คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สาวน้อยของผม
สาวน้อยของผม
O_O
สิ้นเสียงเมื่อกี้เท่านั้นแหละ ดวงตาของฉันเบิกกว้างเท่าไข่ห่านเลยจ้าาาา ขนตามร่างกายฉันลุกชันขึ้นตามตัวด้วยไอเย็นจากคนตรงหน้า มันเย็นยะเยือกเหมือนน้ำแข็งเลย ผิวขาวซีดอย่างกับไม่มีเลือดในร่างกาย ดวงตาที่คบกริบแทบจะกรีดร่างฉันออกเป็นชิ้นๆ บอกไม่ถูกเลยว่าตัวเองควรจะรู้สึกยังไงในตอนนี้
"ตกใจอะไรกันเราเคยเจอกันแล้วนะสาวน้อย ^___^" คนตรงหน้าพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันตกใจจนขยับตัวไปไหนไม่ได้
ด้วยความที่ฉันเป็นคนตาไว ฉันได้สำรวจลักษณะของคนตรงหน้าหมดแล้ว ดวงตาสีน้ำตาลประกายทอง ผมสีน้ำตาลเข้ม ผิวขาวซีด ปากสีแดงสด จมูกโด่ง สูงราวกับเสาไฟฟ้า สรุปรวมๆ คือ คนตรงหน้าฉันคนนี้หล่อเอาการมากๆ หล่อแบบไม่ลืมหูลืมตากันเลยทีเดียว ขนาดนายแบบชื่อดังยังอายอ่ะ ขอบอก O///O
"คะ...คุณเป็นใครคะ?" เวลาแบบนี้ยังจะมาพูดเพราะอีกนะยัยจีละดาเอ๊ยยย! อยากจะฆ่าตัวเองจริงๆ เลย ก็อย่างที่บอกอ่ะนะฉันมันโลกสวยนี่นาาา ฮุ ฮุ (มั่นหน้าไปมั้ยยัยจี =_=;)
"ผมชื่อเซอร์คัส ^__^" เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉันอีกครั้ง นี่เขาหูหนวกหรือไงฉันไม่ได้ถามชื่อเขานะ >_< งี่เง่าจริง
"จีไม่ได้ถามชื่อคุณแต่จีถามว่าคุณเป็นใคร?"
"ผมเป็นแวมไพร์ ^__^"
O.O ช็อกจ้าาาา นี่เขาล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย วะ...แวมไพร์มันมีที่ไหนกัน จะโกหกเพื่อจะมาขโมยของบ้านฉันใช่มั้ย หรือว่าเขาพูดความจริง เพราะลักษณะท่าทางเขาเหมือนพวกแวมไพร์ที่ฉันดูในหนังไม่มีผิดเลย
"จำผมไม่ได้เหรอสาวน้อย?" ฉันมองหน้าเซอร์คัสพร้อมกับพยายามนึกว่าฉันเคยเจอเขาที่ไหน แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกสักที
"เมื่อตอนเย็นที่คุณร้องเพลงไง" ฉันนึกตามที่เขาพูดแล้วอ้างปากค้างอีกรอบ
"คะ...คุณคงไม่ได้หมายถึง......" เขาพยักหน้าทันที นี่เขารู้ด้วยเหรอว่าฉันกำลังจะพูดอะไร
