Game of Creation(ประกาศิตเทพมารแสวงพ่าย)

ตอนที่ 49 : EP.47 ป่วนโรงเตี๊ยม

    Game of Creation ภาค ประกาศิตเทพมารแสวงพ่าย

EP.47 ป่วนโรงเตี๊ยม

อำนาจ ทรัพย์สิน กลิ่นหอม ยอดสุรา โฉมงาม ทุกสิ่งพรั่งพร้อมภายในห้องหรูหรา หีบสมบัติมากมายเปิดอ้าออกอวดทองคำและสิ่งมีค่า กลิ่นกำยานชวนเคลิบเคลิ้มผ่อนคลายปลุกเร้าราคะให้ลุกโชน สุราเลิศรสทั่วแผ่นดินล้วนแต่ตั้งเรียงรายรอใช้จอมคนได้ลิ้มลอง บนที่นอนยังมีสตรีเลอค่าเปลือยกายอวดสัดส่วนที่ต้องตาต้องใจบุรุษเพศ วีรบุรุษยากฝ่าด่านหญิงงาม จอมคนผู้ยิ่งใหญ่อย่างตั๋งโต๊ะเองก็ยากที่จะหนีพ้นความเย้ายวนของอิสตรีนามเตียวเสี้ยน เมื่อไฟราคะคุกรุ่นมันจึงแสยะยิ้มอย่างอิ่มเอมแล้วขึ้นไปร่วมเสพสังวาสกับนางอย่างสุดเหวี่ยง โดยหารู้ไม่ว่าทั้งหมดเป็นเพียงภาพมายาที่หลอนประสาทเขาอยู่เท่านั้น

 จารึกแรกกำเนิดพลังแห่งกลิ่น หลอนประสาทสร้างภาพลวง!

เตียวเสี้ยนเบือนหน้าออกเพราะไม่ต้องการเห็นร่างเปลือยของตั๋งโต๊ะ นางเดินออกห่างจากเตียงสะบัดสองมือเพื่อปิดหน้าต่างทั้งหมด ก่อนจะทรุดลงนั่งบนตั่งรินน้ำชาหอมกรุ่นดื่มอย่างใจเย็น หากไม่ใช่เพราะต้องอำเนินตามแผนการที่ซันซั่งเทียนตกลงกับลิโป้เอาไว้ นางคงใช้โอกาสนี้สังหารตั๋งโต๊ะด้วยกรงเล็บหทัยทิพย์หยกพิมานไปแล้ว นางรับปากกับกระบี่สีชาดผู้เป็นปู่ว่าจะช่วยอ้องอุ้นกำจัดตั๋งโต๊ะ ทันทีที่เขาตายนางก็จะได้รับซึ่งอิสระ...ที่นางต้องการ

“ตอนนี้ท่านอยู่ที่ใด?”นางถอยหายใจเมื่อนึกถึงยอดชายในดวงใจ

ท่ามกลางรังสีฆ่าฟันอันคุกรุ่นของเหล่าชาวยุทธ์ฝ่ายธรรมะและอธรรม ซันซั่งเทียนยังคงนั่งอย่างใจเย็นที่โต๊ะตรงกลางโรงเตี๊ยมร้อยเมฆา ผู้มาใหม่ท่าทางไม่ธรรมดาท่วงท่าองอาจไร้ความกริ่งเกรงใดๆ การแต่งกายก็เหมือนคนชั้นสูงจากตระกูลใหญ่ที่มากไปด้วยอำนาจ จำเพราะป้ายหยกเนื้องามชิ้นโตที่สลักคำว่าแสวงพ่ายก็มีค่ามหาศาลแล้ว ดังนั้นเหล่าชาวยุทธ์ทั้งหลายจึงไม่ใครคิดจะบุ่มบ่ามทำอะไรออกไป พวกเขาเพียงกระซิบกระซาบกันและสังเกตการณ์เท่านั้น

“เสี่ยวเอ้อ” ซันซั่งเทียนกล่าวขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับใช้สายตาเย็นชามองไปยังคนที่ตัวสั่นงันหงกอยู่ริมประตู ชายคนนั้นลึกลี้ลุกรนอยู่ชั่วขระก่อนจะตัดสินใจวิ่งเข้ามาหาเขาทั้งที่ยังกล้าๆกลัวๆ “ขอน้ำชาที่ดีที่สุดหนึ่งกา พร้อมผลไม้ที่ดีที่สุดหนึ่งจาน”

