คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : คำขอ {100 %}
17
คำขอ
เรดด์กระชากแขนฉันเข้ามาในห้องนอนของตัวเองทันที ก่อนจะเหวี่ยงร่างฉันไปที่เตียงของเขา
ฉันที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรก็โดนเขาเข้ามาคร่อมร่างเอาไว้อย่างรวดเร็ว
ส่วนมือที่จะใช้ปัดป้องก็ถูกคนตรงหน้ารวบเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวของเขา
ฉันตกใจกับการกระทำของเขามาก ไม่คิดว่าเขาจะโมโหได้มากขนาดนี้ และไม่คิดว่าเขาจะกล้าพาฉันเข้ามาที่ห้องนอนของเขาเอง เพราะเขาเป็นคนบอกฉันเองว่าฉันจะเข้ามาได้ก็แค่มาอาบน้ำเท่านั้น
แต่นี่มันไม่ใช่...
“ระ...เรดด์ปล่อย”
ฉันพยายามพูดไม่ให้เสียงสั่น แต่ก็ทำไม่ได้เพราะตอนนี้บอกเลยว่าฉันกลัวเขามาก
กลัวว่าเขาจะทำเหมือนที่ทำกับซีน่าเหมือนเมื่อหลายวันก่อน
“ใครมาส่ง?”
เขากดเสียงต่ำจนคนฟังอย่างฉันถึงกับผวาไปเลยล่ะ
แววตาของเขาก็ดูดุดันอย่างเสือรอขย้ำเหยื่อเลย “ทำไมกลับมาป่านนี้?”
“พะ...เพื่อน”
เรดด์ก้มลงมาคลอเคลียที่ซอกคอของฉัน ก่อนจะขบเม้มเบาๆจนฉันรู้สึกเสียววาบไปหมด
เขากำลังทำให้ฉันกลัวแล้วนะ ไหนบอกว่าไม่ชอบเอาพวกปัญญาอ่อนทำพันธุ์ไง
แล้วมายุ่งกับฉันทำไม
“เรดด์...ฉันกลัว”
น้ำตาฉันเอ่อคลอเบ้าเตรียมจะไหล เรดด์เงยหน้าขึ้นมองสบตากับฉัน เขาแค่นหัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยที่ทำแบบนี้
พูดง่ายๆเหมือนเขาสนุกที่ได้ทำแบบนี้มากกว่า
“ปล่อยเถอะ...ฮึก”
“กลัว?” เขาทวนคำพูดของฉัน
ฉันได้แต่พยักหน้า เรดด์เอื้อมมือมาปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มฉันออกอย่างเบามือ
“ทำไมต้องกลัว?”
“...ฮึก”
ฉันไม่ได้ตอบอะไร
เมื่อเรดด์เห็นว่าฉันไม่ตอบเขาก็ใช้มือข้างหนึ่งที่ว่างเลื่อนต่ำลงไปจนถึงสะโพกของฉัน
ก่อนจะร่นเสื้อของฉันขึ้นเพื่อที่เขาจะได้สัมผัสกับผิวเนื้อของฉันตรงๆ
ฉันสะดุ้งเฮือกทันที เพราะตั้งแต่มาอยู่กับเขา เขาไม่เคยทำเรื่องแบบนี้เลย
ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของเขาแต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล ยิ่งออกแรงดิ้นมากเท่าไร เขาก็ยิ่งบีบข้อมือฉันแน่นมากขึ้นเท่านั้น
และตอนนี้ฉันคิดว่ามันคงเป็นรอยมือของเรดด์ไปแล้วล่ะ
“...ฮึก”
ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี
ในเมื่อเขาไม่ยอมปล่อย ทั้งที่เห็นว่าฉันร้องไห้กลัวขนาดนี้ เขามันใจร้าย
ฉันไม่น่ากลับมาเลย ฉันมองหน้าเขาทั้งน้ำตา แต่เขากลับแสยะยิ้มอย่างคนอยู่เหนือกว่า
พร้อมกับเลื่อนมือจากสะโพกของฉันต่ำลงไปจนถึงต้นขา
ดีหน่อยที่วันนี้ฉันใส่กางเกงขายาว
“ร้องไห้ทำไม?”
