ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : คนสำคัญ
คนสำคัญ
"เฮ้! จีตื่น จี"
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา อ๊าาา! ที่นี่ที่ไหนกันแล้วฉันมานอนที่นี่ได้ยังไง ฉันเป็นอะไรไปเหรอเนี่ย ทำไมจำอะไรไม่ได้เลยรู้เพียงอย่างเดียวคือเมื่อกี้ฉันอยู่ที่ห้องเรียน แล้วตอนนี้ดันมาโผล่ที่ห้องพยาบาลซะงั้น
"ไม่สบายหรือเปล่าจี?" ฉันมองหน้าคนที่ถาม ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่เพื่อนของฉัน นิชามองหน้าฉันด้วยความเป็นห่วงเธอกุมมือฉันเอาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าฉันจะเป็นอะไรไป ฉันเองยังตกใจตัวเองเลยที่จู่ๆ ก็เป็นอะไรไม่รู้ ลมบ้าหมูเหรอ?
"จีมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงนิชา?" เมื่อสติกลับมาเกือบครบฉันก็ถามคนที่อยู่ตรงหน้าทันที ฉันจำอะไรไม่ได้เลย
"เธอเป็นลมน่ะสิยัยโลกสวย เห็นคุณเซอร์คัสปุ๊บเธอก็เป็นลมปั๊บเลย รู้มั้ยพวกฉันตกใจแทบแย่" ลิลลี่เดินเข้ามาพูดกับฉัน สีหน้าของเธอดูเครียดไม่ต่างจากนิชาเลย ไม่บอกก็รู้ว่าเธอเองก็เป็นห่วงฉันมาก ฉันยิ้มให้เพื่อนๆ ก่อนจะเอะใจกับคำพูดของลิลลี่เมื่อกี้นี้
จริงด้วย! เมื่อกี้ก่อนที่ฉันจะเป็นลมฉันจำได้ว่าตัวเองเห็นเซอร์คัสเดินเข้ามาในห้องเรียนของฉันด้วย อย่าบอกนะว่าเขาจะมาเป็นคนที่ดูแลคนในห้องฉัน บังเอิญเกินไปหรือเปล่า หรือว่าที่เรื่องเป็นแบบนี้เพราะเป็นเขาตั้งใจอยากให้เป็น ไหนบอกไม่ชอบที่พลุกพล่านไงแล้วทำไมโผล่มาที่นี่ได้ก็ไม่รู้ เราคงมีเรื่องต้องคุยกันหน่อยแล้ว
"คุณเซอร์คัสตกใจกว่าพวกฉันอีก พอเธอล้มไปเขาก็รีบเข้าไปอุ้มเธอทันทีเลยนะ" หว่าหวาที่เดินมาจากไหนไม่รู้อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง งั้นคนที่พาฉันมาที่นี่ก็เป็นเซอร์คัสสินะ เริ่มทำตัวไม่ถูกขึ้นมาแล้วสิที่เรื่องกลายเป็นแบบนี้ไปได้
"แล้วเขาไปไหนล่ะ?"
"โดนเพื่อนในห้องรุมอยู่น่ะ"
"ก็เขาหล่อซะขนาดนั้น แถมเป็นบอดี้การ์ดที่ดีซะด้วย ฉันชักอิจฉาเธอแล้วนะยัยโลกสวยที่โดนคนหล่ออุ้มอ่ะ"
คงจะจริงอย่างที่เซอร์คัสเคยบอกฉันว่าเขาจะดูแลปกป้องฉันไม่ให้เกิดเรื่องร้ายขึ้นกับฉัน มันก็น่าดีใจอยู่หรอกนะที่เขาทำแบบนี้ แต่เรื่องที่ไม่น่าดีใจเลยก็คือ เขากำลังจะทำให้ฉันอยู่ยากขึ้น ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราสองคนรู้จักกัน เพราะไม่อยากถืออภิสิทธิ์เหนือกว่าคนอื่น
ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาเข้ามาที่นี่ได้ยังไงแล้วทำไมอธิการบดีถึงได้เสนอให้เขามาเป็นบอดี้การ์ดที่ห้องฉัน ทางเดียวที่จะรู้เรื่องนี้ได้ก็คือไปถามจากเจ้าตัวเองเลยดีกว่า
ทำไมเขาทำอะไรไม่บอกอะไรฉันเลย ไม่ถามด้วยว่าฉันต้องการแบบนี้หรือเปล่า รู้สึกจะโกรธเขาขึ้นมาจริงๆ แล้วนะเนี่ย เรื่องนี้ฉันจะต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่องกันไปเลย ไม่งั้นไม่สบายใจ
ฟึบบบบบ!
