คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : มิตรภาพ (ใหม่)
มิตรภาพ(ใหม่)
ฉันนั่งอยู่ในสวนสาธารณะในเมือง เพราะฉันตัดสินใจแล้วว่าตอนบ่ายฉันจะโดดเรียน เพราะถึงเรียนไปยังไงวันนี้ก็คงไม่เข้าหัวอยู่ดี เรื่องที่ฉันเจอมามันหนักเอาการเหมือนกัน จากที่เป็นเด็กเรียนมาตลอด ตอนนี้กลับไม่มีกะจิตกะใจที่จะเรียน คงต้องรอให้อะไรๆ มันดีขึ้นกว่านี้หน่อย
ฉันจะกลับไปที่ไทยก่อน ไปพักฟื้นหัวใจให้หายดีแล้วค่อยกลับมาสู้ต่อ พ่อกับพี่ตั้งความหวังเอาไว้กับฉันมาก เพราะงั้นฉันจะไม่ยอมให้เรื่องพวกนี้มาทำร้ายฉันได้
บรรยากาศที่นี่ร่มรื่นมากและสงบเงียบมากด้วย ถึงแม้ว่าจะมีคนพลุกพล่านก็ตาม มีน้ำพุใหญ่อยู่กลางสวนสาธารณะ มีทั้งไม้ดอกไม้ประดับ เสียงนกน้อยร้องเพลงเจื้อยแจ้ว ฉันชอบบรรยากาศแบบนี้จังเพราะมันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะเลยล่ะ ฉันหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้เรื่องวันนี้ผ่านไปจนกระทั่ง.....ผล็อยหลับไปไม่รู้ตัว
ตื่นมาอีกทีท้องฟ้ากลับมืดสนิท สวนสาธารณะมีผู้คนบางตาลง นี่ฉันเผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย แย่จัง! กี่โมงแล้วนะ
ห้ะ!!!
O_O
สามทุ่ม! ถึงว่าล่ะทำไมบริเวณนี้ผู้คนถึงบางตาลง ต้องรีบกลับแล้วสิ แท็กซี่แถวนี้ก็ไม่มีซะด้วย กว่าจะเดินไปถึงคงเกือบสี่ทุ่มแหงๆ ไม่น่าเดินมาไกลขนาดนี้เลยเรา เป็นไงล่ะเดินกลับเองทางมืดๆ แบบนี้ นี่ถ้ามีคนโผล่มาฉันคงกรี๊ดลั่นเมืองแน่ๆ เลย
"อย่าเข้ามานะ"
ฉันชะงักฝีเท้าทันที เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูดังมาจากบริเวณซอยเปลี่ยวที่ไม่มีผู้คน ว่าจะเดินหนีแต่กลับเหมือนมีอะไรบางอย่างบอกให้ฉันเดินไปดู เพราะน้ำเสียงที่สั่นเครือเมื่อกี้บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าของเสียงกำลังกลัวอะไรบางอย่าง ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน
"มาสนุกกับพี่ดีกว่านะน้องสาว"
"ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาไง"
เสียงนี่มันเป็นเสียงของริชนี่นา ฉันรีบย่องเข้าไปดูเหตุการณ์ มีผู้ชายร่างบึกบึนสองคนกำลังจะกระชากตัวริชเข้าไปในซอย ตาฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจ เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต ขาทั้งสองข้างของฉันก้าวถอยหลังเตรียมจะวิ่งหนี แต่แล้วสายตากลับไปสะดุดเข้ากับแววตาของริชที่สั่นไหวเหมือนหวาดกลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้