ร่างสูงพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ เหมือนเขากำลังสนุกที่ได้ทำเรื่องแบบนี้ แต่คนที่ไม่สนุกด้วยเห็นจะเป็นฉันคนนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
“ทีกับผู้ชายคนอื่นยังทำได้เลย”
“ปะ...เปล่านะ”
ฉันปฏิเสธเขากลับไปทันที ฉันไม่ได้ทำอะไรน่าเกลียดแบบนั้นเลยนะ ที่ฉันออกไปกับเวลล์ เพราะว่าฉันไม่มีที่ไปเท่านั้นเอง
และเขาก็มาส่งฉัน เราไม่ได้มีอะไรกันเลย
แต่ถึงอธิบายไปยังไงคนอย่างเรดด์ก็ไม่เชื่ออยู่ดี เขาก็จะบอกว่ามันเป็นแค่คำแก้ตัว
“แพศยา!”
คำพูดของเขาทำให้ฉันช็อกไปเลย ไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้กับฉัน ฉันนิ่งไม่ขยับตัวไปไหน ปล่อยให้เขาทำอย่างที่เขาต้องการ
ฉันมองหน้าเขาพร่ามัวไปหมด ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดีในตอนนี้ โกรธ เจ็บ แค้น เกลียด
ทุกอย่างนี้ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันจะต้องรู้สึกกับเขายังไงดี
คนที่ฉันคิดว่าเขาจะไม่ทำให้ฉันเสียใจอีกแล้ว
คนที่บอกฉันว่าจะไม่ยอมให้ฉันเสียใจเพราะเขา
มันก็เป็นคนเดียวกับคนที่ก่นด่าฉันอยู่ตอนนี้นั่นแหละ
คนอย่างเขามันเชื่อถือไม่ได้หรอก จะหลอกใช้เข้าหน่อยก็สรรหาคำพูดดูดีมาพูดให้หลงเชื่อ
แต่พอหมดประโยชน์ก็เป็นแบบนี้ไง
ฉันไม่ควรเชื่ออะไรเขาอีกต่อไปแล้ว
ไม่น่าให้อภัยเลยด้วยซ้ำ เสียใจแต่บอกใครไม่ได้ ทำไมต้องไปแคร์คำพูดของเขาด้วยนะ
ทั้งที่ก่อนจะมาอยู่กับเขา ฉันก็ทำใจเอาไว้อยู่แล้วเชียว ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
ไม่ชอบตัวเองเลยจริงๆ
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเอ่ยพูดกับเขา
“ถ้าฉันเป็นอย่างที่นายพูด...นายจะมายุ่งกับฉันทำไม”
“...”
“จะโมโหทำไมในเมื่อฉันไม่ใช่แฟนนาย
ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน
อย่าลืมสิที่ฉันเข้ามาอยู่ที่นี่ก็เพื่อจะมาชดใช้หนี้ที่ก่อไว้กับนายเท่านั้น”
“...” เรดด์มองหน้าฉันนิ่ง
เหมือนเขาจะพูดไม่ออกไปเลย ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้วพูดออกไปเลยก็ได้
ฉันเองก็อึดอัดเหมือนกัน
“เลิกทำตัวเป็นเหมือนพ่อฉันได้แล้ว”
ฉันเกาะมือของเขาออกจากมือของฉันได้สำเร็จ เพราะเขามัวแต่อึ้งอยู่ล่ะมั้ง
“เราสองคนอยู่ในฐานะอะไรนายน่าจะรู้ดี”
“...”
“ต่อไปนี้ไม่ว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหน
อยู่กับใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องของนายอีกต่อไป” ฉันเหยียดยิ้มกลับไปบ้าง
“ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงฉันทั้งที่ในใจของนายนึกสมเพชฉันอยู่ตลอดเวลา”
“...”
“ฉันไม่ซึ้งอีกต่อไปแล้ว
และไม่ต้องมาสั่งฉันให้ทำโน้นนี่นั่น ฉันรู้หน้าที่ของตัวเองดี”
ฉันดันหน้าอกกว้างของคนตรงหน้าให้ถอยไป
ซึ่งเขาก็ยอมถอยไปแต่โดย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมปล่อยฉันไปหรอกนะ
เพราะทันทีที่ฉันจะเปิดประตูออกมา เขาก็คว้าข้อมือฉันเอาไว้อีกรอบ
ก่อนจะดึงให้เข้าไปนั่งชิดเบียดกับตัวเขา
พอฉันจะลุกเขาก็จับฉับอุ้มนั่งบนตักตัวเองทันทีและโอบกอดรัดฉันเอาไว้จากด้านหลัง
ทำให้ไม่สามารถขยับหรือหนีไปไหนได้เลย
“ที่ฉันทำไปทั้งหมดยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่ะ?”
