คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : ปัญหา(2) {100 %} H+
49
ปัญหา (2)
คนอย่างเรดด์คงจะสะกดคำว่าดีไม่เป็นหรอก ป่าเถื่อนยังไงก็ยังคงป่าเถื่อนอย่างนั้น ฉันรู้ว่าเขามีวิธีเลวๆหลายวีธีเลยล่ะที่ต้องการให้ฉันกลับไป
แต่บอกเลยว่าไม่ว่าจะวิธีไหนฉันก็จะไม่มีวันกลับเข้าไปหาเขาอีกเด็ดขาด ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ไม่น่าเข้าใกล้มากที่สุด
ถ้าเลือกได้ฉันขอเลือกที่จะไม่รู้จักกับเขาดีกว่า
ฉันไม่ได้กดข้อความอะไรไปหาเขาอีก อีกฝ่ายกลับส่งข้อความมาอย่างต่อเนื่อง ทีแรกว่าจะไม่กดเข้าไปดูด้วยซ้ำ
แต่สุดท้ายก็อยากรู้ว่าเขาจะส่งมาว่าอะไร ก็เลยต้องเปิดเข้าไปดู ฉันนี่มันเจ็บแล้วไม่จำจริงๆเลย
ติ๊ง!
ติ๊ง!
ติ๊ง!
เรดด์คงไม่ยอมลดละความตั้งใจของเขาแน่ ในเมื่อเขาประกาศออกมาแบบนี้ ฉันเชื่อว่าเขาทำจริง
อย่างที่บอกเรดด์มาได้ทุกรูปแบบ และเป็นแบบที่เราคาดไม่ถึงเลยล่ะ ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ในกำมือของเขาแล้ว เพราะงั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องกลัวเขาอีกต่อไป
REDD : ง้อดีๆไม่ชอบ งั้นก็เตรียมใจเอาไว้เลย เพราะเธอต้องได้เจอกับฉันอีกแน่
REDD : ลองมาดูกันว่าเธอจะทนได้นานแค่ไหน
REDD : ฉันแม่งไม่มีความอดทนสูงขนาดนั้น
ร้ายกาจที่สุด!
เมื่อกี้ยังร้องเพลงให้ฉันฟังอยู่เลยว่าจะไม่ทำให้ฉันเสียใจอีก แต่นี่กลับส่งข้อความมาข่มขู่กันเฉยเลย
ฉันจัดการปิดเครื่องทันที ไม่อยากเอาปัญหาอะไรมาเข้าสมองตอนนี้ แค่นี้ฉันก็แทบจะรับมันไม่ไหวอยู่แล้ว บ้าที่สุดเลย ฉันยังต้องเจอกับอะไรอีกในวันข้างหน้าก็ไม่รู้
ฉันเดินกลับเข้ามาในบ้านช่วงเย็น หลังจากนั่งเล่นอยู่ที่สวนหลังบ้านมาหลายชั่วโมง เอมม่าที่นั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขกก็ตรงดิ่งมาหาฉันทันที ดูเธอร้อนรนอะไรสักอย่าง
“เลเน่จ๊ะ”
ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาข้างเธอ เธอบีบมือฉันเบาๆก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเหมือนลำบากใจที่จะพูดเรื่องบางอย่างกับฉัน
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“พี่ต้องการให้เราช่วยอะไรพี่หน่อย” เอมม่าเข้าเรื่องทันที
“...”
“พรุ่งนี้ช่วยไปเอาเอกสารที่คอนโดของเรดด์ให้หน่อยได้ไหม”
ฉันถึงกลับตกใจตาเบิกกว้างทันที ไม่คิดว่าตัวเองจะได้กลับเข้าไปที่ห้องนั่นอีก สมองฉันประมวลผลออกมาทันทีว่าถ้าฉันกลับเข้าไปแล้ว
ฉันจะไม่ได้กลับออกมาอีกเลย เพราะเรดด์เองก็ขู่ฉันเอาไว้เหมือนกัน ทำไมต้องเป็นฉันอีกแล้วล่ะ
...ทุกอย่างมาลงที่ฉันหมดเลย...
“ทำไมต้องเป็นฉันล่ะคะ?”