ฉันควรจะวิ่งหนีสิ ไม่ใช่มายืนมองอยู่แบบนี้ ริชเคยทำอะไรกับฉันไว้บ้างพอเจอกับตัวเองมันก็สาสมแล้ว ฉันควรจะต้องคิดแบบนี้สิ แต่ทำไมร่างกายมันกลับไม่วิ่งหนีไปก็ไม่รู้ รู้อยู่อย่างเดียวคือสมองมันสั่งให้ช่วยเธอจากพวกผู้ร้ายนั่น แล้วฉันตัวคนเดียวจะช่วยอะไรเธอได้ล่ะ นอกจากจะโดนเหมือนเธอ
"จะหนีไปไหนจ๊ะมาเป็นของพี่ดีกว่า"
"ออกไปเดี๋ยวนี้ไอ้หน้าหมาเน่า"
"ปากดีซะด้วยอยากเล่นแบบตบจูบใช่มั้ยเดี๋ยวพี่จัดให้" ไอ้ผู้ชายหน้าหมาเน่าอย่างที่ยัยริชว่าจริงๆ ด้วย กำลังจะเดินเข้าไปกระชากเสื้อริช ฉันปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้นะต้องช่วยเธอสิ ถ้าไม่ช่วยริชคงตกเป็นของไอ้หน้าหมาเน่ากับไอ้หน้าคิงคองแน่ๆ และบาปก็คงจะติดตัวฉันจนวันตายแหงๆ
ฉันก้มลงหาอาวุธข้างตัว แล้วเหลือบไปเห็นก้อนหินขนาดใหญ่ก้อนนึง เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน อย่างน้อยฉันก็มีอาวุธเป็นก้อนหินล่ะนา ดีกว่าไม่มีนะ จริงมั้ย? ฉันไม่ยอมปล่อยให้เพื่อนของตัวเองโดนทำร้ายแบบนี้แน่ ถึงเธอจะร้ายกับฉันมากแค่ไหนแต่ยังไงเราก็คือเพื่อนกัน เพื่อนไม่ทิ้งเพื่อนอยู่แล้ว ถ้าตายวันนี้ฉันก็ไม่เสียใจเลยเพราะฉันได้ทำทุกอย่างเต็มที่แล้ว
Let's Go!!!
"เฮ้! หยุดนะไอ้หน้าหมาเน่าไอ้หน้าคิงคอง"
ฉันวิ่งปรี่เข้าไปก่อนที่พวกมันจะกระชากเสื้อริชขาดเป็นผ้าขี้ริ้ว ทั้งสามคนหันมามองฉันเป็นจุดเดียว ฉันหันไปมองหน้าริชเธอดูมีสีหน้าตกใจมากที่เห็นฉันมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ แต่คงไม่ใช่กับสองคนที่ฉีกยิ้มกว้างเหมือนเจออาหารจานโปรด
"ว้าว! วันนี้มีสาวสวยมาเพิ่มอีกคนเหรอเนี่ยดีจัง"
"จี" ริชเรียกชื่อฉันอย่างตกใจ น้ำตาที่คลอเตรียมจะไหลของเธอตอนนี้มันไหลลงมาอาบสองแก้มของเธอ เธอคงจะกลัวมากสินะ งั้นฉันก็คิดถูกน่ะสิที่ช่วยเธอเอาไว้ เพราะถ้าฉันตกอยู่ในสถานการณ์เหมือนเธอฉันเองก็ต้องการคนมาช่วยเหมือนกัน
ตอนนี้ไอ้หน้าคิงคองย่างสามขุมเข้ามาหาฉันแล้ว เอาไงดี! เอาไงดี! มันเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ฉัน แล้วฉันควรจะอยู่ต่อหรือวิ่งหนีไป ถ้าวิ่งหนีไปริชก็คงไม่รอด แต่ถ้าฉันยืนอยู่ตรงนี้ฉันก็ไม่รอดเหมือนกัน อ่าาาา! ก้อนหินไง ใช่แล้ว ฉันมีก้อนหินเป็นอาวุธนี่นา แกเสร็จฉันแน่ไอ้หน้าคิงคอง
ฟิ้ววววว!
โป๊กกกก!
