คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เซอร์ไพรส์
เซอร์ไพรส์
"ว่างมั้ย" เซอร์คัสกลายร่างเป็นมนุษย์ก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่ทำให้ฉันงง ที่จริงมันก็ไม่น่างงเท่าไหร่หรอก แต่มันเป็นเพราะว่าเขาไม่เคยถามฉันแบบนี้มาก่อน มันเลยทำให้ฉันไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะสื่ออะไรกับฉันถึงได้ถามแบบนี้
"คะ?"
"ผมจะพาคุณไปเที่ยว"
ที่นี่มีที่น่าเที่ยวด้วยเหรอ? ฉันมาอยู่ที่นี้ได้สองเดือนยังไม่เห็นมีที่เที่ยวเลยนอกจากป่าสีเงินนี่น่ะ อีกอย่างฉันคิดว่าการที่เราออกไปนอกเมืองมันค่อนข้างที่จะไกลด้วยกว่าจะกลับเข้ามาก็คงจะดึกดื่นกันพอดี ตอนนี้ก็สายแล้วด้วย
"ว่าไง? สาวน้อย"
เร่งจัง ขอคิดก่อนไม่ได้หรือไงกัน จะไปกับแวมไพร์อย่างเขาเนี่ยนะไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่อยู่ที่บ้านก็น่าเบื่อ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ด้วยเอาไงดี ที่จริงฉันก็อยากจะไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้างไรบ้างนะ แต่ติดตรงที่ว่าไม่มีใครพาฉันไปเลยสักคนนี่สิ อีกอย่างที่นี่ก็ไม่ใช่ถิ่นของฉันด้วยถ้าเกิดไปคนเดียวมีหวังหลงแย่เลย
ฉันมองหน้าเซอร์คัสอย่างลังเล ไอ้อยากไปมันก็อยากไปอยู่หรอกแต่ก็กลัวว่าตัวเองจะถูกหลอก เพราะเราสองคนรู้จักกันได้ไม่นานเท่าไหร่ด้วย แต่อีกใจหนึ่งมันก็ไว้ใจเขาแล้ว ถ้าเขาคิดที่จะทำอะไรฉันคงทำไปนานแล้วล่ะไม่ปล่อยให้เวลานี้มาถึงหรอก อีกอย่างเขาไม่จำเป็นต้องหลอกฉันไปฆ่าที่อื่นก็ได้ ฆ่าตรงนี้ก็สิ้นเรื่อง
"หมดเวลาคิดแล้วสาวน้อย ผมต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้" เซอร์คัสเร่งที่จะเอาคำตอบจากฉัน ทำให้ตัดสินใจไปโดยไม่ทันได้คิดให้ดีซะก่อน ความอยากไปมันมีมากกว่าความกลัวแล้วตอนนี้
"(-_-) (_ _) (-_-) (_ _)" ฉันพยักหน้าตอบร่างสูงไป ทำให้เขายิ้มอย่างพอใจที่ได้คำตอบอย่างที่เขาต้องการ หรือไม่เขาก็รู้อยู่แล้วว่าฉันจะต้องตอบตกลง ก็อาจจะใช่เพราะเขาเองก็อ่านความคิดของคนอื่นได้สบายๆ อยู่แล้ว
"ไปกันเถอะ" ร่างสูงจับมือฉันเอาไว้ก่อนจะพาเดินไปที่ระเบียง ทำให้ฉันขืนตัวเองเอาไว้เพราะทางออกมันไม่ใช่ทางนี้ และอีกอย่างคือฉันยังไม่ได้กินข้าวด้วย
"อ๊ะ...เดี๋ยวก่อนค่ะ"
"หืม?" เซอร์คัสหันหน้ามาเอียงคอเล็กน้อยเป็นเชิงสงสัยพร้อมรอมยิ้มที่ยั่วยวนชวนหลงใหล รู้มั้ยมันน่ารักอีตาแวมไพร์บ้า เขาไม่จำเป็นต้องทำหน้าแบบนี้มันก็หล่ออยู่แล้วนะ และยิ่งเขาทำหน้าอ้อนๆ แบบนี้ยิ่งหล่อเข้าไปใหญ่
"จียังไม่ได้กินอะไรเลย"
"=_=;"
ก็ฉันยังไม่ได้กินอะไรจริงๆ นี่นา ตอนนี้ก็เริ่มหิวขึ้นมาแล้วเนี่ย ถ้าออกไปโดยที่ยังไม่ได้กินอะไรเลยรับรองเป็นลมแน่เที่ยวไม่สนุกด้วย เซอร์คัสมองหน้าฉันอย่างพิจารณาเหมือนกำลังคิดว่าคนอย่างฉันกินอะไรได้บ้าง ที่จริงแล้วฉันก็เป็นคนง่ายๆ นะมีอะไรในตู้เย็นกินก็กินหมดเลย ฉันไม่ค่อยเรื่องมากกับอาหารการกินเท่าไหร่ มันก็เลยทำให้น้ำหนักฉันขึ้นเอาๆ อย่างนี้ไง
...............