เรดด์พูดขึ้นมาก่อนจะเอาหน้ามาซบที่ไหล่ของฉันเหมือนคนเหนื่อยล้า “ว่าฉันทำไปแม่งเพื่อห่าไร?”
“...”
ฉันไม่รู้ว่าคำถามของเขาต้องการคำตอบหรือเปล่า หรือต่อให้เขาต้องการคำตอบฉันก็ไม่มีวันจะตอบเขาหรอก
เพราะสิ่งที่เขาทำมันไม่ชัดเจนเลยสักอย่าง
เขาไม่เคยทำให้ฉันได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่เขามีต่อฉันเลยว่ามันคืออะไรกันแน่
“คิดว่าฉันมีความสุขนักหรือไงที่ต้องมาโมโหเหมือนหมาบ้าแบบนี้”
เขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ “ฉันแม่งไม่มีสิทธ์ห่วงเธอเลยไง?”
“...” ฉันหันกลับไปมองหน้าเขา
ซึ่งเขาเองก็เงยหน้าขึ้นมาซบตากับฉัน ทำให้สบตากับเข้าโดยบังเอิญ
และคนที่เป็นฝ่ายหลบตาก่อนก็เป็นฉันด้วย ฉันไม่กล้าสู้สายตากับเรดด์หรอก
“เธอไปไหน ไปกับใคร ฉันไม่สิทธ์จะรู้เลยใช่ป่ะ?”
เรดด์จับไหล่ฉันให้หันหน้าไปสบตากับเขาที่มองมาด้วยสีหน้าจริงจัง “ใจร้ายไปป่ะว่ะ”
ฉันขมวดคิ้วเข้ากันทันที
คนที่ต้องเป็นฝ่ายพูดคำนั้นมันต้องเป็นฉันต่างหากไม่ใช่เขา และคนที่ใจร้ายมันก็เขานั่นล่ะ
ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำก็โดนด่าว่าแพศยา คิดดูสิว่าใครใจร้ายกว่ากัน
เขาหรือว่าฉัน
“...”
แต่ฉันก็เลือกที่จะเงียบ
เพราะถึงพูดออกไปยังไงเขาก็ไม่ยอมรับหรอก เขาอยากเอาชนะเท่านั้น
ถ้าเล่นแล้วแพ้เขาจะเล่นทำไมจริงไหม งั้นฉันจะแพ้ให้เขาเองเรื่องมันจะได้จบๆ
“ยกโทษให้ได้ป่ะ?” น้ำเสียงของเรดด์ดูอ่อนลง
นั่นก็เลยทำให้ฉันใจอ่อนไปด้วย ไม่รู้ทำไมไม่เคยโกรธเขาได้จริงๆจังสักที
อยากจะโกรธให้นานๆแต่ก็ทำไม่ได้ “โมโหไปหน่อย”
“ไม่หน่อยแล้วมั้ง” ฉันเริ่มต่อว่า
เมื่อเห็นว่าเขาใจเย็นลงแล้ว “ด่าว่าแพศยาขนาดนี้”
พูดถึงคำนี้ทีไรก็อยากร้องไห้ออกมาอีกแล้ว มันเป็นคำที่รุนแรงมากเลยนะ
เรดด์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น เขาเอาคางมาเกยไว้ที่ไหล่ของฉัน ก่อนจะทำหน้าอ้อนเหมือนลูกแมวเวลามาอ้อนเจ้านายของมัน
เห็นไหมพอเขาทำผิดมาสุดท้ายก็จะมาง้อแบบนี้ แล้วฉันจะโกรธลงได้ยังไงกันล่ะ
ฉันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นนะ
“พูดแบบนี้แม่งจะไม่ยกโทษให้ใช่ป่ะ?”