"ก็คุณอยากเจอผมไม่ใช่เหรอ? ^__^" ตายล่ะหว่าเมื่อตอนเย็นฉันเผลอพูดประโยคสิ้นคิดออกไปได้ยังไงเนี่ย >_< อีกอย่างฉันพูดกับเขาเหรอ ทำไมเขาไม่แสดงตัวออกมาล่ะ ฉันได้แต่เถียงกับตัวเองในใจ ตอนนี้มันงงหนักมาก เขาเป็นใคร รู้จักฉันได้ยังไง แล้วทำไมมาเรียกฉันว่าสาวน้อยด้วย มันรู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้แฮะ
"ผมชอบเพลงที่คุณร้องนะสาวน้อย ^__^" พูดจบเซอร์คัสก็เดินเข้ามาใกลฉันเรื่อยๆ จนฉันต้องถอยหลังไปชนกับผนัง ฉันรู้สึกได้ถึงไอเย็นที่ออกมาจากตัวเขา รู้สึกได้อีกอย่างว่าตัวเองต้องไม่รอดแน่ๆ T///T
"คุณเป็นค้างคาวตัวนั้นเหรอคะ?" ฉันถามประโยคสิ้นคิดอีกแล้ว แงๆๆ อยากชกปากตัวเองจริงๆเลย จะให้ฉันคิดเป็นอย่างอื่นไปได้ยังไง ในเมื่อตอนนั้นมีแค่ฉันและไอ้ค้างคาวบ้านั่นนี่นา อีกอย่างบ้านของป้านอริสอยู่ห่างไกลจากผู้คนมาก ไม่มีทางที่จะมีคนมาได้ยินเสียงของฉันร้องเพลงอยู่หลังบ้านแบบนี้แน่ๆ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เซอร์คัสหัวเราะออกมาเสียงดัง นี่คำถามของฉันมันน่าหัวเราะขนาดนั้นเลยหรือไง =_=
"ใช่แล้วสาวน้อย"
เอาแล้วสิ ฉันรู้ตัวจริงของเขาแบบนี้เขาจะไม่ดูดเลือดฉันจนหมดตัวเลยเหรอ นี่อย่าบอกนะว่าเขาเป็นค้าวคาวตัวนั้นจริงๆ งั้นก็แสดงว่าเขาเป็นแวมไพร์น่ะสิ มันเรื่องจริงหรือว่าฉันกำลังฝันอยู่กันแน่ มันมีอยู่จริงๆ ด้วยเหรอไอ้ผีแบบนี้น่ะ
ถ้าฉันจำไม่ผิดฉันเคยดูหนังผีดูดเลือดตอนเด็กๆ พวกนี้โหดร้ายมาก และมีพละกำลังที่แข็งแรงกว่ามนุษย์ธรรมดาจะสู้ไหว แล้วฉันจะทำไงดีเนี่ย ฉันยังไม่อยากตายนะ แง แง ช่วยลูกด้วยจ้าาาาา TOT
"คุณจะดื่มเลือดจีเหรอ?" ฉันถามพลางเช็ดน้ำตาที่ร่วงลงมาอาบสองแก้มด้วยความหวาดกลัว ไม่รู้หรอกนะว่าเขาพูดจริงหรือเปล่า แต่รัศมีความเย็นจนน่ากลัวที่แผ่ออกมาจากตัวเขามันทำให้ฉันเชื่อไปแล้วว่าเขาเป็นผีดูดเลือดจริงๆ
"หึ! หึ! หึ!" หัวเราะอีกแล้ว เขาเล่นตลกอะไรกับฉันเนี่ย >< "อะไรที่ทำให้สาวน้อยของผมคิดแบบนี้?"
