คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ภาพบาดตา
ภาพบาดตา
เมื่อวานหลังจากที่ฉันได้รับจดหมายจากเซอร์คัสแล้วฉันก็ไม่เห็นเขาอีกเลยจนมาวันนี้ เขาหายไปไหนของเขานะ บอกว่าจะรีบกลับมาไงจนป่านนี้แล้วยังไม่มาอีก ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง บอกตามตรงเลยว่าฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีมาตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วที่จู่ๆ ตัวของเขาก็อุ่นวาบขึ้นมาชั่วขณะ หรือว่าเขาจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า หรือว่าฉันคิดมากไปเอง
ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันเองก็คิดถึงเขา ก็ฉันอยู่กับเขามาตลอดเลยนี่ จู่ๆ หายไปแบบนี้มันก็ทำให้ฉันใจหายยังไงไม่รู้ จากที่มีเขาข้างกายกลับต้องมาอยู่โดดเดี่ยวอย่างนี้ แล้วนี่เขาจะไม่มาหาฉันจริงๆ น่ะเหรอ มาบอกลาก่อนไปก็ยังดีนะ ฉันจะได้รู้ว่าเขาไม่กลับมาแล้ว
ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง!
เสียงออดหน้าบ้านฉันดังขึ้นทำให้สติฉันกลับมา ใครมาน่ะ? ถ้าเป็นนิชาก็คงจะไม่ใช่ เพราะเมื่อกี้เราเพิ่งโทรคุยกัน นิชาบอกว่าจะไปดูคอปบาแข่งคาราเต้อยู่ที่มหาวิทยาลัยลัย ถ้าเป็นลิลลี่ หว่าหวายิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย เพราะป่านนี้สองคนนั้นคงยังไม่ลุกจากที่นอนแหงๆ ฉันเดินลงมาเพื่อที่จะมาเปิดประตูให้คนที่มาเยือน
ปิ๊งป่อง!
ปิ๊งป่อง!
ปิ๊งป่อง!
เสียมารยาทมาก กดออดรัวๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน ฉันไม่ใช่ไอรอนแมนถึงจะเหาะไปเปิดประตูได้เร็วทันใจนะ ไม่รู้ตัวเองเป็นอะไรพักนี้หงุดหงิดบ่อยมาก แค่ได้ยินเสียงออดที่ดังแบบนี้ฉันก็หงุดหงิดแล้วอ่ะ หรือที่ตัวเองเป็นแบบนี้เป็นเพราะไม่ได้เจอเซอร์คัสอย่างนั้นเหรอ ก็อาจจะเป็นไปได้ เพราะทุกครั้งที่เห็นหน้าเขาฉันจะอารมณ์ดีจนน่าตกใจตัวเองเลยล่ะ
แอดดดด!
