ลำดับตอนที่ #32
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : แตกหัก {100 %}
นิยายมีการอัพเดทซ้ำ เพื่อประชาสัมพันธ์
********************************
30
แตกหัก
"วันนี้เราจะไปเที่ยวไหนกันอ่ะ"
ฉันถามเรดด์ที่กำลังเดินออกมาจากห้องแต่งตัวอย่างตื่นเต้น จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไงล่ะ
เพราะตลอดเวลาที่ฉันอยู่กับเขาที่นี้ เขาไม่เคยชวนฉันไปเที่ยวเลยสักครั้ง ส่วนมากเขาจะพาฉันไปดูเขาแข่งโน้นนี่มากกว่า
"ห้องดนตรี"
"ห้องดนตรี?" ฉันทวนคำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ไหนว่าจะพาไปเที่ยว ห้องดนตรีนี่มันคือที่เที่ยวเหรอ เพิ่งรู้นะเนี่ย
ฉันนึกว่าเขาจะพาไปเที่ยวแบบที่คนรักเขาเที่ยวกัน อย่างสวนสนุก ทะเล สวนดอกไม้ไรงี้ แต่นี่กลับ...
เออ!ช่างเถอะ ฉันควรชินกับเรดด์ได้แล้วนะ เพราะว่าเขามันเป็นคนที่เข้าใจยาก ทำอะไรก็เอาตามที่ตัวเองชอบไปหมด ฉันต้องทำใจ
ไปเที่ยวที่ห้องดนตรีก็ได้ T^T
"แหวกแนวดีว่าป่ะ?" ร่างสูงเดินไปหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนลิ้นชักข้างประตู ก่อนจะหันมาพูดกับฉันต่อ "เดตแรกของเรา"
เดตเหรอ?
ฉะ...ฉันกำลังจะได้เดตกับเรดด์อย่างนั้นเหรอ เหลือเชื่อมากอ่ะ คนอย่างเลเน่คนนี้ได้มีวาสนาไปเดตกับคนดังอย่างเขาคนนี้ได้
ดีใจจนบอกไม่ถูกเลยอ่ะ มันจะเป็นเดตครั้งแรกของฉันเลยนะ...
ต่อไปนี้นะฉันจะทำตัวดีๆ น่ารักๆ เวลาอยู่กับคนตรงหน้าฉันคนนี้ อย่างที่บอกฉันจะตักตวงความรู้สึกดีๆที่เรดด์มีต่อฉันเอาไว้ให้ได้มากที่สุด อย่างน้อยก่อนที่เราจะจากกันมันก็ยังมีความทรงจำที่ดีต่อกันจริงมั้ย
เมื่อคืนตอนเรดด์คุยโทรศัพท์ ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียังไงไม่รู้ มันเหมือนจะเป็นลางบอกเหตุอะไรบางอย่าง เหมือนมันกำลังจะเตือนว่าเวลาที่ฉันอยู่กับเขาเหลือน้อยเต็มทีแล้ว
เวลาของฉันทุกวินาทีตอนนี้มีค่ามากที่สุด
"เป็นไร?" เรดด์เดินเข้ามาโอบไหล่ฉันไว้อย่างเป็นห่วง
"ปะ...เปล่า"
"ไม่เอาดิ" เขาส่ายหน้าไปมา "อย่าเอาเรื่องแย่ๆมาทำให้เดตของเราล้มสิ"
ใช่!ฉันไม่ไม่ควรเอาเรื่องแย่ๆมาใส่สมองตอนนี้ เพราะฉันกำลังจะไปเดตกับเรดด์ ฉันจะต้องมีความสุขกับเขาสิ
"อืม!"
"ฉันเล่นดนตรีเป็นด้วยนะ"
เรดด์ชวนฉันคุยขณะที่รถติดไฟแดง เขาหันมาสบตากับฉันที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆเขาอย่างมีความสุข
"บอกทำไม"
"บอกไว้เผื่อใครแถวนี้ไม่รู้" เขาเฉไฉไปเรื่อย "ว่าว่าที่แฟนตัวเองเล่นดนตรีเป็น"
"อะ...อะไรนะ?"
