คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : ความจริง {100 %}
46
ความจริง
‘ถ้าอยากเอาคืนฉันก็อย่างเพิ่งตายก่อนล่ะ’
คำพูดของเรดด์เมื่อหลายวันก่อนมันทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขาจะรู้เรื่องแผนของฉันหรือเปล่า เพราะเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันแกล้งกรีดข้อมือตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจ
ใช่! ที่ฉันทำแบบนั้นก็เพราะเรียกร้องความสนใจจากเขายังไงล่ะ
ฉันแค่อยากรู้ว่าเรดด์คิดยังไงกับฉันกันแน่ เพราะทุกอย่างที่เขาทำมันเหมือนว่าเขาเล่นละครตบตาเท่านั้น เหมือนที่ฉันกำลังเล่นอยู่ตอนนี้ยังไง
เรดด์ให้ฉันกลับเข้ามานอนกับเขาที่ห้องตามเดิมแล้วนะ โดยให้เหตุผลว่ากลัวว่าฉันจะคิดสั้นอีก
การกระทำกับคำพูดของเขามันช่างสวนทางกันสิ้นดี
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟเพื่อรอใครคนหนึ่งอยู่ ก่อนจะพบว่าเธอกำลังเดินเข้ามาในร้านแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน
เธอส่งยิ้มให้ฉันเหมือนเดิม ซึ่งฉันก็ยิ้มตอบเธอ วันนี้ฉันเป็นคนนัดเธอออกมาเจอเอง ตลอดหลายวันมานี้ฉันเจอกับเธอแทบทุกวัน
เพราะเรามีอะไรที่ต้องทำร่วมกันไงล่ะ
“แผลหายดีหรือยังจ๊ะเลเน่” เธอนั่งลงพร้อมกับคำถามเดิมๆที่ถามฉันทุกครั้งที่เราเจอกัน
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ” และนี่ก็เป็นคำตอบเดิมๆที่ฉันตอบเธอแทบทุกวันเหมือนกัน
เอมม่าถอดแว่นกันแดดออก ก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋า เธอมองซ้ายมองขวาเหมือนกลัวว่าจะมีใครแอบสะกดรอยตามเธอมา
ซึ่งฉันชินไปซะแล้วล่ะกับการกระทำของเธอแบบนี้ เราเจอกันบ่อยเกินไป จนฉันรู้ว่าเธอชอบหรือไม่ชอบอะไร
“มีเรื่องอะไรถึงนัดพี่ออกมาที่นี่”
“เรื่องของเรดด์”
ฉันเข้าประเด็นทันที เพราะไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ ฉันอยากรู้เรื่องของเรดด์ให้มากที่สุด
อย่างน้อยรู้เขารู้เราก็ยังดีกว่าให้เขารู้เราแค่ฝ่ายเดียว
“เรดด์ทำไม?” เอมม่าขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะยกกาแฟร้อนขึ้นมาจิบอย่างช้าๆ “เขาทำอะไรเธออีกแล้วเหรอ?”
“เปล่าค่ะ” ฉันส่ายหน้า และอธิบายต่อ “ฉันเห็นนี่ในห้องหนังสือของเขา”
ฉันยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งไปตรงหน้าเอมม่า กระดาษที่เรดด์ซ่อนมันเอาไว้กับหนังสือฆาตกรรมโหดไงล่ะ
และมันก็มีชื่อเรลานีเขียนเอาไว้ด้วย
ฉันอยากรู้เรื่องของเรลานีกับเรดด์ว่ามันเกี่ยวข้องกันยังไง และฉันเข้าไปเกี่ยวพันอะไรกับเรื่องพวกนี้ด้วย และฉันรู้ว่าถ้าเอมม่ารักฉันจริงเธอจะต้องยอมบอกเรื่องทุกอย่างให้ฉันรู้
‘ทุกสิ่งที่มันทำไปเพราะเป็นห่วงเธอ อีกอย่าง...’