O_O
ฉันเดินมาถึงประตูก่อนจะชะโงกหน้าออกไปดูว่าใครที่มากดออดรัวขนาดนี้ แต่พอจะได้อ้าปากถามตอนนี้กลับตาโตยิ่งกว่าไข่ห่าน เพราะคนที่มาหาฉันไม่ใช่คนที่ฉันคิดเอาไว้เลย ฉันมองหน้าเขาอย่างตกใจกลับการมาเยือนของเขาในครั้งนี้ เขาเองก็ส่งยิ้มบางๆ มาให้ฉัน
"แฟรงค์" ฉันเรียกชื่อเขาอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าแฟรงค์จะมาหาฉันถึงที่บ้าน ก็มันอดแปลกใจไม่ได้นี่ที่เห็นเขามายืนกดออดที่หน้าบ้านฉันแบบนี้
"ไง? ^__^"
ฉันเดินไปเอาน้ำมาให้แฟรงค์ที่ห้องนั่งเล่นตามมารยาทของเจ้าของบ้าน ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับเขา เขาบอกว่ามาเยี่ยมฉันที่ตอนนี้อยู่บ้านคนเดียว เพราะป้านอริสไม่อยู่ แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะว่าวันนี้ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว แฟรงค์มาอยู่เป็นเพื่อนแบบนี้อาจจะทำให้ฉันหายเหงา หรือทำให้ฉันไม่ต้องติดถึงเซอร์คัสก็ได้
"ขอโทษนะที่เรากดออดรัวๆ แบบนี้ เราตกใจนึกว่าเธอเป็นอะไรไปน่ะเพราะนิชาบอกว่าเธออยู่ที่บ้านคนเดียว" แฟรงค์เกาแก้มตัวเองพร้อมกับหลบสายตาฉันด้วย ฉันมองหน้าเขาอย่างงงๆ ทำไมต้องทำเหมือนว่ากำลังเขินฉันด้วย บางทีนี่อาจจะเป็นบุคลิกของเขาก็ได้มั้ง
"ไม่เป็นไรหรอก แล้วรู้ที่อยู่จีได้ไง"
"นิชาน่ะ" จริงด้วยเมื่อกี้เขาบอกอยู่นี่นาว่านิชาบอกเขาว่าฉันอยู่ที่บ้าน เพื่อนฉันคนนี้ก็ไม่ใช่เล่นเลยนะ เล่นไปบอกคนอื่นว่าฉันอยู่บ้านคนเดียวเผื่อยังไงมีคนคิดไม่ดีกับฉันมาได้ยิน จะไม่มาเล่นงานฉันเหรอ
"มาหาจีมีอะไรหรือเปล่า?" ฉันถามเข้าประเด็นทันที เพราะจริงๆ แล้วฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าแฟรงค์มาหาฉันทำไม
และที่อยากรู้ยิ่งกว่าคือทำไมเขาต้องเป็นห่วงฉันจนไม่เป็นอันทำอะไรด้วย ฉันก็เข้าใจนะว่าแฟรงค์อาจจะเป็นห่วงฉันในฐานะเพื่อน แต่เพื่อนสนิทฉันทั้งสามคนก็ไม่เห็นจะเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้เลยนี่นา
"เอ่อ...คือ..." ดูท่าทางแฟรงค์แปลกๆ ไปนะ จู่หน้าเขาก็แดงอย่างกับลูกตำลึงสุกแน่ะ ไม่สบายกะทันหันหรือเปล่าอ่ะ แถมยังอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบอีกด้วย ทีแรกกะว่าจะไม่คิดอะไรแล้วนะ แต่พอเห็นเขามีท่าทีแบบนี้ฉันเองก็เริ่มสงสัยแล้วเหมือนกันว่าเขาคิดอะไรกับฉันอยู่กันแน่
"..."
"คือ...ว่าเรา..." อะไรของเขาเนี่ยจะพูดทำไมไม่พูดล่ะอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ได้ คำถามของฉันตอบยากตรงไหน หรือไม่อยากบอก โอเคฉันไม่ควรจะถามคำถามนี้กับเขาอีกต่อไปสินะ งั้นเปลี่ยนคำถามใหม่แล้วกัน