“แต่ว่านายท่าน สถานการณ์ในตอนนี้มัน..”เสี่ยวเอ้อพูดพร้อมกับเหลียวมองรอบๆบริเวณ

“ไม่ต้องไปสนใจ ข้ารับรองความปลอดภัยให้เจ้าได้”ซันซั่งเทียนตอบอย่างไม่ยี่หราต่อสิ่งใด เสี่ยวเอ้อคนนั้นพยักหน้ารับคำแบบไม่ค่อยมั่นใจนัก ก่อนจะวิ่งออกไปจัดหาทุกสิ่งตามที่บอก

“เจ้าเด็กอวดดี”มือดาบวัยกลางคนผมเผ้ารุงรังผู้หนึ่ง รู้สึกเหมือนถูกถ่มน้ำลายรดหน้าเมื่อได้ฟังคำพูดดังกล่าว มันเกร็งกำลังซัดดาบแฝงพลังวัตรออกไปหมายปลิดชีวิตเสี่ยวเอ้อดับความอหังการของชายหนุ่ม

ฟ้าว! เสียงดาบพุ่งแหวกอากาศดังขึ้น มันไล่หลังเสี่ยวเอ้อใกล้เข้าทุกขณะโดยที่เหยื่อไม่ทันรู้สึกตัว เหล่าชาวยุทธ์ต่างจดจ้องไปที่ชายแปลกหน้าผู้มาใหม่ซึ่งเขาทำท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อนใดๆ เสี้ยววินาทีที่ดาบจะถึงตัวซันซั่งเทียนก็ใช้มือขยี้ถ้วยชาบนโต๊ะจนแตกเป็นชิ้นๆ เขาซัดมันออกไปสามชิ้นพร้อมๆกัน ชิ้นหนึ่งพุ่งด้วยความเร็วสูงกระแทกดาบจนเปลี่ยนวิถีพุ่งไปปักเสา อีกชิ้นพุ่งทะกลางหัวเข่ามือดาบผู้นั้นจนหัวเข่าแตกเลือดสาดกระเซ็น ต้องทรุดกายลงในท่าคุกเข่าอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง และชิ้นสุดท้ายพุ่งเสียบกลางหน้าผากพลังวัตรที่อัดแน่นอยู่กระจายออกทำลายระบบการทำงานของร่างกาย ปลิดชีวิตของผู้โง่เขลาโดยที่ดูจากภายนอกแล้วไม่มีอะไรผิดปกติ

ไม่ทันได้รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกสังหาร!

“เกิดอะไรขึ้น?” เหล่าชาวยุทธ์ผู้ด้อยวรยุทธ์มองตามการกระทำดังกล่าวไม่ทัน จึงได้ร้องโวยวายขึ้นท่ามกลางชาวยุทธ์สี่สิบคนที่กำลังตกใจ มีเพียงแม่ชีเฒ่า นักพรตชรา ผู้เฒ่าพรรคมารและคนลึกลับอีกสองเท่านั้นที่พอจะดูออก พวกเขาไม่พูดจาใดๆเพียงสงบท่าทีลงแล้วครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง ชาวยุทธ์ที่อยู่ใกล้ๆศพเข้าไปตรวจสอบก่อนจะมีบางคนดึงชิ้นส่วนของถ้วยชาออกจากหน้าผาก ทุกคนมองสิ่งนั้นด้วยความประหลาดใจเพราะมันคือเศษถ้วยชาของโรงเตี๊ยมแห่งนี้นั่นเอง ส่วนผู้ที่ลงมือก็ไม่มีท่าทีสนใจใดๆ เพียงนั่งรออาหารที่ตนสั่งเอาไว้ด้วยความใจเย็น

“ได้แล้วครับนายท่าน” เสี่ยวเอ้อที่รอดตายหวุดหวิดอย่างไม่รู้ตัว เดินเข้ามาวางจานผลไม้กับกาน้ำชาด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ ครั้นเห็นถ้วยที่แตกอยู่ก็ตกใจรีบทำความสะอาด “ขออภัยนายท่าน ข้าไม่คิดว่าถ้วยชาของโต๊ะนี้จะแตกหักเสียหาย”

