when i become her

ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น ตอนที่ 2

แต่แล้วเมื่อผมลืมตาขึ้น

ผมก็พบกับแสงสว่าง อ่าวนี่มันห้องนอนผมนิ แล้วที่เขย่าตัวผมอยู่นี่ก็แม่ผมเอง ที่แท้ผมฝันไปนี่เอง ช่างเป็นฝันที่ประหลาดแท้ๆเชียว

แม่ผมถามผมว่า "แกเป็นอะไรของแกฮึ เอาแต่ตะโกนลั่นบ้านเลยว่า หมายความว่ายังไง"

"ไม่มีไรหรอกแม่ แล้วแม่มาปลุกผมมีไรหรอ"

"อ่าว ไอลูกเวณนี่ เมื่อคืนแกบอกแม่ไม่ใช่หรอ ว่าให้ปลุกแต่เช้าเพราะมีนัดกับน้องๆที่มหาลัย"แม่ผมบอกพร้อมกับตบหัวผมไปทีนึง

"รีบอาบน้ำแล้วก้ลงไปซะ แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว" แม่ผมพูดจบก็เดินจากไปทันที

----------------------

อะฮ้า ผมมีความสุขจังวันนี้ เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ก็วันนี้ผมนัดกะน้องๆที่คณะว่าจะช่วยพวกเธอทำรายงาน หุหุหุ มีแต่สาวๆงานนี้ผมมีความสุขจัง

อยู่ๆตอนที่ผมกำลังจะเดินเข้ามหาลัยนั้น ก็มีเสียงใสๆตะโกนเรียกผม

"พี่เซทค่ะ" ผมหันไปมองต้นเสียงนั้นด้วยความสงสัย อ่ะ น้องฟ้านี่เอง

"วันนี้ สงสัยเพื่อนๆจะมาช้าแน่ๆเลยค่ะ รถติดขนาดนี้ นีขนาดบ้านฟ้าอยู่ไกล้กว่านะเนี่ยยังมาแทบไม่ทันแน่ะ แล้วนี่พี่กินข้าวหรือยังค่ะ"

ผมได้แต่พยักหน้า ตอนนี้ผมไม่กล้าเอ่ยปากพูดหรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็น้องฟ้าน่ะ นอกจากจะมารยาทดี แล้วยังเป็นคนที่สวยเอามากๆอีกด้วย

"เดี๋ยวเราซื้อข้าวกล่องแล้วไปนั่งโต๊ะที่เรานัดพวกนั้นกันนะคะ จะได้รอพวกนั้นไปด้วยเลย"เธอยิ้มน้อยๆขณะพูด นี่แหละมั้งเสน่ห์ของเธอทำเอาหัวใจผมกระตุกอยู่บ่อยๆ

"อ่าว พี่เซท หน้าฟ้ามีอะไรติดหรอค่ะ ทำไมจ้องหน้าฟ้าอย่างงั้นล่ะ"

ชะอุ้ย นี่ผมเผลอทำอะไรเสียมารยาทไปใช่มั้ยเนี่ย "เอ่อ อ่า อ่ะ เปล่าครับ พะ พี่ แค่ เอ่อ หะ เห็น ว่ะ ว่า สะ สวยดี ทะ เท่านั้นน่ะคับ "

เห้ยนี่ผมพูดอาไรออกปาย หวายๆ เธอจะโกรธมั้ยเนี่ย ผมคิดพร้อมกับทำหน้าอิหลักอิ เหลื่อ แล้วก็หลบหน้าเธอ หน้าผมตอนนี้แดง แปร้ดเลย

"ฮิ ฮิ พี่เนี่ยตลกจัง พี่ชมฟ้า ฟ้าตะหากล่ะค่ะที่ควรจะอาย ใม่ใช่พี่ แล้วนี่หน้าตาพี่เมื่อกี้มันปะหลาดมากเลยแหละ ถ้าพวกนั้นมาพี่ลอง ทำให้ดูอีกนะค่ะ ฮ่ะๆ"

