ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ขอเจ็บแทน
ขอเจ็บแทน
วันนี้ทั้งวันฉันยังไม่เห็นเซอร์คัสเลย แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ดีเพราะฉันยังประหม่าอยู่เวลาเจอเขาตอนนี้ ก็เมื่อวานเขาจูบฉันแถมฉันยังจูบตอบเขาด้วย ถ้าเจอตอนนี้ล่ะก็หน้าของฉันได้กลายร่างเป็นมะเขือเทศสุกจนเละแน่
อีกอย่างฉันเองก็ยังไม่พร้อมที่จะเจอกับเขาตอนนี้ด้วย ไม่รู้ว่าจะต้องทำหน้ายังไงถึงไม่ต้องนึกถึงเรื่องเมื่อวานนี้ได้
นึกถึงเรื่องนี้แล้วก็เขิน เซอร์คัสเป็นผู้ชายคนแรกที่ใกล้ชิดกับฉันมากที่สุดนอกจากพ่อกับพี่ชาย อ้อมกอดของเขาเมื่อวานมันทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน ถึงแม้ว่าตัวเขาจะเย็นเฉียบก็เถอะ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยเวลาได้อยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของเขา
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนั้นกับเซอร์คัสทั้งๆ ที่ก็บอกกับตัวเองมาตลอดว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่ผีกับคนจะรักกัน แค่เรามาถึงจุดนี้ฉันก็ว่ามันมากเกินไปแล้ว
แต่ถ้าจะให้ถอย ฉันคิดว่าตัวเองคงถอยไปไหนไม่ได้แล้วล่ะ เพราะตอนนี้หัวใจฉันมันเรียกร้องหาเขาอยู่ตลอดเวลา ก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามพรหมลิขิตแล้วกัน บางทีที่ฉันได้เจอกับเซอร์คัสมันอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ได้ ไม่รู้สินะ แต่ความรู้สึกของฉันมันบอกฉันอย่างนี้
เอาเป็นว่าฉันอยู่กับเขาแล้วฉันสบายใจก็น่าจะดีแล้ว แค่มีเขาอยู่ข้างๆ ฉันในวันที่ฉันไม่มีใครแค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน ฉันไม่อยากให้เขาไปให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่า ไม่รู้ว่าความรู้สึกเห็นแก่ตัวแบบนี้มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าฉันไม่สามารถเสียเขาไปตอนนี้ได้
"สวัสดีสาวน้อย"
เฮือกกก =[]=
เซอร์คัสที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เดินเข้ามาทักทายฉันที่กำลังนั่งเล่นกับเพื่อนที่ใต้ต้นไม้หลังตึกเรียน อีกอย่างคำทักทายของเขาก็ทำเอาฉันทำอะไรไม่ถูก อย่าลืมนะว่าเพื่อนฉันไม่รู้ว่าเราสองคนรู้จักกัน หางานมาให้ฉันแล้วมั้ยล่ะ
"มาหาพวกเราเหรอคะ?" นิชายิ้มให้เซอร์คัสก่อนจะถามเขาอย่างเป็นมิตร เธออาจจะคิดว่าคำทักทายของเซอร์คัสหมายถึงพวกเราทุกคน โล่งอกมากเว่อร์ ดีนะที่ลิลลี่ไม่หันมาทำหน้าสงสัยฉัน ไม่อย่างนั้นฉันต้องโดนเพื่อนรุมถามยับเลย
"จะว่างั้นก็ได้ เพราะผมมาหา....." เซอร์คัสหยุดพูดก่อนจะหันมามองหน้าฉัน แค่เห็นสายตาของเขาที่มองมาที่ฉันก็รู้ได้ทันทีเลยว่าหายนะมาเยือนอยู่ตรงหน้านี้แล้ว ทำไมเขาต้องทำให้ฉันเป็นจุดเด่นด้วยก็ไม่รู้ เขาไม่รู้หรือไงว่าฉันไม่ชอบให้เขามาทักที่มหาวิทยาลัยแบบนี้
ขวับบบบบ!