"แฟรงค์ไม่สบายหรือเปล่า?" ฉันตัดสินใจถามเขาตรงๆ เพราะดูจากสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ บวกกับอาการติดอ่างกะทันหันทำให้ฉันเป็นห่วง แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดฉันนะ ฉันเป็นห่วงแฟรงค์ในฐานะเพื่อนเท่านั้น เพราะตอนนี้เขาดูมีท่าทีเปลี่ยนไป
"ทำไมเหรอ?" สีหน้าของแฟรงค์ดูงงสุดขีดกับคำถามของฉัน เขาจะงงอะไร คนที่ควรต้องงงต้องเป็นฉันมากกว่าสิถึงจะถูก
"จีเห็นแฟรงค์หน้าแดงกะทันหันน่ะ เพราะตอนอยู่หน้าบ้านยังปกติดีอยู่เลย"
"เธอสังเกตเราขนาดนั้นเลยเหรอ ^__^"
อะไรของเขาเนี่ย จู่ๆ ก็ยิ้มกว้างอย่างกับมีคนมาบอกรัก หน้านี่แดงมากกว่าเดิมเป็นสิบเท่า ถึงฉันไม่สังเกตฉันก็ดูออกว่าหน้าเขาเปลี่ยนสี เพราะผิวของแฟรงค์ขาวโพนอย่างกับหิมะ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าวันนี้เขามาแปลกมากกว่าทุกวัน
"สรุปแฟรงค์ไม่สบายใช่มั้ย?" ฉันเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามของเขา
"เราสบายดี แต่เราไม่รู้จะเริ่มต้นคุยกับเธอยังไง" แฟรงค์มาแปลกจริงด้วยแฮะวันนี้ ไม่รู้จะเริ่มต้นคุยกับฉันยังไง เรื่องที่จะมาคุยกับฉันมันเป็นเรื่องที่พูดยากมากเลยหรือไง ฉันเริ่มรู้สึกทะแม้งๆ แล้วนะ อย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้เลย
"เรื่องอะไร?"
"เอ่อ..คือฉันไม่ค่อยสนิทกับผู้หญิงเท่าไหร่น่ะเลยรู้สึกยังไม่ชินกับการที่ต้องมานั่งพูดคุยใกล้ชิดกับผู้หญิง" ก็จริงของเขา ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้ามาหาเขานะ กลับตรงกันข้ามมีแต่ผู้หญิงมากหน้าหลายตาวิ่งเข้ามาหาเขาแต่เขากับเมินเฉยไม่สนใจใครสักคน จนฉันคิดว่าเขาชอบผู้ชายไปแล้วนะเนี่ย
ก็อย่างว่าล่ะ! แฟรงค์เป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็กต์มาก ทั้งรูปร่าง หน้าตา ฐานะ การเรียน มีแต่ผู้หญิงอยากได้เขาเป็นแฟนกันทั้งนั้น แต่ยกเว้นฉันคนนึงอ่ะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบเขาหรือไม่เหมาะสมกับเขานะ เราสองคนมีทุกอย่างเหมือนกันเลยล่ะ แต่ฉันคิดว่าเราสองคนเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันมากกว่า อีกอย่างเราสองคนก็อยู่ห้องเดียวกันถ้าคบกันแล้วเกิดเลิกกันขึ้นมาจะมองหน้ากันติดได้ยังไง จริงมั้ย? ความสัมพันธ์แบบเพื่อนมันยาวนานมากกว่าคนรักนะ
"ที่เรามาวันนี้เพราะมีเรื่องอยากจะบอกกับเธอ"
"เรื่องอะไร?"
"เราชอบ....."
ตุ้บบบบบ!
