คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : อย่าร้องไห้
อย่าร้องไห้
เป็นเพราะเมื่อวานแท้ๆ เลย ทำให้ฉันต้องตาบวมมาเรียน จนเพื่อนในกลุ่มของฉันตั้งคำถามยาวเป็นหางว่าว ฉันก็เลยจำเป็นต้องโกหกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ใครจะรู้ล่ะว่าจริงๆ แล้วเมื่อวานฉันนั่งร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนจนถึงตีสาม และเซอร์คัสก็ไม่มาหาฉันด้วย เขาคงอยากอยู่กับผู้หญิงคนนั้นมากกว่าอยู่กับฉันล่ะสินะ
แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงเขาด้วยเนี่ย บ้าจริงๆ เลยยัยจีละดา จะไปคิดถึงเขาทำไมขนาดเขาเองยังไม่คิดถึงฉันเลย เลิกคิดถึงเขาได้แล้ว ตอนนี้เขามีความสุขกับคนอื่นไปแล้ว เธอจะมานั่งทุกข์ใจแบบนี้ไม่ได้นะ เธอต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้ เราเสียใจเขาก็ไม่มีวันรู้หรือรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำกับฉันหรอก
ตลอดเวลาที่เขาทำดีกับฉัน คงเป็นการเล่นละครตบตาสินะ เขาก็คงทำดีแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นเหมือนกัน แวมไพร์ไว้ใจไม่ได้หรอก ผียังไงมันก็ต้องเป็นผีจะเปลี่ยนให้มาเป็นคนได้ยังไง เรื่องที่ผ่านมามันเป็นการโกหกทั้งเพ เขาแค่จะทำให้ฉันไว้ใจแล้วจับฉันกินสินะ อย่าให้เขาได้เข้าใกล้เธอได้อีก เขามันเป็นพวกไว้ใจไม่ได้
"จี" ฉันเงยหน้ามองคนที่มาเรียก แล้วก็เห็นว่าเป็นแฟรงค์ยืนอยู่ไม่ห่างจากฉัน นี่ฉันมัวแต่อยู่ในภวังค์ความคิดจนลืมโลกภายนอกไปได้ยังไงเนี่ย แล้วนี่เขาจะเห็นหน้าเศร้าของฉันหรือเปล่านะ เพราะเมื่อกี้ตัวเองก็เผลอใจลอยไปหน่อย
"อะไรเหรอ?" ฉันส่งยิ้มไปตามมายาททั้งที่ในใจมันกลับยิ้มไม่ออก ไม่อยากให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีไปกับฉันด้วย แค่ฉันคนเดียวก็พอแล้วที่แบกรับเรื่องเฮงซวยพวกนี้
"เราเห็นหน้าตาเธอดูไม่ค่อยดีเลยเอาน้ำส้มมาให้" แฟรงค์ยื่นขวดน้ำส้มพร้อมส่งยิ้มที่จริงใจมาให้ฉัน ฉันรับมาก่อนจะเปิดดื่มให้เขาเห็น เขาฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจที่เห็นว่าฉันดื่มจนหมด ทั้งที่จริงไม่ได้อยากจะดื่มมันเลยสักนิด
"อื้ม!ขอบใจนะ"
วันนี้ฉันกลับบ้านเร็วหน่อยเพราะไม่ได้ไปไหนต่อกับเพื่อนๆ ที่จริงนิชาก็ชวนฉันไปกินไอศครีมนะ แต่ฉันก็ไม่มีอารมณ์ที่จะไปนั่งกินหรอก ตอนนี้อยากอยู่คนเดียว คิดอะไรคนเดียวมากกว่า เข้าใจนะว่าเพื่อนเป็นห่วงไม่อยากให้ฉันอยู่คนเดียว แต่ฉันไม่มีอารมณ์อยากไปไหนจริงๆ ฉันอยากนอนโง่ๆ อยู่ที่บ้านแบบนี้
