ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ปิดพรีฯ] Badboy Lover ฉีกกฎรักนายจอมโหด

    ลำดับตอนที่ #21 : ถาโถม {100 %}

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 7.19K
      14
      15 ม.ค. 60

     

    20

    ถาโถม

     

     

     

     

     

       


          วันนี้ฉันมานั่งรอเรดด์ที่หน้าห้องแต่เช้า ทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่ได้อาบน้ำด้วย ไม่กล้าเดินเข้าไป ก็เลยมานั่งมารอเขาอยู่นี่ล่ะ

         ก็เขาบอกเองนี่นาว่าให้ฉันเข้าไปอาบน้ำในห้องของเขา ถ้าไม่ฟังที่เขาพูด เขาจะจัดการพังห้องน้ำที่ห้องหนังสือทิ้งซะ

         ฉันนั่งรอมาเป็นชั่วโมงกว่าแล้วเรดด์ก็ยังไม่ยอมออกมาอีก เมื่อวานเขาก็ไม่ได้กินอะไรทั้งวัน ตั้งแต่เดินเข้าไปในห้อง เขาก็ไม่ออกมาอีกเลย ไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาแล้วสิ

         ทำไมทำตัวแบบนี้นะ ไม่น่ารักเอาซะเลย ฉันตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปห้องเขา ซึ่งเขาก็ไม่ได้ล็อกเอาไว้เหมือนเดิม แต่พอเปิดเข้าไป กลับไม่เห็นเรดด์ที่เตียงนอน ทำเอาฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ

         “เรดด์!!!

         ฉันตะโกนเรียกหาเขา เดินไปหาเขาทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอ มันยิ่งทำให้ฉันกลัวมากขึ้นทุกที กลัวมากกว่าเดิมซะอีก

         ไม่ว่าจะเดินไปหาอยู่ที่ไหนก็ไม่เห็นเขาเลย หรือว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่ แล้วเขาไปอยู่ที่ไหน ก็ฉันนั่งรอเขาเป็นชั่วโมงแล้วนะ

         แอด!                                                                          

         เสียงประตูหน้าห้องถูกเปิดออก ซึ่งคนที่สามารถเข้าในนี้ได้มีแค่ฉันกับเรดด์เท่านั้น ก็แสดงว่าเป็นเรดด์แน่ๆ

         ฉัวิ่งออกจากห้องเพื่อไปดูว่าเป็นเขาจริงๆหรือเปล่า ปรากฏว่าใช่เขาจริงๆด้วย ฉันวิ่งเข้าไปกอดเขาทั้งน้ำตา เรดด์เองก็ดูเหมือนจะงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาไม่ได้ผลักฉันออก แต่เขาจับไหล่ฉันทั้งสองข้างเพื่อที่จะดันฉันออก เขามองฉันด้วยสีหน้างุนงง

         “เป็นอะไร?”

         เรดด์ปาดน้ำตาให้ฉัน เขาถามมาด้วยความเป็นห่วง แค่ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้โกรธฉัน แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว

         “นะ...นายหายไปไหนมา..ฮึก” ฉันร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขา “ฉัน...เป็นห่วงนะ...ฮึก”

         “เป็นห่วง?”

         เรดด์ทวนคำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เขามองฉันนิ่ง ฉันเองก็มองเขากลับไปเช่นกัน ฉันไม่จำเป็นต้องหลบสายตาเขาไปไหน ก็เพราะฉันอยากเห็นสายตาคู่นี้ของเขามาก

         “มะ...เมื่อวานนายก็ไม่กินอะไร...นายเป็นอะไรอ่ะ...ฮึก”

         “ไม่ต้องร้อง” เรดด์ส่ายหน้าเพื่อห้ามฉัน เขาปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอีกรอบ “ขี้แยไม่น่ารักว่ะ”

         “...ฮึก”

         ผลั่ก!

