หยุดภารกิจร้าย

           เป็นแค่ดวงวิญญาณที่ตายจากโลกนี้ได้ห้าปีแล้ว แต่ยังไม่ถึงเวลาได้ไปเกิดเสียที ต้องนั่งมองดูวิญญาณดวงอื่นที่โดนยมทูตไล่จับดวงแล้วดวงเล่า 

          ถ้าเป็นฉันนะจะยอมให้จับโดยไม่มีข้อแม้ใดๆเลย รู้ไหมห้าปีที่ผ่านมา ชีวิตช่างโชคร้าย ถูกดวงวิญญาณร้ายคอยรังควาน 

          ดวงวิญญาณดีทุกดวงต้องคอยหลบหนี ถ้าไม่อยากโดนวิญญาณร้ายจับไปเป็นทาสของมัน 

         ฉันเคยถามยมทูตท่านหนึ่งว่า...ทำไมท่านไม่จับดวงวิญญาณร้ายเหล่านั้นไปลงโทษบ้าง ท่านตอบมาเพียงว่า...

          ยังไม่ถึงแก่เวลา 

          อะไรๆบนโลกนี้ย่อมมีเวลาของมัน

          ดวงวิญญาณร้ายเหล่านั้น เก่งกาจแต่เฉพาะอาณาเขตของตัวเอง ถ้าดวงวิญญาณดีดวงไหนเผลอเข้าไปในอาณาเขตของมัน ก็จะโดนรังควาน 

          ดังนั้น วิญญาณดีทุกดวงต้องอยู่ในบริเวณที่มีท่านเจ้าที่ปกปักรักษาไว้เพียงเท่านั้น ถึงจะอยู่รอดปลอดภัยจากวิญญาณร้าย 

          เพื่อไม่เป็นการฆ่าเวลาไปวันๆ ฉันจึงเป็นวิญญาณที่คอยช่วยเหลือมนุษย์ในบริเวณที่ท่านเจ้าที่ปกปักรักษาอยู่...

         ทั้งตบหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจให้หันมองดูเด็กกำลังจะจมน้ำ 

         ชี้มือบอกทางให้คนกำลังหลงทาง 

          นั่งข้างๆลุงขี้เมาเพื่อถามว่ากลับบ้านไหวไหม 

         โบกรถให้หยุดเพราะข้างหน้าอันตราย มีการซ่อมถนน

          ชี้บอกคนตากฝนให้ไปหลบฝนบนศาลา 

          แต่พวกมนุษย์ล้วนไม่เข้าใจความหวังดีของพวกเราเหล่าวิญญาณ และต่างขนานนามว่า...ซอยผีดุ 

         มนุษย์ช่างเข้าใจยากเย็นซะเหลือเกิน...

          วันนี้ว่างๆจึงมานั่งอ่านนิยายที่ห้องสมุดของชุมชน แต่ไม่ต้องกลัวใครตกใจหรอกนะ เพราะวิญญาณอย่างฉันมาห้องสมุดตอนกลางคืน ไม่มีมนุษย์อยู่แน่นอน

           อ่านไปอ่านมาก็ด่าตัวร้ายไปมากพอสมควร ส่วนพระเอกช่างเป็นสุภาพบุรุษผู้แสนดี เป็นตำรวจผู้พิทักษ์เหล่าร้าย

          หล่อเหลา เเสนดี สไตล์พระเอกนิยาย ส่วนตัวร้ายก็ร้ายแสนร้าย เหยียบหัวคนอื่นเพื่อบารมีและอำนาจ ทั้งยังหมายปองนางเอกเพื่อส่งเสริมให้ตัวเองมีอำนาจวาสนามากขึ้น

            แต่มีหรือพระเอกจะยอม!

            มันต้องสู้กันสักตั้งสิ! ยังไงพระเอกของเราต้องชนะเหล่าร้าย! แต่ตัวร้ายก็ยังคือตัวร้ายแม้ไม่ใช่ลูกรักพระเจ้า( ที่เป็นนักเขียน) อย่างพระเอก แต่ตัวร้ายก็ยังสู้พระเอกได้ 

             มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง! ก็แค่เขียนให้ตัวร้ายพ่ายแพ้พระเอก...

             มันยากตรงไหนกัน!!

             คุณนักเขียน...

             มันยากตรงไหน!!

             เสียงคนแก่หัวเราะ หึหึ ตรงข้างห้องสมุด ทำให้วิญญาณอย่างฉันขนลุกโดยอัตโนมัติ 

             " โธ่!..คุณลุงท่านเจ้าที่ หนูนึกว่าวิญญาณร้ายที่ไหนมาหัวเราะตรงมุมมืดๆ " 

            " ข้าก็มาตรวจดูอาณาเขตของข้าตามปกติ นังหนูนั่นแหละสนใจนิยายเรื่องนี้หรอ "

             " ใช่จ๊ะ คุณลุงท่านเจ้าที่มันสนุกดี " 

             " ท่านเทวดาบอกแก่ข้าว่า ใครจับหนังสือเล่นนั้นได้ จะต้องได้รับภารกิจช่วยเหลือพระเอกปราบเหล่าร้าย นี้คงถึงเวลาแล้วสินะ "

             " เวลาอะไรหรอคะ คุณลุงท่านเจ้าที่ "

             " เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง " คุณลุงท่านเจ้าที่ยกยิ้มก่อนที่แสงสีขาวจะโอบล้อมตัวของฉันไว้ ก่อนจะค่อยๆหายไป คำสุดท้ายที่ได้ยินคือ...

          " โชคดีนะนังหนู "

          และแล้วหนังสือเล่นนั้นก็ปิดลง ก่อนจะลอยไปเก็บไว้ที่เดิม....