ลำดับตอนที่ #34
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : เคลียร์ {100 %}
นิยายมีการอัพเดทซ้ำ เพื่อประชาสัมพันธ์
********************************
32
เคลียร์
ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อพบว่าแสงแดดยามเช้ากระทบเข้าที่หน้าของฉัน ฉันขยี้ตาเพื่อไล่ความงัวเงียออกไป ก่อนจะพบว่าเรดด์ไม่ได้นอนหนุนตักฉันแล้ว
เขาหายไปไหน?
ฉันลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเพื่อที่จะไปตามหาเขา แต่เท้าฉันก็ชะงักไปซะก่อน เมื่อพบว่าคนที่ฉันกำลังจะไปตามหาเขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน
"ตื่นแล้วเหรอ?"
เรดด์ที่ตอนนี้มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนบางเท่านั้นปิดบังร่างกายท่อนล่างเอาไว้ เขาเดินมานั่งที่โซฟา บนตัวของเขามีหยดน้ำเกาะเต็มไปหมด เซ็กซี่อย่าบอกใครเลยล่ะ หน้าท้องที่มีกล้ามเป็นมัดๆ ทำเอาฉันแทบไม่อยากละสายตาไปไหน
ฉันเดินเข้าไปนั่งลงข้างเรดด์โดยไม่ได้ปริปากพูดอะไรกับเขา เรดด์เองก็เช่นกันเขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ยื่นผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่พาดอยู่บนบ่าเขามาให้ฉัน
"อะไร" ฉันหรี่ตามองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจว่าจะยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้ฉันทำไม
"ผมเปียก" เขาพูดไปพร้อมกับยัดผ้าเช็ดตัวใส่มือของฉันอย่างบังคับ เมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอมรับผ้าเช็ดตัวจากเขา "เช็ดให้หน่อย"
"ขี้เกียจ" ฉันตอบเรดด์กลับไปอย่างไม่สบอารมณ์ เขาจำไม่ได้เหรอว่าเมื่อวานเราทะเลาะกันอยู่
อีกอย่างเดตแรกของเรามันยังล้มไม่เป็นท่าด้วย ฉันควรจะไปจากที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ก็นะฉันใจไม่แข็งพอ
ฉันยังอยากจะเห็นหน้าของเรดด์ต่อไป
"ขอร้อง"
เรดด์เขยิบเข้ามาใกล้ฉันพร้อมกับกระพริบตาปริบๆเหมือนเด็กกำลังอ้อนแม่ตัวเองเวลาอย่างได้อะไร เห็นอย่างนี้แล้วก็ปฏิเสธไม่ลงจริงๆ ใจอ่อนอีกแล้วสินะ
เรดด์ลงไปนั่งชันเข่าที่พื้น เพื่อให้ฉันเช็ดผมให้เขาได้ง่ายๆ แต่มือของเขาช่างอยู่ไม่เป็นสุขซะจริง เพราะเขาใช้มือมาลูบต้นขาของฉันจนขนลุกไปหมด
"เมื่อคืนเมาว่ะ" ร่างสูงชวนคุย แต่เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว ก็เลยเงียบไม่ตอบอะไรเขากลับไป
"..."
"จำอะไรไม่ได้" พอเห็นว่าฉันเงียบเขาก็เริ่มพูดต่อ "แย่เนอะ"
"..."
"รักเค้าแต่เค้าไม่รักตอบนี่ทรมานว่ะ"
มือฉันที่เช็ดผมให้เขาชะงักค้างไปทันทีเมื่อได้ยินเรดด์พูดแบบนั้น เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันที่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนโซฟา
"ถามไรหน่อยดิ"
"อะ...อืม" รู้ตัวอีกทีเรดด์ก็ขยับตัวลุกขึ้นมานั่งข้างฉัน พร้อมกับยื่นหน้าคมคายของเขาเข้ามาใกล้ฉัน
"เมื่อคืนเธอหอมแก้มฉันใช่ป่ะ?"