ว่าที่แฟน?
เดี๋ยวก่อนนะ นายเรดด์คงไม่ได้จะขอฉันเป็นแฟนใช่มั้ยอ่ะ หรือว่าเขากำลังจะขอ เพราะหน้าตาของเขาตอนนี้มันฟ้องมาก
"เป็นแฟนกันป่ะ?" ร่างสูงถามขึ้นเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว เขาละสายตาไปจากฉันเพื่อเพ่งสมาธิไปที่การขับรถแทน
"พะ...พูดเล่นใช่มั้ย"
"หน้าฉันตอนนี้มันเหมือนพูดเล่นไงว่ะ"
"..."
ฉันเลือกที่จะเงียบไม่ตอบอะไรเขากลับไป เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเหมือนกัน
ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างรถ มองวิวที่อยู่ข้างนอก ไม่ใช่ว่าฉันเล่นตัวไม่ตอบตกลงเขาไปนะ แต่ฉันรู้สึกว่ามันเหมือนมีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล
คนอย่างเรดด์เป็นคนซับซ้อนจะตาย ฉันไม่มีทางตามเขาได้ทันหรอก อีกอย่างเขาชอบมาพร้อมกับคำว่าเหนือความคาดหมาย
ตลอดทางที่เรานั่งด้วยกันมา ฉันแอบเห็นว่าเรดด์คอยชำเลืองมองฉันตลอดเลยล่ะ ที่ฉันรู้ก็เพราะฉันเองก็แอบมองเขาเหมือนกัน
เรดด์พาฉันขับรถไปจอดที่ลานจอดรถของสตูดิโอSARY
ผู้คนในเมืองนี้ไม่มีใครไม่รู้จักสตูดิโอSARY เพราะที่นี้ถือว่าเป็นที่ที่มีชื่อเสียงมากทีเดียว และยังเป็นหุ้นส่วนกับ Prince Intertainment อีกด้วย
"ที่นี้มีห้องดนตรีด้วยเหรอ" ฉันถามเรดด์เมื่อเดินเข้าลิฟต์ไปพร้อมกับเขา
"มีทุกอย่างที่ฉันอย่างได้"
เชื่อแล้วจ้าว่าเป็นคนใหญ่คนโต ถ้าเรดด์สั่งที่นี่ได้ก็ไม่มีอะไรที่เขาจะบังคับไม่ได้แล้วล่ะ เพราะหมอนี่มันเป็นคนชอบเอาแต่ใจตัวเอง อยากได้อะไรก็ต้องได้
เรดด์จับมือฉันไว้ทันทีเมื่อมีผู้ชายในสตูดิโอปรายตามามองฉันอย่างจาบจ้วง เขาพาฉันเดินลัดเลาะเข้ามาในห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีเวทีตั้งอยู่กลางห้อง
"มาแล้วเหรอว่ะไอ้เรดด์"
เรดด์พาฉันเดินมานั่งที่โซฟาหน้าเวทีไม่ทันไร ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้าทักเขาอย่างสนิทสนมกัน ถ้าให้เดาฉันคิดว่าเขาสองคนต้องเป็นเพื่อนกันแน่
"แกมาตั้งแต่เมื่อไรว่ะไอ้เวิรด์ไหนว่าไปเรียนเมืองนอกไม่ใช่ไง?"
"แกจะให้ฉันมีเมียมีลูกอยู่ที่นั่นไงว่ะเรียนจบแล้วเว้ย"
"เหรอ?" เรดด์นั่งลงข้างฉันก่อนจะรั้งตัวฉันให้เข้าไปชิดตัวเขามากขึ้น จนเพื่อนของเขาที่ชื่อเวิรด์ถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน
"ใครว่ะ?"