เพิ่งคนว่าอาการอกหักมันเป็นแบบนี้นี่เอง ทั้งที่ก็บอกกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าห้ามคิดอะไรเกินเลยกับเซอร์คัส แต่ฉันก็ห้ามใจตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ จนเผลอตัวเผลอใจไปกับเขาจนได้ แล้วเป็นไงล่ะทีนี้มานั่งเสียใจคนเดียว ตัวเองเป็นคนผูกก็ต้องเป็นคนแก้เอง
ฉันเลือกที่จะไม่เปิดหน้าต่างของบ้านสักบาน เพราะฉันยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเซอร์คัส แต่ถึงฉันเปิดไว้เขาอาจจะไม่มาก็ได้ ถึงยังไงฉันก็ต้องรอบคอบไว้ก่อน เพราะการเผชิญหน้ากับเขาตอนนี้มันเป็นอะไรที่ยากมากสำหรับฉัน
ขนาดวันนี้ฉันยังต้องเลี่ยงที่จะไม่สบตากับเขาทั้งๆ ที่มันยากมากแค่ไหน เรื่องที่ฉันได้พบเจอเมื่อวานนี้เป็นเรื่องที่ฉันรับไม่ได้มากที่สุดแล้วตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เขาจูบฉัน และยังไปจูบกับผู้หญิงคนอื่น บอกรักคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน ไม่มีผู้หญิงคนไหนรับเรื่องแบบนี้ได้หรอก
ตุ้บบบบ!
เสียงอะไรบางอย่างดังกระทบพื้นอยู่นอกระเบียง คงจะเป็นเซอร์คัส ฉันเลือกที่จะไม่เปิดประตูระเบียงให้เขาแถมยังปิดผ้าม่านบังไว้ไม่ให้เซอร์คัสสามารถมองเข้ามาด้านในได้ และฉันเชื่อว่าเขาไม่กล้าพังประตูระเบียงเข้ามาแน่นอน ฉันรู้ว่าเขาให้เกียรติฉันมากพอที่จะไม่ทำอย่างนั้น
'สัญญานะคะว่าจะรักแค่ฉันคนเดียว'
'สัญญาครับ'
'แล้วฉันจะเชื่อคุณได้ยังไงคะเซอร์คัส'
'ตอนนี้คนที่ผมรักคือคุณคนเดียวและผมก็ไม่มีใครเลย'
'ปากหวาน ฉันไม่เชื่อคุณหรอก'
'ผมจะพิสูจน์ให้คุณดู'
ฉันนึกถึงคำพูดเหล่านั้น และภาพที่เซอร์คัสจูบกับผู้หญิงคนนั้นแบบดูดดื่ม มันทำให้ฉันเจ็บจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตก ทำไมฉันต้องคิดถึงเขาด้วย ทำไมเขาต้องมาทำดีกับฉัน นี่ฉันเป็นบ้าไปแล้วเหรอเนี่ย ฉันรู้สึกดีกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน และฉันก็ยอมรับด้วยว่าฉันชอบเซอร์คัสโดยไม่รู้ตัว แล้วนี่ฉันจะตัดใจจากเขาได้ยังไงในเมื่อต้องเจอหน้าเขาแทบทุกวันแบบนี้
วันต่อมา
"หน้าตาไม่ดีขี้นเลยนะจี" นิชาถามขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันเดินมานั่งที่โต๊ะ ก็แหงสิเมื่อคืนฉันก็นอนไม่หลับนี่นา แถมยังนอนร้องไห้จนเกือบเช้าอีกด้วย ไม่ได้อยากทำให้ตัวเองดูน่าสมเพชหรอกนะ แต่มันทำใจไม่ได้จะให้ทำยังไงได้ล่ะ
"ไม่สบายเหรอ?"
