คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : คนสำคัญ {100 %}
21
คนสำคัญ
ตลอดทางกลับมาที่คอนโดฉันเลือกที่จะไม่พูดคุยกับเรดด์ และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าเอมม่ามาหาเรื่องฉันที่นี่ และฉันก็ไม่คิดที่จะเล่าให้เขาฟังหรอก เพราะไม่อยากให้เขามีปัญหากับเอมม่า และเธอก็จะมาต่อว่าฉันเป็นต้นเหตุอีก
ตอนนี้ในหัวของฉันมันมีแต่คำพูดของเอมม่าที่พูดทิ้งท้ายก่อนที่เธอจะเดินจากไป
คำพูดที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี และรู้สึกกลัวถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ
‘การที่เรดด์พาเธอไปไหนมาไหนด้วย
ก็เพื่อแก้เหงาเท่านั้นล่ะ...อย่าคิดหลงตัวเองไปล่ะ’
เพราะเรดด์มีปัญหากับเอมม่าเหรอถึงเอาฉันไปไหนมาไหนด้วยแบบนี้ ถึงว่าละทำไมฉันรู้สึกแปลกๆ
เพราะปกติเรดด์ไม่เคยชวนฉันไปไหนมาไหนเลย แต่แล้ววันนี้กลับมาทำดีกับฉัน
ทำให้ฉันหวั่นไหวไปกับเขา แต่พอคืนดีกับเอมม่าก็พร้อมจะทิ้งกัน
ทำไมคนรอบตัวฉันถึงได้มีแต่คนใจร้ายกันนักนะ
ฉันเดินเลี่ยงไปที่ห้องหนังสือ เพราะไม่อยากเห็นหน้าเรดด์ตอนนี้ บอกตรงๆฉันทำใจไม่ได้กับสิ่งที่เขาทำกับฉัน ฉันเจ็บใจที่ถูกเขาหลอก
เขาเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันทำไมถึงมาทำกับฉันได้ขนาดนี้
ฉันไว้ใจเขาแต่เขากับมาทำลายความไว้ใจที่ฉันมีให้งั้นเหรอ
ฉันนอนราบกับโซฟาสีแดงเลือดนกที่อยู่ในห้องหนังสือ หลับตาลงช้าๆ
เพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดทีอยู่ในหัว
ก่อนจะรู้สึกว่าโซฟามันยุบลงเหมือนมีคนมานั่งข้างๆฉัน
ฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอเข้ากับปีศาจใจร้ายนั่งมองหน้าฉันอยู่
ช่างเหมาะสมกับผู้หญิงของเขาจริงๆเลย
คนหนึ่งเป็นแม่มดใจร้าย อีกคนก็เป็นปีศาจใจดำ เข้ากันดีนะว่าไหม
ส่วนตัวฉันก็เป็นอีโง่คนหนึ่งที่โดนปั่นหัวเล่นไปมา
ฉันลุกขึ้นนั่งทันที และมองไปทางอื่น
อย่างที่บอกฉันไม่อยากเห็นหน้าเรดด์ตอนนี้ ยิ่งเห็นฉันก็ยิ่งอยากร้องไห้
ฉันไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นตอนนี้
“มีอะไรจะบอกฉันป่ะ?”
