่มีวันนั้น” ฉันยิ้มบางให้เขา พร้อมกับกุมมือเขาข้างที่ลูบแก้มฉันเอาไว้ “เรดด์ต้องกลับมารักเน่เหมือนเดิม”
ขอให้เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายด้วยเถอะนะ ที่ฉันจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ มันเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องมาต่อสู้อะไรกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้
เจ็บแต่ไม่สามารถพูดหรือระบายกับใครได้นี่มันเหนื่อยนะ ไหนจะเรื่องที่ฉันท้องอีก แล้วไหนจะเรื่องของเรดด์อีก
ไม่รู้ว่าฉันจะทำมันได้สำเร็จหรือเปล่า ถ้ามันนานเข้าไปเป็นหลายเดือนท้องของฉันก็จะโตขึ้น สุดท้ายทุกคนก็ต้องรู้ว่าฉันท้อง เรื่องเรียนมหาวิทยาลัยอีกล่ะ ทำไมมันถึงมีหลายเรื่องเข้ามารุมเร้าฉันแบบนี้นะ
คิดดูสิฉันอายุแค่สิบเก้าปีแต่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นฉันว่าเขาไม่ทนหรอกนะ ที่เห็นตามข่าวบ่อยๆก็ฆ่าตัวตายทั้งนั้น
แต่ฉันเชื่อว่าตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ นั่นก็เท่ากับว่ายังมีความหวังเสมอ เรื่องร้ายๆมันไม่ได้อยู่กับเราตลอดไปหรอกนะ ถ้าผ่านเรื่องนี้ไปได้ฉันอาจจะเจอกับความสุขตลอดไปเลยก็ได้ใครจะรู้
จริงไหม?
ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ ตอนนี้ฉันมีเพื่อนที่แสนดีอย่างเวลล์ที่คอยให้คำปรึกษา ไหนจะโฮมอีก เวิรด์ด้วย และฉันยังมีพี่สาวที่แสนดีที่อยู่ข้างฉันเสมอมา
และตัวเล็กที่กำลังจะเกิดมาลืมตาดูโลกในวันข้างหน้าด้วย ฉันมีกำลังใจเต็มเปี่ยมเลยล่ะที่จะต่อสู้กับเรื่องพวกนี้
ถ้ามีพวกเขาเหล่านี้ฉันก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
“ดีใจที่เธอเข้มแข็ง” เรดด์ที่มองฉันอยู่นานก็เอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ “วันหนึ่งถ้าไม่มีฉันเธอต้องเข้มแข็งแบบนี้เข้าใจป่ะเน่?”
“...”
“อย่าอ่อนแอให้ใครได้เข้ามาทำร้ายเธอได้”
“...”
“เป็นเมียเรดด์ต้องเข้มแข็ง อ่อนแอไม่ได้รู้ป่ะ?”
เหมือนมันเป็นคำสั่งจากเขาเลยนะ เพื่อเรดด์แล้วฉันทำให้เขาได้ทุกอย่างนั้นล่ะ ไม่ว่าอะไรก็ตาม เรื่องแค่นี้เองทำไมฉันจะทำไม่ได้ มากกว่านี้ฉันก็ยังทำมาแล้วเลย
“เธอจะไม่เสียใจที่เลือกฉันเน่ ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุขที่สุด ไม่ว่าต้องแลกมันมาด้วยชีวิตฉันแม่งก็ยอมว่ะ”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้”
ฉันหัวเราะออกมาทันทีเมื่อได้ฟังประโยคที่เรดด์พูดออกมาเมื่อกี้ เขาพูดเหมือนว่าตัวเองจะออกรบอย่างนั้นแหละ แค่จำฉันได้เองนะไม่เห็นกับต้องแลกด้วยชีวิตเลย
“แค่กลับมาหาฉันก็พอ”
“มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว”
เราสองคนสวมกอดกันเหมือนต้องการให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงความรู้สึกของกันและกัน
ฉันรักเรดด์เหลือเกิน
ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมาตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ แถมยังรักเขามากจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วด้วย ฉันไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าไปรักเรดด์ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว แต่นั่นก็ไม่สำคัญ เพราะสิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ เรดด์เองก็รักฉันเหมือนกัน
ฉันสัมผัสมันได้จากอ้อมกอดนี่ ต่อให้เขาจะจำอะไรที่เกี่ยวกับฉันไม่ได้ แต่ฉันก็เชื่อว่าเขาเองก็คงจะพยายามที่จะจำฉันให้ได้เหมือนกัน
“รักเธอมากรู้ป่ะ?”
