คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : REDD : SAID2 {100 %}
14
REDD : SAID2
เลเน่เดินเข้าไปในห้องหนังสือนานแล้ว
แต่ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน ผมสร่างเมาทันทีที่เธอตบหน้าผมแล้วล่ะ
ไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำด้วยซ้ำ
ผมยอมรับว่าพูดแรงกับเธอไปหน่อย อยากจะขอโทษแต่ก็ติดตรงที่ว่าศักดิ์ศรีมันค้ำคอผมอยู่
ทำให้ต้องปล่อยให้เธอเสียใจอย่างนี้ต่อไป
ผมไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เลยนะเว้ย แต่ผมอดไม่ได้
พอเห็นหน้าเอมม่าแม่งจำต้องมาลงกับเธอคนนี้ตลอด
ปากบอกไม่อยากทำร้ายเธอ
แต่แม่งก็ทำร้ายเธอทุกครั้ง ทำจนเธอเสียใจ
ผมมันเหี้ยอย่างที่เธอบอกจริงๆนั่นแหล่ะ
ทำไมต้องเป็นเธอคนนี้ด้วยว่ะ ฟ้าแม่งเล่นตลกว่ะ
ตอนเธอไม่ยอมกลับมาห้องสักที ผมก็ต้องออกไปตามหา กลัวว่าเธอจะเป็นอะไร เป็นห่วงทั้งที่ไม่อยากเป็นห่วง
ผมทำทุกอย่างเพื่อให้รู้ความเคลื่อนไหวของเธอ ถึงได้รู้ว่าเวลาที่ผมให้เธอออกไปอยู่ข้างนอกเธอจะไปอยู่ที่ไหน
เธอจะแวะกินข้าวราดแกงอยู่ฝั่งตรงข้ามของห้องสมุดประชาชน
ก่อนจะเข้าไปอ่านหนังสือที่นั่น และใช้เวลาอยู่ที่นั่นร่วมสิบกว่าชั่วโมง
ผมไปสอบถามบรรณารักษ์ที่ห้องสมุด เธอบอกว่าเลเน่เข้ามาใช้บริการทุกวัน และยังช่วยเธอจัดหนังสือให้เข้าที่จนสนิทกันไปแล้ว ยังไม่พอนะ เธอยังพาเด็กๆที่เข้ามาใช้ห้องสมุดอ่านหนังสืออีกด้วย
เธอทำแบบนี้เป็นประจำทุกวัน
ก่อนกลับเธอก็จะแวะกินโจ๊กด้านหลังคอนโด เธอเป็นคนง่ายๆไม่เรื่องมาก
เหมือนว่าเธอเคยผ่านความทุกข์มาก่อน
บางทีผมก็สงสารเธอนะที่ทำร้ายเธอ
แต่สิ่งที่ผมทำทุกอย่างผมมีเหตุผล...
ผมทำให้ข้อเท้าเธอเจ็บ เพราะว่าผมเป็นห่วงเธอ ผมออกไปตามหาเธอแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา
จู่ๆเธอก็เข้ามาทำให้การใช้ชีวิตของผมผิดเพี้ยนไปจนหมด จากที่ไม่เคยแคร์ใครกลับต้องมาแคร์เธอ
จากที่ไม่เคยห่วงใครนอกจากตัวเอง กลับต้องมาห่วงเธอตลอดเวลา
เธอเข้ามาตอนที่ผมกำลังมีปัญญาหากับเอมม่าพอดี ผมคิดว่าเธอจะเป็นคนแก้เหงาได้
แต่เปล่าเลย เธอกลับเป็นมากกว่านั่น
ผมแม่งยังไม่รู้ตัวเลยว่ารู้สึกแบบนี้กับเธอตั้งแต่ตอนไหน
ผมลุกขึ้นเดินไปหยุดที่หน้าห้องหนังสือ ก่อนจะตัดสินใจเปิดมันเข้าไป เพื่อที่จะคุยกับเธอให้รู้เรื่อง แต่พอเปิดเข้าไปก็พบว่าเธอนอนหลับไปแล้ว
ผมทรุดตัวลงนั่งข้างเธอ ใบหน้าของเธอยังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ผมจัดการเช็ดมันออกให้อย่างเบามือกลัวว่าเธอจะตื่น
“ขอโทษ”
ผมพูดออกมา
แม้จะรู้ว่าเธอไม่มีทางได้ยินแน่ แต่อย่างน้อยผมก็ได้พูดคำนี้ออกมาว่ะ
ผมมองเธออยู่อย่างนั้นสักพักจนเธอพึมพำบางอย่างออกมา
“อย่า...ทิ้งหนูไป”
เธอคว้ามือผมมากุมไว้พร้อมกับบีบมันแน่น “พ่อ...แม่...ฮึก”
เลเน่ร้องไห้ออกมา เหมือนเธอเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอต้องร้องไห้ ผมบีบมือเธอกลับ
เพื่อให้เธอรู้ว่าผมจะไม่ทิ้งเธอเหมือนที่คนอื่นเขาทิ้งอย่างแน่นอน
เพราะผมต้องเก็บเธอไว้ใช้งานต่อไป
“ขะ...เขาใจร้าย”
เธอเริ่มดิ้น ทำให้ผมต้องดึงตัวเธอเข้ามากอดเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอตกจากโซฟา “เรดด์ใจร้าย...ฮึก”
“...”