เรดด์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนฉันต้องหันกลับไปมองเขา
ก็พบว่าเขาเองก็มองฉันอยู่ก่อนแล้ว
“ไม่มี” ฉันส่ายหน้า และหันไปทางอื่นทันที
“อยากพักผ่อน”
รีบออกไปสิ ฉันไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขา
แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมออกไปง่ายๆหรอกนะ เรดด์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
ทำให้ฉันต้องหันไปตะวาดไล่เขาออกไปจากห้อง
“ไม่เข้าใจหรือไงว่าอยากพักผ่อน”
เรดด์ดูตกใจนิดหน่อย เขาเอื้อมมือจะจับมือฉัน แต่ฉันเลือกที่จะเลื่อนมือหนีเขา
“ออกไปได้แล้ว”
“มีปัญหาอะไร” เรดด์ขึ้นเสียงกลับมาบ้าง
เหมือนเขาจะเริ่มโมโหขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน “เป็นแม่งตั้งแต่อยู่ในรถแล้วนะ”
“เปล่า...ฮึก”
ฉันที่พยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ตอนนี้มันกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว
เพราะมันสะอื้นออกมาให้เขาได้ยินด้วย พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมา
“เป็นไรก็บอกมาดิ”เรดด์ยังคงใส่อารมณ์ต่อ “แม่ง!มีห่าไรก็เงียบสุดท้ายฉันก็เป็นผู้ชายเหี้ยๆในสายตาของเธอ”
“..ฮึก”
เรดด์ดึงตัวฉันเข้าไปกอด
ฉันอยากจะปฏิเสธเขานะ แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้ฉันต้องการที่พึ่งมาก
และก็คงมีแค่เขาเท่านั้นที่ช่วยฉันได้ อ้อมกอดของเขาอบอุ่นสำหรับฉันเสมอ
ฉันอยากกอดเขาเอาไว้แบบนี้ไปนานๆเลย
“บอกได้ไหมว่าเป็นอะไร?”
เรดด์ลูบผมฉันอย่างปลอบโยน ฉันอยากให้เขาทำแบบนี้กับฉันแค่คนเดียว
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก ตราบใดที่เขายังทั้งซีน่ากับเอมม่าอยู่อย่างนี้
“ระ...เรดด์”
ฉันเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่สั่นเครือ เรดด์ก้มหน้าลงมามองฉัน
เขาผละออกพร้อมกับจ้องสบนัยน์ตากับฉัน
“ครับ”
พอเห็นอย่างนี้แล้วฉันก็ไม่กล้าถามสิ่งที่ตัวเองอย่างรู้
เลยได้แต่ส่ายหน้าไปมา เพื่อบอกเขาว่าไม่มีอะไร แต่เรดด์คงไม่เชื่อ
เพราะเขาเอาแต่จ้องหน้าฉันกลับมาอยู่อย่างนั้น
ทำให้ฉันต้องหลบตาเขาก้มหน้ามองมือตัวเองแทน
“ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า
ไว้ใจฉันเมื่อไรค่อยเล่าก็ได้”
เรดด์ยิ้มให้ฉัน
เขาจับปลายคางฉันหน้าเงยหน้ามองเขา ก่อนจะก้มลงมาจูบปากฉัน
มันก็เป็นแค่การจูบแบบปากแตะปากเท่านั้นอ่ะนะ
เพราะเขาผละออกทันทีที่ปากของเราชนกัน
“ฉันมีอะไรอยากถามเธอ”
“อะ...อะไร”
ฉันไม่กล้ามองหน้าเขา
ได้แต่ก้มหน้าลงอย่างเดียว เมื่อกี้เราเพิ่งจุ๊บกันนะ ฉันอายยังไงไม่รู้
ถึงแม้ว่าเราจะเคยจูบกันมาแล้ว แต่ฉันก็ยังอายอยู่ดี
“ทำไมแม่งชอบเมินกันจังว่ะ”
เรดด์ทำตาดุใส่ฉัน
พร้อมกับดึงตัวฉันเข้าไปชิดตัวเขามากขึ้นก่อนจะโอบกอดฉันจากทางข้างหลัง
“คุยกับฉันก็มองหน้าฉันดิ มองทำไมพื้น”
“...”