“ไม่เป็นไร ข้าทำมันแตกเองล่ะ...เมื่อครู่นี้เอง”ซันซั่งเทียนเน้นท้ายประโยคราวกับต้องการประกาศให้คนอื่นรับรู้ จะได้ไม่มีใครกล้ามารบกวนเขาอีก เท่านั้นเองเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทั่วทั้งโรงเตี๊ยม จากที่เป็นจุดสนใจของคนอื่นอยู่เวลานี้ยิ่งโดดเด่นมากขึ้นไปอีก ชายหนุ่มลอบลอบสังเกตสีหน้าของทุกคนพร้อมกับบ่นอยู่ในใจ”นี่เราทำเกินไปหรือเปล่านะ?”

“ยอดยุทธ์ถือกำเนิดในรุ่นเยาว์ ข้านักพรตฮัวเหลยผู้อาวุโสตำหนักจักรวาลขอชื่นชมท่านจากใจ” นักพรตเฒ่าผู้เดินทางวิถีทางแห่งเต๋ากล่าวขึ้น

ซันซั่งเทียนคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะซัดถ้วยน้ำชาที่พึ่งรินไว้เกือบเต็มไปยังนักพรตเฒ่าผู้นั้น ฮัวเหลยผู้มากประสบการณ์รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายต้องการทดสอบตน เพราะพลังที่แฝงมาแม้ว่าจะรุนแรงแต่กลับไร้ไอสังหาร เมื่ออีกฝ่ายไร้เจตนาเข่นฆ่าฮัวเหลยจึงรับไมตรีด้วยการตอบโต้พอเป็นพิธี เพลงกระบี่สองสัณฐานจักรวาลเปล่งอานุภาพทั้งที่กระบี่ยังอยู่ในฝัก เพื่อรั้งให้ถ้วยน้ำชามาถึงมืออย่างราบรื่นพร้อมลดทอนพลังที่แฝงมาลงไป

“ขอบคุณที่เลี้ยงน้ำชาถ้วยนี้”นักพรตฮัวเหลยกล่าวก่อนจะยกมันขึ้นดื่ม

“เพลงกระบี่เมื่อครู่นี่มัน....ท่านคงเกี่ยวข้องกับนักพรตคนนั้นสินะ” ซันซั่งเทียนเปรยขึ้น

“จอมยุทธ์หนุ่มท่านนี้หมายถึงผู้ใด?”นักพรตฮัวเหลยปรากฏสีหน้าใคร่รู้ไม่น้อย

“ข้าก็ไม่รู้จักชื่อด้วยสิ เพียงแค่รู้สึกว่าเพลงกระบี่ของท่านกับเขาเหมือนกัน ข้าเคยเจอเขาตอนที่เขากับแม่ชีอีกคนช่วยเหลือหลวงจีนเท่าประมือกับเตียวก๊ก” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับนึกถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อน

“ท่านผู้นั้นคือศิษย์พี่ของข้าเอง และเป็นเจ้าสำนักจักรวาลที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับทีนี่”นักพรตฮัวเหลยตอบ”แต่เวลานี้ท่านกำลังจะล้างมือจากยุทธภพแล้ว”

“ล้างมือ?”ซันซั่งเทียนทวนคำพลางคิดตาม “แสงไฟจำนวนมากบนเขาคือการเตรียมงานที่ว่านั่นสินะ”

“ถูกแล้ว”ฮัวเหลยตอบ”ดูท่าท่านจะผ่านมาทางนี้โดยที่ไม่รู้อะไรเลย หากท่านไม่รังเกียจข้าขอเชิญท่านเข้าร่วมงานนี้”

ฉลาด!ซันซั่งเทียนคิดในใจ เพราะดูจากเมื่อครู่พวกเขากำลังจะเปิดสึกกับฝ่ายอธรรม หากสามารถชวนเขาที่จัดการมือดาบอย่างง่ายดายให้เป็นมิตร ฝ่ายอธรรมก็คงไม่กล้าลงมือบุ่มบ่ามใดๆ