         ฉันที่ยืนอยู่ดีๆ ก็ถูกอีกคนผลักให้ล้มลงไปกองกับพื้น ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอถึงได้รู้ว่าเป็นใคร ซีน่านี่เอง เรดด์พาเธอมาที่นี่ด้วยเหรอ ทำไมไม่เห็นบอกกันบ้างเลย เมื่อคืนเขาไปค้างกับเธอมาใช่ไหม แล้วปล่อยให้ฉันอยู่ห้องคนเดียว แล้วนี่ฉันยังจะมาเป็นห่วงเขาอีก หน้าอายมากที่สุดเลย

         “กล้าดียังไงมายืนอ่อยเรดด์” ซีน่าชี้หน้าต่อว่าฉัน

         ฉันลุกขึ้นยืน ก่อนจะหันไปมองเรดด์ที่ไม่มีท่าทีว่าจะห้ามปรามคู่ขาของเขาเลย ปล่อยให้เธอชี้หน้าด่าฉันอยู่ปาวๆ

         เมื่อกี้เขาคือคนที่เช็ดน้ำตาให้ฉันอยู่เลยนะ ทำไมถึงได้เย็นชาได้มากมายขนาดนี้

         เจ็บมาก

         บอกเลยว่าตอนนี้ฉันเจ็บมาก

         เพียะ!

         ฉันที่ไม่ทันได้ระวังตัวก็ถูกซีน่าตบอย่างแรง ตบแรงขนาดนี้คงรู้นะว่าผลมันจะเป็นยังไง เลือดกลบปากเลยนะ แต่ฉันก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป

         ฉันมองหน้าเรดด์ด้วยความผิดหวัง ครั้งที่แล้วเขาก็ปล่อยให้ซีน่าทำร้ายฉัน ครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาไม่ได้เลือกฉันอย่างที่ฉันคิดจะเลือกที่จะเคียงข้างเขาสินะ

         ใจร้าย คนอย่างเขามันใจร้ายเกินไปแล้ว แต่ก็ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่เคยโกรธเขาได้เลย ทำไมถึงไม่ไปจากที่นี่สักที ทั้งที่เขาทำกับฉันขนาดนี้ ไม่เข้าใจเลย ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลย

         ถ้าเป็นคนอื่นเขาไม่มาทนแบบนี้หรอกนะ แต่ทำไมฉันถึงยังทนอยู่ล่ะ ฉันมองหน้าเรดด์อยู่อย่างนั้น ซึ่งเขาไม่แม้แต่จะซบตากับฉันเลย

         “คนใช้ก็ควรอยู่ในที่ของคนใช้” เธอยังคงต่อว่า และดูถูกฉันอยู่อย่างนั้น “อย่ามาเสนอหน้าอยู่แถวนี้”

         “...ฮึก”

         ฉันที่พยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้เต็มที่ แต่ตอนนี้มันกลับทนไม่ไว้แล้ว ฉันร้องไห้อยู่ตรงนั้น ร้องไห้ต่อหน้าเรดด์ และซีน่า น่าสมเพชตัวเองที่สุดเลย ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้

         ซีน่าเงื้อมือขึ้นเพื่อที่จะตบฉันอีกรอบ และฉันก็ไม่ยอมขยับไปไหน ถ้าเธอจะตบฉันก็จะปล่อยให้เธอตบ ฉันไม่ได้มีค่าอะไรอยู่แล้วนี่นา แต่แล้วก่อนที่ฝ่ามือของเธอจะฟาดลงมาที่ใบหน้าของฉัน เรดด์ก็จับข้อมือเธอเอาไว้ซะก่อน

         “พอได้แล้ว”

         เรดด์เอ่ยขึ้น เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนัก เหมือนว่าเขาเอือมระอาฉันเต็มที มันยิ่งทำให้น้ำตาฉันไหลออกมามากกว่าเดิม

         “แต่ว่า...” ซีน่ากำลังจะต่อว่า แต่ก็ถูกเรดด์ตะคอกใส่จนเธอสงบลงทันที

         “ฉันบอกว่าไง” เรดด์ปล่อยมือเธอทิ้ง “กลับไปก่อน ฉันไม่ชอบพูดซ้ำนะ”

         ซีน่ามองหน้าฉันอย่างเครียดแค้น เธอกระฟัดกระเฟียดเดินออกไป ส่วนฉันก็ไม่รู้จะยืนอยู่ทำไม ฉันเดินเข้ามาในห้องหนังสือ เรดด์เองก็เดินตามเข้ามาด้วย