"อะ...อะไรนะ?" ฉันถึงกับสะดุ้งตกใจกับคำถามของคนตรงหน้า เขาจำได้ด้วยเหรอว่าฉันหอมแก้มเขาอ่ะ เมื่อคืนเขาเมาอยู่นะ
"ใช่ป่ะอยากรู้แค่นี้"
"ไม่ใช่!" ฉันพูดออกมาทันทีจนลิ้นแทบจะพันกัน ฉันรู้ว่าถ้าทำแบบนี้มันเหมือนมีพิรุธ แต่จะทำไงได้ล่ะฉันมันซ่อนอาการไม่เก่ง
"งั้น!...ฉันคงฝันไป" พูดจบร่างสูงก็นั่งที่พื้น เพื่อให้ฉันนั่งเช็ดผมให้เขาต่อ
ระหว่างนั้นเรดด์ไม่พูดอะไรกับฉันเลย ฉันไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้เขาทำหน้ายังไงอยู่ เพราะเขานั่งหันหลังให้กับฉัน
Emma : เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะค่ะ
REDD : ได้เหรอ?
ทำไมไอ้ข้อความบ้านั่นต้องคอยตามหลอกหลอนฉันด้วย ไหนจะรูปที่สองคนนั่นจูบกันอีก ฉันอยากลืมมันไปให้หมด
แต่ก็อย่างว่าล่ะยิ่งอยากจะลืมมันกลับยิ่งทำให้เราจำฝังใจ แต่พอเราอยากจะจำมันกลับทำให้เราลืมไปจนหมดสิ้น
น่าตลกสิ้นดี!
ฉันที่เช็ดผมให้เรดด์เผลอไปทึ้งผมเขาอย่างแรง จนเจ้าตัวถึงกับผละออกแทบไม่ทัน ทำให้ฉันได้สติกลับมาอีกครั้ง
"เป็นไร?" เรดด์เดินเข้ามานั่งข้างฉันที่ทำอะไรไม่ถูก "ไม่สบายป่ะ?"
"เปล่า"
"เรื่องเมื่อวาน...ขอโทษ"
"..."
"ฉันรู้เธอไม่สบายใจเรื่องเมื่อวาน"
เรดด์อ่านฉันออกอีกจนได้ เขารู้หมดทุกอย่างที่ฉันคิด เขาเป็นมากกว่าสมองของฉันด้วยซ้ำ ดีไม่ดีเขาอาจรู้จักฉันดีกว่าที่ฉันรู้จักตัวเองซะอีก
"อยากรู้เรื่องอะไรล่ะ?" เรดด์มองสบนัยน์ตาฉันอย่างจริงจัง มือของเขาเลื่อนมาประสานกับมือฉันเอาไว้
เรดด์ชอบทำแบบนี้ทุกครั้งที่ฉันไม่สบายใจ และสุดท้ายก็จะเป็นเขาที่เข้ามาทำให้ฉันสบายใจขึ้น
"ฉะ...ฉันถามได้เหรอ" ฉันถามร่างสูงกลับไปอย่างชั่งใจ เพราะกลัวว่าถ้าฉันถามออกไปแล้วเป็นคำถามที่เขาไม่อยากตอบแล้วเรื่องมันจะไปกันใหญ่
"ทุกเรื่องที่เธออยากรู้"
เรดด์โน้มหน้าเข้ามาจูบหน้าผากฉันหนักๆ มือของเรายังคงประสานกันอยู่อย่างนั้น เขาทำแบบบนี้เพื่อให้ฉันมั่นใจว่าเขาจะตอบทุกคำถามที่ฉันอยากรู้จริงๆ
แต่ก่อนที่ฉันจะทันได้ถามอะไร เรดด์ก็ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน และมันก็เหมือนเป็นประโยคคำถามที่ต้องการคำตอบจากฉันมากที่สุด
"โทรศัพท์มือถือฉันหายไปไหน?"
อ้าวเห้ย!
ซะ...ซวยแล้ว
เมื่อคืนฉันเอาโทรศัพท์เรดด์มาดู แล้วเผลอเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อตัวเองเฉยเลย ถ้าเขารู้ว่าฉันแอบดูโทรศัพท์ของเขา รับรองได้เลยว่าเขาไม่เอาฉันไว้แน่
"เธอเห็นป่ะ?"