‘...’
‘...ทุกคนเป็นห่วงเธอโดยเฉพาะเอมม่า’
‘ทำไมต้องเป็นเอมม่า?’
‘เอมม่าคือพี่สาวแท้ๆของเธอ’
ตั้งแต่ที่ได้รู้ความจริงอะไรบางอย่าง ฉันก็สืบหาเรื่องราวด้วยตัวเองหลังออกมาจากโรงพยาบาล ถึงได้รู้ว่าเอมม่าคือพี่สาวของฉันจริงๆ
เธอยอมรับทุกอย่าง ที่เธอเข้ามาหาฉันก็เพื่อที่จะไล่ให้ฉันออกจากชีวิตของเรดด์จริงๆ
เพราะเธอรู้ว่าเรดด์ต้องมีแผนอะไรบางอย่างซ่อนเอาไว้แน่ และที่โจ้เข้ามาพังร้านก๋วยเตี๋ยวในวันนั้นก็เหมือนกัน มันก็เป็นแผนของเรดด์ด้วย ไหนจะเรื่องที่ฉันเห็นเขาเดินควงแขนออกมากับเธอที่หน้าโรงแรมนั่นอีก ก็เป็นการจัดฉากของเขา
เขาต้องการให้ฉันเสียใจมากที่สุด และเขาก็จะได้เข้ามาปลอบสุดท้ายฉันก็จะเชื่อใจเขา และยอมให้เขาทุกอย่าง
เรื่องมันน่าตลกสิ้นดี
สุดท้ายแล้วคนที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่างก็เป็นเรดด์จริงๆด้วย ฉันไม่รู้ที่มาที่ไปของตัวเองเท่าไหร่หรอกนะ เพราะเอมม่าเธอก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดมาก เหมือนเธอไม่ต้องการให้ฉันรู้เรื่องของตัวเองมากไปกว่านี้
แต่เชื่อว่ายังไงแล้วฉันก็ต้องรู้อยู่ดี เพียงแต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นเอง
ฉันยังคงแสดงบทบาทต่อหน้าเรดด์ต่อไป เหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาจะรู้ตัวหรือเปล่า
แต่เรดด์ก็ไม่ได้โง่จนดูไม่ออกแน่ ถึงเขาจะไม่พูดออกมา ฉันก็พอเดาได้ว่าเขาเองก็น่าจะเอะใจอยู่เหมือนกัน
แต่เรื่องที่ฉันอยากรู้มากที่สุดตอนนี้คือ ทำไมเรดด์ต้องการจะแก้แค้นฉัน ถ้าเรื่องความจำเสื่อมเขาไม่น่าจะทำถึงขนาดนี้เลยนี่นา
เอมม่าเองก็ไม่ยอมเปิดปากบอกฉันสักที เราเจอกันมาก็หลายครั้งแล้ว แต่เธอก็ยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น เหมือนไม่ต้องการให้ฉันได้รับรู้เรื่องราวในอดีต
“เรลานีเกี่ยวข้องอะไรกับฉันเหรอคะ?”
และมันก็เป็นคำถามเดิมๆที่ใช้ถามเธอทุกครั้งที่เราเจอกัน เธอมองหน้าฉันอย่างหนักใจเหมือนไม่อยากจะเล่า
“ทำไมต้องรื้อฟื้นมันด้วยจ๊ะ” เอมม่าเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้ “ปล่อยมันไปไม่ได้เหรอ?”
“...”