แฟรงค์พูดยังไม่ทันจบก็มีเสียงอะไรสักอย่างดังกระทบพื้นมาจากชั้นสอง ฉันยังไม่ทันได้รู้เลยว่าเขาชอบอะไร เสียงดังเมื่อกี้ทำให้ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ จะบอกว่าดีใจด้วยก็ได้ เพราะฉันรู้ว่าเสียงที่ดังเมื่อกี้เป็นเสียงของคนที่ฉันกำลังรอเขามาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองนะแต่ฉันคิดว่าเซอร์คัสมาแล้ว
"เสียงอะไร?" คนตรงหน้าดูเหมือนจะตกใจยิ่งกว่าฉันอีกนะ ก็คงไม่แปลกหรอก ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันก็คงตกใจมากกว่าแฟรงค์ซะอีก แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเสียงนั่นเป็นฝีมือใคร
"ไม่มีอะไรหรอกสงสัยเป็นแมวน่ะมันชอบกระโดดเข้ามาทำข้าวของเสียหายบ่อยๆ" ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันแต่งเรื่องได้เก่งขนาดนี้ แฟรงค์ถึงกับพยักหน้าเชื่อเลยทีเดียว โกหกไหลลื่นขนาดนี้ฉันคงกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะไปแล้วล่ะมั้งเนี่ย
"ฉันว่าเราไปดูหน่อยนะว่ามันทำอะไรเสียหาย"
O_O
งานเข้า ถ้าแฟรงค์เจอเซอร์คัสตอนนี้มีหวังฉันตายแน่ๆ แล้วถ้าเรื่องนี้หลุดไปถึงหูคุณพ่อที่อยู่ประเทศไทยนะว่าฉันพาผู้ชายเข้ามาที่ห้องนอนมีหวังท่านจับฉันกลับประเทศไทยแหงๆ ไม่ได้! ไม่ได้! จะให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้ เขาจะมาสงสัยอะไรเอาตอนนี้ มันไม่ใช่เวลาที่จะมาสงสัยเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยนะ
"เอ่อ!...เดี๋ยวจีไปดูเองดีกว่าแฟรงค์รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ" ฉันรีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่แฟรงค์จะเป็นคนเดินขึ้นไปดูเอง เขาชะงักเท้าค้างไว้ก่อนจะหันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าเป็นกังวลเอามากๆ
"แล้วถ้าเกิดว่ามันไม่ใช่แมวแล้วเป็นอย่างอื่นล่ะเธอจะเป็นอันตรายได้นะ" ก็เข้าใจเขานะว่าเป็นห่วงฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องการความเป็นห่วงจากเขา อย่าได้เป็นห่วงฉันขนาดนี้เลยฉันยังไม่อยากงานเข้า
"ไม่มีอะไรหรอกเดี๋ยวจีมานะ" ฉันรีบเดินออกไปทันทีก่อนที่แฟรงค์จะคัดค้านหรือเดินตามมา ฉันคิดว่าแฟรงค์คงไม่กล้าตามมาหรอกเพราะถ้าเจ้าของบ้านพูดซะขนาดนี้แล้วยังกล้าตามมาก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
แอดดดดด!
"คุณควรให้ไอ้หน้าหล่อนั่นออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้นะสาวน้อย"
พอเปิดประตูเข้าห้องไปปุ๊บก็เจอเซอร์คัสโผล่หน้ามาทันที ทำเอาตกอกตกใจหมด ฉันมองหน้าเขาอย่างงุนงงที่เขาใช้น้ำเสียงนี้พูดกับฉันทั้งที่ไม่เคยใช้มันพูดกับฉันมาก่อน
เสียงของเซอร์คัสดูเย็นชามากไม่ต่างไปจากใบหน้าของเขาเลย ร่างกายของเขาเย็นยะเยือกจนฉันขนลุกอย่างฉับพลัน ฉันไม่เคยรู้สึกว่าเขาน่ากลัวเท่าวันนี้มาก่อนเลย วันแรกที่เจอกันเขาไม่ได้ดูน่ากลัวขนาดนี้ แล้วทำไมวันนี้ถึงได้มองหน้าฉันด้วยสายตาที่ห่างเหินขนาดนี้