อ้าว! เซอร์คัสหายไปไหนเนี่ย คิดเพลินไปหน่อยจนไม่รู้ตัวเลยว่าเขาหายไปแล้ว นี่เขาว่องไวเกินไปหรือเปล่า เพียงแค่เสี้ยววินาทีเขาก็สามารถหายไปจากสายตาฉันแล้ว แล้วนี่เขาไปไหน หรือว่ารำคาญจนไม่อยากพาฉันไปเที่ยวแล้วอ่ะ ถ้าทำแบบนั้นก็ใจร้ายกับฉันเกินไปหรือเปล่า ตัวเองเป็นคนชวนฉันเองแท้ๆ เลยนะ ฉันมันก็เป็นคนประเภทนี้แหละชอบคิดเองเออเองไปก่อน ไม่รู้ว่าเซอร์คัสได้คิดเหมือนฉันหรือเปล่า
ตึก! ตึก! ตึก!
ฉันเดินลงมาบันไดเพื่อที่จะไปยังห้องครัว แต่ก็ตกใจจนหัวใจแทบวาย ฉันต้องตาฝาดไปแล้วแน่ๆ เซอร์คัสที่มีผ้ากันเปื้อนผูกไว้ที่เอวกำลังก้มๆเงยๆอยู่ในครัวเพื่อทำอะไรสักอย่าง เขาในตอนนี้ดูน่ารักมากเลยนะ ผู้ชายอะไรมาใส่ผ้ากันเปื้อน ดูยังไงก็ไม่เห็นเหมือนแวมไพร์โหดร้ายเลยสักนิด
สงสัยฉันคงจะจ้องเขานานเกินไปจนตาของฉันสามารถซูมหน้าของเซอร์คัสอยู่ใกล้ใบหน้าฉันแค่เอื้อม เหมือนเขามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉันยังไงยังงั้นเลย
:x
และรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาสัมผัมที่ริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล โอ๊ะ! ยะ...อย่าบอกนะว่าเซอร์คัสจูบฉัน
O_O จริงด้วยตอนนี้เราจูบกันอยู่ สติของฉันหายไปไหนหมด และฉันก็ไม่ได้ขัดขืนออกจะตอบรับเขาซะมากกว่า เซอร์คัสเร่งจังหวะการจูบให้ดูดดื่มมากยิ่งขึ้น ฉันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ไม่ปฎิเสธจูบของเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามาถึงตัวฉันตั้งแต่ตอนไหน เขาไวมากราวกับสายลมเลยก็ว่าได้
เราสองคนจูบกันนานเท่าไหร่ไม่รู้ ก่อนที่เซอร์คัสจะเป็นฝ่ายผละออกแล้วส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ฉัน ก่อนที่เขาจะเช็ดริมฝีปากตัวเองที่เปื้อนลิปกลอสออก ฉันอายจนไม่กล้าเงยหน้ามองเขาเลย อย่ามุดดินหนีไปอยู่ที่ดาวอังคารให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เขาไม่ได้จูบแบบปากแตะปากเหมือนก่อนหน้านี้หรอกนะ แต่เขาจูบชนิดที่ว่าแทบจะพรากเอาชีวิตฉันไปเลย