เรดด์กระตุกยิ้มขึ้นมาทันทีที่คำถามหลุดออกมาจากปากเพื่อนเขา แต่ฉันรู้เลยว่าถ้าเรดด์พูดอะไรออกมามันต้องเข้าตัวฉันแน่
"แกคิดว่าใคร?" เรดด์ถามกลับไปอย่างกวนๆ
"แฟน"
"เกือบถูกว่ะ"
"เออ!งั้นเมีย"
"แกโคตรมั่วเลยว่ะไอ้เวิรด์" เรดด์หัวเราะออกมาอย่างกับว่าคำพูดของเพื่อนเขามันเป็นเรื่องตลก
"ระ...เราสองคนเป็นเพื่อนกัน" ฉันรีบชิงพูดก่อนเรดด์ เพราะถ้าปล่อยให้เขาอยู่ฝ่ายเดียวรับรองได้เลยว่าเพื่อนเขาต้องเข้าใจผิดไปไกลแน่
แค่นี้การกระทำของเรดด์มันก็ฟ้องแล้วว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน ดูจากที่เขาโอบไหล่ฉันเอาไว้แน่น ไหนจะนั่งชิดเบียดฉันอีก
เรดด์หันขวับมาทำตาดุใส่ฉันทันที เหมือนเขาจะสั่งไม่ให้ฉันพูดอีก ก่อนจะหันไปยิ้มเจ้าเล่ห์กับเพื่อนเขาที่ยื่นมองเราสองคนอย่างงงๆ
"เพื่อน?" เวิรด์ทวนคำฉันทันที
"เออ!เพื่อน" เรดด์พูดเสริมขึ้นมาก่อนจะแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมา แล้วพูดประโยคที่ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก "เพื่อนร่วมเตียงว่ะ"
O_O
พะ...เพื่อนร่วมเตียงงั้นเหรอ? ที่พูดออกมาเนี่ยได้คิดดีแล้วหรือเปล่า ฉันเป็นผู้หญิงนะจะเสียหายมากแค่ไหน แล้วเพื่อนเขาล่ะจะคิดยังไง
"เออ!ฉันก็คิดงั้น นั่งชิดเบียดกันจนจะร่วมร่างกันอยู่แล้วแม่งจะเป็นเพื่อนกันได้ไงว่ะ"
เห็นมั้ย?ฉันบอกแล้ว ยังไงเขาก็จะทำให้เพื่อนของเขาคิดไปไกลให้ได้ ฉันว่าตัวเองนั่งเฉยๆดีกว่า เพราะมันเป็นทางออกที่ดีที่สุด
"นี่เลเน่เป็นเพื่อนร่วมเตียงของฉันว่ะ" เรดด์แนะนำฉันให้เพื่อนเขารู้จัก ฉันเลยต้องจำใจส่งยิ้มไปให้เวิรด์
"ชื่อน่ารักว่ะ" เวิรด์เองก็ส่งยิ้มมาให้ฉันเช่นกัน "ตามสบายนะฉันไปล่ะ"
"เออ!ขอบใจว่ะ"
เวิรด์เดินออกไปจากห้องโถง เหลือไว้เพียงฉันกับเรดด์เท่านั้นที่นั่งตัวติดกันแทบจะร่วมร่างกันอยู่แล้ว
"ยิ้มพอแล้วมั้ง" เรดด์ขยับตัวออกห่างจากฉัน เพื่อให้ฉันได้นั่งสบายขึ้น ก่อนจะปรายตามามองอย่างไม่พอใจ "ทีกับฉันไม่เห็นยิ้มแบบนี้"
"อะไรของนาย" ฉันถามร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ แค่ยิ้มให้เพื่อนเขาแค่นี้ถึงกับพูดตัดพ้อกันเลยเหรอ
"หวง!"
เพียงแค่เรดด์เอ่ยแค่คำสั้นๆออกมาแค่นี้ ก็ทำเอาหัวใจของฉันพองโตขึ้นมาจนแทบจะระเบิดออกมาเลย
"..."
"เข้าใจป่ะว่าหวง?"
"..."