         ฉันยืนมองหน้าเขา ซึ่งเขาเองก็มองกลับมา แต่พอเขาจะเขยิบเข้ามาใกล้ ฉันก็ถอยห่างทันที ฉันไม่ชอบให้เขาทำตัวแบบนี้ พอให้ผู้หญิงของเขาทำร้ายฉันได้ แล้วค่อยมาขอโทษ ครั้งที่แล้วยังไม่พออีกเหรอไง

         “ฉันแม่งจะไม่แก้ตัว” เรดด์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

         “...ฮึก” ฉันก็ได้แต่ยืนร้องไห้อยู่อย่างนั้น

         “เจ็บไหม?” เรดด์เอื้อมมือมาเช็ดเลือดที่มุมปากให้อย่างอ่อนโยน “ทำไมไม่ตอบโต้กลับไปล่ะ”

         “...”

         “ทำไมถึงยอมให้ซีน่าทำร้ายเธออยู่ฝ่ายเดียว” เรดด์ดึงฉันเข้ากอดเอาไว้หลวมๆ “ไม่คิดสู้บ้างไง?”

         “สะ...สู้เหรอ?” ฉันดันคนตรงหน้าออก “ไม่หรอก...นั่นผู้หญิงของนาย ฉันไม่อยากมีปัญหา”

         ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง ทำไมเรื่องไม่ดีแบบนี้ต้องมาเกิดกับฉันตลอดเลย เมื่อวานก็ทีหนึ่งแล้ว

         วันข้างหน้าจะเป็นยังไงบ้างนะ ฉันจะมีสภาพเป็นยังไงถ้าหากคิดที่จะอยู่กับเรดด์ต่อไป

         ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ไม่รู้จะตามใจใครบ้าง โน้นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่ได้ เป็นฉันนี่มันลำบากจริงๆ อีกนานแค่ไหนที่ฉันต้องทนกับเรื่องแบบนี้ก็ไม่รู้

         “ขะ...ขอฉันอยู่คนเดียวได้ไหม” ฉันหันไปมองเรดด์ที่ยืนอยู่ที่เดิม เขาหันกลับมาก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วเดินออกไปทันที

         บางทีเรดด์ก็พูดง่ายจนฉันเองก็งงเหมือนกัน ถ้าเขาเป็นแบบนี้ได้ทุกวันก็คงดีสินะ ฉันจะได้ไม่ปวดหัว

         ฉันเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ ไม่อยากคิดมากอีกแล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เราไม่มีวันรู้อนาคตได้หรอก ทำวันนี้ให้มีความสุขก็พอ คนอย่างฉันไม่หวังอะไรเท่านี้อีกแล้ว

     

         ฉันอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือมาสามชั่วโมงแล้ว ก็ไม่เห็นเรดด์มาเรียกเลย หรือว่าเขาจะยังไม่กลับมา เพราะนี่มันก็ปาเข้าไปบ่ายโมงแล้วนะ ปกติเขาจะไม่ปล่อยให้ฉันอยู่ในห้องนานด้วยซ้ำ

         เพราะเมื่อวานเขาเพิ่งบอกฉันเองว่า กลัวฉันจะคิดฆ่าตัวตายอีก แต่ทำไมวันนี้ไม่เข้ามาหาเลยล่ะ

         ฉันเก็บหนังสือเข้าไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินออกมา แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อปีศาจที่ฉันนึกถึงอยู่นั้นมายืนพิงพนังอยู่ข้างประตู เขาหันมามองฉันเล็กน้อย และเสมองไปทางอื่น เหมือนเขาจะมายืนอยู่ตรงนี้นานแล้วนะเนี่ย

         “มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้อ่ะ”

         ฉันเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเรดด์ เขาไม่ยอมสบตากับฉันเลย เอาแต่มองไปทางอื่น เป็นอะไรไปหรือเปล่า เขาต้องมองฉันสิ ปกติเขาไม่เคยหลบสายตาแบบนี้เลยนะ

         “...”