"แค่นอนไม่หลับอ่ะ"
"ที่นอนไม่หลับเพราะกำลังคิดถึงใครอยู่หรือเปล่า?" ลิลลี่แซวฉันเพื่อให้บรรยากาศไม่น่าอึดอัดจนเกินไป แต่มันก็ได้ผลอ่ะนะ เมื่อพวกเราต่างส่งยิ้มให้กัน และพูดคุยกันนิดหน่อยเหมือนทุกวันที่เจอกัน
ถ้าเรื่องมันผ่านไปได้ด้วยดีก็คงดีสินะ ที่ฉันยิ้มหรือหัวเราะมันไม่ได้ออกมาจากข้างในเลย ฉันยังคงเศร้าแต่แสดงออกไม่ได้เท่านั้นเอง เวลาที่ต้องอยู่คนเดียวทีไร ฉันก็มักจะร้องไห้ทุกที ไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนี้หรอกนะ มันต้องใช้เวลาในการรักษาแผลใจ
ตึก! ตึก! ตึก!
ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกำลังเดินมาทางนี้ ฉันเลือกที่จะไม่สนใจก่อนจะก้มลงหาสมุดเพื่อที่จะมาจดเลกเชอร์ ตอนนี้ฉันไม่อยากสนใจสิ่งรอบข้างแล้ว เพราะสนใจไปก็เท่านั้น มันไม่ได้มีอะไรสวยงามอย่างที่ฉันเคยเข้าใจหรอก มันออกจะน่ากลัวจนฉันแทบไม่อยากจะย่างก้าวเข้าไปด้วยซ้ำ
กึก!!!
เอ๊ะ! เหมือนมีคนมาหยุดอยู่ที่โต๊ะของฉันกับนิชานะ และดูเหมือนว่าเสียงเพื่อนในห้องจะเงียบจนผิดปกติ ฉันตัดสินใจวางของไว้แล้วเงยหน้าไปดูคนที่มาเยือน แล้วก็ต้องตกใจตาโตเท่าไข่ห่าน เพราะคนที่มายืนอยู่โต๊ะฉันกับนิชา คือ เซอร์คัส หน้าของเขาตอนนี้ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น แต่มันกลับแฝงไปด้วยความน่ากลัวจนยากที่จะอธิบาย
เซอร์คัสมองฉันนิ่งเหมือนกำลังอ่านความคิดฉันอยู่ แต่เขาคงอ่านความคิดฉันไม่ได้เพราะสีหน้าของเขาตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นหงุดหงิดแทน แต่สายตาของเราก็ยังประสานกันอยู่ ฉันเลือกที่จะไม่หลบตาเขา เพราะฉันเองก็พยายามจะอ่านความคิดของเขาจากสีหน้าท่าทางที่เขาแสดงออกมา แต่คนที่เป็นฝ่ายหลบตากับเป็นเซอร์คัส เขาหันกลับมามองฉันแป๊บเดียวก่อนจะเดินออกจากห้องไป แล้วไม่หันกลับมาอีกเลย
เจ็บ! บอกได้คำเดียวตอนนี้ฉันเจ็บมาก
สายตาที่เซอร์คัสมองฉันมันไม่ต่างจากคนที่ไม่มีเยื่อใยต่อกันแล้ว เขามองฉันด้วยแววตาเย็นชาไร้ความรู้สึก ฉันไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขา เพราะล่าสุดตอนที่เราคุยกันคือเขาบอกว่าพ่อของเขาเรียกตัวด่วน หลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนไปเลย เปลี่ยนไปจนฉันแทบจำเซอร์คัสคนเดิมไม่ได้ เขาทั้งเย็นชาและทำตัวห่างเหินจากฉัน
"มีเรื่องอะไรกับคุณเซอร์คัสหรือเปล่าจี?" เสียงของนิชาทำให้สติฉันกลับมาหลังจากที่มันหลุดลอยไปไหนต่อไหน
"ทะเลาะกันเหรอ?" >>> หว่าหวา
"ถึงว่าล่ะช่วงนี้เห็นเธอดูซึมๆ" >>> ลิลลี่
คำถามของเพื่อนแต่ล่ะคนทำให้ฉันตอบยากเหมือกันนะ เพราะจริงๆ แล้วเราก็ไม่ได้ทะเลาะกัน และไม่ได้มีเรื่องอะไรกันด้วย จะมีได้ยังไงล่ะในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน อีกอย่างฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าที่เราเป็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไร จู่ๆ เราก็ไม่พูดกันเฉยเลย คำถามของเพื่อนๆ ฉันเองก็ให้คำตอบไม่ได้หรอก เพราะฉันยังไม่รู้คำตอบของคำถามนั่นเลย