"มะ...ไม่เห็น" ฉันหลบตาเรดด์ทันที เพราะกลัวว่าจะถูกจับได้อีก เรดด์อ่ะเก่งเรื่องจับโกหกจะตาย
"หรือว่าจะลืมเอาไว้ที่ร้านเหล้า" ร่างสูงพูดกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เหมือนเขากำลังจะเดินไปไหน
"จะไปไหน?" ไวกว่าความคิด ปากของฉันก็ร้องถามร่างสูงอย่างร้อนรน จนเขาเลิกคิ้วสูงอย่างสงสับ ฉันถึงรีบสงบปากสงบคำลง
"ถามไอ้เวิรด์มันน่าจะเก็บเอาไว้"
ดูเรดด์กระวนกระวายมากนะที่โทรศัพท์ของตัวเองหายไป ในนั้นมันมีอะไรสำคัญมากนั้นเหรอ เขาถึงจะอยากได้มันคืนขนาดนั้น
"มันสำคัญมากนักเหรอ?"
ในที่สุดฉันก็ถามเขาออกไป เรดด์ที่กำลังจะเดินออกไปก็หยุดชะงักทันที เขาหันกลับมามองฉันก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
"ก็ไม่เชิง" เขาพูดและเดินกลับมานั่งที่เดิม "แค่อยากได้คืน"
"ซื้อใหม่ก็ได้นี่"
"ฉันไม่ชินกับของใหม่" เรดด์ดึงผ้าเช็ดตัวจากมือฉันไปเช็ดเอง
คำพูดของเรดด์ทำให้ฉันนิ่งไปเล็กน้อย ถ้าเขาพูดออกมาแบบนี้ ถ้างั้นไม่ว่าอะไรที่เป็นของเก่าก็คงจะสำคัญกับเขาหมดสินะ
รวมทั้งเอมม่าด้วย
"ดูเธอแปลกๆ" เรดด์หันกลับมาจ้องหน้าฉันอย่างจับผิด "ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"
"แล้วคิดว่าไง?" ฉันถามเขากลับไปบ้าง เพราะคำถามนี้เขามักจะใช้ถามฉันเป็นประจำ พอถูกฉันถามแบบนี้เขาก็ยิ่งจ้องฉันหนักเข้าไปอีก
"ฉันเดาคนไม่มีพลาด" นี่คงไม่ใช่คำตอบของเขาฉันรู้ เพราะอีกไม่นานเขาจะต้องเฉลยมันออกมาแน่
"..." ฉันก็แค่นั่งเงียบๆรอฟังคำตอบจากเขาต่อไป
"เธอ-หึง-ฉัน" เรดด์พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ และหนักแน่นทุกพยางค์ ฉันบอกแล้วว่าเขาจะต้องเฉลยมันออกมา
คิดว่าฉันตกใจไหม?...
เปล่าเลย!ฉันกลับรู้สึกเฉยๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็คงใช่ ฉันคงร้อนตัวที่เขารู้ทัน แต่ฉันตั้งใจทำแบบนี้ ฉันมองสบนัยน์ตาร่างสูงกลับไป
ฉันอยากให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกของฉันในตอนนี้ว่ามันรู้สึกยังไง และเขาก็จะได้รู้มันแค่นั้น เพราะฉันจะไม่มีวันที่จะบอกความในใจที่มีต่อเขาแน่
ถ้าเรดด์รู้ว่าฉันคิดยังไงกับเขา ฉันก็คงไม่ต่างจากซีน่าแน่ ที่พอเขาเบื่อก็จะเฉกหัวทิ้งอย่างไม่ใยดี ฉันยังจำคำพูดที่เขาเคยพูดกับซีน่าได้ขึ้นใจเลย
'งั้นฉันแค่เขี่ยเธอทิ้งทุกอย่างก็จบสินะ'
และฉันจะไม่ยอมให้เขาพูดคำนั้นออกมาแน่ ถ้าคนที่ต้องไปคือฉันจริงๆ ฉันจะเดินออกไปเอง โดยไม่ยอมให้เขาไล่เหมือนที่เคยไล่ซีน่าแน่
"ฟังดูเข้าท่าดี" ฉันตอบร่างสูงกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้าน จนเขาถึงกลับดึงข้อมือฉันให้เข้าไปหาเขา
"ไม่ตกใจเหรอที่ฉันรู้"
"ฉันตั้งใจให้นายรู้" ฉันพูดเสียงเรียบไม่ต่างจากใบหน้าที่วางนิ่งเช่นเดิม "ใช่!ฉันก็แค่...หึงนาย"
ทันทีที่ฉันพูดจบเรดด์ก็กระตุกยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี เขาเป็นแบบนี้เสมอที่เขาคิดว่าตัวเองชนะ
"หึงฉันเรื่องไร เมื่อวานฉันอยู่กับเธอไม่ใช่ไง?"
