ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ง้อ
ง้อ
"ฮัดเช้ย!!!"
ฉันคิดว่าตัวเองคงเป็นหวัดแล้วล่ะ หลังกลับจากมหาวิทยาลัยฉันก็จามไม่หยุดเลย นี่ขนาดกินยาแล้วนะเนี่ย สงสัยพรุ่งนี้คงไม่ได้ไปเรียนแน่เลย งั้นโทรบอกนิชาให้ลาอาจารย์ให้ดีกว่า เพราะตอนนี้ฉันคั่นเนื้อคั่นตัวหมดแล้ว
ไม่น่าเชื่อเลยว่าตัวเองจะต้องมามีสภาพที่ดูไม่ได้แบบนี้ ถ้าพรุ่งนี้ริชกับเอ็มเคไม่เห็นฉัน พวกเธอจะต้องสมน้ำหน้าฉันแน่ๆ เลยที่แกล้งฉันได้สำเร็จ
แต่ก็นั่นแหละจะโทษใครไม่ได้หรอก มันเป็นความผิดของฉันเองนี่นา ถ้าฉันไม่ทำตัวเด่นจนพวกนั้นไม่ชอบหน้าก็คงไม่ต้องมาโดนแกล้งแบบนี้ ถึงวิธีแกล้งของพวกเธอจะรุนแรงไปหน่อย แต่ฉันก็ไม่เคยเก็บมาคิดเลยสักครั้ง แต่มันก็มีบ้างที่คิดโกรธ แต่ไปๆ มาๆ ก็ไม่ได้โกรธอะไรจริงจัง ฉันไม่ใช่พวกโลกสวยหรอกนะ แต่มันเป็นนิสัยของฉันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว
ตื๊ด
ตื๊ด
ตื๊ด
[ฮัลโหล!] นิชารับสายทันทีโดยไม่ให้ฉันรอนานเลย
"นิชาพรุ่งนี้จีฝากลาอาจารย์ให้หน่อยนะ"
[ทำไมล่ะเป็นอะไรเหรอ?] เสียงของนิชาดูตกใจมาก เพราะถ้าไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ฉันจะไม่ลาเลย นิชาจะรู้ว่าฉันรักเรียนมากแค่ไหน
"จีไม่สบายน่ะ พรุ่งนี้คงลุกไม่ไหวแน่ๆ"
[เป็นไรมากมั้ย ให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนหรือเปล่า?] นิชาช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีของฉันจริงๆ ฉันรักเธอนะนิชา
"ไม่เป็นไรหรอก จีนอนพักเดี๋ยวก็หายแล้ว"
[เอางั้นก็ได้ ดูแลตัวเองด้วยนะพรุ่งนี้เลิกเรียนฉันจะไปเยี่ยม]
"จ้าาา ขอบใจนะ"
ติ๊ดดดด
หลังจากวางสายจากนิชาเสร็จฉันก็ขึ้นมาบนห้อง วันนี้ทั้งวันฉันยังไม่เห็นเซอร์คัสเลย เขาไปไหนของเขานะ หรือว่าจะทิ้งฉันไปแล้ว เพราะขี้เกียจมาปกป้องคนอ่อนแออย่างฉัน มันก็แหงอยู่แล้วล่ะใครจะอยากปกป้องคนอ่อนแออย่างฉันกันล่ะ แค่โดนสาดน้ำใส่ยังไม่สบายเลย
แต่มันก็น่าโกรธเขานะ จะไปทั้งทีไม่เห็นมาบอกลากันบ้างเลย แถมวันนี้ยังปล่อยให้ฉันเดินกลับบ้านคนเดียวด้วย ไอ้แวมไพร์บ้า! คอยดูนะฉันจะไม่มีวันให้อภัยเขาเลยคอยดู >_<
ทำไมวันนี้ถึงได้เป็นวันเฮงซวยของฉันนักก็ไม่รู้ เรื่องไม่ดีมาถาโถมใส่ฉันหมดเลย
ฉันเดินเข้ามาในห้องและคิดว่าเซอร์คัสอาจจะรอฉันอยู่ที่ระเบียงก็ได้ ถึงแม้จะโกรธเขาแต่ก็อยากจะให้เขามาอยู่ดูแลใกล้ๆ แต่ปรากฏว่ามันไม่ใช่อย่างที่ฉันเข้าใจ เพราะพอเดินไปที่ระเบียงกลับพบแต่ความว่างเปล่า เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาไม่ได้มาหาฉันอย่างที่ฉันเข้าใจ เขาหายไปแล้ว
แค่คิดก็เสียใจยังไงไม่รู้ เขาไม่น่าหายไปแบบนี้เลย หายเงียบไปโดยที่ไม่ได้บอกลาฉันสักคำ ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรทำไมถึงได้หายเงียบไป ฉันพยายามคิดอยู่หลายทีว่าตัวเองได้ทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า แต่ก็คิดไม่ออกเพราะเมื่อวานเราก็ยังคุยดีๆ อยู่เลย
"ฮัดเช้ย!!!" ฉันว่าตัวเองควรนอนดีกว่า ร่างกายคงไม่ไหวแล้วล่ะตอนนี้ เรื่องอื่นค่อยคิดทีหลังก็ได้ ตอนนี้ควรเอาตัวเองให้รอดก่อนแล้วกัน
ติ๊งงงง!