"นี่เป็นอะไรกันไปหมดเรื่องของจีจะไปเกี่ยวกับเซอร์คัสได้ยังไงเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"
ฉันถอนหายใจก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนที่นั่งจ้องหน้าฉัน บอกตามตรงเลยว่าตอนนี้ฉันหงุดหงิดมาก ฉันไม่ได้อยากทำเสียงดังใส่เพื่อนหรอกนะ แต่มันห้ามตัวเองไม่อยู่ ฉันแค่ไม่อยากให้ใครมาถามเรื่องเซอร์คัสเท่านั้นเอง เพราะเรื่องของฉันกับเขามันจบไปแล้ว
"แล้วทำไมเขามองเธอแบบนั้น?" ลิลลี่ยังถามไม่เลิก เธอหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด เหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด
"จีจะไปรู้ได้ยังไง อยากรู้ก็ไปถามเขาเองสิ" พูดเสร็จฉันก็ก้มลงหาของในกระเป๋าต่อไม่สนใจคำถามของลิลลี่ต่อไป จริงๆ แล้วฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นทำไม
แต่ยังไงก็ช่างเถอะ สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ในตอนนี้คือต้องลืมเซอร์คัสให้ได้ และจะต้องไม่หวั่นไหวกับเขาเด็ดขาด เพราะเขามันเป็นตัวอันตรายที่ร้ายกาจและไว้ใจไม่ได้ ฉันจะหลงรักแวมไพร์ไม่ได้ เพราะมนุษย์ไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อคู่กับผีดูดเลือด จำไว้จีละดา
พักเที่ยงฉันแยกกับเพื่อนเพื่อจะมานั่งเล่นคิดอะไรคนเดียวที่หลังอาคาร BTF เพราะมันเป็นที่ที่ไม่มีคนพลุกพล่านมาก ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนกว่าจะถึงเวลาเข้าเรียน และไม่อยากคุยกับใครตอนนี้ด้วย
ระหว่างเรียนเพื่อนก็เอาแต่ถามถึงเรื่องของฉันกับเซอร์คัสจนฉันไม่อยากตอบ ไม่รู้จะตอบว่าอะไรเหมือนกัน พอเดินเหลียวมาที่หลังตึกฉันก็ต้องชะงักเท้าค้างไว้ ตาเบิกกว้างกับสิ่งที่ได้เห็นอยู่ตรงหน้าตอนนี้
O_O
สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เพราะฉันดันมาเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังจูบกับแบบดูดดื่ม ผู้ชายคนนั้นก็คือเซอร์คัสนั่นเอง แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่จูบกับเขาในป่าสีเงิน ฉันถึงกับช็อกกับภาพที่เห็นจนขาทั้งสองข้างขยับไปไหนไม่ได้ ทำไมฉันต้องมาเห็นภาพบ้าๆ แบบนี้ด้วยนะ ฉันต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะไม่อย่างนั้นน้ำตาฉันต้องไหลท่วมที่นี่แน่ คิดได้ดังนั้นฉันก็รีบก้าวเท้าถอยออกมาทันที
แกร๊บบบบ!
ซะ...ซวยแล้ว ฉันดันเดินถอยไปเหยียบกิ่งไม้แห้งซะได้ โอ๊ย!จะวิ่งหนีคงไม่ทัน บ้าที่สุดเลย ทำไมความโชคร้ายถึงได้มาเยือนฉันทุกครั้งด้วย ฉันมันเป็นตัวซวยหรือไงกันนะ เจอแต่ปัญหาเข้ามาตลอดเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเพื่อนในห้อง หรือแม้กระทั่งความรัก ฉันก็ต้องล้มเหลวไม่เป็นท่า
ขวับบบบ!