"เพราะงั้นอย่ายิ้มแบบนี้ให้ใครอีก" พูดจบเรดด์ก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบกีตาร์ที่อยู่บนเวที ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิม
ฉันนั่งมองเรดด์ที่ปรับสายกีตาร์อยู่ข้างๆโดยไม่ได้พูดอะไรปล่อยให้ทำอยู่เงียบๆ พลันสมองก็นึกถึงคำพูดของเอมม่าขึ้นมา
'การที่เรดด์พาเธอไปไหนมาไหนด้วยก็แค่แก้เหงาเท่านั้นล่ะ'
"เรดด์" ไวกว่าความคิดปากของฉันก็เอ่ยรียกชื่อเขาไปซะแล้ว เรดด์ละสายตาจากกีตาร์ก่อนจะหันมาสบตากับฉัน
"อะไร?"
"คือว่า..." ฉันควรจะถามสิ่งที่ตัวเองอย่างรู้ออกไปดีมั้ยนะ แล้วถ้าถามออกไปเขาไม่พอใจขึ้นมาล่ะ ฉันจะทำยังไง
"..."
"คือว่า..."
เรดด์วางกีตาร์ลงบนโต๊ะก่อนจะเอื้อมมือมาจับผมฉันขึ้นทัดหู โดยที่สายตาของเรายังประสานกันอยู่
"ว่ามาสิ" เรดด์ดึงตัวฉันเข้าไปกอดเอาไว้หลวมๆ "เก็บไว้คนเดียวไม่ดีหรอกนะ แชร์มาให้ฉันรู้บ้าง"
"นะ...นายเห็นฉันเป็นแค่..คนแก้เหงาของนายหรือเปล่า"
"..."
ทันทีที่ฉันถามเขาออกไป เขาก็ชะงักไปทันทีพร้อมกับคลายอ้อมกอดออกจากตัวฉัน การกระทำของเขาแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน
"เรดด์" ฉันเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆ ใจฉันก็เต้นแรงจนเจ็บไปหมด
"เธอคิดว่าไง?"
"...ฉัน"
"คนแก้เหงาเป็นไงฉันไม่เข้าใจหรอกนะ"
"..."
"ฉันรู้แต่ว่าตั้งแต่ที่ฉันรู้จักกับผู้หญิงตรงหน้าคนนี้มาฉันก็ไม่เคยเหงาเลย"
"..." ตอนนี้กลับกลายเป็นฉันเองที่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร
หมับ!
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไงถึงได้สวมกอดเขาก่อน ที่ฉันอยากรู้จากเขาก็มีแค่นี้แหละ แค่นี้จริงๆฉันเชื่อในสิ่งที่เขาพูด แววตาของเขาดูจริงจังและแน่วแน่มาก
"...ฮึก" ฉันยังคงกอดเรดด์เอาไว้ไม่ปล่อย พร้อมกับร้องไห้ซบอกเขาจนเสื้อของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของฉัน
"ร้องไห้อีกแล้วสินะ" เรดด์ลูบผมฉันขึ้นลงเพื่อเป็นการปลอบใจ "ถ้าไม่หยุดร้องอดฟังฉันร้องเพลงนะ"
ได้ยินแบบนี้ฉันก็รีบผละออกจากเรดด์ทันที ก่อนจะเช็ดน้ำตาตัวเองออกอย่างลวกๆ เรดด์หัวเราะออกมากับท่าทางของฉันพร้อมกับเอื้อมมือมาขยี้ผมฉันอย่างเอ็นดู
"ยะ...หยุดร้องแล้ว"
"ดีมาก" ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี "เป็นผู้หญิงของฉันต้องเข้มแข็ง"
"ผู้หญิงของนายเหรอ?"
"เออดิ!" เรดด์พูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับยักไหล่ "กินอยู่กับฉันซะเป็นผู้หญิงคนอื่นได้ไง"
"แต่ว่าเรา..."
"ขี้เกียจฟัง" เขาพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะทันพูดจบ พร้อมกับเอากีตาร์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาปรับสายต่อ
ฉันนั่งมองเรดด์ปรับสายกีตาร์เงียบๆ พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ เรดด์ทำให้ฉันอยากเปิดใจรักใครสักคน
และฉันเชื่อว่าคนๆนั้น...