ฉันถามออกไปทันที รู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลยังไงไม่รู้ ปกติเอมม่าดูหวงฉันจะตาย
แค่ฉันอยู่บ้านคนเดียวเธอยังไม่ยอมเลย แต่นี่จะให้ฉันออกไปข้างนอกคนเดียว มันก็ยังไงๆอยู่นะ
“มันเป็นเอกสารที่สำคัญมาก ถ้าไม่ไปเอาด้วยตัวเองเรดด์จะเผามันทิ้งซะ” เอมม่าอ้อนวอนฉันอย่างเต็มที่
“...”
“ถือว่าช่วยพี่นะ เพราะพรุ่งนี้พี่ต้องไปธุระกลับโจ้ ถ้าพี่ไม่ยอมไปกับเขาเขาต้องโกรธพี่มากแน่ๆเลย”
“...”
“ถือว่าช่วยพี่นะจ๊ะ”
เอมม่าบีบมือฉันเพื่อที่จะขอร้อง เธอพูดมาขนาดนี้คิดว่าฉันจะกล้าปฏิเสธหรือเปล่า อีกอย่างเธอก็ทำเพื่อฉันมามากเหมือนกัน
ฉันทำเพื่อเธอแค่นี้คงไม่มากเกินไปมั้ง
“ก็ได้คะ”
ฉันตอบรับอย่างหนักใจ ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่น มันเป็นที่แสนเลวร้ายที่สุดก่อนที่ฉันจะออกมา
มันได้ทำร้ายฉันทั้งเป็นเลยนะ ฉันไม่อยากกลับเข้าไปเลย
ฉันกลับขึ้นมานอนเอาแขนก่ายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก ทำไมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้ ฉันยิ่งเป็นคนคิดมากซะด้วยสิ
REDD : ชอบคนเลวว่างั้น? เออแม่งจะเลวให้ดู
ฉันกลัวว่าเขาจะทำเรื่องไม่ดีขึ้นมาจริงๆ และเชื่อเลยว่าคงไม่พ้นฉันแน่ๆ ทำไมต้องแกล้งฉันด้วยนะ
ในเมื่อเรื่องทุกอย่างก็น่าจะจบลงด้วยดีแล้วแท้ๆเลย ทำไมต้องมาเอาปัญหามาให้ด้วย
ฉันลุกขึ้นนั่งก่อนจะเอื้อมมือไปเอาโทรศัพท์ที่หัวเตียงมาเปิดเครื่อง และก็พบว่ามีสายที่ไม่ได้รับสามสิบกว่าสาย และข้อความที่ถูกส่งเข้ามาจำนวนมากด้วย
แค่เห็นเบอร์ที่ส่งมาและเบอร์ที่ไม่ได้รับสายฉันก็แทบอยากจะลงไปนอนดิ้นน้ำลายฟูมปากให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
เรดด์ไม่ยอมปล่อยฉันไปจริงๆแน่ อะไรจะขนาดนั้นกัน ฉันไปทำอะไรให้เขาแค้นนักหนา
ก็ไหนเอมม่าบอกว่าเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วไง ทำไมเขาถึงไม่ยอมเลิกราจากฉันอีกล่ะ
สรุปฉันจะหนีเรดด์ไม่พ้นจริงๆใช่ไหม???
REDD : คิดว่าหนีได้ก็หนีไป
REDD : อย่างที่เคยบอก ฉันเป็นมากกว่ายมทูต
ใช่! เรดด์เป็นมากกว่าอะไรในโลกนี้ซะอีก เขามันเป็นได้ทุกอย่างที่ตัวเองอยากเป็น โดยไม่นึกถึงใจคนอื่นเลยว่าเขาจะรู้สึกยังไง
ขอแค่ให้ตัวเองมีความสุข หรือได้สิ่งที่ต้องการแค่นั้นก็พอ ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่
ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้...