สองคนนั้นผละออกจากกันก่อนจะหันมาดูที่ต้นเสียงที่ฉันยืนเป็นอนุเสาวรีย์อยู่ เซอร์คัสเห็นฉันถึงกับตกใจไปเลย เพราะดูจากหน้าเขาตอนนี้เหมือนกับว่าตัวเองเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็ดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะวิ่งหนีหายไป ส่วนฉันน่ะเหรอก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ เพราะตอนนี้ขาขยับไม่ออกแล้ว และเราสองคนก็สบตากันเข้าโดยบังเอิญ
"จีละดา" เซอร์คัสไม่เคยเรียกชื่อฉันเลย นับครั้งได้ซะด้วยซ้ำ น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเย็นชาปนตกใจเล็กน้อย ฉันสัมผัสได้มันถึงทำให้ฉันเสียใจอยู่อย่างนี้ไง
"อย่าเดินมานะคะ" เซอร์คัสหยุดชะงักฝีเท้าลงทันทีที่ฉันร้องห้ามเขา บอกตามตรงฉันไม่พร้อมที่จะอยู่ใกล้เขาในตอนนี้
"เมื่อวานคุณหลบหน้าผม"
เซอร์คัสยืนอยู่ที่เดิมเขาจ้องมองฉันตาไม่กระพริบ น้ำเสียงของเขาดูไม่พอใจเมื่อพูดถึงเรื่องเมื่อวาน ก็ฉันหลบหน้าเซอร์คัสจริงๆ นี่ อีกอย่างเราไม่มีความจำเป็นต้องเจอกันอีกแล้วด้วย เขาไม่ควรไปหาฉันที่บ้านด้วยซ้ำ เพราะฉันไม่ต้อนรับเขาอีกต่อไปแล้ว เขาควรจะไปทางของเขา ส่วนฉันก็ไปทางของฉัน ทางเดินของเรามันไม่มีวันมาบรรจบกันได้
ฟ้าได้ขีดเส้นชะตาของเราเอาไว้แล้ว
"เป็นอะไร?" ฉันขมวดคิ้วทันทีกับคำถามของเซอร์คัส คนที่เป็นฝ่ายต้องถามควรจะเป็นฉันมากกว่านะ เพราะคำถามนี้ฉันอยากจะถามเขาตั้งแต่วันก่อนแล้วที่เขาทำตัวเย็นชาใส่ฉันทั้งที่ก่อนหน้านั้นเขายังดูเป็นห่วงฉันอยู่เลย
วันก่อนจู่ๆ เขาก็ไม่พอใจฉันขึ้นมาแล้วชกกำแพงจากนั้นเขาก็หายไป ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันทำอะไรให้เขาโกรธ หลังจากที่เขาออกมาจากบ้านฉันเขาก็ไปจูบกับผู้หญิงคนอื่น เมื่อวานเขาก็ทำเย็นชากับฉันไม่ต่างจากวันนี้ แล้วยังจะถามฉันอีกว่าฉันเป็นอะไร
"ทำไมไม่ตอบ"
เซอร์คัสพูดเสียงดัง เรียกได้ว่าตะโกนใส่ฉันเลยก็ว่าได้ ฉันมองเขาด้วยแววตาที่ผิดหวังสุดๆ นี่น่ะเหรอคนที่ฉันเชื่อว่าเขาจะปกป้องดูแลฉัน คนที่มายืนตะคอกใส่ฉันอยู่ปาวๆ แบบนี้ ฉันว่าจะไม่ให้ร้องไห้ให้เขาเห็นแล้วนะ แต่ฉันกลั้นเอาไว้อีกต่อไปไม่ได้แล้ว น้ำตาไม่รักดีในที่สุดมันก็ไหลออกมาจนได้ ฉันนี่แย่จริงๆ เลยไปร้องไห้ให้กับคนใจร้ายได้ยังไง