แล้วนี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่ทำไมปล่อยให้เขาจูบจนพอใจแบบนี้ บ้าไปแล้วจีละดา ทำไมเธอถึงใจง่ายให้แวมไพร์แบบนี้นะ ไม่ชอบตัวเองจริงๆ เลย ไอ้หัวใจที่มันเต้นแรงตอนนี้ก็เหมือนกันเมื่อไหร่จะหยุดเต้นสักที เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าเมื่อไหร่จะเต้นให้เป็นจังหวะปกติสักที เพราะตอนนี้มันเต้นแรงจนฉันกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินมันด้วยน่ะสิ
หลังจากกินข้าวต้มฝีมือเซอร์คัสเสร็จ ไม่รู้ว่าควรเรียกข้าวต้มดีมั้ย เพราะข้าวมันแข็งมากอย่างกับกัดก้อนหินอย่างงั้นล่ะ ตอนนี้ฉันและเซอร์คัสก็มายืนอยู่หน้าบ้าน อากาศข้างนอกค่อนข้างหนาว จนฉันต้องกระชับเสื้อโค้ชสีชมพูหวานแหววให้ปกคลุมร่างกายฉันมากขึ้น ฉันคิดว่าอุณหภูมิน่าจะติดลบเลยมั้งเนี่ย หนาวจับขั้วหัวใจซะขนาดนี้ หนาวแบบนี้มันทำให้ไม่อยากออกไปไหนซะแล้วสิ นอนผิงเตาไฟอยู่ในบ้านยังมีความสุขกว่าตั้งเยอะ
แต่อีกใจหนึ่งมันก็อยากจะไปเที่ยว อยากจะออกไปเจอโลกที่กว้างใหญ่กว่าจะมุดตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่รู้หรอกนะว่าเซอร์คัสจะพาฉันไปไหน แต่ฉันคิดว่าเขาน่าจะพาฉันไปที่ที่ฉันไม่เคยไป ฉันเคยอ่านเจอว่าแวมไพร์ไม่ชอบที่พลุกพล่าน เพราะงั้นการที่เขาจะพาฉันเข้าเมืองมันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลย
"เราจะไปไหนกันเหรอคะ?" เมื่อเห็นว่าร่างสูงได้แต่หันไปมองยังทางเข้าป่าสีเงินก็ทำให้ฉันต้องถามเขาขึ้นมา มันจะมีสักกี่ที่ที่เขาจะพาฉันไปกันและที่ที่ไม่ได้อยู่ไกลจากที่นี่ด้วย
"เซอร์ไพรส์"
เชื่อเหอะว่าเป็น 'เซอร์ไพร์ส' ของจริง เพราะเซอร์คัสทำให้ฉันเซอร์ไพร์สหลายครั้งแล้ว ตื่นเต้นอ่ะ อยากจะรู้เร็วๆ จังว่าเซอร์ไพรส์ของเขาจะเป็นที่ไหน ไม่แน่อาจจะเป็นที่ที่ฉันคาดไม่ถึงก็ได้ มันจะต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ เลย
"ขึ้นหลังผม"
"O_O หาาาาา"
ทะ...ทำไมต้องขึ้นหลังเขาด้วยล่ะ เขาจะทำอะไรฉันกันแน่เนี่ย เริ่มกลัวแล้วนะ แค่จะไปเที่ยวมันจำเป็นต้องขึ้นหลังกันขนาดนี้เลยเหรอ การที่เราเดินไปด้วยขาทั้งสองข้างของใครของมันมันจะไม่ง่ายกว่าเหรอ หรือเขาชอบการแบกหาม ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ประหลาดเกินไปแล้วล่ะ ใครจะชอบความลำบาก หรือแวมไพร์ชอบใช้กำลังเหรอ หรือฉันกำลังคิดไปเองกันแน่
"ถ้าไม่ขึ้นมาแล้วจะไปกันยังไง?"