ก็ต้องกล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน
วันนี้ฉันตื่นเช้ากว่าปกติ เพราะเอมม่าเธอบอกว่าจะมาส่งฉันที่คอนโด ไม่อยากให้ฉันมาคนเดียว
เธอแค่ขับรถมาส่งเท่านั้นล่ะ เพราะเธอต้องไปธุระกับโจ้ต่อ ฉันยืนอยู่หน้าคอนโดคนเดียวก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป
ฉันเลือกที่จะไม่ใช้ลิฟต์ แต่เลือกที่จะเดินขึ้นบันไดแทน เพราะต้องการที่จะทำใจ กับสิ่งที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า
แต่ละก้าวของการเดินขึ้นบันไดมันช่างรวดเร็วเหลือเกิน เพราะตอนนี้ฉันมายืนอยู่หน้าห้องของปีศาจใจร้ายแล้ว
และก็ยังยืนอยู่อย่างนั้นจนเวลาล่วงเลยไปนาน
ฉันไม่กล้ากดออดเรียกด้วยซ้ำ อีกอย่างกุญแจห้องนี้ก็ยังอยู่กับฉัน ฉันยังไม่ได้คืนให้เรดด์ แต่ฉันก็ไม่กล้าไขเข้าไปอยู่ดี
ทำไมอยู่ดีๆถึงรู้สึกกลัวเรดด์ขึ้นมามากขนาดนี้ก็ไม่รู้ ฉันกลัวว่าเขาจะทำร้ายฉันเหมือนอย่างวันนั้น เพื่อที่จะไม่ให้ฉันหนีไปไหนจากเขาได้อีก
และใช่เพราะตอนนี้ฉันก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้ มันเหมือนเป็นบ่วงติดตัวฉันอยู่เลย และมันก็คงติดตัวฉันไปตลอดชีวิตเลยล่ะ
ปิ๊งป่อง!
ฉันตัดสินใจกดออดเรียกให้คนที่อยู่ในห้องออกมาเปิดให้ เอมม่าบอกว่าเขารออยู่ในห้อง
เพราะงั้นเขาก็คงไม่ได้ออกไปไหน ก็คงรออยู่ในห้องนั่นล่ะ รอเพื่อที่จะเตรียมสังหารฉันไง
แอด!!!
ประตูถูกเปิดออก เผยให้เห็นคนที่ที่ยืนอยู่ด้านใน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ บนตัวของเขามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเท่านั้นที่ใช้ปิดท่อนล่างเอาไว้
นั่นมันยิ่งทำให้ฉันใจเต้นแรงเข้าไปใหญ่ เขาไม่น่าจะรู้ว่าฉันจะมาเอาเอกสารแทนเอมม่านี่นา
หรือว่าเอมม่าจะบอกเขา ต้องใช้แน่ๆเลย เพราะเรดด์ไม่มีทางแต่งตัวแบบนี้ออกมาต้อนรับเอมม่าแน่
“เข้ามา”
เรดด์พูดด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง น้ำเสียงของเขาก็เช่นกัน เหมือนไม่ได้ดีใจในการมาของฉันแต่อย่างใด
ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อไม่ได้เดินเข้าไปในห้องตามที่เขาบอกหรอกนะ ฉันไม่ได้จะมาอยู่นาน แค่มาเอาของแล้วก็กลับเท่านั้น
“มะ...ไม่เป็นไร” ฉันพูดเสียงตะกุกตะกักด้วยความกลัว “ฉะ...ฉันแค่มาเอาของให้พี่สาวเท่านั้น”
“ก็เข้ามา”
คราวนี้เรดด์ไม่พูดเปล่า แต่เขายังออกแรงกระชากฉันให้เข้าไปในห้องอีกด้วย ก่อนจะจัดการล็อกประตูเอาไว้เสร็จสรรพ แล้วหันกลับมาแค่นยิ้มให้ฉัน
มันเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายมาก
“นะ...ไหนของ?”
ฉันเดินถอยหลังทันที เมื่อเห็นว่าเรดด์เริ่มขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ ทันทีที่ถามจบคนตรงหน้าก็เลิกคิ้วกลับมาทันทีเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดกลับเขาเมื่อกี้
“ของห่าไร?” เขายังคงเดินต้อนฉันเรื่อยๆ จนมารู้ตัวอีกทีฉันก็ได้เข้ามาอยู่ในห้องนอนของเขาแล้ว “เอมม่าบอกงั้น?”
“...” ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินเข้าสู่นรกจริงๆแล้วล่ะ มันร้อนไปหมดเหงื่อนี่แตกพลั่กเลย
“คงบอกให้มาเอากับฉันล่ะสิ”
“อะไรนะ?”
ฉันถึงกับร้องออกมาเสียงหลง ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังพูดถึง
มันเรื่องอะไรกัน เอมม่าหลอกฉันเหรอ แล้วเธอจะหลอกฉันทำไมในเมื่อฉันเป็นน้องสาวของเธอแท้ๆ
“ไม่ต้องตกใจ”
เรดด์คว้าข้อมือฉันเอาไว้ก่อนจะดึงให้เข้าไปประชิดตัวเขา ทำให้หน้าของฉันแนบชิดอยู่กับแผงอกแกร่งของเขาเข้าพอดี
แต่พอพยายามจะผลักออก เขาก็กอดรัดร่างฉันแน่นเข้าไปอีก
“เธอถูกหลอกว่ะ”
คำพูดของเรดด์ทำให้ฉันหยุดชะงักทุกการกระทำลงทันที
ถูกหลอกเหรอ?