เซอร์คัสถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นน้ำตาของฉัน เขากำลังจะก้าวเข้ามาหาฉัน แต่ยังไม่ถึงสองก้าวฉันก็ห้ามเขาเอาไว้อีกครั้ง ฉันไม่อยากเข้าใกล้เขาตอนนี้ ไม่อยากใจอ่อนให้เขาอีกแล้ว ถ้าเพียงเขาพูดอะไรออกมาเพียงคำเดียวฉันอาจจะกลับไปหาเขาเหมือนเดิมก็ได้ ฉันไม่อยากกลับไปถูกหลอกอีก เพราะงั้นฉันควรจะให้เขาอยู่ห่างๆ จากฉันเอาไว้ ห่างมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี
"ยะ...อย่าเข้ามานะ" ตอนนี้ฉันกำลังอ่อนแอและไม่อยากให้ใครมาเห็นความอ่อนแอของฉัน โดยเฉพาะเซอร์คัส ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันเสียใจกับสิ่งที่เขาทำ ฉันไม่อยากให้เขามาสมเพชฉันทีหลังที่กลายเป็นผู้หญิงหน้าโง่ให้เขาหลอกง่ายๆ
"ผมแค่จะเช็ดน้ำตาให้คุณสาวน้อย" ใบหน้ากับเสียงของเซอร์คัสดูอ่อนลงเยอะมาก เขาคงรู้สึกผิดที่ทำให้ฉันร้องไห้ แต่ถึงยังไงฉันจะใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด ฉันเสียน้ำตาไปเท่าไหร่แล้วกับผู้ชายคนนี้
"ไม่ต้อง...จีไม่ได้ขอให้คุณมาเช็ดน้ำตาให้...ฮึก" ฉันพูดเสียงอู้อี้ เพราะกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก
"ผมขอโทษที่ตะคอกใส่คุณ...ผมหงุดหงิดที่คุณพยายามหลบหน้าผม และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าผมไปทำอะไรให้คุณโกรธ" ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายพูดคำนั้นออกมาว่าไปทำอะไรให้เขาโกรธ ทำไมเขาถึงเย็นชากับฉันนัก "อย่าหลบหน้าผมแบบนี้เลยนะสาวน้อย...อย่าร้องไห้เพราะผมเพราะมันดูเหมือนว่าผมทำร้ายคุณ"
"..."
"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง" คำพูดของเซอร์คัสยิ่งทำให้น้ำตาฉันไหลออกมามากกว่าเดิม เมื่อกี้เขาเพิ่งจูบกับผู้หญิงคนอื่นมาไม่ใช่เหรอ แล้วนี่เขายังมาพูดจาแบบนี้กับฉันอีก นี่เขายังจะให้ฉันเชื่อใจเขาได้อยู่อีกเหรอ?
"จีขอตัวนะคะ" ฉันเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมาไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าเขาด้วยซ้ำ ฉันไม่อยากกลับไปเจ็บ เพราะแค่นี้ก็เจ็บมากพออยู่แล้ว พอกันทีกับความหลอกลวง ฉันจะไม่หลงกลับเข้าไปวังวนนั่นอีกแล้ว
หมับบบบ!