...ต้องเป็นเขา
"จะร้องแล้วนะ"
"ก็ร้องมาสิรอฟังอยู่"
เรดด์พูดแบบนี้มาเป็นสิบรอบแล้วนะ แต่ก็ไม่ยอมร้องออกมาสักที ฉันนี่นั่งรอฟังจนจะหลับไปแล้วเนี่ย
"อะแฮ่ม...อะแฮ่ม" ฉันมองเรดด์เล่นตัวอยู่นานก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆอย่างเอือมระอากับท่าทางของเขา
ฉันรู้ว่าที่เขาทำแบบนี้ เพราะอยากให้ฉันตลกและหัวเราะออกมา ทีแรกมันก็ตลกอยู่หรอกแต่พอทำบ่อยเข้าก็ชักจะลำคาญเหมือนกัน
"ทำไมมองฉันแบบนี้ล่ะ?" เรดด์ถามขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าฉันถอนหายใจพรางมองหน้าเขาอย่างเอือมระอา
"นี่คือเดตแรกของเราจริงๆใช่มั้ย?" ฉันอดถามร่างสูงไม่ได้ เพราะฉันคิดว่านี่มันอาจไม่ใช่เดตแต่เป็นการมานั่งเฝ้าเขาร้องเพลงมากกว่า
"ทำไม?" เขาขมวดคิ้วเข้าหากันจนยุ่ง "คิดว่าฉันให้เธอมานั่งเฝ้าไง?"
"ก็..."
เห็นมั้ย? เขารู้ทันความคิดฉันตลอดเลย จะมีสักเรื่องมั้ยนะที่ฉันโกหกเขาแล้วไม่ถูกจับได้แบบนี้
ตึ๊ง!
ฉันหันกลับไปมองคนด้านข้างอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงกีตาร์ดังขึ้น เรดด์ใช้ปิกกีตาร์ดีดสายคลอเบาๆก่อนจะเริ่มเปล่งเสียงร้องออกมา
"ไม่รู้ทำไมฉันจึงได้พบเธอ แม้เพียงแรกเจอก็เหมือนคุ้นเคยมานาน"
"..." ฉันเงียบฟังเขาร้องเพลงต่อไป
"เหมือนมีอะไรบันดาลระหว่างเธอกับฉัน ทั้งที่เราสองคนก็คนละใจ"
"..."
"แค่ได้มองตาลึกๆในใจก็สั่น ยิ่งได้คบกันยิ่งคิดฝันไปมากมาย เหมือนมีอะไรเป็นพิเศษที่เธอไม่เหมือนใคร คล้ายๆว่าเธอคือคนที่ฉันรอ"
ฉันนั่งมองเรดด์ที่ดีดกีตาร์ร้องเพลงอย่างชื่นชม และเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันเข้าพอดี ทำให้หน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
"..."
"ถ้าหากว่าเป็นกำหนดจากฟ้าให้เราเกิดมาคู่กัน ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นตลอดไป"
"..."
"แต่หากว่าเป็นแค่เหตุบังเอิญที่ฟ้าไม่ได้ตั้งใจ ก็ไม่เป็นไรใจฉันจะยังเหมือนเดิม"
เพลงจบลงพร้อมกับมือของเรดด์ที่เอื้อมมากุมมือฉันไว้ก่อนจะบีบเบาๆเพื่อให้ฉันมั่นใจว่าเขาร้องเพลงนี้เพื่อฉัน
"เธอรู้ป่ะ?"
"..."
"ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาในชีวิตฉัน มันทำให้ฉันเปลี่ยนไปหลายอย่าง"
"..."
"จากที่ไม่เคยคิดจะเริ่มต้นใหม่กับใคร ก็กลับกลายเป็นว่าอยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอ อยากทำทุกๆสิ่งทุกๆอย่างไปพร้อมกับเธอ"
"..."
"เธอคือคนที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตฉัน"
หมับ!