“มันน่ามองกว่าฉันตรงไหนว่ะ”
พูดจบเขาก็หอมแก้มฉันทันที ทำให้หน้าฉันร้อนผ่าวจากการกระทำของเขา
ทำไมชอบทำให้ฉันกลัวแบบนี้นะ เขาชอบทำตัวหื่นๆใส่ตลอดเลย
“ทำแบบนี้ทำไม” ฉันหันไปต่อว่าเขา “ไม่ชอบ”
ฉันไม่รู้ว่าจะต่อว่าเขายังไงดี
ก็เลยพูดคำนี้ออกไป จะบอกว่าไม่ชอบก็คงไม่ถูก เพราะฉันรู้สึกดีมากเลยล่ะตอนนี้
แต่ใครจะบอกให้เจ้าตัวเขารู้กันล่ะ เก็บไว้คนเดียวดีกว่าเยอะ
“ฉันแม่งก็ไม่ชอบที่เธอเมิน”
เรดด์เองก็ไม่ยอมถอยเหมือนกัน “เพราะงั้นอย่าเมินกันได้ป่ะ”
“กำลังขอร้องเหรอ?”
“คิดว่าไง?” ร่างสูงถามกลับมา
เขาเองคางมาเกยไว้ที่ไหล่ของฉัน
“ถ้าฉันยังเมินอยู่ล่ะ?”
ฉันเองก็ถามกลับเช่นกัน แกล้งเขาแบบนี้มันทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้น
และคลายเครียดไปได้เยอะเลย
“ก็ถึงบอกไงว่าอย่าเมินกันได้ป่ะ”
เรดด์ทำสายตาออดอ้อนเหมือนลูกแมวน้อยเชื่องๆ น่ารักยังไงไม่รู้
“ทำไมไม่ไปบอกเอมม่า
กับซีน่าล่ะ”
“เชี่ย!”
ร่างสูงสบถออกมา เขาดันตัวฉันออกทันที
ก่อนจะลุกเดินออกไปเลย ทำให้ฉันต้องวิ่งตามเขาออกไปข้างนอกด้วย เขาโกรธฉันเหรอ
แล้วโกรธฉันเรื่องอะไรอีกล่ะ คนที่เป็นฝ่ายต้องโกรธมันเป็นฉันมากกว่านะ ไม่ใช่เขา
“เรดด์”
ฉันวิ่งไปขวางทางเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป และไม่สนใจฉันอีกเลย
ฉันไม่อย่างให้เป็นแบบนั้นหรอกนะ
“อะไร” เขาทำเสียงรำคาญออกมา
ทำเอาฉันใจหายไปเลย ทำไมเย็นชาแบบนี้ล่ะ เปลี่ยนอารมณ์เร็วเกินไปหรือเปล่า
“มะ...ไม่เมินก็ได้” ฉันก้มหน้ามองมือตัวเอง
เพราะไม่กล้ามองหน้าเขาที่มองมาเหมือนไม่ชอบใจแบบนี้ “ไม่โกรธนะ”
“...” เรดด์เงียบไป
ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเขา
และก็ต้องตกใจเมื่อหน้าของเขาอยู่ใกล้ฉันแค่เอื้อม “ไม่เมินจริงง่ะ?”
“อะ...อืม” ฉันพยักหน้าตอบเขากลับไป
“ไม่เมินแล้ว”
เรดด์ช้อนตัวฉันขึ้นไว้ในอ้อมแขนของเขาก่อนจะพาฉันไปที่ห้องนอนของเขาทันที
ฉันตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเขาวางฉันลงบนเตียงของเขา
และยังไม่ทันที่ฉันจะได้ลุกหนีไปไหน เรดด์ก็เข้ามาขึ้นคร่อมร่างฉันเอาไว้ซะก่อน
“ทะ...ทำอะไร” ฉันร้องถามเขาอย่างตื่นกลัว เพราะไม่เคยถูกจู่โจมขนาดนี้
เรดด์น่ากลัวขึ้นทุกวันจริงๆด้วย
“ไม่เมินแล้วไม่ใช่ไง”
เขาก้มหน้าลงมาคลอเคลียกับใบหน้าของฉัน “เพราะงั้นก็อย่าเมินอีก”
“...”