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวไปไหน เซอร์คัสก็ดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ฉันยอมรับว่าอ้อมกอดของเขามันยังอบอุ่นเหมือนเดิม เขากอดฉันแน่นกว่าเดิม เหมือนกลัวว่าถ้าเขาคลายอ้อมกอดออกจากฉันแล้วฉันจะวิ่งหนีหายไป แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกดีใจเลยที่เขากอดฉันเอาไว้แบบนี้ ฉันเสียใจมากกว่า เพราะอ้อมกอดที่เขากอดฉันเขาเอาไปกอดผู้หญิงคนอื่นหมดแล้ว
"ผมไม่อยากเห็นสาวน้อยของผมต้องร้องไห้นะ" เซอร์คัสพูดพร้อมกับลูบผมฉันไปมา เหมือนกำลังปลอบใจฉันอยู่ แล้วจู่ๆ เขาก็คลายอ้อมกอดแล้วก้มหน้าลงมาจุมพิตเช็ดน้ำตาออกให้ที่ตาของฉัน "คุณไม่เหมาะกับการร้องไห้เลยสาวน้อย"
เซอร์คัสโน้มหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ฉันตกใจเพราะฉันไม่อยากให้เรื่องที่เขาใช้ทำกับผู้หญิงคนอื่นมาทำกับฉันที่นี่ เพราะที่ที่เราอยู่ไม่ใช่ว่ามีแค่เราสองคน เพราะยังมีคนเดินไปเดินมาอยู่ ถึงแม้ว่าจะน้อยนิดก็ตามเถอะ เขาจะมาทำเรื่องนั้นกับฉันไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาดเลย
ผลัวะ!!!
ฉันตัดสินใจผลักร่างเซอร์คัสด้วยแรงอันน้อยนิดของฉันให้ออกห่างจากตัว เขาถึงกับมองฉันอย่างงงๆ ก็แหงสิฉันไม่เคยผลักเขาออกเลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะ ทีเขายังกล้าทำให้ฉันเสียใจได้เลย แล้วทำไมเรื่องแค่นี้ฉันจะไม่กล้าทำกับเขา เขาเป็นคนทำให้ฉันใจร้ายเองนะ เพราะงั้นก็โทษใครไม่ได้นอกจากตัวของเขาเอง
"ทำไม...?"
"จีขอตัวนะคะ" ฉันพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา แล้วรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องแล้ว สภาพจิตใจฉันตอนนี้ยังไม่ดีเลยด้วยซ้ำ ตาก็บวมปูดเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเมื่อกี้
ให้ตายเถอะ! นี่ถ้านิชา ลิลลี่ หว่าหวาเห็นสภาพฉันตอนนี้นะต้องถามกันยกใหญ่แน่เลย ว่าไปทำอะไรมา แล้วจะโกหกว่ายังไงดีเนี่ย บ้าเอ้ยจีละดาทำไมเธอต้องร้องไห้ด้วย ทำไมเธอไม่เข้มแข็งกว่านี้ ยังมีคนอีกมากที่รักและต้องการเธอ ไม่ใช่มีแค่ผู้ชายคนนั้นคนเดียว
ฟึ่บบบบบ!
โอ๊ะ! นี่มันหมึกปากกาไวบอร์ดนี่นา ตอนนี้เสื้อฉันเต็มไปด้วยหมึกปากกาสีน้ำเงิน นี่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องยังไม่ถึงสามก้าวเลยนะโดนแกล้งเลยเหรอ นี่! มันกรรมอะไรของฉันกันเนี่ย พ้นอีกเรื่องหนึ่งก็มาเจออีกเรื่องเลยเหรอ เสื้อฉันเลอะขนาดนี้แล้วใครจะมารับผิดชอบ
"ขอโทษทีฉันไม่เห็น อีกอย่างใครให้เธอเข้ามาไม่ดูตาไม้ตาเรือ" ริชพูดพร้อมกับหัวเราะเยาะฉัน สาบานเหอะว่านี่คือคำขอโทษ ไม่ใช่คำพูดที่ตั้งใจจะมาพูดเพื่อเยาะเย้ยฉัน
สภาพจิตใจฉันตอนนี้ไม่ดีอยู่นะ หน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีด้วยความโกรธจัด นี่คงเป็นครั้งแรกเลยล่ะมั้งที่ฉันโกรธมากๆ จนอยากจะบีบคอคนตรงหน้าให้ตายคามือเลย และฉันคิดว่าความอดทนของฉันตอนนี้มันหมดลงแล้ว ฉันจะไม่ทนให้ใครมาแกล้งฉันอีก ฉันจะต้องสร้างจุดยืนให้ตัวเองแล้วล่ะ เพื่อที่จะไม่โดนแกล้งอีกต่อไป พอกันทีกับความอ่อนแอของตัวเอง
"ฉันรู้ว่าเธอเห็น"
ฉันเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองจาก 'จี' เป็น 'ฉัน' ทันที เพราะตอนนี้ฉันกำลังโมโห เพื่อนทุกคนในห้องเงียบกริบไม่มีใครส่งเสียงใดๆ ออกมา ทุกคนในห้องดูตกใจกันมากไม่เว้นแม้กระทั่งเซอร์คัสที่เพิ่งเดินเข้ามา เออ! ดูเอาไว้นี่แหละนางมารร้ายตัวจริง ถ้าใครดีฉันก็ดีตอบ แต่ถ้าใครร้ายมาฉันก็ร้ายยิ่งกว่าเมื่อความอดทนฉันหมดลง
"ฉันไม่เคยทำร้ายเธอ ไม่เคยแกล้งเธอ"
"..."