ผมอึ้งไปทันทีที่ได้ยินชื่อตัวเองหลุดออกมาจากปากของเธอ
ผมแม่งใจร้ายขนาดที่ให้เธอเก็บมาละเมอเลยเหรอว่ะ
“ใจร้าย...ใจร้าย”
ผมปล่อยให้เธอละเมอต่อไป
และกอดเธอเอาไว้อย่างนั้น จนรู้สึกว่าเธอสงบลงผมถึงเลยลุกออกมา
ไม่อยากฉวยโอกาสตอนเธอไม่ได้สติแบบนี้
“ขอโทษ”
ผมพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกมา ปล่อยให้เธอได้พักผ่อน
ผมเดินมานั่งกระดกเหล้าอยู่ที่เดิม พลันสมองก็คิดอะไรบางอย่างออก เลยคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ กดโทรหาใครคนหนึ่ง
และคนๆนี้จะตอบโจทย์ทุกอย่างที่ผมอยากรู้ได้ดีกว่าใครเลยล่ะ
[ครับพี่]
ทันทีที่ปลายสายตอบกลับมา
ผมก็แสยะยิ้มอย่างผู้ชนะออกมา เหมือนว่าทุกอย่างจะลงล็อกที่ผมวางไว้หมดเลย
“ช่วงนี้ว่างไหม?”
ผมก็เกริ่นไปงั้น เพราะถ้าพูดความต้องการของตัวเองออกมาเลย
มันก็จะดูน่าสงสัยไปหน่อย เพราะไอ้นี่มันฉลาดเหมือนผมนั่นล่ะ
[ช่วงนี้เหรอ?...ว่างครับ]
ผมรู้ว่าต่อให้มันไม่ว่างยังไงมันก็ต้องว่างถ้าผมอยากเจอมัน อย่างที่บอกผมก็แค่ถามไปงั้น เพื่อที่จะได้พูดความต้องการของตัวเอง
[พี่มีไรหรือเปล่า?]
ผมบอกแล้วว่ามันฉลาด
ถ้ามันไม่ฉลาดบอกเลยว่าผมไม่เสียเวลาด้วย
และด้วยความที่มันเป็นน้องที่ผมรักถึงแม้ว่าจะไม่ใช่น้องแท้ๆ
มันจะต้องบอกผมทุกอย่างที่ผมอยากรู้
“มีเรื่องอยากถาม”
[พี่เรดด์นะเหรอจะถามผม] มันทำเสียงตกใจ เหมือนไม่เชื่อ
เพราะส่วนมากถ้าไม่จำเป็นจริงๆผมแทบจะไม่ถามหรือให้มันช่วยอะไรเลย
“เออ!”