         ร่างสูงไม่ตอบ เขาเดินออกไปยืนที่ริมสระว่ายน้ำ ทำให้ฉันต้องเดินตามเขาไปด้วย ไม่รู้ว่าเป็นอะไร รู้สึกไม่ดีเลยที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ อยากให้กลับมาเป็นเรดด์ขี้โวยวายเหมือนเดิมมากกว่า

         “เรดด์”

         “ยังโกรธอยู่ป่ะ?” เขาพูดแทรกขึ้นมา ก่อนจะหันมาสบตากับฉัน ฉันเพิ่งสังเกตว่าตาของเขามันแดงก่ำ เหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาเลย

         “นะ...นายเป็นอะไรอ่ะ”

         ฉันเอื้อมมือไปจับใบหน้าของเขาเอาไว้ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆเพื่อจะดูว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ แต่เขากลับเมินหน้าหนีไปทางอื่น

         “ตอบไม่ตรงคำถามว่ะ”

         “ฉันไม่ได้โกรธนาย ถึงโกรธก็ไม่เคยโกรธจริงๆจังๆหรอก” ฉันตอบไปตามที่ตัวเองรู้สึกอยู่ตอนนี้ ฉันไม่เคยโกรธเขาหรอก ฉันก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ฉันยังตอบตัวเองไม่ได้เลย

         “ทำไมว่ะ?” เรดด์หันกลับมามองฉันอีกครั้ง หน้าของเขาดูงุนงงเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดไป “ทำไมไม่โกรธ”

         “โกรธแล้วได้อะไรล่ะ” เรดด์มองหน้าฉันนิ่ง เหมือนเขาคิดตามที่ฉันพูดไปด้วย “คนที่ไม่สบายใจก็เป็นตัวฉันเองไม่ใช่เหรอ ไม่เคยได้ยินเหรอโกรธคือโง่ โมโหคือบ้า”

         “...”

         “ฉันไม่อยากโง่ เพราะงั้นฉันไม่โกรธนาย”

         ฉันคว้ามือเรดด์มากุมเอาไว้ เพื่อให้เขาสบายใจขึ้น ถ้าเขาคิดมากเรื่องนี้ล่ะก็ ฉันก็อยากบอกเขาว่าฉันไม่โกรธเขา ไม่เคยคิดที่จะโกรธด้วย

         เรดด์มองฉันเหมือนเขาไม่เชื่อสายตาตัวเอง มีแวบหนึ่งที่สายตาของเขาฉายแววรู้สึกผิดออกมา แต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น ฉันไม่รู้ว่าเขารู้สึกผิดต่อฉันด้วยเรื่องอะไร ก็คงไม่พ้นเรื่องที่ให้ผู้หญิงของเขามาตบฉันล่ะมั้ง

         “ไม่โกรธ?” เรดด์เลิกคิ้วถามกลับมาอีกครั้ง

         “ไม่โกรธ” ฉันปล่อยมือเขา แต่เขาก็รั้งมือฉันเอาไว้ “ทะ...ทำอะไรอ่ะ”

         “ขอบใจว่ะ แม่งน่ารักจริงๆ”

         หน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีที่เขาชมฉันแบบนี้ คนอย่างเรดด์เคยชมฉันที่ไหนกันล่ะ แต่ก็นับว่าวันนี้เขาได้ชดใช้กับสิ่งที่เขาทำให้ฉันเสียใจแล้วกัน เรดด์ก้มลงจูบหลังมือฉันเบาๆ นั่นยิ่งทำให้ฉันหน้าแดงลามไปถึงใบหู ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำด้วยซ้ำ

         “ระ...เรดด์” ฉันพยายามชักมือกลับ แต่เขาก็ยังคงรั้งเอาไว้ พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างจนตาขีดเป็นเส้นตรง

         “วันนี้ออกไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ” เรดด์โอบไหล่ฉันเดินเข้ามานั่งที่โซฟาที่ห้องนั่งเล่น ฉันไม่ค่อยชินเท่าไรกับการกระทำของเขาแบบนี้ มันทำให้ฉันเกร็งไปหมด ไม่รู้จะทำหน้ายังไงด้วยซ้ำ

         “ไปไหน?”

         “วันนี้ฉันเป็นกรรมการนะ ไปเป็นเพื่อนได้ป่ะ?” เรดด์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำให้ฉันต้องดันหน้าเขาออก ทำไมเขากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ น่ากลัวยังไงไม่รู้ “ได้ไหมครับ?”

         “...”