“เธอควรจะเริ่มต้นใหม่ได้แล้วนะ กลับไปอยู่กับพี่แล้วลืมเรื่องพวกนี้ทิ้งซะ”
“ฉันทำไม่ได้ค่ะ”
ฉันบอกปัดทันที ในเมื่อเรดด์ทำกับฉันเอาไว้เยอะ ต่อให้ฉันรักเขามากแค่ไหนฉันก็ต้องการที่จะรู้อยู่ดีว่าเขาทำร้ายฉันเพื่ออะไร
และฉันก็คิดว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับเรลานีคนนี้ด้วย
‘ฉันคือเธอ เธอคือฉัน’
เพราะคำพูดของเธอในความฝันของฉันไงล่ะที่ทำให้ฉันคาใจอยู่จนถึงตอนนี้ ฉันยังไขมันไม่ออกว่ามันหมายถึงอะไรด้วยซ้ำ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว แต่ไม่ว่าจะยังไงฉันก็จะต้องไขมันให้ออกจนได้
“ทำไมพี่ถึงไม่บอกฉัน เรลานีสำคัญยังไง” ฉันยังคงยิ่งคำถามใส่คนตรงหน้าไม่ยั้ง “บอกฉันหน่อยไม่ได้เหรอคะ”
“ถ้าบอกเธอจะยอมจบเรื่องทุกอย่างหรือเปล่า?”
เอมม่าเหมือนจะหมดหนทางที่จะห้ามไม่ให้ฉันรู้แล้วสินะ เธอถึงต้องยื่นข้อเสนอแบบนี้มา
โอกาสอยู่ใกล้แค่เอื้อมก็ต้องรีบคว้าเอาไว้สิถึงจะถูก
“ค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย
หลังจากที่คุยกับเอมม่ารู้เรื่องเธอก็มาส่งฉันที่คอนโด ฉันบอกเธอไปว่าขอเวลาอีกหน่อยแล้วฉันจะกลับไปอยู่บ้านกับเธอตามเดิม
เรี่ยวแรงฉันแทบหายไปหมดเมื่อรู้ว่าเรลานีคือใคร แล้วทำไมเรดด์ถึงต้องการจะแก้แค้นฉัน ฉันรู้หมดทุกอย่างแล้ว
เข้าใจอย่างดีเลยล่ะ
โง่มาได้ตั้งนาน
ฉันเปิดประตูเข้ามาก็เจอเข้ากับปีศาจใจร้ายนอนพิงโซฟาอยู่คนเดียว ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างเขา ด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าจะต้องรู้สึกยังไงกับผู้ชายตรงหน้าคนนี้ดี
เกลียด โกรธ แค้น หรืออยากเอาคืนกันแน่
เรดด์ช้อนตามามองฉันที่นั่งนิ่งไม่ไหวติง ฉันกำลังคิดว่าตัวเองจะทำยังไงต่อไปดีเมื่ออยู่ในเหตุการณ์แบบนี้
มันเป็นเรื่องที่ตลกมาก ตลกจนหัวเราะไม่ออก
ไม่คิดเลยว่าเขาจะโกหกได้อย่างแนบเนียนขนาดนี้ แต่สุดท้ายเรื่องทุกอย่างก็ได้คลี่คลายแล้ว
ฉันรู้ตัวตนที่แท้จริงของปีศาจตนนี้แล้ว
“เรดด์” ฉันตัดสินใจเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆ เขาเองก็มองมาเหมือนไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังจะโดนเอาคืนในไม่ช้านี้
“...”
เขาไม่ได้พูดอะไร ใช้เพียงสายตามองมาเท่านั้น ซึ่งฉันก็ไม่ได้หวังให้เขาตอบกลับมาหรอกนะ มันก็แค่เป็นคำถามหยั่งเชิงดูก็เท่านั้น เพื่อที่จะดูปฏิกิริยาของเขาเท่านั้นเอง
“นายรู้จักคนที่ชื่อรเณศหรือเปล่า”
เพียงเท่านั้นเรดด์ก็หันกลับมามองฉันอย่างจริงจัง เหมือนเขาตกใจที่ฉันรู้เรื่องนี้ แต่ฉันก็เลือกที่จะเล่นละครต่อไป เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าฉันรู้เรื่องนี้มาได้ยังไง
“ชื่อเค้าเพราะดีเนอะ อีกอย่างความหมายก็เพราะอีกด้วย”
“...”