"เดิน" ฉันตอบกลับไปทันที ก็ถ้าไม่เดินเราจะไปยังไงล่ะจริงมั้ย เขาก็ถามอะไรแปลกๆ ออกมานะ แวมไพร์ทำตัวน่าปวดหัวเหมือนกันทุกตัวหรือเปล่าเนี่ย เวลาที่เขาคุยกับเพื่อนเพื่อนไม่เคยบอกเลยเหรอว่าเขาทำตัวให้น่าปวดหัวมากแค่ไหน
"ไม่ไหวหรอกสาวน้อย ที่ที่ผมจะพาคุณไปมันไม่เหมาะกับการเดินหรอก เพราะงั้นขึ้นมาบนหลังผมเราเสียเวลามากแล้วนะ"
ถ้าจะลำบากขนาดนั้นก็อย่าไปเลยดีกว่าค่ะ จะให้ฉันไปขี่หลังเขามันก็ยังไงอยู่นะ แค่จูบกันในห้องครัวฉันก็ทำตัวไม่ถูกอยู่แล้ว นี่ยังจะให้ฉันขึ้นหลังเขาอีก งานนี้ขอบายค่ะ เชิญเขาไปชวนคนอื่นให้ขึ้นหลังเขาได้ตามสบายเลย ฉันจะกลับเข้าไปผิงเตาไฟนอนแล้ว
"จะ...จีไม่ไปแล้วค่ะ"
ฉันกำลังจะหันกลับเข้าไปในบ้านแต่ก็ช้ากว่าเซอร์คัสเมื่อเขาเอื้อมมือมาจับข้อมือฉันเอาไว้ก่อนจะดึงตัวฉันเข้าไปชิดตัวเขาและช้อนตัวฉันให้อยู่ในอ้อมแขนอันแสนเย็นเฉียบของเขาทันที ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูกไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ และทำมันได้อย่างรวดเร็วมากด้วย ไม่นานเขาก็จับฉันอุ้มขึ้นหลังแทนการช้อนตัวฉันให้อยู่ด้านหน้า
ขวับบบบบ!
"พลาดแล้วสาวน้อย ^__^"
"กรี๊ดดดดดดดด"
ตอนนี้เราสองคนมาอยู่บนยอดเขาโอลิมปัส เอ๊ย! ไม่ใช่ เราอยู่บนยอดต้นไม้ต้นหนึ่งที่สูงมากกกก เมื่อกี้เซอร์คัสเล่นเอาฉันเกือบหยุดหายใจ ทำไมน่ะเหรอ?.....เล่นมาอุ้มฉันขึ้นบนหลังเขา แล้วกระโดดไปเกาะต้นไม้อย่างกับสไปเดอร์แมน ใช้เวลาไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำเราก็มาอยู่บนยอดต้นไม้นี้
เซอร์คัสวิ่งเร็วมาก ทั้งๆ ที่แบกฉันไว้ด้านหลังเขายังดูไม่เหนื่อยเลย แต่คนที่เหนื่อยกับเป็นฉันแทน ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรนอกจากเกาะเป็นปลิงทะเลอยู่บนหลังเขา มันทั้งน่าตื่นเต้นและน่าตกใจในเวลาเดียวกัน มันเหมือนการเล่นกีฬาแบบผาดโผน แต่เชื่อเถอะว่าของเซอร์คัสมันน่ากลัวมากกว่า
แต่ที่นี่เซอร์ไพร์สมาก เพราะคงไม่มีมนุษย์คนไหนสามารถปีนขึ้นมาที่นี่ได้ ฉันนี่โชคดีจริงๆ ที่ได้รู้จักกับแวมไพร์อย่างเซอร์คัส ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะได้มาเห็นวิวธรรมชาติที่สวยงามได้มากขนาดนี้ มันเป็นอะไรที่น่าประทับใจมากๆ เลย ที่ที่เซอร์คัสพาฉันมามันอยู่ในป่าสีเงินเองแหละ ฉันคิดผิดที่ไหนกันล่ะว่าแวมไพร์ไม่ชอบที่พลุกพล่าน
"สวยมากเลยค่ะ" ฉันนี่ยิ้มไม่หุบเลยกับวิวที่ได้เห็น ภูเขา ต้นไม้ ลำธาร ท้องฟ้า ช่างเป็นอะไรที่อะเมจซิ่งจิงเกอเบลมาก นี่ถ้ามีกล้องถ่ายรูปฉันคงถ่ายไปอวดเพื่อนๆ แล้ว แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้พกอะไรมากเลย แต่ไม่เป็นไรหรอก แค่ได้เห็นกับตาตัวเองแค่นี้ก็มีความสุขมากแล้วล่ะ มันจะเป็นภาพความทรงจำที่ฉันจะจำไม่มีวันลืมเลย