ฉันมองหน้าเรดด์อย่างผิดหวังโดยไม่ปิดบัง ถ้าฉันไม่ถามเขาก็คงไม่ยอมบอกออกมาสินะว่าเมื่อวานคนที่โทรเข้ามาคือเอมม่า
"เห้!จะร้องไห้เหรอ?" เรดด์ร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นน้ำตาของฉันที่คลออยู่รอบดวงตาเตรียมจะไหล
"ใครว่าล่ะ"
"..."
"แค่เหงื่อออกที่ตา" ฉันปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกอย่างรวดเร็ว ส่วนเรดด์ตอนนี้ดูโล่งอกไปเลยล่ะมั้ง
"เธอนี่ตลกดีว่ะ" เรดด์เขยิบเข้ามาใกล้ฉัน "เข้าเรื่องดีกว่าอยากรู้อะไร"
"...ฉัน" ฉันเกิดลังเลขึ้นมาว่าควรจะถามเขาดีหรือเปล่า เพราะฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ก็ค้างคาอยู่ดี
สมองด้านบวกกับด้านลบมันตีกันอยู่ในหัวจนปวดหัวไปหมด ฉันยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองเอาไว้ทันที เมื่อรู้สึกว่ามันปวดมากกว่าเดิม
"ปวดหัวเหรอ?" เรดด์ตรงเข้ามาประคองฉันเอาไว้ให้อยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเขา เขายังคอยเป็นห่วงฉันตลอด
"นิดหน่อยนะ"
เรดด์จับปรายคางฉันให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา และเป็นจังหวะเดียวกับตอนที่เขาเอ่ยประโยคที่ทำเอาฉันหน้าแดงจัดขึ้นมา
"เป็นห่วงเธอว่ะ"
"..." เขาทำให้ฉันไปต่อไม่เป็นเลย
"ก็นะ!ของรักของหวงนี่หว่าทำไงได้"
เรดด์ยื่นใบหน้าเข้ามาหอมแก้มฉันหนักๆทั้งสองข้าง ฉันได้แค่กระพริบตามองเขากลับไปไม่รู้จะทำยังไงดี
คำพูดขอเรดด์ตอนนี้กับการกระทำของเขาเมื่อวาน พร้อมกับข้อความในโทรศัพท์มันช่างแตกต่างกันสิ้นดี
ถ้าฉันไม่ได้เห็นข้อความนั่น ฉันคงเชื่อเขาไปแล้ว แต่รู้ทั้งรู้ว่ามันอาจจะเป็นแค่คำโกหกจากเขา ฉันก็ยังมีความสุขกับมันอยู่ดี
"เธอไม่เห็นโทรศัพท์ฉันแน่นะ" เขาวกกลับมาเรื่องนี้อีกแล้ว
"นะ...แน่สิ" ฉันตอบไม่เต็มเสียงนัก
พรึ่บ!
"แล้วนี่อะไร?"
เรดด์หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อของฉัน ก่อนจะโชว์มันขึ้นมาต่อหน้าต่อตาฉันเลย
โดนจับได้คาหนังคาเขาขนาดนี้ คิดว่าฉันจะรอดไหมล่ะ ไม่น่าสะเพร่าเลยเรา เมื่อไรฉันจะชนะคนอย่างเรดด์ได้สักทีนะ
"ว่าไง?"