คำพูดของเขาช่างขัดกับหน้าตาตอนนี้มากอ่ะ
คำพูดเหมือนนักเลงชวนหาเรื่องแต่กับหน้าตาออดอ้อนนี่สิ
“จะพูดอีกไหม?”
ฉันหันกลับไปถามร่างสูง
ฉันไม่ชอบให้เขามาว่าให้ฉันโดยที่ตัวเองไม่รู้อะไรเลย
ก่อนจะว่าช่วยถามหน่อยก็ยังไง เหมือนว่าฉันมันเป็นคนไม่ดี ทรยศอะไรเขาประมาณนั้น
เหมือนฉันดูเลวมากอ่ะคำนี้
“ฉันให้คำตอบเธอไม่ได้หรอกนะ”
เรดด์พูดหนักแน่นขึ้นมา “เพราะไม่อยากผิดคำพูดอีก”
“...”
“แต่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้อย่างนึง...” เรดด์เว้นช่วงเอาไว้
เพื่อให้ฉันรอลุ้นในสิ่งที่เขากำลังจะพูดต่อไป
“ที่ฉันทำไปทั้งหมดแม่งห่วงเธอทั้งนั้น”
หน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ใจฉันก็เต้นแรงแทบจะเด้งออกมาเต้นข้างนอกอยู่แล้ว ทำไมหัวใจฉันต้องเต้นแรงกับเรดด์ด้วยล่ะ
ฉันนึกว่ามันจะเต้นแรงแค่กับเวลล์คนเดียวซะอีก บ้าไปแล้ว ไม่ได้นะห้ามใจเต้นกับเรดด์เด็ดขาด
เขามีแฟนอยู่แล้วอย่าลืมสิเลเน่
ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปกันใหญ่
ฉันรีบลุกออกจากตักของเขา ซึ่งเขาเองก็ยอมปล่อยฉันอย่างว่าง่าย
คงกลัวว่าฉันจะโกรธเขาอีก แต่นั่นก็ดีแล้วล่ะกลัวไว้ซะบ้างจะได้ไม่มาพูดจาดูถูกฉันอีก
“ฉะ...ฉันว่าฉันไปนอนดีกว่ามันดึกมากแล้ว”
ฉันเดินกลับหันหลังมาได้ไม่เท่าไร เรดด์ก็เรียกฉันเอาไว้ซะก่อน
ทำให้ต้องหันกลับไปมองเขาอีกครั้ง
“คืนนี้นอนที่นี่กับฉันได้ป่ะ?”
ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จู่ๆเขาก็มาชวนให้ฉันนอนกับเขาเนี่ยนะ บอกเลยว่ายังไงก็ไม่เด็ดขาด ฉันจะไม่มีวันนอนกับผู้ชายอย่างเรดด์แน่นอน หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่
เขามันเป็นบุคคลที่อันตรายมากบอกเลย
“มะ...ไม่” ฉันรีบปฏิเสธแทบจะทันทีที่เขาพูดจบ
“ฉันอยากนอนคนเดียวมากกว่า”
“นี่คำสั่งว่ะ”
ขอโทษได้ไม่เท่าไรก็จะออกคำสั่งบังคับกันเลยเหรอ เรื่องอื่นก็คงพอผ่อนผันกันได้
แต่เรื่องแบบนี้บอกเลยว่าไม่
“นายเป็นแค่เจ้านายฉันนะ
ไม่มีสิทธ์มาบังคับแบบนี้” ฉันต่อว่าเขาไปทันที ฉันชักจะเริ่มโกรธจริงๆแล้วนะ
ทำไมต้องเอาคำว่าเจ้านายมาขู่บังคับกับด้วย ไม่ชอบเลย
ชอบเอาเปรียบคนอื่นอยู่ตลอดเวลา
“ฉันเป็นมากกว่าเจ้านาย”
เรดด์แค่นยิ้มชั่วร้ายออกมา
ก่อนจะยืนกอดอกและย่างก้าวเข้ามาหาฉันที่ยื่นตัวสั่นจับลูกบิดประตูค้างเอาไว้
“ปะ...เป็นอะไร”
ฉันพยายามถ่วงเวลาเขาเอาไว้
เผื่อว่าจะทำให้เขาหมดสนุกขึ้นมาได้ แต่ก็คงใช้ไม่ได้ผลกับเขาคนนี้หรอกนะ
เพราะเขาไม่ได้หลงกลอะไรเลย
“ผู้ควบคุมชีวิตเธอไง”
“ปะ...เป็นยมบาลเรอะ?”