พูดจบเรดด์ก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอดทันที เขาผ่อนลมหายใจเข้าออกยาวๆ เหมือนกับได้ระบายอะไรที่หนักๆออกจากอก
กลิ่นน้ำหอมจากตัวเขาฉันยังจำมันได้ดี กลิ่นอันแสนอบอุ่นนี่ เวลาที่ฉันได้กอดเขามันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองจะปลอดภัยหากมีเขาคนนี้อยู่ใกล้ๆ
ฉันตกหลุมรักเรดด์แล้วสินะ...
ผู้ชายที่คอยช่วยเหลือฉันตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน ถึงแม่ว่าเราจะเริ่มต้นกันได้ไม่ดีเท่าไรนัก แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เราได้มากอดกันอยู่แบบนี้
เรื่องความจำเสื่อมฉันควรจะพูดความจริงกับเขาสักทีสินะ อย่างน้อยให้เขาได้รู้จากปากฉันยังดีกว่ามารู้เองทีหลังนะ
มันถึงเวลาที่ฉันต้องบอกแล้วล่ะ
"เรดด์" ฉันผละออกจากอ้อมกอดของเขา "ฉันเรื่องอยากจะบอก"
"อืม"
"คือว่า...ฉันไม่ได้..."
ครืด!!!
โทรศัพท์มือถือของเรดด์ดังขัดขึ้นมาซะก่อน ทำให้ฉันต้องหยุดคำพูดเอาไว้เท่านั้น เรดด์หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาก่อนจะมองไปที่หน้าจอที่ขึ้นชื่อของคนที่โทรเข้ามา แต่ไม่ยอมกดรับสายสักที
"ไม่รับเหรอ?"
"มันไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก"
"จะรู้ได้ไงถ้าไม่รับ"
"ก็...เพื่อนนะไม่มีไรหรอกพูดเรื่องเธอมาเถอะ" เรดด์กดตัดสายทิ้งก่อนจะหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตารอฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะบอกเขา
"ฉันไม่ได้ความ..."
ครืด!!!
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้นอีกครั้ง และเป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันกำลังจะบอกเรื่องของตัวเองให้เรดด์ได้รู้
เรดด์มองหน้าจอโทรศัพท์อย่างชั่งใจว่าจะรับหรือไม่รับดี แต่เชื่อเถอะว่าคราวนี้เขาจะต้องกดรับอย่างแน่นอน
เรดด์ละสายตาจากหน้าจอก่อนจะหันมามองที่ฉันเหมือนกำลังลำบากใจที่จะรับอยู่ตรงนี้ ฉันเลยพยักหน้าให้เขาอย่างเข้าใจ
"เพื่อนนะ"
"..."
"เดี๋ยวมานะ" พูดจบเขาก็ลุกเดินออกไปกดรับสายข้างนอกทันที
เรดด์โกหกฉัน... ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าคนที่โทรเข้ามาหาเข้าคือใคร
เอมม่า!
ใช่แล้ว!คนที่โทรเข้ามาคือแฟนเก่าของเขาเอง
ฉันนั่งรอเรดด์เกือบยี่สิบนาที ก็เห็นเขาเดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี ฉันมองเขาด้วยความแปลกใจแต่ก็ไม่กล้าถาม เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา
แต่ถ้าให้ฉันเดาฉันคิดว่าเขาสองคนคงกลับมาคืนดีกันแล้วล่ะ ไม่งั้นเรดด์คงไม่ยิ้มร่ามาแต่ไกลแบบนี้หรอก
แล้วความรู้สึกของฉันล่ะ?