         ฉันหันหน้าไปทางอื่น บอกเลยตอนนี้ฉันเขินมาก เขาไม่เคยพูดเพราะๆแบบนี้เลย ทำไงดีฉันจะทำยังไงดี คือมันเขินไปหมดแล้ว ไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหนแล้วด้วย หัวใจของฉันก็เต้นโครมครามอย่างกับทำสงครามกัน

         เรดด์เอียงหน้าเล็กน้อยเพื่อมองหน้าฉันให้ชัดขึ้น ทำให้ฉันต้องกลั้นใจหันไปมองเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ใบหน้าของเรดด์ปรากฏรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ผิดไปจากตอนที่เดินออกมาเลย ฉันส่งยิ้มเล็กน้อยไปให้

         “ดะ...ได้” ฉันตอบเสียงอ้อมแอ้ม เพราะหน้าของเราสองคนอยู่ใกล้กันมาก ถ้าเรดด์ยื่นหน้าเข้ามาอีกนิดเดียวเราได้จูบกันแน่

         เรดด์ขยับตัวออกห่างจากฉันทันทีที่ตอบตกลง เขาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดอะไรยุกยิกสักพักและวางมันลงไว้ที่เดิม เขามองมาที่ฉันก่อนจะยักคิ้วให้ ฉันก็ได้แต่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น

         “ว่าง่ายดี ฉันชอบ”

         ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินผิวปากเข้าไปในห้องอย่างอารมณ์ดี จนทำให้ฉันแปลกใจขึ้นมา เขาดูแปลกๆยังไงไม่รู้ ทีแรกฉันก็คิดว่าตัวเองคิดไปเอง แต่ตอนนี้ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ได้คิดไปเอง ฉันรู้สึกได้ เขาทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขากำลังวางแผนบางอย่าง ซึ่งต้องเกี่ยวกับตัวฉันแน่นอน

         ติ๊ง!

         เสียงข้อความจากโทรศัพท์ของเรดด์ดังขึ้น เขาไม่ได้หยิบมันไปด้วย ฉันก้มลงไปดู ก็เห็นว่ามันเป็นข้อความจากเอมม่า

         แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเรดด์ก็เดินมาหยิบมันไปซะก่อน แววตาของเขาดูตำหนิฉันมาก ที่เสียมารยาทแอบดูของเขาแบบนี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูนะ เพียงแค่ฉันสงสัยนี่นาว่าเขาคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่

         ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีมันก็ดีอยู่หรอก แต่ฉันก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีนี่นา

         “ที่บ้านไม่เคยสอนเรื่องมารยาทไง” เรดด์ยืนกอดอกต่อว่าฉันที่ยืนคอตกทำอะไรไม่ถูก “หรือความจำเสื่อมเรื่องพวกนี้ก็เลยหายไปด้วย”

         “ขะ...ขอโทษ” ฉันกล่าวขอโทษเขา เพื่อจบปัญหา อีกอย่างก็น้อยใจเขาด้วยแค่ฉันมองดูแค่นี้ ทำไมต้องต่อว่ากันขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้ บอกดีๆก็ได้นี่นา

         “คราวหน้าก็อย่าทำอีก” เรดด์เดินเข้าห้องไปทันที แถมยังปิดประตูเสียงดังเหมือนเขาทำใส่ฉันด้วย เป็นอะไรไปอีกล่ะ ทำไมต้องหงุดหงิดไม่พอใจขนาดนี้ด้วย

         ฉันเดินเข้ามานั่งที่ห้องหนังสือตามเดิม อดคิดไม่ได้ว่าเขาคุยอะไรกับเอมม่า ไหนบอกว่าเลิกกันไปแล้วไง ทำไมถึงยังติดต่อกันอยู่อีกล่ะ

         รู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ที่เห็นว่าเรดด์ยังติดต่อกับเอมม่าอยู่ แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยล่ะ ก็ในเมื่อพวกเขาเคยเป็นแฟนกัน จะกลับมารักกันอีกครั้งมันก็คงไม่แปลก ฉันสะบัดหัวไปมาเพื่อลบความคิดบ้าๆนี่ทิ้งไปซะ

         ของที่กูไม่เอา กูคิดว่ามันเป็นขยะ

         ‘มึงหมายถึงเอมม่า

         ‘เออ!’