เพื่อนฉันทั้งสามคนพร้อมใจกันหันมาทางฉันโดยไม่ได้นัดหมาย โอ๊ะโอ!...เซอร์คัสทำร้ายฉันทางอ้อมอ่ะ คุยกันตอนอยู่ที่บ้านก็ไม่ได้ ฉันยิ่งไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าฉันรู้จักกับเขา เพราะไม่อยากหาเรื่องให้ตัวเองต้องเดือดร้อน
สาวๆ ในห้องออกจะชอบเซอร์คัสอย่างออกนอกหน้า ถ้าเขามาใกล้ชิดกับฉันแบบนี้มันคงไม่ใช่เรื่องดีกับตัวฉันเท่าไหร่ ฉันยังไม่อยากถูกหมายหัวตอนนี้
"มีอะไรเหรอคะ?"
ฉันก็เลยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ถามเซอร์คัสออกไป เหมือนว่าฉันกับเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเพื่อนจะเชื่อหรือเปล่า แต่เอาตัวรอดตอนนี้ก่อนแล้วกัน เพราะสถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
"ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย" เซอร์คัสพูดจบแล้วกำลังจะเดินออกไป แต่ฉันไม่อยากอยู่กับเขาสองคนนี่นา เดี๋ยวเพื่อนฉันสงสัย ยัยพวกนี้ยิ่งเป็นคนขี้สงสัยซะด้วยสิ
"คุยตรงนี้ก็ได้ค่ะ จีไม่มีอะไรปิดบังเพื่อนอยู่แล้ว"
พูดแล้วก็กระด่างปากตัวเองว่าไม่มีอะไรปิดบังเพื่อน ฉันนี่ไม่สมควรได้ฉายาว่า แม่ชี โลกสวยอะไรนั่นเลย ฉันน่ะเหมาะกับนางมารร้าย ปีศาจ อะไรเถือกนั้นมากกว่า แต่ถึงยังไงฉันก็จริงใจกับเพื่อนนะ ที่ฉันต้องโกหกก็เพราะไม่อยากให้เพื่อนฉันต้องเป็นห่วง เพราะพวกนี้มักพูดอยู่เสมอว่าฉันไม่ค่อยทันคนสักเท่าไหร่
เซอร์คัสหันหน้ามามองฉันก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย ทำให้ฉันใจเต้นแรงขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าเขาจะพูดถึงเรื่องอะไร อีกอย่างใบหน้าของเขาตอนนี้ก็ดูเจ้าเล่ห์มากด้วย เห็นแบบนี้แล้วไม่ไว้ใจเลย บางทีเขาอาจจะอยากแกล้งฉันเล่นอยู่ก็ได้ หรือไม่ก็เอาเรื่องเมื่อวานมาพูดให้ฉันขายหน้าเพื่อนๆ
"เมื่อวาน....."
เฮือกกก =[]=
จริงด้วยเขาจะพูดถึงเรื่องเมื่อวาน
"เซอร์คัส" ฉันเรียกชื่อเขาเสียงดัง จนทำให้เพื่อนทั้งสามคนมองฉันอย่างตกใจ และคงจะดูงงๆ กับอาการของฉันเอามากๆ เพราะปกติฉันไม่ใช่คนที่ชอบพูดเสียงดังอยู่แล้ว เซอร์คัสกำลังจะทำให้ฉันบ้า โอ๊ยยย >_<
"มีอะไรหรือเปล่าจี?" นิชาเขย่าแขนฉันเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่ยืนจ้องหน้าเซอร์คัสไม่ยอมลดละ ก็เขาเล่นมาพูดถึงเรื่องอันน่าอับอายของฉันใครจะทนได้ล่ะ อย่าให้ถึงทีฉันบ้างแล้วกันจะเอาให้เขาอายเพื่อนฉันทั้งห้องเลย
"เปล่า! เดี๋ยวจีมานะ" ฉันบอกนิชาก่อนจะเดินนำเซอร์คัสออกไปที่หลังอาคารBTF
ฉันหันกลับไปจ้องหน้าเซอร์คัสเมื่อรู้สึกว่าเราเดินมาไกลพอไม่ให้ใครได้ยิน แต่คนตรงหน้าฉันนี่สิยืนกอดอกฉีกยิ้มหน้าบานเหมือนตัวเองไม่รู้สึกผิดที่ทำให้ฉันต้องโดนเพื่อนคาดคั้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ทำไมจะต้องมาทักเวลาที่อยู่ที่นี่ด้วยก็ไม่รู้
