คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จดหมาย(นัด)
จดหมาย(นัด)
มหาวิทยาลัย A (ห้อง BTF1)
ฉันเดินไปนั่งที่ประจำของตัวเองที่ติดกับหน้าต่างพร้อมส่งยิ้มหวานทักทายเพื่อนทุกๆ คน วันนี้ฉันคิดว่าคงจะไม่มีเรื่องมาให้ปวดหัวอีกแล้วนะ เพราะทุกวันที่มาเรียนฉันจะต้องเจอกับคำพูดเสียดสีของริชกับเอ็มเคตลอดเลย อยากชินเหมือนกันแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมาชินกันได้ง่ายๆ
"จะไปประกวดนางสาวไทยเหรอจ๊ะ แม่โลกสวย" ลิลลี่แขวะฉันอีกแล้ว >O< นอกจากริชและเอ็มเคแล้วยังจะมียัยเพื่อนจอมจับผิดอย่างลิลลี่มาคอยพูดใส่ตลอดเลย แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกนะเพราะเข้าใจว่าเธอก็พูดแซวๆ เท่านั้นเอง
"อ่ะ! นี่ขนมซื้อมาฝาก" นิชาเดินเข้ามาพร้อมถุงขนมใบใหญ่ ที่แยกกันตอนลงจากรถคงไปซื้อขนมมาล่ะสิ
"อยากกินอยู่พอดีเลย" หวาหว่ายิ้มออกมาด้วยความดีใจเหมือนเด็กๆ เพื่อนฉันแต่ละคนมีนิสัยที่แตกต่างกันมากเลย แต่พวกเราก็เป็นอะไรที่เข้ากันได้ดีมากเหมือนกัน ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เราต้องมาทะเลาะกันเอง เพราะเราเลือกที่จะมองข้ามข้อเสียของแต่ละคนเพื่อที่จะได้ไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง
การกระทำของกลุ่มฉันไม่ได้เล็ดลอดจากสายตาของริชและเอ็มเคเลย ดูหน้าพวกนั้นสิจ้องมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกันอยู่แล้ว >< ฉันก็ไม่เข้าใจนะว่าพวกฉันไปทำอะไรให้พวกเธอ ทำไมถึงต้องตั้งท่าจะเป็นศัตรูกันตลอดเลย
การที่อยู่ร่วมห้องกันก็ทำให้อึดอัดจะแย่อยู่แล้วนี่ยังต้องมาคอยหลบสายตาพิฆาตที่พวกนางส่งมาให้อีก ฉันล่ะเหนื่อยใจจริงๆ เมื่อไหร่จะถึงวันหยุดซักทีนะ เริ่มไม่อยากมาเรียนที่นี่แล้วสิ
นี่ถ้ามีมีดในมือพวกเธอนะฉันมั่นใจเธอว่าพวกเธอคงไม่ลังเลใจที่จะวิ่งเข้ามาแทงพวกฉันให้นอนจมกองเลือดตายอย่างอนาถ ไม่ได้อยากจะคิดในแง่ร้ายหรอกนะ แต่สายตาของพวกนางมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ นี่ถ้าฉันไม่ใช่คนที่ยอมคนง่ายๆ แบบนี้ป่านนี้คงมีเรื่องกันไปตั้งนานแล้ว อีกอย่างทั้งนิชา ลิลลี่ และหวาหว่าก็เป็นคนประเภทไม่ชอบหาเรื่องใครก่อนด้วย
ช่างเถอะ! อดทนอีกหน่อยแล้วกัน เรามาเรียนนี่นาไม่ได้มาก่อเรื่องหรือตั้งแก๊งเป็นศัตรูกับใคร มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป เรื่องแบบนี้มันเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่เมืองไทยฉันก็เห็นมาบ่อยแค่มองหน้ากันก็ไม่ถูกชะตาไรงี้ แล้วก็พาลเกลียดกันไปทั้งอย่างนั้น