เรดด์ยื่นของกลางมาวางไว้บนตักของฉัน พร้อมกับหรี่ตาจ้องฉันอย่างจับผิดจนฉันอึดอัดไปหมด
คิดดูสิคนที่มีชนักติดหลังอย่างฉันจะทำยังไงได้ล่ะนอกจากก้มหน้ามองมือตัวเอง และเริ่มหาทางเอาตัวรอด
"ฉะ...ฉันละเมอหยิบมันนะ"
เออ!เอาเข้าไป คำโกหกของฉันนี่มันช่างห่วยแตกสิ้นดีเลย ใครเขาจะไปเชื่อ ขนาดฉันยังไม่เชื่อตัวเองเลย
"เหรอ?"
คนตรงหน้าครางรับเบาๆอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร ก่อนจะหยิบมันกลับไป แล้วเปิดดูอะไรไม่รู้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันอีกครั้ง
จู่ๆเรดด์ก็ยิ้มกว้างออกมาจนตาของเขาขีดเป็นเส้นตรง รอยยิ้มช่างไม่น่าไว้วางใจจริงๆเลย เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันมาพูดกับฉันอย่างจริงจัง
"เห็นหมดแล้วสินะ"
"..." ฉันเงียบ
เรดด์เขยิบเข้ามานั่งใกล้ฉันมากกว่าเดิม เพิ่มเติมคือแขนที่โอบไหล่ฉันเอาไว้ ยังไม่พอนะเขายังอุ้มฉันให้ขึ้นไปนั่งบนตักของเขาก่อนจะเอาคางมาเกยไว้ที่ไหล่ของฉันด้วย
"เมื่อวานที่งี่เง่าเพราะเรื่องนี้ใช่ป่ะ?"
ลมหายใจอุ่นร้อนของเขามันรินลดต้นคอของฉัน แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฉันสนใจ เพราะสิ่งที่ฉันสนใจกว่านั้นคือ คำพูดที่เขาบอกว่าฉันงี่เง่า
"ใครงี่เง่า?"
"เธอไงจะใครล่ะ" ปากเขานะพูด แต่ไม่ใช่กับมือที่เริ่มกระชับอ้อมกอดฉันให้แน่นขึ้นมา "เมื่อวานเอมม่าโทรมา"
ในที่สุดเรดด์ก็ยอมเปิดปากพูดออกมาจนได้ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเรื่องนี้เท่าไร ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่า
"ก็แค่คุย"
"ทำไมต้องยิ้มอารมณ์ดีด้วยล่ะ" ฉันถามร่างสูงกลับไปทันทีที่พูดจบ ถ้าบอกว่าแค่คุยคงไม่ใช่หรอก เพราะฉันรู้ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่
"เอมม่าบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับเธอ" ร่างสูงพูดชิดเบียดอยู่ข้างหูของฉันพร้อมกับพรมจูบเบาๆที่ใบหู เล่นเอาฉันสะดุ้งเฮือกไปเลย
"นะ...นายเรดด์"
"เธอรู้ป่ะฉันตอบว่าไร?" เรดด์ถามฉันกลับมา แต่คำตอบของฉันคือการส่ายหน้าและนิ่งเงียบรอเขาเฉลยออกมา "เธอเป็นเมียฉัน"
"อะไรนะ!?!"
"แค่นั้น"
ร่างสูงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แค่เหรอ? เขาไปบอกเอมม่าว่าฉันเป็นเมียของเขาเชียวนะ เธอคงได้มาฉีกอกฉันแน่ล่ะงานนี้
"หายข้องใจยัง?" เรดด์ลูบแหวนที่นิ้วฉัน ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาฉันแทบหงายเงิบ "เลิกหึงนะที่รัก"
อะ...เอาอีกแล้ว ฉันแพ้เขาอีกจนได้ ฉันไม่มีทางจะหนีไปจากเขาได้หรอก แค่เขามาพูดแค่นี้หัวใจมันก็พองโตขึ้นมาเลยล่ะ
"ละ...แล้ว" ฉันชะงักไปก่อน ไม่กล้าถามเขาออกมาตรงๆ เพราะถ้าถามออกไปเขาต้องรู้แน่ว่าฉันแอบดูโทรศัพท์ของเขาอ่ะ
แต่เขาก็รู้ไปแล้วไม่ใช่เหรอ?