[เรื่องไรอ่ะพี่?] ผมยกเหล้าขึ้นดื่มช้าๆ ไม่ได้เร่งรีบอะไร อยากให้มันลุ้นหน่อย
เพราะถ้าผมบอกว่าอยากรู้เรื่องอะไรมันต้องตกใจแน่
“เดี๋ยวฉันนัดแกออกมาเลยดีกว่าว่ะ”
ผมเปลี่ยนใจไม่บอกมันตอนนี้ จนได้ยินมันทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
[อะไรของพี่] มันต่อว่า
[โทรมาหาผมตอนตีสองเพื่อจะมาพูดแค่นี้]
“เออ!หรือมีปัญหา”
[เปล่าครับ] มันทำเสียงเบื่อหน่ายออกมา
นั่นมันยิ่งทำให้ผมสะใจ [ถ้าเรื่องที่พี่อยากรู้ผมตอบไม่ได้ก็อีกเรื่องนึงนะ]
“เรื่องนี้แกรู้ดีที่สุดว่ะ”
ผมตัดสายทิ้งทันที
ก่อนจะมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือตัวเอง ที่มีคนส่งชื่อของใครบางคนเข้ามาให้ผมเมื่อวันก่อน
ชื่อที่อ่านยังไงก็เป็นชื่อของผู้หญิงชัดๆ
แม่งต่อให้บอกว่าเป็นผู้ชายผมก็ไม่เชื่อว่ะ ไม่ได้โง่ขนาดนั้น
‘นะ...นั่นมันชื่อเด็กผู้ชายนะค่ะ’
‘รู้ได้ไงว่าเป็นชื่อผู้ชาย’
‘คุณก็รู้ว่าฉันมีลูกสาวเพียงคนเดียว
คนเล็กเป็นลูกชาย’
‘เอาหมามาดูมันยังรู้เลยว่าเป็นผู้หญิง’
‘เชื่อฉันเถอะนะค่ะ ฉันไม่มีลูกสาวคนเล็ก’
ผมนึกย้อนไปเมื่อสิบแปดปีก่อน
ที่มีชายหญิงคู่หนึ่งมาคุกเข่าต่อหน้าพ่อผม
เว้าวอนว่าชื่อที่ผมเห็นอยู่ขณะนี้เป็นชื่อผู้ชาย ผมมองหน้าของพวกมันด้วยความสะใจ
นึกสมเพชเวทนาสิ้นดี หน้าโง่กันทั้งคู่
‘เรดด์แกต้องช่วยพ่อนะ’
‘ผมสัญญา’
‘ให้พวกมันได้ชดใช้กับสิ่งที่ทำกับพ่อ’
‘ผมตามคิดบัญชีแน่’
และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมกับพ่อได้พูดคุยกัน
ก่อนที่พ่อจะโดนเก็บในคุก ด้วยฝีมือของใครบางคนที่อยู่เบื้องหลัง
ซึ่งนั่นผมรู้ดีอยู่แล้วว่าเป็นใคร และผมไม่ปล่อยให้มันมีความสุขแน่
‘อย่า...อย่าทำแบบนี้ได้ไหมอ่ะ’
‘ทำไม?’
‘ฉันไม่อยากให้คนใกล้ตัวทำเรื่องไม่ดี โดยเฉพาะ...นาย’
จู่ๆคำพูดของเลเน่ก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม
เหมือนต้องการที่จะให้ผมหยุดยั้งทุกอย่างเอาไว้เพียงแค่เท่านี้
ทำไมเธอต้องเข้ามาอยู่ในสมองของผมด้วยว่ะ
ทำไมต้องเป็นเธอ
ทำไมเธอต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวในชีวิตของผมมากมายอย่างนี้
ผมก้มอ่านชื่อที่เป็นตัวปัญหาอีกครั้ง
ต่อให้เป็นสิบเลเน่เธอก็ขว้างผมไม่ได้ ถ้าผมคิดที่จะเดินหน้าต่อ ไม่มีใครขวางผมได้
ผมจะทำให้พ่อพ้นจากความทุกข์เอง
“เรลานี”
ชื่อแห่งความหายนะทุกอย่าง
แม้ต้องพลิกแผ่นดินหาผมก็จะทำ ผมทำได้มากกว่าที่ทุกคนคิด
“เดี๋ยวเจอกัน...เรลานี”
เม้นท์เท่าที่ใจรีดเดอร์มีต่อนายเรดด์กับหนูเลเน่เลยงับ
แอบมาหย่อนนิยายนิดนุงนะงับ ^O^
YOU ARE THE LIGHT
[สัมผัสรักแวมไพร์เจ้าเสน่ห์]
เข้าไปอ่านให้เค้าหน่อยน๊าาา หวานซึ้งโรแมนติกแน่นอนงับ
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1511681
-ฝากเพจอีกสักที-
เพื่อการติดตามที่สะดวกและรวดเร็ว
คลิกที่ลิงก์ข้างล่างเลยนะงับ \(^o^)/
Applepupzaa
https://www.facebook.com/Applepupzaa-1025949104184312/?ref=aymt_homepage_panel
ความคิดเห็น