ผ่านมาหลายวันจนมาถึงวันหยุด ฉันก็ไม่เห็นเซอร์คัสโผล่มาเลย ตั้งแต่ที่เขาลงโทษฉันวันนั้น แปลกแฮะ!!! หรือว่าจะไปแล้วไปลับ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ ทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกับเขาแค่สองวันเองแท้ๆ เลย
ในใจมันเหมือนไม่อยากให้เขาหายไปแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะความเหงาทำให้ฉันอยากมีเพื่อนเวลาที่ต้องกลับบ้านมาอยู่คนเดียวก็ได้ ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย อยากจะกลับเมืองไทยแล้วอ่ะ ที่นั่นอย่างน้อยก็เป็นบ้านเกิดของตัวเองจะมีเพื่อนหรือไม่มียังไงก็สบายใจกว่ากันตั้งเยอะ
แต่นี่กลับต้องมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง แถมยังอยุูตัวคนเดียวอีกด้วย มันเหงามากนะที่ต้องมาอยู่แบบนี้แถมบ้านของป้านอริสยังวังเวงมากเว่อร์ นี่นั่งอยู่ยังคิดๆ เลยว่าจะมีผีตัวไหนโผล่มาหรือเปล่า หรือโจรจะย่องเข้าบ้านตอนไหน
ฉันต้องอยู่อย่างหวาดกลัวมาหลายวัน ถึงแม้จะทำเป็นไม่คิดอะไรแต่ในใจมันกลับกลัวจนไม่กล้าพูดให้ใครฟัง ถ้าจะขอไปอยู่กับนิชาด้วยมันก็ดูจะเป็นการรบกวนเธอมากเกินไป แค่ให้เธอมารับมาส่งก็มากเกินพอแล้ว
จู่ๆ ลมก็พัดเข้ามาภายในห้อง ทำให้จดหมายที่วางอยู่บนหัวเตียงตกลงมาอยู่ตรงหน้าฉันอย่างพอดิบพอดีจดหมายที่ว่านี่มันเป็นจดหมายตั้งแต่หลายวันก่อนนี่นา ฉันก็ลืมอ่านไปเลย อาจจะเป็นเพราะว่าฉันวางมันอยู่ในระดับที่สายตามองไม่เห็นก็ได้
'ถึงสาวน้อยของผม...ตอนคุณหลับคุณน่ารักมากรู้ตัวบ้างมั้ย ผมอยากให้คุณมาเจอผมที่ป่าสีเงินตรงลำธาร ผมมีเซอร์ไพร์สให้คุณ ตอนเย็นเจอกัน ผมจะรอสาวน้อยของผมนะครับ.....เซอร์คัส'
ใครจะบ้าไปกันล่ะ อีกอย่างจดหมายก็วางอยู่นานแล้ว เลยวันนัดมาแล้วซะด้วย กล้ามากเลยนะที่ส่งจดหมายมาบอกฉันแบบนี้อ่ะ ที่เซอร์คัสไม่ได้มาหาฉันหลายวันหรือว่าเป็นเพราะฉันไม่ยอมไปหาเขาตามจดหมายนี่ ก็เขาเป็นผีอ่ะจะให้ฉันไปหาเขาได้ยังไง การที่เขาไม่ได้มาหาฉันมันก็น่าจะเป็นผลดีกับตัวฉันแล้วนี่นา เราจะได้ต่างคนต่างอยู่ ผีก็อยู่ส่วนผี คนก็อยู่ส่วนคนไปสิ
เอ๊ะ! ข้างหลังจดหมายนี้มีอะไรเขียนไว้ด้วย ฉันเปิดพลิกกลับไปอ่านดูเมื่อเห็นว่าตัวเองยังอ่านไม่จบ
'ร้องเพลงให้ผมฟังตอนคุณเดินเข้ามาด้วยนะ'
บ้าไปกันใหญ่แล้ว ฉันจะไม่เข้าไปเด็ดขาด ฉันจะไว้ใจเขาได้ยังไงบางทีเซอร์คัสอาจจะหลอกฉันให้เข้าไปในป่าเพื่อที่จะจับฉันกินเป็นอาหารก็ได้ ไม่! ไม่! ไม่เข้าไปเด็ดขาด! มันจะต้องเป็นอย่างที่ฉันคิดไม่มีผิดแน่นอน ใครเข้าไปก็บ้าเต็มทีแล้ว ขนาดเป็นคนแท้ๆ ฉันยังไม่ไว้ใจเลย แล้วนี่อะไร? ผีเชียวนนะคะคุณ ผีดูดเลือดซะด้วย เข้าไปมีแต่ตายกับตายน่ะสิ ไม่เข้าไปเด็ดขาด หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่!!!