เอมม่าหลอกฉัน หรือว่าเขาหลอกฉันกันแน่ หรือรวมหัวกันหลอกฉัน ทำไมทุกคนที่ฉันรักต้องมาทำเรื่องแบบนี้ด้วย
ทำไมต้องมีลับลมคมนัยกับฉัน นี่เห็นว่าฉันมันเป็นคนโง่มากเลยหรือไงกัน
“เอมม่าส่งเธอมาให้ฉันฟัด”
“มะ...ไม่จริง” ฉันส่ายหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด
เอมม่ารักฉันเธอต้องไม่ทำแบบนั้นแน่ เรดด์โกหก เรดด์แค่ต้องการให้ฉันกลับมาอยู่กับเขาเท่านั้น
อย่าหลงเชื่อเด็ดขาดเลยนะเลเน่
“ลองคิดดูสิที่รัก พี่สาวของเธอจะยอมส่งเธอมาหาฉันง่ายๆไง?” เรดด์กระซิบข้างหู ทำให้ทุกคำพูดของเขาดังชัดทุกพยางค์ “อย่าโง่ แค่ฉันบอกว่าอยากได้เธอพี่สาวเธอก็ส่งมาประเคนให้ถึงที่”
“...”
“เมื่อรู้ความจริงแบบนี้แล้วก็แก้ผ้าซะ”
“ยะ...อย่านะ”
ฉันพยายามปัดป้องมือของเรดด์ที่กระชากเสื้อฉัน ก่อนจะผลักเขาให้ออกห่างจากตัว เขายอมถอยไปอย่างว่าง่ายจนฉันเองยังคิดแปลกใจเลย
เขาหันกลับมาแค่นยิ้มมองฉัน เหมือนว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า แต่แค่นั้นก็ทำให้ฉันผวาจนตัวสั่นแล้วล่ะ
เรดด์ตอนนี้น่ากลัวมากจริงๆ
ร่างสูงยืนกอดอกพิงผนังห้องมองหน้าฉันกลับมาเหมือนว่าตัวเองไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร
อีกอย่างใบหน้าของเขาฉายแววแห่งความสนุกมากแค่ไหนที่ได้หลอกฉันแบบนี้ แล้วเรื่องที่เขาบอกมันเป็นความจริงหรือเปล่าก็ยังไม่รู้
ฉันจะต้องไปถามจากเอมม่าให้รู้เรื่อง เพราะคนที่น่าจะรู้เรื่องนี้ดีที่สุดก็คงจะเป็นเธอ ฉันจะไม่ยอมเชื่อเรดด์อีกแล้ว เขามันคนโกหกเชื่อถือไม่ได้
“ฉะ...ฉันจะกลับ”
พูดจบฉันก็หันหลังเดินออกมาเลย แต่ก็คงช้าไปกว่าคนตรงหน้าเพราะเขาเข้ามากระชากแขนฉันเอาไว้อย่างแรงเพื่อไม่ให้ออกไปจากห้องนี้
“คิดว่าจะปล่อยให้กลับง่ายๆไง?”