เรดด์บ่นพึมพำออกมาเสียงแผ่วเบาแต่นั่นฉันก็ได้ยินมันชัดเจนเลยล่ะ อีกอย่างคำพูดของเขาก็ทำให้หัวใจฉันพองโตขึ้นด้วย
“แม่งห้ามหนีไปรักคนอื่นก่อนนะเว้ย”
“อยากให้ไปป่ะล่ะ?” ฉันถามกลับเป็นเชิงหยอกล้อ แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะไม่สนุกด้วย เพราะเขาทำตาขวางใส่เฉยเลย
“ลองไปดูดิ” เรดด์คนเดิมเริ่มกลับมาแล้ว “แม่งฆ่าทิ้งทั้งคู่”
“นายจำไม่ได้จะมาฆ่าฉันกับคนรักใหม่ได้ไง?”
และเหมือนว่าคำถามของฉันจะไปสะกิดต่อมโมโหของเขาขึ้นมาซะแล้วสิ เขาดึงตัวฉันเข้าไปหาก่อนจะประทับจูบลงมาอย่างดุดัน ทำเอาฉันตั้งรับแทบไม่ทันแน่ะ ก่อนจะผละออกแล้วพูดประโยคที่ทำเอาฉันไปไม่เป็นเลย
“ถ้าเธอท้องตอนนี้ก็ไปจากฉันไม่ได้” เรดด์หรี่ตามองฉันอย่างจับผิด เหมือนว่าฉันไปทำอะไรผิดมาอย่างนั้นล่ะ “ลูกในท้องแม่งก็ลูกฉัน เธอจะเอาคนอื่นมาเป็นพ่อของลูกไม่ได้เด็ดขาดรู้ป่ะ”
“...”
“เพราะถ้าไอ้ห่านั่นมันทำร้ายลูกฉันขึ้นมาทำไง ไม่มีใครรักลูกคนอื่นมากกว่าลูกตัวเองหรอกนะจำไว้”
เรดด์ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ ฉันได้แต่นั่งมองหน้าเขาเงียบๆ สิ่งที่เรดด์พูดมาเหมือนเขาจะรู้เลยว่าฉันท้อง
แต่ไม่จริงหรอกเขาจะรู้ได้ยังไงตัวฉันก็ไม่ได้ใหญ่ขึ้นจากเดิมเลยนะ แค่ดูมีน้ำมีนวลขึ้นมานิดหน่อยเอง
ถึงเรดด์จะไม่บอกเรื่องนี้ฉันก็ไม่คิดที่จะทำอยู่แล้วล่ะ อย่างที่บอกฉันไม่มีทางเอาคนอื่นมาเป็นพ่อของเด็กเด็ดขาดเลย ต่อให้เรดด์จะจำฉันไม่ได้ฉันก็จะเลี้ยงลูกด้วยตัวของฉันเอง
“เรดด์” ร่างสูงหันกลับมามองฉันก่อนจะกอดอกรอฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะพูดออกไป “ฉันไม่ได้ท้อง เพราะงั้นเลิกคิดไปไกลได้แล้ว”
ฉันจำเป็นต้องโกหกเขาออกไป เพราะถ้าเขารู้ความจริงว่าฉันท้องเขาก็จะไม่ยอมทำตามที่ฉันบอก เขาจะไม่ยอมลืมฉันไปแน่ และอาการปวดหัวของเขาก็จะไม่มีวันหายไปด้วย
เพราะงั้นนี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับตอนนี้ ฉันจะไม่ยอมให้เรดด์ต้องมาเป็นอะไรเพราะฉันอีกแล้ว
“สิ่งที่นายต้องทำตอนนี้คือการลืมฉันซะ”
“เออ! รู้แล้วไม่ต้องย้ำ” เรดด์ตวาดกลับมาทำเอาฉันสะดุ้งเฮือกเลย แต่ก็ไม่ได้ต่อว่าเขาหรอกนะ เพราะฉันเข้าใจว่าเขาเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน “พูดห่าไรนักหนาน่ารำคาญ”
เรดด์ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินจากไป ทิ้งฉันเอาไว้อยู่ตรงนั้น ฉันไม่ได้เดินกลับเข้าไปหาเขาหรอกนะ อยากให้เขาอยู่กับตัวเอง คิดไตร่ตรองเรื่องราวทุกอย่างที่ได้ทำมา
ฉันได้แต่นั่งมองทอดสายตาออกมาไปที่ชายทะเล เรดด์ไม่ได้เดินกลับออกมาเรียกฉันเลย และฉันก็ไม่ต้องการให้เป็นอย่างนั้นด้วย เพราะถ้าเขายังเดินกลับมาหาฉัน นั่นก็เท่ากับว่าเขาจะไม่ลืมฉันยังไงล่ะ ที่เรดด์ทำแบบนี้น่ะถูกต้องแล้ว
อย่างน้อยเขาก็ทำให้ฉันได้รู้ว่า...