'สาวน้อยของผม' งั้นเหรอ นี่เขาพูดอะไรของเขาเนี่ยรู้ตัวหรือเปล่า
"ก็คุณเป็นผีดูดเลือด" ฉันตัดสินใจพูดกับเซอร์คัสต่อ เผื่อจะถ่วงเวลาการตายของฉันให้ช้าขึ้นอีกนิด T///T
"แวมไพร์ต่างหาก ^__^" เซอร์คัสตอบกลับมาทันที แถมเขายังส่งยิ้มให้ฉันอีกต่างหาก นี่ฉันร้องไห้อยู่นะ >_<
"จะแวมไพร์หรือผีดูดเลือดก็เหมือนกันนั้นล่ะ" เซอร์คัสมองหน้าฉันก่อนจะก้มหน้าตัวเองลงมาใกล้กับใบหน้าของฉันมากขึ้น >///<
"เหมือนกันตรงไหน? ^__^" นี่เขายังกล้ามาถามฉันอีกเหรอว่าเหมือนกันตรงไหน ทั้งๆ ที่เขาก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ผีดูดเลือดหรือแวมไพร์ก็เหมือนกันนั่นแหละ จะเรียกให้ดูดีหน่อยก็แค่แวมไพร์
"กะ...กินเลือดเป็นอาหาร"
"หึ!" เซอร์คัสส่งเสียงในลำคอ ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้ฉันมากขึ้นอีกเท่าตัว เขายกมือขึ้นมาสัมผัสที่แก้มของฉัน ไอเย็นจากมือของเขาทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่กล้าขยับไปไหน เซอร์คัสเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ ก่อนจะหันมาสบตากับฉัน เขาเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีกจนปลายจมูกของเราชนกัน มันทำให้ฉันตกใจทำอะไรไม่ถูกนอกจากหลับตาปี๋
ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นอิสระแล้ว จึงลืมตาขึ้นมาเห็นเซอร์คัสถอยหลังไปสองก้าว เขายืนหันหลังให้ฉันเอามือปิดหน้าตัวเองสูดสมหายใจเข้าออกยาวๆ เหมือนกำลังระงับอารมณ์ตัวเองอยู่ สักพักเขาก็หันหน้ามาทางฉันก่อนจะพูดว่า
"รู้อะไรมั้ยสาวน้อย....." เขาเว้นช่องไว้ระยะหนึ่งก่อนจะพูดต่อ "เมื่อกี้คุณทำให้ผมเกือบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่"
นี่เขาพูดอะไรออกมาเนี่ย ฉันทำอะไรให้เขางั้นเหรอ เขาต่างหากที่จะดูดเลือดฉัน เขาต้องเป็นแวมไพร์ที่บ้าไปแล้วแน่ๆ เลย >_<
"คุณทำให้ผมเกือบทำผิดต่อตัวเอง และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมคงต้องโทษตัวเองไปตลอดกาลแน่" ฉันทำอะไรให้เขารู้สึกแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?
"..." ฉันได้แต่ยืนงงกลับคำพูดของคนตรงหน้า ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันกลัวมาก และฉันก็ไม่ควรมายืนคุยกับผู้ชายที่ไม่รู้ว่าเป็นผีหรือคนกันแน่แบบนี้
"ตัวคุณหอมมาก ถ้าผมได้ดื่มเลือดคุณรับรองได้เลยว่าผมต้องคุมตัวเองไม่ได้อาจดื่มเลือดคุณหมดตัวได้นะสาวน้อย"
เขาจะดูดเลือดฉันจริงๆ เหรอ ว่าแล้วน้ำตาของฉันก็ไหลอาบสองแก้มอีกครั้ง ทำไมต้องเป็นฉันด้วยเนี่ย TOT
"เลือดของคุณจะทำให้ผมมีพละกำลังที่แข็งแรงไปตลอดกาลเลยนะ" เซอร์คัสเดินกลับเข้ามาหาฉันอีกครั้งจนฉันตัวสั่นเทาด้วยความกลัว "กลัวผมเหรอ? ^__^" ถามออกมาได้ ถ้าเขามาเป็นฉันตอนนี้เขาจะได้รู้สึกว่ามันน่ากลัวขนาดไหน นี่มันไม่ใช่บทละครนะและไม่มีตัวแสดงแทนด้วย นี่มันตัวฉันล้วนๆ เลย
เซอร์คัสยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน ก่อนจะส่งยิ้มที่อ่อนโยนมาให้ >///< เพียงแค่สัมผัสแผ่วเบาจากเขามันกลับทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นมา และยิ่งได้มองหน้าเขาในระยะประชิดแบบนี้บอกเลยว่ามันทำให้ฉันหวั่นไหว ถ้าเขาจะเป็นโจรที่หล่อขนาดนี้ฉันก็ยอมให้เขาฉุดนะ และถ้าเขาเป็นแวมไพร์จริงฉันอาจจะเผลอตัวปล่อยให้เขาดูดเลือดก็ได้