"มีอะไรคะ?" ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ นี่ถ้าเขาไม่ได้มีเรื่องสำคัญนะฉันจะโกรธจริงๆ ด้วย
"ไม่มีอะไร"
อะไรของเขาเนี่ย จะมาไม้ไหนกัน เรียกฉันออกมาเพื่อที่จะบอกว่า 'ไม่มีอะไร' เนี่ยนะ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย ฉันมองหน้าเขาอย่างนึกโกรธที่ทำอะไรที่ทำให้ฉันต้องเดือดร้อนแบบนี้ เซอร์คัสเองก็ดูจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยด้วย เห็นอย่างนี้ฉันก็ยิ่งอยากจะโกรธเขา
"ไม่มีอะไรแล้วเรียกจีออกมาทำไมคะ?" ฉันกอดอกถามคนตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจ ที่จริงก็แค่อยากจะเปลี่ยนเรื่องที่เขาจะคุยกับฉันมากกว่า เพราะฉันรู้ว่าที่เขามาหาฉันเวลานี้คงอยากจะแกล้งฉันเรื่องเมื่อวานแน่เลย
"คุณยังไม่อยากเจอผมตอนนี้เพราะเขินเรื่องเมื่อวานใช่มั้ย ^__^"
O_O เซอร์คัสรู้ได้ยังไง หรือว่าตอนนั้นเขาอ่านความคิดฉันได้
โอ้!!! แม่เจ้า ไอ้เกราะบ้านี่ก็ไม่เป็นใจให้ซะเลย เปิดให้เขามาอ่านความคิดฉันได้ตอนที่ฉันคิดถึงเขาพอดี นี่แสดงว่าที่เขาเรียกฉันออกมาคงอยากจะแกล้งฉันล่ะสิ เซอร์คัสเจ้าเล่ห์จริงๆ ฉันคิดผิดที่ไหนกันล่ะว่าเขาจะต้องแกล้งฉันด้วยเรื่องนี้ ฉันคงต้องเลิกคิดถึงเขาแล้วล่ะมั้งเนี่ย เพราะถ้าปล่อยความคิดของตัวเองแบบนี้เขาก็อาจจะอ่านความคิดฉันได้
"จีจะกลับแล้ว"
ฉันทำแก้มป่องเป็นเชิงว่างอนเขา เพื่อที่จะรีบออกไปให้เร็วที่สุด เพราะบอกตามตรงเลยว่าฉันอายมาก ไม่อายก็บ้าแล้ว ผู้ชายเล่นมาพูดถึงเรื่องจูบขึ้นมาฉันก็ทำตัวไม่ถูกน่ะสิ แต่ก่อนที่ฉันจะทันได้เดินไปไหนมือหนาของเซอร์คัสก็คว้าข้อมือฉันเอาไว้ซะก่อน
หมับ!
ตอนนี้เราสองคนยืนมองหน้ากันอยู่ก่อนที่เซอร์คัสจะดึงฉันเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขนของเขาเล่นเอาฉันเกือบหยุดหายใจแน่ะ แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าอ้อมกอดของเซอร์คัสช่างน่าอบอุ่น และแข็งแรงมากแค่ไหน ฉันอยากให้เขากอดฉันไว้แบบนี้นานๆ เลย และอยากให้เขากอดแค่ฉันคนเดียว เพราะฉันไม่อยากให้เขาใช้อ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนี้ไปกอดกับคนอื่น เพราะถ้าฉันเห็นเขากอดคนอื่นฉันคงเจ็บที่ใจไม่ใช่น้อย
แกร๊บบบบ!
เราสองคนผละออกจากกันทันที เพราะเสียงเมื่อกี้มันเป็นเสียงของใครสักคนเหยียบกิ่งไม้ แต่พอหันไปมองก็ไม่เห็นอะไรแล้ว นี่แสดงว่ามีคนกำลังแอบมองฉันกับเซอร์คัสใช่มั้ย
แย่แล้วมั้ยล่ะถ้าเป็นเพื่อนในห้องจะทำยังไงดี อีกอย่างก็ไม่รู้ด้วยว่าคนที่มาแอบดูเป็นใคร เขาจะเอาเรื่องของฉันกับเซอร์คัสไปป่าวประกาศให้คนอื่นรู้หรือเปล่า บอกเลยตอนนี้ฉันสติแตกไปแล้ว
"ใครน่ะ?" เซอร์คัสร้องถามออกไปแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ และนั่นก็ยิ่งทำให้ฉันกลัวมากกว่าเดิม ใจฉันตอนนี้เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกอยู่แล้ว กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมา
หมับบบบ!