เรดด์วางมือลงบนไหล่ของฉันทั้งสอง ก่อนจะกดมันลงเล็กน้อย แต่เพียงเท่านั้นมันก็ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บมากมายแล้วล่ะ
แต่ก็ไม่กล้าร้องออกมากลัวว่าเขาจะรู้ว่าฉันเจ็บ
เพราะคนอย่างเรดด์มันต่างจากคนอื่น พอเห็นใครเจ็บเข้าหน่อยก็ซ้ำเติมกันตลอดเลย
“มากกว่านั้น”
เขายังคงแค่นยิ้มชั่วร้ายมองฉันอย่างจาบจ้วง จนรู้สึกขนลุกไปหมด
“งั้น!ยมฑูต”
คนตรงหน้าหุบยิ้มทันที นั้นยิ่งทำให้ฉันกลัวเข้าไปใหญ่
บอกไว้ก่อนเลยว่าถ้าเขาทำอะไรฉันขึ้นมาล่ะก็ ฉันจะหนีออกไปจากที่นี่
และจะกลับมาแก้แค้นเขาอย่างสาสมเลย
“แม่งจะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ”
เขาเริ่มขึ้นเสียงใส่อีกแล้วอ่ะ เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าเป็นห่วง ไม่จริงแล้วมั้ง
“เอาเป็นว่าเธอต้องนอนเป็นเพื่อนฉัน”
“นายคงไม่ได้หูหนวก” ฉันพูดขึ้นมาบ้าง
ไม่อย่าให้เขาเอาแต่ข่มขู่ฉันฝ่ายเดียว “เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่”
“...”
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่นายจะมาเล่นด้วยหรอกนะ ถ้าคิดว่าฉันง่ายนายคิดผิดแล้วล่ะ”
เรดด์ดันตัวฉันให้ชิดกับประตู ทำให้ฉันหมดทางหนีไปโดยปริยาย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คำพูดของฉันหยุดลงได้
“ละ...แล้วถ้านายจะทำร้ายฉันอีก บอกเลยว่าฉันจะไม่มีวันให้อภัยนาย
จะเกลียดนายไปตลอดชีวิตเลย”
เรดด์มองฉันกลับมา เขาแค่นหัวเราะ เหมือนคำพูดของฉันมันเป็นเรื่องตลกที่เขาเพิ่งได้ยินมา นั่นมันเลยทำให้ฉันโมโหผลักหน้าอกเขาออกไปเต็มแรง
เรดด์เซไปเล็กน้อย ผิดกับฉันที่ตอนนี้มันพร่ามันไปหมด มองไม่ชัด อีกอย่างเหมือนโลกมันหมุนติ้วๆอยู่เลย ฉันเป็นอะไรไปอ่ะ
ฉันพยายามจะคว้าอะไรบางอย่างเพื่อยึดไว้ไม่ให้ตัวเองล้ม แต่กลับคว้าได้แค่อากาศ
“เลเน่”
เหมือนฉันจะได้ยินเสียงของเรดด์ที่เรียกฉันเลยนะ แต่ทำไมฉันถึงหาตัวเขาไม่เจอล่ะ
ภาพมันยิ่งเลือนรางเข้าไปทุกที
ภายในห้องก็เหมือนหมุนเร็วขึ้นจนฉันอยากจะอ้วก
แต่พอคิดจะเดินตัวฉันกับเซไปชนเข้ากับอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
เม้นท์เท่าที่ใจรีดเดอร์มีต่อนายเรดด์กับหนูเลเน่เลยงับ
:::เม้นท์ให้เค้าหน่อยนะตัวเอง...อยากได้กำลังใจง่ะ T^T:::
-ฝากเพจอีกสักที-
เพื่อการติดตามที่สะดวกและรวดเร็ว
คลิกที่ลิงก์ข้างล่างเลยนะงับ \(^o^)/
Applepupzaa
https://www.facebook.com/Applepupzaa-1025949104184312/?ref=aymt_homepage_panel
ความคิดเห็น