“เพราะถ้ายังทำอีก ฉันจะจับเธอแก้ผ้า”
เรดด์ส่งสายตาที่บ่งบอกว่าเขาเอาจริงแน่ถ้าฉันยังเมินเขาอยู่
“มะ...ไม่เมินแล้ว
นายจะอยู่ในสายตาฉันตลอดเลย” ฉันตอบเขากลับไปทันที
คนตรงหน้าถึงกลับหัวเราะชอบใจออกมา “นายแกล้งฉันเหรอ”
“ฉันแค่อยากได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของเธอเท่านั้น”
“...”
“แม่ง!โคตรมีความสุขเลยว่ะ”
เรดด์เกลี่ยแก้มฉันเล่นเหมือนว่ามันเป็นของเล่นชิ้นใหม่ของเขา
“ไม่ต้องการเหี้ยไรแล้ว”
“...”
“คนสำคัญของฉัน”
ฉันยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่เรดด์พูดออกมา
มันตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับฉันมาก่อนเลย
แต่แล้วกลับมีคนมาพูดแบบนี้ เหมือนว่าฉันมีความหมายกับเขามากมายยังไงยังงั้นเลย
“เธอคือคนที่ฉันต้องดูแลอย่างดีที่สุดว่ะ”
“ทำไมนายถึงมาทำดีกับฉันล่ะ”
ฉันอดถามเขาไม่ได้ เพราะเขาออกจะเกลียดขี้หน้าฉันจะตายไป
แต่จู่ๆกลับมาทำดีกับฉันแบบนี้ ฉันก็ต้องสงสัยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
“เพราะเธอเป็นคนดีไง” เขาตอบกลับมา
“ใครๆก็อยากดีกับเธอ”
“...”
“ทำตัวน่ารักๆแบบนี้นะ ไม่นานหรอกฉันรักตายเลย”
“นะ...นายพูดอะไรของนาย”
คำพูดของเรดด์ทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก
ขยับไปไหนไม่ได้เพราะเขาขึ้นคร่อมร่างฉันอยู่
ทำให้เขาเห็นหน้าของฉันที่ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่ออย่างชัดเจน
“เลเน่” เรดด์มองฉันอย่างมีความหมายลึกซึ้ง
“ฉันอยากให้เธอเป็นคนสุดท้ายที่ไม่ทิ้งฉันไปไหน”
“...”
ฉันมองหน้าเรดด์อย่างไม่เข้าใจ
เขาเหมือนกลัวว่าฉันจะหนีจากเขาไปไหนเลย แล้วทำไมต้องกลัวขนาดนั้นด้วยล่ะ
ฉันไม่ได้จะไปไหนอยู่แล้วนี่นา
“มันจะเป็นไปได้ป่ะว่ะ?”
เรดด์ซบลงที่ไหล่ฉัน “แม่งไม่ทิ้งกัน”
“เรดด์”
ฉันเรียกชื่อเขาออกมาอย่างแผ่วเบา
ไม่รู้จะตอบเขาไปว่ายังไงดี
เพราะเมื่อช่วงเย็นเอมม่าแฟนเก่าของเขามาขอร้องให้ฉันออกไปจากชีวิตของเรดด์
แต่ตอนนี้เรดด์กลับมาขอร้องให้ฉันอยู่กับเขาต่อ มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย
“ทำได้ป่ะ” เรดด์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน “อย่าทิ้งฉันไปเหมือนคนอื่น
อย่าทำกับฉันแบบนั้น”
“...ฉัน”
ฉันอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบยังไง
เห็นอย่างอย่างนั้นเขาก็ลุกออกจากตัวฉันทันที
แววตาของเขาฉายแววผิดหวังออกมาจนฉันสังเกตเห็น
พอเห็นอย่างนี้แล้วฉันก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ บอกเลยว่าเรดด์เหมือนมีปมบางอย่างที่น่าสงสารยังไงไม่รู้
“ออกไปเหอะ อยากอยู่คนเดียว”
เรดด์หันไปทางอื่น เขาไล่ฉันให้ออกจากห้องของเขาไป
แต่ฉันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ลุกไปไหน
“ไหนบอกว่าไม่อยากให้ทิ้งไง
แล้วมาไล่กันแบบนี้เหรอ” ฉันเบ้หน้าจะร้องไห้ พอเรดด์หันมาเขาก็ชี้นิ้วสั่งห้ามทันที
“ห้ามร้อง ร้องไห้บ่อยเกินไปแล้วนะเธออ่ะ”
เรดด์กอดอกมองฉันกลับมา “เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?”