เซอร์คัสจับมือฉันไว้ข้างหนึ่งเมื่อเห็นว่าฉันกำลังจะร้องไห้ ฉันก็เลยส่งยิ้มให้เขาเหมือนจะบอกว่าฉันไม่เป็นไร ฉันไม่อยากดูเป็นคนอ่อนแอในสายตาของเขาตลอดเวลา ฉันอยากจะเข้มแข็งให้เขาได้เห็นบ้าง ถึงแม้ว่าภายในของฉันจะบอบบางและอ่อนแอก็ตามที
วันต่อมา
"เธอกับคุณเซอร์คัสรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่"
ฉันมานั่งที่ได้ยังไม่ถึงห้าวินาทีเลย ลิลลี่ก็ยิงคำถามร้ายกาจมาเลย ทำให้นิชาและหว่าหวาชะงักมือที่ทำโน้นนี่ลงแล้วหันมาทางฉันเหมือนจะคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้ ฉันก็นึกว่าเพื่อนจะลืมเรื่องเมื่อวานไปแล้วซะอีก
"เอ่อ...คือ..." ฉันไม่รู้จะตอบยังไงเลยได้แต่อ้ำอึ้ง ฉันควรจะบอกความจริงกับเพื่อนหรือว่าเงียบเอาไว้แล้วเลือกที่จะโกหกเหมือนเดิม แต่ฉันมันเป็นคนโกหกไม่ค่อยเก่งนี่สิ กลัวว่าจะหลุดอะไรออกมาให้เพื่อนจับได้
"คุณเซอร์คัสพูดถึงเรื่องเมื่อวาน?" นิชาช่างความจำดีซะเหลือเกิน มิน่าล่ะคอปบาถึงไม่กล้าแหกกฎของนิชา
"อ้อ! วันนั้นจีไปเจอเขาที่โรงพยาบาลพอดีน่ะ" ฉันพูดอะไรออกมา ฉันไปเจอเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วจะโกหกต่อไปว่ายังไง ทำไมฉันพูดไม่คิดให้ดีซะก่อน ถ้าเกิดเพื่อนไปถามเซอร์คัสแล้วเราพูดไม่ตรงกันอะไรจะเกิดขึ้นเนี่ย ตายอย่างเดียวเลยทีนี้
"แล้วเขามาหาจีทำไม?"
นั่นไง ถามไม่หยุดนี่ถ้าไม่ได้ฟังเหตุผลที่ดีพอก็จะคาดคั้นกันอยู่อย่างนี้ใช่มั้ย เรื่องของพวกเธอฉันยังไม่เคยเห็นไปก้าวก่ายเลย แต่ก็พอเข้าใจอยู่หรอกว่าเพื่อนทุกคนเป็นห่วงฉัน แต่ขอให้ฉันมีความเป็นส่วนตัวบ้างก็ดีนะ
"เขามาถามอาการของจีเฉยๆ" ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับคำถามของเพื่อนๆ ที่ยิงถามมาไม่ยั้ง เพราะถ้าทำเป็นสนใจเพื่อนจะต้องจับได้อย่างแน่นอนว่าฉันเป็นเดือดเป็นร้อนกับเรื่องของเซอร์คัสมาก
"แล้วทำไมเธอต้องเสียงดังใส่เขาด้วย?" คำถามของลิลลี่ทำให้ฉันอึกอักขึ้นมากะทันหัน แล้วฉันจะโกหกต่อไปว่าอะไรดีล่ะ นี่ฉันก็โกหกเพื่อนๆ จนจำไม่ได้แล้วว่าเรื่องไหนเป็นเรื่องไหน
"จีทำอย่างนั้นเหรอ?" แกล้งทำเป็นไม่รู้เนี่ยแหละเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว เพราะถ้าทำแบบนี้เพื่อนจะได้ไม่สงสัยกับอาการแปลกๆ ของฉันที่มีต่อเซอร์คัส
"ก็ใช่น่ะสิ อย่าบอกนะว่าเธอจำไม่ได้"
"เปล่า ก็เมื่อวานจีไม่สบายเลยอาจจะทำอะไรออกไปด้วยอาการป่วยก็ได้ อีกอย่างนะจีก็จำเรื่องเมื่อวานไม่ได้ด้วย" นี่ฉันก็โกหกเก่งเหมือนกันนะเนี่ย เพิ่งรู้ว่าตัวเองมีพรสวรรค์ทางด้านนี้