         แล้วถ้าสองคนนั้นกลับมาคบกัน ทำไมเรดด์ต้องพูดกับโจ้แบบนั้นด้วยล่ะ แล้วเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ มีฉันคนเดียวอีกหรือเปล่าที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย ทำไมมันถึงได้ซับซ้อนอย่างนี้

         ฉันไม่อยากคิดมากแบบนี้หรอกนะ แต่ทุกคนที่อยู่รอบตัวเรดด์ มันเหมือนจะเข้ามาเกี่ยวพันกับฉันด้วย ทั้งที่ฉันเข้ามาอยู่กับเขาในฐานะคนป่วยที่ต้องให้เขาดูแลเท่านั้น

         หรือว่าฉันคิดมากเกินไป ฉันนั่งกุมขมับตัวเอง เพราะไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ยิ่งกับเอมม่าทำไมเธอถึงได้มีอิทธิพลกับฉันมากมายนักนะ ทั้งๆที่เธอเป็นแค่แฟนของเจ้านายเอง และเธอก็ยังขู่ฉันเอาไว้อีกด้วย

         โอ๊ย!ปวดหัว บางทีฉันก็อยากสมองเสื่อมไปเลยจริงๆนะ จะได้ไม่ต้องมารับรู้กับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองแบบนี้

     

         ช่วงบ่ายสามเรดด์พาฉันมาดูเขาเป็นกรรมการแข่งขันกีฬาบางอย่าง เขาพาฉันมาที่ห้องส่วนตัวของเขาห้องเดิม ซึ่งฉันก็เคยมาแล้ว เขาบอกให้ฉันนั่งอยู่ที่นี่ เพราะตัดสินเสร็จเขาจะมารับ ฉันก็เลยได้แต่นั่งเล่นอยู่ในห้อง มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาเอาของว่างให้ฉันบอกว่าเรดด์ฝากมาให้ เขาคงจะทำงานที่นี่ล่ะมั้ง

         แอด!!!

         เรดด์ตัดสินเสร็จแล้วเหรอทำไมกลับเข้ามาเร็วจัง เมื่อกี้เด็กคนนั้นยังบอกเลยว่ากว่าจะเสร็จอีกนานนี่นา

         ฉันหันกลับไปมองถึงกับผงะไปเลย เมื่อเห็นว่าคนมาเข้ามาในห้องนี้ไม่ใช่เรดด์ แต่เป็นแฟนเก่าของเขานะเอง

         เอมม่า

         เธอเดินเข้ามานั่งลงที่โซฟาอย่างถือวิสาสะ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่ แต่ก็คงไม่น่าถาม เพราะถ้าไม่ใช่เรดด์บอกแล้วใครจะบอกได้ล่ะ ก่อนที่เราจะออกมาเขายังคุยกับเอมม่าเลยนี่ ฉันยกมือไหว้เธอตามมารยาท ซึ่งเธอก็รับไหว้เหมือนกัน

         เธอยังคงยิ้มให้ฉันเหมือนอย่างทุกทีที่เราเจอกัน แต่มันเป็นรอยยิ้มที่เคลือบไว้ด้วยความร้ายกาจของเธอ

         ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะมาไม้ไหนกันแน่ ฉันนั่งที่โซฟาข้างเธอ ซึ่งใบหน้าของเธอก็ยังคงรอยยิ้มเหยียดจนฉันรู้สึกอึดอัด ฉันเบื่อที่ต้องมาพูดคุยกับคนที่เกลียดฉัน แต่ก็ยังตีหน้าเนียนยิ้มอยู่ได้

         “ตามเรดด์มาเหรอจ๊ะ?”

         เอมม่ากวาดมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนกำลังดูถูกกันทางอ้อมว่ายังไงฉันซะก็ไม่มีทางสู้เธอได้หรอก เห็นแบบนี้แล้วก็เจ็บใจ แต่ก็ติดตรงที่ว่าทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าตอบเธอกลับไป

         “ค่ะ”

         “เธอนี่ยังไงกันนะ”

         เอมม่าเริ่มเหวี่ยง เมื่อฉันเอ่ยปากยอมรับออกมาตรงๆ รอยยิ้มของเธอหายไปมีแต่แววตาที่น่ากลัวฉายออกมา ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือกเลย เพราะไม่เคยเห็นเอมม่าเธอแสดงท่าทางแบบนี้ออกมา

         “รู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นแฟนฉัน แต่ก็ยังดันทุรังที่จะแย่งเขาไป”

         “มะ...ไม่ใช่...”