"พูดมาให้หมด"
ฉันมองเรดด์อย่างชั่งใจ ก่อนจะก้มหน้ามองมือตัวเองที่กุมกันเอาไว้แน่พร้อมกับมือของเรดด์ที่กุมมือฉันไว้อีก เพื่อที่จะซ่อนใบหน้าตัวเองที่กำลังจะขึ้นเป็นสีแดง
"ขะ...ข้อความในโทรศัพท์"
ทันทีที่ฉันพูดจบเรดด์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเข้าไปที่ Message แล้วยื่นมาให้ฉันดู และมันก็ปรากฏภาพที่เรดด์กับเอมม่าจูบกัน
"นี่ใช่ป่ะ?"
ฉันไม่ได้ตอบอะไรแค่พยักหน้าอย่างเดียว เรดด์เห็นอย่างนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมายาวๆราวกับเอือมระอาฉันเต็มที ก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้ผมฉันเล่น
"ผมยุ่งหมดแล้ว"
"เออ!ก็ทำให้ยุ่ง" ฉันหันกลับไปทำหน้ามุ่ยใส่คนตรงหน้า ก่อนจะถูกเขาบีบจมูกอย่างแรง "หึงไรไม่เข้าเรื่อง"
เรดด์ต่อว่าฉันทั้งที่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนและเอ็นดู ฉันลูบจมูกตัวเองปอยๆด้วยความเจ็บ เมื่อกี้เรดด์ทำฉันแรงมากเลยนะ
"อยากรู้ไรให้มาถามดิไม่ใช่คิดเองเออเองแบบนี้"
สรุปเรื่องทั้งหมดฉันเป็นคนผิดเหรอ...ฉันหึงเขามันผิดมากเลยหรือไง???
"..." ฉันทำหน้าเศร้าทันที อยู่ดีๆก็อยากร้องได้ขึ้นมา โดนเขาต่อว่าแบบนี้มันรู้สึกไม่โอเคเลย
"มันเป็นรูปเมื่อหกเดือนก่อน" เรดด์รีบชิงพูดก่อนเมื่อเขาเห็นว่าฉันทำเหมือนจะร้องไห้ออกมา
"..."
"มันผ่านมานานแล้วว่ะ" เรดด์ลูบผมฉันเพื่อหวังจะปลอบโยนก่อนจะจูบเบาๆข้างขมับของฉัน "ฉันไม่ได้อะไรกับเอมม่าแล้ว"
"แต่ว่า..."
"ข้อความนี่นะเหรอ?" เรดด์ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันดูอีกครั้ง มันเป็นข้อความที่ฉันยังอ่านไม่จบ เพราะกลัวคำตอบของมัน "ลองอ่านดูสิ"
"คือ..."
ฉันมองหน้าร่างสูงอย่างกล้าๆกลัวๆ เพรามันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขาแค่นี้ฉันก็ก้าวก่ายมากพออยู่แล้ว แต่แล้วเขากลับส่งยิ้มมาให้ เหมือนจะบอกกลายๆว่าไม่เป็นไร
"อ่านได้"
"..."