"จริงเหรอ?" นิชาพูดแบบนี้เหมือนไม่เชื่อเลยแฮะ ฉันเองก็ไม่รู้จะโกหกว่าไรต่อ เพราะปกติฉันไม่ชอบโกหกอยู่แล้ว ฉันก็เลยได้แต่พยักหน้าแล้วหันออกไปนอกหน้าต่างเพื่อเป็นการจบบทสนทนา และเพื่อนๆ ก็ไม่มีใครมาถามอะไรฉันอีกเลย
ตอนนี้ฉันกับเพื่อนทั้งสามคนพากันมาที่ห้องสมุดเพื่อทำรายงาน เพราะช่วงบ่ายพวกฉันไม่มีเรียนก็เลยมาสิงสถิตอยู่ที่นี่ หรือพูดง่ายๆ ก็คือไม่มีที่ไป ที่จริงแล้วก็มีที่ให้ไปอยู่หรอกเพียงแต่ไม่อยากไป
"จีระวัง" เสียงนิชาร้องห้ามซะดังเชียว แต่ไม่ทันแล้วจ้า ฉันเหยียบน้ำอะไรก็ไม่รู้ มันลื่นมากทำให้ฉันเซหงายหลังล้มลง
ตุ๊บบบบ!
เอ๊ะ! แต่จะว่าไปทำไมพื้นมันไม่แข็งอ่ะ นุ่มมากด้วย และฉันก็ไม่เจ็บตัวเลยสักนิด เหมือนนอนอยู่ที่เตียงนอนนุ่มๆ อย่างนั้นล่ะ
"เป็นไรหรือเปล่าจี?" นิชารีบวิ่งเข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้น ฉันยังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้บอกเลยว่าเรื่องนี้มันทำให้ฉันตกใจมาก เพราะไม่คิดว่าจะมีน้ำมันมาเทราดอยู่แถวนี้ ใช่! มันคือน้ำมันนั่นเอง แต่สิ่งที่พีคกว่านั้นคือการที่ฉันนั่งทับร่างเซอร์คัสอยู่ตอนนี้
O_O
"เซอร์คัส"
ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาปกป้องฉันอย่างที่เขาเคยบอกไว้จริงๆ ด้วย นี่ถ้าเขามาไม่ทันป่านนี้คนที่นอนแอ้งแม้งอยู่ตรงนี้คงจะเป็นฉันไม่ใช่เขา ใครกันนะทำน้ำมันหกแล้วไม่ยอมมาเช็ด นี่ถ้าเป็นอาจารย์ที่มีอายุมากแล้วจะทำยังไง ใครจะมารับผิดชอบ อีกอย่างตรงนี้ก็ไม่มีกล้องวงจรปิดซะด้วยสิ
"เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ?" ฉันถามเขาด้วยความเป็นห่วง เพราะดูท่าทางเขาน่าจะเจ็บมากโขเลยแหละ เพราะรับน้ำหนักฉันไปเต็มๆ เลย
"ไม่เจ็บซะล่ะมั้งนอนทับซะขนาดนี้" อย่าเข้าใจผิดว่าเป็นเสียงเซอร์คัสนะ มันเป็นเสียงของลิลลี่ต่างหาก เจ้าตัวยังไม่ได้ว่าอะไรเลยยัยนี่รีบพูดแทนซะงั้น นี่กลัวว่าจะไม่มีบทให้พูดหรือไง ไม่ต้องห่วงหรอกเพราะเธอจะต้องแขวะฉันไปอีกนาน
"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" เซอร์คัสลุกขึ้นมาถามฉันด้วยสีหน้าเหเกย เขาคงเจ็บที่ต้นแขนสินะเพราะมืออีกข้างเขาจับที่แขนข้างหนึ่งเอาไว้ ฉันมองเขาด้วยความเป็นห่วงถ้าจะให้เซอร์คัสมาเจ็บตัวเพื่อปกป้องฉันแบบนี้มันคงไม่ดีแน่
"จีไม่ได้เป็นไรค่ะ แต่ว่าคุณ..." ฉันมองไปที่ต้นแขนของเขาที่ตอนนี้มันกำลังช้ำเลือด เมื่อกี้แขนของเขาคงไปกระแทกเข้าที่พื้นเต็มๆ เลยสินะ
"ผมไม่เป็นไร ^__^" เขายังคงส่งรอยยิ้มหวานมาให้ฉันเหมือนว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่ปากพูดไว้ แต่เชื่อสิฉันรู้ว่าเขากำลังเจ็บอยู่
"ไม่เป็นไรได้ไงคะแขนนั่น..."