"เธอจะไปไหน?" >>> นิชา
"หายดีแล้วเหรอถึงได้ลุกจากเตียง" >>> ลิลลี่
"นั่นสิ" >>> หว่าหวา
การมีเพื่อนที่ดีเกินไปก็ไม่ดีมากเท่าไหร่นะ ชอบถามโน้นนี่นั่น แล้วฉันควรจะตอบใครก่อนดีล่ะเนี่ย เฮ้อออ! ขอให้ฉันเป็นอิสระสักแป๊บได้มั้ย แล้วจะกลับมาตอบคำถามทีละคนเลย เอาแบบละเอียดยิบเลยก็ได้ ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำและไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ด้วย
ตึก! ตึก! ตึก!
ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง BTF1
O_O
เพื่อนในห้องของฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย พากันรุมเซอร์คัสอย่างกับรุมดาราเกาหลี ไม่เว้นแม้กระทั่งผู้ชาย นี่เขาจะมาปกป้องฉันหรือว่าจะมาเป็นซุปเปอร์สตาร์กันแน่เนี่ย เห็นแล้วรู้สึกไม่ชอบใจยังไงไม่รู้
"เซอร์คัส"
ขวับบบบ!
สายตาเพื่อนทั้งห้องจับจ้องมาที่ฉันเป็นตาเดียวเลยแฮะ แล้วไงล่ะ?ใครจะสน ตอนนี้ความอยากรู้ฉันมีมากกว่า และจะต้องรู้ตอนนี้ด้วย
"จีมีเรื่องอย่างคุยด้วยค่ะ"
+_+ ชิ้ง! สายตาพิฆาตของพวกผู้หญิงในห้องส่งเป็นคลื่นความยาวมากระทบตัวฉันเป็นระยิบระยับเลย ฉันจะโดนฆ่ามั้ยเนี่ย แค่ขอคุยกับเซอร์คัสแค่นี้ไม่ได้เลยหรือไง โอเว่อร์ไปหรือเปล่าพวกเธอ เห็นแล้วก็เพลียใจนี่ฉันคงไม่ถูกดักฆ่ากลางทางหรอกใช่มั้ย สายตาแต่ละคนช่างไม่เป็นมิตรจริงๆ เลย
ฉันมาหยุดยืนอยู่หลังต้นไม้ข้างอาคารเรียนของฉันเอง เพราะที่นี่ปลอดคน เหมาะสำหรับคุยความลับได้สบายเลยล่ะ เซอร์คัสเดินตามฉันออกมา เขายืนเว้นระยะห่างจากฉันพอสมควร คงจะกลัวว่าใครจะมาเห็นมั้ง ซึ่งนั่นมันก็ดีแล้วเพราะฉันไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดคิดว่าฉันอยากอยู่กับเขาสองคน แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย
"มีอะไรหรือเปล่าสาวน้อย?" ยังมาทำเป็นไม่รู้เรื่องอีก ทำอะไรเอาไว้ไม่คิดจะบอกกันเลย มันน่าโกรธมั้ยล่ะ เขามองหน้าฉันนิ่งเหมือนกำลังจะอ่านความคิดของฉัน ฉันเองก็อยากจะให้เขาอ่านความคิดของฉันตอนนี้เหมือนกันจะได้ไม่ต้องพูดให้เหนื่อยเอง
"คุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ"
"เซอร์ไพรส์"
"ค่ะ เซอร์ไพรส์มากแต่สิ่งที่จีอยากรู้คือคุณเข้ามาได้ยังไง" ฉันถามย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเขาเฉไฉไม่ยอมตอบคำถามของฉัน
"ผมเข้ามาเพื่อปกป้องคุณน่ะสาวน้อย" และคราวนี้เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันโดยไม่กลัวว่าจะมีคนเข้ามาเห็นเลยสักนิด ทำให้ฉันก้าวถอยหลังเพื่อให้ห่างจากเขา ที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านหรือป่าสีเงินที่เราจะทำอะไรก็ได้
"แน่ใจเหรอคะว่ามาเพื่อปกป้อง?"