“จอมทัพ หรือเจ้าแห่งนักรบ”
“...”
เรดด์ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขายังคงมองฉันอยู่อย่างนั้น ซึ่งฉันเองก็มองเขากลับไปเช่นกัน
ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องหลบตา เพราะฉันไม่ได้ทำผิด ขนาดคนที่ผิดยังไม่คิดอะไรเลย แล้วฉันจะคิดมากไปทำไม
เราสองคนตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาต่อจากนั้น สิ่งที่เขาทำกับฉันมันมากมายเหลือเกิน มากจนกว่าจะให้อภัยได้
ทั้งๆที่เรื่องเมื่ออดีตฉันไม่รู้เห็นอะไรด้วยเลย เขายังคงเอาฉันมาเกี่ยวด้วย ถึงแม้ว่าจะเป็นการเข้าใจผิดก็เถอะ
‘เรลานีคือพี่สาวฝาแฝดของเธอที่ได้หายสาบสูญไปเมื่อหลายปีก่อน’ คำพูดของเอมม่ายังคงเด่นชัดอยู่ในหัวของฉัน
‘พี่สาวฝาแฝด?’
‘ใช่! เธอเป็นคนกุมความลับทุกอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องในอดีต’
‘...’
‘เพราะข้อมูลที่พ่อกับแม่โยนความผิดให้กับพ่อของเรดด์มันอยู่ที่เรลานี’ เอมม่าอธิบายเรื่องราวในอดีตต่อไปเรื่อยๆ ‘แต่เธอก็ได้หายสาบสูญไปแล้ว ไม่มีใครได้เจอตัวเธอเลย’
‘มันเป็นข้อมูลเกี่ยวกับอะไรคะ?’
‘การยักยอกเงินในบริษัท พ่อแม่ของเราและพ่อของเรดด์พวกเขาทำธุรกิจร่วมกัน แต่ต่อมาพ่อกับแม่ต้องการที่จะบริหารคนเดียวก็เลยได้โยนความผิดไปให้พ่อของเขา ทำให้พ่อเขาโดนจับ’
‘...’
‘เรดด์ก็เลยแค้นเรื่องนี้มาก เขาเฝ้าตามหาเรลานีมากนานหลายปี พี่รู้ถึงได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาเพื่อที่จะรู้ว่าเขาสืบเรื่องถึงไหนบ้าง แต่สุดท้ายเขาก็รู้ตัวซะก่อน พี่ก็เลยได้ถอยออกมา แต่ก็ไม่คิดว่าเรื่องจะบังเอิญขนาดนี้ที่เธอได้ไปอยู่กับเรดด์’
‘เขาก็เลยคิดว่าฉันคือเรลานีที่เขาตามหามานานเหรอคะ’
‘ใช่! เรื่องบริษัทนั่นเขาก็เป็นคนเข้าไปบริหารงานแทนทุกอย่าง เพราะพ่อกับแม่รู้สึกผิดก็เลยยกทุกอย่างให้กับเขาก่อนที่พวกท่านจะป่วยด้วยโรคร้าย’
ทุกอย่างมันเป็นเรื่องบังเอิญหมดเลยสินะ เหมือนอย่างที่พ่อกับแม่บอกเอาไว้จริงๆด้วย ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันมันไม่ใช่เพราะดวงซวยแต่มันเป็นเพราะพรหมลิขิต
น่าตลกชะมัด ใครเป็นคนขีดมันเอาไว้นะอยากรู้จริงๆเลย ทำไมเรื่องมันถึงได้ซับซ้อนขนาดนี้ นี่มันไม่ใช่การ์ตูนโคนันนะ
‘เรื่องนี้เรดด์ก็ไม่รู้ว่าเธอไม่ใช่เรลานี เขาคิดมาตลอดว่าเธอคือเรลานี พี่พยายามอธิบายอยู่หลายรอบแต่เขาก็ไม่เชื่อเลยสักครั้ง ทำให้พี่ต้องเข้ามาขู่เธอเพื่อให้เธอออกไปจากเรดด์ไงล่ะ’
‘บริษัทที่ว่าคือบริษัทอะไรคะ’
‘แต่ก่อนมันมีชื่อว่าParadise แต่เรดด์ได้เปลี่ยนชื่อใหม่เป็น RANES HOTAL’
ตอนนั้นฉันทั้งตกใจทั้งมึนงง ไม่คิดด้วยซ้ำว่าคนที่อยู่ใกล้ตัวคือคนที่ทำร้ายฉันมาตั้งแต่เด็กๆ
ร้ายมาก
ผู้ชายคนนี้ร้ายมาก ไม่มีใครตามเขาได้ทันจริงๆ แม้กระทั้งองคุลีมาลยังต้องนับถือเขาคนนี้เลย
‘แต่ก่อนมันเป็นพวกที่ผิดกฎหมายทุกอย่าง พ่อกับแม่ทำเรื่องแบบนั้นจนกิจการใหญ่โต’
‘...’