"ไม่เป็นไรแค่ได้ช่วยคุณ" ฉันยังพูดไม่ทันจบเซอร์คัสก็ชิงพูดตัดไปซะก่อน คำพูดของเซอร์คัสทำให้นิชา ลิลลี่ และหว่าหวาอึ้งกันเลยทีเดียวรวมถึงฉันด้วย ไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเพื่อนของฉัน เขินยังไงไม่รู้แฮะ
"จี ฉันว่าเธอพาคุณเซอร์คัสไปห้องพยาบาลเถอะเดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการเอง" นิชาตั้งสติได้ก็ปรับสีหน้าเข้าสู่โหมดจริงจังทันที
"นิชารู้เหรอว่าใครทำ?"
"คงมีแค่คนเดียว" เธอกำมือแน่นใบหน้านี่โกรธจัดมาก นี่ถ้าเซอร์คัสไม่เข้ามาช่วยฉันเอาไว้ไม่อยากจะคิดเลยว่าฉันจะมีสภาพออกมาเป็นยังไง
"ฉันไปเป็นเพื่อนยัยจีไม่ได้เหรอ?" ลิลลี่ดูท่าจะชอบเซอร์คัสน่าดูเธอรีบออกปากเองเลยนะ หรือไม่ก็แค่อยากจะอยู่แขวะฉันเท่านั้นเองแหละ
"มันเรื่องอะไรของเธอเหรอลิลลี่" เงิบค่าาา นิชาถ้าได้พูดอะไรออกมาแล้วไม่มีใครขัดได้หรอก และลิลลี่เองก็ขัดไม่ได้ด้วย ตอนนี้นิชากลายเป็นหัวหน้าของกลุ่มเราไปแล้ว
"อย่าไปเลยนิชาให้มันผ่านไปเถอะนะ อีกอย่างจีก็ไม่ได้เป็นอะไรด้วย อย่ามีเรื่องกันเลย" ฉันรู้ว่านิชาหมายถึงใคร ก็คงเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่ริชกับเอ็มเค หรือไม่ก็ไม่ใช่สองคนนั้นแต่อาจจะเป็นคนอื่นที่มาทำน้ำมันหกไว้แถวนี้ก็ได้
นิชาชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉัน เหมือนไม่พอใจที่ฉันพูดอะไรขัดใจเธอ "แล้วเธอจะปล่อยให้ยัยริชกับยัยเอ็มเคแกล้งอยู่อย่างนี้เหรอ"
"ถ้าเราอยู่เฉยๆ ไม่ไปมีเรื่องกับเขาเดี๋ยวสองคนนั้นก็ขี้เกียจแกล้งจีแล้วเลิกไปเองล่ะ"
ฉันพูดเหตุผลให้นิชาฟังขณะยืนประคองเซอร์คัสไว้ เขามองหน้าฉันอยู่ตลอดเวลา เหมือนกับว่าเขาพยายามที่จะอ่านความคิดฉันอยู่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะอ่านไม่ออก หรือถ้าอ่านออกเขาก็คงไม่เห็นฉันพูดถึงเขาหรอก เพราะตอนนี้ในใจฉันเป็นห่วงเรื่องที่นิชาจะไปมีเรื่องกับสองคนนั้นโดยมีฉันเป็นต้นเหตุอีกแล้ว
"ฉันกลัวว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่เธอพูดน่ะสิ"
"เชื่อจีนะนิชาอย่ามีเรื่องกันเลยต่างคนต่างอยู่เถอะ" ถ้าฉันได้เอ่ยปากขอขนาดนี้แล้วมีหรือที่นิชาจะกล้าปฎิเสธ
"ก็ได้ เพื่อความสบายใจของเธอ" เธอถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย แต่ฉันรู้ว่าที่เธอทำไปทั้งหมดเป็นเพราะเป็นห่วงฉัน ฉันเองก็เป็นห่วงเพื่อนๆ ของฉันเหมือนกัน เพราะงั้นฉันเลยไม่อยากให้เพื่อนไปมีเรื่องกับใคร