"ทำไม?"
"ก็จีเห็นคุณไปยืนให้ผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังอยู่นี่คะในขณะที่จีนอนอยู่ที่ห้องพยาบาล" มันอดแขวะเขาไม่ได้นี่นา ถ้าเขาเป็นห่วงฉันจริงๆ ก็น่าจะอยู่ที่ห้องพยาบาลกับฉันสิไม่ใช่ปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นมาดึงตัวไปแบบนี้
"คุณหึง?"
อะ...อะไรนะ นี่เขาว่าฉันหึงเขาเหรอ หรือจะจริง 'ฉันหึงเซอร์คัส' ไม่ใช่ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หึงเขา แต่ทำไมฉันต้องหงุดหงิดด้วยที่มีผู้หญิงมาอยู่รอบๆ ตัวเขา โอ๊ย! งงตัวเองจริงๆ สับสน สับสน
ฉันกำลังเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ มันก็แค่รู้สึกไม่พอใจที่เห็นว่ามีผู้หญิงหลายคนให้ความสนใจเขา รู้สึกน้อยใจที่เขาปล่อยฉันทิ้งไว้ที่ห้องพยาบาล รู้สึกโกรธที่เขาทำเหมือนไม่รู้จักฉันตอนอยู่ที่ห้อง มันก็แค่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตัวของฉัน แล้วแบบนี้มันเรียกว่าหึงเหรอ
"ว่าไงหึงเหรอ?"
"ไม่ จีไม่ได้หึงคุณ คุณมาที่นี่เพื่อปกป้องจีก็ต้องทำให้ดีที่สุดสิคะไม่ใช่ไปอยู่ที่อื่นแบบนี้" ก็ไม่ได้อยากจะพูดแบบนี้หรอกนะ เพียงแต่มันหาคำแก้ตัวไม่ทันเท่านั้นเอง เซอร์คัสมองหน้าฉันก่อนจะคลี่ยิ้มให้เหมือนเขาไม่เชื่อที่ฉันบอก อย่าบอกนะว่าเขาอ่านความคิดฉันได้อ่ะ ตลกน่ามันไม่น่าจะบังเอิญขนาดนั้นนะ
"ผมกำลังทำหน้าที่อยู่นะสาวน้อย"
"หมายความว่าไงคะ?"
ที่ยอมให้ผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังนี่คือกำลังทำหน้าที่ดูแลฉันอยู่งั้นเหรอ ตลกแล้ว มันเรียกว่าหน้าที่ได้เหรอ ไม่ใช่ตัวเองอยากเจอสาวๆ ก็เลยใช้วิธีนี้หรอกเหรอ เอาอีกแล้ว! ไอ้ความรู้สึกหงุดหงิดนี่ออกไปจากตัวฉันทีเถอะ
"ผมกำลังอ่านใจเพื่อนคุณในห้องไงว่าใครที่เป็นอันตรายกับคุณมากที่สุด เพราะผมจะได้ระวังคนเหล่านั้นไม่ให้เข้าใกล้คุณ และจะติดตามเพื่อไม่ให้เขามาทำร้ายสาวน้อยของผมได้"
"..."
พะ...พูดไม่ออกอ่ะ นี่เขาพูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า เขาทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกอีกแล้ว เขินเป็นบ้าเลยที่ได้มาฟังอะไรแบบนี้ แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีอย่างน่าประหลาดใจ และก็อยากให้เขาพูดแบบนี้บ่อยๆ ด้วย
หมับบบบ!