"ผมจะทำแบบนั้นกลับสาวน้อยของผมได้ยังไงล่ะ ^__^" ฉันสะดุ้งเล็กน้อยกับคำว่า 'สาวน้อยของผม' คำพูดของเขาที่ใช้เรียกฉันมันทำให้ฉันประหม่าไปหมด ไม่เคยมีใครมาเรียกฉันแบบนี้มาก่อน เขาเป็นคนแรกเลย
"คุณจะไม่ทำอะไรจีใช่มั้ยคะ?" ฉันถามเซอร์คัสด้วยท่าทางดีใจจนออกนอกหน้า จนทำให้เขาหัวเราะออกมา
"ผมบอกว่าจะไม่ดื่มเลือดคุณ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่ทำอย่างอื่นกับคุณนะ ^__^"
เซอร์คัสพูดจบก็ยกยิ้มที่มุมปากทำหน้าเจ้าเล่ห์ หน้าของเขาตอนนี้เหมือนมีแผนร้ายอะไรสักอย่างอยู่ในใจ จนทำให้ฉันกลัวไปถึงสุดขั้วของหัวใจเลยล่ะ T^T ฉันจะไว้ใจแวมไพร์อย่างเขาได้หรือเปล่านะ แล้วเขาจะไม่ทำร้ายฉันด้วยจุดประสงค์อะไรกันล่ะ แวมไพร์ต้องฆ่าคนไม่ใช่เหรอ? เพื่อที่จะเพิ่มพละกำลังให้กับตัวเองนี่นา
แต่แววตาของเขาที่ทอดมองฉันมันทำให้ฉันมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำร้ายฉัน ไม่รู้ทำไมเหมือนกันตัวเองถึงคิดแบบนี้ได้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อน แต่เหมือนว่าเราสองคนมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้เข้าหากัน และอาจจะมีอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้นก็ได้
"คิดอะไรอยู่สาวน้อย" เซอร์คัสถามขึ้นเมื่อเห็นฉันเงียบอยู่นาน ฉันตื่นจากภวังค์ความคิดและรวมรวมสติอันน้อยนิดถามเขาอีกครั้ง
"ทำไมคุณถึงไม่ทำร้ายจี?"
ใช่! มันเป็นคำถามที่ฉันอยากรู้ ถ้าเขาเป็นโจรเขาจะต้องฆ่าปิดปากฉันสิ เพราะฉันเห็นใบหน้าของเขาแล้ว แต่ถ้าเขาเป็นผีดูดเลือดเขาจะต้องดูดเลือดฉันเพื่อดับกระหายด้วย แล้วทำไมถึงไม่ทำอย่างนั้น หรือว่าจะหลอกให้ฉันตายใจแล้วฆ่าฉันทิ้งทีหลัง
"เพราะคุณเป็นสาวน้อยของผม ^__^"
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
เสียงเต้นของหัวใจฉันเองล่ะ >///< ไม่รู้ทำไมเวลาที่เซอร์คัสเรียกฉันว่าเป็นสาวน้อยของเขามันจะเขินแบบนี้ทุกทีเลย ไหนจะแววตาของเขาที่มองฉันมันดูอบอุ่นและอ่อนโยน ต่างจากร่างกายที่เย็นยะเยือกของเขามาก
เซอร์คัสยกมือขึ้นมาจับตรงหน้าอกข้างซ้ายของฉัน ทำเอาฉันนี่ไปต่อไม่เป็นเลยจ้าาาา บอกเลยไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาทำแบบนี้กับฉันมาก่อน แค่จะจับมือยังไม่มีเลย แล้วทำไมเขาถึงได้กล้าทำแบบนี้
และที่แย่กว่านั้นคือการที่ฉันได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้เขาได้ทำตามอำเภอใจนี่สิ บ้าไปแล้วจีละดา เธอควรจะต่อต้านเขาสิ ไม่ใช่มายืนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้แบบนี้
"หัวใจคุณเต้นแรงจัง" คำพูดของเซอร์คัสเล่นเอาฉันหน้าแดงยิ่งกว่าสตอเบอร์รี่ซะอีก ซึ่งนั่นทำให้เซอร์คัสยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก็ที่หัวใจมันเต้นแรงก็เพราะเขาอยู่ใกล้ฉันมากเกินความจำเป็นไง ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนที่ได้อยู่ใกล้เขาเชื่อเลยว่าจะต้องหัวใจเต้นแรงแบบฉันแน่ๆ "ถึงคุณจะเป็นสาวน้อยของผม....."