เสียงข้อความในโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำให้หยิบขึ้นมาอ่านเผื่อจะเป็นนิชาที่อดเป็นห่วงไม่ไหวส่งอะไรมาบอกก็ได้ แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ ข้อความที่ฉันกำลังอ่านอยู่นี่เป็นข้อความของคนที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะส่งมาด้วยซ้ำ เพราะเราก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ด้วย แต่วันนี้มันกลับมีอะไรที่เปลี่ยนไป
'อย่าลืมกินข้าว กินยาด้วยนะ ฉันเพิ่งรู้ข่าวจากนิชา
ว่าเธอไม่สบาย ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยอย่าให้ไข้ขึ้นอีกล่ะ
รู้จักออกกำลังกายบ้างนะจะได้แข็งแรงไม่อ่อนแอ 'เป็นห่วง''
<แฟรงค์ เกรนดอม>
O_O
นะ...นี่ฉันตาฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย แฟรงค์ส่งข้อความมาให้ฉัน และสิ่งที่น่าแปลกใจกว่านั้นคือ เขาเป็นห่วงฉันด้วยเพิ่งรู้นะเนี่ย เพราะตั้งแต่เปิดเรียนมาฉันกับแฟรงค์คุยกันไม่ถึงสิบคำด้วยซ้ำ แล้วทำไมจู่ๆ เขาถึงได้มาเป็นห่วงฉันได้ล่ะ? ถ้าเป็นลิลลี่กับหว่าหวาก็ว่าไปอย่าง
อ้ะ! จริงด้วยแฟรงค์เริ่มแปลกไปตั้งแต่ตอนเที่ยงของวันนี้แล้วนี่นา เพราะเขาคุยกับฉันบ่อยขึ้น แต่คงไม่แปลกอะไรหรอกมั้งเพื่อนกันก็ต้องเป็นห่วงกันธรรมดา อีกอย่างเราก็อยู่ห้องด้วยกันการผูกมิตรกับเพื่อนในห้องไม่เห็นแปลกเลย แต่ยังไงมันก็อดแปลกใจไม่ได้อยู่ดี หัวใจที่มันไม่เคยเต้นแรงกับใครกลับมาเต้นแรงกับเขาซะได้ บ้าไปแล้ว
"ฮัดเช้ย!!!" ฉันว่าฉันควรนอนจริงๆ แล้วล่ะ เลิกคิดถึงเรื่องคนอื่นได้แล้วจีละดาเธอควรห่วงตัวเองมากกว่าคนอื่นนะ
ตุ๊บบบบ!
หือ! เสียงอะไรน่ะ เช้าแล้วเหรอเนี่ย?
=[]= ห้ะ! เก้าโมงแล้วเหรอ ปกติไม่เคยตื่นสายแบบนี้นี่นา สงสัยเพราะฤทธิ์ยาแน่ๆ เลย ฉันรู้สึกหนักหัวไปหมด สงสัยไข้คงยังไม่ลด ดีแล้วล่ะที่ฝากให้นิชาลาให้ไม่งั้นฉันตายแน่ๆ
ไปอาบน้ำดีกว่าจะได้กินข้าวกินยาแล้วนอนพัก พรุ่งนี้จะได้ดีขึ้น การอยู่คนเดียวนี่ลำบากมากๆ เลยนะ ต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่างเลย เฮ้ออออ เหนื่อยกับตัวเอง
วันนี้ก็คงจะต้องเป็นอีกวันที่แสนน่าเบื่อ เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะฉันจะต้องได้อยู่คนเดียวไง ฉันไม่ชอบการอยู่คนเดียวเป็นที่สุด มันทำให้ตัวเองรู้สึกอ่อนแอยังไงไม่รู้ อีกอย่างมันยังรู้สึกแปลกๆ ด้วยที่ไม่ได้เจอเซอร์คัสตั้งแต่เมื่อวาน ฉันคงจะคิดถึงเขามากไป เลยทำให้จิตใจอ่อนแอแบบนี้ ฉันควรจะเลิกคิดถึงเขาใช่มั้ย
อ่าาา อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยสดชื่นขึ้นมาหน่อย วันนี้จะทำอะไรกินดีนะ เพราะทั้งบ้านก็มีแค่ข้าวสาร ไข่ ขนมปัง และแยม
เฮือกกก O_O
นะ...นั่นเซอร์คัสนี่นา เขาจริงๆ ด้วย เขานั่งยิ้มอยู่ที่เตียงนอนของฉัน เขายังไม่ได้ทิ้งฉันไปนี่นา
พอได้เห็นเขาไข้ฉันก็หายเกือบสนิท ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขากลับมาแล้ว เขากลับมาหาฉันแล้ว เขาไม่ได้ทิ้งฉันไปไหน นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดนะ ฉันเห็นเขาจริงๆ ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะเดินไปที่เตียงที่เขานั่งอยู่
"เป็นไงบ้างสาวน้อย?"