เซอร์คัสเอามือมาวางไว้บนไหล่ของฉันก่อนจะก้มหน้าเข้ามากระซิบข้างหูฉันชวนให้ขนลุกขึ้นมาทีเดียว และฉันก็ยอมให้เขาเข้าใกล้โดยที่ไม่ได้ก้าวถอยหลังด้วย
"คุณคือคนที่สำคัญที่สุดของผมสาวน้อย"
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลยคราวนี้ มันจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกหรือเปล่าเนี่ย ทำไมเซอร์คัสชอบพูดให้หวั่นไหวแบบนี้นะ นี่ฉันกำลังหวั่นไหวกับแวมไพร์งั้นเหรอ ไม่ได้ ไม่ได้ ฉันจะหวั่นไหวกับเซอร์คัสไม่ได้เด็ดขาด เขาเป็นผีดูดเลือดนะจีละดา จำไว้! เขาเป็นผีดูดเลือด แค่ไอ้ความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็แย่มากพออยู่แล้ว อย่าให้ความรู้สึกอื่นเข้ามาเด็ดขาดนะ ถ้าไม่อยากเจ็บเพราะความรักก็เลิกคิดอะไรแบบนี้ซะ
[SERCUS : SAID]
00:00 น.
ณ.หมู่บ้านสีเงิน
หลังจากที่ผมไปส่งจีละดาที่บ้านแล้วนั่งคุยกับเธอนานพอสมควร ผมก็กลับมาเพื่อให้เธอได้พักผ่อน วันนี้เธอคงเหนื่อยน่าดู เพราะเมื่อเช้าผมเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เธอเป็นคนที่จิตใจดีมาก เพื่อนส่วนใหญ่ในห้องชอบเธอทั้งนั้น คงยกเว้นสองคน ริชกับเอ็มเค
ผมใช้เวลาไม่นานหลังจากพาจีละดาไปส่งที่ห้องพยาบาลแล้วกลับมาอ่านความคิดของคนในห้อง ผมพอจะเบาใจไปได้เปราะหนึ่งเพราะอย่างน้อยก็ไม่มีใครเกลียดเธอ ออกจะชอบเธอมากด้วยซ้ำ
อ้อ! ผมยังอ่านความคิดของผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนของเธอ ว่าเขาแอบชอบเธอมาโดยตลอดแต่ไม่กล้าบอกความรู้สึกให้เธอได้รับรู้ แต่ความคิดนั้นมันทำให้ผมหงุดหงิดมาก เพราะเธอจะต้องเจอกับเขาแทบทุกวัน ซึ่งนั่นมันก็ดีที่เขาไม่กล้าบอกความรู้สึกให้จีละดาได้รับรู้ เพราะผมเองก็ไม่สามารถอ่านความคิดของเธอได้ว่าเธอคิดยังไงกับผู้ชายคนนั้น
ผู้ชายคนนั้นดูดีมาก หล่อ รวย นิสัยดี คู่ควรกับสาวน้อยของผมที่สุด ผมกลัวว่าวันหนึ่งจะต้องเสียเธอไป เขาเป็นถึงลูกรัฐมนตรีใหญ่เชียวนะ
>แฟรงค์ เกรนดอม<
แอดดดดด!
เสียงประตูหน้าบ้านถูกเปิดออก ทำให้ผมที่นั่งหลังพิงอยู่กับโซฟาหันไปมองผู้มาเยือน เพิ่งรู้ว่าตัวเองอยู่บ้านแค่คนเดียวก็ตอนที่ครอบครัวผมเดินเข้ามาในบ้านนี่แหละ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ถึงได้ไม่สังเกตเลยว่าบ้านเงียบผิดปกติ คงจะเป็นเพราะเรื่องของจีละดาที่ทำให้ผมเป็นไปได้มากขนาดนี้
"ไปไหนกันมาครับ?" ผมเอ่ยถามเมื่อทุกคนเดินเข้ามาในบ้านกันครบแล้ว นี่ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย ดูสีหน้าแต่ละคนมองผมแปลกไปนะ
"วันนี้เป็นวันครบรอบงานแต่งงานของพ่อกับแม่น่ะเซอร์คัส พวกเราเลยพากันไปฉลอง" เมทัลพูดพร้อมวิ่งเข้ามากอดคอผมที่นั่งเซ็งอยู่โซฟา
อ่าาา! จริงด้วยผมลืมสนิทไปเลย มัวแต่เป็นห่วงจีละดาอยู่เลยไม่ทันได้นึกถึงเรื่องนี้ ผมมันคงแปลกแยกมาสินะที่ไม่ได้ไปร่วมฉลองกับครอบครัวตัวเองแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะไม่มีใครคิดน้อยใจอะไรเลย หรือไม่มีใครไม่พอใจที่ผมไม่ได้ไปด้วย ทุกคนคงเข้าใจในสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่สินะ
"ไปไหนมาลูกเซอร์คัส?"