"เธอมีสิทธ์ที่จะอ่านมัน"
ฉันหยิบโทรศัพท์จากมือของเรดด์ขึ้นมาอ่านต่อจากข้อความที่อ่านค้างเอาไว้เมื่อคืน เรดด์ยังคงมองการกระทำของฉันทุกอิริยาบถไม่ยอมละสายตาไปไหน
เขายังกระชับอ้อมกอดให้ตัวฉันแนบชิดกับเขามากขึ้น จนแผ่นหลังของฉันชนเข้ากับแผงอกกว้างของเขา สัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของมัน
"มะ...ไม่ต้องกอดแน่นขนาดนี้ก็ได้" ปากนะพูดแต่ไม่ใช่กับสายตาที่ยังก้มอยู่อย่างนั้น ไม่กล้าสบตากับโดยตรง
"ทำโทษไง" เรดด์กระซิบเข้าที่ข้างหู "โทษฐานที่ทำให้เดตล้ม"
พอได้ยินเรดด์พูดแบบนี้มันก็สลดใจเหมือนกันนะ ฉันไม่น่าใจร้อนไปก่อนเลย ฉันนี่มันแย่จริงๆ แต่เหตุการณ์มันก็ชวนให้คิดไปในทางนั้นนี่นา
แต่มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนอกจากยอมรับผลของมัน เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันเลยตัดสินใจก้มลงอ่านข้อความในโทรศัพท์ที่ยังคงเปิดค้างไว้
REDD : ผมไม่ได้อยากเลิก
Emma : เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะค่ะ
REDD : ได้เหรอ?
Emma : ได้ค่ะ เราจะเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน
REDD : น่าสนใจดีนะ
REDD : น่าเสียดายผมมีคนอื่นไปแล้ว
Emma : เรดด์?
REDD : อตีดแม่งเฮงซวยผมไม่อยากจำว่ะ
พออ่านจบฉันก็ยื่นโทรศัพท์คืนเรดด์ทันที หน้าอายจริงๆเลยเรา เล่นใหญ่ไปตั้งเยอะเข้าใจเรดด์ผิดๆอีก ไม่น่าให้อภัยตัวเองเลย TOT
"โอเคยัง?"
เรดด์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันก่อนจะหอมแก้มฉันอย่างคนฉวยโอกาส พอเห็นว่าฉันเสียท่าเขาก็ชอบแกล้งกันตลอดเลย
ฉันรู้สึกผิดเลยยอมให้เขาทำตามอำเภอใจไปก่อน ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเรดด์ไม่กลับมาป่านนี้ฉันคงได้ไปนอนข้างถนนด้วยความเข้าใจผิดแล้วล่ะ
"เรดด์" ฉันหันกลับมองหาร่างสูงก่อนจะโอบท้าทอยเขาเอาไว้อย่างเอาใจ เรดด์สะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ยังคงให้ฉันกอดอยู่อย่างนั้น
"คิดจะอ่อย?"
เขาพูดมาแบบนี้เล่นกับเขาหน่อยดีกว่า เป็นการไถโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อยกับฉันมามากมาย และทำให้เดตแรกของเราต้องล้มด้วย
"ถ้าอ่อยจะสนป่ะ?"
ฉันพยายามทำหน้าให้เซ็กซี่ที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ จนเรดด์ถึงกับเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัยเหมือนเขาไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"เอาจริง?" เรดด์เลื่อนมือลงต่ำก่อนจะลูบต้นขาฉันไปมาทำให้ตัวฉันกระตุกไปเล็กน้อย "โซฟาแคบไปนะ"
แต่รู้สึกว่าคนตรงหน้าจะเอาจริงแฮะ เพราะตอนนี้เรดด์ทำหน้าหื่นได้ใจจริงๆ ฉันชักจะเริ่มกลัวขึ้นมาจริงๆซะแล้วสิ
"เรดด์"
ฉันเรียกร่างสูงที่ยังคงพรมจูบที่ซอกคอฉันอย่างไม่ลดละจนขนลุกไปหมด พอถูกฉันเรียกเขาก็ยอมเงยหน้าขึ้นมา
"อืม"
"หิวข้าวอ่ะ" ทันทีที่ฉันพูดจบ เขาก็ตาเบิกกว้างเท่าไข่ห่านเลย น่ารักจริงๆเลยคนนี้ ฉันลูบแก้มเขาอย่างนึกหมั่นเขี้ยว
"คิดจะอ่อยแล้วก็จากไป?"
"ก็ฉันหิวข้าวอ่ะ" ฉันยังทำหน้าอ้อนเขาต่อไป "ทำให้กินหน่อยได้ป่ะ?"