หุบยิ้มไว้ก่อนฉันต้องเล่นตัว ที่ฉันไม่สบายแบบนี้ก็เพราะเขาไม่มาช่วยฉัน ถ้าให้อภัยง่ายๆ เดี๋ยวเขาได้ใจ ถึงแม้ว่าจะดีใจมากแค่ไหนก็ตาม เขาทิ้งฉันไว้ให้ต้องกลับบ้านคนเดียว ไหนจะปล่อยให้ฉันไม่สบายแบบนี้โดยไม่มาเยี่ยมอะไรเลย
"..." ฉันเลือกที่จะเงียบ ที่จริงก็เริ่มโกรธเขาขึ้นมาจริงๆ แล้วล่ะ พอนึกถึงเรื่องเมื่อวานมันก็ทำให้ฉันน้อยใจที่เขาทิ้งฉันให้ต้องอยู่คนเดียว
"ยังโกรธผมเรื่องเมื่อวานอยู่เหรอ"
เพิ่งรู้ตัวเหรอ เขาน่าจะรู้ตัวตั้งแต่ที่หายไปแล้วนะ ไม่น่าจะมารู้ตัวเอาตอนนี้เลย เขาทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ทำให้ฉันต้องคิดมากเรื่องของเขา แล้วยังจะมาทำเป็นไม่ได้สำนึกผิดอะไรเลยสักนิด
"..."
ฉันเมินหน้าไปทางอื่น เพราะไม่อยากใจอ่อนให้เขาง่ายๆ เดี๋ยวเขาก็จะทำเหมือนเมื่อวานอีก ฉันไม่อยากกลับไปรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว ฉันไม่อยากให้เขาหายไปจากฉันแบบเมื่อวานอีก ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอ่านความคิดฉันออกหรือเปล่า แต่ถ้าอ่านออกเขาก็น่าจะรู้ว่าฉันรู้สึกยังไงเมื่อวานตอนที่เขาหายไป
"ว้า! เสียดายจังถ้าคุณยังไม่หายโกรธผมคุณก็คงจะไม่รับอาหารเช้าที่ผมทำให้คุณ และคุณก็คงจะไม่ยอมออกไปเที่ยวกับผมสินะ แย่จังสงสัยคุณจะไม่หายโกรธผมง่ายๆงั้นผมกลับล่ะ"
ห้ะ! อะไรเนี่ย มาง้อแค่นี้เองน่ะเหรอ? ฉันโดนหนักขนาดนี้ยังไม่ขอโทษแถมมาง้อแค่นี้ น้อยใจชะมัดเลย
อ้าว! นั่นเซอร์คัสหันหลังกำลังเดินออกไปที่ระเบียงแล้วอ่ะ แล้วถ้าฉันไม่เรียกเขาไว้ข้าวเช้าฉันก็ต้องทำเอง แถมไม่ได้ออกไปรับอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกด้วย เอาไงดี เอาไงดี
เอาเถอะหายโกรธเขาไปก่อนแล้วกัน แล้วค่อยกลับมาโกรธเขาใหม่ก็ได้นี่ ก่อนที่เซอร์คัสจะเดินไปฉันก็คว้าชายเสื้อเขาเอาไว้ซะก่อน ถ้าเขาหายไปอีกฉันคงต้องเป็นบ้าแน่ๆ เพราะฉันไม่อยากให้เขาหายไปไหนแล้ว วันนี้ฉันไม่สบายฉันอยากให้เขาอยู่เป็นเพื่อนฉัน
"เดี๋ยวก่อน"
"หืม? อะไรเหรอ" เซอร์คัสหันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนเขาจะรู้อยู่แล้วว่ายังไงฉันก็ต้องเรียกเขาเอาไว้แบบนี้ ฉันปล่อยมือจากชายเสื้อเขาก่อนจะก้มหน้าไม่ยอมสบตากับเขา เพราะอายที่จะต้องพูดอะไรต่อจากนี้
"จีหายโกรธก็ได้ค่ะ"
"ก็แค่นั้น"
แค่เหรอ? ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะเริ่มโกรธเขาจริงๆแล้วนะเนี่ย คน เอ๊ย! แวมไพร์อะไรเจ้าเล่ห์ชะมัด
"แค่ชั่วคราว"
"..." เขาไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างเขาหันมาพูดกับฉันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วมันรู้สึกประหลาดๆ "ลงไปกินข้าวเถอะ ผมเตรียมเอาไว้ให้คุณแล้วพร้อมกับยาอยู่ที่ครัวผมจะรอคุณที่นี่แล้วกัน"
"ค่ะ"
อ่าาาา!