"เซอร์ไพรส์ไงล่ะสาวน้อย" ฉันหันไปยิ้มให้เขาแทนคำขอบคุณที่เขาพาฉันมาที่นี่ ข้างในป่าสีเงินมีอะไรที่น่าอัศจรรย์มาก ฉันคิดว่ามันจะต้องมีอีกหลายที่ในนี้ที่สวยงามเหมือนที่นี่อย่างแน่นอน ฉันชอบที่นี่จังเรียกว่ากำลังหลงรักมันอยู่ก็ว่าได้ "ร้องเพลงให้ผมฟังแทนคำขอบคุณได้มั้ย"
ว่าแล้วเชียวต้องมีข้อแแลกเปลี่ยน =_=
"ว่าไงล่ะสาวน้อย"
ฉันควรจะตอบแทนเขานะ เพราะที่ที่เขาพามามันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มซะอีก ร้องเพลงแค่นี้เอง และฉันก็อยากให้คนอื่นมาฟังฉันร้องเพลงด้วย พวกเขาจะได้รู้ว่าฉันร้องเพลงเพราะมากแค่ไหน ฉันอยากจะไปประกวดร้องเพลงนะแต่ทางบ้านไม่ยอมนี่สิ ก็เลยได้แต่งเองร้องเอง แต่สักวันฉันจะก้าวไปเป็นนักแต่งเพลงที่โด่งดังให้ได้เลยคอยดู
"I remember tears streaming down you face. When I said never let you go. When all those shadows almost killed you light, I remember you said, don't leave me here alone, But all that's dead and gone and passed, to night, Just close your eyes, the sun is going dows, You'll be all light, no one can hurt you now, Come morning light, You and I'll be safe, and, sound. "
"เสียงของคุณฟังทีไรทำให้ผมเคลิ้มทุกทีที่ได้ฟังเลย"
"ขอบคุณค่ะ"
แค่ได้ยินคำชมจากคนอื่นมันก็ทำให้ฉันมีกำลังใจในการที่จะแต่งเพลงต่อไป ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาตั้งใจชมฉันจริงๆ หรือแค่พูดเพื่อให้ฉันรู้สึกดี แต่วันนี้เขาก็ทำให้ฉันมีความสุขในการที่มาอยู่ที่นี่แล้ว ถึงแม้ว่าเรื่องราวที่ผ่านมาที่ฉันอยู่ที่นี่จะมีทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดีปะปนกันไป แต่พอมาเห็นอะไรที่สวยงามแบบนี้บอกเลยว่ามันทำให้ฉันลืมเรื่องไม่ดีออกไปจากหัวจนหมดสิ้น ขอบคุณคนที่ยืนอยู่ข้างฉันตอนนี้มากที่ทำให้ฉันได้มาเห็นอะไรดีๆ แบบนี้
เซอร์คัสมาส่งฉันที่บ้านแล้วเขาก็กลับเข้าไปในป่าสีเงินแล้ว ก่อนกลับฉันยังได้เห็นพระอาทิตย์ตกสวยมากเลยล่ะ มันเป็นภาพที่แสนประทับใจมากเลยทีเดียว และคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีวันลืมวันนี้แน่ๆ
ฉันชอบวันนี้ มันเป็นวันที่ทำให้ฉันมีความสุข ความสุขที่หาได้ยากจากคนอย่างฉัน ที่จริงฉันก็ไม่ได้มีเรื่องทุกข์อะไรขนาดนั้นหรอกนะ เพียงแต่ฉันเหนื่อยทุกครั้งเวลาที่ต้องไปเรียน ฉันจะต้องทนนั่งอึดอัดกับสายตาของริชกับเอ็มเคแทบจะทุกวัน
แต่ฉันเชื่อว่ามันจะต้องมีสักวันที่เป็นวันของฉัน และมันก็มาถึง ฉันจะมีวันนี้ไม่ได้หากไม่ได้เจอกับเซอร์คัส อยากจะขอบคุณเขาที่เข้ามาในชีวิตของฉัน จากที่คิดว่าเขาน่ากลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ตอนนนี้ฉันกลับอยากให้เขาอยู่กับฉันแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ และพาฉันไปที่ที่ฉันยังไม่เคยไป อยู่เป็นเพื่อนในวันที่ฉันเหงา และอยู่ฟังฉันร้องเพลงที่ตัวเองแต่งขึ้นมา
สรุปรวมๆ เลยก็คือฉันอยากให้เขาอยู่กับฉันนั่นเอง
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น