‘แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วเพราะเรดด์ปรับปรุงมันใหม่หมดทุกอย่าง โรงแรมแห่งนั้นจึงเป็นแค่ผับธรรมดาที่ไม่มีสิ่งผิดกฎหมาย’
‘แต่ก็ยังคงปล่อยเงินกู้นอกระบบอยู่ดี’
พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรฉันก็แค้นขึ้นมาทุกที คนที่ทำให้ฉันต้องลำบากมาตั้งแต่เด็กๆก็คือเขาคนนี้ไงล่ะ
ผู้ชายที่ย่ำยีฉันจนไม่เหลืออะไรเลย
เขาทำให้พ่อแม่บุญธรรมของฉันต้องตาย เขาทำให้ฉันไม่สามารถไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยได้ เขาเป็นคนดับอนาคตของฉันให้พังพินาศ
ไหนจะเรื่องแก้แค้นบ้าบออะไรนั่นอีก
ฉันมองหน้าเรดด์ก่อนจะแค่นยิ้มให้เขา เรื่องนี้ฉันเอาคืนแน่ไม่ต้องห่วง ในเมื่อเขาทำกับฉันได้ ฉันก็ทำกับเขาได้เหมือนกัน
ฉันไม่ได้ใจร้ายเหมือนเขาหรอกนะ ที่บอกจะแก้แค้นก็แค่อยากให้เขาได้รับรู้ความรู้สึกของฉันเท่านั้นเอง ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันเองก็เจ็บปวดไม่แพ้เขาเหมือนกัน
ฉันรู้ว่าการสูญเสียพ่อแม่มันเป็นยังไง แต่เขาก็ไม่ควรเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นเลยนะ คนที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยอย่างฉันก็ต้องได้มารับเคราะห์แทนอย่างนั้นน่ะเหรอ
ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินเข้าห้อง ในเมื่อเขาไม่ยอมรับ ฉันก็ไม่อยากคาดคั้นอะไรมาก
ฉันรู้ว่ามันอึดอัดมากแค่ไหนที่ต้องมาถูกเร่งเร้าให้ยอมรับผิดแบบนี้ แต่ก่อนที่ฉันจะได้เข้าห้อง เรดด์ก็เรียกเอาไว้ซะก่อน
“เลเน่”
เขาลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ฉัน ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบแก้มฉันเบาๆ แต่นั่นก็ทำให้ใจของฉันเต้นแรงจนมันเจ็บไปหมด
หลายวันที่ผ่านมาฉันกับเรดด์ไม่ได้อยู่ใกล้กันเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าจะนอนห้องด้วยกัน ก็มีหมอนข้างมากั้นเอาไว้ ทำให้ไม่สามารถที่จะแตะตัวกันได้เลย
“...”