         “ไม่ต้องมาแก้ตัว” ฉันที่กำลังจะปฏิเสธก็ถูกเอมม่าพูดแทรกขึ้นมาทันที เธอลุกขึ้นยืน พร้อมกับชี้หน้าฉันด้วยความโกรธจัด “ฉันคิดว่าเธอจะเข้าใจฉันซะอีก เพราะว่าเรามันผู้หญิงด้วยกัน”

         “...”

         “แต่สุดท้ายก็พร้อมที่จะเข้าเสียบแทนได้ตลอด”

         เอมม่าน้ำตาคลอจนฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก ฉันไม่รู้ว่าเธอร้องไห้จริงหรือแกล้งทำกันแน่ แต่ที่แน่ๆคือฉันไม่โอเค ทำไมเรดด์ยังไม่มาอีกนะ ฉันอึดอัดจะแย่อยู่แล้ว

         “คือว่าเรา...”

         “ออกไปจากชีวิตของเรดด์ได้ไหม” เอมม่าเอื้อมมือมากุมมือฉันเอาไว้แน่น เป็นอีกครั้งที่สัมผัสจากเธอมันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา “ไปให้ไกลที่สุด อย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเขาอีก”

         “...” ฉันมองเอมม่านิ่ง ฉันไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเธอ เหมือนเธอต้องการให้ฉันหนีห่างจากเรดด์เพราะเหตุผลบางอย่าง  ไม่เหมือนกับขอร้องให้ฉันเลิกยุ่งกับเรดด์เลย

         “เธอทำไมได้สินะ”

         เอมม่าปล่อยมือจากฉัน เธอปาดน้ำตาตัวเองออก ก่อนจะหันมาจ้องฉันด้วยแววตาที่ดุกร้าวจนดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

         “ฉันบริสุทธิ์ใจนะค่ะ”

         ฉันตอบเธอพร้อมกับก้าวถอยหลัง เมื่อเห็นว่าเธอเดินต้อนฉันเข้ามา ทำให้หลังของฉันไปชนกับขอบโต๊ะ เอมม่ากดฉันลงกับโต๊ะอย่างแรง แต่ดูเหมือนเธอจะออมแรงเอาไว้มากเพื่อไม่ให้ฉันเจ็บ แต่ถึงยังไงฉันก็เจ็บอยู่ดี

         “ฉันรู้เธอคิดยังไงกับเรดด์” เอมม่าก้มลงกระซิบข้างหูฉัน “ถ้าเธอไม่อยากเสียใจทีหลังไปจากเขาซะ แค่นี้เธอทำได้ใช่ไหม”

         “มะ...ไม่ได้ค่ะ” ฉันดันตัวเธอออกไป จนร่างของเธอเซไปเล็กน้อย น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมาบ้าง ไม่รู้ทำไมพอเห็นว่าเอมม่าใจร้ายกับฉันแบบนี้ ฉันถึงต้องเสียใจมากมายขนาดนี้ด้วย ไม่เข้าใจเลย “ฉันไม่มีที่ไป”

         “...”

         “คะ...คุณไม่เข้าใจหรอกว่าคนที่ไม่เหลือใครมันรู้สึกยังไง...ฮึก”

         “...”

         “คุณอยู่สุขสบายมาตั้งแต่เกิด แต่ฉันต้องดิ้นรนมาได้ถึงขนาดนี้ ทำไมถึงใจร้ายกับฉันขนาดนี้...ฮึก”

         “เธอลำบากมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

         เอมม่าเดินเข้ามาใกล้ฉัน แต่ฉันกลับเดินถอยห่างจากเธอ เธอทำให้ฉันกลัว เธอทำให้ฉันเสียใจ ฉันไม่อยากอยู่ใกล้เธอ

         “...ฮึก” เอมม่ามองฉันเหมือนรู้สึกผิด แต่เพียงแปปเดียวเท่านั้น เธอก็มองฉันด้วยรอยยิ้มที่สมเพชเหมือนที่เธอเคยทำ

         “มาบอกฉันทำไม เธอมันก็เหมาะกับที่ต้องอยู่คนเดียวแล้วนี่” ฉันมองเอมม่าอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่สงสารฉันบ้างเลยเหรอ “มาแย่งของของคนอื่นเขา ก็ต้องก้มหน้าชดใช้กรรมต่อไป”

         “...”