ฉันทำผิดอะไร เขาหายหน้าไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วพอมาวันนี้กลับมามองฉันแบบนี้เหรอ ฉันต่างหากมั้งที่ควรจะใช้สายตาแบบนั้นกับเขา
ฉันมองหน้าเขานิ่ง ไม่รู้ว่าเขาไปโมโหอะไรมา แต่ฉันก็ไม่อยากให้เขามาลงที่ฉัน เพราะฉันเองก็ไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของใครเหมือนกัน เขาหายหน้าไปเขาไม่ถามฉันเลยสักคำว่าคิดถึงเขาหรือเปล่า หรืออยู่คนเดียวได้หรือเปล่า
คิดจะไปก็ไปคิดจะมาก็มา เขาเห็นฉันเป็นอะไรกันแน่ อยากจะแกล้งฉันเล่นอย่างนั้นเหรอ ถ้าคิดที่จะแกล้งฉันบอกเลยว่าเขาแกล้งฉันได้สำเร็จ ที่ทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้
"ไล่มันไปซะ" เซอร์คัสตะคอกใส่หน้าฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งตกใจถอยห่างจากเขาทันที
ทำไมวันนี้เขาน่ากลัวขนาดนี้ ฉันไม่ชอบเลยที่เขาทำเหมือนฉันเป็นคนอื่นไปแล้ว เขาไม่เคยมองฉันด้วยสายตาที่เย็นชา เขาไม่เคยตะคอกใส่ฉันแบบนี้ด้วย บอกเลยว่าวันนี้เขาทำให้ฉันเสียใจ เสียใจมากด้วย
ตอนนี้เซอร์คัสไม่ต่างอะไรกับผีดูดเลือดที่ฉันดูในหนังเลย เพราะเขาตอนนี้ทั้งเย็นชา ทั้งน่ากลัว โหดร้าย พร้อมที่จะฆ่าเหยื่อได้ทุกเมื่อ นี่ถ้าฉันไม่รู้จักเขามาก่อนฉันคงคิดว่าเขาเป็นแวมไพร์ที่ชั่วร้ายไปแล้ว หรือว่านี่คือตัวตนที่แท้จริงของเขา แล้วที่แสดงออกมาให้ฉันเห็นมันก็เป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น
"ก่อนที่ผมจะดูดเลือดมันจนหมดตัว" เขากัดฟันพูดลอดไรฟัน ทำให้น้ำเสียงของเขาฟังดูน่ากลัวจนฉันไม่กล้าเข้าใกล้
เซอร์คัสจะฆ่าแฟรงค์เหรอ? ทำไมเขาถึงได้โหดร้ายอย่างนี้ เซอร์คัสคนเดิมที่ฉันเคยรู้จักหายไปไหนแล้ว ทำไมเหลือแต่เซอร์คัสที่ดูน่ากลัวอย่างนี้ล่ะ แล้วเขาจะทำร้ายแฟรงค์ทำไม แฟรงค์ไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ เขาจะทำร้ายแฟรงค์ไม่ได้นะฉันไม่อยากให้เซอร์คัสฆ่าคนโดยเฉพาะเพื่อนของฉัน อีกอย่างแฟรงค์ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดที่เขาจะต้องฆ่าแกงกันด้วย
"คุณทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ"
ฉันค้านขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเซอร์คัสพูดประโยคนั้นออกมา เขาหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวไม่พอใจมากแค่ไหนที่ฉันให้ความสำคัญกับแฟรงค์มากกว่าเขา แต่ใครจะรู้ว่าที่ฉันทำอย่างนี้เป็นเพราะตัวเขาเองทั้งนั้น ฉันไม่อยากให้เขาทำร้ายคนอื่นเพียงเพราะไม่พอใจอะไรในตัวเขาคนนั้น เขาจะต้องมีเหตุผลมากกว่านี้
"คุณเป็นห่วงไอ้หน้าหล่องั้นเหรอ?" หน้าของเซอร์คัสตอนนี้ดูปวดร้าวอย่างเห็นได้ชัด เหมือนกับว่ามีใครแย่งของรักของหวงของเขาไป
ฉันสิที่ต้องเป็นฝ่ายที่ทำหน้าผิดหวังหรือเจ็บปวดออกมา เพราะสิ่งที่เขาทำมันทำให้ฉันเสียใจ เขาจะหายไปเขาก็ไม่บอกฉัน เขากลับมาก็มาทำเย็นชาใส่ฉัน มันใช่สิ่งที่ฉันต้องมาเจอเหรอ เรื่องที่มหาวิทยาลัยก็ว่ายากแล้วยังต้องให้ฉันมาเจอเรื่องแบบนี้อีกเหรอ
"ก็ต้องห่วงสิคะก็แฟรงค์เขาเป็น..."