และแล้วฉันก็มายืนแอ็กแอ๋อยู่ตรงทางเข้าป่าสีเงิน (ไหนบอกว่าจะไม่มาไงยะยัยจีละดาเอ๊ย! =_=;) ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ฉันมันเป็นพวกประเภทอยากรู้อยากเห็นไปหมดทุกเรื่องด้วยสิ อีกอย่างวันนี้เป็นวันหยุดด้วยการที่ฉันเข้าไปในป่าสีเงินอะไรนี่อาจจะเป็นการไปเที่ยวพักผ่อนก็ได้ (ปลอบใจตัวเองแป๊บ งื้ออออ)
เออ! จะอะไรก็ช่างเถอะตอนนี้ก็มายืนอยู่ตรงทางเข้าแล้วนี่ ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย ถ้าเซอร์คัสจะฆ่าฉันเขาคงฆ่าฉันตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะ ไม่ปล่อยให้เวลามันล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้หรอก
ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดรวบรวมความกล้าแล้วออกเดินเข้าไปในป่าเพื่อที่จะไปยังลำธารที่เซอร์คัสเขียนไว้ในจดหมาย ไม่รู้หรอกนะว่าลำธารมันอยู่ตรงไหน มันก็คงจะอยู่ไม่ไกลจากที่นี่หรอกมั้ง ไม่งั้นเขาคงไม่บอกให้ฉันเข้าไปหาเขาแบบนี้หรอก
ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่ถึงอีกเหรอเนี่ย เหนื่อยแล้วนะ นี่ก็คิดเข้าข้างตัวเองว่ามันคงจะอยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ แต่ที่ไหนได้ยังไม่เห็นวี่แววของลำธารบ้าบออะไรนั่นเลย แต่ก็อดยอมรับไม่ได้นะว่าตอนที่เดินเข้ามาในป่ามันเงียบสงบและร่มรื่นมาก ฉันไม่ได้รู้สึกถึงความกลัวเลยสักนิด มันน่าอยู่จนน่าประหลาดใจเลยล่ะ เหมือนว่าตัวเองหลุดเข้ามาในโลกของอลิซในแดนมหัศจรรย์ยังไงยังงั้นเลย
ซ่า! ซ่า! ซ่า!
เอ๊ะ! นี่มันเสียงน้ำตกนี่นา แสดงว่าต้องอยู่แถวๆ นี้แน่ๆ เลย ฉันรีบเดินให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะไปยังจุดหมายปลายทาง เสียงน้ำตกดังขึ้นเรื่อยๆ แสดงว่าฉันใกล้จะถึงแล้ว ในที่สุดก็มาถึงสักทีนะ ถึงแม้ว่าจะได้ยินแค่เสียงก็เถอะอย่างน้อยมันก็มีกำลังใจที่จะเดินต่อไป
'ร้องเพลงให้ผมฟังตอนคุณเดินเข้ามาด้วยนะ'
เอาแล้วสินี่ฉันต้องร้องเพลงจริงๆ เหรอเนี่ย ใจเย็นไว้จีละดา เธอต้องทำได้ ฉันรวบรวมความกล้าเป็นรอบที่ร้อย ก่อนจะร้องเพลงด้วยเสียงอันไพเราะออกมาแล้วเดินไปยังลำธารเรื่อยๆ
ฉันจะต้องแสดงความสามารถของตัวเองออกมาให้สิ่งที่มีชีวิตในป่าแห่งนี้รับรู้ว่าฉันมีพรสวรรค์ในการร้องและแต่งเพลงมากแค่ไหน ก็มันร้องให้คนอื่นฟังไม่ได้นี่นา การที่มาร้องให้ต้นไม้ใบหญ้าฟังก็ถือว่าเป็นความคิดที่แปลกใหม่ดี
"I remember tears streaming down you face. When I said never let you go. When all those shadows almost killed you light, I remember you said, don't leave me here alone, But all that's dead and gone and passed, to night, Just close your eyes, the sun is going dows, You'll be all light, no one can hurt you now, Come morning light, You and I'll be safe, and, sound. Don't you dare look out window,.........."