"ถ้าบอกว่าไม่ล่ะ"
"ฉันก็จะไปทำเอง" ฉันเตรียมจะลุกออกไปจากตักของเขา แต่ก็ถูกดึงกลับมานั่งนั่งที่เดิมพร้อมกับกอดรัดร่างฉันแน่นขึ้นมากกว่าเดิมซะอีก
"จะไปทำให้"
"จริงอ่ะ?"
"กินไร?" เรดด์ถามกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร แต่เขาก็ยอมทำให้ฉันอย่างว่าง่าย
"อะไรก็ได้ถ้านายทำกินได้หมด"
"พูดได้ถูกใจจริงๆ" พูดจบเขาก็โน้มหน้าเข้ามาหอมแก้มฉันอีกไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว แต่ฉันก็ยอมนะ
"เรดด์" ฉันเรียกเขาเอาไว้ก่อนที่จะลุกไปทำกับข้าว "ฉันมีไรอยากถาม"
"ว่ามาสิ" เรดด์นั่งลงข้างฉันทันที เขาไม่พูดอะไรคงจะเห็นว่าฉันทำสีหน้าจริงหน้าจังอยู่ล่ะมั้ง
"นายยังเหมือนเดิมกับฉันอยู่ไหม?"
"..."
"ฉันทำตัวงี่เง่ากับนาย ทำให้นายต้องเหนื่อยกับฉันตลอดเลย"
"..."
"ฉัน...อื้อ"
ฉันที่ยังพูดไม่จบก็ถูกเรดด์ประกบปากลงมาทันที เขาค่อยๆจูบฉันอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นจูบที่ดุดันและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาฉันแทบหายใจไม่ทัน เพราะเขารุกเร็วจริงๆ
เรดด์ค่อยๆถอดริมฝีปากออกจากฉันอย่างเชื่องช้าเหมือนเขากำลังซึมซับจูบนี้เอาไว้นานๆ เขาเอาหน้าผากตัวเองมาชนกับหน้าผากของฉัน ทำให้ปรายจมูกของเราชนกันเข้าอย่างพอดิบพอดี
"อย่าพูดแบบนี้อีก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังไม่ต่างจากใบหน้า จนฉันได้แต่มองเขากลับไปอย่างเดียวโดยไม่พูดอะไร
"..."
"ให้เหนื่อยกว่านี้ก็ยอมว่ะ"
"ระ...เรดด์"
"ถ้าได้เธอมาเป็นเมีย"
เกือบดีอยู่แล้วเชียว...
-100 %-
-ลงเอยแบบนี้ได้ไง-
มาม่ากันอยู่รัดๆ อย่างว่าล่ะตัวเธอเค้ามันประเภทสายฮา
ไม่มาม่านานหรอกฮะ แต่ก็นะ!คู่นี้ยังอยู่กับเราอีกนานจ๊ะ
จะอยู่ทะเลาะ กุ๊กกิ๊กกันต่อไปจนเบื่อกันไปข้างนึงโลย 55555
เม้นท์เท่าที่ใจรีดเดอร์มีต่อนายเรดด์กับหนูเลเน่เลยงับ
เม้นท์เยอะ กำลังใจแยะ เดี๋ยวรีบมาอัพต่อเยย
-LOVER SET-
REDD : คลิก https://writer.dek-d.com/Applepupzaa/writer/view.php?id=1504573
WELL : คลิก https://writer.dek-d.com/Applepupzaa/writer/view.php?id=1523796
เข้าไปคุยกับเค้าในเพจได้นะจ๊ะ
ใครที่ยังไม่ถูกใจเพจไปถูกใจด้วยนะ เพราะเค้าจะแปะลิงก์กลุ่มลับไว้ในเพจ บอกเลยใครไม่ถูกใจเค้าไม่รับเข้ากลุ่มจริงด้วย เอาดิ!มากันคนละครึ่งทาง
บอกเลยฉากCUTแซ่บมาก555555555555555555555
คลิกที่ลิงก์ข้างล่างเลยงับ \(^O^)/
V
V
V
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น