ผวัะ!!!
O_O ช็อกตาค้างเลยจ้าาา
ฉันพูดยังไม่ทันจบ เซอร์คัสก็หันไปชกกำแพงจนเป็นรอยร้าว หน้าของเขาดูเจ็บปวดมาก แววตาของเขาดูเศร้าหมอง ก่อนจะหันมามองหน้าฉันที่ยืนตกใจอยู่ไม่ห่างจากเขา ฉันมองเขาอย่างอึ้งๆ ไม่กล้ากระดิกตัวไปไหน กลัวว่าถ้าขยับตัวแม้แต่นิดเดียวตัวของฉันอาจจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนผนังห้องก็ได้
เอ๊ะ!นะ...นั่นมันเลือดนี่นา เลือดเต็มมือเซอร์คัสเลย หัวใจฉันแทบตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเห็นเขาอยู่ในสภาพแบบนั้น ฉันรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรงมาเช็ดเลือดที่มือเซอร์คัสอย่างร้อนรน กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป
"จีละดา" เสียงแฟรงค์นี่ สงสัยเสียงชกกำแพงเมื่อกี้จะดังลงไปถึงชั้นล่าง เพราะดูจากเสียงตกใจของแฟรงค์แล้วเขาคงกำลังจะวิ่งมาทางนี้แน่ ตายล่ะถ้าเขามาเจอเซอร์คัสที่นี่ฉันต้องแย่แน่เลย
"เดี๋ยวจีมานะคะ"
ฉันบอกเซอร์คัสก่อนวิ่งออกไปเพื่อไม่ให้แฟรงค์มาเห็นเซอร์คัสที่ห้องของฉัน แต่เขากลับจับมือฉันเอาไว้ไม่ให้ออกไปหาแฟรงค์ ตอนนี้ฉันอยู่กับเขาไม่ได้ฉันจะต้องไปดักหน้าแฟรงค์เอาไว้ก่อน ฉันดึงมือตัวเองออกจากเซอร์คัสก่อนจะวิ่งออกไปรับหน้าคนที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดมา
"เมื่อกี้เราได้ยินเสียง..." แฟรงค์เห็นหน้าฉันแล้วรีบพูดออกมาทันทีด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงและกังวล ฉันคงทำให้เขากลัวสินะ
"จีทำหนังสือตกน่ะขอโทษทีนะที่ทำให้ตกใจ" แฟรงค์พยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ก่อนจะเดินมาจับมือฉัน
O_O จับมืองั้นเหรอ? นี่เรามาถึงจุดที่มีโมเม้นท์แบบนี้ได้ยังไง ไม่น่าเชื่อเลยว่าแฟรงค์จะทำอะไรที่ฉันไม่คาดคิดมาก่อน ฉันมองหน้าเขาอึ้งๆ พร้อมกับหัวใจที่มันเริ่มเต้นรัวเร็วอย่างกับวิ่งมาราธอน
"ดีแล้วที่เธอไม่เป็นอะไร เราเป็นห่วงเธอรู้มั้ย?" คำพูดของแฟรงค์ทำให้ฉันอึ้ง ทึ่ง มึน งงไปพร้อมๆ กันและบวกกับการกระทำของเขาในวันนี้ พอทำให้ฉันเดาออกแล้วล่ะว่าสิ่งที่เขาชอบคืออะไร
'แฟรงค์ชอบฉัน'
แต่ฉันจะให้เขาคิดแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันไม่อยากเสียเพื่อนดีๆ อย่างเขาไป อีกอย่างฉันก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับแฟรงค์ด้วย หัวใจของฉันตอนนี้มีเจ้าของแล้ว มันยกให้คนอื่นไปหมดแล้ว ฉันจะให้แฟงค์คิดแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันควรจะต้องบอกความจริงกับเขา เขาจะได้ไปเจอคนที่ดีกว่าฉันและพร้อมที่จะมอบความรักให้กับเขา