อิ่มจังเลย เซอร์คัสทำสลัดเบคอน น้ำส้มคั้น และก็นมสดไว้ให้ฉัน ฝีมือเขาพัฒนาขึ้นกว่าครั้งก่อนอ่ะนะ ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ สงสัยไข้คงจะลดลงแล้ว ต่อไปก็ออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกสินะ
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันให้เซอร์คัสเข้ามามีอิทธิพลกับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันคงจะขาดเขาไม่ได้แล้วล่ะ ถ้าขาดเขาไปฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ที่นี่ยังไงเหมือนกัน
มันเหมือนเป็นพรหมลิขิตที่ขีดเส้นให้ฉันได้มาเจอกับเซอร์คัสก็ได้ แต่ก็คงจะเป็นพรหมลิขิตที่ผิดรูปผิดร่างมากเลยแหละ เพราะเขาเป็นแวมไพร์ ส่วนฉันเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา
มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่แวมไพร์กับมนุษย์จะรักกัน พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรมันก็ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ แต่เอาเถอะฉันควรจะอยู่กับปัจจุบันและทำให้ทุกวันเป็นวันที่ดีที่สุด
ฉันไล่ความคิดบ้าๆ พวกนั้นทิ้งไปก่อนจะเดินขึ้นมาชั้นสองเพื่อให้เซอร์คัสพาออกไปเปิดหูเปิดตา เวลาที่มีคนบอกว่าจะพาเราไปเที่ยวนี่มันน่าดีใจมากๆ เลยนะ
ตลอดเวลาที่ฉันโตมาฉันไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนเลย เพราะพ่อต้องทำงานอยู่ตลอดเวลา เราแทบไม่ได้เจอหน้ากันด้วยซ้ำ มันก็เลยเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว และอีกเหตุผลที่สำคัญเลยก็คืออยากให้เซอร์คัสมาอยู่ข้างๆ ฉันแบบนี้ตลอดไปเลย
แอดดดดด!
('' ) ( '')
พอเปิดประตูเข้ามาในห้องฉันก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่เห็นความเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตเลย เซอร์คัสหายไปไหนเขาไม่ได้อยู่ในห้องนอนฉันแล้วนี่นา ฉันเริ่มใจคอไม่ดีขึ้นมา เพราะเมื่อกี้ก่อนที่ฉันจะลงไปกินข้าวเขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแปลกๆ เขาไม่เคยใช้เสียงนั้นกับฉันเลย
ฉันเดินไปที่ระเบียงเผื่อเขาอาจจะยืนรับลมเล่นรอฉันอยู่ก็ได้ แต่ที่ระเบียงก็ไม่มี อะไรกันนี่เขาโกหกฉันเหรอ ใจร้ายจังทำไมถึงทำกับฉันได้ มาล้อเล่นกับความรู้สึกฉันได้ยังไง
คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป ไม่บอกไม่กล่าวอะไรฉันเลยสักคำ มาให้ความหวังแล้วก็จากไปอย่างนี้เนี่ยนะ นี่ใช่มั้ยคือสิ่งที่เขาจะทำให้ฉันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะไปจากฉัน
แหมะ! แหมะ!
น้ำตาฉันไหลลงมาเป็นสาย ทำไมเซอร์คัสต้องโกหกฉัน เขาทำเหมือนฉันไม่มีความหมาย ใจร้ายที่สุดเลย ฉันนี่โง่จริงๆ ที่ไว้ใจและเชื่อใจเขา ฉันคงลืมคิดไปว่าเขาเป็นแวมไพร์ แวมไพร์โหดร้ายจะตายไปฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น และบางทีสิ่งที่ฉันได้รับจากเขาตอนนี้อาจจะเป็นสิ่งที่เขาอยากจะมอบให้ฉันก็ได้
นั่นก็คือความเสียใจ
-ฝากเพจอีกสักที-
เพื่อการติดตามที่สะดวกและรวดเร็ว
คลิกที่ลิงก์ข้างล่างเลยงับ \(^O^)/
V
V
V
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น