"ทำไมเธอต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย" พูดไปพูดมาน้ำตาฉันก็ไหลออกมา น้อยใจวาสนาตัวเองที่เกิดมาเป็นคนอ่อนแอและโดนแกล้งตลอดเลย เรื่องไม่ดีทุกอย่างถาโถมมาที่ฉันคนเดียว จนตอนนี้มันแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ไม่อยู่มันแล้วประเทศนี้ ฉันจะกลับบ้านตัวเองแล้ว ฉันทนอยู่กับคนที่ใจร้ายแบบนี้ไม่ได้อีกต่อไป "ฉันเองก็มีหัวใจ มีความรู้สึก เจ็บเป็น โกรธเป็นเหมือนกันนะ"
"..." หน้าของริชตอนนี้ดูอึ้งมากจนพูดไม่ออกเลยล่ะ ก็ดีพวกเธอจะได้รู้ไว้ว่าฉันรู้สึกยังไงเวลาที่โดนพวกเธอแกล้ง ที่เห็นฉันไม่พูดอะไรฉันก็ฝืนเอาไว้เท่านั้นเอง และไม่รู้ว่ามันจะระเบิดออกมาตอนไหน แต่ตอนนี้รู้แล้วเพราะมันเพิ่งจะระเบิดออกมาเมื่อกี้นี้เอง
"ฉันก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ เธอทำกับฉันไม่เกินไปหน่อยเหรอ ถ้าเธอไม่ชอบฉันทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่ล่ะ มาแกล้งฉันทำไม"
ฉันทั้งร้องไห้ทั้งพูดความรู้สึกทั้งหมดที่มีออกมา เพราะจิตใจฉันตอนนี้มันมีแต่เรื่องร้ายๆ เข้ามามากเกินกว่าจะรับไห้ ริชกับเอ็มเคถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว รวมไปถึงเพื่อนสนิทของฉัน และเซอร์คัสคงจะช็อกกันน่าดู
"ถ้าเกิดมีใครทำกับเธอเหมือนที่เธอทำกับฉัน เธอจะรู้สึกยังไง?"
"..."
"ที่ฉันไม่พูดทุกครั้งที่เธอแกล้ง เพราะฉันคิดว่าสักวันเธอจะเห็นใจฉันบ้าง"
"..."
"แต่ก็เปล่าเลยเธอกลับแกล้งฉันเหมือนเป็นเรื่องสนุกสนาน เธอไม่สงสารฉันบ้างเหรอที่ต้องมาเป็นที่รองรับความสะใจของพวกเธอ" ฉันมองหน้าริชกับเอ็มเคพักหนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปหยิบกระเป๋าที่โต๊ะ แล้ววิ่งหนีออกจากห้องไปทันที ฉันได้ยินเสียงนิชาเรียกอยู่หลายครั้ง แต่สภาพฉันตอนนี้ยังไม่พร้อมจะตอบคำถามอะไรของใครทั้งสิ้น
ขอทีเถอะ.....
ขอให้วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันเจอกับเรื่องแย่ๆ
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น