"โอ๊ย!" ไอ้หน้าคองคองถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้นมือก็กุมที่หัวเอาไว้ก่อนจะมีเลือดไหลลงมาเป็นทางยาว
ฉะ...ฉันโยนแม่นไปหรือเปล่าอ่ะ คงไม่บาปใช่มั้ย เพราะมันป็นการป้องกันตัวนะ อีกอย่างพวกนายก็เป็นผู้ร้ายการที่ฉันทำแบบนี้ถือว่าเป็นข้อยกเว้นจากบาปแล้วกัน
"เฮ้ย! เป็นไรวะ" ไอ้หน้าหมาเน่าปล่อยริชเป็นอิสระก่อนจะตรงมาหาเพื่อนของมันที่นั่งโอดโอยด้วยความเจ็บปวด
"นังนี่มันปาก้อนหินใส่หัวฉัน"
ใครใช้ให้แกเอาหัวรับล่ะ ไอ้โง่! พูดในใจอ่ะนะไม่กล้าพูดออกมาหรอกเดี๋ยวไม่ตายดีแน่เลย แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าจะหนีไปไหนแล้ว ฉันนี่มันโง่จริงๆ เลย พวกมันมีสองคนแต่ฉันดันเอาก้อนหินมาแค่ก้อนเดียว นี่ฉันมาช่วยหรือทำให้เพื่อนต้องตายเร็วเนี่ย
อ๊ากกกก! เผลอแป๊บเดียวไอ้หน้าหมาเน่าก็มาจับข้อมือฉันพร้อมกับออกแรงบีบจนกระดูกของฉันแทบจะแหลกละเอียดคามือมันแล้ว ฉันน้ำตาคลอด้วยความเจ็บได้แต่มองหน้ามันด้วยความอ้อนวอน เผื่อมันจะสงสารแล้วปล่อยฉันไป แต่คิดว่าตัวเองคิดผิดคนชั่วยังไงก็ต้องทำชั่วอยู่วันยังค่ำ
"กล้าทำเพื่อนฉันเหรอนังตัวดี"
ผวัะ!!!
บอกได้คำเดียวว่าจุกอ่ะ ไอ้หน้าหมาเน่าเล่นชกท้องฉันเข้าอย่างจัง ฉันถึงกับทรุดลงไปนั่งกุมท้องที่พื้นทันทีด้วยความเจ็บปวด เหตุการณ์เริ่มเลวร้ายมากขึ้นเมื่อฉันหมดทางหนีไม่ต่างจากริชในตอนนี้ ฉันคงช่วยอะไรเธอไม่ได้มาก แต่ก็พอจะถ่วงเวลาพวกนี้เอาไว้ได้อยู่ ถึงแม้จะไม่นานก็เถอะ
"จี" ริชดูมีสีหน้าตกใจมาก เธอวิ่งถลาเข้ามาหาฉันทันทีพร้อมกับกุมมือฉันเอาไว้แน่น น้ำตาเธอไหลออกมาเป็นทางยาว เห็นแล้วก็สงสาร เธอไม่น่าจะเจอกับเหตุการณ์แบบนี้เลย
"ริชหนี...ไป" ฉันพยายามเปล่งเสียงออกมาให้ดังที่สุด เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกหมดแรงแล้ว ตัวของฉันตอนนี้ขยับไปไหนไม่ได้ เพราะมันเจ็บไปหมด ระบมไปหมดทั้งตัวเลย ฉันคงต้องตายอยู่ที่นี่อย่างอนาถแน่ๆ
"ไม่! ถ้าหนีต้องหนีไปด้วยกัน"
ริชมองหน้าฉันจริงจัง นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันได้ยินคำพูดที่แสนดีออกมาจากปากของเธอ แต่ฉันมาช่วยเธอเพื่อให้เธอรอด ไม่ใช่ให้เธอมาตายกับฉัน ฉันเลือกแล้วว่าเธอจะต้องรอดถึงแม้ตัวเองต้องตายก็ตาม สภาพฉันตอนนี้มันไม่ไหวแล้ว วิ่งไปไหนไม่ได้แล้วนอกจากนอนตายอยู่ที่นี่
"ริชมีโอกาสก็ไปสิทิ้งจีไว้ที่นี่ล่ะ...ไป"
"ก็บอกว่าไม่ไปไง ถ้าตายก็ตายด้วยกัน เธอช่วยฉันเอาไว้นะฉันทิ้งเธอไม่ได้หรอก" ริชกอดฉันเอาไว้แน่นจนฉันแทบหายใจไม่ออก ฉันเพิ่งรู้ว่าริชเป็นคนจิตใจดีก็วันนี้นี่เอง
ที่เธอแกล้งฉันคงเป็นความสนุกสนานเท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำร้ายฉันอย่างที่ฉันเข้าใจหรอก เธอเป็นคนดีกว่าที่ฉันคิดไว้ เธอไม่ยอมทิ้งฉันเพื่อเอาตัวรอดคนเดียว แต่เธอเลือกที่จะอยู่ช่วยฉันให้รอดไปด้วยกัน
"ระ...ริช" ฉันมองริชอย่างซาบซึ้งใจ มันเป็นครั้งเลยล่ะที่เราสองคนพูดดีด้วยกันอย่างเป็นมิตรแบบนี้
"ไม่มีใครได้หนีไปไหนทั้งนั้นเพราะพวกแกต้องอยู่เป็นเมียฉันที่นี่" ไอ้หน้าหมาเน่าเดินเข้ามากระชากตัวฉันกับริชให้แยกออกจากกัน ก่อนจะผลักริชให้ออกไปชนกับกำแพงอย่างแรง ส่วนฉันมันก็กำลังจะกระชากเสื้อออกไปจากตัว
แต่ทว่า..........