"เรื่องนี้ผมจัดการเอง" จู่ๆ เซอร์คัสก็พูดขึ้นเล่นเอาซะพวกเราตกใจ ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจทำไมต้องคิดที่จะเอาคืนด้วย ต่างคนต่างไม่ยอมกันแบบนี้แล้วเรื่องจะจบเมื่อไหร่
"จัดการ?" นิชา ลิลลี่ หว่าหวา พูดขึ้นพร้อมกันอย่างกับนัดกันไว้ พวกเธอคงสงสัยว่าทำไมเซอร์คัสจะต้องมาจัดการเรื่องนี้ด้วยทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย
"ผมไม่ปล่อยให้จีละดามาเจ็บตัวกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องหรอกนะ" น้ำเสียงของเซอร์คัสดูเย็นชามาก ใบหน้าของเขาดูโกรธใครมาเป็นชาติเลยก็ว่าได้ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อฉัน หรือหลายครั้งแล้วนะ =_=;
"ยังไงก็ฝากคุณเซอร์คัสแล้วกันนะคะ" นิชายิ้มอย่างมีเลศนัย อะไรเนี่ยทำไมนิชาต้องทำหน้าอย่างงั้นด้วย
"ครับ"
"พวกเราเข้าไปทำงานรอนะจี" รายนี้ไม่ต้องพูดถึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหมือนเปิดทางให้ฉันกับเซอร์คัสอยู่ด้วยกันสองต่อสอง
หลังจากที่ฉันเอายามานวดแก้ฟกช้ำให้เซอร์คัสเสร็จก็พาเขามานั่งที่หน้าห้องพยาบาล เขาดูอารมณ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เป็นอะไรกันหมดทำไมถึงต้องทำหน้ายิ้มมีเลศนัยแบบนี้สงสัยจริง หรือเขารู้อะไรมาแล้วไม่บอกฉันหรือเปล่า
"เป็นไรคะ?" ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจถามเขาออกไป
"ผมหัวเราะกับความคิดเพื่อนคุณน่ะสาวน้อย" เขาคงอ่านความคิดเพื่อนฉันสินะ ว่าแต่เพื่อนฉันคิดอะไรถึงทำให้เขาอารมณ์ดีได้มากขนาดนี้
"เพื่อนจีคิดอะไรเหรอคะ?" ถ้าอยากรู้ก็ต้องถาม ถ้าไม่ถามก็ไม่มีวันได้รู้ ฉันเลยใจกล้าหน้าด้านถามเขาออกไปด้วยความอยากรู้
"อยากรู้?"
"ค่ะ"
"เพื่อนคุณคิดว่าผมชอบคุณน่ะ ^__^"
O_O
อะไรนะ...เพื่อนฉันคิดว่าเซอร์คัสชอบฉันงั้นเหรอ ละ...แล้วเขาได้ชอบฉันจริงๆ หรือเปล่าล่ะ เรื่องนี้ฉันอยากรู้มากๆ เลย แล้วฉันจะได้คำตอบจากเขาหรือเปล่า และถ้าฉันถามเขาว่าได้ชอบฉันจริงไหมเขาจะยอมตอบฉันตามความจริงหรือเปล่านะ อยากรู้จัง แต่ก็ได้แค่คิด เพราะเรื่องแบบนี้ใครจะกล้าถามกัน อีกอย่างฉันก็เป็นผู้หญิงด้วย เฉยไว้อย่างนี้แหละดีแล้ว อย่าได้หน้าแดงออกมาเชียวนะจีละดา
-ฝากเพจอีกสักที-
เพื่อการติดตามที่สะดวกและรวดเร็ว
คลิกที่ลิงก์ข้างล่างเลยงับ \(^O^)/
V
V
V
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น