เวงกำ เอาเข้าปายวันนี้กะจะโชว์พาวให้รุ่นน้องดู กลายเป็นตัวตลกไปซะงั้น หุหุ แต่ไม่เป็นรายได้กินข้าวกะน้องฟ้า2คน เรื่องอื่นคงไม่ต้องคิดมันล่ะ---*

ผมนั่งกินข้าวแล้ว คุยกะน้องฟ้าไปได้ ซักพัก พวกรุ่นน้องคนอื่นๆก็มาถึง

"ฮั่นแน่ รีบมาแต่เช้า ที่แท้แอบมานั่งสวีทกัน2คนนี่เอง หุหุ มิน่าล่ะ ทำไมมดแถวนี้เยอะจัง" กรรม มาถึงน้องจีนก็เปิดฉากแซวเลย

"โธ่ จีนอย่าไปแซวพี่เค้าอย่างงั้นสิ ดูสิ เอาความจริงมาพูด พี่เค้าเขินเลยเห็นมั้ย" อ้าว น้องแอม ไหงงั้นล่ะเนี่ย ทำท่าจะช่วยเรากลับเเซวซะงั้น

"แหม มันไม่ใช่อย่างงั้นหรอกคับ พี่ไม่อาจเอื้อมหรอกคับ"ผมรีบพูดเพราะกลัวน้องฟ้าเค้าจะโกรธ คนอย่างผมน้องเค้าคงไม่มีทางสนใจหรอก

"พี่ไม่ดีพอหรอกคับ"ผมพูดพร้อมกับเหลือบมองน้องเค้า ใบหน้าน้องเค้ายังคงเรียบเฉย แต่รู้สึกว่าแวปนึงเหมือนเค้าจะไม่พอใจคำพูดของผม

"นี่ พอเถอะ ไม่เห็นหรอ ว่าพี่เค้าลำบากใจที่จะมีข่าวกะเรา พอๆๆ เลิกแซวได้แล้วไปห้องสมุดกัน" น้องฟ้าพูดขึ้น นี่เค้าโกดใครเนี่ยทำไม น้ำเสียงน้อยใจขนาดนั้น

เราช่วยกันทำรายงานจนตกเย้นแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ระหว่างที่ผมกำลังเดินอยู่นั้นก็มีคนมาดักหน้า

นายคนนั้นผลักผมล้มลงทันที มันมากัน5คน "มรึงบังอาจมายุ่งกะน้องฟ้าหรอ คงต้องสั่งสอนกันหน่อยแล้วมั้ง"

"แต่ถ้ามรึงไม่อยากเจ็บตัวกุจะแนะนำวิธีดีๆให้ เลียรองเท้าพวกกุคนละครั้งสิ แล้วกุจะปล่อยมรึงไป"มันพูดพร้อมกับถุยน้ำลายใส่ผม

ถึงผมจะดูเป็นคนขี้อาย เหมือนอ่อนแอก็จริง แต่ผมก็ได้คาราเต้ สายดำมาแล้ว ผมลุกขึ้นต่อยมันทันที

ดูเหมือนผมจะได้เปรีบยพวกมันด้านความเร็วแต่แล้ว ผมก็เสียความได้เปรียบไปทันที เมื่อ หนึ่งในพวกนั้นเอาแปปเหล็กตีหัวผม

ระหว่างที่ผมหมดท่าโดนยำอยู่นั้น ก็มีตำรวจขี้รถผ่านมาพอดีทำให้ พวกมันตกใจวิ่งหนีกันไปหมด ผมก็ได้แต่ลากสังขารแทบคลานกลับบ้าน

อันที่จริงตำรวจเค้าไม่เห็นหรอกว่าผมถูกตี แต่ก้ทำให้พวกมันหนีไปได้ ถือเป็นโชคดีในโชคร้ายของผม