"ขอบใจนะที่เป็นห่วง"
ฉันดึงมือตัวเองออกจากมือของอีกฝ่ายก่อนจะเดินลงไปชั้นล่าง ฉันไม่รู้ว่าจะบอกเขายังไง กลัวว่ามันจะทำให้เขาเสียใจ ตอนนี้ฉันไม่กล้าทำอะไรเลย ทำไมเรื่องน่าปวดหัวถึงได้ถาโถมเข้ามาที่ฉันคนเดียวด้วยนะ แบ่งไปให้คนอื่นบ้างก็ดีนะ ฉันเหนื่อย
"อื้ม ^__^"
"เอ่อ...คือพอดีจีเพิ่งนึกได้ว่าต้องแต่งเพลงอ่ะ และต้องใช้สมาธิด้วยไม่อย่างนั้นคงแต่งไม่ได้" ฉันไม่กล้าไล่เขาไปตรงๆ เลยหาข้ออ้างที่ทำให้เขาไม่กล้าปฎิเสธที่จะอยู่ต่อ ขอโทษนะแฟรงค์ที่ฉันต้องทำแบบนี้ ฉันแค่ไม่อยากทำให้เซอร์คัสเสียใจไปมากกว่านี้ ฉันรู้ว่าเขาเสียใจที่ฉันเลือกที่จะทิ้งเขาแล้ววิ่งมาหาแฟรงค์ แต่เขาก็น่าจะรู้เหตุผลของฉันนี่ว่าที่ทำไปฉันทำเพื่อเขาและเพื่อตัวของฉันเองด้วย
แอดดดด!
หลังจากที่แฟรงค์กลับไป ฉันก็ขึ้นมาที่ห้องทันทีเพื่อที่จะทำแผลให้เซอร์คัส แต่มองหาทั่วห้องไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา เขาคงไปแล้วสินะ ก็เหมือนอย่างเคยคิดอยากมาก็มา จะไปก็ไป ไม่เคยเห็นหัวฉันหรอก
ก็เข้าใจนะว่าตัวเองทำให้เขาโกรธแต่มันต้องขนาดนี้เลยปะ เห็นใจฉันบ้างเหอะว่าฉันต้องเหนื่อยกับเรื่องอะไรบ้าง ไม่รู้ว่าจะต้องทำตามใจใครบ้างเพื่อที่จะพอใจทุกคน
"เซอร์คัส"
ฉันออกไปยืนที่ระเบียงและตะโกนเรียกเขา เผื่อว่าเขาอยู่ที่นี่ แต่ปรากฏว่าเงียบกริบ ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินเลย เขาคงจะกลับไปแล้ว หรือว่าฉันควรจะเข้าไปหาเขาในป่าสีเงินดี ถ้าฉันเข้าไปในนั้นเขาจะต้องออกมาหาฉันแน่ๆ เพราะฉันเองก็อยากรู้ว่าเขาโกรธฉันเรื่องอะไร ทำไมถึงได้ทำเย็นชากับฉันนัก ถ้าปล่อยให้คาราคาซังแบบนี้มีหวังอกแตกตายกันพอดี
และแล้วฉันก็มายืนอยู่ตรงทางเข้าไปในป่าสีเงิน และฉันก็ไม่ลืมด้วยว่าจะต้องร้องเพลงเพื่อให้เซอร์คัสได้ยินเสียงฉัน ฉันอยากเจอเขา เมื่อกี้เจอกันได้ไม่นานเขาก็หายไปแล้ว ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ มีอะไรทำไมไม่พูดคุยกันดีๆ ล่ะ ทำไมต้องหายหน้าไปด้วย ไม่รู้หรือไงว่าฉันคิดถึง ฉันอยากเจอเขามาก อยากเจอหน้าเขาทุกวัน แล้วเขาล่ะคิดเหมือนที่ฉันคิดหรือเปล่า
"ฉันรักคุณค่ะ"
เอ๊ะ! นี่มันเสียงผู้หญิงนี่นาดังมาจากต้นไม้ใหญ่ เพราะเสียงของผู้หญิงจึงทำให้ฉันหยุดเพลงโดยอัตโนมัติ และด้วยความอยากรู้ว่าเธอคนนั้นคุยอยู่กับใครทำให้ฉันแอบเดินไปดูอย่างเงียบๆ เพราะที่นี่ไม่น่าจะมีใครอาศัยอยู่นอกจากแวมไพร์อย่างเซร์คัสแล้วนะ แต่ทำไมถึงมีผู้หญิงมาอยู่ที่นี่ได้
ย่อง! ย่อง! ย่อง!