"เอ๋!?"
"ถ้าคุณทำนอกเหนือในสิ่งที่ผมบอก ผมต้องลงโทษคุณนะสาวน้อย"
เซอร์คัสยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันเขี้ยวที่งอกแหลมออกมาจนทำให้ฉันตกใจสะดุ้งโหยงเลยล่ะ เชื่อแล้วล่ะว่าเขาเป็นผีดูดเลือดจริง เขี้ยวที่แหลมคมนั่นฉันว่ามันน่าจะคมยิ่งกว่ามีดซะอีก
"คุณจะดูดเลือดจีอย่างนั้นเหรอ?" ฉันถามด้วยความตกใจแต่เขากลับหัวเราะออกมาอย่างกับดูหนังตลก อะไรของเขาเนี่ย? >_<
"ผมทำร้ายสาวน้อยคนนี้ไม่ได้หรอก แต่ผมจะทำอย่างอื่นแทน" อย่างอื่นที่ว่านี่มันคืออะไรกัน เขาจะหลอกให้ฉันกลัวเหรอ ก็อาจจะใช่เพราะเขาเป็นผีไง
"อะไรเหรอคะ?" ฉันก็ยังคงเล่นสิบคำถามกับคนตรงหน้าต่อไป ฉันก็แค่อยากรู้นี่นาว่าเวลาที่ตัวเองทำนอกเหนือจากสิ่งที่เขาบอกเขาจะทำอะไรฉันบ้าง อีกอย่างแล้วทำไมฉันจะต้องทำตามเขาด้วยล่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรเลย เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย
เซอร์คัสเลื่อนหน้าลงมาใกล้หน้าฉันอีกครั้งหมือนกำลังจะจูบ อย่างอื่นที่ว่าคือการทำแบบนี้เหรอเนี่ย พอฉันรู้เท่านั้นล่ะ ฉันรีบเบี่ยงหน้าหนีทันทีเลยทำให้จมูกของเซอร์คัสชนเข้าที่แก้มของฉันอย่างพอดิบพอดี
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
หัวใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว >///< กรี๊ดดดดด เขินอ่ะ ทำไมเขาทำแบบนี้ ผีทำอะไรที่โรแมนติกได้ด้วยเหรอ ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยแฮะ อีกอย่างผีดูดเลือดที่ไหนมาจูบเหยื่อแบบนี้ ฉันกำลังฝันอยู่หรือเปล่า หรือว่าคนตรงหน้าฉันคนนี้เขาหลงยุคมาเหรอ
"แก้มคุณหอมจังสาวน้อย" เซอร์คัสพูดพร้อมกับเลื่อนใบหน้าออกห่างฉันเล็กน้อย ขอย้ำนะคะว่าเล็กน้อยเท่านั้น เพราะตอนนี้ลมหายใจที่แสนเย็นเยียบของเขายังรินลดหน้าผากฉันอยู่เลย (เขาตัวสูงกว่าฉันมาก)
"คุณใช่แวมไพร์จริงๆ เหรอกคะ?" ทำไมเขาทำตัวหื่นกามแบบนี้นะ นี่แวมไพร์เป็นเหมือนเขาทุกตัวเลยหรือเปล่าเนี่ย ที่ถามแบบนี้ก็เพื่อความแน่ใจว่าผีดูดเลือดอาจจะไม่ได้น่ากลัวเหมือนอย่างในละครที่เคยดูมาก็ได้
"ทำไมเหรอสาวน้อย?" ยังมาถามฉันกลับอีกนะ ไม่ยอมตอบคำถามฉันแถมมาถามกลับอีกต่างหาก เริ่มชักจะหงุดหงิดแล้วนะ ><
จากที่กลัวตอนนี้มันกำลังจะโกรธแทนที่เขาเล่นลิ้นกับฉันไม่เลิก
-ฝากเพจอีกสักที-
ความคิดเห็น