“ไม่พูดด้วยแล้ว”
ฉันหันหลังเตรียมจะเดินหนีแต่ก็ถูกมือหนาของเรดด์คว้าเอาไว้ซะก่อน
“จะอยู่กับฉันใช่ป่ะ?”
เรดด์ถามออกมาอย่างดีใจเหมือนเด็กๆ เขากอดเอวฉันไว้แน่น “ไม่ให้หนีไปไหนแล้วนะ”
“ปะ...ปล่อยได้แล้ว”
ฉันรู้สึกเขินนะที่เขามากอดแบบนี้ แถมหน้าของเขาก็แนบไปกับหน้าท้องของฉันด้วย
มันรู้สึกหวิวๆยังไงบอกไม่ถูก
“ตกลงว่าไง บอกมาดิ”
เรดด์เร่งเร้าฉันให้ตอบคำถามของเขา
“ไม่ทิ้งหรอก แต่นาย...”
เมื่อนึกถึงคำพูดของเอมม่ามันก็ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีไปด้วยเลย
คนที่กลัวไม่ใช่เรดด์หรอก แต่เป็นฉันมากกว่าที่กลัวว่าเขาจะทิ้งฉันไป
เรดด์คลายอ้อมกอดออก
เขาเงยหน้ามองฉันที่ทำหน้าไม่ถูก ฉันไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย
ถ้าคนที่ทิ้งเป็นเรดด์ขึ้นมา ฉันจะทำยังไง จะไปอยู่ที่ไหน แล้วความรู้สึกที่มันเริ่มก่อตัวขึ้นมาล่ะ
ใครจะรับผิดชอบกัน
“ฉันทำไม?”
“นาย...จะทิ้งฉัน” ฉันพูดตามที่ตัวเองคิด พอได้สติคำพูดนั้นก็ได้หลุดออกมาจากปากของฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เหมือนฉันกลัวว่าเขาจะทิ้งฉัน
ฉันไม่อยากให้เรดด์รู้สึกแบบนั้น ฉันกลัวว่าเขาจะหัวเราะเยาะฉัน
เหมือนที่เอมม่าบอกว่าฉันหลงตัวเอง
“ขออะไรสักอย่างได้ป่ะ”
จู่ๆเรดด์ก็พูดเปลี่ยนเรื่องขึ้นมา
เหมือนเขาไม่ได้ฟังสิ่งที่ฉันได้พูดออกไปเมื่อกี้
“อืม”
“ฉันแม่งไม่อยากนอนคนเดียวแล้วว่ะ”
เรดด์เริ่มพูดเกริ่นขึ้นมา และดูเหมือนว่าสิ่งที่เขากำลังจะขอ
อาจนำมาซึ่งความเดือดร้อนก็ได้
“...”
“ขนของมานอนกับฉันได้ป่ะว่ะ”
“ไม่ได้” ฉันปฏิเสธร่างสูงทันที
พร้อมกับแกะมือเขาออกจากเอว ถอยออกห่างจากเขาด้วยความตกใจ ทำไมมากันง่ายขนาดนี้ล่ะ ฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายมาก่อนเลยนะ
“ต้องได้” เรดด์พูดด้วยน้ำเสียงที่ห้วน
พร้อมแววตาที่ดุกร้าว ทำเอาฉันไม่กล้าส่งเสียงคัดค้านอะไรเลย
“เพราะฉันจะไม่ให้เธอไปนอนห้องหนังสืออีก”
“บังคับกันแล้วนะ” ฉันเริ่มโวยวายออกมาบ้าง
เพราะสิ่งที่เรดด์ทำ มันเอาแต่ใจตัวเองชัดๆ ฉันยอมไม่ได้หรอก เพราะคนที่เสียหายมันเป็นฉัน
ไม่ใช่เขา
“เออ!บังคับ
และเธอต้องทำด้วย”
“มะ...ไม่ทำ” ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง
ยังไงฉันก็ไม่มีทางมานอนกับเขาที่ห้องนี้เด็ดขาด
เผื่อเขาทำอะไรฉันขึ้นมาละจะทำยังไง
“ถ้าไม่ทำ ฉันแม่งจะพังห้องหนังสือทิ้ง”
เขาชอบขู่แบบนี้ตลอดเลย และเชื่อเถอะว่าคนอย่างเขาทำจริงแน่
ถ้าคิดที่จะต่อต้านคนอย่างเขา “ว่าไง?”