มีพุ่มไม้ให้ซ่อนตัวด้วย ฉันเลยเลือกที่จะเดินไปหลบและพยายามมองหาต้นเสียงก่อนจะพบเข้ากับผู้หญิงที่รูปร่างหน้าตาสละสลวย เหมือนนางในวรรณคดีเลยก็ว่าได้
"ผมก็รักคุณ"
เอ๊ะ! นะ...นี่มันเสียงเซอร์คัสไม่ใช่เหรอ ฉันจำได้ฉันหูไม่ฝาดแน่ๆ ฉันชะโงกหน้าไปมอง แล้วก็ต้องตกใจ ใช่เขาจริงๆด้วย 'เซอร์คัส' เป็นเสียงของเซอร์คัสที่บอกรักผู้หญิงคนนั้น ทำไมอยู่ดีๆ ก็เจ็บจี๊ดที่หน้าอกข้างซ้ายล่ะ เหมือนตัวเองเป็นโรคหัวใจขึ้นมากะทันหันอย่างนั้นแหละ
"สัญญานะคะว่าจะรักแค่ฉันคนเดียว"
"สัญญาครับ"
"แล้วฉันจะเชื่อคุณได้ยังไงคะเซอร์คัส?"
"ตอนนี้คนที่ผมรักคือคุณคนเดียวและผมก็ไม่มีใครด้วย"
"ปากหวาน ฉันไม่เชื่อคุณหรอก"
"ผมจะพิสูจน์ให้คุณดู"
เซอร์คัสก้มลงจูบผู้หญิงคนนั้นแบบดูดดื่ม เหมือนโหยหามานานมันช่างต่างจากฉันที่เขาแค่ใช้ปากแตะปาก ฉันได้แต่มองดูเขากับผู้หญิงคนนั้นจูบกัน ทำไมกันล่ะ ทำไมเซอร์คัสต้องทำแบบนี้ เมื่อกี้เขายังดูหวงฉันอยู่เลย แล้วทำไมมาจูบกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ เขาคิดที่จะทำอะไร อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาฉันโดนหลอกมาตลอด
ฉันรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพราะกลัวว่าทั้งสองคนจะได้ยินเสียงสะอื้นร้องไห้ของฉัน ฉันควรจะรีบออกไปจากที่นี่สินะ เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ของฉัน ก็เหมือนกับหัวใจของเซอร์คัสที่ไม่มีฉันอยู่ในนั้น ฉันคงคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดสินะว่าเขาเป็นห่วงฉัน
ต่อไปก็เลิกโง่ได้แล้วจีละดา เธอมันไม่ใช่คนที่เขาต้องการหรอก คนกับแวมไพร์จะอยู่ด้วยกันได้ยังไง บางทีผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นสปีชีส์เดียวกันกับเขาก็ได้ เลิกดูได้แล้วเดินหนีไปซะจีละดา เธอจะได้ไม่ต้องมาเจ็บปวดอยู่อย่างนี้อีก
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น