"ไม่เห็นต้องถาม กลิ่นคลุ้งบ้านซะขนาดนี้"
"สาวน้อยคนนั้นสินะ" พ่อพูดก่อนจะหันมายิ้มให้ผมแล้วเดินขึ้นบ้านไปพร้อมกับแม่
"สาวน้อยคนนั้นสำคัญกับเซอร์คัสมากเลยเหรอถึงทำให้เซอร์คัสลืมวันดีๆ แบบนี้" น้องสาวคนนี้ช่างเข้าใจดีนะ สงสัยเธอคงโกรธผมที่ไม่ได้ไปฉลองด้วย เพราะเมทัลสนิทกับผมมากกว่าลูคัส
ลูคัสพี่ชายตัวแสบของผมส่วนมากมันไม่ค่อยอยู่บ้านหรอก วันๆ มีแต่ออกไปจีบสาว และปล่อยให้น้องตัวเองอยู่อย่างเหงาๆ คนเดียว และผมก็กำลังจะทำเหมือนมันเหมือนกัน ผมปล่อยให้เมทัลอยู่คนเดียว แต่ผมก็ไม่ได้ปล่อยปละละเลยเธอหรอกนะ ผมรู้ว่าเธอโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว
"เปล่าหรอก พอดีพี่ไปทำธุระนิดหน่อยเลยกลับมาไม่ทัน" ผมเลือกที่จะโกหกเพื่อให้เมทัลรู้สึกดีขึ้น เป็นไปตามคาดเพราะตอนนี้เธอยิ้มออกมาแล้ว
"ไปนอนได้แล้วนะเด็กดื้อพรุ่งนี้เจอกัน" ผมจูบหน้าผากเมทัลเบาๆ ก่อนจะอุ้มเธอลงจากตักผม
"เซอร์คัสด้วยนะ" พูดจบเธอก็วิ่งขึ้นไปบนบ้านทันที
"พวกแกไม่คิดจะคุยกับฉันเลยเหรอวะ ฉันยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้"
เออ! จริงด้วย ลูคัสก็มายืนอยู่ตรงนี้นานแล้วนะสงสัยไม่สำคัญ เพราะส่วนมากผมกับลูคัสไม่ค่อยได้พูดคุยกันสักเท่าไหร่ วันหนึ่งนับคำได้เลยด้วยซ้ำ บางวันยิ่งไม่ได้คุยกันเลยก็มี ถึงแม้ว่าเราจะเป็นพี่น้องกันแต่ก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่นัก อาจเป็นเพราะว่าผมมีโลกส่วนตัวเยอะ แต่ถึงยังไงเราก็ไม่ได้รักกันน้อยลงหรอก
ความสัมพันธ์ของครอบครัวมันมีมากกว่าที่ทุกคนคิดเยอะ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคนแบบนี้แต่มันก็รักคนในครอบครัวมากเหมือนกัน
"มีอะไร?" ผมถามห้วนๆ เพราะมันเป็นนิสัยของผมเวลาที่คุยกับพี่ชายตัวเอง และมันก็ชินไปแล้วด้วยเลยไม่คิดอะไร
"วันนี้แกไปไหนมาวะ" ลูคัสถามผมพร้อมกระโดดมานั่งที่โซฟาข้างผม แล้วทำท่าเจ้าเล่ห์ ไอ้พี่ชายคนนี้แสบชะมัด ถ้าผมบอกว่าไปหาจีละดามามันต้องล้อผมแน่ๆ แต่ถึงไม่บอกผมก็รู้ว่ามันรู้ว่าผมไปหาเธอมา กลิ่นของเธอยังติดตัวผมอยู่เลย
"ถามทำไม?" ผมเหร่ตามองอย่างรู้ทัน มีเหรอที่ผมจะบอก รู้จักคนอย่างผมน้อยไปซะแล้ว ถ้าผมบอกว่าไปไหนมามีเหรอที่ลูคัสจะไม่ตามผมไป เพราะกลิ่นของสาวน้อยมันช่างเป็นกลิ่นที่ยั่วยวนพวกแวมไพร์เป็นอย่างดี ผมกลัวว่าลูคัสจะอดใจทำร้ายเธอไม่ได้น่ะสิ ขนาดผมยังเกือบควบคุมตัวเองไม่อยู่
"ก็แค่อยากรู้ว่าวันๆ แกหายหัวไปอยู่ที่ไหน ทำอะไร ทำไมเวลากลับมาทีไรกลิ่นสาวน้อยของแกติดกลับมาทุกที"
"เป็นห่วง?"