“ฉันรู้ว่าเธอรู้ แต่ฉันจะไม่แก้ตัวห่าไรทั้งนั้น ทุกอย่างที่ฉันทำฉันไม่เคยเสียใจเลยสักนิด”
“...”
“เพราะถ้าฉันไม่ทำแบบนั้นเราสองคนก็คงไม่ได้เจอกันแบบนี้”
“...”
“ฉันรักเธอ”
เพียะ!!!
รู้ตัวอีกทีมือของฉันก็ฟาดเข้าไปที่หน้าของเรดด์อย่างเต็มแรง
รักเหรอ?
ไม่จริงหรอก เพราะถ้าเขารักฉันจริงเขาจะไม่ยอมทำเรื่องแบบนี้แน่ เขาควรจะหยุดมันตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ว่ายังเดินหน้าต่อไปแบบนี้
ไหนจะเอาพ่อแม่ของฉันไปอีก ทำให้ท่านต้องติดการพนันจนหนี้ท่วมหัว ทำให้ฉันต้องลำบาก เพียงเพราะเข้าใจผิดเท่านั้นเอง
แล้วเมื่อล่าสุดยังพาซีน่ามาเย้ยฉันถึงที่อีกล่ะ ไม่คิดจะอธิบายเรื่องนี้ให้ฉันฟังเลยหรือไงกัน
“อย่าบอกว่ารัก เพราะที่นายทำไปทั้งหมดมันเป็นเพราะว่านายรักตัวเองต่างหากเรดด์ กลับไปคิดทบทวนสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปซะ”
“...”
“อีกอย่างคนที่นายตามหาเธอไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว อย่าคิดจะหาเธออีกเพราะต่อให้นายหายังไงก็ไม่มีวันเจอเข้าใจไว้ด้วย”
พูดจบฉันก็เดินเข้าห้องทันที ฉันอยากจบเรื่องทุกอย่างลงวันนี้ ฉันอยากไปจากที่นี้แต่ฉันทำไม่ได้
ฉันเคยมีเขามาโดยตลอด
แต่จู่ๆจะให้ออกไปเลยฉันทำใจไม่เก่งขนาดนั้นหรอกนะ ฉันรักเรดด์ อย่างน้อยก็ขอต่อเวลาให้ฉันได้อยู่กับเขาสักพักเถอะ
เรดด์ไม่ได้กลับเข้ามาในห้อง เขาคงไม่อยากให้ฉันไม่สบายใจละมั้ง แต่นั่นก็ดีแล้ว เพราะอารมณ์ของฉันตอนนี้ยังไม่คงที่
เห็นหน้าเขาตอนนี้แล้วมันทำให้ฉันแค้นขึ้นมา เอมม่าบอกว่าเรื่องที่เรดด์ทำลงไปเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะให้มันเกิดขึ้น
แต่แล้วไง? มันเกิดขึ้นไปแล้ว พร้อมกับร่างกายของฉันที่เขาเอาสิ่งสกปรกเข้ามา
ฉันไม่ได้โกรธแค้นเขาเหมือนอย่างตอนแรกที่รู้ความจริงแล้วล่ะ ตอนนี้มันเริ่มเย็นลงแล้ว
อย่างที่ฉันเคยบอกไปถ้าเขาสำนึกผิดฉันก็พร้อมที่จะให้อภัย แต่ถ้าจะให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม มันคงไม่ได้อีกแล้ว
เพราะความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขามันได้พังลงไปจนหมดแล้ว ไม่เหลืออะไรเลย ฉันยกเลิกแผนการแก้แค้นเขาทุกอย่าง เพื่อที่จะกลับไปเริ่มต้นใหม่กับพี่สาวแท้ๆของตัวเอง
เรื่องระหว่างฉันกับเรดด์ก็ให้ถือว่ามันเป็นประสบการณ์อย่างหนึ่งแล้วกัน สักวันฉันก็จะลืมมันไปได้เอง
เขาเองก็เช่นกัน
หนึ่งเดือนต่อมา
เอมม่าพาฉันมาทำเรื่องเรียนต่ออยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง และจะเริ่มเรียนก็ต้นเดือนหน้า