“ข้ากำลังว่างอยู่พอดี เอาเป็นว่าตกลงก็แล้วกัน” เขาตอบเสียงราบเรียบพลางปรายตาของคนของฝ่ายอธรรม พวกเขากำลังกระซิบกระซาบกันอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพากันเดินออกจากร้านไปจนหมด ซันซั่งเทียนยิ้มบางๆพลางดื่มน้ำชาต่อ

“เห็นว่าท่านเคยเข้าร่วมเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน มิทราบว่านามของท่านจอมยุทธ์คือ?” คราวนี้แม่ชีเฒ่าเป็นฝ่ายเอ่ยคำถามกับเขา

“น่าเบื่อ”เขาลอบถอยหายใจเบาๆจนไม่มีใครทันสังเกต “ซั่งเทียน” เขาตอบเสียงเรียบๆ

“โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ ยอดฝีมือระดับนี้พวกเรากลับไม่เคยได้ยินชื่อ ข้ามีนามว่าฉางเจินรองเจ้าสำนักอารามหยกขาว”นางกล่าวแนะนำตัว

“นักพรตกับแม่ชีก็บอกชื่อเรียบร้อย แล้วท่านที่อยู่บนขื่อล่ะ มีนามว่าอะไร?” ซันซั่งเทียนพูดขึ้น ทุกคนที่เหลืออยู่ภายในโรงเตี๊ยมจึงพากันแหงนหน้าขึ้นไปมอง คนลึกลับรู้ตัวว่าไม่อาจหลบซ่อนจึงกระโดดลงมาเพื่อเปิดเผยตัว

“ข้าไม่อยากเปิดเผยตัว ถึงได้หลบซ่อนไม่คาดมาก่อนเลยว่าท่านจะร้ายกาจถึงเพียงนี้” ชายลึกลับกล่าว เขาเป็นหนุ่มหน้าตาจัดว่าดี ท่วงท่าสง่าร่างกายแข็งแรงสมส่วน อยู่ในชุดเหมือนชาวยุทธ์ธรรมดาทั่วๆไป หากแต่แววตาของเขาเป็นประกายเต็มไปด้วยความสามารถ

“ชมเกินไป...แล้วอีกท่านไม่คิดจะปรากฏตัวเลยหรือ?” น้ำเสียงของเน้นย้ำคล้ายกำลังบังคับอีกฝ่าย คราวนี้เป็นอิสตรีรูปร่างอรชรหน้าจาหมดจดงดงาม อยู่ในชุดดำทะมัดทะแมงคล้ายกับมือสังหาร นางดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจนักที่ถูกจับได้ “หืม...แม่นางเชี่ยวชาญวิชาพิษสินะ”

“เจ้ารู้ได้ยังไง?” นางสะดุ้งเมื่อถูกล่วงรู้ความลับของตน

“ข้าเคยศึกษาวิชาพิษมาก่อน กลิ่นจางๆบนตัวของแม่นางน่าจะมีส่วนผสมของพิษจากงูและแมงป่อง”เขาเหยียดรอยยิ้ม เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่เขาทุ่มเทฝึกวิชาพิษ ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะถูกจารึกแห่งแกนกลางสลายไปหมดแล้วก็ตาม

“งูกับแมงป่อง คนของสำนักตรีพิษ” แม่ชีฉางเจินอุทานพลางชักกระบี่ออกมาเตรียมป้องกันตัว หญิงสาวลึกลับเห็นดังนั้นจึงรีบซัดฝ่ามือทำลายหน้าต่างแล้วหนีไป นางไม่วายหันมามองซันซั่งเทียนด้วยสายตาอาฆาต

“ผู้หญิงนี่ดุจริงๆ ไม่เห็นเหมือน..”ซันซั่งเทียนชะงัก เมื่อภาพใบหน้าของเตียวเสี้ยนแวบขึ้นมาในห้วงแห่งความคิดจนตัวเขาเองก็ยังแปลกไป

“สหายเก่งกาจยิ่งนัก กลิ่นของพิษที่จางมากยังรับรู้ได้ ข้าจูล่งของนับถือ” ชายหนุ่มลึกลับเปิดเผยตัวตน และนั่นทำให้ซันซั่งเทียนเลิกคิ้วสูงมองอีกฝ่ายทันที

ดูท่าเรื่องสนุกคงจะตามมาในไม่ช้า...