ใครจะรับผิดชอบ ในเมื่อตอนนี้ฉันตกหลุมรักเขาไปแล้ว จะมีใครมาเห็นใจฉันบ้างนอกจากตัวของฉันเอง
'เธอคือคนที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตฉัน'
'เพราะยังไงเธอก็คือคนที่อยู่ในใจของฉัน'
คำพูดของเรดด์วนเข้ามาในหัวของฉัน คำพูดที่ทำให้ฉันมีความสุขจนหัวใจพองโตทุกครั้งที่ได้ยิน แต่ตอนนี้มันกลับวนเข้ามาทำร้ายฉัน
ฉันคงต้องเก็บอาการแบบนี้เอาไว้ให้มันมิดชิดที่สุด ห้ามให้เรดด์ดูออกเด็ดขาด ในเมื่อฉันทำตัวเองก็ต้องรับผลของมันไป และต้องจำให้ขึ้นใจว่า...
ห้ามรักคนที่มีเจ้าของ
ฟุ่บ!
เรดด์นั่งลงข้างฉันตรงที่เดิม เขาเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋ากางเกงตัวเอง ก่อนจะหันมาพูดกับฉันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เมื่อกี้เธอจะพูดอะไรกับฉัน"
"..." ฉันมองหน้าเขานิ่ง พยายามเก็บอารมณ์เอาไว้ให้มากที่สุด ฉันไม่ได้ฟังด้วยซ้ำว่าเขาพูดว่าอะไร
ฉันเจ็บ!
เจ็บที่เหมือนว่าเขาทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เจ็บที่เขาทำเหมือนว่าฉันเป็นของเล่นของเขา ในเมื่อมีเอมม่าอยู่แล้วจะมาให้ความหวังฉันทำไม
ไหนบอกว่าฉันไม่ใช่คนแก้เหงาของเขาไง แต่นี่มันต่างอะไรกันล่ะ เขามีฉันไว้เพื่อแก้เหงาเหมือนที่เอมม่าเคยบอกจริงๆสินะ
"เป็นไร?" เมื่อเห็นว่าฉันเงียบเรดด์ก็ถามขึ้นอีกครั้ง ฉันสลัดความคิดบ้าๆนั่นทิ้งไปก่อนจะตอบคำถามของเขา
"เปล่า" ฉันฝืนยิ้มให้ร่างสูงกลับไป ถึงแม้ว่าภายในจะบอบช้ำมากแค่ไหนก็ตาม
"เมื่อกี้จะบอกอะไรฉัน"
"ฉันอยากกลับ" พูดจบฉันก็พาตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องโถงนี่ทันที ฉันไม่ได้หันกลับไปเรียกเรดด์ด้วยซ้ำ
เรื่องที่ฉันจะบอกเขา ฉันว่ามันคงไม่จำเป็นแล้วล่ะ ในเมื่อเขาเองก็ไม่ได้อะไรกับฉันแล้ว ฉันควรพอสักที
เข้มแข็งเข้าไว้สิเลเน่ เธอจะมาอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้นะ เธอไม่เหลือใครแล้วนอกจากตัวของเธอเอง ต้องเข้มแข็งเข้าไว้
คิดได้อย่างนั้นฉันก็รีบปาดน้ำตาตัวเองที่ไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ออก ฉันจะไม่อ่อนแอให้ใครเห็นอีก
หมับ!
ขณะที่ฉันเดินอย่างไม่รู้ทิศรู้ทางก็มีมือของใครคนหนึ่งมาคว้าที่ข้อมือเอาไว้ คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครที่เดินตามฉันมา
ฉันหันกลับไปมองเรดด์ก็พบว่าแววตาของเขาที่มองฉันตอนนี้มันดูน่ากลัวมาก คงไม่พอใจที่ฉันเดินหนีเขาแบบนี้
"..."
"..."
เราสองคนตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ได้แต่มองหน้ากันอยู่อย่างนั้น จนฉันรู้สึกถึงแรงบีบที่ข้อมือฉันแน่นมากขึ้นจนเจ็บไปหมด
"ฉันเจ็บ!" ฉันสะบัดมือออกมาจากมือหนาของคนตรงหน้า พอเห็นว่าฉันเจ็บเขาก็แสยะยิ้มออกมาราวกับสะใจ
"เป็นไรของเธอ" เขาถามกับมาอย่างเกรี้ยวกราด เหมือนไม่พอใจที่ฉันทำแบบนี้กับเขา "ฉันทำไรให้ว่ะ?"