เรดด์โน้มหน้าเข้ามาคลอเคลียกับใบหน้าของฉัน ทำให้ปากของเขาเสียดสีกับแก้มฉันเหมือนต้องการจะหยอกล้อยังไงยังงั้นเลย
“อย่างที่บอก แม่งจะเป็นคนเลว”
“ระ...เรดด์”
“ดีใจที่ยังจำผัวตัวเองได้นะ มานี่”
เรดด์ผลักฉันไปที่เตียงก่อนจะขึ้นคร่อมร่างฉันอย่างรวดเร็ว ทำให้ฉันหนีไปไหนไม่ได้ ทำได้แค่เพียงผลักอกเขาเท่านั้น แต่ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรเพราะเขาไม่ขยับเลย
“อย่าทำอะไรนะ”
ฉันที่เริ่มกลัวว่าเขาจะทำเหมือนอย่างที่ผ่านมาก็เอ่ยปากห้ามปรามเขาทั้งที่รู้ว่าคนอย่างเรดด์ถ้าคิดจะทำก็ไม่มีใครมาขวางเขาได้หรอก
“คิดว่าจะทำอะไร” เขาไม่รอให้ฉันได้ตอบคำถาม
เขาก็ก้มลงมาประทับจูบฉันทันที เขาไม่ได้อ่อนโยนเหมือนอย่างที่ผ่านมา เพราะจูบของเขามันดุดัน จนฉันเจ็บไปหมด เหมือนว่าเขาได้เผาร่างฉันให้แหลกเป็นจุนเลยล่ะ
เรดด์ค่อยๆแทรกเลียวลิ้นอุ่นร้อนของเขาเข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นฉัน ฉันพยายามต่อต้านแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเขาแรงเยอะกว่าฉันมาก
เรดด์จูบอยู่อย่างนั้นก่อนจะค่อยๆถอดริมฝีปากออกจากฉันแล้วเลื่อนลงต่ำไปที่ซอกคอขบเม้มไปตามเรียวคอของฉันจนรู้สึกเจ็บไปหมด เหมือนเขาจงใจจะให้ฉันเจ็บเลยล่ะ
แควก!!!
ฉันที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกคนตรงหน้ากระชากเสื้อจนขาดออกจากกัน เผยให้เห็นบราเซียร์ที่ใช้ปิดบังของส่วนตัวเอาไว้
เขาทำรุนแรงกับฉันอีกแล้วอ่ะ
ไม่ว่าฉันจะต่อต้าน ปัดป้องยังไงก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเลย รวมถึงน้ำตาของฉันที่ไหลลงมาอาบแก้มด้วย เขาไม่สนด้วยซ้ำว่าตอนนี้ฉันจะเสียใจมากแค่ไหน เขาสนเพียงแต่ว่าถ้าเขาอยากได้เขาก็ต้องได้
เรดด์ไม่รอช้าที่จะปลดตะขอบราเซียร์ออก แล้วก้มลงขมเม้มบริเวณยอดเนินอกของฉันที่มันชูชันโชว์อยู่หน้าเขา
เรดด์ขมเม้มดูดดุนมันอยู่อย่างนั้น ทำให้ฉันเสียวสะท้านไปหมด ถึงแม้ว่าจะเคยมาแล้วก็ตาม แต่นั่นมันก็นานมาหลายเดือนแล้วด้วย
“อะ...ระ...เรดด์”
ฉันพยายามร้องห้ามการกระทำของเขา แต่เสียงมันกลับหายไปหมดเมื่อเรดด์เริ่มใช้มือกอบกุมเนินอกของฉัน และจัดการบีบเค้นมันอย่างช่ำชอง ทั้งที่ปากปฏิเสธแต่การกระทำของฉันกลับตอบสนองเขาโดยการแอ่นตัวขึ้น เพื่อให้เขาจับมันได้ดีกว่าเดิมซะอีก
เรดด์เห็นอย่างนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน แต่ฉันเลือกที่จะหลบตาเขาเพราะตอนนี้ฉันไม่กล้าสู้สายตาเขาด้วยซ้ำ
“ไม่เจ็บเหมือนครั้งที่แล้ว”
เรดด์เคลื่อนตัวเข้ามาหาฉัน ก่อนจะจูบหนักๆที่ขมับทำให้ฉันต้องหันไปมองเขา เมื่อเราสองคนสบตากัน
คำถามบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉันทันที ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะตอบมันว่ายังไง
“...”
“แต่ก็ไม่แน่ว่ะ ถ้าอารมณ์มันขึ้นก็รุนแรงอดทนเอาหน่อยแล้วกัน”
“ถะ...ถ้าฉันท้อง”
ฉันพูดอยู่แค่นั้น เพราะไม่สามารถพูดให้มันจบได้ เพราะว่าตอนนี้ฉันท้องไปแล้ว ไม่มีคำว่าถ้าด้วยซ้ำ
มันเกิดขึ้นจริงจากน้ำมือของคนที่อยู่ตรงหน้าฉันคนนี้ไงล่ะ
“เดี๋ยวเลี้ยงเอง”
เขาพูดเหมือนมันไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร ทั้งๆที่เราสองคนอายุแค่นี้เองนะ อีกอย่างฉันอยากเรียนต่อด้วย ไม่ได้อยากมาเสียอนาคตแบบนี้
“ก็เคยบอกไปแล้วไง”
“ตะ...แต่ว่าฉัน...”