"เออ!สิ" (_ _) หลบตาแบบนี้โกหกชัวร์ ไอ้พี่ชายคนนี้ของผมไว้ใจไม่ได้จริงๆ
"แน่ใจนะว่าเป็นห่วง?"
"แกเป็นน้องฉันนะ ถ้าไม่ให้ห่วงแกแล้วจะห่วงใคร ทำไม?ไม่เชื่อใจฉันล่ะสิกลัวว่าฉันจะไปกินสาวน้อยของแกหรือไง"
"เออ!!!"
"ฉันยอมรับก็ได้ว่ากลิ่นสาวน้อยของแกมันช่างเป็นกลิ่นที่หอมหวาน น่าลิ้มลอง แต่นั่นมันเป็นสาวน้อยของแกไม่ใช่เหรอฉันจะทำแบบนั้นได้ไง"
พี่ชายผมมีข้อดีอยู่อย่างหนึ่ง ถ้าโดนจับได้แล้วมันจะยอมสารภาพความจริงออกมา รู้มั้ยทำไม? ก็เพราะมันรู้ไงว่าผมอ่านความคิดมันออก แต่ส่วนมากผมเลือกที่จะไม่อ่านความคิดของคนในครอบครัวเพราะยังไงซะผมก็อยากให้พวกเขามีความเป็นส่วนตัวโดยที่ผมไม่เข้าไปยุ่งด้วย
"ที่ฉันถามแกเพราะเป็นห่วงจริงๆ ถ้าไอ้หมาป่าดีแลนกับเจคอปได้กลิ่นนี้ด้วย คนที่ตกอยู่ในอันตรายก็จะเป็นแกและสาวน้อยของแก แกก็รู้นี่ว่ากลิ่นของเธอทำให้พวกเราคลุ้มคลั่งมากแค่ไหน ถ้าไอ้พวกนั้นได้กลิ่นล่ะก็คงไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่ แกก็รู้ว่าพวกมันชอบความท้าทายเหมือนกับแก"
ลูคัสพูดถูก ถ้าดีแลนกับเจคอปได้กลิ่นนี้เธอต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ เพราะกลิ่นของเธอมันเป็นกลิ่นที่น่าค้นหา ยิ่งพวกนั้นชอบความท้าทายเหมือนกับผมมันคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่ ผมต้องหาวิธีเพื่อที่จะกลบกลิ่นเธอแล้วล่ะ แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก
"ขอบใจ"
"สรุปแกจะไม่บอกใช่มั้ยว่าแกไปไหนมา"
"ไม่!!!" ผมเน้นเสียงหนัก
"หนักแน่นดีจริงๆ ไอ้น้องคนนี้ เออๆ ไม่บอกก็ไม่บอกเอาไว้แกเชื่อใจฉันเมื่อไหร่ค่อยบอกก็แล้วกัน ไปล่ะ" ลูคัสเดินมาตบบ่าผม ก่อนจะเดินขึ้นห้องไปยังหันกลับมาพูดต่ออีก "ระวังตัวด้วย"
เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพี่ชายตัวแสบของผมก็มีมุมแบบนี้เหมือนกันแฮะ มันคงกลัวว่าผมจะเป็นอะไรไปสินะ ซึ่งผมเองก็กลัวเหมือนกัน กลัวว่าคนในบ้านจะเป็นอะไรไปเพราะผมเป็นต้นเหตุ เรื่องที่ลูคัสพูดเมื่อกี้มันทำให้ผมเริ่มคิดหนักขึ้นมาแล้วสิ ถ้าดีแลนกับเจคอปอยู่แถวๆ นี้แล้วได้กลิ่นของจีละดาขึ้นมาจะทำยังไง ผมแทบไม่อยากจะคิดเลย
[SERCUS : SAID END]
-ฝากเพจอีกสักที-
เพื่อการติดตามที่สะดวกและรวดเร็ว
คลิกที่ลิงก์ข้างล่างเลยงับ \(^O^)/
V
V
V
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น