"เปล่า" ฉันถอยห่างจากเขา เพราะไม่อยากให้เขาสังเกตุเห็นน้ำตาที่เอ่อคลอเตรียมจะไหลของตัวเอง "ฉันเบื่อ"
คำพูดของฉันคงไปสะกิดเขา เพราะเขาถึงกับผงะไปเลย แน่ล่ะก็วันนี้เรามาเดตกันไง แล้วอยู่ดีๆฉันมาพูดว่าเบื่อ เขาก็ต้องเหวอไปบ้างล่ะ
"เบื่อ?" เรดด์ทวนคำฉันก่อนจะหัวเราะในลำคออย่างคนโรคจิต "เออ!ฉันแม่งน่าเบื่อว่ะ"
"..."
"อยู่เฉยๆก็มีคนมาเบื่อ"
เขาเดินไปแตะเก้าอี้ที่วางอยู่แถวนั้นอย่างแรงจนขาเก้าอี้ถึงกับหักไปเลย ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจกับการกระทำของเขารีบถอยห่างออกมาทันที เรดด์ตอนนี้น่ากลัวกว่าผีทั้งปวงอีกอ่ะ
"..."
"งั้นกลับ"
ร่างสูงหันขวับมาจ้องหน้าฉันก่อนจะเดินผ่านไปเลย ฉันก็เลยได้แต่เดินตามเขาไปขึ้นรถเงียบๆ และไม่ลืมที่จะเว้นระยะห่างระหว่างเราด้วย
แต่การที่เรดด์ทำตัวโหดๆแบบนี้ ก็ยังดีกว่าที่เขาทำตัวอ่อนโยนกับฉันนะ เพราะนั่นฉันรู้ว่ามันเป็นแค่ภาพลวงตาที่เขาสร้างมันขึ้นมาเพื่อหลอกฉัน
ฉันจะต้องตัดใจจากเขาให้ได้ เขามีเจ้าของแล้วอย่างลืมสิ และสิ่งที่จะทำให้ฉันลืมเขาได้ง่ายขึ้นก็คือ...
ฉันจะต้องไปจากชีวิตเขา
ใช่แล้ว!ฉันจะไปจากเรดด์ อย่างน้อยเรดด์ก็เคยทิ้งเงินเอาไว้ให้ฉันได้ใช้ และตอนนี้มันก็มากพอที่จะทำให้ฉันไปจากเขาได้
ระหว่างฉันกับเรดด์มันจบแล้ว
-100 %-
-เออ!เป็นไงล่ะ?-
มาม่าพอยัง นี่ถึงกับจะขนข้าวขนของออกไปอยู่ที่อื่นเลยนะ
คิดดูสิร้ายแรงแค่ไหน นายเรดด์คงไม่อยู่เฉยแน่งานนี้
เพราะเรื่องเท่าหางอึ่ง แต่เลเน่นางเล่นใหญ่ไปเอง 55555555
เม้นท์เท่าที่ใจรีดเดอร์มีต่อนายเรดด์กับหนูเลเน่เบย
เม้นท์เยอะ กำลังใจแยะ เดี๋ยวรีบมาอัพต่อเยย
-LOVER SET-
REDD : คลิก https://writer.dek-d.com/Applepupzaa/writer/view.php?id=1504573
WELL : คลิก https://writer.dek-d.com/Applepupzaa/writer/view.php?id=1523796
เข้าไปคุยกับเค้าในเพจได้นะจ๊ะ
ใครที่ยังไม่ถูกใจเพจไปถูกใจด้วยนะ เพราะเค้าจะแปะลิงก์กลุ่มลับไว้ในเพจ บอกเลยใครไม่ถูกใจเค้าไม่รับเข้ากลุ่มจริงด้วย เอาดิ!มากันคนละครึ่งทาง
บอกเลยฉากCUTแซ่บมาก555555555555555555555
คลิกที่ลิงก์ข้างล่างเลยงับ \(^O^)/
V
V
V
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น