เขาพร้อมที่จะลืมฉันแล้วจริงๆ
คืนนั้น
ฉันกลับเข้ามาที่ห้องนอนก็พบว่าเรดด์เตรียมของจะกลับพรุ่งนี้เรียบร้อยแล้ว เขาตวัดหางตามองฉันเล็กน้อยก่อนจะเสไปมองทางอื่น
ฉันเดินเข้าไปอาบน้ำและเดินออกมาก็ยังเห็นเขานั่งอยู่ที่เดิมที่โซฟาข้างเตียง เรดด์ปิดหนังสือในมือลงพร้อมกับมองฉันนิ่ง
“แค่อยากรอ” พูดจบเขาก็เดินไปทรุดตัวลงนอนที่เตียงทันที เหมือนเขาต้องการจะให้ฉันรู้ว่าเขาจะรอฉันไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนอะไรทำนองนั้น
“นอนกอดเน่ได้ไหม?”
ฉันทรุดนอนตามเรดด์ก่อนจะเอ่ยปากขอสิ่งที่อยากทำมากที่สุดตอนนี้ เพราะนี่จะเป็นคืนสุดท้ายที่เราสองคนจะได้นอนด้วยกันแบบนี้ ร่างสูงหันกลับมาพร้อมกับกวาดแขนโอบกอดฉันเอาไว้อย่างที่เอ่ยปากขอ
แค่นี้ฉันก็ดีใจมากแล้วล่ะ
“นี่จะไม่ใช่คืนสุดท้าย” เรดด์พูดขึ้นมาท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมเราสองคน “เพราะมันจะไม่มีคำว่าสุดท้ายสำหรับเราสองคน มันจะมีแต่คำว่าตลอดไปเท่านั้น”
“...ฮึก”
ในที่สุดฉันก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ฉันอยากอยู่กับเรดด์แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
ฉันจะทำใจได้ยังไงว่าคนที่เรารักจะจำเราไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อต้องคิดว่าพรุ่งนี้ในความทรงจำของเรดด์จะไม่มีฉันอยู่ ฉันก็แทบหมดแรงไปเลยล่ะ ฉันยังไม่พร้อมที่จะเสียเขาไปตอนนี้หรอกนะ
“ไม่เอาดิ ไม่ร้อง”
เรดด์ก้มลงจูบซับน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา ยิ่งเขาแสดงออกมาว่าเป็นห่วงฉันมากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งร้องไห้ออกมามากเท่านั้น ฉันไม่อยากให้เขาไปทำแบบนี้กับใครที่ไหนในตอนที่จำฉันไม่ได้
“ขี้แยไม่น่ารักว่ะ”
“...ฮึก”
ฉันดึงเรดด์เข้ามากอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทำให้น้ำตาของฉันเปื้อนเสื้อเขา แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันผละออกหรอกนะ
ฉันต้องการที่จะอยู่กับเรดด์แบบนี้
“อย่าทำให้ฉันต้องคิดมากดิว่ะเน่” เรดด์ถอนหายใจออกมาเบาๆ เหมือนเขาไม่ต้องการที่จะเห็นฉันร้องไห้เพราะเขาแบบนี้ ฉันพยายามแล้วนะแต่มันไม่ได้จริงๆ ฉันไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น “ยิ่งเธอทำแบบนี้รู้ป่ะฉันยิ่งไม่อยากลืมเธอ”
“มะ...ไม่ได้นะ”
ฉันผละจากเรดด์เมื่อได้ยินเขาพูดประโยคเมื่อกี้ออกมา ถ้าเขาไม่ลืมฉันคนที่จะเป็นอันตรายมากที่สุดมันก็เป็นตัวของเขาเองนั่นแหละ เพราะงั้นเขาจะมาทำเพื่อฉันไม่ได้เด็ดขาดเลย
“ฉะ...ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”
“โกหกไม่เนียนว่ะ” เรดด์พูดพร้อมกับปาดน้ำตาให้ฉัน ฉันได้แต่มองหน้าเขาอยู่อย่างนั้นจนมือของเรดด์เลื่อนมาประสานกับมือของฉัน “ฉันรู้เธอเป็นแน่”
“...”