ฉันจะบอกเขายังไงดี ฉันไม่ต้องการให้ใครต้องมารับรู้เรื่องแบบนี้ ฉันยังไม่พร้อมที่จะบอกใคร
ถึงแม้ว่าเด็กในท้องจะเป็นลูกของเขาก็ตาม แต่ฉันก็ไม่ต้องการให้เขามาเลี้ยงลูกฉันหรอกนะ
ฉันไม่อยากให้มีเรดด์เกิดขึ้นมาเพิ่มอีกคน
“ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะท้องตอนไหน แต่เธอก็คงไม่ได้ท้องกับคนอื่นแน่ เพราะถ้าฉันรู้แม่งตายทั้งคู่”
“...”
“ครั้งนี้ฉันไม่อยากบังคับเธอเหมือนครั้งที่แล้ว” เรดด์ปัดปอยผมฉันที่ปิดหน้าออกให้อย่างเบามือ “ฉันอยากให้เธอสมยอม”
พูดออกมาได้ ก็สมแล้วที่เขาได้ฉายาแบดบอยมา เลวได้ใจจริงๆ แล้วถ้าฉันบอกเขาไปว่าไม่ยินยอมเขาก็คงจะขืนใจฉันเหมือนอย่างวันนั้นอยู่ดี
ทำไมฉันจะไม่รู้
ไม่แน่ว่าเขาอาจจะทำรุนแรงมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ และภายในฉันก็จะบอบช้ำเหมือนวันนั้นด้วย
ฉันควรยอมเขาใช่ไหม เพราะไม่ว่ายังไงเรดด์ก็คงไม่ยอมปล่อยฉันออกไปแน่ถ้าหากว่าฉันไม่ยอมเขา
แล้วเด็กล่ะจะไม่เป็นอันตรายใช่ไหม?
“ถ้ายอมแล้วจะเลิกราต่อกันใช่ไหม”
ฉันปาดน้ำตาตัวเองออก เพื่อเรียกความเข้มแข็งกลับคืนมา ถ้าฉันยังมัวแต่อ่อนแอกับเรื่องเลวร้ายพวกนี้ ฉันก็คงจะต้องอ่อนแอต่อไปแน่ๆ
“จะเลิกทำไมในเมื่อรักไปแล้ว”
“...”
“เข้าใจป่ะว่ารัก ไมต้องการให้เธอไปเป็นของคนอื่น”
“...”
“เป็นคนดีแล้วไม่ได้เธอ แม่งก็เป็นคนเลวดีกว่าว่ะง่ายกว่าเยอะ”
เรดด์กระชากกระโปรงฉันออกไปอย่างง่ายดายโดยที่ฉันไม่ได้ปัดป้องอะไรเลย ในเมื่อหนีไม่ได้ก็คงต้องยอมรับมันแบบนี้สินะ
เรดด์ไม่กระชากแค่กระโปรงเท่านั้น แต่เขายังกระชากแพนตี้ฉันติดมือออกไปด้วย ทำให้ร่างกายของฉันตอนนี้ไม่มีอะไรปิดเอาไว้เลย
เขาเองก็เช่นกันเมื่อจัดการกับฉันเสร็จเขาก็ดึงผ้าเช็ดตัวของตัวเองออกเผยให้เห็นตัวตนของเขาอย่างชัดเจน
“เป็นของฉันอีกรอบนะ”
-100 %-
-ทะนุถนอมน้องนิดนุง-
นี่ถ้าเรดด์รู้ว่าน้องเน่ท้อง คงไม่ทำรุนแรงอย่างแน่นอน
ตอนนี้ก็ทำได้แต่อดทนและจิกหมอนฟินต่อปายยยยยย
บางคนถึงกับส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่พอใจล่ะสิ
แหม!พวกเธอต้องใจเย็นๆ เรดด์ยังใจเย็นได้เลย พวกเธอก็ต้องใจเย็นไปด้วย
รับรองว่าคุ้มค่ากับการที่รอคอย 5555555555555
เม้นท์เท่าที่ใจรีดเดอร์มีต่อนายเรดด์กับหนูเลเน่เลยงับ
เม้นท์เยอะ กำลังใจแยะ เดี๋ยวรีบมาอัพต่อให้เยย
REDD : คลิก https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1523796
WELL : คลิก https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1523796
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น