ฉันย้ายมาอยู่กับเอมม่าที่บ้านแล้วล่ะ เพราะตั้งแต่วันนั้นเรดด์ก็ไม่ได้พูดกับฉันอีกเลย ฉันก็เลยตัดสินใจออกมา ซึ่งเขาก็ได้รับรู้แล้วเหมือนกัน
เรื่องระหว่างเรามันจบลงแล้วจริงๆสินะ
“กินอะไรหน่อยไหมจ๊ะดูหน้าซีดๆนะ” เอมม่าถามขึ้นเมื่อเราสองคนเดินลงมาที่บันได เพื่อที่จะกลับบ้าน
“ก็ดีค่ะ”
เอมม่าพาฉันแวะร้านอาหารร้านหนึ่งซึ่งคนไม่เยอะเท่าไร ช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้เวียนหัวอยู่บ่อยๆ เหนื่อยอยู่ตลอดเวลาเลย เวลาเห็นอาหารก็อยากจะอ้วกออกมา
เหมือนอย่างตอนนี้ อาหารถูกนำมาเสิรฟ์จนครบ ฉันมองไปที่สลัดกุ้งสดที่เอมม่าเลือกมาให้ฉันก็อยากอ้วกขึ้นมาทันที
“ขะ...ขอตัวก่อนนะค่ะ”
พูดจบฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำมาอ้วก ฉันอ้วกออกมาจนไม่เหลืออะไรแล้ว เมื่อวานก็ทีหนึ่ง
นี่ฉันเป็นอะไรไป จะว่าจะโรคกระเพาะก็คงไม่ใช่เพราะฉันกินข้าวตรงเวลาตลอดเลยนะ
เอมม่าเดินเข้ามาดูอาการของฉันที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก เธอลูบผมฉันอย่างเอ็นดู ดูก็รู้ว่าเธอเป็นห่วงฉันมากแค่ไหน สงสัยฉันคงพักผ่อนไม่เพียงพอล่ะมั้ง
“ไปหาหมอไหมเป็นมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่ใช่เหรอ?”
เอมม่าพยุงฉันออกมาจากห้องน้ำ ฉันส่ายหน้าปฏิเสธทันที ฉันไม่ชอบโรงพยาบาลเอาซะเลย มันเป็นที่ที่ฉันไม่อยากไปมากๆเลยล่ะ
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ แค่พักผ่อนน้อยเท่านั้น”
“ดูอาการเธอเหมือน...”
เอมม่าหยุดคำพูดลงแค่นั้น ทำให้ฉันต้องหันไปมองเธอ และก็พบว่าสายตาของเธอเลื่อนลงมามองที่หน้าท้องของฉัน นั่นมันยิ่งทำให้ฉันตกใจเข้าไปใหญ่
“มะ...ไม่ใช่หรอกค่ะ” ฉันรีบปฏิเสธขึ้นมาทันที เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นมาได้ยังไง มันแค่ครั้งเดียวเองนะ
ไม่ใช่แน่ๆ ฉันไม่ได้ท้อง
เอมม่าพาฉันกลับมาพักผ่อนที่บ้าน แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรถสปอรต์คันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้าน ฉันจะไม่ตกใจอะไรเลยนะ
เพราะถ้ามันไม่ใช่รถของเรดด์
เม้นท์เท่าที่ใจรีดเดอร์มีต่อนายเรดด์กับหนูเลเน่เลยงับ
เม้นท์เยอะ กำลังใจแยะ เดี๋ยวรีบมาอัพต่อให้เยย
REDD : คลิก https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1523796
WELL : คลิก https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1523796
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น