“แม่งเป็นมากด้วย ถ้าฉันลืมเธอเพื่อให้เธอเจ็บฉันแม่งไม่ลืมว่ะ” เรดด์บีบมือฉันแน่น พร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นตามไปด้วย แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องลืมฉัน
“นายต้องลืมนะ...ฮึก” ฉันยังคงสะอื้นพูดกับเขา “เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่นายจะทำเพื่อฉันได้ตอนนี้”
การลืมเพื่อจดจำใหม่เป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้ว เพราะงั้นเรดด์จะต้องลืมฉัน ต่อให้ฉันต้องเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม
“ก็อย่าร้องดิวะถ้าอยากให้ลืมจะลืมให้”
“...”
“พรุ่งนี้ยังมีเราเสมอว่ะเน่” เรดด์จูบหน้าผากฉันพร้อมกับพูดประโยคเมื่อกี้ออกมา “นอนได้แล้ว”
“อะ...อืม”
ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไงฉันก็ต้องเผชิญหน้ากับมันให้ได้ ฉันเคยผ่านเรื่องที่เลวร้ายมาก่อนแล้วนะ เรื่องแค่นี้เองทำไมจะผ่านไปไม่ได้ล่ะจริงไหม
และนี่มันก็เป็นแค่คำปลอบใจตัวเองเท่านั้นล่ะ ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆฉันจะเป็นยังไงบ้างยังไม่รู้เลย เรดด์อีกล่ะที่ไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร
ถ้าเลือกได้ฉันขอเลือกไม่เกิดมาเลยดีกว่า สงสัยกรรมเมื่อชาติที่แล้วคงเยอะล่ะมั้ง เกิดมาก็เจอแต่เรื่องไม่ดีตลอดเลย
สาเหตุที่พ่อกับแม่เอาฉันไปทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเอมม่าก็ไม่ยอมปริปากบอกฉันสักคำ ไหนจะเรื่องที่เวลล์เคยพูดเอาไว้อีกล่ะว่ามันยังมีเบื้องลึกเบื้องหลังแฝงเอาไว้อยู่ ฉันก็ไม่ได้รู้มันเลย
แต่เคยได้ยินประโยคนี้ไหมว่า
ความลับไม่มีในโลก
สุดท้ายมันจะต้องเผยออกมาให้ฉันรู้แน่ เพียงแค่รอเวลาเท่านั้น ฉันต้องจัดการกับเรื่องของตัวเองซะก่อน โดยเฉพาะเรื่องของเรดด์ ฉันจะทำให้เขาจำฉันให้ได้
เพราะนี่คือสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุด
-100 %-
-วันนี้ไม่มีไรมาก-
มาบทมาม่าเบาๆ แต่ต่อไปไม่แน่ตามลุ้นกันให้ดีๆ
เรื่องมันพลิกผันไปมา รีดอาจตามไม่ทัน 555555555
เม้นท์เท่าที่ใจรีดเดอร์มีต่อนายเรดด์กับหนูเลเน่เลยงับ
เม้นท์เยอะ กำลังใจแยะ เดี๋ยวรีบมาอัพต่อให้เยย
REDD : คลิก https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1523796
WELL : คลิก https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1523796
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น