         ผู้หญิงคนนี้ใจร้ายมาก เธอเปรียบเสมือนแม่มดที่ร้ายกาจ พร้อมที่จะฆ่าคนทั้งเมืองเลยล่ะ ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเรดด์ถึงเปรียบเทียบเธอเป็นขยะ

         “ฉันรู้เธอคิดอะไร คงจะด่าฉันในใจอยู่ล่ะสิ” เอมม่ายังคงเหยียดยิ้มเหมือนเดิม “ตอนนี้ฉันกับเรดด์แค่มีปัญญาหากันเท่านั้น”

         “...”

         “และอีกไม่นานเราก็จะกลับมารักกันเหมือนเดิม”

         พูดจบเธอก็เปิดประตูเดินออกไป แต่ก่อนที่เธอจะออกไปเธอหันกลับมามองฉัน ที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงอะไร ฉันรู้ว่าเธอคงสะใจมากที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ ฉันโง่เองล่ะที่มาอ่อนแอให้เธอเห็น ฉันปาดน้ำตาตัวเองออกอย่างลวกๆเพื่อเรียกความเข้มแข็งกลับมา

         “ฉันมีเรื่องจะเตือนเธอ”

         เอมม่ายังคงยืนอยู่ที่ประตู คำว่าเตือนของเธอคงไม่ได้หมายความตามที่พูดจริงๆหรอก ฉันรู้ เธอก็คงจะพูดกระทบฉันอีกเช่นเคยนั้นแหละ

        “...ค่ะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อที่จะเตรียมฟังคำพูดของเธอ

         “การที่เรดด์พาเธอไปไหนมาไหนด้วย ก็เพื่อแก้เหงาเท่านั้นล่ะ”

         “...”

         “อย่าคิดหลงตัวเองไปล่ะ”

         พูดจบเธอก็เดินออกไปอย่างดุจนางพญาหงส์ ฉันทรุดลงนั่งที่พื้นอย่างหมดแรง พร้อมกับร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ฉันคงเข้มแข็งไม่ได้สินะ ตราบใดที่ยังเจอเรื่องบันทอนจิตใจแบบนี้อยู่ 

     

     

     

     

     

     



     

     

     

       เม้นท์เท่าที่ใจรีดเดอร์มีต่อนายเรดด์กับหนูเลเน่เลยงับ

    เม้นท์ให้เค้าหน่อยสิตัวเธอ มาอัพให้แล้วนะ

     

    เค้าอยากได้กำลังใจง่ะ T^T

     

    # 1เม้นท์ = 1000 กำลังใจที่สวยงาม

     




     

    -เรื่องของเวลล์มาแย้วนะงับ-

    #แอดและเจิมไว้รอเยยน้าาาา จะมาอัพเร็วๆนี้แน่นอนงับ

    #การันตีความหื่น ร้อนแรงแน่นอน

    คลิกที่ลิงก์ข้างล่างเลยนะงับ \(^O^)/

    V

    V

    V

    http://writer.dek-d.com/Applepupzaa/writer/view.php?id=1523796

    WELL & VIVA
    ฉันยอมรับเลยนะว่าตัวเองเป็นยัยโรคจิตที่ตามติดชีวิต'พี่เวลล์'อย่างกับเงา
    แล้วไงล่ะ! ฉันรักของฉันนี่ 
    "เมื่อไรจะเลิกตามฉันสักทีหาาา" ทะ...ทำไมต้องตวาดฉันด้วยอ่ะ 
    "อยากโดนฉันจับทำเมียใช่มั้ย?"

     



     

    -ฝากเพจอีกสักที-
    เพื่อการติดตามที่สะดวกและรวดเร็ว
    คลิกที่ลิงก์ข้างล่างเลยงับ \(^O^)/
     
    Applepupzaa
     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×