เรดด์ยืนกอดอกพร้อมกับผิวปาก
เมื่อรู้ว่าตัวเองได้รับชัยชนะแล้วยังไงยังงั้นเลย เห็นแล้วก็หมั่นไส้
อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน จะเอาให้หนักเลยคอยดูสิ ฉันเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเอ่ยตอบเขาออกไป
“ก็ได้”
“แค่นั้น ทำเป็นเล่นตัวไปได้ว่ะ”
เรดด์ยักไหล่ พร้อมกับทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างสบายใจเฉิบ
ส่วนฉันก็ยืนกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก
ที่ฉันไม่อยากมานอนที่ห้องกับเขา
ไม่ใช่ว่าฉันเล่นตัวเพื่อให้เขาสนใจหรอกนะ แต่ฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายมาก่อน
แค่มาอยู่กับเขาในช่วงแรกๆยังปรับตัวแทบไม่ได้เลย นี่มานอนด้วยกันเลยนะ
ใครโอเคก็บ้าแล้ว
ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองเรดด์ที่นอนผิวปากอยู่ที่เตียง ทำไมต้องเป็นฉันคนนี้อีกแล้วนะ เรื่องไม่ดีมาลงที่ฉันตลอดเลย
สวรรค์เมื่อไรจะเห็นความดีของฉันบ้างล่ะ
ฉันไม่อยากรับกรรมแบบนี้อีกแล้วนะ บอกเลยฉันเหนื่อย เหนื่อยมากด้วย
ฉันอยากมีชีวิตที่สบายเหมือนอย่างคนอื่นเขาบ้าง ไม่ใช่มาลำบากแบบนี้ แล้วถ้าเอมม่ารู้ว่าฉันย้ายเข้ามานอนกับเรดด์ที่ห้องจะเป็นยังไงบ้างนะ เธอคงเสียใจน่าดู
แล้วทำไมฉันต้องนึกถึงความรู้สึกของเธอด้วยล่ะ
ทั้งๆที่เธอก็ไม่เคยนึกถึงความรู้ของฉันเลย
ช่างเถอะอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ฉันทนมาได้ถึงขนาดนี้แล้ว ก็ทนต่อไปอีกหน่อยแล้วกัน ฉันเชื่อว่าเรื่องทุกอย่างมันจะดีเอง ไม่นานเกินรอหรอก
ฉันจะต้องเปลี่ยนแปลงทุกอย่างให้ได้
นี่มันก็แค่คำพูดปลอบใจตัวเองเท่านั้นล่ะ เพื่อที่ฉันจะได้ยิ้มรับกับวันต่อไปได้
เม้นท์เท่าที่ใจรีดเดอร์มีต่อนายเรดด์กับหนูเลเน่เลยงับ
#1เม้นท์ = 1000 กำลังใจที่สวยงาม
-เรื่องของเวลล์มาแล้วนะงับ-
#แอดและเจิมไว้รอเยยน้าาา จะมาอัพเร็วๆนี้แน่นอนงับ
#การันตีความหื่น ร้อนแรงแน่นอน
คลิกที่ลิงก์ข้างล่างเลยนะงับ \(^O^)/
V
V
V
http://writer.dek-d.com/Applepupzaa/writer/view.php?id=1523796
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น