"กล้าดียังไงทำร้ายผู้หญิงของฉัน" ฉันหันไปมองที่มาของเสียงก็พบกับเซอร์คัสที่ยืนกำหมัดแน่น ใบหน้าของเขาดูเกรี้ยวโกรธและน่ากลัวมาก เขามาที่นี่ได้ยังไง
"ซะ...เซอร์คัส" ฉันเรียกเซอร์คัสทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาเดินมามองหน้าฉันด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ แค่เห็นหน้าเขาตอนนี้ฉันก็รู้เลยว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว ฉันดีใจมากเลยนะที่เห็นหน้าเขาเป็นคนแรกในยามที่ฉันเจอเหตุการณ์โหดร้ายแบบนี้ เขามาช่วยฉันแล้ว
"ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องเจ็บ" แววตาของเขาดูปวดร้าวมาก อย่างกับโดนพรากของรักของหวงไป ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะตอนนี้ฉันจุกจนพูดไม่ออกได้แต่นั่งเงียบๆ มองเขาที่เช็ดน้ำตาให้ฉัน
"แกยุ่งอะไรด้วยไอ้หน้าอ่อน" ไอ้หน้าหมาเน่าพูดด้วยน้ำเสียงโมโหสุดขีดที่มีคนมาขัดจังหวะ
"ตายซะ!!!" เซอร์คัสพูดได้น่ากลัวมาก ก่อนจะย่างสามขุมไปหาพวกมันสองคน
การตะลุมบอนจึงเริ่มขึ้น
ตุ้บ! ตั้บ! ผลั่ก! ผวัะ!
ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครที่เป็นฝ่ายเพลี้ยงพล้ำอยู่ตอนนี้ เพราะมันชุลมุนกันไปหมด อีกอย่างฉันรู้สึกมึนๆ หัวมากด้วย ริชเองก็เดินตรงเข้ามาหาฉันพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนจะเอื้อมมือมากุมมือฉันเอาไว้ แล้วส่งยิ้มที่แสนจริงใจมาให้ฉัน และมันก็เป็นครั้งแรกเลยล่ะที่ริชยิ้มให้ฉันแบบนี้ มันเป็นรอยยิ้มที่แสดงความเป็นมิตรภาพใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้านี้
"เป็นอะไรมากมั้ย?" ริชเอ่ยถามฉันด้วยเสียงที่เป็นห่วง มันทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก จะว่าดีใจหรือมีความสุขดีล่ะที่เห็นคนที่เกลียดเรากลับมาพูดดีๆ ด้วยแบบนี้ อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกเลย
"ไม่แล้ว ^__^"
ไม่นานเซอร์คัสก็เดินกลับมาหาฉันที่นั่งกุมท้องตัวเองอยู่ที่พื้น ร่างกายของเซอร์คัสไม่ได้มีบาดแผลอะไร ต่างจากไอ้หน้าหมาเน่ากับไอ้หน้าคิงคองที่นอนจมกองเลือด อย่าลืมสิว่าเซอร์คัสเป็นใคร ต่อให้มาเป็นสิบฉันก็รับรองได้ว่าเซอร์คัสต้องชนะอย่างแน่นอน แวมไพร์พละกำลังเยอะกว่ามนุษย์ธรรมดาหลายเท่าอยู่แล้ว แต่ก็ยอมรับเลยว่าเซอร์คัสนี่เก่งจริงๆ นะ อีกอย่างเขายังรู้ด้วยว่าฉันอยู่ที่นี่ และเข้ามาช่วยฉันได้ทันเวลาอีกต่างหาก
"เธอล่ะริชเป็นอะไรมากมั้ย?" ฉันมองไปทางริชที่นั่งร้องไห้อยู่ข้างฉันด้วยความตกใจที่มาเจอเหตุการณ์แบบนี้ นี่อาจจะเป็นครั้งแรกเลยล่ะมั้งที่ริชได้ดูรายการเรียวลิตี้โชว์ แบบภาพสามมิติเพราะดูตัวริชสั่นมาก ฉันเองก็คงจะเหมือนกับเธอ เหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อยนักหรอก แต่อย่ามีจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องมีใครเป็นอะไรไปอีก
"มาถามฉันทำไมฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย เธอต่างหากล่ะที่เจ็บ" ริชปาดน้ำตาที่แก้มตัวเองพร้อมกับพูดไปด้วย
นะ...นี่ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย? ริชคนที่คอยแกล้งฉันตลอดเมื่อมีโอกาส คนที่คอยพูดจากระแหนะกระแหน่ กระทบกระทั่งฉัน จะมาพูดดีๆ เพราะๆ กับฉันแบบนี้ และยังดูจะเป็นห่วงฉันมากด้วย
"จี"
"อะ...อะไรเหรอ?" ฉันหันไปมองริชที่เรียกชื่อฉัน เซอร์คัสเองก็มองตามฉันด้วยเขาไม่ได้พูดอะไรปล่อยให้ฉันกับริชคุยกัน
"ทำไมเธอต้องช่วยฉันด้วยล่ะ?"
"..."
"ทั้งๆ ที่ฉันแกล้งเธอและทำไม่ดีกับเธอตั้งหลายอย่าง" ฉันมองริชก่อนจะจับมือของเธอขึ้นมากุมเอาไว้พร้อมกับส่งยิ้มไปให้ เซอร์คัสเองก็ยิ้มให้ฉัน ฉันรู้ว่าเขาอ่านความคิดของริชออก
"ก็เพราะริชเป็นเพื่อนจีไง"
"เธอ...!"
"จีจะปล่อยให้ริชตกอยู่ในอันตรายโดยที่ตัวเองยืนมองดูเฉยๆ ไม่ได้หรอกนะ"
ใช่! ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะมันไม่ใช่นิสัยของฉัน พ่อแม่ฉันไม่เคยสอนให้ฉันเอาตัวรอดอยู่คนเดียว ท่านสอนเสมอว่าให้ช่วยคนใกล้ตัวเท่าที่ตัวเองจะช่วยได้ และฉันก็ได้ทำแล้ว
ถ้าฉันไม่เข้าไปช่วยริชป่านนี้เธอคงกลายเป็นฝุ่นไปแล้ว ริชได้ฟังถึงกับร้องไห้โฮน้ำตาไหลพรากแล้วโผเข้ากอดฉันแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ในที่สุดฉันก็ได้เพื่อนเพิ่มมาอีกคนแล้วสินะ
"ขอบใจนะ ^__^" ริชผละออกแล้วบีบมือฉันเบาๆ พร้อมยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ดูจริงใจและแฝงไปด้วยความอ่อนโยน
"ไม่เป็นไร ริชปลอดภัยจีก็ดีใจแล้ว"
"แต่...!"
"อะไรเหรอจ๊ะ?"
"คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ"
"..."
"เอาตัวเองเข้ามาเสี่ยงเพื่อช่วยให้ฉันรอด ถ้าคุณเซอร์คัสมาไม่ทันอะไรจะเกิดอะไรขึ้น"
"..."
"ฉันคงรู้สึกผิดมากถ้าเพื่อนคนนี้เป็นอะไรไป"
ระ...ริช ^__^
มันก็จริงอย่างที่ริชพูดอ่ะนะ เพราะถ้าเซอร์คัสมาไม่ทัน ฉันคงโดนพวกนั้นข่มขืนไปนานแล้ว ฉันเงยหน้ามองสบตากับเซอร์คัสที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันกับริช แววตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย และความเจ็บปวดในเวลาเดียว
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคิดอะไรของเขาอยู่ บทจะดีก็ดีใจหาย แต่บทจะร้ายก็ทำเอาฉันตามไม่ทันกันเลยทีเดียว แล้วตอนนี้จิตใจของเขาเป็นแบบไหนกัน เป็นเซอร์คัสคนเดิมหรือกลายเป็นเซอร์คัสคนที่ฉันไม่รู้จัก
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น