ฉันร้องเพลงยังไม่ทันจบก็รีบเอามือปิดปากตัวเองทันที เพราะภาพที่ฉันเห็นอยู่เบื้องหน้าทำให้ฉันหัวใจแทบหยุดเต้นทันทีเลย ภาพที่เซอร์คัสกำลังดูดเลือดหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ ขาของฉันก็ขยับไปไหนไม่ได้เลย น้ำตาของฉันไหลอาบแก้มทั้งสองข้างลงมาเรียบร้อยแล้ว นี่เซอร์คัสหลอกฉันมาเพื่อที่จะมากินเป็นอาหารงั้นเหรอ? TOT ไม่น่ามาเลยจริงๆ
คนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอของหญิงสาวคนนั้น ปากของเขาเต็มไปด้วยเลือด เขามองมาที่ฉันด้วยแววตาที่นิ่ง ฉันกลัวจนหัวใจจะวายตายอยู่แล้ว เซอร์คัสวางร่างของหญิงสาวคนนั้นไว้ แล้วเดินตรงดิ่งมาทางฉัน นี่เขาจะไม่เช็ดเลือดออกจากปากตัวเองเลยหรือไง ทำไมฉันจะต้องมาเห็นภาพแบบนี้ด้วยนะ มันเหมือนภาพสามมิติที่โผล่ออกมาจากหน้าจอทีวีเลย
"จัดการต่อด้วย" เซอร์คัสพูดขึ้นมาแต่แววตายังจับจ้องมาที่ฉัน ผู้ชายสองคน เดินมาทางด้านหลังของฉันดูท่าทางแล้วคงจะสนิทกับเซอร์คัสน่าดูทีเดียว นี่อย่าบอกนะว่าเป็นพวกเดียวกันอ่ะ แล้วนี่พวกเขาจะไม่รุมฉันหรอกเหรอ "ไปส่งเธอให้ปลอดภัย แล้วฉีดยาฆ่าไว้รัสให้เธอด้วย"
"กระผมแคนนอนกับคุมะยินดีรับใช้ครับ"
"เลิกพูดจาประชดได้แล้ว" เซอร์คัสตอบ
"ไปเถอะคุมะจัดการให้ไอ้เซอร์คัสมัน" แคนนอนพูดก่อนจะเดินไปอุ้มหญิงสาวคนนั้น แล้วฉีดยาอะไรไม่รู้ให้เธอ ส่วนคุมะก็เดินไปช่วยแคนนอนจัดการแล้วพากันออกไปทันที เหลือไว้เพียงฉันที่ยืนตัวสั่นงันหงกกับเซอร์คัสที่มองมาด้วยแววตาที่เย็นชา # งานโหดก็มาจ้าาาา TT^TT
ฉันไม่เคยเห็นเซอร์คัสมองฉันด้วยสายตาเย็นชาแบบนี้เลยนะ ถึงแม้ว่าเราจะเจอกันแค่สองครั้งก็เถอะ เขาใจดีกับฉันมาก ดูอย่างการลงโทษฉันสิเขายังลงโทษฉันแบบน่ารักมุ้งมิ้งด้วย เลยทำให้แปลกใจนิดหน่อยว่าอะไรที่ทำให้เขามองฉันแบบนี้ มันน่ากลัวมากนะสายตาที่คมกริบที่ทอดมองมาที่ฉัน มันแทบจะทิ่มแทงเข้ามาที่เนื้อฉันเอาให้ได้อย่างนั้นเลย
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น